kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Κυριακάτικη Αργία - κατάκτηση που δεν μπορεί να πάει χαμένη

Τα τελευταία χρόνια το κεφάλαιο επιχειρεί και επιτυγχάνει μια σαρωτική επίθεση με στόχο την αναδιάρθρωση των εργασιακών και ευρύτερα των κοινωνικών σχέσεων, ως προς το μεγαλύτερο δυνατό δικό του συμφέρον. Μια από αυτές τις αλλαγές που επιθυμούν τα ξένα και τα ντόπια αφεντικά είναι η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Με κεντρικό στόχο την ολοκληρωτική άρση των περιορισμών και των ελέγχων πάνω στο βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, έχουν καταφέρει να επιβάλουν -και μέσω των υπερεργαλείων του διεθνούς κεφαλαίου, των μνημονίων- να είναι ανοιχτά τα καταστήματα για 7 Κυριακές μέσα στο ημερολογιακό έτος, με την προοπτική ο αριθμός αυτός να αυξηθεί ανάλογα και με τα κέρδη που βλέπουν ότι μπορούν να αποκομίσουν. Κι αν το μέτρο αυτό φαίνεται να αφορά μόνο τους εμποροϋπαλλήλους , γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν τα αφεντικά ξεκινούν μια επιθετική κίνηση σε ένα κλάδο, αν δεν συναντήσουν ικανές αντιστάσεις, σύντομα αυτή επεκτείνεται και στους υπόλοιπους.

Τι σημαίνει όμως για τους εργαζόμενους το μέτρο αυτό; Φυσικά τίποτε άλλο από την διόγκωση της εκμετάλλευσης που υφίστανται από το κεφάλαιο. Σημαίνει την επέκταση της υπερεργασίας, της κακοπληρωμένης ή/και μαύρης εργασίας, της υπερωρίας χωρίς αντίκρισμα. Σημαίνει άλλες 56 (στην καλύτερη) ώρες χαμένες από την ζωή μας, υπό την απειλή της απόλυσης σε περίπτωση μή συμμόρφωσης.

Πάνω απ' όλα όμως σημαίνει μια τεράστια υποχώρηση για το ριζοσπαστικό/επαναστατικό κίνημα και τον κόσμο της εργασίας. Μια ολοκληρωτική ήττα που μας γυρνάει 100 χρόνια πίσω στο επίπεδο των διεκδικήσεων και της καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης μας. Γιατί η Κυριακάτικη Αργία δεν είναι απλά μια παραχώρηση από τα αφεντικά ή μια μέρα "αφιερωμένη στον θεό" όπως μπορεί να πιστεύουν αρκετοί.

Η Κυριακάτικη Αργία είναι κατάκτηση. Όσον αφορά την Ελλάδα, κερδήθηκε μέσα από σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες που ξεκίνησαν στα τέλη του 19ου αιώνα ώσπου το 1910 θεσπίστηκε και νομικά. Οι τυπογράφοι κάναν την αρχή το 1882. Στον αγώνα μπήκαν με την σειρά τους οι αρτοποιοί, οι ζαχαροπλάστες, οι κουρείς και οι μπακάληδες. Οι μεγάλες γενικές απεργίες του 1890-91 και 1896 (εν μέσω και των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων) έδειξαν την δυναμική ενός αγώνα που θα διαρκούσε άλλα 15 χρόνια ώσπου να δικαιωθεί. Σήμερα, οι αγώνες αυτοί γίνονται και πάλι επίκαιροι.

Το κεφάλαιο, με κύριο όργανο τους μηχανισμούς προπαγάνδας θέλει να διχάσει για άλλη μια φορά τους εργάτες, διατρανώνοντας πως στον βωμό της "αναζωογόνησης της οικονομίας", των δικών τους κερδών δηλαδή, πρέπει να ματώσουμε παραπάνω. Ακόμη χειρότερα, να συνδέσουμε τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα των από τα κάτω, των καταπιεσμένων, με αυτά των αφεντικών.

Πρέπει να τους χαλάσουμε τα σχέδια!

Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να δράσουμε συλλογικά και αποφασιστικά. Πρέπει να σπάσουμε τους επιβεβλημένους από τα πάνω διαχωρισμούς και να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Πρέπει μαζικά να γυρίσουμε την πλάτη στην Κυριακάτικη εργασία αλλά και σε κάθε άλλη προσπάθεια για υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, αλλά και της ίδιας μας της ζωής.

Πρέπει να οργανώσουμε αδιαμεσολάβητους, αυτο-οργανωμένους, δυναμικούς αγώνες, προτάσσοντας τα ταξικά μας συμφέροντα, μακριά από τα "καλέσματα συνεννόησης" των αφεντικών, που μας βρίσκουν πάντα χαμένους, αλλά και από τις φανφάρες των γραφειοκρατών καρεκλοκένταυρων εργατοπατέρων που τα έχουν κάνει πλακάκια με τους δυνάστες μας.

Ένας τέτοιος αγώνας, ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας διεξάγεται από τον Απρίλη του 2014, από ένα πολύμορφο μέτωπο, στο οποίο συμμετέχουν εργατικά σχήματα, σωματεία, συνελεύσεις γειτονιών, πολιτικές συλλογικότητες και αλληλέγγυοι/ες με συνεχείς παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας, συγκεντρώσεις, πορείες και αποκλεισμούς καταστημάτων.

Να σταθούμε αποτελεσματικά ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας και βρίσκοντας σε αυτούς τους αγώνες, το γόνιμο έδαφος για να επικοινωνήσουμε τον απότερό μας στόχο: Δηλαδή την κατάργηση της συνθήκης της μισθωτής σκλαβιάς, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας από τη λογική του κέρδους, την κατάργηση της ιδιοκτησίας, την αποαστικοποίηση και την συμβίωση του ανθρώπου σε αρμονία με το περιβάλλον, την δόμηση ενός κόσμου αλληλεγγύης-ισότητας-ελευθερίας.

Μέχρι το γκρέμισμα του κράτους και του κεφαλαίου, μέσα από την ένοπλη κοινωνική επανάσταση, μέχρι την αναρχία,

ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12.00 ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

anatolika.espivblogs.net