Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 στις 13.00
Αντιεθνικιστική συγκέντρωση
ενάντια σε όλες τις όψεις του εθνικισμού
Το μακεδονικό ζήτημα, το πώς δηλαδή θα ονομαστεί επίσημα το γειτονικό κράτος, έχει περάσει από πολλά κύματα τα τελευταία 25 χρόνια. Πάντα όμως, λειτουργούσε ως ένας μοχλός αφύπνισης των εθνικισμών και από τις 2 πλευρές των συνόρων. Και αυτό γιατί ο κάθε εθνικισμός έχει ανάγκη έναν απέναντι πόλο (είτε αυτός είναι ο εθνικισμός ενός άλλου κράτους, είτε ένας εσωτερικός εχθρός, όπως οι μετανάστες, οι μη κανονικοί, όσοι απειλούν την εύρυθμη τάξη κτλ) και αποκτά νόημα μόνο μέσα από τον ανταγωνισμό με αυτόν. Μια τέτοια σχέση υπάρχει και μεταξύ του ελληνικού και μακεδονικού εθνικισμού, στο ζήτημα της ονομασίας. Μπορεί τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των εκάστοτε εθνικισμών να διέφεραν, αλλά η εμφάνιση και κορύφωσή τους συμβαίνει ταυτόχρονα. Ο ελληνικός εθνικισμός τροφοδοτεί τον μακεδονικό, και αντίστροφα.
Έτσι και τώρα, η βούληση των κυβερνήσεων ελλάδας και μακεδονίας, καθώς και οι διεθνείς πιέσεις για επίλυση του ζητήματος, ξύπνησαν εκ νέου τα εθνικά φρονήματα των διάφορων ειδών πατριωτών. Από πολιτιστικούς μακεδονικούς συλλόγους και παπαδαριό, μέχρι ανοιχτά ρατσιστικά και φασιστικά μορφώματα, στήνεται μια εθνικιστική φιέστα με πρώτο ραντεβού την 21η γενάρη. Και αν κάποιοι θέλουν να προασπίσουν την ελληνικότητα της μακεδονίας, εμείς, ως άνθρωποι που βιώνουμε καθημερινά τη βία της εργασίας και την αβεβαιότητα της ανεργίας, δηλώνουμε παγερά αδιάφοροι για την ονομασία. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στα πρόσωπα των αφεντικών μας και σε όσων διασπείρουν ρητορική μίσους ενάντια σε ανθρώπους που απλά έτυχε να γεννηθούν σε άλλο σημείο της γης, με άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα και θρησκεία, άλλες συνήθειες και σεξουαλικές προτιμήσεις.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα: οι εθνικές αφηγήσεις, είτε προκύπτουν μέσα από διακρατικούς ανταγωνισμούς και διαμάχες, είτε μέσα από εμπορικές συμφωνίες, δεν μπορούν παρά να μας βρίσκουν απέναντι τους. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε κυρίαρχη αφήγηση που αναζητά εθνικά σύμβολα και βασιλιάδες, που διεκδικεί ονόματα και γενέτειρες αυτοκρατόρων, που ερμηνεύει το παρελθόν κατά το δοκούν και ψάχνει συνέχειες και γραμμικότητες, που πετυχαίνει την εθνική ομοιογένεια με εκκαθαρίσεις και διωγμούς, που καταστρέφει από τον αστικό ιστό οτιδήποτε θυμίζει το διαφορετικό, που αποκρύπτει τις ιστορίες όλων όσων δεν χωράνε και όλων όσων αγωνίζονται.
Η επίκληση στο έθνος, τα σύνορα και τα ονόματα, δεν κάνει τίποτα άλλο, πέρα απ' το να αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Χτίζει μια φαντασιακή ενότητα μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, που όσο περισσότερους συγκινεί, τόσο πιο υλικά γίνονται τα αποτελέσματα της βίας της πάνω στα σώματα όσων δεν χωράνε στις εθνικές αφηγήσεις.
Και αν η επίκληση σε αυτής της μορφής τον εθνικισμό βοήθησε το ελληνικό κεφάλαιο μέχρι σήμερα, κομμάτια αυτού φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι αυτή η μορφή του, αρχίζει να μπαίνει εμπόδιο στις τουριστικές, ενεργειακές -και όχι μόνο- μπίζνες, και την εθνική ανάπτυξη γενικότερα. Μπορεί στα 90ς το ελληνικό κεφάλαιο να έκανε επιθετική οικονομική πολιτική στα βαλκάνια, αναζητώντας φθηνά εργατικά χέρια, και να αποκόμισε τεράστια κέρδη από αυτό, πλέον όμως οι σωστές ισορροπίες μεταξύ των βαλκανικών κρατών, φαίνεται να είναι αποδοτικότερες για την άντληση υπεραξίας στο σήμερα. Είτε με το ένα είτε με το άλλο προσωπείο βέβαια, πρόκειται για μια εθνικά καθορισμένη πολιτική κράτους και κεφαλαίου που σκοπό έχει την περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας.
Εμείς απ' την πλευρά μας, αναπνέουμε στις στιγμές που διαρρηγνύουμε τα σύνορα και τους διαχωρισμούς μεταξύ μας, που συναντιόμαστε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που επιτιθόμαστε στην κοινότητα του έθνους, που λουφάρουμε στη δουλειά, που διεκδικούμε ένσημα και αυξήσεις, στις στιγμές που καταλαμβάνουμε λίγο από τον χώρο τους και λίγο ακόμα από τον χρόνο τους.
Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιους, αυτοί είναι οι κατακερματισμένοι που προσπάθησαν να συναντηθούν, παρόλο που ανάμεσά τους υψώνονταν όλων των ειδών τα σύνορα. Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιο όνομα, είναι όλων όσων περισσεύουν μπροστά στις εθνικές αφηγήσεις
ενάντια σε όλες τις όψεις του εθνικισμού
Το μακεδονικό ζήτημα, το πώς δηλαδή θα ονομαστεί επίσημα το γειτονικό κράτος, έχει περάσει από πολλά κύματα τα τελευταία 25 χρόνια. Πάντα όμως, λειτουργούσε ως ένας μοχλός αφύπνισης των εθνικισμών και από τις 2 πλευρές των συνόρων. Και αυτό γιατί ο κάθε εθνικισμός έχει ανάγκη έναν απέναντι πόλο (είτε αυτός είναι ο εθνικισμός ενός άλλου κράτους, είτε ένας εσωτερικός εχθρός, όπως οι μετανάστες, οι μη κανονικοί, όσοι απειλούν την εύρυθμη τάξη κτλ) και αποκτά νόημα μόνο μέσα από τον ανταγωνισμό με αυτόν. Μια τέτοια σχέση υπάρχει και μεταξύ του ελληνικού και μακεδονικού εθνικισμού, στο ζήτημα της ονομασίας. Μπορεί τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των εκάστοτε εθνικισμών να διέφεραν, αλλά η εμφάνιση και κορύφωσή τους συμβαίνει ταυτόχρονα. Ο ελληνικός εθνικισμός τροφοδοτεί τον μακεδονικό, και αντίστροφα.
Έτσι και τώρα, η βούληση των κυβερνήσεων ελλάδας και μακεδονίας, καθώς και οι διεθνείς πιέσεις για επίλυση του ζητήματος, ξύπνησαν εκ νέου τα εθνικά φρονήματα των διάφορων ειδών πατριωτών. Από πολιτιστικούς μακεδονικούς συλλόγους και παπαδαριό, μέχρι ανοιχτά ρατσιστικά και φασιστικά μορφώματα, στήνεται μια εθνικιστική φιέστα με πρώτο ραντεβού την 21η γενάρη. Και αν κάποιοι θέλουν να προασπίσουν την ελληνικότητα της μακεδονίας, εμείς, ως άνθρωποι που βιώνουμε καθημερινά τη βία της εργασίας και την αβεβαιότητα της ανεργίας, δηλώνουμε παγερά αδιάφοροι για την ονομασία. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στα πρόσωπα των αφεντικών μας και σε όσων διασπείρουν ρητορική μίσους ενάντια σε ανθρώπους που απλά έτυχε να γεννηθούν σε άλλο σημείο της γης, με άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα και θρησκεία, άλλες συνήθειες και σεξουαλικές προτιμήσεις.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα: οι εθνικές αφηγήσεις, είτε προκύπτουν μέσα από διακρατικούς ανταγωνισμούς και διαμάχες, είτε μέσα από εμπορικές συμφωνίες, δεν μπορούν παρά να μας βρίσκουν απέναντι τους. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε κυρίαρχη αφήγηση που αναζητά εθνικά σύμβολα και βασιλιάδες, που διεκδικεί ονόματα και γενέτειρες αυτοκρατόρων, που ερμηνεύει το παρελθόν κατά το δοκούν και ψάχνει συνέχειες και γραμμικότητες, που πετυχαίνει την εθνική ομοιογένεια με εκκαθαρίσεις και διωγμούς, που καταστρέφει από τον αστικό ιστό οτιδήποτε θυμίζει το διαφορετικό, που αποκρύπτει τις ιστορίες όλων όσων δεν χωράνε και όλων όσων αγωνίζονται.
Η επίκληση στο έθνος, τα σύνορα και τα ονόματα, δεν κάνει τίποτα άλλο, πέρα απ' το να αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Χτίζει μια φαντασιακή ενότητα μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, που όσο περισσότερους συγκινεί, τόσο πιο υλικά γίνονται τα αποτελέσματα της βίας της πάνω στα σώματα όσων δεν χωράνε στις εθνικές αφηγήσεις.
Και αν η επίκληση σε αυτής της μορφής τον εθνικισμό βοήθησε το ελληνικό κεφάλαιο μέχρι σήμερα, κομμάτια αυτού φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι αυτή η μορφή του, αρχίζει να μπαίνει εμπόδιο στις τουριστικές, ενεργειακές -και όχι μόνο- μπίζνες, και την εθνική ανάπτυξη γενικότερα. Μπορεί στα 90ς το ελληνικό κεφάλαιο να έκανε επιθετική οικονομική πολιτική στα βαλκάνια, αναζητώντας φθηνά εργατικά χέρια, και να αποκόμισε τεράστια κέρδη από αυτό, πλέον όμως οι σωστές ισορροπίες μεταξύ των βαλκανικών κρατών, φαίνεται να είναι αποδοτικότερες για την άντληση υπεραξίας στο σήμερα. Είτε με το ένα είτε με το άλλο προσωπείο βέβαια, πρόκειται για μια εθνικά καθορισμένη πολιτική κράτους και κεφαλαίου που σκοπό έχει την περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας.
