kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία 17 Νοέμβρη

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ, ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Κάλεσμα σε πορεία: 17 Νοέμβρη στις 17:00 στο Πολυτεχνείο.

Οι μεγαλύτεροι μύθοι της μεταπολίτευσης είναι σαϕώς η εγγύηση της δημοκρατίας και το όνειρο της οικονομικής ευημερίας, αυταπάτες που η «από τα πάνω» πολιτική σκηνή ϕρόντιζε για χρόνια να ταΐζει την ελληνική κοινωνία . Τα όνειρα αυτά βέβαια, παρότι πλασάρονταν ως κοινωνική πραγματικότητα μέσα από τα ΜΜΕ και τα πολιτικά ϕερέϕωνα, συγκαλύπταν όλα αυτά τα χρόνια έναν ϕριχτό εϕιάλτη, ο οποίος έγινε ορατός σε όλες και όλους τα τελευταία χρόνια με την έλευση της οικονομικής κρίσης. Η λογική της εϕησυχασμένης ανάθεσης που κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία έϕερε στο ϕως τα ελλειμματικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, η οποία παρακολουθεί άναυδη τον οικονομικό στραγγαλισμό, με τις κοινωνικές προεκτάσεις που αυτό εχει. Εγκλωβισμένη σ' ένα αδιέξοδο κι έχοντας εμϕανίσει -ήδη από εποχές προ οικονομικής κρίσης- σημάδια κοινωνικής και αξιακής νοσηρότητας έχει ϕτάσει στο έσχατο σημείο να δέχεται αδιαμαρτύρητα -ή και να επιζητά ακόμα- πολιτικές που στο παρελθόν θα χαρακτήριζε παράλογες και ολοκληρωτικές.

Από την μεταπολίτευση και μετά η ελληνική πολιτική σκηνή και τα καθεστωτικά ΜΜΕ , ϕρόντισαν να καθιερώσουν τον καταναλωτισμό, το ϕαίνεσθαι και τον ατομισμό ως ύψιστες αρετές στη νεοελληνική κοινωνία αντικαθιστώντας και περνώντας στη λήθη σιγά σιγά όλον εκείνον τον αναβρασμό και τις μαζικές αντιστάσεις της εποχής. Δηλαδή οι αξίες του αγώνα και των συλλογικών διεκδικήσεων απορροϕήθηκαν από τους κομματικούς μηχανισμούς προτάσσοντας το προσωπικό συμϕέρον με αποτέλεσμα την απαξίωση του συνδικαλισμού και των αγροτικών συνεταιρισμών από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Όλη αυτή η υποκρισία και η εξάρτηση από τον καταναλωτισμό έκανε την ελληνική κοινωνία πολύ πιο ανεκτική στην έλευση της δικτατορίας των αγορών. Έχοντας ήδη μάθει να ζει με δανεικά και στα πρότυπα του επιβεβλημένου lifestyle κι έχοντας ήδη ρωγμές στην κοινωνική της συνοχή προβάλλοντας τον ανταγωνισμό και τον ϕιλοτομαρισμό ως κανονικότητα, όλα αυτά τα χρόνια έσκυψε το κεϕάλι στις απαιτήσεις του κράτους, των δανειστών και των τραπεζών, που καθημερινά «αποϕασίζουν και διατάσσουν» την υποβάθμιση των ζωών μας.

Αντί να μιλήσουμε για επετείους και γιορτές, σκεπτόμενες και σκεπτόμενοι τη χούντα, που τα ϕασιστοειδή με θέρμη αναπολούν, μπορούμε να συγ-κινηθούμε για τις κεκτημένες ελευθερίες και τα δικαιώματα που χάνουμε ξανά ένα προς ένα. Ως συνέχεια των μέχρι τώρα μνημονιακών πολιτικών, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις εϕάρμοζαν, βρισκόμαστε είδη στη ϕάση της 3ης αξιολόγησης της εϕαρμογής του μνημονίου η οποία βάζει στο στόχαστρο την επιτάχυνση των πλειστηριασμών που τους θέλουν ηλεκτρονικούς για να αρπάζουν με μεγαλύτερη ευκολία την πρώτη κατοικία, νέο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και ϕορολόγησης, περικοπές ή ακόμα και κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων, νέο πλήγμα στις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και ειδικά το δικαίωμα στην απεργία, καθώς προτείνονται περιορισμοί που θυμίζουν ολοκληρωτικό καθεστώς. Κι όλα αυτά έρχονται να επιβληθούν σε μια κοινωνία που βιώνει την τρομοκρατία στον εργασιακό χώρο, την υποβάθμιση των κοινωνικών δομών (υγεια, παιδεία κτλ,), την μετατροπή των κοινών αγαθών σε πολυτέλεια (ρεύμα, νερό, θέρμανση και μέσα μεταϕοράς), το ξεπούλημα του ϕυσικού πλούτου και τη λεηλάτηση της ϕύσης. Και ϕυσικά η καταστολή και η πειθάρχηση έρχεται να εϕαρμοστεί σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται, στους μετανάστες και το αίτημα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και επανασύνδεσης με τις οικογένειές τους, στις ϕυλακές με την αυστηροποίηση της χορήγησης αδειών και επισκέπτηρίων, στις προϕυλακίσεις ανθρώπων με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο την συγγένεια. Σε όλη αυτήν την κατάσταση το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο αμέτοχοι.

Όμως η αντίληψη ότι τίποτα πλέον δεν αλλάζει και μένει μόνο να αποδεχτούμε το αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει έχει παγιωθεί σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Και επιπλέον σε άλλους έχει ριζώσει η λογική της ανάθεσης και του ότι θα έρθει αυτός ο άλλος ως Μεσσίας να μας σώσει ή οτι ο λαός (οι άλλοι) θα εξεγερθεί.

Προσπαθώντας να σπάσουμε την ανάθεση και να μην περιμένουμε να μας λύσει κάποιος επίδοξος διαχειριστής της κρίσης τα προβλήματά μας, οϕείλουμε και πρέπει να αντισταθούμε και να οργανωθούμε. Μέσα απο την συλλογικοποίηση των αναγκών μας, τις μαζικές διεκδικήσεις, με δίκτυα κοινωνικής αλληλοϋποστήριξης, με την προσπάθεια επανασύστασης του κοινωνικού ιστού με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και συμμετοχής, προσπαθώντας να σπάσουμε την απομόνωση και την εξατομίκευση. Μέσω της συνεχούς κοινωνικής αντίστασης να σταματήσει αυτή η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των ζωών μας, να στήσουμε αναχώματα στην επέκταση αυτού του απολυταρχικού καθεστώτος.

Είναι σαϕές πως μιλάμε για δύο κόσμους σε σύγκρουση, αυτόν του κρατικού μηχανισμού που εξυπηρετεί καθαρά τα συμϕέροντα των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων και αυτόν της ευρύτερης κοινωνίας, πάνω στην οποία παρασιτούν οι πρώτοι, αϕαιρώντας και καταστέλλοντας κάθε δικαίωμα και πρόσβαση σε κοινά αγαθά και κοινωνική αναπαραγωγή με αξιοπρεπείς όρους. Μπροστά σε όλες τις επιθέσεις που δεχόμαστε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η εξ' ολοκλήρου ρήξη και σύγκρουση με το υπάρχον πολιτικό καθεστώς και την κυριαρχία.

Πλέον γνωρίζουμε πως η αγανάκτηση δεν αρκεί, καθώς η δημιουργία εμπεριέχει μέσα αντίστασης. Για να σπάσουμε το ϕόβο και την τρομοκρατία είναι σημαντικό να μην είναι κανένας μόνος του. Να οργανωθούμε στις γειτονιές, στα σχολεία, σε σωματεία βάσης. Να κατευθυνθούμε προς την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού, έξω από τα πλαίσια του χρεωκοπημένου αυτού συστήματος όπου η ισότητα, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στον άνθρωπο και στην ϕύση θα αποκτούν πραγματική υπόσταση μέσα από την συμμετοχή της κοινωνίας στα κοινά. Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας με την αυτοοργάνωση, με τη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών κοινοτήτων αλληλεγγύης και αντίστασης, αξιοπρέπειας και ισότητας με στόχο την κοινωνική αυτοθέσμιση και χειραϕέτηση.

