kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Λαϊκό-ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης

Για την δημιουργία της αναρχικής φοιτητικής συνέλευσης Αροδαμός* (Αθήνα,Απρίλης 2018)

.Μερικές ιδεολογικές σημειώσεις

Το κράτος αναδύεται ιστορικά με σκοπό την διατήρηση του κεφαλαίου που βρίσκετε συσσωρευμένο στην ιδιοκτησία της (όποιας) άρχουσας τάξης. Θεσπίζει αυθαίρετα την δικιά του νομοθεσία και φροντίζει για την επιβολή της σε πρακτικό επίπεδο διατηρώντας, μέσω της αστυνομίας, του στρατού και της φυλακής, το λεγόμενο «μονοπώλιο της βίας». Σε ιδεολογικό επίπεδο εκπαιδεύει, μέσω μηχανισμών όπως το εκπαιδευτικό σύστημα και η θρησκευτική λατρεία, τους πληθυσμούς των καταπιεσμένων να μην αμφισβητούν τον Νόμο. Σχηματίζεται έτσι μία σχέση κυριαρχίας που στοχεύει στην επιβολή της βούλησης των εκμεταλλευτών εις βάρος των εκμεταλλευομένων. Το κράτος αποτελεί δηλαδή τον μηχανισμό που προστατεύει τα αφεντικά από την όποια επαναστατική ενέργεια ενάντια στην ιδιοκτησία τους. Γνωρίζουμε ότι το κράτος δεν αποτελεί τον "ειρηνοποιό" της κοινωνίας, που διασφαλίζει την κοινωνική ευταξία, αλλά υπάρχει μόνο και μόνο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης στην κοινωνία. Αποτελεί δηλαδή στην πραγματικότητα την πρακτική εμπέδωση, το αποτέλεσμα ενός ταξικού πολέμου ο οποίος μαίνεται.

Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από εκείνα τα ελάχιστα σε αριθμό μέλη των οικονομικά ανώτερων τάξεων είναι η ουσία και ταυτόχρονα το βασικότερο εργαλείο με το οποίο λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Καθώς τα μέσα παραγωγής δεν αποτελούν κτήμα της πλατιάς κοινωνικής βάσης, η ίδια μένει χωρίς άλλη επιλογή παρά να εργαστεί για χάρη των αφεντικών, δηλαδή να τους πουλήσει κυριολεκτικά τον χρόνο της έναντι αμοιβής. Κάθε άνθρωπος καταναλώνει καθημερινά κάποια αγαθά, τα οποία δημιουργούνται χάρις τον εργατικό χρόνο κάποιου. Ταυτόχρονα όμως προσφέρει και ο ίδιος με την σειρά του εργατικό χρόνο, παράγοντας εν τέλει μεγαλύτερο έργο από αυτό που χρειάζεται για να παραχθεί ότι καταναλώνει. Σύμφωνα με την κλασσική μαρξιστική ανάλυση, αυτή ακριβώς την «υπερπληθώρα» έργου, δηλαδή την υπεραξία του εργάτη, είναι που αγοράζουν, συσσωρεύουν σε μορφή κεφαλαίου, χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τα αφεντικά σαν πηγή κερδοφορίας. Αν και είναι πολύτιμη σαν αναλυτικό εργαλείο, κατανοούμε ότι η ανάλυση αυτή δεν αρκεί για να περιγράψει το σύνολο του κυριαρχικού πλέγματος.