Εμείς απ' την πλευρά μας, αναπνέουμε στις στιγμές που διαρρηγνύουμε τα σύνορα και τους διαχωρισμούς μεταξύ μας, που συναντιόμαστε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που επιτιθόμαστε στην κοινότητα του έθνους, που λουφάρουμε στη δουλειά, που διεκδικούμε ένσημα και αυξήσεις, στις στιγμές που καταλαμβάνουμε λίγο από τον χώρο τους και λίγο ακόμα από τον χρόνο τους.
Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιους, αυτοί είναι οι κατακερματισμένοι που προσπάθησαν να συναντηθούν, παρόλο που ανάμεσά τους υψώνονταν όλων των ειδών τα σύνορα. Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιο όνομα, είναι όλων όσων περισσεύουν μπροστά στις εθνικές αφηγήσεις
ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, γιατί όσο περισσότερο σου κλέβουν την ζωή, τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή!
Μηχανοκίνητη πορεία Σάββατο 20.1 12:00 Καμάρα
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ενάντια σε κάθε εθνικισμό: Κυριακή 21.1 13:00 Καμάρα
Φάμπρικα * Υφανέτ
Για το «Μακεδονικό ζήτημα»
«Βούλγαροι κι Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή.
Για την ελευθερίαν, να ζώσουμε σπαθί.»
(από τον «Θούριο» του Ρήγα, 1797)
Οι φασίστες παντού στον κόσμο μιλούν την ίδια γλώσσα
Πέρα από ότι μπορεί να πιστεύεται γενικώς στην πραγματικότητα οι φασίστες παντού στον κόσμο μιλούν την ίδια γλώσσα. Συνεννοούνται υπέροχα. Οι νεοναζί Χρυσαυγίτες στην Αθήνα, οι Γκρίζοι Λύκοι στην Άγκυρα, οι εθνικιστές στα Σκόπια, το ISIS στη Συρία, οι φασίστες του Σάρλοτσβιλ, οι ακροδεξιοί της Κεντρικής Ευρώπης αποτελούν τα κομμάτια μιας Ένωσης που αν τα σύμβολά της αλλάζουν χρώμα με βάση τη χώρα, η ουσία παραμένει η ίδια. Η γλώσσα τους μιλάει στο όνομα του μίσους, του πολέμου, της καταπίεσης και του θανάτου. Σε όλες τις χώρες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης παντού και πάντα είναι τα καλύτερα παιδιά των κυβερνήσεων, το παρακρατικό μακρύ χέρι.
Στη Συρία το ISIS με την εγκληματική του δράση αποτελεί μαριονέτα των διεθνών συμφερόντων στην περιοχή ως ορδή αναταραχών και αποσταθεροποιήσεων, στην Τουρκία της κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης ο φασισμός του Ερντογάν ελέγχει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, ενώ στην Ελλάδα οι φασίστες αποτελούν πάντα το μισθοφορικό σώμα όλων των κυβερνήσεων όταν θέλουν να αποπροσανατολίσουν μιλώντας για «εθνικά ζητήματα» ή όταν θέλουν να βρουν καλοθελητές που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά, μπράβους του συστήματος και των αφεντικών που θα χτυπήσουν εργάτες, αντιφασίστες, αγωνιστές.
Ο εθνικισμός είναι ενιαίος και αδιαίρετος παντού. Δεν αποτελεί καμιά ιδεολογία, υπάρχει σε όλες τις χώρες γιατί είναι απαραίτητος για την προστασία των αφεντικών. Γι' αυτό αλληλοτροφοδοτείται. Ο ένας φασίστας δείχνει τον άλλο -όμοιό του- στην απέναντι πλευρά ώστε να συνεχίζει ο φασισμός να σφάζει φτωχούς και τα αφεντικά να συνεχίζουν να κοιμούνται ήσυχα. Ένα από τα πιο παλιά κόλπα των ισχυρών για να συνεχίζουν: το διαίρει και βασίλευε. Να δημιουργούν μια φανταστική εικόνα ψεύτικης ενότητας μεταξύ των δήμιων και των θυμάτων. Κι όταν πια οι εργάτες περισσεύουν από τη μηχανή των καπιταλιστών, γιατί η τελευταία βρίσκεται σε κρίση τότε ο εθνικισμός αποχαλιναγωγείται και ενεργοποιείται δυναμικά από το κράτος και το κεφάλαιο: είναι ο καιρός του πολέμου, ο καιρός δηλαδή όπου θα καταστραφούν υποδομές και θα σκοτωθούν περιττοί άνθρωποι για να ξαναξεκινήσουν οι ισχυροί από την αρχή την ιστορία της εκμετάλλευσης όσων απέμειναν. Ορίστε κύριοι, συμπολίτες και συμπολίτισσες που επιθυμείτε να συμμετάσχετε στη διαδήλωση των εθνικιστών-φασιστών για το όνομα της Μακεδονίας γιατί πραγματικά θα «αγωνιστείτε». Για τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο. Γιατί αυτό σημαίνει εθνικισμός. Αυτό σήμαινε πάντα.
