Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016 στις 19.30
Προβολή μέρους της θεατρικής παράστασης Le Dernier Caravanserail
Η Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας "Υδραγωγείο" σας καλεί στην εκδήλωση - προβολή που θα γίνει στον χώρο της Λέσχης (Ελ. Βενιζέλου 84, Άγαλμα της Μητέρας) στις 13/02, στις 7:30μμ.
Στην εκδήλωση θα προβληθεί μέρους της θεατρικής παράστασης "Le Dernier Caravanserail" από το θεατρικό σύνολο "Θέατρο του Ήλιου", ενώ μετά θα ακολουθήσει ενημέρωση - συζήτηση από το διήμερο των κινητοποιήσεων στον Έβρο.
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Η παράσταση το Τελευταίο Καραβανσαράι πρωτοπαρουσιάστηκε τον Απρίλιο του 2003 στην Καρτουσερί και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς στο φεστιβάλ της Αβινιόν, και ανέδειξε με τρόπο μοναδικό το ακανθώδες πολιτικό ζήτημα της μετανάστευσης. Αφορμή για την παράσταση στάθηκε η επίσκεψη της Μνουσκίν στον καταυλισμό του Σαγκάτ το 2001. Εκεί η γαλλίδα σκηνοθέτης αντίκρισε ένα στρατόπεδο υποδοχής προσφύγων, στο οποίο έφταναν καθημερινά χιλιάδες παράνομοι ταξιδιώτες που έρχονταν από εμπόλεμες περιοχές των ανατολικών χωρών.
Το Τελευταίο Καραβανσαράι παρουσιάζει τις αυθεντικές ιστορίες των ανθρώπων που έφυγαν από τη χώρα τους, τις προσπάθειες να δραπετεύσουν καθώς και τα προβλήματα που αντιμετώπισαν φτάνοντας στις χώρες της Ευρώπης. Η παράσταση χωρίζεται σε δύο ενότητες που περιλαμβάνουν: Το άγριο ποτάμι και το Καταγωγές και πεπρωμένα. Και στις δυο ενότητες η παράσταση στηλιτεύει την ξενοφοβία και το ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες που επιχειρούν να μεταβούν σε μια ξένη χώρα, σαρκάζει το γραφειοκρατικό σύστημα και καταγγέλλει τους λαθρέμπορους ή τοπικούς δικτάτορες που παρεμβαίνουν και εκμεταλλεύονται την ανάγκη των φυγάδων που προσπαθούν να αποκτήσουν καινούργια ταυτότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην παράσταση αυτή συμμετείχαν σαράντα ηθοποιοί διαφορετικών εθνικοτήτων και ακούστηκαν περισσότερες από είκοσι γλώσσες.
Πηγή: http://www.blod.gr/
Λίγα λόγια για το θεατρικό σύνολο "Το Θέατρο του Ήλιου"
Το Θέατρο του Ήλιου (Théâtre du Soleil) είναι ένα παριζιάνικο αβάν-γκαρντ θεατρικό σύνολο που ιδρύθηκε από την Αριάν Μνουσκίν με συμφοιτητές της από το Πανεπιστήμιο στις 29 Μαΐου του 1964, ως μία κοινότητα θεατρίνων που ήθελαν την τέχνη τους πλάι στα προβλήματα του λαού. Το Θέατρο στεγάζεται στην Καρτουσερί, ένα πρώην εργοστάσιο πυρομαχικών στο δάσος της Βενσέν, ανατολικά του Παρισιού. Η εταιρία δημιουργεί νέα θεατρικά έργα χρησιμοποιώντας μία διαδικασία επινόησης που βασίζεται στην αξιοποίηση του φυσικού θεάτρου και του αυτοσχεδιασμού.
Η Αριάν Μνουσκίν ήταν μόλις 25 ετών όταν μαζί με τους φίλους και συνεργάτες της, Φιλίπ Λεοτάρ, Ζαν-Κλοντ Πενσενά, Ρομπέρτο Μοσκόζο, Φρανσουάζ Τουρναφόν και Μαρτίν Φρανκ, ίδρυσαν το Θέατρο του Ήλιου. Έκτοτε, το Θέατρο του Ήλιου μεγάλωσε - αλλά οι βασικές ιδρυτικές αρχές του δεν εγκαταλείφθηκαν. Δύο φιλοδοξίες αποτέλεσαν τα κίνητρα του Θεάτρου του Ήλιου: η ανακάλυψη εναλλακτικής θεατρικής φόρμας και η δημιουργία μιας ποιητικής τέχνης συγκεκριμένης, σε σχέση με τη σκηνή όπου θα εκτίθεται η ανθρώπινη, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της παράστασης.
Ο θίασος του Θεάτρου του Ήλιου συνενώνει καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους (θέατρο, χορός, μουσική, κουκλοθέατρο). Ο καθένας τους φέρνει την ιδιαίτερη πολιτιστική κουλτούρα της χώρας του, εντασσόμενος σε μια θεατρική κολεκτίβα με δίκαιους κανόνες: ίσο μισθό και ίσες υποχρεώσεις. Το ορμητήριο τους είναι το παλιό εργοστάσιο όπλων, στα περίχωρα του Παρισιού, η φημισμένη Καρτουσερί.
Ο θίασος αποτελεί σύμβολο του πνεύματος αναζήτησης και αμφισβήτησης που κυριάρχησε στη δεκαετία του 1970 στη Γαλλία καθώς και μοντέλο κολεκτίβας, με τη συλλογική δουλειά και τη συμμετοχή όλων σε όλες τις φάσεις παραγωγής να καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικά του στοιχεία ο έντονος κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός, η συλλογικότητα στην επεξεργασία της θεατρικής μορφής, η κατάργηση των συμβατικών σκηνικών, η ελεύθερη κίνηση των ηθοποιών, ο πειραματισμός στην εκφορά του λόγου, η ζωντανή μουσική και το θέαμα που συγγενεύει με γιορτή. Η πρωτοπορία της Μνουσκίν, εκτός των άλλων, εστιάζεται και στη σχέση του κοινού με την παράσταση. Οι θεατές δεν είναι παθητικοί δέκτες. Μερικές φορές συμμετέχουν στη δράση όπως συνέβη με το 1789, παράσταση-σταθμό στην πορεία του Θεάτρου του Ήλιου.
Αριάν Μνουσκίν: «Το θέατρο του Ήλιου είναι μια κολεκτίβα. Εγώ μπορεί να έχω την αρχική ιδέα και πρόταση αλλά από κει κι ύστερα τα πάντα είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς: τα σκηνικά, το κοστούμια, οι αυτοσχεδιασμοί. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά συλλογικό θέατρο. Αυτό έχω ανάγκη. Οτιδήποτε άλλο το βαριέμαι στο θέατρο».