"Λένε ότι αν δεν ξυπνήσουμε από τον εϕιάλτη του ψέματος που μας πούλησαν, δεν θα υπάρχει πια τίποτα για να αγωνιστούμε."

Ζαπατίστας

Κάλεσμα σε πορεία: 17 Νοέμβρη στις 17:00 στο Πολυτεχνείο.

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο, για την μάθηση της Ελευθερίας.

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 τα άρματα μάχης, οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της δικτατορίας, εισέβαλαν στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με στόχο να κατασταλεί η εξέγερση των φοιτητών και όχι μόνο ενάντια στην στρατιωτική δικτατορία. Η συνέχεια είναι γνωστή. Νεκροί αγωνιστές, καταστολή και σκλήρυνση του καθεστώτος με την αντικατάσταση του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη. Πρέπει να σημειωθεί πως η εξέγερση είχε πραγματοποιηθεί σε μια περίοδο όπου η χούντα είχε επιχειρήσει τον εξωραϊσμό της μέσα από μια διαδικασία "εκδημοκρατισμού", την αβασίλευτη δημοκρατία και την "κυβέρνηση" Μαρκεζίνη.

Τότε και τώρα τα καθεστώτα έχουν διακυμάνσεις: άλλες φορές «προσφέρουν» επιπλέον ελευθερίες- άλλες φορές τις περιστέλλουν. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αυταπατώνται από τα παιχνίδια πότε του ενός και πότε του άλλου κομματιού της Κυριαρχίας. Εκείνο που πάντα αποκρύπτεται είτε από τις "Χούντες" είτε από τις αστικές "Δημοκρατίες" είναι το γεγονός της εκχώρησης: έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα κάποιος να μας δίνει ή να μας αφαιρεί ελευθερίες ή ακόμα και να θεωρεί πως δεν αξίζει καν να γίνει λόγος για αυτές.

Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό όμως! Ποιoς δίνει στην πραγματικότητα στους κάθε λογής Κυρίαρχους το δικαίωμα να αποφασίζουν για την ζωή μας; Πότε θα κατανοήσουμε επιτέλους πως αυτή η εναλλαγή των ήσυχων ή των βίαιων περιόδων που χαρακτηρίζουν τα πολιτεύματα που επιβάλει η Κυριαρχία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αποπροσανατολιστική μασκαράτα; Στόχος της δεν είναι άλλος παρά να διαφυλάσσει τον εξουσιαστικό πυρήνα των κοινωνιών που ζούμε. Έναν πυρήνα που τον συγκροτεί η κοινωνική ανισότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η στυγνή ταξική κυριαρχία κάποιων πάνω σε κάποιους άλλους. Η μνήμη της εξέγερσης και της αιματηρής καταστολής του Πολυτεχνείου επιχειρήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν να αποσιωπηθεί ή να μετατραπεί σε μια ελεγχόμενη φιέστα της αστικής δημοκρατίας. Πάντοτε όμως η μνήμη της νεανικής ορμής και του επαναστατικού ρομαντισμού αυτής της εφόδου ενάντια στον μονόλιθο της Εξουσίας, παρά την ανισότητα δυνάμεων των δύο συγκρουόμενων πλευρών, έχει καταφέρει να διαφύγει του ελέγχου. Οι εξεγερμένοι και οι καταπιεσμένοι κάθε εποχής ανανεώνουν μέσα στις δεκαετίες το πολιτικό περιεχόμενο της επετείου του Πολυτεχνείου με τις δικές τους διαδηλώσεις και εξεγέρσεις.

Το σήμερα από το χθες μπορεί να έχει πολύ μεγάλες διαφορές αλλά στην ουσία τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί.

Οι αγώνες για μόρφωση, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλες και όλους και κυρίως για Ελευθερία απέναντι σε κάθε ρυθμιστή της ζωής μας έχουν μείνει ανολοκλήρωτες, όχι μόνον σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κεφάλαιο, οι εθνικές και υπερεθνικές ελίτ, δίπλα στον αναδυόμενο φασισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμο, έχουν εξαπολύσει σε όλο τον κόσμο επίθεση άγριας εκμετάλλευσης, βίας και θανάτου στους προλετάριους και τους καταπιεσμένους. Η 17η Νοεμβρίου του 1973 για εμάς είναι μέρα εξέγερσης - μία ακόμα στιγμή μέσα σε αιώνες αγώνων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι /ες και καταπιεσμένοι/ες, είμαστε όλα αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων που μέσα στους αιώνες συντριβόμαστε από την εξουσία. Εμείς είμαστε πάντα αυτοί που όταν το συνειδητοποιούμε επαναστατούμε. Αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνον κάποιο ομιχλώδες παρελθόν πριν από δεκαετίες αλλά κυρίως αφορά ΤΩΡΑ, τους δικούς μας αγώνες. Τους αγώνες του ΣΗΜΕΡΑ. Η επέτειος του Πολυτεχνείου στέκεται πάντα ενάντια σε κάθε είδους κελεύσματα των σειρήνων της εξουσίας και των φερέφωνων-διανοούμενων στα πανεπιστήμια και τα Μ.Μ.Ε, ενάντια στα δίκτυα συμφερόντων, στους δικαστικούς και γραφειοκρατικούς θεσμούς του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Είναι ένα κάλεσμα εξέγερσης και ως τέτοιο πρέπει να ηχεί στα αυτιά μας. Ένα κάλεσμα για ακηδεμόνευτους αγώνες, και για την σύνδεση αυτών των αγώνων μεταξύ τους. Ένα κάλεσμα ενάντια σε κάθε μορφή επιβολής και ένα κάλεσμα για απελευθέρωση. Για εμάς τους αναρχικούς - όπως και το Νοέμβρη του '73 έτσι και σήμερα- αυτός ο αγώνας αποτελεί πάντα ένα κάλεσμα προς την κοινωνία για μια ζωή χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, για το βίωμα της ελευθερίας μέσα από τη συλλογική ζωή, το πρόταγμα του ελευθεριακού κομμουνισμού, της αυτοθέσμισης και της συλλογικής αυτοδιεύθυνσης των κοινοτήτων, των μέσων παραγωγής, των δικτύων δωρεάν διανομής όλων των αγαθών.

Στην θέση του χτεσινού Παπαδόπουλου, Καραμανλή, Νίξον και Κίσσινγκερ αντιστοιχούν σήμερα οι Τράμπ, Πούτιν, Μητσοτάκης, Τσίπρας, Μέρκελ, Μακρόν και μια σειρά άλλοι. Κάποιοι με πιο ευχάριστα και χαμογελαστά και άλλοι με πιο σκληρά και κυνικά προσωπεία, όλοι όμως μέσα στο πνεύμα και την πράξη του ολοκληρωτικού οράματος για την εξάλειψη κάθε αντίστασης απέναντι στην ταξική κυριαρχία. Ας σταθούμε απέναντι τους με τη δύναμη της μνήμης από τις θυσίες μας στην Παρισινή κομμούνα, στο Σικάγο του 1886, στην Ισπανία του 1936, στην Χιλή τον Σεπτέμβρη και στην Ελλάδα τον Νοέμβρη του 1973.

Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου εξαπολύουν καθημερινά τα χειρότερα των σχεδίων τους. Βιοπολιτικοί έλεγχοι πληθυσμών στα σύνορα και τις γειτονιές, νόμοι έκτακτης ανάγκης, δυνάμεις καταστολής, πλειστηριασμοί κατοικιών, ληστές τζογαδόροι των χρηματιστηρίων χέρι-χέρι με τους διευθυντές των τραπεζικών ομίλων και τις off shore εταιρείες.

