Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015 στις 19.00
Εκδήλωση-Συζήτηση: Ο φασισμός ως μέσο διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού
Κείμενο που μοιράζεται στην πόλη του βόλου με αφορμή την πορεία της 17ης Νοέμβρη.
ΤΟΤΕ ΧΟΥΝΤΑ, ΤΩΡΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
17 Νοέμβρη 1973.
Η κατάληψη του πολυτεχνείου λήγει με τον πλέον "δημοκρατικό" τρόπο καταστολής, την έφοδο ενός τανκ που ισοπέδωσε την είσοδο του πολυτεχνείου και μαζί τα κορμιά των καταληψιών που βρίσκονταν επάνω σε αυτή. Η εξέγερση κατά της χούντας που ξεκινάει με την κατάληψη της Νομικής τελειώνει με την επέμβαση του στρατού στο ΕΜΠ, δεκάδες νεκρούς-ες και εκατοντάδες βασανισμούς και ξυλοδαρμούς από το στρατό και την αστυνομία. Η εξέγερση αυτή, του Νοέμβρη του '73, ήταν η πιο μαζική αμφισβήτηση της κοινωνικής ειρήνης και μια κραυγή στη νεκρική σιγή της συνένοχης κοινωνίας-νεκροταφείο η οποία έκανε πως δεν άκουγε, δεν έβλεπε και φυσικά δε μιλούσε. Οι νοικοκυραίοι-ες της εποχής ήταν βέβαια ευχαριστημένοι με τους νέους δρόμους, τις εργατικές κατοικίες, τα "καλούδια" της Δύσης και άλλα καροτάκια που τους πετούσαν οι φασίστες-τριες χουντικοί-ες έτσι ώστε να ξεχνούν το μαστίγιο. Ας θυμηθούμε ότι ευνοήθηκαν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες στην προσπάθεια δημιουργίας μιας οπαδικής βάσης από το καθεστώς (νταλικέρηδες, περιπτεράδες κ.α.) όπως αντίστοιχα μετέπειτα οι πασοκονεοδημοκράτες ενίσχυσαν το δημοσιοϋπαλληλικό τομέα. Βέβαια πίσω από αυτές τις "παροχές" βρίσκονταν τα τεράστια κέρδη της οικονομικής ελίτ η οποία συνεργαζόταν πλήρως με τους φασίστες-τριες. Τα "μεγάλα οικονομικά τζάκια" που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής βρήκαν την ευκαιρία να εδραιώσουν την κυριαρχία τους και μάλιστα να βάλουν χέρι στο δημόσιο χρήμα. Ο κατασκευαστικός τομέας αποφέρει τεράστια κέρδη στους επιχειρηματίες και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε για ποιους δούλευε η χούντα, για το κεφάλαιο (βλ. κατασκευαστές, βιομήχανους και εφοπλιστές) οι οποίοι κέρδισαν τον οικονομικό έλεγχο όλων των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων του ελλαδικού χώρου. Η κοινωνία αλλάζει και αδειάζει . Όσοι-ες δεν φεύγουν μετανάστες-τριες καταλήγουν φθηνό εργατικό δυναμικό και όσοι-ες τολμούν να αντιδράσουν εξορίζονται, βασανίζονται, εκτελούνται. Αυτοί είναι άλλωστε και η πραγματική γενιά του Πολυτεχνίου και όχι οι πασόκοι και τα λοιπά λαμόγια που το καπηλεύτηκαν και εδραιώθηκαν κρατικά η παρακρατικά. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι χουντικοί-ες και καπιταλιστές-τριες μαζί τα φάγανε, αφήνοντας έτσι μετά το πέρας της επταετίας διπλασιασμένο το δημόσιο χρέος.
17 Νοέμβρη 2015
Σήμερα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως όσα πολεμήσαμε είναι ακόμα εδώ. Σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής και αξιακής κρίσης οι συνθήκες δείχνουν να έχουν κολλήσει εκεί, στο όχι και τόσο μακρινό 1973. Οι ίδιες οικογένειες που πλούτιζαν επί χούντας πλουτίζουν και με τα μνημόνια. Πλατιά κοινωνικά στρώματα φτωχοποιούνται βάναυσα και οι συνθήκες μαρτυρούν μια νέα χούντα. Αυτή που δεν τελείωσε ποτέ, την χούντα των καπιταλιστών-τριων. Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας εξαναγκάζονται σε μετανάστευση και τα εδώ εργασιακά δικαιώματα εξευτελίζονται. Η κρατική καταστολή χτυπάει όσους-ες αντιστέκονται. Η μπατσοκρατία, με αιχμή του δόρατος την Τρομοκρατική Υπηρεσία τσακίζει όσους-ες οπλίζουν τις αρνήσεις τους και περνάνε στη μαχητική αμφισβήτηση του υπάρχοντος και της εξουσίας. Βιώνουμε όλο και πιο συχνά τις εκδικητικές διώξεις ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κανένα ποινικό αδίκημα (π.χ. Αθηνά Τσάκαλου, Εύη Στατήρη). Το κράτος φυλακίζει πρόσφυγες και μετανάστες-τριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης την ώρα που άψυχα κορμιά προσφύγων κοσμούν τις ελλαδικές θάλασσες και ακτές. Πόσο μακρυά λοιπόν είναι το 1973; Τι έχει αλλάξει από τότε; Σίγουρα όχι οι μπάτσοι και οι καραβανάδες και οι θρασύδειλοι-ες φασίστες-τριες. Ούτε οι συνένοχοι (όπως τότε) νοικοκυραίοι που από τον καναπέ τους βρίζουν και μουντζώνουν σε τηλεοπτικές οθόνες. Σήμερα παρά τις προσπάθειες των κρατών και των πολιτικάντηδων να παραποιήσουν το νόημα της εξέγερσης, ο Νοέμβρης ζει και θα ζει για πάντα στις καρδιές όσων ακόμα μάχονται. Θα συνεχίσει να ζει όχι μέσα από γιορτές-μνημόσυνα, ούτε μέσα από τηλεπαράθυρα και κροκοδείλια δάκρυα αλλά στην ελπίδα μιας νέας αφύπνισης με στόχο την ελευθερία. Γνωρίζουμε καλά πως εντός του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχουν λύσεις παρά μόνο αδιέξοδα. Δεν ξεχνάμε πως η αστική δημοκρατία και η δικτατορία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που ονομάζεται καπιταλισμός. Γελάμε με τους/τις πρώην αντιμνημονιακούς-ες συριζαίους-ες που τώρα γίναν μνημονιακοί-ες καθώς και με τους/τις δήθεν αντιμνημονιακούς-ες χρυσαυγίτες-ισεες οι οποίοι ψηφίζουν στη βουλή νόμους υπέρ των εφοπλιστών-τριων ενώ χτυπάνε στο δρόμο εργάτες-τριες και ανθρώπους του κοινωνικού ανταγωνιστικού κινήματος. Είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή ανάθεσης για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας χωρίς ηγέτες και σωτήρες. Δεν ξεχνάμε πως η ανοχή και η αδράνεια είναι συνενοχή. Προτάσσουμε την αντίσταση ενάντια στην εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, και στα σχολεία μας. Βρισκόμαστε αλληλέγγυοι-ες με όσους-ες παλεύουν και ονειρεύονται για ένα καλύτερο σήμερα και ένα υπέροχο αύριο. Αυτοοργανωνόμαστε αντιιεραρχικά και αντιεξουσιαστικά σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας για τις δικές μας δομές κάλυψης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Δεν ασχολούμαστε με οικονομικούς όρους και τερτίπια, μιας και ξέρουμε ότι ο μόνος τρόπος ακύρωσης των μνημονίων είναι να βρεθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον στο δρόμο.
ΟΥΤΕ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ, ΟΥΤΕ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΜΕ ΟΠΛΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ , ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Επόμενη ανοιχτή συνέλευση για την διοργάνωση της πορείας της 17ης Νοέμβρης:
Δευτέρα 9/11 στις 20:30 στην Κατάληψη Ματσάγγου
Εκδήλωση-Συζήτηση με θέμα: Ο φασισμός ως μέσο διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού με την ομάδα «Κόκκινη Γραμμή»
Παρασκευή 13/11 στις 19:00 στην Κατάληψη Ματσάγγου
Πρωτοβουλία Αναρχικών