Σε μία κοινωνία ασυμμετρίας και ανισότητας στην κατανομή του πλούτου και του κεφαλαίου, της ιδιοκτησίας δηλαδή της παραγωγής και των μέσων της, είναι αναγκαίος για τη διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης των πραγμάτων ο ρόλος του κράτους, ως μηχανισμού άσκησης κυριαρχίας. Σε μία τέτοια κοινωνία που τα καταπιεσμένα υποκείμενα βιώνουν στέρηση υλικών αγαθών ή/και περιορισμό επιλογών που έγκειται στην πραγματοποίηση των επιθυμιών τους, η ελευθερία αποτελεί το ιδανικό πάνω στην οποία δομείται το φαντασιακό μιας εναλλακτικής πραγματικότητας, στην οποία οι στερήσεις ή/και ο περιορισμός που πηγάζουν από την κυριαρχία σαν συνθήκη παύουν να υφίστανται και τα υποκείμενα μπορούν να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Ως αναρχικοί/ές, αντιλαμβανόμαστε πως η ελευθερία όπως αναφέρθηκε βρίσκεται εξ' ορισμού σε ρήξη με την κυριαρχία, που ως πλέγμα σχέσεων επιχειρεί να διατηρήσει την ασυμμετρία της κοινωνίας. Επομένως, ο σχηματισμός μίας ελεύθερης κοινωνίας προϋποθέτει μεν την απουσία κυριαρχικών θεσμών -με κύριο το κράτος- και δε τη μετάβαση σε αυτή μέσω μιας κοινωνικής επανάστασης, δηλαδή μιας αναδιάρθρωσης σχέσεων εξασφαλίζοντας πως η ελευθερία θα αποτελεί συλλογικό κτήμα. Αξίζει να σημειωθεί πως σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη πως η ελευθερία του ατόμου είναι απλώς η δυνατότητά του να πράξει κατά βούληση, ακόμα και καταπιεστικά, καθώς και με την αντίληψη πως η ελευθερία ξεκινά από το άτομο και τελειώνει στην κοινωνία, θεωρούμε πως ακριβώς είναι συλλογική κατάκτηση, γεννιέται στην κοινωνία και ενισχύεται μέσα από τις δυναμικές τις σχέσεις. Σε μία ελεύθερη κοινωνία, τα μέλη της μέσω του κοινωνικού ελέγχου που τα ίδια ασκούν, εξασφαλίζουν την ειρήνη στην κοινωνία περιορίζοντας ενδεχομένως και εν μέρει τις ατομικές επιθυμίες. Είναι σαφής λοιπόν η διακριτή διαφορά ανάμεσα στον έλεγχο που ασκεί το κράτος για την προστασία της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης ελίτ, και του ελέγχου και της εξουσίας που ασκούν τα μέλη της κοινωνίας για να την προστατεύσουν από την ανάδυση σχέσεων κυριαρχίας εντός της. Ακόμη, η διακριτή διαφορά ανάμεσα στους κυριαρχικούς μηχανισμούς και τις φυσιολογικές και απαραίτητες κοινωνικές λειτουργίες (λήψη αποφάσεων και άλλες) που εμπεριέχουν -αναγκαστικά- την άσκηση εξουσίας, είναι ότι στους πρώτους μία ομάδα ανθρώπων χειρίζεται αποκλειστικά και χωρίς να λογοδοτεί την λειτουργική-εκτελεστική και κοινωνική εξουσία.

Πέρα από την ελευθερία, όπως αυτή περιγράφηκε, αντιλαμβανόμαστε άλλους δύο βασικούς πυλώνες του αναρχικού κοινωνικού οράματος: την ισότητα και την αλληλεγγύη. Για εμάς ένας κόσμος ισότητας δεν είναι ένας κόσμος κλώνων, όπου η μοναδικότητα και η δημιουργικότητα θάβονται. Αντιθέτως αυτό είναι το μέλλον που προωθούν οι καπιταλιστικές και κυριαρχικές αξίες. Το ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι υποδηλώνει ότι όλοι μοιράζονται το αναφαίρετο τους δικαίωμα στην ελευθερία και την ευτυχία και ότι η σχέση τους βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην κυριαρχία και την υποταγή. Η αλληλεγγύη, δηλαδή η σύμπραξη και η σύνδεση των ανθρώπων, είναι μια εγγενής τους ανάγκη, η οποία όταν βασίζεται στην ισότητα όλων, δηλαδή πραγματώνεται αποκεντρωμένα, αντι-ιεραρχικά και οριζόντια, γίνεται εκείνο το περιβάλλον όπου ο καθένας και η καθεμία μπορεί να εκφράσει την προσωπικότητα του/της και να επιτύχει την μέγιστη ανάπτυξη αυτής, καθώς και να δράσει για την επίτευξη της κοινωνικής ευημερίας. Εντός της κυριαρχικής κοινωνίας, η αλληλεγγύη, πέρα από την ικανοποίηση που μας προσφέρει, αποτελεί ένα από τα βασικότερα μέσα και απαραίτητη προϋπόθεση συνέχισης του αγώνα. Χωρίς τους δεσμούς αλληλεγγύης, που αντιμάχονται έμπρακτα τις καπιταλιστικές αξίες του ατομικισμού και του κανιβαλισμού, καθώς και τους μεσσιανιστικούς μύθους και τις λογικές του κοπαδιού, δεν μπορεί να επιτευχθεί η κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

.Το πανεπιστήμιο και οι φοιτητικοί αγώνες

Ανέκαθεν το κεφάλαιο για να διατηρεί και να μεγιστοποιεί τα κέρδη του αξιοποιούσε γνώση και τεχνογνωσία οι οποίες σήμερα κατά κύριο λόγο παράγονται στο πανεπιστήμιο. Ακριβώς επειδή το πανεπιστήμιο αποτελεί τον τόπο παραγωγής γνώσης και τεχνογνωσίας, προς όφελος των αφεντικών, θα μπορούσαμε να πούμε πως η γνώση αποτελεί ενός είδους κεφάλαιο από μόνη της καθώς αποτελεί βασικό κομμάτι της παραγωγής. Για αυτό άλλωστε, όσο το κεφάλαιο εισχωρεί περισσότερο στα πανεπιστήμια, παρατηρούμε πως οι σπουδές και τα ερευνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται και προωθούνται, είναι αυτά που συμφέρουν άμεσα τη βιομηχανία και συγκεκριμένες εταιρίες. Πέραν όμως της διαχείρισης της ύλης και της παραγωγής, η επιστήμη έχει και πολύ μεγάλη ιδεολογική και πολιτική σημασία. Αποτελεί το βασικό εργαλείο σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος αναλύει και ερμηνεύει το φυσικό του περιβάλλον ή και την κοινωνική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τις ανθρωπιστικές επιστήμες, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτές παράγουν γνώση σχετική με τη διαχείριση της κοινωνίας, της εξουσίας, των ανθρώπων και των σχέσεών τους που είναι σημαντική για το κράτος και το κεφάλαιο. Τέλος, το πανεπιστήμιο λειτουργεί και σαν μέσο καλλιέργειας συνειδήσεων και αντιλήψεων. Καλλιεργεί στα μυαλά των φοιτητών/τριών την αντίληψη της καθυπόταξης και της αποχής από οποιαδήποτε ενασχόληση πέραν του αντικειμένου των σπουδών τους, παρουσιάζοντας αυτό σαν τη μόνη προοπτική για την ολοκλήρωση του ατόμου. Επιχειρεί να κατασκευάσει ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, εκείνου που αντιλαμβάνεται την υπάρχουσα συνθήκη ως ικανοποιητική και τις έννοιες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και του αγώνα παρωχημένες και επικίνδυνες για την προσωπική του επιτυχία. Έτσι, το κράτος και το κεφάλαιο μέσω του πανεπιστημίου φροντίζουν ώστε ο σύγχρονος απόφοιτος να εξοπλίζεται με τις βασικές καπιταλιστικές αξίες δηλαδή τον ανταγωνισμό, τον ατομικισμό και τον κανιβαλισμό.

Αντιλαμβανόμαστε πως βρισκόμαστε σε μία συνθήκη στην οποία οι αυτό-οργανωμένοι αγώνες που διεξάγονται από τα κάτω -και ειδικότερα στα πανεπιστήμια- χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από έναν αφορμαλισμό που τους καθιστά πολλές φορές μερικούς και δίχως προοπτική. Παρατηρώντας προηγούμενες περιόδους που η κοινωνική οργή και ένταση ήταν αυξημένες, βλέπουμε πως δεν μπόρεσαν αυτές να μετουσιωθούν σε μία πραγματική, συνολική επαναστατική εναλλακτική, ευρεία και οργανωμένη, ώστε να εμπεδωθούν πρακτικά τα προτάγματα μίας κοινωνικής επανάστασης από τους καταπιεσμένους. Το πολιτικό κενό λοιπόν που εντοπίζουμε είναι πως αυτοί οι αγώνες των από τα κάτω δεν συνοδεύονται από μία συμπαγή αντιπρόταση και επίσης πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές και διαδικασίες που είναι έτοιμες να τους στηρίξουν, να τους ενισχύσουν και να τους διευρύνουν. Μέσα σε μία συνθήκη που το κράτος και το κεφάλαιο ολοένα εντείνουν και αναβαθμίζουν το οπλοστάσιό τους και τους μηχανισμούς καταπολέμησης των όποιων αντιδράσεων, η λύση δεν μπορεί να έρθει από συντεχνειακούς και μερικούς αγώνες. Είναι απαραίτητη η οργάνωση των κοινωνικών αυτών αντιστάσεων που θα στήσουν ανάχωμα απέναντι σε μία συνολική συνθήκη εξαθλίωσης, πολέμου και υποτίμησης των ζωών μας. Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο αντιλαμβανόμαστε και την ανάγκη ανάπτυξης ενός φοιτητικού κινήματος, του οποίου οι αγώνες θα συνδέονται και θα ζυμώνονται με τις υπόλοιπες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.

.Οι στόχοι της συνέλευσης μας

Σαν κύριο στόχο μας θέτουμε την συνεχή και συνεπή παρουσία του αναρχικού λόγου και των προταγμάτων του εντός των σχολών, είτε με βάση την επικαιρότητα είτε όχι, κάτι που αυτήν την στιγμή απουσιάζει. Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για εμάς να υπάρχει μια σταθερή και αισθητή αναρχική παρέμβαση μέσα στην φοιτητική κοινότητα, τους χώρους που χρησιμοποιεί καθημερινά και τους αγώνες της. Σκοπεύουμε να δίνουμε το παρών στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, με στόχο την πολύπλευρη ριζοσπαστικοποίηση τους και το να δίνουμε την δυνατότητα σε όποιον/α το επιθυμεί να εκφράζεται εντός τους πιο συνολικά. Πέρα από την συμμετοχή και την παρέμβαση στους φοιτητικούς αγώνες, θέλουμε να βρεθούμε σε θέση να εκκινούμε νέες αντιστάσεις εντός και εκτός των πανεπιστημίων, καθώς και να ανοίγουμε μέσα στις σχολές όποιους πολιτικούς «διαλόγους» θεωρούμε σημαντικούς, ακόμα και αυτοί δεν αφορούν απαραίτητα την φοιτητική ζωή. Είμαστε πεπεισμένοι για την άρρηκτη σύνδεση του φοιτητικού ζητήματος με το μαθητικό, καθώς και γενικότερα το εκπαιδευτικό. Θεωρούμε σημαντική την τριβή μας με όλους τους αγώνες της ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας, με στόχο να σπάσουμε τις συντεχνιακές λογικές που επικρατούν, να συνδέσουμε αγώνες και αντιστάσεις δημιουργώντας ένα κοινό πανεκπαιδευτικό μέτωπο, το οποίο θα μπορέσει σπάζοντας την μερικότητα να σταθεί εμπόδιο στις ορέξεις των αφεντικών. Μέσα στα πλαίσια της όξυνσης της ταξικής αντιπαράθεσης, βλέπουμε πόσο αναγκαίο είναι αυτή η προσπάθεια να μην περιοριστεί στα όρια της πρωτεύουσας, αλλά να εξελιχθεί σε έναν ζωντανό οργανισμό που θα μπορέσει να παράξει λόγο υπεύθυνα και οργανωμένα σε πανελλαδικό επίπεδο. Τέλος, οι ρόλοι που θέλουμε να διαδραματίσει η συνέλευση μας δεν περιορίζονται στην παρέμβαση της στην φοιτητική κοινότητα και τα ζητήματα που την αφορούν, αλλά αγκαλιάζουν ένα πλήθος κοινωνικών και ταξικών αγώνων που τρέχουν αυτήν την περίοδο, καθώς και σημαντικά ζητήματα ενδοκινηματικού χαρακτήρα. Πιστεύουμε ότι μέσα στα "καθήκοντα" της συνέλευσης θα είναι και η συμμετοχή της σε σχήματα και συντονισμούς εκτός των στενών ορίων της φοιτητικής ζωής, η στήριξη όσων κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων θεωρούμε σημαντικό και γόνιμο να στηρίξουμε και η εξερεύνηση νέων τρόπων αγώνα και νέων ιδεών που θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν το ήδη υπάρχον κινηματικό σκηνικό.

Ως αναρχικοί/ές πιστεύουμε πως απέναντι στη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, καμία προοπτική εξωραϊσμού και εξανθρωπισμού του υπάρχοντος συστήματος. Αντιθέτως η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση και σύνδεση των αγώνων μέσα από μία συνεπή και συνολική ανάλυση και στρατηγική με στόχο ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας μέσω μίας κοινωνικής επανάστασης.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1586620/