kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πρώτη συνέλευση ταξικής πρωτοβουλίας εμποροϋπαλλήλων

Tι κοινό έχουν ένας τύπος που πουλάει λουλούδια με έναν τύπο που πουλάει ηλεκτρικές συσκευές, μια τύπισσα που πουλάει παπούτσια, έναν τύπο που είναι στο ταμείο ενός μαγαζιού, και μία τύπισσα που συμμαζεύει τα προϊόντα ενός σούπερ μάρκετ; Πακετάρουν, ξεπακετάρουν, τακτοποιούν, καθαρίζουν και πουλάνε προϊόντα, τα οποία, όχι λίγες φορές, τα λες και άχρηστα! Και είναι επομένως εργάτες στον κλάδο του εμπορίου. Τέτοιες φιγούρες είμαστε κι εμείς που μοιράζουμε αυτό το έντυπο. Καταλάβαμε το εξής απλό: ή θα μιλήσουμε εμείς για τον εαυτό μας, τα προβλήματα μας και τις ανάγκες μας ή θα αφεθούμε στην τύχη κάθε αφεντικού αλλά και κάθε αρχισυνδικάλα που έχει πουλήσει τα εργατικά συμφέροντα προ πολλού. Συναντηθήκαμε, μιλήσαμε, καταλάβαμε ότι σαν εργαζόμενοι/ες μοιραζόμαστε πολλά, ότι μας χωρίζουν εξίσου πολλά με τα αφεντικά μας και ξέρουμε ότι πολλά μοιραζόμαστε και με σένα που κρατάς αυτό το έντυπο στα χέρια σου. Σκοπός μας είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου της Θεσσαλονίκης, να έρθουμε σε επαφή, να μιλήσουμε σε πρώτη φάση για τα προβλήματα μας. Να οργανωθούμε με βάση την ταξική μας θέση, και μέσα από διαδικασίες βάσης χωρίς "ειδικούς" και "ηγέτες", να προασπίσουμε το δίκιο μας απέναντι στο δίκιο των αφεντικών να μας εκμεταλλεύονται, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο φθηνά. Αυτό δε θα συμβεί με γκρίνια, αλλά με αγώνα και με αλληλεγγύη.

Μπορείς να μας βρεις στο mail: ergazomenoi-emporio@espiv.net
Και βέβαια να μας συναντήσεις για να γίνουμε περισσότεροι και περισσότερες στην πρώτη συνέλευση που θα κάνουμε: ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΔΟΘ ΠΡΟΞΕΝΟΥ ΚΟΡΟΜΗΛΑ 51

Ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων ήταν και είναι παραδοσιακά μια μεγάλη αρένα όπου καταπατούνται συνεχώς δικαιώματα και οι εργαζόμενοι γίνονται λιγότερο σημαντικοί μπροστά κέρδη μιας επιχείρησης. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν κάθε φορά ένα καινούργιο εργασιακό νομοσχέδιο δοκιμάζεται πρώτα στον κλάδο του εμπορίου. Ας δούμε όμως εκτός από τα προβλήματα που συνεχώς προστίθενται, τι βιώνει ένας εμποροϋπάλληλος σήμερα. Μια συνεχόμενη, χωρίς λόγο ορθοστασία, που καταπονεί το σώμα σου και σε κάνει μελλοντικά μη λειτουργικό, λες και είναι προσβλητικό για κάποιον πελάτη να σε δει να κάθεσαι. Είναι όμως τόση η πίεση από τα αφεντικά για να πιάνεις από τα μαλλιά τον πελάτη με το που θα μπει, που πρέπει να είσαι σε εγρήγορση. Γιατί όπως λένε «δεν πρέπει να μπαίνει κανείς στο μαγαζί χωρίς να αγοράζει τίποτα». Ένα μόνιμο άγχος είναι οι στόχοι, σε όσες εταιρίες υπάρχουν, όπου καλείσαι να «αποδείξεις την αξία σου» κάθε τρεις και λίγο, αλλιώς το φάντασμα της απόλυσης βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου. Πολλές φορές μέσω των ατομικών στόχων δημιουργείται ένας έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων που χαλάει το ομαδικό κλίμα και προωθεί τον ατομισμό. Πολλές φορές αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στο σπαστό ωράριο του μαγαζιού με αποτέλεσμα την στέρηση του ελευθέρου
χρόνου και της δημιουργικότητας σου, ειδικά αν δεν μένεις κοντά στο μαγαζί. Αντί να δουλεύουμε για να ζούμε γίνεται το αντίθετο. Λόγω της έλλειψης μαχητικού συνδικαλισμού στον κλάδο δε μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα γιατί βρίσκεσαι μόνος σου απέναντι σε μια επιχείρηση, υπό την τρομοκρατία της απόλυσης και της ουράς που περιμένει για μια θέση. Μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν υπάρχουν κάποια μίνιμουμ τα
οποία μπορείς να επικαλεστείς με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να υπογράψεις μια χείριστη σύμβαση. Όλα αυτά θα έλεγε κάποιος ότι αντέχονται (ή και όχι) προκειμένου να παίρνεις έναν μισθό με τον οποίο θα καλύπτεις τις
ανάγκες σου. Κάτι τέτοιο όμως ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας, μιας και τα αφεντικά προσφέρουν σχεδόν αποκλειστικά τον βασικό μισθό ο οποίος έχει φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ποτέ οι εργοδότες δεν πληρώνουν
περισσότερα γιατί ποτέ "δε βγαίνουν". Όλο μας πιέζουν γιατί θέλουν να βγάλουν περισσότερα από την εργασία Μας. Εκτός αν κανένα αφεντικό στο τέλος του μήνα σου μοιράζει τα κέρδη! Επιπλέον, κάθε εργοδότης θέλει οι
μισθοί που πληρώνει αυτός να είναι όσο το δυνατόν μικρότεροι. Σήμερα λόγω της κρίσης το ονομάζουν "ανταγωνιστικότητα της οικονομίας", "Ανταγωνιστικότητα", δηλαδή ποιό αφεντικό πουλάει σε βάρος άλλων με τα
λιγότερα (μισθολογικά) έξοδα. Στην ήδη άσχημη εργασιακή κατάσταση έρχονται να προστεθούν και τα καινούργια απαράδεκτα μέτρα. Αρχικά είχαμε την έντονη προσπάθεια άρσης της κυριακάτικης αργίας για 52 φορές τον
χρόνο. Μετά πέσαμε στις 8 και οι διαβουλεύσεις συνεχίζονται. Έπειτα έχουμε τις λεύκες και τις κόκκινες νύχτες και την μεταφορά ηλίθιων αμερικανικών εθίμων όπως το black Friday όπου στην Αμερική έχει φέρει κυριολεκτικά μέχρι και νεκρούς.

Παραπλήσια και καμιά φορά χειρότερη, είναι η πραγματικότητα για τους εργαζομένους και άλλων κλάδων. Ξέρουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει για τα αφεντικά το να είσαι είτε πολύ νέος είτε πολύ μεγάλος σε ηλικία,
μετανάστρια ή απλά γυναίκα. Οι μισθοί μικραίνουν κι άλλο, η εντατικοποίηση της εργασίας αυξάνεται, οι εκβιασμοί πληθαίνουν, τα ερωτικά υπονοούμενα δίνουν και παίρνουν. Ταυτόχρονα μας κάνουν να είμαστε ικανοποιημένοι με τα νέα προγράμματα που εφαρμόζονται και που αφορούν είτε 8μηνες συμβάσεις στους δήμους, είτε ολιγόμηνες συμβάσεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις (voucher). Ακόμη χειρότερα εξαπλώνονται οι άμισθες Πρακτικές ασκήσεις και οι "μαθητείες". Τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, μπορεί να γκρινιάζουν για τους φόρους που πληρώνουν και για την πτώση των τζίρων, αλλά ξεχνάν ότι την πιθανή χασούρα τους την ισοσταθμίζουν με την ολοένα και πιο φθηνή, εργασία που τους προσφέρουμε. Είτε καθόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή, είτε Μοιράζουμε φυλλάδια, είτε πουλάμε πακέτα σύνδεσης σε τηλεφωνικά κέντρα, είτε είμαστε 8ωρα όρθιοι και με φορεμένο χαμόγελο, είτε κουβαλάμε, είτε σερβίρουμε, είτε σφουγγαρίζουμε σκάλες, είτε προσφέρουμε τις κάθε είδους υπηρεσίες μας στο κάθε είδους αφεντικό, ότι δουλειά και να κάνουμε για να ζήσουμε, είμαστε εμείς, η εργατική τάξη, που ενώ παράγει τον πλούτο αυτού του κόσμου, γίνεται σταδιακά όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο αδύναμη να καλύψει τις βασικές της ανάγκες. Και η κατρακύλα θα συνεχιστεί όσο σιωπούμε, όσο φοβόμαστε, όσο έχουμε αυταπάτες, όσο μένουμε ικανοποιημένοι με το λιγότερο κακό. Όσο δεν μιλάμε για τον μισθό μας που όλο και μικραίνει, για τον ελεύθερο μας χρόνο που όλο και συρρικνώνεται, για τις συνθήκες εργασίας που όλο και χειροτερεύουν.

Η με τα αφεντικά (και τους πελάτες) ή με τους εργάτες (aka ταξικό λεξιλόγιο)
Εργάτης/τρια: Μάντεψε τι είμαστε για τα αφεντικά εμείς που γράφουμε αυτό το εντυπάκι, εσύ και οι υπόλοιποι που θα περάσουν από τη θέση του εμποροϋπαλλήλου, όταν εμείς απολυθούμε ή συνταξιοδοτηθούμε: ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ! Και είμαστε απαραίτητοι γιατί κουβαλάμε και στοιβάζουμε τα εμπορεύματα που αγοράστηκαν από τους μαγαζάτορες για να πουληθούν, λέμε "να σας βοηθήσω παρακαλώ", ενώ σκεφτόμαστε με τι τρόπο θα αποφύγουμε τον πέφτουλα πελάτη. Και στην τελική αν δε μας είχαν ανάγκη δε θα μας είχαν στη δούλεψή τους. Από τη δική μας πλευρά αν μια μέρα σταματούσαμε όλοι/ες από τα πόστα μας ρίχνοντας τους μια χλέπα στη μάπα, ο κόσμος και τα κέρδη τους θα χάνονταν.

Αντιμνημόνιο: Όχι λοιπόν! Φταίει κάτι πολύ παραπάνω από το καταραμένο ΔΝΤ και από την άτιμη την ΕΚΤ. Το να σιχτιρίζουμε τους κακούς θεσμούς για τα μνημόνια που μας επιβάλουν, με την ίδια μάλιστα φρασεολογία που
χρησιμοποιούν και τα αφεντικά μας, μας οδηγεί σε ένα αδιέξοδο, αυτό του να μην βλέπουμε ότι τα ίδια μέτρα, επιδιώκουν εδώ και πολλά χρόνια οι ενώσεις των βιομηχάνων, των εμπόρων, των εφοπλιστών και των επιχειρηματιών. Ξέρουμε πως είτε ονομάζεται μνημόνιο, είτε πρόγραμμα, είτε νομοσχέδιο έκτακτης ανάγκης, αυτό που περιγράφει είναι η υποτίμηση της δικής μας εργασίας, της δικής μας ζωής.

Ήττα: Φταίει που έχουµε γίνει (σαν εργάτες) τόσο ανυπόληπτοι, τόσο ακίνδυνοι, τόσο ηττοπαθείς, τόσο ατοµιστές, τόσο δειλοί, ώστε δεν τολµάµε να απαιτήσουµε οργανωµένα, µεθοδικά, µε πείσµα, διάρκεια και µαχητικότητα ούτε καν αυτό το "λίγο": κρίση - ξεκρίση , εµείς θέλουμε µερίδιό απ' τα κέρδη σου αφεντικό!!!

Απάντηση: Δεν είναι όλα χάλια. Αρκεί όλοι εμείς - εργάτες και εργάτριες - κόντρα στις αντιξοότητες του παρόντος να μη σηκώσουμε ψηλά τα χέρια. Διαφορετικά θα µείνουμε αιχμάλωτοι για πάρα πολύ καιρό και κανείς σωτήρας δε θα μας βγάλει από το βούρκο! Ότι κι αν κερδίζουμε από το μισθό μας και από το χρόνο μας είναι αποτέλεσμα συλλογικών διεκδικήσεων κι όχι της γεναιοδωρίας του κάθε εργοδότη. Ο οποίος στο κάτω-κάτω δε νοιάζεται αν εσύ κάνεις την καρδιά και το στομάχι σου πέτρα και δουλεύεις για φραγκοδίφραγκα. Αύριο- πρωί στην τελική βαράει μια πτώχευση και "τσάο κορόιδα". Για να το θέσουμε από την ανάποδη, κάθε φορά που κάνουμε πίσω και τσεπώνουν μεγαλύτερο κομμάτι της αξίας που παράγουμε, τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα για όλους και όλες μας. Και την επόμενη μέρα το αφεντικό θα έχει μικρότερο άγχος για να απολύει κόσμο αφού οι μισθοί θα είναι μικρότεροι, το ίδιο και οι αποζημιώσεις. Ναι λοιπόν, μας τρομάζει η ανεργία, αλλά όχι τόσο όσο η άνευ όρων υποταγή και φτωχοποίηση μας.

ή φόβος ή αλληλεγγύη!: Αν όμως δε οργανωθούμε όλοι και όλες εμείς που έχουμε ακριβώς τα ίδια προβλήματα, ώστε να βάλουμε συλλογικές βάσεις άρνησης και αγώνα κόντρα στους ατομικούς μας φόβους, τόσο αυτά τα
καθάρματα θα μας σέρνουν απ' τη μύτη.

πηγή : email που λάβαμε στις 19 Απρίλιος 19h