Σάββατο 19 Μαρτίου 2011 στις 18.30
Κρίση, ανεργία και κοινωνική αυτοαξιοποίηση της εργασίας
Ούτε είµαστε άχρηστοι - ούτε περισσεύουµε
Άχρηστος και περιττός είναι ο καπιταλισµός
Σάββατο 19 Μάρτη, 6.30 µ.µ., Νοµική σχολή
εκδήλωση - συζήτηση µε θέµα:
"η κρίση, η ανεργία και η κοινωνική αυτοαξιοποίηση της εργασίας"
Tο µεγάλο φάντασµα που έρχεται να µας τροµάξει είναι η ανεργία. Η οικονοµία της αγοράς, καθοδηγούµενη από τους µεγάλους τοκογλύφους, τις τράπεζες, το επιχειρηµατικό κεφάλαιο και τα λιγότερο ή περισσότερο ισχυρά πολιτικά διευθυντήρια, οδηγεί εκατοµµύρια ανθρώπων στην ανεργία. Ο καπιταλισµός σήµερα δεν αρκείται απλά στο να ξεριζώνει εκατοµµύρια ανθρώπων από τις εστίες τους µετατρέποντάς τους σε µεταναστεύσιµο αναλώσιµο ανθρώπινο και φτηνό εργατικό δυναµικό. Από τη διόγκωση του προλεταριακού πληθυσµού σήµερα περνάµε στη ραγδαία διεύρυνση του λούµπεν προλεταριάτου, ενός προλεταριάτου καταχρεωµένου και -όσο γίνεται περισσότερο για τα αφεντικά- κατακερµατισµένου. Σ΄ αυτό το λούµπεν προλεταριάτο θα αρχίσουν να περνούν σταδιακά οµάδες της ελληνικής κοινωνίας που µέχρι και πριν από 7-8 χρόνια ούτε που θα το φαντάζονταν, ζώντας µέσα στο παραµύθι της «δυνατής» σε Βαλκάνια και ανατολική Ευρώπη ελληνικής οικονοµίας.
Η επιβολή των λεγόµενων επιχειρησιακών συµβάσεων έρχεται να αποτελειώσει τα όποια εργασιακά κεκτηµένα και στον ιδιωτικό τοµέα. Όσοι συντάχθηκαν µε την κυβερνητική επίθεση σε µισθούς και επιδόµατα των δηµοσίων υπαλλήλων, θεωρώντας πως έτσι οι φόροι που πληρώνουν δε θα πηγαίνουν σε χαραµοφάηδες, σήµερα θα βρεθούν κι αυτοί αντιµέτωποι µε το πετσόκοµα του µεροκάµατού τους αλλά και µε την άµεση απειλή της απόλυσης. Τα λόγια και οι υποσχέσεις του κυβερνητικού επιτελείου για ξεπέρασµα των δυσκολιών στα επόµενα δύο χρόνια, κάθε καινούργια µέρα που ξηµερώνει, καταδεικνύουν απλά και µόνο το πόσο ψεύτες είναι και πόσο φοβισµένα και εξαρτηµένα κορόιδα µας θεωρούν.
Τα κελεύσµατά τους για ανταγωνιστική οικονοµία µόνο στόχο έχουν την καταστροφή κάθε δυνατότητας ουσιαστικής εργασιακής διαπραγµάτευσης. Φταίνε οι µισθοί που παίρνουµε για το γεγονός ότι οι µικροµεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η µία πίσω από την άλλη; Πώς θα γίνουµε ανταγωνιστικοί µε βάση τη µείωση των µισθών, π.χ. απέναντι σε µία Κίνα που η πρώτη συλλογική σύµβαση εργασίας τον περασµένο Μάη καθορίζει το µηνιάτικο στα 118 ευρώ;
Η πολιτική τους είναι ξεκάθαρη: αλώνουν κάθε εργασιακό δικαίωµα και επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν κυριολεκτικά έναν εργασιακό µεσαίωνα. Παράλληλα, διαλύουν τις µικροµεσαίες επιχειρήσεις και προµοτάρουν τις µεγάλες αλυσίδες και πολυκαταστήµατα. Οι «επιζήσασες» επιχειρήσεις από όλην αυτήν την ασφυκτική πίεση της αγοράς σήµερα θα είναι οι µεγάλοι κερδισµένοι του αύριο, έχοντας µεγάλα µερίδια στην αγορά και άφθονο φθηνό, αναλώσιµο και ταπεινωµένο εργατικό δυναµικό.
Η πολιτική τους όµως, πέρα από ξεκάθαρη, είναι και αδιέξοδη. Επιδιώκουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, καθιστώντας τις κοινωνίες, ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού νότου, κόλαση για τους πληβείους και παράδεισο για τους τραπεζίτες. Η επίθεση σε µισθούς και συντάξεις, παράλληλα µε τη διάλυση όλων των πραγµατικών κοινωνικών υπηρεσιών (µεταφορές, υγεία, παιδεία, κλπ), από τη µία, και η ύπαρξη αυτή τη στιγµή στην ελληνική επικράτεια 10.000 περίπου παράσιτων µε περιουσίες άνω των 600 εκατοµµυρίων ευρώ, από την άλλη, αποτελεί την απόλυτη συνθήκη ενός ταξικού και κοινωνικού πολέµου. Οι χιλιάδες µπάτσοι που περιπολούν στους δρόµους των πόλεων και τα αστυνοµικο-στρατιωτικά τµήµατα τύπου Frontex (που αύριο µπορούν να στραφούν και σε «εσωτερικές απειλές» για το καθεστώς) αποτελούν τους ενεργούς µηχανισµούς µάχης αυτού του πολέµου από την πλευρά των πολιτικών, των τραπεζιτών και των υπόλοιπων µεγάλων αφεντικών.
Όµως πού µπορεί να οδηγήσει αυτή η ιστορία; Σίγουρα αυτή η δυναµιτισµένη κατάσταση δεν µπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόµα. Το να γυρίσουµε πίσω ούτε µπορεί πλέον να συµβεί ούτε κανείς το επιδιώκει. Η σηµερινή αστάθεια µπορεί να οδηγήσει σε ένα µέλλον που µπορεί να µοιάζει µε µία βαθιά κοινωνική νύχτα αλλά και µε µια ηλιούλουστη και γεµάτη ζωή µέρα.
Τι γίνεται όµως µε το τώρα και τα οικονοµικά στενέµατα του καθενός µας; Μπορούµε να αναχαιτήσουµε το κλείσιµο όλων αυτών των επιχειρήσεων και την πρόκληση στρατιών ανέργων; Πρακτικά, όσο κι αν οι αγώνες αυτοί έχουν άµεση σηµασία για την ενδυνάµωση της ταξικής αλληλεγγύης, αυτό είναι αδύνατο και αν οχυρωνόµαστε πίσω από τέτοια αιτήµατα, τότε η ήττα είναι δεδοµένη αφού θα ρίχνουµε τις δυνάµεις µας σε λάθος σηµείο του µετώπου. Η οικονοµία τους είναι µία οικονοµία που δηµιούργησε πλήθος θέσεων εργασίας σε τοµείς -τις περισσότερες φορές- κοινωνικά άχρηστους και µόνο καπιταλιστικά χρηστούς. Η διατήρηση ή η επαναφορά αυτής της µορφής οικονοµίας και αδύνατη είναι αλλά και ανεπιθύµητη.
Γνωρίζουµε ότι οι τράπεζες και οι λογαριασµοί τους είναι γεµάτοι χρήµατα που τα έχουν µαζέψει από τους φόρους και την εργατική µας δύναµη. Οφείλουµε λοιπόν από τη µία πλευρά να διεκδικήσουµε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ακόµα κι να θέλουν τους περισσότερους από εµάς άνεργους στην οικονοµική τους σκακιέρα, αλλά επίσης να πρωθήσουµε την έννοια της αυτοαξιοποίησης της εργατικής µας δύναµης όχι µόνο µέσα από τους διεκδικητικούς µας αγώνες ως εργαζόµενοι ή άνεργοι αλλά και µέσα από την πραγµάτωση µίας διαφορετικής µορφής οικονοµίας και πάνω απ΄ όλα κοινωνίας. Να διερευνήσουµε δηλαδή εκείνους τους πρακτικούς όρους µέσα από τους οποίους η σύγχρονη καπιλιστική αχρηστία που επιβάλλεται στους ανθρώπους να ανατραπεί -και- από την κοινωνική αυτοαξιοποίηση των καθηµερινών έργων µας.
Συνεπώς, ο αγώνας οφείλει να είναι συνεχής
- για τη µείωση του χρόνου εργασίας χωρίς µείωση των µισθών
- για την προώθηση στην πράξη της οικειοποίησης οικονοµικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων µέσα από την κατάληψη αντίστοιχων µονάδων και της διαµόρφωσης κοινωνικών εργαστηρίων σε τοπικό επίπεδο, όπου εκεί θα τίθεται στην πράξη το ζήτηµα της κοινωνικής αυτοαξιοποίσης της εργατικής µας δύναµης σε πραγµατικά οφέλιµες δραστηριότητες (παραγωγικές ή υπηρεσιών), θα συνδέεται άµεσα η ιδέα του κοινοτικού έλεγχου µε την συµβολή των εκάστοτε εργαζόµενων και θα διαµορφώνονται εναλλακτικά δίκτυα οικονοµίας, καθώς και
- για την εξαφάνιση των δεκάδων τραπεζών από τις ζωές µας µε πολεµική στάση απέναντι σε κάθε (µνηµονιακή) πολιτική τοκογλυφίας σε βάρος µας, µε µη λήψη από µέρους των ανθρώπων περαιτέρω δανείων, µε αποδέσµευση των περισσότερων δυνατών συναλλαγών µας από τις τράπεζες, µε εξαφάνιση των τραπεζικών υποκαταστηµάτων που έχουν γεµίσει τα κέντρα όλων των περιοχών και των πόλεων.
Ο αγώνας αυτός δεν µπορεί να προχωρήσει αν δεν σχηµατίζονται αυτοοργανωµένες κοινότητες αγώνα (τοπικές συνελεύσεις, πρωτοβάθµια σωµατεία, τοπικές συνελεύσεις εργαζοµένων-ανέργων, τοπικοί ελευθεριακοί πολιτικοί πυρήνες, κλπ), οι οποίες µε αµεσοδηµοκρατικό και αντιιεραρχικό τρόπο θα κάνουν πράξη τη ρήξη µε τις γραµµές των κυρίαρχων και των προστατών τους και την πραγµάτωση µίας νέας κοινωνίας µέσα στην υπάρχουσα κοινωνία.
Δεν έχουµε καµία απολύτως αυταπάτη πως υπάρχουν λύσεις που µπορούν να δώσουν πραγµατικές απαντήσεις στην κρίση που έχει περιέλθει και που οδηγεί σήµερα αµέτρητα εκαταµµύρια ανθρώπων στη µετανάστευση, στην προσφυγιά, στη κακοπληρωµένη µισθωτή σκλαβιά ή στη µιζέρια της ανεργίας. Οποιαδήποτε πρακτική ακολουθηθεί στη βάση της παρούσας οργάνωσης της οικονοµίας-παραγωγής-κατανάλωσης, είτε αποτελεί µέρος µίας κινηµατικής στρατηγικής, πόσο δε µάλλον κάποιο από τα πάνω βελτιωτικό µέτρο, είναι καταδικασµένη να αποτύχει. Ο καπιταλισµός έχει αγριέψει τόσο που δεν υπάρχει τρόπος να τον εξηµερώσεις και ο µόνος τρόπος να τον αντιµετωπίσεις πραγµατικά είναι να τον εξοντώσεις. Η λύση στην ανεργία δεν µπορεί παρά να είναι η ορθολογικοποίηση και ο επανασχεδιασµός αυτού του τρίπτυχου οικονοµία-παραγωγή-κατανάλωση, ώστε να τεθεί και πάλι τι αξίζει να διέπει µία κοινωνία και τι όχι. Αυτή η διεργασία δεν µπορεί να συµβεί ούτε µέσα από τα θεσµικά κανάλια της εξουσίας αλλά ούτε και από µία ξαφνική επαναστατική πλανητική «υπερπαραγωγή». Οι παραπάνω ιδέες που θεωρούµε πως αξίζει να τεθούν στη βάση της διεύρυνσής τους ως κοινωνικές πρακτικές έρχονται απλά να συµβάλλουν στη διάδοση της ιδέας της επαναστατικής ανατροπής, υπόθεσης που δεν µπορεί παρά να βρίσκεται µε όρους πραγµατικής αυτονοµίας µόνο στα χέρια των κοινωνιών. Ωστόσο, η δράση, η πράξη, η αυτενέργεια του/της καθενός/καθεµιάς µας είναι αυτά τα στοιχεία που ανοίγουν τον δρόµο για την επιζητούµενη κοινωνική ανατροπή. Ίσως σε κάποιο σταυροδρόµι της ιστορίας, αν έχουµε φροντίσει να µη µένουµε αδρανείς και άπραγοι, εµείς ή κάποιοι επόµενοι να βρούµε εκείνον που σήµερα βασιλεύει και να τον εξοντώσουµε. Χρήµα, κράτος, τρόµος: αυτά τα είναι να διακριτικά του για όποιον/α τον ψάχνει...
οµάδα ελευθεριακών κοµµουνιστών
Φλεβάρης 2011
Δείτε το σχετικό αρχείο anergia_poster_low.pdf
επικοινωνία :
- www.eleftheriakoi.blogspot.com
- libcommu@yahoo.com