Σάββατο 18 Μαρτίου 2017 στις 17.00
Πορεία ενάντια στη σφαγή στη Συρία
Κάλεσμα στην Αντιπολεμική πορεία της 18ης Μαρτίου στα Προπύλαια
Την Τετάρτη 15 Μαρτίου, ημέρα που ορίζεται ως η επέτειος της Συριακής εξέγερσης, καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στη πλατεία Κλαυθμώνος στις 11:30. Το Σάββατο 18 Μαρτίου, ημέρα μνήμης για τους πρώτους νεκρούς της Συριακής εξέγερσης το 2011 από το Ασσαντικό καθεστώς, καλούμε σε συγκέντρωση και αντιπολεμική πορεία σε αλληλεγγύη στον Συριακό λαό στα Προπύλαια στις 17:00.
Ενάντια στους πολέμους των εξουσιαστών
Αλληλεγγύη στον επαναστατημένο Συριακό λαό
Κάλεσμα στην Αντιπολεμική πορεία της 18ης Μαρτίου στα Προπύλαια
Στις 18 Δεκεμβρίου 2010, ο Mohamed Bouazizi, πλανόδιος πωλητής αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος για την κατάσχεση των εμπορευμάτων του από την αστυνομία της Τυνησίας με τη δικαιολογία πως δεν διέθετε άδεια. Το περιστατικό αυτό συνιστά την κομβική στιγμή του ξεσπάσματος μαζικών διαδηλώσεων και εκτεταμένων εξεγέρσεων, με αποτέλεσμα την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος και τη φυγή του προέδρου Zine El Abidine Ben Ali από τη χώρα, ένα περίπου μήνα μετά, στις 14 Ιανουαρίου 2011.
Σε μικρό χρονικό διάστημα ξεσπούν εξεγέρσεις και εμφύλιες συρράξεις και στις άλλες βορειοαφρικανικές και μεσανατολικές χώρες (Αίγυπτος, Λιβύη, Μπαχρέιν, Συρία, Υεμένη, Αλγερία, Ιραν, Ιρακ, Ιορδανία, Μαρόκο, Ομάν [1]). Παρότι το σύνθημα της πάλης είναι κοινό «ο Λαός θέλει να πέσει το καθεστώς [2]» σε όλες τις περιοχές, οι πρακτικές και οι στόχοι των κινημάτων διαφέρουν κατά περίπτωση. Το διάστημα 2010 - 2012 θα αποτυπωθεί στο δημόσιο λόγο ως Αραβική Άνοιξη και θα συνοψίσει κάθε μορφή αντίδρασης στην μακροχρόνια πίεση δικτατορικών εξουσιαστικών μορφωμάτων, τη λογοκρισία, την ανέχεια και τη στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή θα διαφέρει ως προς τη στόχευση, την πραγμάτωση και τα προτάγματα του ξεσπάσματος που χρωματίζεται και διαφοροποιείται ανά περιοχή και στιγμή, μη αποτελώντας πρακτικά ενιαίο σύνολο.
Την ίδια στιγμή το περiβάλλον στο οποίο διαδραματίζονται όλα τα παραπάνω διέπεται από έντονες κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις στο εσωτερικό των χωρών αυτών,τροφοδοτούμενες και από τον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων πάνω σε αυτές.Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση της οικονομίας των συγκεκριμένων κρατών, ενισχύει την κοινωνική αστάθεια και παράλληλα αποδομεί την ισχύ των καθεστώτων στην κοινωνική συνείδηση.
Με την εγκατάλειψη της πολιτικής εξουσίας από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1946, η διοίκηση της Συρίας πέρασε στην εθνική καπιταλιστική ελίτ. Ύστερα από ποικίλες πολιτικές διεργασίες, αποτυχημένα και πετυχημένα πραξικοπήματα, το 1963 η εξουσία καταλαμβάνεται από το κόμμα Baath και το Νοέμβριο του 1970 περνά στα χέρια του δικτάτορα Hafez al-Assad. Έκτοτε και ως το ξέσπασμα της επανάστασης του 2011, η χώρα διοικείται από την Ασσαντική οικογένεια. Η οικοδόμηση του ολοκληρωτισμού θα στηριχθεί εργαλειακά και προσχηματικά στο ιδεολογικό όχημα του παν - αραβισμού και στη διατήρηση της ισλαμικής ταυτότητας της χώρας ως μέσο κοινωνικής ομοιογενοποίησης και χειραγώγησης. Τόσο το κόμμα Baath, όσο και η διοίκηση της χώρας διέπονται από ακραίο προσωποκεντρισμό και ολοκληρωτική αδιαλλαξία.
Υπό καθεστώς δικτατορίας
Πρωτεύον στόχος του δικτάτορα και του καθεστωτικού κύκλου υπήρξε εξ αρχής η αναδιοργάνωση της οικονομίας, η οποία ανατέθηκε στις προσταγές της καπιταλιστικής ελίτ της χώρας, εξέχοντα μέλη της οποίας υπήρξαν σταθερά τα άτομα της οικογένειας Assad. Από την οικογενειακή δεξαμενή του Hafez al-Assad στελεχώθηκε και η στρατιωτική ηγεσία. Η θερμή ρητορεία του παν - αραβισμού που πρεσβεύει το καθεστώς υπαγορεύει τεταμένες σχέσεις με το Ισραήλ και στήριξη στην Παλαιστίνη αν και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση απουσιάζουν. Επιστέγασμα της υποκρίσιας του καθεστώτος θα είναι η αποτροπή νίκης Παλαιστινίων αριστερών σε μάχη στο Λίβανο το 1976 και οι σφαγές Παλαιστίνιων αγωνιστών σε στρατόπεδα του Λιβάνου.
Η εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ - που ουδέποτε εξελίχθηκε πραγματικά σε τέτοια - φαίνεται πως ευνόησε μόνο τη διατήρηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόταν η Συρία από το 1970 και την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Στόχος ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ ένας εξωτερικός εχθρός, αλλά η ολοκληρωτική άσκηση εξουσίας στο εσωτερικό. Η εφαρμογή των μέτρων αυτών συνεχίστηκε καθ'όλη τη διάρκεια της Ασσαντικής δικτατορίας έως ότου σπάει στην πράξη το 2011 με μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την επικράτεια.
Στο εσωτερικό η λειτουργία της χώρας υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου, κατέστησε για δεκαετίες την καθημερινότητα φυλακή. Η προπαγάνδα υπήρξε ισοπεδωτική, με τον Τύπο έρμαιο στις καθεστωτικές βουλές. Οι μεγάλες βιομηχανίες πέρασαν στα χέρια της Ασσαντικής οικογένειας, η διοίκηση και οι ανώτερες θέσεις στο στρατό στελεχώνονταν σε μεγάλο βαθμό από Αλλαουίτες [3].Οι οικονομικές ανισότητες ήταν τεράστιες και μεγάλο ποσοστό των Σύριων -κυρίως στις αγροτικές περιοχές- ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας και συνολικής καταπίεσης.
Ο στρατός κατέστειλε στις δεκαετίες 1970 - 1980 πλήθος από εξεγερτικές απόπειρες με αποκορύφωμα τη σφαγή περισσότερων των 20.000 ανθρώπων στη Hama το 1982 και την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της αρχαίας πόλης. Φυλακίσεις, απαγωγές, εξαφανίσεις, εκτελέσεις, βασανισμοί και βιασμοί εδραίωσαν την απόλυτη κυριαρχία της δικτατορίας και διέλυαν κάθε σκέψη και ελπίδα για αλλαγή. Το πιο ακραίο πρόσωπο της εξουσίας επέβαλε την απόλυτη σιωπή.
Μετά το θάνατο του Hafez το 2000 και το θάνατο του - αρχικώς προοριζόμενου να αναλάβει τα καθεστωτικά ηνία - πρωτότοκου γιου του, η εξουσία πέρασε στο δευτερότοκο γιο του Bashaar al-Assad.
O νέος δικτάτορας προωθήθηκε ως πιο δυτικότροπος και κοσμοπολίτης. Προώθησε μια σειρά νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων (ιδιωτικοποιήσεις κτλ) με το 60% του εθνικού πλούτου να περνάει στα χέρια της Ασσαντικής οικογένειας. Εξ αρχής απέρριψε την ιδέα ενός πιο δυτικού δημοκρατικού μοντέλου, ως ακατάλληλου για «τον δημοκρατικό τρόπο σκέψης της Συρίας». Παρά τις διακηρύξεις περί ευπρόσδεκτης εποικοδομητικής κριτικής και συμμετοχικότητας των πολιτών στον εκμοντερνισμό της χώρας, η λογοκρισία, η προπαγάνδα και οι πολιτικές διώξεις συνεχίστηκαν.
Μετά τις επικοινωνιακού τύπου μεταρρυθμίσεις του Συριακού κράτους, και στα πλαίσια του «αλλαγμένου» προφίλ που προωθήθηκε συστηματικά, μεγάλο κομμάτι της καταστολής ανατέθηκε σε πλήθος εθνικών μυστικών υπηρεσιών[4] και η δράση του παρακράτους εκτοξεύτηκε τόσο σε επίπεδο προπαγάνδας όσο και με εκατοντάδες πολιτικές διώξεις (απαγωγές, παρακολουθήσεις, μυστηριώδεις εξαφανίσεις, βασανιστήρια κτλ).Επίσης το καθεστώς παρά την οπορτουνιστική στήριξη στα Κουρδικά ρεύματα στο Ιράκ και στην Τουρκία στο εσωτερικό της Συρίας απογύμνωνε τους Κούρδους από οποιουδήποτε είδους εθνικό χαρακτηριστικό και τους κατέστειλλε συστηματικά και βάναυσα.
Σε μία απόπειρα επίδειξης εξωστρέφειας, το καθεστώς έδωσε τη δυνατότητα μιας εξαιρετικά περιορισμένης αλλά καταλυτικής σημασίας, χρήσης του διαδικτύου το 2000. Τα πρώτα blogs πολιτικού περιεχομένου έκαναν την εμφάνιση τους. Κύρια θεματική τους υπήρξε η απόσυρση του στρατιωτικού νόμου και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Το ρεύμα αυτό που κορυφωνόταν ως το 2009, ονομάστηκε Άνοιξη της Δαμασκού. Αν και ελάχιστα ριζοσπαστικοποιημένο, στην ουσία υπήρξε η πηγή των πρώτων ανοιχτών πολιτικών ζυμώσεων και της επανακατάληψης ενός μικρού αλλά σημαντικού χώρου στον ασφυκτικά περιορισμένο δημόσιο λόγο. Παράλληλα τα πρώτα κινήματα με θέμα τη γυναικεία χειραφέτηση έκαναν την εμφάνιση τους καθώς η θέση της γυναίκας ήταν θεσμικά τρομερά υποβαθμισμένη σε μια σειρά από ζητήματα[5]. Κουρδικές κοινότητες συμμετείχαν στην Άνοιξη της Δαμασκού ιδρύοντας τα δικά τους blog και to 2004 η απόπειρα μιας Κουρδικής Ιντιφάντας θα κατασταλλεί βίαια[6]. Δημιουργήθηκαν διάφορες οργανώσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη στήριξη των χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων που σάπιζαν επί σειρά ετών στα μπουντρούμια του νεοφιλελεύθερου δικτατορικού καθεστώτος του Bashar Al-Assad.Η Άνοιξη της Δαμασκού γρήγορα θα κατασταλλεί από τον Assad και θα μετατραπεί σε βαθύ χειμώνα.
Παρ'όλες τις αντιξοότητες έως το 2011, οι κοινωνικές διεργασίες στο εσωτερικό της Συρίας εντατικοποιήθηκαν. ενώ η έκβαση εξεγέρσεων που σημειώνονταν την ίδια στιγμή σε άλλες περιοχές του αραβικού κόσμου, απέδειξαν πως οι εξουσιαστές κάθε άλλο, παρά άτρωτοι είναι και ως γνωστόν η δίψα για ελευθερία είναι εξαιρετικά μεταδοτική.
Η εξέγερση
Τα πρώτα καλέσματα του Φλεβάρη του 2011 ήταν σχετικά αναιμικά. Προϊόν της τριακονταετούς πολιτικής παράλυσης και του φόβου. Καταστάλθηκαν άμεσα, ενώ οι περισσότεροι συμμετέχοντες φυλακίστηκαν. Την ίδια περίοδο Κούρδοι και Σύριοι αιχμάλωτοι ξεκίνησαν απεργία πείνας με βασικό αίτημα την πτώση της δικτατορίας. Οι πρώτες γειτονιές στις οποίες είναι πιο έντονο το μικρόβιο των κοινωνικοπολιτικών διεκδικήσεων είναι αυτές στις οποίες ζουν οι Σουνίτες των ασθενέστερα οικονομικά τάξεων και οι Κουρδικές μειονότητες. Επίσης στα μητροπολιτικά αστικά κέντρα ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν κοινωνικές ομάδες με ποικίλα κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά (φοιτητές, άνεργοι, νεολαίοι, οικονομικά υποβαθμισμένα κοινωνικά κομμάτια, προοδευτικά κινήματα, ακτιβιστές κ.α.) αλλά με κοινό στοιχείο το ριζοσπαστισμό (είτε σε τρόπο σκέψης είτε σε τρόπο δράσης) και φυσικά το έντονο πνεύμα αλλαγής στο πολιτικό γίγνεσθαι .
Σε μία έκρηξη εξουσιαστικής έπαρσης, στις 6 Μαρτίου συλλαμβάνονται και φυλακίζονται δεκαπέντε παιδιά που έγραφαν αντικαθεστωτικά συνθήματα στους τοίχους της πόλης Daraa. H απάντηση της αστυνομίας στο αίτημα των οικογενειών των ανηλίκων για αποφυλάκισή τους είναι: «Αυτά ξεχάστε τα. Θα γεννήσετε άλλα.». Η απάντηση στην αστυνομία θα είναι μαζικές κινητοποιήσεις. Daraa,Homs,Damascus.
Στις 15 Μαρτίου στην πόλη Daraa ο κόσμος κατεβαίνει σύσσωμος στο δρόμο απαντώντας στο κάλεσμα που την αποκαλεί ως " The day of rage"[7]. Ακολουθεί η πόλη της Δαμασκού στις 17 και στις 18 σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Daraa διαδηλώνουν στους δρόμους και τους καταλαμβάνουν. Ο στρατός παίρνει εντολή να ανοίξει πυρ και στρέφει τα όπλα στους διαδηλωτές. Απολογισμός τέσσερις νεκροί.
Η πράξη αυτή σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του δικτάτορα περί ταραξιών υποκινούμενων απ΄τις ξένες μυστικές υπηρεσίες θα αποτελέσουν τον ορίζοντα γεγονότων στο Συριακό ζήτημα.
Η αντίδραση θα εξαπλωθεί άμεσα σε όλη τη Συρία. Στις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην πρωτεύουσα τα αρχικά συνθήματα της απελευθέρωσης των ανηλίκων και των διαλλακτικών αιτημάτων μεταρρυθμιστικού περιεχομένου, σύντομα θα αντικατασταθούν από το αίτημα της πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος και την εκδίωξη Assad από τη χώρα.
Η καθεστωτική καταστολή
Το καθεστώς κάτω από τη λαϊκή πίεση, οργάνωσε ένα κατασταλτικό πλέγμα, βασισμένο κυρίως πάνω σε τρεις άξονες. Αρχικά, η εξαπόλυση ακραίας προπαγάνδας. Οι διαδηλωτές εμφανίστηκαν από τα μέσα και τον Τύπο από ταραξίες ως τρομοκράτες, πράκτορες ξένων συμφερόντων και επικίνδυνοι φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Λόγω των σφοδρών πολιτικών διώξεων και της φίμωσης κάθε εξεγερτικού λόγου, οι δομές αντιπληροφόρησης ήταν ανύπαρκτες.
Ο δεύτερος άξονας βάση του οποίου το καθεστώς Assad επιχείρησε την καταστολή των εξεγέρσεων ήταν μία λογική διάσπασης στα πλαίσια του θρησκευτικού σεχταρισμού. Το 75% του συριακού πληθυσμού αποτελείται από Σουνίτες Άραβες [8]. Ένα μικρό ποσοστό 10 - 12% είναι Αλλαουίτες, Χριστιανοί Άραβες, Ορθόδοξοι, Ανατολίτες Καθολικοί, Αρμένιοι, Ασσύριοι, κ.α. και το υπόλοιπο 10% μοιράζεται σε Σιίτες, Τουρκμένιους, Δρούζους κ.α. Λόγω της πλούσιας εθνογραφίας η Συρία είχε να επιδείξει ιδιαίτερη ανεκτικότητα στην θρησκευτική ταυτότητα σε συνδυασμό με μία πιο ελευθεριακή αντίληψη πίστεως συγκριτικά με άλλες χώρες της Μ. Ανατολής. Η ανοχή στην διαφορετική θρησκευτική πίστη αποτελούσε δομικό συστατικό της κοινωνικής ισορροπίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον πόλεμο η θρησκευτική ταυτότητα δεν αποτελούσε αιτία προστριβών.
Το καθεστώς αφιερώθηκε ευλαβικά στη διάσπαση του εξεγερμένου λαού με όχημα την θρησκεία. Πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συντονισμένες επιθέσεις σε γειτονιές με κοινή θρησκευτική ταυτότητα ενώ ταυτόχρονα στα δελτία ειδήσεων παρουσιάζονταν ως υπεύθυνες αλλόθρησκες ομάδες. Το καθεστώς καλλιέργησε τον φόβο και την επιφυλακτικότητα μεταξύ των διαφορετικών αυτών ομάδων με βομβαρδισμό ψευδών ειδήσεων από τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.[9] Ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της επανάστασης έπαιξαν ηγετικά μέλη φονταμεταλιστικών και ισλαμιστικών οργανώσεων τα οποία είχαν αποφυλακιστεί σε αμνηστία που είχε παραχωρήσει το καθεστώς Assad λίγα χρόνια νωρίτερα.
Ο τρίτος άξονας ήταν η βίαιη και ολοκληρωτική καταστολή του εξεγερμένου πλήθους. Ο στρατός ήταν και αυτός στο δρόμο ακολουθώντας την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου και μετά τις 18 Μαρτίου εκτελούσε πλέον μαζικά σε κάθε διαδήλωση. Οι Αλλαουϊτες φαντάροι αποσύρθηκαν από τα πεδία των μαχών, μετά από εντολές των ανωτέρων τους σε ασφαλέστερες θέσεις.Αντίθετα οι Σουνίτες τοποθετήθηκαν στρατηγικά στις πιο έκρυθμες περιοχές.
Η άρνηση όμως των φαντάρων προς τους -κυρίως Αλλαουϊτες- στρατηγούς να εκτελέσουν πολίτες, η συντριπτική πλέον εξεγερτικότητα των διαδηλωτών και το πολυπόθητο και ταυτόχρονα τόσο στερημένο αίσθημα της αλλαγής στο κοινωνικοπολιτικό τοπίο, οδηγεί σε μαζικές αυτομολήσεις από τον στρατό. Ο Συριακός λαός επαναστατεί.
Η Συριακή Επανάσταση
Οι φαντάροι έχοντας στην κατοχή τους τα όπλα τους κατέφυγαν σε ασφαλέστερες περιοχές.Η απάντηση ήταν σφοδρότατη.Οι οικογένειες των λιποτακτών εκδιώχθηκαν,φυλακίστηκαν και ανακρίθηκαν μετά βασανιστηρίων. Ελεύθεροι σκοπευτές και στρατιωτικοί εκτελούσαν πλέον αδιακρίτως τους επαναστατημένους.
Ο λαός συνέχισε να κατεβαίνει μαζικά στο δρόμο και οι καθεστωτικές δυνάμεις αποχώρησαν από ολόκληρες περιοχές.Μαζί τους και ο κρατικός μηχανισμός. Η αυτοοργάνωση ως αντανακλαστική αντίδραση των από τα κάτω ήρθε να καλύψει τα κενά σε δομές και υπηρεσίες, διέποντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής από την σίτιση και την περίθαλψη ως τα αυτοοργανωμένα media αντιπληροφόρησης που έκαναν την εμφάνισή τους και δίνει άλλη πνοή στις απελευθερωμένες πια περιοχές. Το όραμα του αναρχικού Omar Aziz[10] για αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά τοπικά συμβούλια πραγματώθηκε σε μια συνοικία της Δαμασκού με το όνομα Barzeh. Διαδόθηκε από πόλη σε πόλη και υιοθετήθηκε από πολλές απελευθερωμένες κοινότητες ως τρόπος οργάνωσης.
Όμως όταν η βία αναβαθμίζεται σε τέτοια επίπεδα ανάλογα μιας σφοδρής πολεμικής συνθήκης και η αυτοάμυνα παίρνει πλέον τη μορφή της ένοπλης αντίστασης ως μοναδικός τρόπος επιβίωσης,ο επαρκής εξοπλισμός και η εμπειρία χρήσης του είναι σε θέση να κρίνουν την έκβαση του πολέμου.
Ως αποτέλεσμα αφενός της αδυναμίας του επαναστατημένου λαού να οργανωθεί στρατιωτικοπολιτικά,διατηρώντας το ελευθεριακό διακύβευμα προκειμένου να δομήσει τόσο την αυτοάμυνα του όσο και να συγκροτήσει ένα ισχυρό μέτωπο ένοπλης αντίστασης και αφετέρου λόγω της απουσίας ισχυρών και οργανωμένων πολιτικών δομών και ομαδοποιήσεων (που θα αποτελούσαν τη μαγιά) μετά από 30 χρόνια ολοκληρωτικής πολιτικής παράλυσης υπό το δικτατορικό καθεστώς και μη μπορώντας να κεφαλαιοποιήσει το αρχικό πνεύμα χειραφέτησης, το κύριο βάρος της ένοπλης αντίστασης έπεσε είτε σε θρησκευτικού είτε σε στρατιωτικού τύπου οργανώσεις και μορφώματα.
Τα μέτωπα του πολέμου
Μεγάλο κομμάτι του στρατού αυτομόλησε και οργανώθηκε σε διάσπαρτες ταξιαρχίες υπό το όνομα του FSA (Free Syrian Army) και εκμεταλλευόμενοι τα κενά στην αυτοάμυνα των αντικαθεστωτικών γραμμών ανέλαβαν την φύλαξη κάποιων εξ αυτών. Ωστόσο το μείγμα των στελεχών του είναι εξαιρετικά ετερόκλητο.Οι τρόποι λειτουργίας της εκάστοτε ταξιαρχίας καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ανάλογο της πολυμορφίας του,το οποίο εκτείνεται από φασιστικές πρακτικές και ακραίο μιλιταρισμό έως πιο ήπιων τρόπων στρατιωτικής διαχείρισης. Δεν μπορεί να θεωρήθει ως ένα ενιαίο μέτωπο και σύνολο και σε αρκετές περιπτώσεις η σχέση της βάσης με την ηγεσία είναι ισχνή πράγμα το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο στην πραγμάτωση συμφωνιών που παίρνουν κατά καιρούς τα ηγετικά στελέχη.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπαίνουν στο παιχνίδι εκμεταλλευόμενοι την εξαιρετικά έκρυθμη κατάσταση στην χώρα. Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη στοχευμένη δόμηση μιας σχέσης εξάρτησης με πολλά αντικαθεστωτικά μέτωπα εξοπλίζοντάς τα και ταυτόχρονα διαβρώνοντας τα χωρίς παρόλαυτα να παρέχουν αεροπορική κάλυψη. Τροφοδοτούν έτσι σε έναν ελεγχόμενο βαθμό την εμφύλια σύρραξη. Ενισχύουν «τόσο-όσο» ακόμα και ανταγωνιστικά μέτωπα μεταξύ τους (ταξιαρχίες του FSA,Κούρδους,ενδεχομένως και το ISIS) σε βαθμό που να αποτελούν μεν υπολογίσιμη δύναμη αλλά να μην μπορούν ποτέ να υπερισχύσουν. Στην ουσία επιχειρούν την εκτροπή της όποιας πραγματικής επαναστατικής απόπειρας.Οι στόχοι πολλοί και προς διάφορες κατευθύνσεις. Η τροφοδότηση μιας εξαιρετικά κερδοφόρας πολεμικής συνθήκης και η συντήρηση της οικονομίας του πολέμου,η απόπειρα αποδυνάμωσης της Ρωσίας,η δημιουργία ενός νέου ελέγξιμου καθεστώτος,καθώς και η επίτευξη της ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία. Ρίζα όλων το κέρδος και ο ολοκληρωτικός έλεγχος.
Σαουδική Αραβία και Κατάρ ενισχύουν το παρακλάδι της Al-Qaeda στη Συρία την Al-Nusra. Ο εξοπλισμός της Al-Nusra τη μετατρέπει σε συνεπή και υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη σε σχέση με άλλες ισλαμιστικές ένοπλες οργανώσεις.Φέρει έντονα το ισλαμιστικό στοιχείο και την θρησκευτική ολοκληρωτική κατήχηση.Ενώ πρόκειται για φονταμεταλιστική,στρατιωτική δύναμη είναι ταυτόχρονα αρκετά επηρεασμένη από ελευθεριακά στοιχεία της Συριακής κουλτούρας.Ταυτόχρονα ενδεικτική της σκληρότητάς της είναι η εγκληματική της αδιαφορία για τους αμάχους. Το οξύμωρο αυτό μείγμα αφενός τη διαφοροποιεί σε κάποιες προσεγγίσεις της από την Al-Qaeda και αφετέρου ωθεί ένα κομμάτι Σύριων Σουνιτών να προσχωρήσει στις γραμμές της. Αποδυναμώνει και κείνη με τη σειρά της τον επαναστατημένο λαό απορροφώντας ένα κομμάτι του.
Στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σχεδόν ταυτόχρονα με την Αμερική,η Ρωσία ξεκινά να επεμβαίνει στις πολιτικές διεργασίες της χώρας στηρίζοντας το καθεστώς Assad, αρχικά σε διπλωματικό επίπεδο μπλοκάροντας η προωθώντας καταλυτικής σημασίας για την εξέλιξη του πολέμου, αποφάσεις σε διεθνή συμβούλια και συνέδρια. Ξεκινά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις αρχικά με εναέριους βομβαρδισμούς και ύστερα με χερσαίες δυνάμεις εκμεταλλευόμενη επικοινωνιακά το καταστροφικό φασιστικό μένος των φονταμεταλιστών μαχητών του ISIS στην αρχαία πόλη της Παλμύρας (στα πλαίσια της αμερικανογέννητης πλασματικής εικόνας της μεσσιανιστικής δημοκρατικής ειρηνευτικής υπερδύναμης) και νομιμοποιούν την ιμπεριαλιστική τους επέμβαση στο Συριακό έδαφος. Εκτινάσουν με τη σειρά τους σε ακραίο βαθμό το επίπεδο της βίας χτυπώντας στοχευμένα, ζωτικά κομμάτια της κοινωνικής βάσης (ρίψεις χημικών και βαρελιών σε γειτονιές,βομβαρδισμοί νοσοκομείων,αποθηκών τροφίμων κ.α.) .Στρέφονται αποκλειστικά εναντίων όλων όσων αντιμάχονται το Ασσαντικό καθεστώς προασπίζοντας και κείνοι τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή (ρωσικές στρατιωτικές βάσεις σε Tartus,Khmeimim).Η συμπεριφορά των Ρώσικων στρατευμάτων στα Συριακά εδάφη αναλογεί σε στρατό κατοχής αποσκοπώντας ουσιαστικά στη δημιουργία ενός προτεκτοράτου.
Τον Απρίλιο του 2013 το ISIS αξιώνει για πρώτη φορά την στρατιωτική του κατοχή σε συριακά εδάφη. Τα κομμάτια που καταλαμβάνει βρίσκονται στα βορειοανατολικά της χώρας στα οποία διαμένουν κυρίως Σουνίτικοι πληθυσμοί εξαιρετικά φτωχοί και απομακρυσμένοι από τα μεγάλα αστικά κέντρα και τον τρόπο ζωής τους.Επίσης -κυρίως στο βόρειο κομμάτι- είναι εγκατεστημένες ισχυρές κουρδικές μειονότητες οι οποίες ζουν κι αυτές σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και σε συνεχή καταστολή από το Ασσαντικό καθεστώς. Οι μεν αφομοιώνονται σε μεγάλο βαθμό από την οργάνωση οι δε αντιστέκονται σθεναρά και καταφέρουν μεγάλες ζημιές στις γραμμές της.Το ISIS επιθυμεί την πτώση του Άσσαντ και την προσάρτηση των Συριακών εδαφών στο χαλιφάτο.Όμως ο ακραίος φονταμεταλισμός του αποτελεί «κόντρα ρόλο» σε σχέση με τη Συριακή κουλτούρα και έτσι δεν βρίσκει εύφορο έδαφος στους Σύριους επαναστατημένους με εξαίρεση κάποια μικρά συντηρητικά και ως επί το πλείστον ασθενέστερων οικονομικά τάξεων κομμάτια.