Λίγη γεωπολιτική ανακατωσούρα
Αποτελεί πάντως άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι 25 χρόνια διαξιφισμών πάνω σε αυτό το «δυσεπίλυτο εθνικό ζήτημα» συμπυκνώθηκαν σε δυο βδομάδες και όλοι μοιάζουν πολύ ώριμοι να συζητήσουν σοβαρά πάνω στο ζήτημα. Είναι προφανές για όποιον αρέσκεται να ασχολείται με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων ότι η νέα παράδοξη μα υπαρκτή συμμαχία της Ρωσίας με την Τουρκία και το Ιράν έχει ταράξει αρκετά τις ισορροπίες της περιόδου της μονοκρατορίας των ΗΠΑ. Οι ανταγωνισμοί οξύνονται και δυνάμεις που μέχρι πρότινος μπορούσαν να έχουν μόνο περιφερειακό ρόλο σήμερα φαίνεται να αναβαθμίζουν την ομοίως με άλλους εγκληματική δράση τους με την ανάμειξή τους σε περισσότερα θερμά μέτωπα πολεμικών συγκρούσεων. Οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα. Η απώλεια της προοπτικής τους για μια Συρία δίχως Άσσαντ, ο σοβαρός τραυματισμός των σχέσεων με την Τουρκία εξαιτίας των συγκρουόμενων συμφερόντων στη Βόρειο Συρία, η εύρεση συμμάχων από το Ιράν με την οποία σπάει το καθεστώς απομόνωσης που επιχειρούσαν να επιβάλλουν οι ΗΠΑ και η πρώτη σχετικά επιτυχής εμπλοκή της Ρωσίας σε μια πολεμική σύρραξη έξω από τις χώρες δορυφόρους της σηκώνουν άμεσα μέτρα από την πλευρά των ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοηθούν οι κινήσεις του κράτους των ΗΠΑ για ενεργό υποστήριξη των στηριγμάτων τους στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή τη σημασία είχε η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ που πυροδοτεί έναν νέο κύκλο αίματος στην Παλαιστίνη, αυτό το νόημα έχει και η υποστήριξη των διαπραγματεύσεων για το «Μακεδονικό» με στόχο την εξεύρεση λύσης ώστε η (πΓΔ)
Μακεδονίας να μπει στο ΝΑΤΟ και να συγκροτηθεί ένα μέτωπο σταθερών συμμαχιών στα Βαλκάνια με τους δυτικούς «συμμάχους». Είναι γνωστό ότι στις δυτικές δημοκρατίες ο «κυρίαρχος» λαός είναι κυρίαρχος στο μέτρο που οι επιλογές του, οι οποίες υπαγορεύονται από τα πάνω, συμφωνούν με τις προσταγές του καπιταλιστικού κόσμου. Εάν όμως υπάρξουν μερικές φορές ανακολουθίες τόσο χειρότερο για τους λαούς. Η νέα συγκυρία, την οποία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ΗΠΑ/Ελλάδα έχει να κάνει με την άνοδο στην εξουσία της γείτονος χώρας (μετά από 11 χρόνια) ενός σχηματισμού που δεν προέρχεται πολιτικά από τους εθνικιστές του VMRO του Γκρούεφσκι. Οι σοσιαλδημοκράτες του Ζάεφ θέλουν να ανταλλάξουν τον εθνικισμό της προηγούμενης περιόδου με υποσχέσεις για καλύτερο επίπεδο ζωής στη χώρα μέσα από την σύνδεσή της με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτή την προοπτική είναι η συμφωνία με την Ελλάδα. Και αυτό είναι που κυνηγούν σήμερα.
ΣΥΡΙΖΑ: ο νέος Παλιάτσος των Ιμπεριαλιστών στην Ανατολική Μεσόγειο
Η συνέχεια του ελληνικού κράτους και της ελληνικής αστικής τάξης είναι η συνέχεια των στρατηγικών επιλογών τους. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. τον ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες περιφερειακές δυνάμεις στην περιοχή (με σημαντικότερη την Τουρκία) την αναβάθμισή της σε στρατηγικό και πρωτεύοντα εταίρο του Δυτικού μπλοκ και την οικονομική κυριαρχία του ελληνικού κεφαλαίου στη Βαλκανική ενδοχώρα. Μόνο η επένδυση των ΕΛ.ΠΕ. στη γειτονική χώρα ανέρχεται στα 200.000.000 ευρώ ενώ μόλις στις 13/1/18 ανακοινώθηκε η εξαγορά της EDS, εταιρείας ηλεκτρισμού με μεγάλο μερίδιο στη FYROM και άλλες βαλκανικές χώρες από τη ΔΕΗ (για να αναφέρουμε μόνα κάποιες από τις μεγαλύτερες κινήσεις οικονομικής διείσδυσης). Οι στρατηγικές αυτές στοχεύσεις του ελληνικού κράτους/κεφαλαίου δεν μπορούν να αναιρεθούν από καμία «συναγωνιστική» πολιτική δύναμη όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, στόχος αυτών των δυνάμεων είναι να αποδειχθούν καλύτερες από τις υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν τις τακτικές του ελληνικού κράτους στο να αναχθεί αυτό σε κυρίαρχο πόλο στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αυτό κάνει. Η συνάντηση του Παλιάτσου Τσίπρα με τον Τράμπ στην Ουάσινγκτον ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική των προθέσεών του. Η δουλικότητα της όλης παρουσίας εξέπεμπε το μήνυμα ότι η Ελλάδα διατίθεται με νέα ορμή να γίνει ο πλασιέ των Αμερικανών στην περιοχή άνευ όρων. Η τιμητική υποδοχή του εγκληματία Νετανιάχου στην Αθήνα, απλώς ολοκλήρωσε την εικόνα της στρατηγικής συμμαχίας με ΗΠΑ-Ισραήλ. Οι «αυστηροί τόνοι» κρατήθηκαν μόνο απέναντι στον φασίστα Ερντογάν όχι βέβαια γιατί καταπιέζει τους λαούς στην Τουρκία ή γιατί έχει την χώρα ουσιαστικά σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά τα επονομαζόμενα εθνικά ζητήματα. Άλλωστε την ποιότητα της δράσης της η κυβέρνηση την έδειξε με τη σύλληψη των 9 αριστερών Τούρκων μια μέρα πριν την άφιξη του Ερντογάν.
Με λίγα λόγια, τα νατοϊκά τηλέφωνα σηκώθηκαν και έδωσαν εντολή και στις δύο πλευρές των συνόρων να λύνουν αυτή την ασήμαντη υπόθεση με την εγγύηση φυσικά των μεγάλων αφεντικών. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ άρπαξε την ευκαιρία. Αύριο θα μπορεί να κομπάζει ότι έλυσε το Μακεδονικό, ταυτόχρονα θα βάλει πολιτικό ζήτημα στη ΝΔ εάν θα διαχυθεί ή όχι στο σώμα των ακροδεξιών ενώ ταυτόχρονα θα έχει επιτελέσει τον ρόλο του να ικανοποιήσει τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης για οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια. Επιπλέον υποβοηθά στην συγκρότηση και ανάπτυξη του φασιστικού εσμού στα δεξιά της ΝΔ με στόχο να κόψει ψήφους από τον βασικό του αντίπαλο στις επόμενες εκλογές. Η χυδαία στάση του ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρηθεί στην εξουσία ουσιαστικά υποστηρίζει τους φασίστες, οι οποίοι βγαίνουν κερδισμένοι μέσω μιας ρητορικής που εντός του εθνικιστικού πεδίου για το όνομα ουσιαστικά κατηγορεί την (αριστερή) κυβέρνηση για «προδοσία» και τη δεξιά αντιπολίτευση για αδράνεια. Τέλος φυσικά με τη συζήτηση περί ονοματολογίας τις μέρες ψήφισης του πολυνομοσχεδίου για την αποτροπή των απεργιών αποπροσανατολίσει τα κατώτερα στρώματα από το νέο κύμα μέτρων που θέλει να περάσει. Το πολυνομοσχέδιο που πρόκειται να ψηφιστεί στις 14 Γενάρη, η συνεχόμενη επιβολή όλο και σκληρότερων οικονομικών μέτρων, οι εκδικητικές απολύσεις και οι ολοένα αυξανόμενες εργατικές δολοφονίες, οι πλειστηριασμοί α΄κατοικίας, τα χτυπήματα στους αυτοοργανωνομένους χώρους, οι αλλαγές στον σωφρονιστικό κώδικα έρχονται να ενισχύσουν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει κράτος και κεφάλαιο στα πληβειακά στρώματα. Όλα αυτά θα πρέπει να θαφτούν κάτω από τη σκιά του εθνικισμού με αφορμή την ονοματολογία.
Η όλη κατάσταση αποκαλύπτεται δε πλήρως από το γεγονός ότι οι παραδοσιακοί φορείς της αστικής τάξης στην Ελλάδα ουσιαστικά συμπορεύονται με την κυβέρνηση. Η συμμαχία μεγάλου κεφαλαίου-ΝΔ-Εκκλησίας περιμένει να τελειώσει η όλη ιστορία με την ελπίδα να κλείσει το όλο ζήτημα να αποποιηθεί την διαδικασία με το επιχείρημα ότι δεν ήταν αυτή κυβέρνηση και να ασχοληθεί μόνο με την καλύτερη εκμετάλλευση των ντόπιων και βαλκάνιων εργατών. Business as usual.
Το (εθνικιστικό/φασιστικό) συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη
Θα φτάσουμε σε μια «Ώρα μηδέν» τη στιγμή που δεν θα αντιλαμβανόμαστε, πλέον, ότι τα «εθνικά μας συμφέροντα» δεν είναι δικά μας συμφέροντα, δεν πηγάζουν και δεν προορίζονται για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου, της Ελλάδας, της πΓΔΜ. Τα εθνικά συμφέροντα προσπορίζουν στο φασισμό και ντύνονται με τις σάρκες των προλετάριων, υπό την κυριαρχία του, πάντα, νικητή, κράτους - κεφαλαίου.
Ανεξάρτητα από τι μπορεί να νομίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους ορισμένοι εκ της επιτροπής που διοργανώνει το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία (επίσημα πρόκειται για «εθνόψυχους» που θέλουν να κρατήσουν αποστάσεις από τους ανοιχτά ναζί) η κίνηση αυτή θα αποτελέσει τον λαγό για τον φασίστα δρομέα. Ο «αγνός πατριωτισμός» που επικαλούνται κάποιοι από τη βιτρίνα των διοργανωτών δεν είναι παρά η μεγάλη αυλή του εθνικισμού και του φασισμού. Σε μια συγκέντρωση όπου οι κρατικοί φορείς δεν θα βγουν μπροστά αφού ξέρουν πολύ καλά ότι το «εθνικό συμφέρον» (δηλαδή το δικό τους συμφέρον) εξυπηρετείται πολύ καλύτερα από τη συμφωνία με τους Σκοπιανούς. Στην πραγματικότητα βασικός διοργανωτής της συγκέντρωσης της 21ης Γενάρη δεν είναι άλλος από τον φασισμό σε όλες τις εκδοχές του. Νεοναζιστικές γκρούπες όπως οι ΑΜΕ και η ΑΠΕΛΛΑ καλούν ήδη στον Λευκό Πύργο, η Χρυσή Αυγή προετοιμάζει την παρουσία της, ο Ιερός Λόχος μια συνάθροιση χουντικών, φασιστών και ρατσιστών εμφανίζεται ουσιαστικά ως συνδιοργανωτής, επιχειρώντας να ναυλώσει λεωφορεία για να μετακινήσει κόσμο από την επαρχία. Οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι θα παίξουν απλά τον ρόλο του καραγκιόζη της «κοινωνικής μάσκας» των φασιστών που θα σπεύσουν να πιάσουν πρώτη σειρά σε μια φιέστα μίσους. Καμιά συζήτηση δεν έχει να γίνει εκεί. Αυτό που προκύπτει είναι το ξέπλυμα των ναζί της Χρυσής Αυγής/ΑΠΕΛΛΑ/ΑΜΕ μέλη των οποίων συνελήφθησαν μόλις προχθές για τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού σε κοινωνικό χώρο στον Πειραιά. Τα ξενοφοβικά καθάρματα του Ιερού Λόχου που τραμπούκιζαν παιδάκια στο Ωραιόκαστρο και αλλού θα μετατραπούν σε «αγνούς πατριώτες» μέσα στη χαβούζα του Λευκού Πύργου. Τελικά η συγκέντρωση αυτή θα λειτουργήσει ως το ζυμωτήρι του φασισμού στην πόλη. Φυσικά δεν θα λείπουν κι όσοι από τον κρατικό μηχανισμό έχουν ανοιχτά πάρε-δώσε με τους φασίστες της Βορείου Ελλάδας και αδημονούν για τις ψήφους τους. Κάτι περιφερειακοί δήμαρχοι, κάτι προύχοντες σε περιοχές της Μακεδονικής επαρχίας, τίποτε μισοφασίστες βουλευτές της ΝΔ κ.ά. παρατρεχάμενοι θα παρουσιαστούν για να καρπωθούν τη συμμετοχή τους στο φασιστο-συλλαλητήριο. Στην πραγματικότητα η γραμμή των φασιστών και των εθνικιστών υιοθετήθηκε και παίχτηκε ανοιχτά από το ελληνικό κράτος την περίοδο 1991-1995. Μέχρι και εμπάργκο έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ωστόσο η εθνικιστική κρατική πολιτική ηττήθηκε. Ήδη η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει σύνθετο όνομα με τη Μακεδονία στον τίτλο και γεωγραφικό προσδιορισμό.
Για να μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, αν θέλουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι να αναδείξουν την «πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας» ας κανονίσουν ένα διεθνές φεστιβάλ με τους μουσικούς και χορευτικούς συλλόγους των Σλαβομακεδόνων για να ανταλλάξουν πολιτιστικές αφηγήσεις και ερεθίσματα και να αφήσουν τις συγκεντρώσεις με τους ναζί. Αν θέλουν οι διάφοροι «αγωνιστές» να ματώσουν «για τη Μακεδονική γη ενάντια στον ξένο κατακτητή» θα μπορούσαν να αγωνιστούν ενάντια στην El Dorado Gold που καταστρέφει τη γη και τη φύση στη Χαλκιδική και να αφήσουν τις συναθροίσεις με τους νεοναζί. Αν θέλουν οι προασπιστές της ιστορίας και άλλοι «αγαθοεργείς» προοδευτικοί να πουν κάτι για το Μακεδονικό ας βρουν αντιεθνικιστές προοδευτικούς ανθρώπους στη Σλάβόφωνη πλευρά της Μακεδονίας και να μιλήσουν από κοινού. Αλλά δεν θα το κάνουν γιατί είναι υποκριτές και εθνικιστές και γι' αυτό θα κάνουν απλά πλάτες στον φασισμό συναγελαζόμενοι μαζί του. Ο φασισμός είναι ο μόνος που ξέρει τι ζητάει από αυτή τη συνάθροιση. Να οργανώσει νέους ανθρώπους στις γραμμές του μίσους να τους πωρώσει με τις μισαλλόδοξες ρατσιστικές ηλιθιότητές του και να τους ξαμολύσει ενάντια στους φτωχούς, τους αδύναμους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους αλλόδοξους, τους αγωνιστές τους αντιφασίστες και τους αναρχικούς. Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Εμείς - Γράμμα σε παλιούς συντρόφους
