Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009 στις 20.30
Ανοιχτή συνέλευση για την παρουσία μας στο Δεκέμβρη...
Άβατον Ελευθερίας Παντού
Τίποτα δεν είναι όπως ήτανε. Η φετινή «επέτειος» του πολυτεχνείου λυγίζει κάτω από το βάρος των εξελίξεων και των αλλαγών που κράτος και κοινωνία βρίσκονται. Ο Δεκέμβρης ΄08 σε αυτόν τον κοινωνικό μετασχηματισμό ήταν μόνο μια στιγμή.
Ήδη από τον περσινό Νοέμβρη η εξέγερση των φυλακισμένων με το πρωτοφανές κίνημα που αναπτύχθηκε μέσα και έξω από τις φυλακές. Με την απεργία πείνας χιλιάδων κρατουμένων κάτι διαφορετικό έδειξε ότι γίνεται στην ελληνική κοινωνία. Κάτι που δεν μπορεί να αναγνωστεί με τους πολιτικούς όρους του παρελθόντος.
Μακριά από τις εκλογές και τα κόμματα βλέπουμε να ξεπηδούν διαρκώς κοινωνικοί αγώνες εκτός θεσμικού πλαισίου, αυτοσχέδιοι, με συχνά απρόσμενο περιεχόμενο, ριζοσπαστικοί, αντι-ιεραρχικοί και αμεσοδημοκρατικοί.
Από τους πολίτες κατά του λιθάνθρακα μέχρι την πανελλαδική κίνηση ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, από τον ανεξάρτητο ταξικό αγώνα της Κ. Κούνεβα και των καθαριστριών μέχρι τη μάχη μεγάλου μέρους των κατοίκων της Β. Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού και την καταστροφή του ζωτικού τους χώρου, από τη δράση των Συκεωτών ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, από τους αγώνες των κοινοτήτων της Αττική οδού ενάντια στα διόδια, ως την βίαιη εναντίωση των κατοίκων της Λευκίμης, του Γραμματικού και του Ελληνικού στη μετατροπή των περιοχών τους σε σκουπιδότοπους, διακρίνουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία διαπνέουν από τον αέρα της ανατροπής.
Αλλαγή στη μορφή των κοινωνικών αγώνων. Αλλαγή στην σχέση μας μαζί με την κοινωνία. Αλλαγή στο πολιτικό παρών.
Η αριστερά εγκλωβισμένη και απαξιωμένη κοινωνικά εξακολουθεί να επενδύει την συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες πάντα με το ένα μάτι στραμμένο στην εκλογική κάλπη.
Οι ιδεολογίες του παρελθόντος που ευαγγέλιζαν τον «επί της γης» κοινωνικό παράδεισο έχουν καταρρεύσει προ πολλού μαζί με τα τούβλα του τείχους του Βερολίνου. Τα μόνα τείχη που μένουν για μας να τα γκρεμίσουμε είναι αυτά της εξουσίας και των φυλακών που απλώνονται γύρω μας.
Οι -ισμοί ( οι κάθε λογής ), αδυνατούν να απαντήσουν στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Αρνούνται να τον δουν ως αυτό που είναι, παρά μόνο μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της ιδεολογίας, είτε τον εχθρεύονται είτε τον μυθοποιούν.
Το σήμερα ταλαντεύεται όσο ποτέ άλλοτε ζήσαμε, ανάμεσα στην αβεβαιότητα και στην ανάγκη, στην απελπισία και στην αμφισβήτηση.
Το μέλλον εξακολουθεί να είναι πάντα, είτε προς την κατεύθυνση της ελευθερίας είτε προς αυτό του ολοκληρωτισμού. Για την ώρα οι αποστάσεις είναι ίσες μεταξύ τους.
Τα πάντα είναι ρευστά. Είναι εποχή κρίσης. Εποχή που τα πάντα είναι «εν δυνάμει».
Σε αυτό το περιβάλλον, που γέννησε και την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος απαντά με καταστολή.
Η απάντηση αυτή αναπτύσσετε σε δύο άξονες. Στο α) επιχειρησιακό και β) στο ιδεολογικό.
Και για τους δύο ο ένας προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου ή αλλιώς δεν μπορεί να γίνει το ένα χωρίς το άλλο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μας έδειξε μόνο την πρόθεση και την ανάγκη του κράτους για την θωράκιση του απέναντι στη κοινωνική ανατροπή. Η παραπατούσα κυβέρνηση του Καραμανλή δεν ήτανε ικανή να αναλάβει αυτό το σημαντικό έργο. Ο Μαρκογιαννάκης αρτσούμπαλος-βιαστικός-ακροδεξιός, ανέλαβε προσωπικά στην πλάτη του το θέμα. Η στρατηγική όμως της κυριαρχίας δεν είναι «προσωπικό θέμα» απαιτεί σχέδιο πολιτικό και αυτό μόνο το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ μπορεί να το κάνει ή κανένας άλλος.
Το κύριο μέλημα του κράτους είναι να απαντήσει στα προβλήματα που ανέδειξε, για το καθεστώς, ο Δεκέμβρης. Να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της ανατροπής. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ανατροπή; Στο Δεκέμβρη είδαμε δύο κύρια χαρακτηριστικά:
- Τη αμφισβήτηση του κράτους και την αντιεξουσιαστική κουλτούρα της αμφισβήτησης.
- Τη συμμετοχή στο δρόμο, στην απόφαση και στην υλοποίηση της, την άμεση δημοκρατία δηλαδή.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά έχουν αξία γιατί τα είδαμε να τα έχουν ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΟΥ.
Από τις διαδηλώσεις των μαθητών, στις καταλήψεις των πολιτικών χώρων και από τοπικούς αγώνες στις ανοιχτές συνελεύσεις. Δεν έχει σημασία πόσο μαζικά γίνανε, δεν έχει σημασία αν πετύχανε ή αν είχανε διάρκεια ή όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι παρον, υποβόσκει αλλά είναι ζωντανό, ένα πολιτικό πρόταγμα ανατροπής. Ένα κοινωνικό φαντασιακό για μια διαφορετική από αυτή της εξουσίας κοινωνική αυτόθέσμιση, της οποίας το περιεχόμενο είναι υπό διαμόρφωση
Η Απάντηση του Καθεστώτος.
Το καθεστώς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Το ιδεολογικό του φαντασιακό, αυτό της ευημερίας, ναυαγεί. Στα κοινωνικά προβλήματα του περιβάλλοντος, της ψυχικής απελπισίας, της μη-νοήματος ύπαρξης δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Ο μόνος συνδετικός κρίκος συνοχής της κοινωνίας με την εξουσία είναι ο ΦΟΒΟΣ.
Ο Φόβος της ανασφάλειας, ο φόβος της αταξίας, ο φόβος της μη-επιβίωσης, της αβεβαιότητας, του αγνώστου.
Για τους Έλληνες ο Φόβος ήτανε γιος του θεού του πολέμου, για τους Σπαρτιάτες σύμβολο της συνοχής και της πειθαρχίας .
Χρειάζεται το καθεστώς ένα πόλεμο λοιπόν για να επιβάλει τον φόβο.
Φόβο που δικαιολογεί την κατάσταση κατοχής και κοινωνικής συνοχής. Φόβο που ακυρώνει τη δυνατότητα της κοινωνικής αυτοθέσμισης.
Στο πολυδιάστατο κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά με την εξουσία ενάντια στην κοινωνία, το καθεστώς προσπαθεί να μεταφέρει το πεδίο αντιπαράθεσης εκεί που θεωρεί ότι απενοχοποιείται και νομιμοποιείται.
Η πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνική δράση-η συλλογική δράση, δεν χωράει στα ιδεολογικά διλλήματα που το κράτος κατασκευάζει. Είμαστε αυτό που κάνουμε όχι αυτό που το κράτος θέλει να μας αποδώσει.
Είμαστε με την κοινωνία που αντιστέκεται, με την κοινωνία της δημιουργίας.
Με τα κινήματα της κοινωνίας που αντιστέκεται, με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει, συλλογικά. Που δημιουργεί θεσμούς και δομές άμεσης δημοκρατίας και ελευθερίας στους εργατικούς-τοπικούς αγώνες, στους αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πόλη, για το περιβάλλον, στους χώρους αυτοοργάνωσης από όλους και για όλους.
Αυτή την κοινωνία στοχεύει πραγματικά και νιώθει να απειλείται το καθεστώς, και εκεί στοχεύει η κρατική καταστολή, εκεί όπου διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και οι δομές της ελεύθερης κοινωνίας.
Αυτό το επιδιώκει με δύο τρόπους.
α) με την ταύτιση, και β) με την ποινικοποίηση.
Στη πρώτη περίπτωση όπου λειτουργεί το δίπολο νομιμότητα/ανομία αντιστρέφει το πολιτικό περιεχόμενο του συλλογικού και το στρέφει ενάντια στην κοινωνία, ( πχ τρομονόμος όπου το ασαφές του περιεχόμενο βαφτίζει τρομοκράτες τους απεργούς που θα θίξουν τα συμφέροντα ενός εθνικού οργανισμού ). Στη δεύτερη επιχειρεί να μεταφέρει με στρατιωτικούς όρους πια την επίθεση σε ότι του αντιστέκεται. Ο στόχος δεν είναι η βία, αυτό είναι η πρόφαση. Στόχος είναι οι εστίες αντίστασης και δημιουργίας.
Έτσι ερμηνεύεται η βαρβαρότητα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τα σώματα των λιμενικών και αστυνομικών, οι κάμερες παρακολούθησης , η χρήση του τρομονόμου, η αυστηρότητα των προφυλακίσεων, η ομηρία των συλληφθέντων, η κατοχική συμπεριφορά των Ζ & Δ στους δρόμους της πόλης, η βίαιη στρατιωτική συμπεριφορά των ΜΑΤ σε εργατικούς και τοπικούς αγώνες. Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στην πόλη σε κάθε διαδήλωση. Η δημιουργία φοβικών περιοχών ( Εξάρχεια-χώροι καταλήψεων-δημόσιοι χώροι συνάντησης νέων ).
Κοινωνική Αντίσταση-Αλληλεγγύη-Αξιοπρέπεια
Ενάντια στην Κρατική Καταστολή
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΟΜΩΝ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
επικοινωνία : http://www.resistance2003.gr