Πρωτοεμφανίζεται το 2006 στο Ιράκ εν μέσω πολέμου με τις Αμερικανικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η πραγματική του γέννηση όμως τοποθετείται κάποια χρόνια νωρίτερα στον πόλεμο του Αφγανιστάν καθώς στην κρίσιμη εκείνη ιστορική καμπή δημιουργείται η Al-Qaeda η οποία θα αποτελέσει τη μήτρα του ισλαμικού κράτους (η Al-Qaeda θα αποκηρύξει το ISIS μετά τη σύγκρουσή του με την Al-Nusra στα Συριακά εδάφη και θα διασπαστεί από εκείνη).Το φασιστικό φονταμεταλιστικό μόρφωμα του ISIS στην ουσία θα λειτουργήσει ως «καπέλο» στα εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα που θα σχηματιστούν στις πρώην αποικίες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής τα οποία δημιουργούνται και αποτελούν τα ένοπλα μέτωπα αντίστασης ενάντια στις σαρωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ευρωατλαντικού μετώπου στον Αραβικό κόσμο. Αρχικά δέχτηκε υλικοτεχνική,γνωσιακή και πολιτική στήριξη από σχεδόν όλες τις πλευρές της καπιταλιστικής Δύσης προκειμένου να αποσυμπιεστεί η ταξική και κοινωνική οργή του σουνιτικού στοιχείου και να επιτευχθεί η εσωτερική ρήξη μέσα στους κόλπους του σουνιτικού φονταμεταλισμού.
Η πορεία που διαγράφει στη συνέχεια δείχνει την απεμπλοκή της οργάνωσης από τη Δύση και στην ουσία τους γυρίζει «μπούμερανγκ» συγκεντρώνοντας τεράστια δύναμη και συσπειρώνοντας τους πιο ακραίους ισλαμιστές του Αραβικού Κόσμου και όχι μόνο. Παρά την εξέλιξη αυτή, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ,η παρουσία ενός εχθρικού αντίπαλου δέους στο παγκόσμιο στερέωμα θα δώσει τον απαραίτητο χώρο για την εξαπόλυση δυτικής προπαγάνδας, την εγκαθίδρυση νέων αναβαθμισμένων κατασταλτικών μέτρων αλλά και τη νομιμοποίηση γενικευμένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Αραβικό κόσμο. Η ύπαρξη ενός τεραστίου πεδίου λεηλασίας πόρων,η εκτόξευση της μαύρης αγοράς,η δημιουργία τεραστίων μεταναστευτικών ροών που θα μετατραπούν σε φθηνά εργατικά χέρια αλλά και η προώθηση της δημιουργίας ενός Σουνιτικού προτεκτοράτου θα αποτελέσουν τα κυριότερα σημεία της καπιταλιστικής δυτικής στρατηγικής και της εκμετάλλευσης της παρουσίας του ISIS.
Οι Σιίτες στρατιώτες της Hezbollah μπήκαν στα Συριακά εδάφη κατά χιλιάδες από το Λίβανο προκειμένου να στηρίξουν το δικτατορικό καθεστώς και να μπουν ανάχωμα στην επέλαση των ακραίων σουνιτών του ISIS. H Hezbollah δημιουργήθηκε από Σιίτες φανατικούς ως η οργάνωση που θα μαχόταν ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή στο Λίβανο τις δεκαετίες 80'-90' και εξελίχθηκε στην μεγαλύτερη πολιτική οργάνωση της χώρας.Το Ιράν ενίσχυσε την οργάνωση από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της η οποία έλαβε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και από τη Ρωσία. Η Hezbollah στηρίζει και πολεμάει δίπλα στο καθεστώς Άσσαντ για τρεις λόγους. Πρώτον μοιράζονται την σιιτική θρησκεία, δεύτερον αποτελούν και οι δύο τους στρατιωτικοπολιτικούς συμμάχους του Ιράν και της Ρωσίας στην περιοχή και τρίτον επειδή διαβλέπουν και κείνοι με τη σειρά τους διάφορα πλεονεκτήματα στην εμπλοκή τους στον συγκεκριμένο πόλεμο (στρατιωτική εκπαίδευση και ενίσχυση,ανάπτυξη της σφαίρας επιρροής τους κτλ).Μετά την εκδίωξη των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής το 2000 από το Λίβανο αυτοπαρουσιάζονται ως απελευθερωτικό κίνημα. H στήριξη η οποία παρέχει στην Παλαιστίνη είναι ελάχιστη καθώς μέλημα της είναι η εγκαθίδρυση της στο Λίβανο και τη Συρία. Όντως το μεγαλύτερο κομμάτι των στρατιωτικών της δυνάμεων βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε Συριακό έδαφος. Έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στη μάχη για το Aleppo και συμμετείχε στις ακρότητες που διέπραξαν τόσο οι δυνάμεις του Άσσαντ όσο και οι Ρώσοι με τους αλεπάλληλους εναέριους βομβαρδισμούς.Αυτή τη στιγμή περίπου 1,5 με 2 εκατομμύρια Σύριοι μετανάστες βρίσκονται σε λιβανέζικα καμπ προσφύγων υπό τον έλεγχο της Hezbollah αποτελώντας ένα ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμφωνία στο μέλλον.Η Hezbollah παρόλη την επιρροή της εξαρτάται από την υλικοτεχνική στήριξη της Ρωσίας και του Ιράν.Αυτό σημαίνει πως δε μπορεί να αποτελέσει εκ των πραγμάτων ούτε στρατιωτικά ούτε πολιτικά μια αυτόνομη Σιιτική οργάνωση. Αποτελούν όμως κατά μία έννοια τις χερσαίες δυνάμεις της Ρωσίας και του Ιράν στην περιοχή.
Η Τουρκία κατέχει διττό ρόλο στη Συρία.Αφενός στηρίζει τους Σουνίτες και τους Τουρκμένιους που μάχονται υπό τον FSA και αφετέρου στοχεύει στην καταστολή του PYD και του YPG/J που πρόσκεινται ιδεολογικά στο PKK στην Τουρκία. O συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας αποτελεί μια σημαντική πτυχή του πολέμου, επιπροσθέτως έχει αρνηθεί να πολεμήσει το ISIS και ενεργώς σαμποτάρει όσους το επιδιώκουν.Παρότι οι σχέσεις του Τουρκικού κράτους με το Ασσαντικό καθεστώς μπορούν χαρακτηριστούν έως και εχθρικές εντούτοις η κοινή κατασταλτική πολιτική σε σχέση με τις Κουρδικές κοινότητες δημιουργούσε ένα μεταξύ τους κοινό πεδίο.Στο ξέσπασμα της επανάστασης η υλικοτεχνική βοήθεια της Τουρκίας κυρίως σε ταξιαρχίες του FSA ήταν άμεση (ενέργεια συνυφασμένη με εκείνες των νατοϊκών συμμάχων της ). Αυτή τη στιγμή ο τουρκικός στρατός έχει στην κατοχή του ένα κομμάτι της Βόρειας Συρίας με απώτερο σκοπό τη χωροταξική διάσπαση των κουρδικών καντονιών στην περιοχή και μέσω των εδαφών αυτών στρέφεται ενάντια στο YPG/J και στις Δημοκρατικές Συριακές Δυνάμεις (SDF).Πρωταρχικός στόχος της Τουρκίας είναι η μέγιστη αποδυνάμωση των Κούρδων μαχητών και σε δεύτερο χρόνο η εγκατάσταση μιας φίλα προσκείμενης Σουνιτικής κυβέρνησης (παρότι δεν μάχονται ενάντια ούτε στο ISIS ούτε στον Άσσαντ). Κρατούν και κείνοι ως διαπραγματευτικό χαρτί τις τεράστιες μεταναστευτικές ροές των μεταναστών που διασχίζουν το τουρκικό κράτος η διαμένουν σε αυτό.Η άρνηση του Ερντογάν να αποσύρει τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής φέρνει ολοένα και πιο κοντά το YPG/J και τον Ασσαντικό στρατό στο να στραφούν εναντίον του.
Το Κουρδικό στοιχείο από τη μεριά του αποτελεί έναν ιδιαίτερο παράγοντα στο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Μετά την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και το νέο status quo μετά το τέλος του Ά Παγκοσμίου πολέμου, οι εθνοτικές μειονότητες (Ρωμιοί,Αρμένιοι,Τουρκμένιοι κ.α.) απογυμνώνονται από την πολιτιστική τους ταυτότητα ή και διώκονται σε ακραίο βαθμό (γενοκτονία των Αρμενίων). Οι Κούρδοι από την ίδρυση του τουρκικού κράτους βρίσκονται σε διαρκές καθεστώς βίαιης πολιτισμικής,πολιτικής και ταξικής καταστολής και καταπίεσης καθώς αποτελούν μια πολυπληθή και διεκδικητική, ισχυρή μειονότητα.
Το γεγονός αυτό συνέβαλλε σημαντικά στην κατάσταση ετοιμότητας και οργάνωσης στην οποία βρέθηκε ο Κουρδικός πληθυσμός στα Συριακά εδάφη κατά το ξέσπασμα της επανάστασης.Λόγω της επιπλέον καταστολής που βίωναν στο εσωτερικό της Συρίας από τον Άσσαντ, οι κουρδικές γειτονιές έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στο εξεγερτικό ξέσπασμα του 2011. Ταυτόχρονα η εμπλοκή τους ενισχύθηκε από την ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν οι κυρίως Κουρδικές Βορειοανατολικές επαρχίες από τον ISIS.Στη συνέχεια οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην χώρα και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί σε συνδυασμό με την επέλαση του ισλαμικού κράτους δημιούργησαν ένα εξαιρετικά χαοτικό περιβάλλον πράγμα το οποίο οι Κούρδοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν και να παγιώσουν την θέση τους στην περιοχή ως ένας αυτόνομος ρυθμιστικός παράγοντας.
Ταυτόχρονα οι κουρδικές περιοχές που αυτοοργανώθηκαν ως πολιτοφυλακές αυτοάμυνας,με τη στήριξη του PKK(το οποίο θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από το τουρκικό κράτος) και συριακών αντιστασιακών οργανώσεων συγκρότησαν το PYD και το στρατιωτικό του σκέλος (YPG/J).Αρχικά επιχείρησαν να υλοποιήσουν μια στρατηγική συνομοσπονδισμού ανάμεσα στις υπόλοιπες αντιμαχόμενες ομαδοποιήσεις.Κομμάτια που συμφωνούσαν με τους σχεδιασμούς τους εντάχθηκαν στη δυναμική τους (Σουνίτες Άραβες,Αρμένιοι,Χριστιανοί κ.α.)Επικεντρώθηκαν στον πόλεμο κατά του ISIS,αποδέχτηκαν αρκετά γρήγορα στη συνέχεια την ανακωχή που τους πρότεινε ο Άσσαντ, αναγνωρίζοντάς τους παράλληλα δικαιώματα αυτονομίας.Αποτέλεσαν το κύριο ανάχωμα απέναντι στον αυξανόμενο επεκτατισμό του ISIS. Οι περιοχές στις οποίες πλειοψηφία αποτελούσαν οι κουρδικοί πληθυσμοί που απελευθερώθηκαν από τον ISIS εφάρμοσαν ένα εν εξελίξη σύστημα τοπικής αυτονομίας, ταυτόχρονα με σχηματισμούς πιο κεντρικοποιημένης εξουσίας. Απαλλοτρίωσαν μεγάλες εκτάσεις γης και υποδομών παραγωγής,δίνοντάς τες στις τοπικές κοινότητες,εφαρμόζοντας παράλληλα ένα πολυθρησκευτικό σύστημα και προωθώντας τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών.Στην αναχαίτιση του ισλαμικού χαλιφάτου συνέβαλε σημαντικά το γυναικείο κομμάτι των Κούρδων μαχητών (εκμεταλλευόμενο τις ακραίες προκαταλήψεις των τζιχαντιστών μαχητών) αλλά και η αεροπορική κάλυψη που παρείχαν στους Κούρδους οι ΗΠΑ.Φυσικά αυτό δεν εμποδίζει τις ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές δυνάμεις (κυρίως το ΝΑΤΟ) να τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό μεταξύ των Κούρδων προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν σε δεύτερο χρόνο ως εμπόλεμο υλικό ή ακόμα και σε μια εμφύλια σύρραξη.
Η κατάσταση σήμερα στη Συρία είναι σχεδόν αποκαρδιωτική. Ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, διάσπαρτα μέτωπα σε μια αέναα συνεχιζόμενη πολεμική συνθήκη, ρίψεις βομβών που συνεχίζονται ακάθεκτα και μαζί με αυτές να ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο ο αριθμός των νεκρών σε έναν πόλεμο που ξεκίνησε ως μια αυθόρμητη εξέγερση ενός επί χρόνια καταπιεσμένου λαού. Ενός λαού ο οποίος αποπειράθηκε να υψώσει ανάστημα στους εξουσιαστές του και να διαλύσει με την κραυγή του τη σιωπή που βασίλευε επί δεκαετίες στη Συρία.Μια επανάσταση που εκτροχιάστηκε σε μια πολεμική συνθήκη με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς στημένους γύρω απ΄το συριακό χάρτη να μετακινούν πιόνια κατά το δοκούν παίζοντας το εξουσιαστικό τους παιχνίδι πάνω σε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, γράφοντας μια απ΄τις πιο σκοτεινές σελίδες της ανθρωπότητας.
Στα τέλη του 2016 φαίνεται να έχει επισυναφθεί μια συμφωνία μεταξύ όλων σχεδόν των μετώπων η οποία επιτάσσει την κήρυξη του πολέμου συνολικά στο φασιστικό μόρφωμα του ISIS και παράλληλα την προώθηση του σφαγέα Άσσαντ ως την «ομαλή» μετάβαση στην επόμενη μέρα του συριακού κράτους.Συμφωνία που πάρθηκε σε κλειστά δωμάτια από ηγεσίες που αγνοούν (ως συνήθως) το αίσθημα των από τα κάτω ακόμα και αυτών που αποτελούν τη βάση των μετώπων τους.Συμφωνία που απ'ότι φαίνεται μεγάλο κομμάτι του Συριακού λαού αρνείται να επικυρώσει και αθετεί στην πράξη τόσο σε επίπεδο στρατιωτικών συγκρούσεων όσο και στην καθημερινή ζωή στις υπό κατοχή Άσσαντ αλλά και στις απελευθερωμένες περιοχές.Η άρνηση αυτή ακυρώνει οποιαδήποτε γεωπολιτική συμφωνία και ένα κομματι του συριακού λαού μάχεται ακόμα κόντρα σε όλα τα προγνωστικά για ελευθερία.Απ'άυτην την άποψη η επανάσταση ακόμα και σε αυτό το ζοφερό τοπίο ίσως και να ΄ναι ακόμα ζωντανή και έτσι κι αλλιώς η δύναμη των εξουσιαστών πάντοτε θα ορίζεται από το βαθμό της υποτακτικότητας των εξουσιαζόμενων σε αυτούς.
Το κίνημα αλληλεγγύης και το αντιπολεμικό κίνημα
Η εκπληκτικά σθεναρή αντίσταση στο Κομπάνι και η διεθνής της αναγνώριση,ο σχηματισμός αντίστασης, η συμμετοχή στις αποφασιστικές διαδικασίες των συμβουλίων και των επιτροπών, αποτελούν από τα πιο ενεργητικά και ριζοσπαστικά κομμάτια στη Ροζάβα.Το κουρδικό κίνημα λόγω της μακροχρόνιας δράσης του,του κεντρικού ρόλου των γυναικών στα πεδία των μαχών,του κοινοτισμού και των ελευθεριακών προταγμάτων του στηρίχθηκε από πλήθος οργανώσεων και δικτύων και πυροδότησε ένα κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Δε συνέβη το ίδιο και με τις υπόλοιπες αυτοοργανωμένες κοινότητες στη Συρία. Η αλληλεγγύη της Δύσης περιορίστηκε κυρίως στο κομμάτι των μεταναστευτικών ροών.Σημαντικό ρόλο για τη στάση αυτή του ευρύτερου ριζοσπαστικού και ελευθεριακού κινήματος στον Δυτικό Κόσμο έπαιξε η απουσία πληροφορίας κυρίως τον πρώτο καιρό της επανάστασης (λόγω της ηχηρής απουσίας δομών αντιπληροφόρησης) σε συνδυασμό με το βομβαρδισμό προπαγανδιστικού υλικού από το Ασσαντικό καθεστώς.Ταυτόχρονα τα ιδιαίτερα πολιτισμικά και κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά που απαρτίζουν την επαναστατική συνθήκη της Συρίας καθώς και το χαοτικό στη συνέχεια πολυμέτωπο τοπίο του πολέμου κατέστησαν την ανάγνωση του συριακού ζητήματος σε ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Η αδυναμία της επαρκούς πληροφόρησης και η δυσκολία ουσιαστικής ανάλυσης του πολέμου στη Συρία μετουσιώθηκαν σε μια αδρανή ουσιαστικά στάση της Δύσης η οποία αρκέστηκε σε έναν γενικόλογο καταγγελτικό και ανθρωπιστικού τύπου πολιτικό λόγο. Η απουσία αντιπολεμικού κινήματος ήταν ηχηρότατη και ενδεχομένως καταστροφική για την έκβαση του πολέμου.
Η σημασία της ύπαρξης ενός ισχυρού αντιπολεμικού κινήματος έγκειται στα εξής:
Ζωντανεύει την αντιπληροφόρηση και προσφέρει την άμεση μεταφορά του βιώματος.Αυτή θα αποτελέσει σε πρώτο χρόνο το θεωρητικό και απαραίτητο εργαλείο της πολιτικής ανάλυσης και χάραξης στρατηγικής.
Δημιουργεί δίκτυα έμπρακτης αλληλεγγύης ζωτικά για τα μαχόμενα επαναστατικά υποκείμενα τόσο λόγω της ενίσχυσης στα πεδία των μαχών όσο και λόγω της αναγκαίας πολιτικής ζύμωσης και αλληλεπίδρασης καθώς και της ψυχολογικής υποστήριξης.
Τέλος προωθεί την άσκηση πολιτικής πίεσης στα δυτικά μητροπολιτικά αστικά κέντρα ακριβώς εκεί δηλαδή που κρίνεται η έκβαση του πολέμου.
Η ύπαρξη ενός δυναμικού αντιπολεμικού κινήματος αποτελεί ζήτημα μέγιστης σημασίας, πραγματώνει τη διεθνιστική αλληλεγγύη και είναι αναπόσπαστο κομμάτι των προταγμάτων και της πολιτικής μας στόχευσης.
Ως συνέλευση επιχειρούμε αφενός μια διττή ανάλυση με έμφαση στα κοινωνικοπολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν και τις εξαιρετικά περίπλοκες γεωπολιτικές προεκτάσεις του συριακού ζητήματος, προκειμένου να καλύψουμε επαρκώς σε πρώτο χρόνο το πλατύ φάσμα της πληροφόρησης και της αυτομόρφωσης μας επί του θέματος. Είναι προφανές ότι η πολιτική μας ταύτιση με κάποιο από τα μαχόμενα μέτωπα είναι δύσκολη έως αδύνατη.Παρολαυτά δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τα ταξικά χαρακτηριστικά της επανάστασης,το ακατέργαστο και συγχρόνως ειλικρινώς δίκαιο αίσθημα της κοινωνικής διεκδίκησης του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και φυσικά τη στροφή μεγάλου κομματιού των από τα κάτω στην αυτοοργάνωση και την κοινωνική αλληλεγγύη, έννοιες απόλυτα συνυφασμένες με την αναρχία. Διατηρώντας πάντα αυτό,το πολιτικό πρόσημο της αναρχίας και άρα το αντικρατικό,αντικαπιταλιστικό και αντιεξουσιαστικό πρίσμα,αποφεύγουμε να πέσουμε στην παγίδα μιας αποκλειστικά γεωπολιτικής και ψυχροπολεμικής ανάλυσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια επικίνδυνα ελλιπή ανάγνωση.Πόσο μάλλον να συνδιαλαγούμε με οποιονδήποτε εξουσιαστή.
Στεκόμαστε κριτικά αλληλέγγυοι στα μαχόμενα επαναστατημένα κομμάτια του συριακού λαού όποια κι αν είναι η δυναμική τους τη δεδομένη στιγμή.Στις ακόμα υπαρκτές αυτοοργανωμένες αντικαθεστωτικές κοινότητες και γειτονιές όσα πλήγματα κι αν έχουν δεχθεί. Σ'εκείνους που καθημερινά αγωνίζονται αρνούμενοι να παραδώσουν στο εγκληματικό καθεστώς και τον σφαγέα Άσσαντ, στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και σε όσους εξουσιαστές λυμαίνονται τα πολύπαθα Συριακά εδάφη ούτε σπιθαμή γης. Σ'εκείνους που σφαγιάζονται καθημερινά στο βωμό της εξουσίας και του κέρδους.
Ενάντια σε κάθε είδους εξουσία,μακριά από ηγεμονικές τάσεις και πρακτικές,ενάντια σε επίδοξους σωτήρες.
Πέρα από σύνορα και θρησκείες.
Πολεμώντας στο μόνο δίκαιο στην ανθρωπότητα πόλεμο. Αυτόν ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Για την ολοκληρωτική ελευθερία.
Για την Αναρχία.
.
Την Τετάρτη 15 Μαρτίου, ημέρα που ορίζεται ως η επέτειος της Συριακής εξέγερσης, καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στη πλατεία Κλαυθμώνος στις 11:30.
Το Σάββατο 18 Μαρτίου, ημέρα μνήμης για τους πρώτους νεκρούς της Συριακής εξέγερσης το 2011 από το Ασσαντικό καθεστώς, καλούμε σε συγκέντρωση και αντιπολεμική πορεία σε αλληλεγγύη στον Συριακό λαό στα Προπύλαια στις 17:00.
Συνέλευση αναρχικών και μεταναστών για τη διεθνιστική αλληλεγγύη στον επαναστατημένο Συριακό λαό
Πηγές:
α) Έντυπα
1.Συριακή Επανάσταση-Πρωτοβουλία φυλακισμένων Αναρχικών (μπροσούρα,2016)
2.Burning Country (Syrians in Revolution and War)- Robin Yassin-Kassab & Leila Al-Shami (2016)
3.The Sect as Homeland-Monzer Al-Sallal (essay,2014)
4.A discussion paper on Local Councils-Omar Aziz (paper,2013)
β) Ιστότοποι
Wikipedia.com
Theguardian.com
Aljazeera.com
Cnn.com
Bbc.com
Rt.com
Middleeasteye.com
Syria.liveuamap.com
Syriancivilwarmap.com
TahrirICN.wordpress
Northern Syria Observer/facebook
γ) Μαρτυρίες Σύριων μεταναστών/τριών και Αναρχικών συντρόφων και συντροφισσών
[1] Μικρότερες διαμαρτυρίες έγιναν στο Τζιμπουτί, το Κουβέιτ, Λίβανο και Μαυριτανία.
[2] Ash-shaʻb yurīd isqāṭ an-niẓām (Arabic: الشعب يريد إسقاط النظام ). Με την αποαποικιοποίηση και των απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων από τη διοίκηση των εν λόγω περιοχών, η εξουσία ανατέθηκε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
[3] Θρησκευτική αίρεση του Ισλάμ, με μειονοτική παρουσία στη Συρία (λιγότερο από το 10% του πληθυσμού). Στην αίρεση αυτή ανήκει και η οικογένεια Assad.
[4] Mukhābarāt (مخابرات, muḫābarāt / muḵābarāt)
[5] Π.χ. η αίτηση διαζυγίου,η ηλικία γάμου και η εξαιρετικά επιεικής αντιμετώπιση και προστασία των βιαστών από τη δικαστική εξουσία.Το φεμινιστικό κίνημα που ξεδιπλώθηκε είχε μεγάλη συσπείρωση και εκδιώχθηκε σε τεράστιο βαθμό από τον Άσσαντ με εκατοντάδες γυναίκες να καταλήγουν στις φυλακές του καθεστώτος.
[6] 2.000 Κούρδοι φυλακίστηκαν, 36 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από το δικτατορικό καθεστώς (κυρίως Κούρδοι) και 5 κρατούμενοι υπέκυψαν στα τραύματά τους μετά από σφοδρά βασανιστήρια
[7] Η δεύτερη στη σειρά επονομαζόμενη μ'αυτόν τον τρόπο. Το πρώτο κάλεσμα με αυτήν την ονομασία έγινε στις 4-5 Φεβρουαρίου.Παρότι δεν ανταποκρίθηκε κανείς προκειμένου να διαδηλώσει η στρατιωτική παρουσία ήταν ισχυρότατη,σημάδι της μηδενικής ανοχής του καθεστώτος στις διαδηλώσεις.
[8] Αυθαίρετα διαχωρισμένους από του σουνιτικούς πληθυσμούς στο Β. Ιράκ.
[9] «Παλιότερα γελούσαμε με την απελπισμένη προπαγάνδα του καθεστώτος που μιλούσε για φονταμεταλιστικές συμμορίες και Ισλαμιστικά Εμιράτα.Ύστερα το καθεστως δημιούργησε τις συνθήκες έτσι ώστε να συμβούν στ'αλήθεια..) Monzer Al-Sallal - The Sect as Homeland
[10] Ο Αναρχικός Ομάρ Αζίζ επίσης γνωστός και ως Αμπού Καμέλ γεννήθηκε στη Δαμασκό. Επέστρεψε στην Συρία από την εξορία στην Σαουδική Αραβία και τις Η.Π.Α., τις πρώτες μέρες της Συριακής επανάστασης. Μέσω της γραφής του και της δράσης του προώθησε την τοπική αυτο-κυβέρνηση, την οριζόντια οργάνωση, την συνεργασία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ως μέσα με τα οποία οι άνθρωποι θα χειραφετούνταν από την τυραννία του κράτους. Το παράδειγμα του Barzeh εξαπλώθηκε σε όλη τη Συρία και μαζί του και μερικά από τα πιο υποσχόμενα και διαρκή παραδείγματα μη-ιεραρχικής αυτο-οργάνωσης, που αναδύθηκαν από τις χώρες της Αραβικής Άνοιξης. Ο Αζίζ πίστευε πως για να συνεχιστεί και να νικήσει η επανάσταση, η επαναστατική δραστηριότητα χρειάζεται να διαπερνά όλες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων. Ήταν υποστηρικτής ριζοσπαστικών αλλαγών της κοινωνικής οργάνωσης και σχέσεων, ώστε να αμφισβητηθούν οι θεσμοί ενός συστήματος που βασίζεται στην κυριαρχία και την καταστολή. Το όραμα του Ομάρ ήταν η διάδοση αυτών των πρακτικών και πίστευε πως ο τρόπος για την επίτευξη του ήταν η δημιουργία τοπικών συμβουλίων.Πέθανε στις φυλακές του καθεστώτος το 2013 σε ηλικία 63ων ετών.
Συνέλευση Αναρχικών και μεταναστών για τη Διεθνιστική αλληλεγγύη στον επαναστατημένο Συριακό λαό
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1570332/
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 18/3 ΣΤΙΣ 6 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
(ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΦΙΣΑ ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ)
Συνέλευση ενάντια στη σφαγή στη συρία
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1570334/
Πρωτοβουλία φυλακισμένων αναρχικών - Κάλεσμα στην αυριανή αντιπολεμική πορεία αλληλεγγύης στον επαναστατημένο Συριακό λαό
Έξι χρόνια πρίν πέφτουν οι πρώτοι νεκροί διαδηλωτές της επανάστασης του συριακού λαού. Με κυρίαρχο γεγονός το βασανισμό μικρών παιδιών που έγραφαν αντικαθεστωτικά συνθήματα και εν μέσω απεργιών πείνας πολιτικών κρατουμένων και διαδηλώσεων ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του καθεστώτος, εξελίσσεται μια αλληλουχία γεγονότων που χτυπά ανεπανόρθωτα την πεντηκονταετή δικτατορία. Χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας ελευθερία και αξιοπρέπεια. Το καθεστώς απάντησε με φονική βία. Δύο ημέρες μετά, στην κηδεία δυο εκ των διαδηλωτών, πυρπολούνται τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και εκτελούνται 7 μπάτσοι. Έκτοτε ολη η Συρία φλέγεται.
Η βία δεν είχε για το κράτος το αποτέλεσμα που προσδοκούσε, αντιθέτως ο κόσμος οπλίστηκε και αυτοοργανώθηκε διδάσκοντας τους απο τα κάτω όλης της γης πόση δύναμη έχουμε όταν αποφασίσουμε να σηκωθούμε απο τα γόνατα.
Έξι χρόνια μετά, η περιοχή όπου ήταν το συριακό κράτος έχει γίνει πεδίο επέμβασης όλων των καπιταλισμών, ανατολικών και δυτικών. ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ιράν και οι "δορυφόροι" τους βάφουν τα χέρια τους με το αίμα του συριακού λαού. Αποτέλεσμα αυτού, μέχρι σήμερα να υπολογίζονται 500 χιλιάδες νεκροί, δεκάδες χιλιάδες αγνοούμενοι, 13,5 εκατομμύρια πρόσφυγες (εσωτερικοί και εξωτερικοί).
Τα όσα εκτυλίσσονται στη γειτονική συρία είναι πρωτοφανή και η σιωπή για τη σφαγή είναι συνενοχή στο έγκλημα. Χρέος όλων μας να δράσουμε ώστε να σταματήσουν οι κρατικές επεμβάσεις στο συριακό έδαφος. Να σπάσουμε την βροντερή σιγή της αριστεράς. Να επιτεθούμε ενάντια σε κάθε κράτος παγκόσμια.
18/03/2011 έπεσαν οι πρώτοι σύριοι εξεγερμένοι, 18/03/2017 να ενώσουμε τις φωνές μας με τις διαδηλώσεις στη Συρία.
Αντιπολεμική πορεία στην Αθήνα, Προπύλαια ώρα 17.00
Ειρήνη στους λαούς πόλεμο στα κράτη.
Πρωτοβουλία φυλακισμένων αναρχικών
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1570697/