Δεν είμαστε εδώ για να τους σταματήσουμε - Είμαστε εδώ για να τους καταστρέψουμε!

Ας θυμηθούμε τον Νοέμβρη του ΄73 όχι σαν την μνήμη μιας γενναίας ήττας. Ας τον θυμηθούμε σαν ένα επιπλέον καύσιμο που θα τροφοδοτήσει την φλόγα της οργής μας ενάντια στα αφεντικά του Παρελθόντος- του Παρόντος και του Μέλλοντος. Το χρέος μας δεν είναι μόνον απέναντι στην ανάμνηση των νεκρών μας. Δεν είναι μόνο προς όλους όσους συντρίβονται καθημερινά στις μυλόπετρες των υλικών και ψυχικών κάτεργων που η εξουσία παράγει σε πλανητικό επίπεδο. Πρώτα από όλα το χρέος μας είναι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.

1973 - 2017 ΑΛΛΕΣ ΟΙ ΧΡΟΝΙΕΣ ΙΔΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2017

ΑΘΗΝΑ

ΠΟΡΕΙΑ, 15:00

Πλατεία Κλαυθμώνος....

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΠΟΡΕΙΑ

18:00, Πολυτεχνείο

ΛΑΜΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

18:30 Πλατεία Ελευθερίας

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ

συμμετέχουμε στο κοινό αναρχικό μπλοκ

Για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση και την Αναρχία

Αναρχική Ομοσπονδία

anarchist-federation.gr

info@anarchiexst-federexation.gr

twitter: twitter.com/anarchistfedGr

fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17.00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΜΑΥΡΟ & ΚΟΚΚΙΝΟ |ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Α.Π.Ο.

Από την καταστολή στην ενσωμάτωση

Η εξέγερση του 1973 πυροδοτήθηκε όχι ως αποτέλεσμα κάποιας δήθεν ομόθυμης αντίστασης -όπως θέλει σήμερα ο μύθος της δημοκρατίας να προβάλλει- αλλά αντιθέτως από μια «οικτρή μειοψηφία». Στην πραγματικότητα κανείς δεν επιθυμούσε αυτή την εξέγερση. Η χούντα έπρεπε να την καταστείλει γιατί έμπαινε σφήνα στα σχέδια της για τη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη, η Αριστερά ξερογλείφονταν μήπως και βρεθεί θεσμικός ρόλος και γι' αυτήν στο νέο τοπίο, οι αστοί πολιτικοί απλά περίμεναν να ξαναρχίσει το παιχνίδι των εκλογών. 300 αναρχικοί και αριστεριστές σήκωσαν το γάντι της αντιπαράθεσης με τη χούντα και βρήκαν στο πλάι τους τη μοναδική δύναμη στην οποία μπορούν να υπολογίζουν οι επαναστάτες: την ακηδεμόνευτη δράση του ξεσηκωμένου λαού. Τα γεγονότα ξεπέρασαν κόμματα και νεολαίες, οι οποίοι μόλις κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να καταστείλουν έσπευσαν να ελέγξουν. Ο μεταπολιτευτικός μύθος της αστικής δημοκρατίας οικοδομήθηκε από την Καραμανλική δεξιά και την Παπανδρεϊκή σοσιαλδημοκρατία με την Αριστερά να εξαργυρώνει την «υπεύθυνη» στάση της με την νομιμοποίηση αρχικά και την σύμπλευση έπειτα με την «Αλλαγή». Η διαστρέβλωση της εξέγερσης σε δημοκρατική γιορτή και η ενσωμάτωση της στο καθεστωτικό εορτολόγιο θεωρήθηκε ο καλύτερος τρόπος για να φιμωθεί το μήνυμα εκείνου του Νοέμβρη…

Κάτω η Εξουσία

Σε ένα μικρό πανό, το οποίο με κόπο σώθηκε και περιφρουρήθηκε από τη μικρή ομάδα των αναρχικών της κατάληψης έναντι των αριστερών και αριστερίστικων γκρουπών που το κατηγορούσαν ως «αποπροσανατολιστικό» και άτοπο, γράφτηκε το «Κάτω η εξουσία», αυτό το σύνθημα κάποιοι το κραυγάζουμε ακόμη. Πολύ περισσότερο ακόμη τώρα που κι ο τελευταίος γραφειοκράτης της Αριστεράς έχει περάσει από τις βουλευτικές έδρες στα κυβερνητικά γραφεία. Το σύνθημα των αναρχικών που προασπίστηκε σε τόσες και τόσες ιστορικές στιγμές των καταπιεσμένων παραμένει σταθερή πυξίδα και έχει μια διαχρονική αξία που το επικαιροποιεί σε κάθε τόπο, μέχρι να νικήσει η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η δικαιοσύνη κι η αξιοπρέπεια. Αυτή τη μνήμη διασώζουμε, αυτό το μήνυμα κρατάμε ψηλά στις μαυροκόκκινες εκείνη τη μέρα στους δρόμους. Δεν νικήσανε ακόμη, όσο συνεχίζουμε να μπαίνουμε εμπόδιο στο ψέμα, τη διαστρέβλωση, την κυριαρχία, το φόβο.

Το φόβο που προσπαθεί και σήμερα να σκορπίσει στους φτωχούς και καταπιεσμένους το χρεοκοπημένο κρατικό-καπιταλιστικό πλέγμα καταπίεσης. Ένα σύστημα το οποίο καμία διαχείριση δεν μπορεί να εξανθρωπίσει και δεν έχει να υποσχεθεί τίποτε άλλο παρά περισσότερη εξαθλίωση, φτώχεια, καταπίεση, κανιβαλισμό, πόλεμο και θάνατο.

Εμείς δηλώνουμε ξεκάθαρα αυτό που γνωρίζουν ακόμη οι πάντες και κυρίως όσοι αγωνίστηκαν στα χρόνια της Χούντας και δεν ενσωματώθηκαν μα συνέχισαν να δίνουν τους αγώνες μέχρι σήμερα: η πραγματική εκτελεστική εξουσία της δημοκρατίας είναι η Αστυνομία. Αυτό είναι το κράτος, αυτός κι ο καπιταλισμός και η πρόθεσή τους είναι επίσης ξεκάθαρη η επιβολή ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ικανού να συντρίψει τις αντιστάσεις των πληβειακών στρωμάτων.

Σύγχρονος ολοκληρωτισμός σημαίνει ότι η δικτατορία κράτους-κεφαλαίου διαμορφώνει και αναδεικνύει σε «εχθρούς» της τα διάφορα alter ego της κυριαρχίας: από το ΙSIS και τους φονταμενταλιστές στη Μέση Ανατολή μέχρι τους ναρκέμπορους στις γειτονιές μας. Έτσι, οι κυρίαρχοι, αφού εξοπλίζουν και υποθάλπτουν εγκληματίες και φασίστες, έρχονται -έπειτα από τις επιθέσεις των τελευταίων στην ίδια την κοινωνία, στους καταπιεσμένους- να υποσχεθούν τάξη και ασφάλεια ανακηρύσσοντας το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης, το οποίο αναδεικνύεται μέσω της στρατιωτικοποίησης και του εκφασισμού των κοινωνιών, ως μόνιμος τρόπος διαχείρισης των υπηκόων τους. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει και ξεδιπλώνεται ο πόλεμος κατά του «εσωτερικού εχθρού» με απώτερο στόχο τη καθυπόταξη του μόνου πραγματικού κινδύνου (και εχθρού) του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης: τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των πληβείων, ντόπιων και μεταναστών.

Και τώρα και για πάντα

Η θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζεται απρόσκοπτα, άσχετα με την εκάστοτε πολιτική διαχείριση. Οι θάνατοι, οι βασανισμοί και οι κακοποιήσεις μεταναστών και προσφύγων στα διάφορα κέντρα κράτησης πολλαπλασιάζονται. Στη Μόρια της Λέσβου την κατάσταση -η οποία έχει ξεφύγει από κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας-, θα τη ζήλευαν και οι πιο άρρωστοι βασανιστές της επταετίας, ενώ στο Αστυνομικό Τμήμα Δωδεκανήσου οι σωματικοί όσο και ψυχολογικοί βασανισμοί ανήλικων μεταναστών/προσφύγων είναι καθημερινό φαινόμενο, απέναντι σε ανθρώπους τους οποίους κανείς δεν θα γυρέψει την τύχη τους. Ωστόσο, οι αντιστάσεις των μεταναστών δεν εξαλείφονται. Στη Μόρια σημειώνονται αλλεπάλληλες εξεγέρσεις, ενώ τρέχει ήδη μία απεργία πείνας. Δεκάδες μετανάστες και πρόσφυγες έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση και κρατούνται σε φυλακές ως συμμέτοχοι στις εξεγέρσεις αυτές.

Ταυτόχρονα η επίθεση των κυρίαρχων ενάντια στους φτωχούς εντείνεται. Η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει, το κόστος ζωής αυξάνεται διαρκώς, συντρίβοντας ανέργους και εργαζόμενους. Η εντατικοποίηση της εργασίας φτάνει στο όριο του θανάτου, πολλές φορές ξεπερνώντας το˙ οι δολοφονίες εργατών αυξάνονται κατακόρυφα, ενώ οι αντιστάσεις μειώνονται ως αποτέλεσμα της εδραίωσης ενός αισθήματος αδυναμίας που έχει προκύψει σε κομμάτι της κοινωνικής βάσης εξαιτίας της συνολικής διάψευσης των ελπίδων που έθρεφαν από την τωρινή διακυβέρνηση. Οι απεργιακές και εργατικές κινητοποιήσεις έχουν καμφθεί και απομένει η αυτόνομη οργάνωση των εργαζομένων και των ανέργων να μπορέσει να ανοίξει ρωγμές. Οι αντιστάσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ενάντια στην επιβολή ηλεκτρονικού εισιτηρίου, ο αγώνας ενάντια στο άνοιγμα των καταστημάτων και τις Κυριακές και οι επιμέρους αγώνες που ξεσπούν σε διάφορους κλάδους και επιχειρήσεις θα πρέπει να δυναμώσουν και να πετύχουν νίκες, ώστε να συσπειρώσουν ακόμη περισσότερους εργαζόμενους, οι οποίοι πια οφείλουν να καταλαβαίνουν τη συλλογική τους δύναμη.

Ακόμη παραπέρα, οι φτωχοί τώρα ονομάζονται «στρατηγικοί κακοπληρωτές» από την αριστερή κυβέρνηση και έτσι στοχοποιούνται και λοιδορούνται, ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις ενάντια στη διεξαγωγή πλειστηριασμών Α΄ κατοικίας. Μετά την απαραίτητη στοχοποίηση, σειρά παίρνει η θεσμοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, ούτως ώστε να μπορεί να διεκπεραιώνεται η διαδικασία χωρίς την «ενοχλητική αντίδραση» όσων αντιστέκονται. Η διαμόρφωση «έμμεσων» τρόπων καταστολής και επιβολής έχει γίνει στρατηγικός στόχος αυτής της κυβέρνησης, η οποία ωστόσο δεν φείδεται και σε παραδοσιακές μορφές αυταρχισμού, έτσι εντείνει το κατασταλτικό πλαίσιο σε σχέση με τους πλειστηριασμούς, ούτως ώστε να διώκονται αυτεπάγγελτα και απευθείας όσοι αντιστέκονται.

Τμήμα αυτής της πολιτικής που επικυρώνει την εγκαθίδρυση του καθεστώτος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι η υπόθαλψη, η προστασία και υποστήριξη των αρχών και ιδιαιτέρως της ΕΛ.ΑΣ στις φασιστικές συμμορίες. Ενόσω λοιπόν, προωθούνται οι ανισότητες και οι διαχωρισμοί και καλλιεργείται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, τόσο περισσότερο κατευθύνονται τα πιο συντηρητικά και οπισθοδρομικά κομμάτια της κοινωνίας στους μηχανισμούς του κράτους και των αφεντικών. Συνεπώς από τα πάνω παράγονται πολιτικές που ενστερνίζονται το φασιστικό φαντασιακό της εκκαθάρισης του αδύναμου, διαμορφώνεται το πεδίο στο οποίο καλούνται φασιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα να παίξουν τον διαχρονικά αντεπαναστατικό τους ρόλο συμβάλλοντας στην κατεύθυνση της πλήρους υποταγής της κοινωνίας.

Οι φασίστες λαμβάνοντας τα σήματα ειρήνης και υποστήριξης που στέλνει το κράτος επιχειρούν να ξαναβγούν από τις τρύπες τους για να πραγματοποιήσουν επιθέσεις σε σπίτια ανήλικων μεταναστών και έξω από τα δικαστήρια, στα οποία δήθεν τους δικάζει το κράτος που τους προστατεύει. Οι φασίστες ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τα αστικά δικαστήρια. Ο Ρουπακιάς απολαμβάνει τις ανέσεις του σπιτιού του και οι φασίστες τρομοκρατούν και χτυπούν μέχρι και τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής μπροστά και πλάι στην Ελληνική Αστυνομία.

Η στάση ούτως ή άλλως της ΕΛ.ΑΣ. αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως το μόνο που αλλάζει είναι η προσχηματική μορφή της εκτελεστικής εξουσίας. Οι μπάτσοι σήμερα επιτελούν αυτόν τον ρόλο, όχι ως αυτονομημένη οντότητα αλλά ως καταλυτική δύναμη συνεπούς εφαρμογής του πλαισίου νομιμότητας που ορίζει η εξουσία.

Αυτό φαίνεται διακριτά και στην περίπτωση της Ηριάνας και του Περικλή, μιας και η αστική δικαιοσύνη που αποτελεί τον έτερο πυλώνα του καθεστώτος δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι κάνει κομμάτια το μαντήλι που δήθεν δένει τα μάτια της, και τους αφήνει στη φυλακή ενώ ο καταδικασθέντας σε 10 έτη φυλάκισης εισαγγελικός «λειτουργός» Ιωάννης Διώτης για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ (ανακριτής του Σάββα Ξηρού και υπεύθυνος για τις υποθέσεις ένοπλης πάλης) αφήνεται ελεύθερος με αναστολή.

Σε μια εποχή , που η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα επιχειρεί να διαλύσει τις ζωές των εργατών, των ανέργων και των πληβείων της κοινωνίας, σε μια εποχή όπου κανένας διαμεσολαβητικός μηχανισμός δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα παρά υποταγή και εξαθλίωση, θέλουμε και οφείλουμε, εμείς οι αναρχικοί, υποστηρίζοντας τη δράση μας ενάντια σε ένα σύστημα που δεν μας χωρά, αλλά προσβλέποντας σε μια κοινωνία που μας εμπνέει, να χτίσουμε ένα χειραφετημένο κόσμο με βάση την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και την αλληλεγγύη στα συντρίμμια του κόσμου των εκμεταλλευτών, του κράτους και του κεφαλαίου. Γιατί αν μας αρέσει να κρατάμε τα μάτια μας στη γη είναι γιατί επιθυμούμε να κατακτήσουμε τους ορίζοντες. Και σε ό, τι αφορά τον σημερινό μύθο της Δημοκρατίας που «τιμούν» και γιορτάζουν όλοι τις μέρες του Πολυτεχνείου εμείς εναντιωνόμαστε και υπενθυμίζουμε ότι οι εξουσίες πάντα στήνουν μνημεία στις εξεγέρσεις του χθες και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του αύριο.

Ο Νοέμβρης παραμένει ανεξάντλητος και ζωντανός γιατί αυτόν τον δρόμο καλούμαστε να ακολουθήσουμε και τώρα, τον δρόμο της φωτιάς. Τότε, τώρα και για πάντα, κάτω η εξουσία.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΩΡΑ 17.00

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο

μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης|

Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 15 Νοέμβριος 11h

Η δράση παράγει συνείδηση. Πολυτεχνείο 2017.

Κι αν υπήρχαν λόγοι τότε, δεν υπάρχουν σήμερα;

Πολιτική ανελευθερία, οικονομική εξαθλίωση, συγκεντρωτισμός εξουσίας, οξυμένη καταστολή, πολιτικά σκάνδαλα, καθεστώς εξαίρεσης κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια εθνικιστικών αφηγήσεων, κατασκευή εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών…Κι αν αναρωτιόμαστε τι ενώνει την εποχή της δικτατορίας με το σήμερα είναι το εξής: ο νόμος και η αναγωγή του σε αδιάψευστο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Το ερώτημα ποιός, γιατί, πώς και τι νομοθετεί είναι εκτός συζήτησης. Ο νόμος πρέπει να υπάρχει. Η τάξη πρέπει να διασφαλιστεί.

Μια ιστορική αναφορά

Σε μια κατάσταση πολιτικής αστάθειας που προηγήθηκε της δικτατορίας, οι συνταγματάρχες προερχόμενοι μέσα απ΄ τα σπλάχνα του βαθέος κράτους επιστρατεύτηκαν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Εκεί που η λαϊκή συναίνεση δεν προκύπτει ομαλά, η βία πρυτανεύει για τη διασφάλιση της τάξης. Εδώ αναφερόμαστε στον ιστορικό ρόλο του φασισμού. Όταν στερεύει η κοινωνική αποδοχή των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, ο λύκος βγαίνει για να μαντρώσει τα πρόβατα.

Όμως, η δράση φέρνει αντίδραση. Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη φοιτητές προχώρησαν σε μια κίνηση κορύφωσης του αντιδικτατορικού αγώνα, που μαινόταν καθ΄ όλη τη διάρκεια της εφταετίας. Η ιστορία είναι γνωστή. Κατάληψη και διαδηλώσεις, ένα κύμα που εξέφρασε τη φουρτουνιασμένη κοινωνική συνείδηση για την ανατροπή του γενικευμένου ολοκληρωτισμού. Η απάντηση του κράτους ήταν η στρατιωτική καταστολή της εξέγερσης, με κόστος δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και βασανισμένους. Η κατασταλτική αυτή κίνηση το μόνο που κατάφερε, ήταν να επιβεβαιώσει το δίκιο του αγώνα, συσπειρώνοντας έτσι όσους βίωναν στο πετσί τους την καταπίεση της βαρβαρότητας του καθεστώτος.

Η αστική δημοκρατία επανήλθε δυνατότερη από πριν, εμφανιζόμενη ως απελευθερώτρια από τα δεινά της χούντας. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Η "ομαλή" μετάβαση στην μεταπολίτευση έδωσε άφεση αμαρτιών στους προκατόχους της χούντας. Η μεγάλη οικογένεια της δεξιάς έδωσε διαπιστευτήρια για την ένταξη του κορμού του χουντικού μηχανισμού στο νέο "δημοκρατικό" κράτος. Η αποχουντοποίηση ήταν ένα σύνθημα κενού περιεχομένου, μια επίφαση απόδοσης δικαιοσύνης που απέκρυπτε την εγγενή σχέση της χούντας με το αστικό πολιτικό σύστημα.

Ο φασισμός

Η έσχατη λύση για το ξεπέρασμα των εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλισμού είναι η ανάδυση του φασισμού. Σήμερα στον καιρό της γενικευμένης κρίσης, αναπτύσσονται μεθοδικά απ' τα Μ.Μ.Ε κοινωνικοί αυτοματισμοί που οδηγούν στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στη στοχοποίηση του αδυνάτου, στο φόβο και στο συνεπαγόμενο μίσος απέναντι στο ξένο και το διαφορετικό με πολλαπλές λειτουργίες. Απ' τη μια, κατασκευάζεται ο σύγχρονος αποδιοπομπαίος τράγος, ο εσωτερικός εχθρός, ο οποίος απειλεί την ενότητα του εθνικού κορμού. Απ' την άλλη, ο προαναφερόμενος φόβος και το μίσος για το αλλότριο απενεργοποιούν την κριτική σκέψη συμβάλλοντας στο χτίσιμο ενός μαζουποκειμένου που σκέφτεται, δρα και ζει με ένα έτοιμο, μασημένο τρόπο καταφεύγοντας στην ασφάλεια μεταφυσικών και ανορθολογικών αφηγήσεων. Όλα αυτά συντείνουν στην εξάλειψη μιας πραγματικής ερμηνείας των δομικών κοινωνικών προβλημάτων, συγκαλύπτοντας την εκμετάλλευση που δεχόμαστε καθημερινά απ' τα πάσης φύσεως αφεντικά και πλάθοντας τη συμφιλίωση καταπιεστή και καταπιεζόμενου. Τι βολική αφήγηση για τους απ' τα πάνω…

Η φασιστική ρητορική απολήγει στη συγκρότηση και την ενδυνάμωση αντίστοιχων σχηματισμών είτε αυτά είναι κόμματα είτε ομάδες. Απ' τη θεσμική Χρυσή Αυγή μέχρι τις φασιστικές επιτροπές "αγανακτισμένων" κατοίκων και τον Ιερό Λόχο, ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και σήμερα. Ο "σιωπηλός" πόλεμος του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στη βάση της κοινωνίας, κηρύσσεται στην πιο ωμή του μορφή απ' τα τάγματα εφόδου που επιτίθενται σε αυτούς που βρίσκονται έξω από τα σχέδια της κυριαρχίας, μετανάστες, αγωνιστές, και ό,τι διαφοροποιείται απ' την κοινωνική νόρμα.

Τις προηγούμενες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, ο φασιστικός εσμός επιχείρησε να αποκτήσει δημόσιο χώρο και να διατυμπανίσει τον διακαή του πόθο, την επιστροφή στον Μεσαίωνα. Ένας συρφετός από χριστιανόπληκτους και φασίστες έσκουζαν έξω από το Αριστοτέλειο Θέατρο για τη βλασφημία μιας θεατρικής παράστασης (στο όνομα του Χριστού και της Παναγίας πάντα), θέλοντας να επαναφέρουν πρακτικές Ιεράς Εξέτασης. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Λαγός, ως ηγετικό στέλεχος του κεντρικού θεσμικού φορέα του εθνικιστικού πόλου, της Χρυσής Αυγής, ήρθε για να δείξει αυτήν τη συσπείρωση, αυτήν την κοινή αγωνία των εθνικιστών να περισώσουν το δόγμα, την αρχή και το τέλος της ύπαρξης τους. Η αλήθεια είναι ότι δε θεωρούμε ότι χρειάζεται να αναλύσουμε εκτενώς τα στοιχειώδη, ότι δηλαδή τα οργανωμένα συστήματα θρησκειών ανέκαθεν αποτελούν εργαλεία για την αποχαύνωση του ποιμνίου, την ενστάλαξη του πνεύματος της τυφλής πειθαρχίας, της άτεγκτης ιεραρχίας, της μεταφυσικής επίλυσης των προβλημάτων στη συνείδηση των πιστών. Αποτελούν δηλαδή ιδεολογικούς μηχανισμούς που καλλιεργούν και ελέγχουν το πνεύμα, την ηθική και την καθημερινότητα των πιστών από ένα ιερατείο που πάντα έχει ξεχωριστή θέση στις κάστες των εξουσιαστικών κοινωνικών μοντέλων. Προφανώς, το πολιτειακό σύστημα του φασισμού, της δικτατορίας έρχεται να κουμπώσει με όλες αυτές τις αρχές του θρησκευτικού μονολιθισμού, τις οποίες αναφέραμε και συμπυκνώνονται στην οργανική σχέση που είχε η εκκλησία με τη δικτατορία, αλλά και σε ρητά όπως "Παν μέτρον άριστον", "Πίστευε και μη ερεύνα", "Μην κρίνεις για να μην κριθείς" και στο πιο πολιτικό του πράγματος "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", το διακηρυγμένο σύνθημα της χούντας. Το "περίεργο" είναι ότι αυτή η οργανική σχέση αλλά ακόμα και τα συνθήματα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν μέχρι και σήμερα από το επίσημο πολιτικό σύστημα, το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως το βέλτιστον δυνατό. Και το "περίεργο" το χρησιμοποιούμε ειρωνικά. Τα συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν στη χούντα, βασιλεύουν και σήμερα. Για να το πούμε ξεκάθαρα και απλά. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε του ρούχα του αλλιώς.

Ναρκοπιάτσες

Όσον αφορά την καθημερινότητα των φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, πολύς ντόρος έχει γίνει για τις ναρκοπιάτσες και για την επιχείρηση της αστυνομίας να καταστείλει αυτές τις μαφίες που διακινούν και εμπορεύονται το θάνατο.

"Αποκρύπτεται, ωστόσο, κάτι θεμελιώδες, που φανερώνει την υποκρισία της εξουσίας. Ποιος τους επέτρεψε να έρθουν; Ποιος ρυθμίζει την κίνηση αυτών των μαφιών στην πόλη; Όποιος ισχυριστεί την αυτόνομη κίνηση των ναρκεμπόρων είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι μαφίες αυτές έχουν πλάτες, κέντρα εξουσίας που τις προστατεύουν. Η αστυνομία, ως βραχίονας της κρατικής παρέμβασης, κάνει τα στραβά μάτια. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις μες στο campus γίνονται για να γίνονται, στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα είναι εδώ και το γνωρίζουν καλά. Κράτος και μαφίες συνδέονται οργανικά. Η απόδειξη της παρακρατικής φύσης των δεύτερων διατρανώνεται και από ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπου αποκαλύφθηκε η διαπλοκή υψηλόβαθμων της αστυνομίας με δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. "

Ας ειπωθούν όσα τόσο καιρό δε λέγονται, Quieta movere, Σεπτέμβρης 2017

Το γαιτανάκι της υποκρισίας συνεχίζεται καθώς η πρυτανεία ρίχνει τις ευθύνες στην αστυνομία για την επίλυση του προβλήματος, ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται σε δομές/στέκια πολιτικής και πολιτιστικής δράσης των φοιτητών, κλειδώνοντας τις. Φαίνεται ότι βολεύουν οι ναρκέμποροι στο πολιτικό παιχνίδι της πρυτανείας αλλά και τους κράτους συλλήβδην, μετασχηματισμού του πανεπιστημίου σε αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο.

Νόμος Γαβρόγλου

Ακόμα ένα αντίκτυπο της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού διαφαίνεται και στην παιδεία μέσω του νόμου Γαβρόγλου. Πρόκειται για πολιτικές του ίδιου του κράτους που επιφέρουν νέους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, μέσω της επιβολής διδάκτρων στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών, τη νομιμοποίηση της απλήρωτης 8ωρης εργασίας από τους φοιτητές, την εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών για την εξασφάλιση μιας καλής επίδοσης, την υπονόμευση της ισχύος του πτυχίου,την εισχώρηση ιδιωτών στον χώρο της έρευνας, το κάλεσμα φοιτητικών εκπροσώπων στη λήψη πολιτικών αποφάσεων που αφορούν το πανεπιστήμιο, καθώς και την υποτιθέμενη επαναφορά του άσυλου. Τα τέλη φοίτησης εισβάλλουν για τα καλά στα μεταπτυχιακά με πρόσχημα την κάλυψη λειτουργικών αναγκών τους. Η δωρεάν φοίτηση γίνεται με αποκλειστικές μόνο προϋποθέσεις και την απαραίτητη συνεισφορά των φοιτητών σε εβδομαδιαία απλήρωτη εργασία στο πανεπιστήμιο. Από την άλλη, ολοένα και πιο "αναγκαία" κρίνεται η ιδιωτική επένδυση στην ερεύνα λόγω μιας προβαλλόμενης κρατικής αδυναμίας στον τομέα, καθώς παράλληλα ιδρύονται Κέντρα Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης για τον εμπλουτισμό των βιογραφικών των φοιτητών με την συμμετοχή σε επί πληρωμή σεμινάρια, μαθήματα ή και συνέδρια. Και αν έχεις μόνο το πτυχίο σου, δεν αρκεί για να ανταπεξέλθεις σε μια κατ΄ εξοχήν ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Σου παραχωρούν όμως το "δικαίωμα" να εκπροσωπηθείς, με δικούς σου εκλεγμένους, σε Συγκλήτους και συνελεύσεις για αποφάσεις του πανεπιστημίου μαζί με τους πρυτάνεις και τους κοσμήτορες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στο φοιτητικό σώμα συμμετοχής του στις διαδικασίες του πανεπιστημίου. Και είναι στάχτη στα μάτια, γιατί αφενός δεν αναγνωρίζουμε έναν εκπρόσωπο ως ικανό εκφορέα των συμφερόντων και του λόγου χιλιάδων φοιτητών και αφετέρου δεν μπορούμε να συζητάμε με πρυτάνεις και κοσμήτορες την εφαρμογή της κρατικής πολιτικής στα πανεπιστήμια. Της πολιτικής που εξασφαλίζει, όπως και να έχει, τα προνόμια των λίγων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αναγνωρίζεται ένα ακαδημαϊκό άσυλο το οποίο αυτόματα αυτοαναιρείται, με την επέμβαση της αστυνομίας αυτεπαγγέλτως σε ζητήματα όπου υπάρχει ο κίνδυνος για τη ζωή ή μετά από απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Οι πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριοποιήσεις και η ελεύθερη έκφραση στα πανεπιστήμια είναι αξίες που δεν πρέπει να αφήσουμε να κατασταλούν.

Λύση; Αγώνες συλλογικοί εδώ και τώρα

Η εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του 1973 επιδέχεται διαχρονικά πολυσήμαντες αναγνώσεις και εξίσου ετερόκλητες ιδιοποιήσεις. Η σοσιαλδημοκρατία και η ευρωκομμουνιστική αριστερά καπηλεύθηκαν την εξέγερση με στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας, παρουσιάζοντάς την ως αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της διασφάλισης των αντίστοιχων δικαιωμάτων που υπάγονται στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Η επαναστατική αριστερά παραμένει μονολιθικά προσκολλημένη στις «δόξες» του παρελθόντος, αυτοτροφοδοτούμενη από αυτό με όρους γραφικότητας και λατρείας. Μέχρι και η δεξιά έχει αξιοποιήσει την εξέγερση, καναλιζάροντάς την στο πρίσμα της εθνικής ενότητας και της αποκατάστασης του νόμου και της τάξης.

Για μας η 17η Νοέμβρη του 73' δεν αποτελεί μια απλή επέτειο ή μια γιορτή. Ήταν μια κοινωνική και ταξική εξέγερση ενάντια στην τυραννία της χούντας. Εμείς κρατούμε την αναρχική/αντιεξουσιαστική παράδοση από τον Νοέμβρη του 73'. Τα λάβαρα και τις φωνές που ηχούσαν «κάτω το κεφάλαιο», «κάτω η εξουσία». Τις ακηδεμόνευτες καταλήψεις που επιχείρησαν να καπελώσουν ή να λασπολογήσουν οι δυνάμεις της αριστεράς, ρεφορμιστικής και μη.

Σήμερα, είναι επιζητούμενο να συγκροτήσουμε ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα με ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά, ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουμε συλλογικά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που πλήττει τα φοιτητικά μας συμφέροντα, με πρώτο σταθμό την αποτροπή της εφαρμογής του νόμου Γαβρόγλου. Να προτάξουμε τον φοιτητικό συνδικαλισμό βάσης, συμμετέχοντας σε αυτόνομα/ελευθεριακά σχήματα, παρεμβαίνοντας στις γενικές συνελεύσεις των σχολών μας, προκρίνοντας την οριζόντια και αντι-ιεραρχική διαδικασία λήψης των αποφάσεων και τη συλλογική αδιαμεσολάβητη δράση.

Οι μερικοί αγώνες έχουν ουσία όταν αποτελούν μέρος ενός συνολικού χειραφετικού προτάγματος. Γιατί, τα δεινά μας δε θα παύσουν να υφίστανται αν δε χτυπήσουμε το σύστημα στις ρίζες του. Για μας αυτό το πρόταγμα είναι η αποδέσμευση της κοινωνικής βάσης από τον κλοιό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Είναι η κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού, για το πέρασμα στην ακρατική και αταξική κοινωνία χωρίς εξουσιαστικά μεσοστάδια. Η επαναστατική έκρηξη δε συντονίζεται όμως με τις επετειακές κινηματικές καλένδες. Γι' αυτό και οφείλουμε να οξύνουμε καθημερινά τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μέσα κι έξω από τις σχολές μας.

ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝΟΜΑ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ.

ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

17:00

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α.Π.Θ.

Ανοικτή Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών

Quieta Movere

πηγή : http://quieta-movere.espivblogs.net/2017/11/1…

Από τη μνήμη της εξέγερσης…

Πέρασαν 44 χρόνια από την ημέρα που τα χουντικά τανκς έριξαν τις πύλες του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, σκορπώντας τον θάνατο και καταστέλλοντας την φοιτητική εξέγερση που βρισκόταν σε εξέλιξη. Η επιχειρούμενη «δημοκρατική μετάβαση» μέσω του ξεπλύματος της δεξιάς απέτυχε μπροστά στον κίνδυνο που ενσάρκωναν για το καθεστώς οι εξεγερμένες μάζες των φοιτητών,-τριών, οι οποίες και έδειχναν τον γενικότερο αναβρασμό που υπήρχε στην κοινωνία εναντίον του χουντικού καθεστώτος και όσων αυτό εκπροσωπούσε (αντικομμουνισμό, ξένα συμφέροντα, μεγάλο κεφάλαιο).

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να αναφέρουμε και να αναλύσουμε τα ιστορικά γεγονότα της εξέγερσης, αλλά και αυτά που ακολούθησαν ως την πτώση της δικτατορίας, καθώς είναι λίγο πολύ γνωστά και χιλιοειπωμένα. Για εμάς, σημαντικά είναι να αναφερθούν τόσο ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία και το μετέπειτα αστικοδημοκρατικό καθεστώς εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός της εξέγερσης, καθώς και η οπτική μέσα από την οποία αντιμετωπίζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου στο σήμερα.

Αρχικά, λοιπόν, το καθεστώς της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» έχει προσπαθήσει να καπηλευτεί τον χαρακτήρα της εξέγερσης, μετατρέποντάς την σε μια στείρα επέτειο προς τιμήν της «δημοκρατίας», ξεχνώντας ίσως ότι η σχέση του επίσημου κράτους με τους ακροδεξιούς-φασιστικούς παρακρατικούς μηχανισμούς τόσο πριν όσο και μετά τη δικτατορία παρέμεινε στενή και οργανική για τη λειτουργία τους εκατέρωθεν. Αλλά ακόμη και σήμερα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αντλήσει πολιτική υπεραξία από το γεγονός αυτό, πρακτική που εντάσσεται στην προσπάθεια προώθησης μέτρων και πολιτικών που πλήττουν το προλεταριάτο (ντόπιο και ξένο), αλλά και τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, μέσα από ένα «αριστερό» προσωπείο. Εξάλλου, όπου δεν μπορεί να προχωρήσει η πολιτική του «καρότου», θα υπάρχει πάντα και το «μαστίγιο» της καταστολής και των διαφόρων φασιστικών μορφωμάτων για να χτυπήσει τους από τα κάτω και τα ριζοσπαστικά κινήματα.

Στις εξεγέρσεις του μέλλοντος…

Από την άλλη, όμως, η ύφεση των κινημάτων το τελευταίο διάστημα έχει δημιουργήσει μια τάση μαζικοποίησης μόνο σε παρόμοιες επετείους, οι οποίες συνήθως συνοδεύονται από «επετειακού» (και γραφικού θα λέγαμε) συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Για εμάς σημαντικό δεν είναι να μένουμε στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος μέσα από κανονισμένα ραντεβού, αλλά να δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις εκείνες για τις εξεγέρσεις του μέλλοντος. Με την οριζόντια, ριζοσπαστική και ταξική οργάνωση των εκμεταλλευόμενων με πολιτικά χαρακτηριστικά μπορούμε να φτιάξουμε τις δομές εκείνες που θα προεικονίσουν μια κοινωνία ισότητας και θα δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος που θα οδηγήσει σ' αυτή. Ως γνωστόν, η σύγκρουση ανοίγει περάσματα και η οργάνωση δημιουργεί προϋποθέσεις.

Σε ένα περιβάλλον σήψης και παρακμής εμείς επιλέξαμε το δρόμο της ανατροπής. Με χαρακτηριστικό μας γνώρισμα και αρχή, ότι ως πολιτικές οντότητες συμμετέχουμε ενεργά στη κοινωνική διάδραση που παίρνει σάρκα και οστά στις καθημερινές μας λειτουργίες επιλέξαμε τα λόγια να γίνονται πράξη. Οραματιζόμαστε και δουλέυουμε για ένα κοινωνικό σύστημα που τα πάντα θα οργανώνονται, θα μοιράζονται και θα χρησιμεύουν με σκοπό την ισότητα και το καταμερισμό ευθυνών και εργασιών. Με γενική αφετηρία τα παραπάνω δεν μας αντιπροσωπεύει ο μηδενισμός, η τυχαιότητα και ο ατομισμός. Γνωρίζουμε, επίσης, πολύ καλά ότι τα ιδανικά μας δεν θα πραγματοποιηθούν με ειρηνικό τρόπο και ότι κανένας δεν θα μας τα χαρίσει χωρίς μάχη-πάλη, αγωνιζόμαστε στο σήμερα για ένα κόσμο ισότητας, με αντίσταση, συλλογικοποίηση και επίθεση προς τις υπάρχουσες καταπιεστικές συνθήκες.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Kατάληψη Libertatia

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/71873/

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!

πηγή : https://www.wallflux.com/link/186756298682762

Πολυτεχνείο 2017: Με τη σημαία του Νοέμβρη να διώξουμε κυβέρνηση και μνημονιακούς. Παρασκευή 17 Νοέμβρη όλοι στη Διαδήλωση του πολυτεχνείου

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2017

ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ - ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Να διώξουμε την Κυβέρνηση και όλους τους Μνημονιακούς

Για εργατική διέξοδο από την Κρίση, τον Πόλεμο, την Αντιδημοκρατική Αναδίπλωση

-

Παρασκευή 17 Νοέμβρη όλοι/ες στις διαδηλώσεις

-

Αθήνα: 14:30, πλατεία Κλαυθμώνος

Θεσσαλονίκη: 17:30, Πολυτεχνείο

Ιωάννινα: 18:00, Δόμπολη

-

7 χρόνια από το πρώτο Μνημόνιο, εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχά λαϊκά στρώματα και νεολαία τσακίζονται από απανωτά βάρβαρα μέτρα. Η προπαγάνδα για «έξοδο στις αγορές» κ.λπ. καταρρέει πάνω στην πραγματικότητα. Τεράστια ανεργία και τρομακτική υποαπασχόληση (μερική και ελαστική εργασία), «μαύρη» εργασία, μισθοί πείνας, εξαφάνιση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων, καρμανιόλα εργατικών «ατυχημάτων»-δολοφονιών. Πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, εξοντωτικοί φόροι και εισφορές… Παρά τα Μνημόνια, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνεχίζεται αμείωτη (κατάρρευση βιομηχανίας, απουσία επενδύσεων, συρρίκνωση παραγωγικού ιστού, έκρηξη χρεών, στράγγισμα κατανάλωσης κοκ), χωρίς ορατή διέξοδο, φέρνοντας νέα σοκ φτώχειας και εξαθλίωσης.

Οι άθλιοι των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα δίνουν όλα σε κεφάλαιο, «θεσμούς», ιμπεριαλιστές, για να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι. Επόμενο βήμα η 3η αξιολόγηση: μαζικοί πλειστηριασμοί-κατασχέσεις, οριστικό ξεπούλημα σ' ότι έχει απομείνει απ' τη δημόσια περιουσία, νέες απολύσεις στο δημόσιο, ενεργοποίηση «κόφτη» για να πιαστούν τα πλεονάσματα κ.ά., ούλτρα αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» με απεργοκτόνα και αντισυνδικαλιστικά μέτρα. Αναβιώνοντας το «μαύρο» Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, στηριγμένο σε χουντικού τύπου δικαστικές αποφάσεις και στα ΜΑΤ (με συμπλήρωμα τους χρυσαυγίτες, που τους συγκαλύπτουν), προσπαθούν να ρίξουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους αγώνες όσο πιο χαμηλά γίνεται, να παγιώσουν ένα Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης.

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πιο φιλοαμερικανική, φιλοϊμπεριαλιστική εδώ και δεκαετίες. Με μπροστάρηδες τους Καμμένο-Κοτζιά, έναν σάπιο εθνικισμό και σημαία την «σταθερότητα», σκορπάει δις σε νέους εξοπλισμούς, θαλασσοπνίγει και αλυσοδένει τους πρόσφυγες, δίνει τις μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις στις ΗΠΑ (Σούδα, σχέδια νέων βάσεων, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις κ.λπ.). Αυτή η πολιτική, ιδίως ο άξονας με τα αιματοβαμμένα καθεστώτα Αιγύπτου και Ισραήλ, μας φέρνουν στο επίκεντρο μιας τεράστιας σύγκρουσης, φοβερά επικίνδυνης για τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς στην περιοχή. Επείγει ο κοινός αγώνα των λαών ενάντια στους στρατοκράτες και τους εξοπλισμούς, στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, στις αντιδραστικές αστικές τάξεις.

Το αστικό/μνημονιακό σκηνικό βουλιάζει στα σκάνδαλα και τη γενική σήψη, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι επίδοξοι διάδοχοι, ΝΔ, «κεντροαριστερά» κ.λπ., που παραδέρνουν στα αδιέξοδα και την ανυποληψία. Η απαλλαγή από όλο αυτό τον συρφετό και ακόμα από τις καταστροφικές επιλογές του (Μνημόνια, «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» κ.λπ.) ωριμάζει ξανά, μετά από το σοκ και τη ζημιά που προκάλεσε η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

-

Ενότητα & Αγώνας Παντού - Να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας

Το οργανωμένο εργατικό κίνημα βρίσκεται ίσως στη χειρότερη φάση κατακερματισμού και παράλυσης. Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ειδικά στη ΓΣΕΕ), τώρα μαζί με τους «ανανήψαντες» Συριζαίους, συντάσσεται συνειδητά με τα Μνημόνια. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ προωθεί αυτή την κατάσταση, αφήνει εργατικά κέντρα σε διάλυση, χτυπάει ότι δεν ελέγχει, για να εμφανίζεται ως «ταξικός πόλος» μέσα σε συντρίμμια. Στην Αριστερά κυριαρχούν εκλογικίστικες και «μετωπικές» αυταπάτες, μικρομεγαλισμοί, αποπροσανατολισμός, έλλειψη στοιχειώδους συντονισμού.

Πρέπει να ενισχύσουμε, να δυναμώσουμε, να ενώσουμε τους σημερινούς αγώνες. Ενάντια σε κάθε τεχνητή διαίρεση. Να ξεριζώσουμε κάθε εκφυλιστικό φαινόμενο, κατάλοιπο του σταλινισμού, από τις γραμμές του κινήματος. Με επιτροπές και συνελεύσεις, προετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο μαζικών και μαχητικών αγώνων. Με στόχο μια Γενική Πολιτική Απεργία, για την ανατροπή κυβέρνησης και Μνημονίων.

-

Με μια νέα επαναστατική δύναμη - Για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων

Στα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, πρέπει να ξαναπιάσουμε το «κόκκινο νήμα». Να ακούσουμε και να μάθουμε το καθαρό μήνυμα του Κόκκινου Οκτώβρη, που «δένεται» με την Εξέγερση του Νοέμβρη του '73. Μόνο η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός μπορούν να δώσουν διέξοδο στην κρίση και βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, στην απειλή της τεράστιας αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, του πολέμου και των πυρηνικών όπλων, της οικολογικής καταστροφής.

Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, αναπτύσσονται σημαντικοί και μεγάλοι αγώνες: στις ΗΠΑ και τη Λ. Αμερική, στην Ευρώπη (Καταλονία, Γαλλία κ.ά.) και ακόμα σε περιοχές όπου τεράστιες προλεταριακές και λαϊκές μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας με νέες δυνάμεις (Αφρική, Ασία). Όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος (και ο ίδιος ο «παγκόσμιος χωροφύλακας», οι ΗΠΑ) βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. Το κεφάλαιο και η μπουρζουαζία γίνονται όλο πιο παρασιτικοί, γλεντοκοπώντας σε φορολογικούς παραδείσους, χωρίς να μπορούν να δώσουν καμία λύση στα εκρηκτικά προβλήματα. Η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί φουντώνουν, η ΕΕ βρίσκεται σε διαλυτική κρίση, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους (οικονομική κρίση, πόλεμος, αντιδημοκρατική αναδίπλωση, άνοδος ακροδεξιών) - αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα.

Για να τις αξιοποιήσουμε, πρέπει να ξεκόψουμε με όλες τις ρεφορμιστικές, αναποτελεσματικές ή και σκέτα απατεωνίστικες δυνάμεις και πολιτικές, που μόνο ήττες φέρνουν στο στρατόπεδό μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυταπάτες και «λύσεις» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε εκλογικίστικες λύσεις και «μέτωπα» για να ακουμπήσουμε για μια ακόμα μια φορά τις ελπίδες και την ψήφο μας. Αλλά μια ανασυγκρότηση-ανασύνθεση σε στέρεες βάσεις, μια δύναμη που θα παλεύει σταθερά στην πρώτη γραμμή χωρίς ταλαντεύσεις - μια δύναμη κομμουνιστική, που να πατάει στον Επαναστατικό Μαρξισμό.

Η ΟΚΔΕ καλεί τους εργαζόμενους, νέους, αγωνιστές σ' αυτή την πορεία, που είναι δύσκολη αλλά η μόνη που αξίζει να στρατευθούμε. Για να δικαιωθεί οριστικά το «ΟΥΕ» του Νοέμβρη του '73. Για να επιβάλλουμε τις δικές μας λύσεις. Ένα ριζοσπαστικό, ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, με τη μόνη έμπρακτη εγγύηση, μια επαναστατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων, βγαλμένη μέσα από τους αγώνες και την αυτοοργάνωσή μας. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζικά άλλη οικονομία και κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

-

Κάτω τα Μνημόνια. Παύση πληρωμών - Μονομερής Διαγραφή του Χρέους.

Εθνικοποιήσεις - Εργατικός Έλεγχος στην οικονομία.

Έξω από Ευρώ/ΕΕ. Κοινοί αγώνες, για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική.

Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Όχι στους εξοπλισμούς. Σύνορα ανοιχτά, με οργανωμένη/ασφαλή διέλευση για τους πρόσφυγες. Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριλιασμό, κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών.

Κάτω το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Ενωτική, μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.

-

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

πηγή : http://www.okde.gr/archives/6798