Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010 στις 18.00
Το λαικό δικαίωμα στην εκπαίδευση: Στα δόντια του μνημονίου και του Καλλικράτη
"Φέτος θα είναι μια δύσκολη χρονία για την παιδεία" - Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργός παιδείας.
Εδώ και δεκαετίες, το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, θέλουν να διαλύσουν τη δωρεάν μαζική εκπαίδευση στην Ελλάδα και δεν το καταφέρνουν. Γιατί το πανεκπαιδευτικό-λαϊκό κίνημα, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί, έχουν δώσει μια σειρά από σκληρές μάχες, και έχουν καταφέρει πολλές φορές να τους χαλάσουνε τα σχέδια.
Ποτέ δε χώνεψε το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, ότι αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος αλλά και για δικές του ανάγκες που δεν έχει σήμερα, να παραχωρήσει στα λαϊκά στρώματα, το δικαίωμα να περνάνε στο πανεπιστήμιο, να σπουδάζουνε, και ζητάνε αξιοπρεπή δουλειά. Πάντα ονειρευότανε μια παιδεία για λίγους και εκλεκτούς, που θα ξεχωρίζε από την αρχή και μία και καλή τους άξιους (δηλαδή τα παιδιά των ανώτερων στρωμάτων), από την πλέμπα, θα τους μάθαινε ότι έτσι είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, και ότι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Είμαστε λοιπόν στο μέση μιας μάχης, όπου όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Ήδη από τα προνήπια προσπαθούν να κάνουν την εκπαίδευση μια ατομική υπόθεση, που εναπόκειται στο αξιοσύνη, το ταλέντο, την ικανότητα του καθενός, να… πληρώνει κάποιον βρεφονηπιακό σταθμό. Να στέλνει το παιδί του στο φροντιστήριο ήδη από την τρυφερή ηλικία του δημοτικού, όπου μαθαίνει αγγλικά από την πρώτη τάξη. Όσοι μπορούν, γιατί πολλά παιδιά δεν πάνε να μάθουν γράμματα, αλλά να δουλέψουν για να ζήσουν.
Και να φτιάχνεται ήδη από εκεί, ο φάκελος του μαθητή. Αυτών που είναι προορισμένοι να «πεταχθούν» στην τεχνική εκπαίδευση, τα παιδιά από τις εργατικές-αγροτικές οικογένειες, που «δεν τα παίρνουν τα γράμματα». Αυτών που είναι απείθαρχοι και κάνουν συνελεύσεις και καταλήψεις. Γιατί οι συνελεύσεις και οι καταλήψεις είναι φυσικό επόμενο ενός γυμνασίου και λυκείου, που γίνεται όλο και πιο εφιαλτικό. Με ηλεκτρονικό βιβλίο, αλλά χωρίς θέρμανση. Και που να δεις τι θα γίνει όταν υπαχθεί στον Καλλικρατικό δήμο, και αρχίσουν τα δημοτικά χαράτσια. Θα διαχωριστούν οι λαϊκές περιοχές από τις πλούσιες. Εξάλλου «δεν μπορείτε όλοι να μπαίνετε στο πανεπιστήμιο!»
Άσε που και να μπείτε, σας την έχουμε στημένη… Με προπαρασκευαστικό έτος, που θα μεταφέρει τις εξετάσεις στα χέρια των πρυτάνεων και των μεγαλοκαθηγητάδων, που είναι «μανούλες» στο να κόβουν. Η «φοιτητική ζωή», πρέπει να πάψει να υπάρχει. Να μπούνε προαπαιτούμενα, αλυσίδες, κύκλοι σπουδών, να κοπούν εξεταστικές, να διαλυθεί το πτυχίο και ο καθένας να βαδίζει με τα credits του, για την ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη. Από εκεί οι bechelor, από εδώ οι master, από και ο κύριος με το σεμινάριο, από εκεί το παιδί με την επανεξειδίκευση. Και όλοι χειραγωγίγιμοι και πειθήνιοι, όλοι μόνοι τους.
Γιατί η παιδεία, είναι είπαμε ατομική υπόθεση, παροχή. Τι και αν πάρκαραν χιλιάδες ανέργους στα ΤΕΙ της επαρχίας, στο ΙΕΚ και τα ΚΕΣ ταΐζοντας τους ψέματα. Τώρα θα έρθει ο Καλλικράτης της εκπαίδευσης, να διορθώσει το λάθος να σπουδάζουνε όλα αυτά τα παιδιά. Είναι μια παροχή, και αν την επέλεξαν κακό του κεφαλιού τους. Και ως παροχή οφείλει να μην είναι δωρεάν. Τέρμα πια η δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές. Εμπρός για εξέταστρα και δίδακτρα. Χωρίς άσυλο, παρατάξεις, συλλόγους, καταλήψεις, στέκια, πολιτιστικές ομάδες, πάρτυ, ζωή, σκέψη. Με πειθαρχικά για όσους σηκώσουν κεφάλι, και τα ΜΑΤ στη γωνία να περιμένουν.
Όλα αυτές οι θυσίες, για ένα μέλλον επαγγελματικής περιπλάνησης, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Χωρίς μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς ενιαία πτυχία. Με ωράριο λάστιχο και ζωή-λάστιχο. Όσο, όποτε και όταν θέλω. Και αν δε μου κάνεις, σε διώχνω χωρίς αποζημίωση. Και αν συνδικαλίζεσαι ή απεργείς, απολύεσαι ή συλλαμβάνεσαι. Για ένα κομμάτι ψωμί, παίρνοντας 3 και 60 και αν τις πάρεις και αυτές, οι καιροί είναι δύσκολοι. Χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη. Ωρομίσθιος, ελαστικά εργαζόμενος, χωρίς μονιμόμητα, με το σπαθί της αξιολόγησης πάνω από το κεφάλι σου. Ή από εδώ και από εκεί στα ιδιαίτερα και στο φροντιστήρια, όσο και όταν υπάρχουν δουλειές. Δίνοντας κάθε στιγμή "πιστοποίηση" των γνώσεων που πήρες. Διά Βίου Εκπαίδευση, Δια Βίου Εκμετάλλευση.
Αυτό είναι το όνειρο τους για την παιδεία, έλα όμως που έχει και η νεολαία τα δικά της! Και με την ορμή, την αποφασιστικότητα και το θράσος της, έχει ανατράψει πολλές φορές αυτό που προσπαθούσε το σύστημα. Από 1978, όταν κατέβασε το νόμο-πλαίσιο 815 που ήταν το πρώτο βήμα, και υποχώρησε μπροστά στις αποφασισμένες καταλήψεις. Λίγα κατάφερε ο Τρίτσης το 1987, ενώ το 1991 το πανεκπαιδευτικό κίνημα με ηγέτη το δολοφονημένο Νίκο Τεμπονέρα, τσάκισε το Πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου. Το 1998, ο νόμος 2525 του Αρσένη πέρασε δια πυρός και σιδήρου, μπροστά τις μαθητικές καταλήψεις. Το 1999 και το 2003 η νεολαία ήταν στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού-αντίιμπεριαλιστικού κινήματος. Το 2001 ο νόμος για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ ένωσε τους φοιτητές και τους σπουδαστές στο δρόμο. Για να φτάσουμε το 2006-2007 όπου το φοιτητικό κίνημα συγκρούστηκε για ένα χρόνο με τον τωρινό νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγματος, την οποία απέτρεψε. Για να δώσει τη σκυτάλη στους εκπαιδευτικούς με τις 6 βδομάδες απεργίας, και τους μαθητές με τις 1000 καταλήψεις. Και φυσικά, το 2008, οι ελίτ στην Ελλάδα και τον κόσμο, τρόμαξαν από το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, τη χαραυγή μιας άλλης ιστορικής περιόδου.
Πάνω σε αυτό το έδαφος έρχονται το Μνημόνιο και ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση. Με το νέο νόμο-πλαίσιο, την αξιολόγηση των καθηγητών, το νέο εξεταστικό, τον Καλλικράτη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, και τόσα άλλα που σχεδιάζονται. Αυτή τη μάχη καλούμαστε να οργανώσουμε. Μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, με κοινή δράση, μέσα από τις μαθητικές συνελεύσεις και τις ΕΛΜΕ. Να ανατρέψουμε τα εφιαλτικά σχέδια τους, να πάρουμε πίσω τα δικαιώματα μας σε ΣΠΟΥΔΕΣ - ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ. Να ρίξουμε τα μέτρα τους, να σπάσουμε το τζάμι του Μνημονίου. Να γίνουμε ακόμα μια φορά στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, πυροκροτητής της λαϊκής έκρηξης.
Δε θα σύχρονοι σκλάβου του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού!
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ!