kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία αλληλεγγύης στην αντίσταση και αυτοοργάνωση των Κουρδικών περιοχών

Κοινή εβδομάδα Δράσεων 6-13 Φλεβάρη 2016

Ενάντια στις πολεμικές επιχειρήσεις των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας και για την Αλληλεγγύη στην Αντίσταση και Αυτοοργάνωση των Κουρδικών περιοχών

Εδώ και 15 χρόνια, το ριζοσπαστικό κουρδικό κίνημα, εγκαταλείποντας την ιδέα του σχηματισμού ενός ξεχωριστού νέου εθνικού κράτους, έχει διαμορφώσει ένα ανοιχτό κοινωνικό πείραμα: το πείραμα της δημοκρατικής αυτονομίας. Σχηματίζοντας δημοκρατικά συμβούλια σε κάθε δήμο, προσπαθεί να διαμορφώσει μία συνομοσπονδία όλων των κουρδικών περιοχών. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε με τη δημιουργία της ομοσπονδίας των τριών καντονιών στη βόρεια Συρία, το 2014, που απέκτησε ως σύμβολο την πολύμηνη ηρωική αντίσταση των Μονάδων Προστασίας του Λαού στην περιοχή της Ροζάβα. Από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, οι κηρύξεις αυτονομίας πολλών δήμων στις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας σήμανε την κήρυξη ενός βίαιου και πολύνεκρου πολέμου από την πλευρά των τουρκικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα έχουν κηρυχθεί πολυήμερες απαγορεύσεις κυκλοφορίας σε πολλές πόλεις. Σε αυτόν τον πόλεμο, οι δυνάμεις του κράτους βομβαρδίζουν τις πόλεις με κανόνια, τανκς, ελικόπτερα, κατεδαφίζουν σπίτια, καταστρέφουν ιστορικά μνημεία, σκοτώνουν κυρίως γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά, εκτελούν νέους και εκκενώνουν τις περιοχές κόβοντας νερό, ρεύμα και φυσικό αέριο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν τα βασικά είδη της καθημερινότητας λόγω των απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα νοσοκομεία είναι υπό πολιορκία, και μάλιστα οι νεκροί δεν επιτρέπεται να ταφούν με αποτέλεσμα να μένουν πολλοί δολοφονημένοι στους δρόμους για μέρες. Η άμεση εκδήλωση της έμπρακτης Διεθνιστικής Αλληλεγγύης -σε όσους αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ εθνοτήτων, φύλου, θρησκείας, χρώματος, για έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα έχουν τη ζωή τους στα χέρια τους μέσα από συμβουλιακές μορφές άμεσης δημοκρατίας- είναι βασική προτεραιότητα. Για να μην αφήσουμε την περιοχή της Μεσογείου έρμαιο των γεωπολιτικών παιχνιδιών των μεγάλων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων, που έχουν ήδη βάλει τις πολεμικές τους μηχανές να δουλεύουν, των θρησκευτικών φανατισμών και των εθνικισμών που οδηγούν τους λαούς σε αλληλοσφαγή.

Για να κάνουμε τη Μεσόγειο φωτεινό φάρο της Κοινωνικής Απελευθέρωσης Συγκέντρωση/Πορεία - Σάββατο 13 Φλεβάρη 12 μ.μ. - Μοναστηράκι Ελευθεριακές/Αναρχικές * Συνελεύσεις/Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης από Αθήνα, Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλο, Μυτιλήνη, Καλαμάτα, Τρίπολη, Χαλκίδα

πηγή : https://athens.indymedia.org/event/62799/

Τουρκικό κράτος (ή αλλιώς, άλλη μία κρατική βιομηχανία θανάτου)

Από τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων στη Χούντα του Εβρέν και τις συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στον κουρδικό λαό, μέχρι τις δολοφονίες διαδηλωτών και αγωνιστών (Μπερκίν Ελβάν στο Γκεζί, Ταχίρ Ελτσί στο Ντιγιάρμπακιρ) και τις βομβιστικές επιθέσεις σε Σουρούτς, Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, η κρατική βία, επιβολή και βαρβαρότητα, δεν έφυγε ποτέ από τη γείτονα χώρα. Στρατιωτικοί πραξικοπηματίες, εθνικιστές, μαφίες, στρατηγική της έντασης και αδίστακτο πολιτικό προσωπικό, συνέθεταν διαχρονικά τον φυσικό χώρο του τουρκικού κράτους και της τουρκικής αστικής τάξης.

Η άνοδος του AKP στην εξουσία τα τελευταία χρόνια, σήμανε το τέλος του «κοσμικού» ιδεολογικού προσανατολισμού του τουρκικού κράτους (ο στρατός ως ρυθμιστής της πολιτικής ζωής, έμφαση στην τουρκική εθνικότητα και γλώσσα ως στοιχείο ομογενοποίησης και καταπίεσης της πολυεθνοτικής σύνθεσης, περιθωριοποίηση της οργανωμένης θρησκείας και των ισλαμιστικών πολιτικών

δυνάμεων, παρά την κατά καιρούς εργαλειακή χρησιμοποίηση των τελευταίων για την καταστολή ριζοσπαστικών τμημάτων της τουρκικής κοινωνίας).

Η στροφή προς την θρησκεία ως κεντρικό στοιχείο αναφοράς του τουρκικού κράτους και η σχετική μείωση της πολιτικής επιρροής του στρατού, ωστόσο, δεν διατάραξε τη συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής, ούτε μείωσε καθόλου την ένταση της απέναντι στο κουρδικό κίνημα και τις αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα παρατηρούμε ότι παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις του Κεμαλικού κράτους και του AKP (κόμμα του Ερντογάν), η υπεράσπιση των Τουρκικών εθνικών συμφερόντων έχει εξαφανίσει αυτές τις διαφοροποιήσεις.

Αντιθέτως, η νέα στρατηγική συμμαχιών του τουρκικού κράτους (Σαουδική Αραβία, ISIS) ενέτεινε την καταστολή απέναντι στα οργανωμένα κομμάτια του κουρδικού λαού: δεν είναι μόνο η εναντίωση του PKK στη στρατηγική αφομοίωσης των Κούρδων με βάση την κοινή (σουνιτικό ισλάμ) θρησκεία. Η πραγματική απειλή για το τουρκικό κράτος έγκειται στην ελευθεριακή πολιτική στροφή του PKK, όπως και του PYD στο κομμάτι του συριακού Κουρδιστάν (Rojava). Το σημερινό πρόταγμα του κουρδικού κινήματος στην Τουρκία και τη Συρία είναι πλέον κάτι πολύ περισσότερο από ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αριστερού τύπου.

Η υιοθέτηση της ομοσπονδιακής οργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, η ουσιαστική ισότητα γυναικών-αντρών και η έμπρακτη αμφισβήτηση παραδοσιακών πατριαρχικών λογικών από ένα νικηφόρο γυναικ

είο στρατό (YPJ) και, κυρίως, η πρόταση ενός μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, που δεν αφορά μόνο τους Κούρδους, αλλά όλους τους λαούς της περιοχής ανεξάρτητα από θρησκεία και γλώσσα, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο όχι μόνο για το τουρκικό κράτος, αλλά για κάθε εξουσιαστή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Δεδομένης της πολυεθνοτικής σύνθεσης της Τουρκίας, το δόγμα του εσωτερικού εχθρού αποτελούσε διαχρονικά τον θεμέλιο λίθο της εθνικής συνοχής, ενώ η κατασταλτική πολιτική του τουρκικού κράτους ενάντια στους Κούρδους αγωνιστές, ασκείτο ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το AKP λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμη προϊόν του τουρκικού μιλιταριστικού κρατικού μηχανισμού· ένα ακόμη πιόνι στην υπηρεσία του τουρκικού εθνικισμού.

Με αυτό το νέο ιδεολογικό περίβλημα και, ενίοτε, με τις πολιτικές πλάτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, ο Ερντογάν συνεχίζει τη στρατηγική της έντασης (που τον επανεγκαθίδρυσε στην εξουσία στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου), εξαπολύοντας τη σφοδρότερη επίθεση των τελευταίων ετών σε κουρδικές πόλεις και συνοικίες της ανατολικής Τουρκίας. Από τον περασμένο Δεκέμβρη, οι κουρδικές πόλεις Ντιγιάρμπακιρ, Σίζρε, Σιλβάν, Σιρνάκ και Σιλόπι, σφυροκοπούνται από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με το πρόσχημα του πολέμου ενάντια στην «τρομοκρατία».

Ο στρατιωτικός αποκλεισμός έχει αφήσει πολλές περιοχές χωρίς ρεύμα, νερό και φαγητό, ενώ η απαγόρευση κυκλοφορίας εμποδίζει την πρόσβαση στα νοσοκομεία και τη ταφή των νεκρών, με αποτέλεσμα οι τραυματίες να πε

θαίνουν από αιμορραγία και οι νεκροί να κείτονται για μέρες στους δρόμους ή να σαπίζουν μέσα στα σπίτια, δίπλα στους συγγενείς τους. Ολόκληρες γειτονιές έχουν ισοπεδωθεί από τα τουρκικά άρματα μάχης, ενώ οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 200, με πρώτο θύμα τον άμαχο πληθυσμό.

Κι όμως, παρά το μέγεθος της καταστολής, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σκάβουν χαρακώματα και χτίζουν οδοφράγματα, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που έμαθαν από παιδιά: να αντιστέκονται με όλα τα μέσα απέναντι στον τουρκικό κρατικό ολοκληρωτισμό. Ο κουρδικός λαός πληρώνει το τίμημα για τον συνεχή αγώνα του για ελευθερία και αυτονομία, τον αγώνα της επαναστατημένης Rojava στη Συρία, την αντίσταση των μαχητών του PKK στο τουρκικό Κουρδιστάν και τους νικηφόρους αγώνες ενάντια στους φονταμενταλιστές-σκοταδιστές του ISIS: οι δεσμοί του τελευταίου με το τουρκικό κράτος προφανώς δεν εξαντλούνται στις πιθανές εμπορικές συναλλαγές, όπως η μεγάλη νίκη στο Κομπάνι δεν ήταν ήττα μόνο για το ISIS, αλλά και για τους συμμάχους του.

Κρίσιμο πολιτικό επιστέγασμα για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις αλλά και τη γενικότερη πολιτική του τουρκικού κράτους, αποτελεί η σύνοδος της ΕΕ στην Τουρκία τον περασμένο Νοέμβριο. Η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ σε μια περίοδο όξυνσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και αναζωπύρωσης της σύγκρουσης με το PKK και άλλες τουρκικές πολιτικές οργανώσεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξωραϊσμού της τουρκικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Στα πλαίσια της σύγκρουσης μικρών και μεγάλων ιμπεριαλισμών στην ευρύτερη περιοχή, οι ευρωπαίοι ηγέτες ανταμείβουν τον εξ ανατολής σύμμαχό τους για το 'σθένος' που επιδεικνύει απέναντι στον Πούτιν -κύριο αντίπαλο των συμφερόντων της ΕΕ στην Ουκρανία- και επιπλέον, νομιμοποιούν τη στρατηγική της Τουρκίας στο συριακό ζήτημα. Τουτέστιν, ο βορειοαμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, επιβραβεύουν τον εξ Ανατολών σύμμαχό τους, ενάντια στον ρωσικό.

Η επίθεση στο οργανωμένο κουρδικό κίνημα και τον απλό κουρδικό λαό δεν μπορεί να μας αφήσει αμέτοχους.

Η ταξική και διεθνιστική μας αλληλεγγύη προς τους κούρδους αγωνιστές της Τουρκίας και της Συρίας, είναι καθήκον για όλους όσοι κατανοούν ότι ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικότητες.

Στεκόμαστε με όλη μας τη ψυχή δίπλα στον αντιστεκόμενο κουρδικό λαό της ανατολικής Τουρκίας, τις Κούρδισσες και τους Κούρδους ένοπλους αντάρτες, τις Τουρκάλες και τους Τούρκους αγωνιστές, που μάχονται με αυτοθυσία απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό-σκοταδισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για την αυτονομία τους, την επανάσταση και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Θάνατος στον φασισμό - Ζήτω η ζωή

Μικροφωνική

Τρίτη 9/2,

στις 17:00, Ναυαρίνου με Τσιμισκή

Καλέσματα σε άλλες πόλεις:

Ηράκλειο Κρήτης:
Παρασκευή 12/2 στις 18:00, Πορεία (Πλατεία Λιονταριών)

Αθήνα:
Σάββατο 13/2 στις 12:00, Πορεία (Μοναστηράκι)

Πάτρα:
Σάββατο 13/2 στις 12:00, Συγκέντρωση (Πλατεία Όλγας)

Αναρχική Ομοσπονδία

πηγή : email που λάβαμε στις 9 Φεβρουάριος 10h