Για μας ο διεθνισμός δεν είναι κάτι αφηρημένο, ένας ελιγμός για να ξεφύγουμε από τη δύσκολη θέση της υπάρχουσας κατάστασης όπου δεσπόζει η καταπίεση και η μισαλλοδοξία. Διεθνισμός σημαίνει αγώνας ενάντια στον εθνικισμό ως ενιαία και αλληλοτροφοδοτούμενη αντίληψη. Σημαίνει την επαφή, συζήτηση και σύμπραξη με συντρόφους σε άλλες χώρες ώστε να αντιπαλέψουμε από κοινού τις συγκρούσεις στις οποίες πάνε να μας εμπλέξουν τα κράτη για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων σε κάθε χώρα, να αντιπαλέψουμε τα σχέδια των πλανητικών αφεντικών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. όχι όμως προσπαθώντας δήθεν να «εκτρέψουμε» τον εθνικισμό ενάντια στις υπερεθνικές ενώσεις, όπως βαυκαλίζεται ότι κάνει ένα τμήμα της αριστεράς, αλλά με πραγματικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες σε κάθε πλευρά των συνόρων. Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε αγωνιστές σε κάθε χώρα που διώκονται και φυλακίζονται από τις αστυνομίες και τα κράτη τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ζήτημα του ονόματος είναι μια κοροϊδία. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν έχει να κάνει σε τίποτε η διαχείριση του με την ιστορία, τον πολιτισμό και τα τοιαύτα, γιατί εάν είχε να κάνει με αυτά τα ανθρώπινα η λύση θα ήταν εύκολη και θα είχε προκύψει εδώ και καιρό με κοινωνικούς όρους. Χιλιάδες άνθρωποι Έλληνες και Σλαβο-Μακεδόνες αλλάζουν πλευρά στα σύνορα δίχως κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ύπαρξη του συνόρου. Όλων των συνόρων. Το «ζήτημα» είναι πολιτικό. Βαφτίζεται εθνικό ζήτημα για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ελληνική αστική τάξη θέλει να κυριαρχήσει στην οικονομική εκμετάλλευση της περιοχής χωρίς καμία αντίδραση. Σε αυτή τη διαδικασία η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί τους εθνικιστές ως «ομάδα πίεσης» κάτι τέτοιοι στα Σκόπια σκαρφίστηκαν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου και κάτι παρόμοιοι στην Αθήνα κατασκεύασαν την εθνική ταυτότητα με Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο και άλλες φανταστικές εξιστορήσεις. Οι μεν επιλέγουν να ονομάζονται Μακεδόνες για να τονίσουν την υποτιθέμενη αρχαία καταγωγή τους και οι δε αποκαλούν μια χώρα ως πρώην επαρχία μιας άλλης χώρας που δεν υπάρχει πια. Η γελοιότητα δίνει και παίρνει. Όμως από το γελοίο εύκολα μπορούμε να βρεθούμε στο επικίνδυνο. Αφενός η αναβάθμιση των εθνικιστικών παθών σε μια περίοδο όπου ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση και οι ανταγωνισμοί εύκολα ξεσπούν σε περιφερειακές συγκρούσεις, η προοπτική της μεταφοράς αυτών των συγκρούσεων σε πολεμικά μέτωπα και στη Δύση ολοένα αυξάνεται. Εμπόλεμη κοινωνία είδαμε πολύ καλά τι σημαίνει στην υπόθεση της Συρίας και άλλων χωρών, οι εθνικιστικές συμμορίες να λυμαίνονται τους δρόμους όσο τα γεράκια των δυνάμεων διαλύουν τη χώρα, ένας λαός στην προσφυγιά.
Σήμερα όμως τεράστια σημασία έχει πως θα απαντήσει το ευρύτερο αντιφασιστικό, επαναστατικό και αναρχικό κίνημα σε αυτή τη νέα φασιστική και εθνικιστική πρόσκληση. Γνωρίζουμε ήδη ότι το πράγμα είναι ιδιαιτέρως σοβαρό για να το αφήσουμε να εξελιχθεί. Ήδη οι φασίστες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον όποιο παροξυσμό δημιουργούν με το Μακεδονικό για να χτυπήσουν καταλήψεις, μετανάστες κ.λπ. Απευθύνουμε ένα διαρκές κάλεσμα στον κόσμο του αγώνα, σε παλιούς συντρόφους που έχουν αντιμετωπίσει ξανά τις εθνικιστικές εξάρσεις να δηλώσουν το παρόν, να αυξήσουμε την επαγρύπνιση και να προετοιμάσουμε την αντιφασιστική διεθνιστική παρέμβαση και παρουσία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Το κίνημα και οι αναρχικοί περισσότερο θα πρέπει να απαντήσουμε στον φασισμό και την εθνικιστική απειλή πριν αυτή βρει διευρυμένα ακροατήρια και οπαδούς.
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΜΑΡΑ 18-1-18 ΚΑΜΑΡΑ 18:00
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΜΟΡΟΠΟΡΕΙΑ 20-1-18 12:00
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ- ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 21-1-18 13:00
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥΣ
ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΛΑΒΟ/ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΠΛΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΝΑΤΟ - Ε.Ε. - ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό "Μαύρο και Κόκκινο"
μέλος της Α.Π.Ο. - Ο.Σ.
ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ
ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ
πηγή : email που λάβαμε στις 17 Ιανουάριος 13h
Αντι - εθνική συγκέντρωση
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ *
*και όταν λέμε Μακεδονία, εννοούμε ακριβώς εκείνο το μικρό κρατίδιο λίγο πάνω απ' τη Φλώρινα και τα γραφικά της χωριά. Ένα κρατίδιο για του οποίου την επονομασία δε μας πέφτει καθόλου λόγος, μιας και αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο τα εθνικά συμφέροντα εντός ή εκτός συνόρων μπορεί να ταυτίζονται με τα δικά μας.
Σε κάποιους άλλους όμως, φαίνεται να πέφτει λόγος. Και πολύς μάλιστα.
Στο ελληνικό κράτος, ας πούμε, πέφτει λόγος, από τη στιγμή που απειλούνται ορισμένα εκ των συστατικών στοιχείων που αποτελούν την πεμπτουσία του εθνικού μας μύθου. Ενός μύθου ο οποίος γεννήθηκε επιτακτικά και από το μηδέν μαζί με τη δημιουργία του ελληνικού έθνους - κράτους κάπου στα μέσα του 19ου, χτίστηκε σταδιακά σε βάθος δύο αιώνων και νομιμοποιήθηκε απόλυτα από όλους τους μηχανισμούς που μπόρεσε να επιστρατεύσει το εν λόγω έθνος. Από την εκκλησία και την άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν εκπαίδευση. Από την καταστολή των τοπικών ιδιωμάτων και την βίαιη εθνοκάθαρση ολόκληρων περιοχών. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις καλλιτεχνικές περσόνες που τελειοποίησαν την εθνική μας προπαγάνδα. Και φυσικά, από την εθνική ιστοριογραφία, η οποία ασκώντας το μονοπώλιο παραγωγής γνώσης και αλήθειας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που ήδη γνωρίζαμε: το ένδοξο παρελθόν των ελλήνων, το καθαρό τους αίμα, την ομοιογένεια του ελληνικού έθνους, το αίσθημα του συνανήκειν, την ορθόδοξη πίστη και τα λοιπά κλισέ.
Στο ντόπιο κεφάλαιο, επίσης πέφτει λόγος. Από τη μια, γιατί τα τριγύρω κρατίδια οφείλουν να θυμούνται τη θέση τους στη ζούγκλα που ονομάζουμε βαλκάνια, ώστε οι ελληνικές μπίζνες να κερδοφορούν ανενόχλητες μπαινοβγαίνοντας από κράτος σε κράτος, σε αναζήτηση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού ή του πιο προσοδοφόρου ντιλ. Απ' την άλλη - εντός των συνόρων αυτή τη φορά - σε μια τέτοια περίοδο κρίσης και αναδιάρθρωσης η αναβίωση των πατριωτικών ενστίκτων και η επακόλουθη εθνική συσπείρωση αποτελούν έναν πρώτης τάξεως αντιπερισπασμό. Έναν αντιπερισπασμό που δημιουργεί μερικούς εξαιρετικά βολικούς εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, απέναντι στους οποίους οφείλουμε λέει να συσπειρωθούμε αφεντικά και εργαζόμενες, παραμερίζοντας τις όποιες μεταξύ μας διαφορές, αφού στην τελική «όλοι έλληνες είμαστε ρε παιδιά».
Στους αγανακτισμένους πατριώτες και τους έλληνες λεβέντες, μαντέψτε: πάλι πέφτει λόγος! Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στα τέκνα της Χρυσής Αυγής και τους εκάστοτε ακροδεξιούς παρατρεχάμενούς τους, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την επικαιρότητα προκειμένου να προτάξουν τις εθνικιστικές τους μπούρδες. Μιλάμε για τον κάθε Έλληνα που ξεχειλίζει από εθνική περηφάνια. Γι' αυτόν που πανηγύρισε ξέφρενα τη νίκη στη γιουροβίζιον, τη γειτόνισσα που δάκρυσε από συγκίνηση όταν «πήραμε το γιούρο», για όσους και όσες ανατρίχιασαν στη θέα και μόνο της ολυμπιακής φλόγας πίσω στην «πατρίδα» της. Μιλάμε για όλους τους παραπάνω κι ακόμη περισσότερους, που στα χρόνια που ακολούθησαν, συμμετείχαν στα πογκρόμ του 2004. Για όσους συγκάλυψαν απροκάλυπτα το βιασμό μετανάστριας στην Αμάρυνθο. Για όσους ναύλωναν πουλμανάκια για μονοήμερες διακοπές στα καζίνο και τα μπουρδέλα των Βαλκανιών. Και για όσους κοιμούνται καλύτερα τα βράδια, γνωρίζοντας ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες βρίσκονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έξω από το οπτικό τους πεδίο.
Στην ελληνική κοινωνία, το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο λοιπόν, δηλώνουμε ότι οι εθνικές τους φαντασιώσεις, είναι ο δικός μας εθρός.
Σουαρέ Νουάρ, Γενάρης του 2018, Θεσσαλονίκη
Τριήμερο Αντιφασιστικής Περιφρούρησης - Προβολής ταινιών στην Κατάληψη Mundo Nuevo
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 12:00 ΚΑΜΑΡΑ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13:00 ΚΑΜΑΡΑ
Εν όψει της Κυριακάτικης φιέστας μίσους,η Κατάληψη Mundo Nuevo καλεί σε περιφρούρηση του χώρου, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή βράδυ (19-20-21 Ιανουαρίου).
Οι περιφρουρήσεις της Παρασκευής και του Σαββάτου θα συνοδευτούν με τις προβολές των ταινιών:
-Antifa: Chasseurs de skins Παρασκευή 23:00
-Living Utopia Σάββατο 23:00
Κατάληψη Mundo Nuevo
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1582758/
