Κυριακή 1 Μαίου 2011 στις 10.00 πμ
Πορεία Πρωτομαγιάς
Κάλεσμα για Ταξική Πρωτομαγιά! 10πμ Καμάρα
Πρωτομαγιά μάχης και αντεπίθεσης!
Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική!
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες προχωρούν σε μια ιστορικών διαστάσεων επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, μέσα από το Πρόγραμμα Σταθερότητας στο πλαίσιο του Συμφώνου για το Ευρώ της ΕΕ. Νέοι γύροι λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, δεκάδες χιλιάδες απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, πλήρης απελευθέρωση ελαστικών σχέσεων εργασίας είναι τα μέτρα που θα επιδιωχθεί να παρθούν το επόμενο διάστημα, για να «υπηρετήσουν» τον «εθνικό» στόχο της «εξόδου» από την κρίση. Ένα νέο τοπίο υπερεκμετάλλευσης των εργαζόμενων ετοιμάζεται, ενώ ιστορικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος καταργούνται από την Κυβέρνηση και την ΕΕ. Συμπλήρωμα σε αυτή την πολιτική είναι ο αυταρχισμός, η καταστολή, η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, η ξενοφοβία για να τσακίσουν τις αντιστάσεις, για να περάσουν την αντεργατική τους επίθεση.
Σήμερα, απαιτούνται όσο ποτέ ταξικοί μαχητικοί αγώνες αντίστασης και ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής τους. Πρωτοβουλίες από τα σωματεία, όλες τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος που θα απαντούν αποτελεσματικά στην επίθεση. Που θα ξεπερνούν την απραξία, την συναίνεση και υποταγή της γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αγώνες που θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, με διαδικασίες βάσης, και όχι κομματικά περιχαρακωμένες διαμαρτυρίες τύπου ΠΑΜΕ. Αγώνες πανεργατικοί, συντονισμένοι, διάρκειας.
Απαιτείται όσο ποτέ ένα κίνημα των εργαζόμενων που θα συγκρούεται με την πολιτική της βαρβαρότητας και θα επιδιώκει να νικά. Με στόχους ουσιαστικής αντιπαράθεσης και ανατροπής, με συντονισμένες μαχητικές μορφές προοπτικής και νίκης.
Οι πρωτοβουλίες που πάρθηκαν για συντονισμό σωματείων και ταξικών δυνάμεων μέσα στις τελευταίες μάχες, βρήκαν απήχηση σε μεγάλα τμήματα της εργατικής αντίστασης. Σε αυτό το δρόμο, μπροστά στην Εργατική Πρωτομαγιά 2011, αποφασίσαμε την διοργάνωση ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης την 1η Μάη, στην Καμάρα στις 10.00 π.μ.
Επιδιώκουμε στη φετινή -εξαιρετικά κρίσιμη- πρωτομαγιά, να οργανώσουμε μια συγκέντρωση όλου του δυναμικού που έδωσε μαζί όλες τις τελευταίες απεργιακές μάχες, συσπείρωσε χιλιάδες εργαζόμενους με μια άλλη κατεύθυνση και προοπτική. Στο δρόμο για την πανεργατική απεργία στις 11 Μάη η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί να δώσει το έναυσμα της αντεπίθεσης των εργαζομένων για τη διεκδίκηση όλων των σύγχρονων δικαιωμάτων μας μακριά από τους «μονοδρόμους» των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Για μια 1η Μάη της ελπίδας, σταθμός στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος των εργαζόμενων. Για άλλο ένα βήμα δημιουργίας προϋποθέσεων νικηφόρων αγώνων. Για μια άλλη αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων που στον εργασιακό μεσαίωνα που έρχεται να μπορεί να αντιπαρατεθεί στην επίθεση του κεφαλαίου με αποφασιστικούς και νικηφόρους αγώνες.
- Καλούμε όλα τα ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις, να συνδιοργανώσουν την ενωτική ταξική συγκέντρωση στην Καμάρα
- Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, όλες τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, εργατικές-συνδικαλιστικές συλλογικότητες και τάσεις, να δώσουν μαζικό παρόν στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Καμάρα.
κάλεσμα : ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ-ΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
Συγκέντρωση - Πορεία
Μια εποχή ολόκληρη τελειώνει. Η εποχή που στη χώρα μας πήρε, εύστοχα, την ονομασία μιας μεταβατικής στιγμής, η "μεταπολίτευση" τελείωσε και παίρνει μαζί της τόσο δεδομένα όσο και ψευδαισθήσεις του παρελθόντος. Η νέα εποχή, η εποχή της ολοκληρωτικής υποταγής των αναγκών μας στη λογική της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολέμου με προφάσεις και αιτίες.
Όπως και κάθε αιτία πόλεμου κρύβεται πίσω από μεγαλοπρεπή ψέματα και μεγαλόστομους μύθους. Ένας από τους πιο διαδεδομένους και κυρίαρχους μύθους που κατακλύζουν τα δελτία των 8 και τις εφημερίδες, μονοπωλώντας τη λεγόμενη "κοινή γνώμη" είναι η αποπληρωμή του χρέους. Ας τον εξετάσουμε:
Είναι η Ελλάδα η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην Ευρώπη ή στον κόσμο ανάλογα με το μέγεθός της όπως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ κι ένα χρόνο; Φυσικά και όχι. Βρίσκεται πολύ πιο κάτω από χώρες όπως π.χ. η Μ. Βρετανία, η Ολλανδία και η Γαλλία. Είναι η Ελλάδα πρωταθλητής σε δημόσιες δαπάνες; Φυσικά και όχι, και βρίσκεται πολύ πιο κάτω από χώρες όπως π.χ. η Γερμανία, η Γαλλία και το Βέλγιο, και μάλιστα ανά ποσοστό ΑΕΠ. Τα ίδια και στις κοινωνικές δαπάνες. Μήπως τότε η Ελλάδα έχει τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους; Φυσικά και όχι. Μάλιστα δεν βρίσκεται καν στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη. Μήπως τότε έχουμε από τους υψηλότερους μισθούς στην Ευρώπη; Ούτε αυτό φυσικά είναι αλήθεια, καθώς η Ελλάδα σε αυτό κατέχει τη 15η θέση... Η αλήθεια είναι πως από το 1985 ως το 2005 οι ελληνικές επιχειρήσεις παρουσίασαν αύξηση κερδών 1150% (!) ενώ οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 5% (!) χάνοντας, φυσικά, τεράστιο μέρος της αγοραστικής τους δύναμης.
Πιστεύουμε πως αυτά τα λίγα στοιχεία αρκούν να αντιληφθεί το μέγεθος του ψέματος που "δικαιολογεί" το νέο γύρο αυτού του κοινωνικού πολέμου.
Ένας κοινωνικός πόλεμος βαθύτατα ταξικός.
Με περίσσιο θράσος ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα καλούν τους εργαζόμενους «να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη». Ενώ από τη μία μας βομβαρδίζουν για τη νέα εθνική ιδέα της επανάκαμψης της οικονομίας, δηλαδή των κερδών τους, και την μείωση του χρέους, από την άλλη τα μέτρα ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων αποκαλύπτουν την ουσία της επίθεσης που δεχόμαστε. Τελικά το «κρυμμένο μυστικό» της καπιταλιστικής κρίσης, δεν είναι κάποιο χρέος που καλούμαστε να πληρώσουμε, αλλά το πέρασμα σε μια εποχή απόλυτου ελέγχου κάθε σφαίρας της ανθρώπινης ύπαρξης, για να διασφαλιστεί η μέγιστη κερδοφορία για το ντόπιο ή ξένο κεφάλαιο. Για να το πούμε πιο απλά, η μέγιστη επιδίωξη τους δεν είναι να σώσουν την οικονομία, αλλά να εκπέσουν τόσο πολύ τα εργατικά δικαιώματα, που θα πυροδοτήσει μια νέα έκρηξη-ανάπτυξη των βιομηχανικών, εμπορικών και τραπεζικών κερδών.
Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα αυτό που προβάλλεται σαν "εθνική ιδέα", "εθνοσωτήριος" λογική του μνημονίου και της καπιταλιστικής λύσης στη κρίση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια -αδιανόητα μαζικής σε έκταση και ένταση- κοινωνική καταστροφή.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι προδιαγραμμένο:
Σχεδιάζουν την ουσιαστική απαγόρευση της χρήσης των υπηρεσιών υγείας, για το μεγαλύτερο κομμάτι των ανασφάλιστων εργαζομένων.
Δρομολογούν την ιδιωτικοποίηση και τις αυξήσεις σε όλων των μορφές ενέργειας.
Επιδιώκουν τον τριπλασιασμό των ανέργων. Η ανεργία χρησιμοποιείται ως βασικό συστατικό του συστήματος για να πιέζει τη κοινωνία σε διαρκή συνθηκολόγηση απέναντι στις ορέξεις του κάθε εργοδότη. Σχεδιάζουν και υλοποιούν τη μείωση και το πάγωμα έως και εκμηδένιση όλων των παροχών και επιδομάτων στους ανέργους.
Σχεδιάζουν και υλοποιούν τη διάλυση της εργατικής νομοθεσίας. Η αρχή έγινε ήδη με τη θέσπιση της εκ περιτροπής εργασίας που δίνει το δικαίωμα σε κάθε αφεντικό να μειώνει τις εργάσιμες μέρες χωρίς διαπραγμάτευση. Στόχος τους είναι η ατομική διαπραγμάτευση του κάθε έναν από εμάς με την εργοδοσία, και τελικά η ατομική σύμβαση χωρίς κανένα δικαίωμα.
Πριμοδοτούν με κάθε μέσο την ανασφάλιστη, "μαύρη" εργασία στην οποία έχουν οδηγηθεί χιλιάδες νέοι και μετανάστες ήδη από σήμερα.
Σε αυτή ακριβώς την χρονική στιγμή, καλείται το εργατικό κίνημα όχι μόνο να δώσει μια από τις μεγαλύτερες μάχες του αλλά και να κερδίσει. Πώς όμως;
Σήμερα, το κράτος και οι εργοδότες ως εκπροσώπους των εργαζομένων αναγνωρίζουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ . Επιπλέον εξ ονόματος του κόσμου της εργασίας μιλούν αποκλειστικά και μόνο αυτοί κάνοντας μάλιστα προτάσεις που όχι μόνο καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά συχνά είναι και στην κατεύθυνση της περαιτέρω εξαθλίωσης τους. Πώς αλλιώς να δούμε όλες αυτές τις αποφάσεις της ΓΣΕΕ για στήριξη της Εθνικής Ανάπτυξης, λες και αυτή η Ανάπτυξη σήμαινε ποτέ κάτι άλλο από αύξηση του κέρδους των εργοδοτών, όπως καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε την σύμβαση εργασίας, με μηδενικές αυξήσεις, την ώρα που η καθημερινή ζωή συνεχώς ακριβαίνει, την υποταγή του κάθε Παναγόπουλου στην απελευθέρωση των απολύσεων και στην ατομική διαπραγμάτευση παρά ως χυδαιότητα εις βάρος των εργατών; Αλλά και τα πρόσφατα σκάνδαλα, όπως αυτό της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, με τους αρχισυνδικαλιστές να σπαταλούν το ταμείο του συνδικάτου σε πολυτελείς απολαύσεις και να συνδιαλέγονται με τους εργοδότες για παχυλές χρηματοδοτήσεις την ίδια στιγμή που τα πρωτοβάθμια σωματεία στη ΔΕΗ δίνουν τη μάχη για την ένταξη όλων των εργατών της ΔΕΗ στο σωματείο, για καλύτερους όρους εργασίας, πώς αλλιώς μπορούν να ειπωθούν παρά σαν υπονόμευση του αγώνα που καλείται να δώσει ο κάθε εργαζόμενος;
Μπορεί αυτό το εργατικό κίνημα να είναι νικηφόρο; Μπορεί να εμπνεύσει τη συλλογικότητα, την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους; Μπορεί να πείσει πώς από αυτήν την Κρίση του κεφαλαίου νικητής θα βγει η εργατική τάξη;
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει πλέον να τρέφει αυταπάτες για το ότι η ΓΣΕΕ και όλα τα μορφώματα που τόσο πολύ της μοιάζουν, όπως το ΠΑΜΕ, έχουν κάποια σχέση με το νικηφόρο εργατικό κίνημα και μπορούν να ενώσουν τους εργαζόμενους.
Αυτό που σήμερα είναι πιο αναγκαίο παρά ποτέ είναι ένα εργατικό κίνημα συγκροτημένο από την βάση των εργαζομένων που θα παλεύει για την εργατική χειραφέτηση. Ένα κίνημα, δηλαδή, που δεν θα υπερασπίζεται απλά κάποια κεκτημένα αλλά θα διεκδικεί κάθε στιγμή όλα αυτά που του ανήκουν , όχι για μόνο για να ζει στο ύψος των αναγκών του αλλά για να ζει τη ζωή που θέλει. Ένα κίνημα που θα συγκροτείται στην βάση των γενικών συνελεύσεων των σωματείων εργαζομένων και θα επιδιώκει τον διαρκή συντονισμό τους. Που δεν θα διακρίνει σε ντόπιους και ξένους εργάτες, αλλά αντίθετα θα πετά έξω από τα σωματεία το κράτος και την εργοδοσία.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα πάμε πίσω αφήνοντας για μια ακόμη φορά το κεφάλαιο να νικήσει, αφήνοντας το να εγκαθιδρύσει εκείνη τη νέα τάξη πραγμάτων όπου τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων δεν θα έχουν καμία θέση, ή θα πάμε μπροστά και προτάσσοντας τις ανάγκες μας και διεκδικώντας τα δικαιώματα μας θα προτάξουμε μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που ο καπιταλισμός δεν θα έχει καμία θέση, που τα μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια αυτών που τα χειρίζονται, που εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θα υπάρχει.
Είναι καιρός να κάνουμε το πρώτο αποφασιστικό βήμα. Οργανωνόμαστε στα σωματεία, ιδρύουμε νέα εκεί που δεν υπάρχουν, δημιουργούμε επιτροπές αγώνα, διαδηλώνουμε, απεργούμε.
Συμμετέχουμε στη διαδήλωση για την εργατική 1 ΜΑΗ στη Καμάρα
Απεργούμε στη πανεργατική απεργία στις 11 Μάη.
επικοινωνία : http://federacion-salonica.blogspot.com