Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016 στις 22.00
Πάρτυ για τα δικαστικά έξοδα κατηγορούμενων αντιφασιστών/στριών
Για την επερχόμενη δίκη
των 21 αντιφασιστών/στριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας
Την Παρασκευή 22 Γενάρη 2016 έχει οριστεί να ξεκινήσει στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας η δίκη των 21 αντιφασιστών/στριών που κατηγορούνται με βάση τη συμμετοχή τους στην 3η Αντιφασιστική Μοτοπορεία της 30/9/2012 στις συνοικίες της Κυψέλης, των Πατησίων και της Πλατείας Αμερικής. Πρόκειται για τους 15 αντιφασίστες και αντιφασίστριες που συνελήφθησαν κατά τις επιδρομές των αστυνομικών δυνάμεων στην πορεία, για να αφεθούν αργότερα στη βασανιστική «αγκαλιά» των δημοκρατικών δυνάμεων του νόμου και της τάξης στη ΓΑΔΑ, και 6 ακόμα συντρόφους που κατηγορήθηκαν με βάση τους αριθμούς πινακίδων οχημάτων που εγκαταλείφτηκαν κατά τη διάρκεια των παραπάνω επιδρομών. Και οι 21 έχουν αναλάβει στην ανάκριση την ευθύνη και έχουν υπερασπιστεί πολιτικά τη συμμετοχή τους στην πορεία, κάτι το οποίο θα κάνουν και στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Οι κατηγορίες με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι/ες διαφέρουν ανάλογα με τις μαρτυρίες που έχουν κατατεθεί εναντίον τους και στο σύνολό τους είναι εννιά: απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης από κοινού και κατά συρροή, επικίνδυνες σωματικές βλάβες από κοινού και κατά συρροή, τετελεσμένες και σε απόπειρα, απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, οπλοφορία, οπλοχρησία, διατάραξη της κοινής ειρήνης, αντίσταση, απείθεια και παράβαση του νόμου περί βεγγαλικών και φωτοβολίδων.
Η βασική κατηγορία παρόλα αυτά, ανομολόγητη κι όμως αυτή που αποτελεί το βάθρο πάνω στο οποίο ορθώνεται ένα ακόμα γελοίο πλην βαρύ κατηγορητήριο, είναι ότι αυτοί οι 21 αποτελούν μέρος εκείνων των λίγων δεκάδων που συμμετείχαν στις αντιφασιστικές μοτοπορείες, όπως και εκείνων των λίγων εκατοντάδων που δεν συμμετείχαν, οι οποίοι τάχθηκαν ανοιχτά με το μέρος των εκμεταλλευόμενων, των ξένων και ντόπιων προλετάριων, όντας κομμάτι τους, και αφιέρωσαν λίγες από τις λίγες δυνάμεις τους στο να επεξεργαστούν σχέδια ταξικής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης. Αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις των νεοναζί και των βδελυρών συμμάχων τους που στόχευαν στο πιο αδύναμο κομμάτι του προλεταριάτου, και αντεπίθεσης στην αναδιάρθρωση του κράτους και του κεφαλαίου που εργαζόταν και εργάζεται με όλο και πιο βίαιους όρους για την γενική υποτίμησή μας.
Εκείνο το απόγευμα της 30ης Σεπτέμβρη, η αντιφασιστική μοτοπορεία δεν πέρασε από την Πλατεία Αμερικής μόνο για να διαμαρτυρηθεί για τις εντεινόμενες φασιστικές επιθέσεις που ανθούσαν σε πολλές από τις γειτονιές της Αθήνας μέσα από τη συνεργασία κράτους και παρακράτους, αλλά κυρίως όπως ανέφερε και το αρχικό κείμενο συγκρότησής της, για να μεταφέρει μήνυμα οργάνωσης απέναντι σε μια βία που όσο αφηνόταν να δρα ανενόχλητη, αναβαθμιζόταν και γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη. Η Πλατεία Αμερικής δεν ήταν μόνο μία από τις γειτονιές όπου διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους κυνηγημένες από κάθε είδους μπάτσους, φασίστες και μαφίες. Ήταν παράλληλα και μια περιοχή στην οποία προσπαθούσε να πατήσει πόδι ένα ακόμα μόρφωμα με χαρακτηριστικά «επιτροπής κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα», με βασικό καθήκον την παροχή μόνιμης και επιτόπιας συνδρομής στο κράτος για την αστυνόμευση των περισσευούμενων πληθυσμών. Η συνταγή γνωστή: ρητορική περί ανομίας, εγκληματικότητας των μεταναστών και υγειονομικών βομβών έτοιμων να εκραγούν, αστυνομική προστασία, νεοναζί ακτιβιστές, παλιοί ή φερέλπιδες οργανωτές και πειραματισμός με διάφορα ονόματα (επιτροπή κατοίκων, σύλλογος «τάδε», επιτροπή ενεργών πολιτών «δείνα») μέχρι να γίνει δυνατό να οργανωθεί το απαραίτητο δυναμικό.
Λίγες μόλις μέρες πριν την προγραμματισμένη μοτοπορεία, ο υπό συγκρότηση βούρκος είχε καταφέρει να οργανώσει συνελεύσεις «αγανακτισμένων κατοίκων», επιθέσεις σε καταστήματα και κοινότητες μεταναστών και μικρά, ανοιχτά πογκρόμ στους δρόμους κάτω από την πλατεία, πάντα υπό την διακριτική παρουσία των ένστολων εχθρών της ανομίας. Οι αυτοπαρουσιαζόμενοι ως θύματα της διαδήλωσης, ο Νίκος Παπαβασιλείου και ο Γιώργος Περρής (ο πρώτος μέλος του πυρήνα της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια) καταδικάστηκαν λίγους μήνες αργότερα για τον εμπρησμό του μπαρ Cointreau (με ιδιοκτήτη καμερουνέζικης καταγωγής) στην οδό Λεμεσού. Στις καταθέσεις τους παραδέχτηκαν πως «αστυνόμευαν» την περιοχή κατά ομάδες. Η φαινομενικά παράλογη επίθεση τους στο σώμα της μοτοπορείας, δύο ανθρώπων σε μια διαδήλωση κάποιων δεκάδων, μόνο υπό το πρίσμα της ανάγκης τους να επιβεβαιώσουν στο ακροατήριό τους τον ρόλο τους ως ειδικών (οργάνωσης) αυτής της «αστυνόμευσης» μπορεί να ερμηνευθεί.
Η αυτονόητη απόκρουση αυτής της επίθεσης, από τη μεριά των αντιφασιστών/στριών, αποδείχτηκε η πολυπόθητη αφορμή για την άγρια επίθεση της αστυνομίας. Αυτή η άμεση όσο και δημόσια δήλωση υπέρ της αδυναμίας ανεμπόδιστης εφαρμογής των (παρα)κρατικών σχεδίων στο δρόμο, από μια αυτοοργανωμένη, μαχητική και με δημόσια παρουσία αντιφασιστική δομή, ήταν αδύνατο να μείνει αναπάντητη από τη μεριά του κράτους.
Η ετοιμότητα όπως και η μανία με την οποία χτυπήθηκε η πορεία από τις κρατικές συμμορίες των ομάδων Δέλτα, η διάλυσή της, αλλά κυρίως η προσπάθεια ακόμα και κυριολεκτικής διάλυσης των συμμετεχόντων σε αυτήν, τα βασανιστήρια που ακολούθησαν υπό το άγρυπνο βλέμμα των αξιωματικών στη ΓΑΔΑ, οι πιέσεις που ασκήθηκαν με όλους τους τρόπους για να προφυλακιστούν οι συλληφθέντες και οι βαρύτατες εγγυήσεις και όροι που επιβλήθηκαν τελικά, σήμαιναν την προειλημμένη απόφαση να υπάρξει ένα παραδειγματικό χτύπημα των αντιφασιστών/στριών που συμμετείχαν και πολύ περισσότερο όλων εκείνων που η δράση τους συμβόλιζε και προεικόνιζε: την επιλογή ενός μεγάλου κομματιού του κινήματος για αυτοοργανωμένη, μαχητική, αντιφασιστική δράση έξω από θεσμούς και κόμματα, για οργάνωση της ταξικής αυτοάμυνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια επιλογή που οδήγησε σε αντιφασιστικές δράσεις στους δρόμους, στις πλατείες και στις γειτονιές όλης της χώρας που όταν δεν κατάφεραν να εμποδίσουν, φρέναραν σημαντικά την παρουσία των φασιστών στο δρόμο.
Είναι αυτές οι δράσεις που θα βρεθούν τελικά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μέσω των συντρόφων και των συντροφισσών εκείνων που έπεσαν στα χέρια του αστυνομικοδικαστικού συστήματος. Απέναντι τους, ως (ψευδο)μάρτυρες κατηγορίας, θα βρεθούν οι μη καταργημένοι μπάτσοι των καταργημένων ομάδων Δέλτα, οι νεοναζί της Πλατείας Αμερικής και περήφανα μέλη των αγανακτισμένων της περιοχής.
Μπορεί από το φθινόπωρο του 2012 να έχει περάσει τόσος χρόνος που δεν φαίνεται καν να χωρά στα τρία ημερολογιακά χρόνια που μας χωρίζουν από τότε. Όμως, η πολιτική, ηθική και οικονομική στήριξη των κατηγορουμένων και μέσα από αυτήν η πολιτική υπεράσπιση του δικαιώματος και της υποχρέωσής μας στην αντιφασιστική και ταξική αυτοάμυνα είναι ακόμα αναγκαία. Ίσως πολύ περισσότερο στην εποχή που οι δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών και των απανταχού ευρωπαίων «αγανακτισμένων κατοίκων» εναντίον των προσφύγων/μεταναστών, και ο δολοφονικός «ανθρωπισμός» των ευρωπαϊκών κρατών, με αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις, συνιστούν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος του νόμου και της τάξης του κεφαλαίου που οφείλουμε να βγάλουμε εκτός κυκλοφορίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ 21 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 3ης ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 30/9/2012
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
συνέλευση των κατηγορούμενων αντιφασιστών/στριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας