Σάββατο 4 Ιουλίου 2015 στις 12.00
Συγκέντρωση για το δημοψήφισμα
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ
ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΘΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Στις 5 Ιουλίου με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος κορυφώνεται μια φάση του κοινωνικού πειράματος που διεξάγεται στην ελλάδα τα τελευταία χρόνια.Ενός βασικού σύγχρονου πειράματος του παγκόσμιου καπιταλισμού για τη συνέχιση της αναπαραγωγής του, το σώσιμο των τραπεζών, την περαιτέρω λεηλασία εκατομμυρίων ζωών των από τα κάτω, την πλήρη υπαγωγή της ζωής μας στο κεφάλαιο. Την επιβολή του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, της σύγχρονης ερημοποίησης της ζωής.
Μετά από 5 χρόνια ύφεσης και καταστροφής, στην Ελλάδα, το κράτος παρία της Ευρώπης, εκλέχθηκε μια "αριστερή" κυβέρνηση με την αυταπάτη πως θα σταματήσει η λιτότητα, θα αναδιαρθρωθεί το χρέος και θα καλυτερεύσει η καθημερινή ζωή. Μια αλλαγή με λογικό υπόβαθρο αλλά και με μια βαθιά αντίφαση στο εσωτερικό της. Αυτή της μη οριστικής ρήξης με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο και με τους μηχανισμούς τους που αναπαράγουν την καταπίεση και την καταλήστευση των από τα κάτω.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι δυνητικά ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, όχι ασφαλώς καθεαυτό, αλλά ανάλογα με τις αλυσιδωτές συνέπειές του και βάσει των κοινωνικών διεργασιών που έχουν αποτυπωθεί επ' αφορμής του, μέχρι στιγμής. Στην περίπτωση του ΟΧΙ αυτό που φαίνεται να διακυβεύεται είναι πιο ευνοϊκοί όροι στο νέο, τρίτο μνημόνιο που είναι απαραίτητο για να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται και να πληρώνει τα χρέη της. Ακόμη και αυτό όμως, μοιάζει να μην είναι αποδεκτό από τα γεράκια του καπιταλισμού που σκοπεύουν να συνεχίσουν την καταστροφή των ζωών μας, καθώς το Ναι και τα μέτρα που το συνοδεύουν στέλνουν ένα πολλαπλό μήνυμα και έχουν και συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Η λογική που υπάρχει στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ περί έντιμου συμβιβασμού και μιας άλλης, δημοκρατικής και αλληλέγγυας ΕΕ, είναι διαστρεβλωτική και παραπλανητική. Κι αυτό φάνηκε με την απεχθή συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και τη συνέχεια των προγραμμάτων λιτότητας που υπήρχαν μέχρι τώρα, αλλά και με τον διαφαινόμενο εγκλωβισμό στην παρούσα φάση, κομμάτι του οποίου είναι και το δημοψήφισμα.
Ο καπιταλισμός μας θέλει πειθήνιους, εξαθλιωμένους, υπάκουους. Μας θέλει σκλάβους της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, όπου γη, αέρας, νερό, και ανθρώπινη ζωή θα είναι αποικιοποιημένες από το κεφάλαιο, και μοναδικό σημείο πραγμάτωσης των ανθρώπινων σχέσεων η διαμεσολάβησή τους από το εμπόρευμα. Σε αυτό συνίσταται ο προορισμός του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό. Άλλωστε, από ντόπια και ξένα αφεντικά, τώρα που ζορίζουν τα πράγματα, λύνονται και οι γλώσσες και ακούγονται τα πραγματικά νοήματα κι σημασίες. Πως οι φτωχοί είναι αδιανόητο να έχουν γνώμη, να αντιδρούν, να επαναστατούν. Έτσι, ακόμη και το παρόν δημοψήφισμα με τις τεράστιες αντιφάσεις που έχει και τους κινδύνους που κρύβει για τους εκμεταλλευόμενους, είναι σημείο καμπής για τα αρπακτικά του καπιταλισμού. Αν ηττηθεί τώρα κατά κράτος η πιθανότητα του ΟΧΙ, μια πιθανότητα που βάζει πλάτη σε ένα μνημόνιο ξαναλέμε, αλλά κρύβει εντός της μια σημαντική κοινωνική δυναμική ανυπακοής, ηττάται σημαντικά, συνειδησιακά και πραγματικά, η πιθανότητα και η δυνατότητα έστω και στοιχειώδους αντίδρασης. Επιπλέον, το Ναι και τα μέτρα που το ακολουθούν είναι η συνέχεια και ολοκλήρωση της κατεδάφισης της κοινωνίας, και της καπιταλιστικής σκλαβιάς που μας περιμένει. Το πείραμα της Ελλάδας πρέπει να κερδηθεί γιατί μετά ανοίγει την κερκόπορτα για την ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης σε όλη την περιφέρεια του σύγχρονου κόσμου. Θανατώνει τις ελπίδες των εξαθλιωμένων, οξύνοντας τους όρους εκμετάλλευσης και απλώνοντας τριγύρω της έρημο του κεφαλαίου, κάνοντας και επίσημα το θάνατο κεντρική πολιτική.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί αυτή τη στιγμή έναν από τους μεγαλύτερους πόλους στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Η ιδρυτική συνθήκη (Μάαστριχτ) θεσμοθέτησε την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορεύματος, εργατικού δυναμικού και έθεσε τις βάσεις του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ανοιχτής αγοράς στα πλαίσια των, ολοένα και αυξανόμενων σε αριθμό, κρατών-μελών. Φυσικό επακόλουθο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, και των βάρβαρων πολιτικών που αυτός συνεπάγεται, είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων μιας και όλα τα βάρη τα επωμίζονται οι από τα κάτω αυτού του κόσμου. Μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, έγινε έκδηλος ο ρόλος που επιτελεί πραγματικά η Ε.Ε., ότι δηλαδή δεν είναι ένας θεσμός στήριξης των λαών που βασίζεται στην αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και όλα αυτά τα χαριτωμένα που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί θιασώτες της, αλλά ένας μηχανισμός καταπίεσης των χαμηλότερων ταξικών στρωμάτων και εφαρμογής των ισοπεδοτικών πολιτικών του κεφαλαίου, πολιτικές που κανονίζονται και εφαρμόζονται ύστερα από τη μοιρασιά μεταξύ των μεγαλοκαπιταλιστών ανα την επικράτειά της. Επίσης, οι όροι δανειοδότησης για τις χώρες που παρουσιάζουν μεγαλύτερη οικονομική δυσχέρεια, είναι σαφώς δυσμενέστεροι, δημιουργώντας κατ' αυτόν τον τρόπο μια σχέση εξάρτησης μεταξύ "ισχυρών" και "αδύναμων" οικονομιών καθιστώντας οριακά μη βιώσιμη, για ένα κράτος, μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ε.Ε. και μετακυλίοντας το χρέος αποκλειστικά στις πλάτες των κατώτερων τάξεων.
Αν και η αναγνώριση του ρόλου της Ε.Ε. είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την τωρινή κατάσταση στην ολότητά της, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να έχει και δεν έχει καμία σχέση με διακηρύξεις περί εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.Ένα πράγμα που η εξουσία γνωρίζει νά κάνει καλά είναι να αναπαράγει και να ενισχύει εθνικιστικά φρονήματα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της , αποκρύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου που έχει εξαπολυθεί και δεν είναι άλλος από τον ταξικό. Έτσι, οι εκατέρωθεν λαϊκίστικες εγκλίσεις για εθνική ομοψυχία και ηχηρές απαντήσεις, ενοποιούν ένα διαταξικό μείγμα, που κάθε άλλο παρά κοινό συμφέρον, μερίδιο ευθύνης και επιρροή έχει κάτω από την ομπρέλα του κοινού κράτους. Δίνεται έτσι πάτημα στον ακροδεξιό συρφετό [ Χαρακτηριστική η μεταστροφή της γραμμής της συστημικής και ξεκάθαρα ταγμένης με τα συμφέροντα των αφεντικών και την υποτίμηση της εργασίας των από τα κάτω Χρυσής Αυγής, που έσπευσαν να αλλάξουν την αρχική τους τοποθέτηση υπέρ της Ευρώπης για να διατηρήσουν το φιλολαϊκό τους προφίλ ]και πλάθονται κενές συνειδήσεις. Φτιάχνεται έτσι έδαφος για εξαπόλυση της ίδιας και χειρότερης λεηλασίας στη βάση της «εθνικής ανασυγκρότησης» μια μέρα μετά, είτε από το ενισχυμένο συντηρητικό μπλόκ που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, είτε από μία κατ'επίφαση αριστερή κυβέρνηση με δεξιά δεκανίκια που καμία πραγματική ρηξιακή διάθεση δεν έχει. Το μόνο που οραματίζεται είναι μια πιο δίκαιη διαχείριση του καπιταλισμού, πράγμα αδύνατο και γεμάτο αντιφάσεις, αφού δεν υπάρχει περίπτωση στον ελλαδικό χώρο, στο πλαίσιο του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού, να επιστρέψει μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση.
Στη βάση των παραπάνω, η έξοδος απο την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα βήμα για την αποσταθεροποίηση τόσο του ελληνικού κράτους όσο και της παγκόσμιας οικονομίας. Μια αποσταθεροποίηση που ίσως να ξετυλίξει άλλες κοινωνικές δυναμικές και να ανοίξει μια επαναστατική προοπτική.
Αναγνωρίζουμε λοιπόν τις ταξικές διαστάσεις τις οποίες εκφράζει η θέση που θα πάρει ο καθένας και η καθεμία στο δημοψήφισμα καθώς και τις διαφορετικές κοινωνικές προεκτάσεις που θα έχει ένα "ναι" ή ένα "όχι". Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να είναι απαραίτητο να δούμε το δημοψήφισμα, σαν μια τεράστια ψευδαίσθηση γενικότερα, σε σχέση με την έννοια της άμεσης δημοκρατίας όπως χρησιμοποιείται από τον κυρίαρχο λόγο σήμερα.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς θεσμούς. Μερικές μέρες νωρίτερα, οι ίδιοι πολιτικοί ήταν διαθέσιμοι να υπογράψουν ένα μνημόνιο που λίγο θα διέφερε από την πρόταση για την οποία ο κόσμος καλείται την Κυριακή να πάρει θέση. Αποτελεί μια στρατηγική κίνηση αυτής της κυβέρνησης μετακυλίοντας το βάρος της ευθύνης των συνεπειών - οποιεσδήποτε και να είναι αυτές - μεταξύ άλλων, στον κόσμο που έχει υποστεί τις συνέπειες της κρίσης. Σε ένα κόσμο που δεν έχει παράξει το πρόβλημα που καλείται να λύσει και κατ' επέκταση δεν παράγει ούτε τους όρους επίλυσης μέσω του δημοψηφίσματος. Γιατί μία συνολική συνεισφορά δεν μπορεί να συμπυκνώνεται σ΄ ένα "ναι" ή "όχι" πάνω σε προκαθορισμένα δεδομένα. Ερχόμενοι λοιπόν αντιμέτωποι με την ψευδαίσθηση αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι η ρίζα του προβλήματος είναι στην ίδια την δημοκρατία, άμεση ή όχι. Εκλογές και δημοψηφίσματα λειτουργούν πάνω στην αντιπροσώπευση, την ανάθεση και την διαμεσολάβηση και γι αυτό δεν θα μπορέσουν πότε να προωθήσουν την πραγματική έκφραση αυτοκαθορισμού και ελευθερίας του ανθρώπου.
Πίσω από την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, κρύβεται το γεγονός ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο αλλά αναπαράγει συγκεκριμένες σχέσεις κυριαρχίας, αυτές του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Έτσι λοιπόν, οι επιλογές που δίνει το δημοψήφισμα, κοιτάζοντας τες κάτω από μια μακροπρόθεσμη οπτική, είναι και αυτές ψευτοδιλήμματα. Μνημόνιο θα υπάρχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και κατ' επέκταση εκμετάλλευσή και εξαθλίωση . Το στοίχημα που διακυβεύεται εντοπίζεται μονάχα στο μέγεθος και την ένταση της λεηλασίας των ζωών μας, οι οποίες ερμηνεύονται και υπολογίζονται μέσα από νούμερα και νομίσματα, τεχνοκρατία, θεσμούς και κόμματα. Αυτές τις μέρες με κλειστές τις τράπεζες και με μια πιθανή έλλειψη χρημάτων βγαίνουν ,για άλλη μια φορά, στην επιφάνεια οι παραλογισμοί του σύγχρονου πολιτισμού. Δηλαδή ότι εξαρτόμαστε από ένα σύστημα παραγωγής για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, το οποίο όχι μόνο μας αποξενώνει αλλά και έχει σαν μοναδικό σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Αντί ο βιοπορισμός μας να εξαρτάται σχεδόν εξ' ολοκλήρου από ένα κομμάτι χαρτί και το έλεος ενός αφεντικού, θα μπορούσαμε να οργανωθούμε διαφορετικά, συλλογικά, χωρίς ιδιοκτησία και χρήματα.
Πρέπει να βρούμε ουσιαστικές λύσεις οι οποίες θα προσπεράσουν τα όποια ψευτοδιλήμματα θέτουν ο καπιταλισμός και η δημοκρατία. Αυτά δεν τα λέμε από αφέλεια ούτε και από μια θέση η όποια μας τοποθετεί έξω από το κοινωνικό σύνολο, με τις αντιφάσεις που φέρει αυτό. Αναγνωρίζουμε πως ο δρόμος προς μια απελευθερωτική προοπτική κάθε άλλο παρά εύκολος είναι, γιατί οφείλει να περάσει πάνω από τους εξουσιαστές και τους μηχανισμούς τους. Μόνο η συλλογική δύναμη μέσω της αυτοοργάνωσης μπορεί να καταφέρει να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα: οι "από κάτω" αυτού του κόσμο γίνονται όλο και πιο αναλώσιμοι μέσα στους μηχανισμούς της διαιώνισης της κυριαρχίας. Αυτή η κατάσταση δεν βελτιώνεται- οποιαδήποτε πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση απλά θα εξυπηρετεί τους "από πάνω"- παρά μόνο καταστρέφεται για να χτιστεί η αταξική κοινωνία.
Οφείλουμε να αναλάβουμε τη θέση που μας αναλογεί στον πόλεμο που μαίνεται. Μέσω αδιαμεσολάβητων κοινωνικών και ταξικών αγώνων να διευρύνουμε τα ήδη ορατά ρήγματα του κρατικού-καπιταλιστικού οικοδομήματος δίνοντας τη μάχη μας πίσω από τα οδοφράγματα, αφήνοντας πίσω την ανάθεση των ζωών μας στους διαχειριστές του υπάρχοντος. Δομώντας στο σήμερα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κάλυψης των αναγκών μας, καταλαμβάνοντας κτήρια για συλλογική από τα κάτω καθημερινή τους χρήση, απαλλοτριώνοντας όσα έχουμε παράξει.
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΠΟΡΕΙΕΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ,ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 4/7 12:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Σύντροφοι/-ισσες από το αναρχικό-αντεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΘΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΦΙΓΜΕΝΗ
Η κυβέρνηση Σύριζα - Ανέλ ανήλθε πριν από πέντε μήνες στην εξουσία τόσο μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες δομικής ενδοκαπιταλιστικής κρίσης όσο και μιας γενικότερης ύφεσης που γνώρισε και ακόμα γνωρίζει το ανταγωνιστικό κίνημα. Η κρίση των τελευταίων ετών είναι μια κρίση ξεκάθαρα των δομών πάνω στις οποίες διαρθρώνεται ο παγκόσμιος καπιταλισμός και σχετίζεται με τη δυσκολία αναπαραγωγής του κεφαλαίου -σε αντίθεση με άλλες προγενέστερες περιόδους. Είναι ταυτοχρόνως αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς στα χρονικά υπερπαραγωγής και υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίου, γεγονός που οδήγησε στη δυσκολία καταστροφής του και εκ νέου κίνησής του. Ο τρόπος που βρήκαν οι κυρίαρχοι τις τελευταίες δεκαετίες -αλλά αρκετά πρόσφατα στην ελλαδική επικράτεια- να ξεπεράσουν τις εγγενείς αυτές καπιταλιστικές αδυναμίες ήταν μια ολοκληρωτική επέλαση και επίθεση στην πλειοψηφία της κοινωνίας μέσω της επιβολής ενός νέου κοινωνικού πλαισίου κανόνων. Ταυτόχρονα ήταν και μια διαδικασία απορρύθμισης και επαναρρύθμισης των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων καθώς και ολομέτωπης επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα παλαιότερων χρόνων με στόχο την εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνικής κατάστασης.
Σε πρακτικό επίπεδο η τακτική αυτή εφαρμόστηκε με την επιβολή μνημονίων και δανειακών συμβάσεων καθώς και με τη λεηλασία των κοινωνικών αγαθών και κεκτημένων. Μετά από πέντε βάρβαρα χρόνια υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στους διεθνείς μηχανισμούς στήριξης, η ελπίδα για μια διαφορετική κρατική διαχείριση αλλά και η δυσκολία εύρεσης ενός πραγματικά αξιόπιστου πολιτικού φορέα χωρίς τη φθορά των μνημονιακών κομμάτων εκφράστηκε με την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία. Όταν πια έγινε αντιληπτό στο ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο πως οι βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων καθιστούσαν δύσκολη τη διατήρηση των προηγούμενων πολιτικών διαχειριστών στην εξουσία, ήταν η ώρα του Σύριζα να εισέλθει στο προσκήνιο. Άλλωστε ο Σύριζα πάντα ήταν υπέρμαχος της ευρωπαικής πορείας της χώρας αλλά και των αναπτυξιακών επενδύσεων του κεφαλαίου στην επικράτεια. Η εισοδιστική λογική συμμετοχής του το προηγούμενο διάστημα εντός των κινημάτων, μια συμμετοχή που σε μεγάλο βαθμό στόχευε στην προσπάθεια όρθωσης εμποδίων από το να πάρουν οι διάφοροι αιτηματικοί αγώνες ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, μαζί με τη δεδηλωμένη ρεφορμιστική ιδεολογική του σύσταση διαχείρισης του καπιταλισμού, προέβαλλαν τον Σύριζα ως έναν πολιτικό παίχτη που μπορούσε να αναλάβει εντός ελλαδικής επικράτειας το βάρος της εξασφάλισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας εν μέσω κρίσης, την ίδια στιγμή που οι παραδοσιακοί παίχτες -δηλαδή τα υπόλοιπα αστικά κόμματα- είχαν φθαρεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις μνημονιακές πολιτικές τους. Η επιλογή της αριστερο-σοσιαλδημοκρατικής -συνεπικουρούμενης και από τον ακροδεξιό βραχίονα των ΑΝΕΛ- διαχείρισης ήταν και για ένα ακόμα λόγο θεμιτή για τους καπιταλιστές. Η νέα διακυβέρνηση, διαμόρφωνε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας και έτσι εγγυόταν την παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο. Με το να αμβλύνει εξάλλου η κυβέρνηση τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις και να εξουδετερώνει επίσης τις αντιστάσεις των από κάτω εξασφάλιζε έτσι την ανάθεση της πολιτικής και οικονομικής διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ στην ίδια τη συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ. Το ''κοινωνικό κράτος'', δηλαδή ο καπιταλισμός ''με ανθρώπινο πρόσωπο'' που θα εξασφάλιζε στο κεφάλαιο τα εχέγγυα για το ξεπέρασμα της κρίσης του και την συνεχή κερδοφορία του παράλληλα με υποσχέσεις για προστασία των λαϊκών στρωμάτων, που ισοπεδώθηκαν τα τελευταία χρόνια από τον ίδιο τον καπιταλισμό, ήταν προ των πυλών.
Σύντομα όμως φάνηκε -μέσα σε ένα διεθνές ασφυκτικό περιβάλλον ολοκληρωτικής επέλασης του κεφαλαίου, σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στην κοινωνία και εξαίρεσης για όσα κοινωνικά κομμάτια περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση ή αντιστέκονται στα σχέδια των κυρίαρχων- πως αυτή η νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία, ο ιδιότυπος αυτός νεοκευνσιανισμός από την πλευρά του Σύριζα ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία. Η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη με την οποία όχι μόνο τήρησε τις μνημονιακές υποχρεώσεις αλλά επεξέτεινε επίσης την οικονομική πολιτική με εποπτεία από τους ''θεσμούς'', σηματοδότησε την αρχή του ξηλώματος των προεκλογικών του υποσχέσεων μαζί και των ελπίδων που καπηλεύτηκε ανερχόμενος στην εξουσία. Η διατήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες μαζί με την ίδια λογική του ''μεταναστευτικού'' ως πρόβλημα που χρήζει λύσης, η αυταρχικότητα με την οποία αντιμετώπισε τους απεργούς πείνας-πολιτικούς κρατούμενους και τους αλληλέγγυους, η εκκένωση καταλήψεων, η εργοδοτική-κρατική δολοφονία των εργατών στα διυλιστήρια -τα ΕΛΠΕ ανήκουν σε ένα ποσοστό και στο ελληνικό κράτος- προστίθενται δίπλα στην αποτυχία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί με φιλολαϊκούς όρους με τους ευρωπαίους άρπαγες.
Πέντε μήνες διαβουλεύσεων, υποχωρήσεων και λίγο πριν τη συμφωνία για ένα νέο μνημόνιο η κυβέρνηση καταφεύγει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ζητώντας από την κοινωνία να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι στο τελεσίγραφο των δανειστών. Πέρα από το ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να θεωρηθεί ψήγμα αμεσοδημοκρατίας, εφόσον το δίλημμα το θέτει όχι η κοινωνία αλλά η εξουσία, είναι ξεκάθαρο πως η προσφυγή σε αυτό το δημοψήφισμα αποτελεί ομολογία της αποτυχίας της κυβερνητικής τακτικής. Αντιλαμβανόμαστε επίσης πως και μέσα στους κυρίαρχους ενυπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που συγκρούονται και η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία φανερώνει -έστω σε όσους διαθέτουν τα αναλυτικά εργαλεία να το αντιληφθούν- αυτά τα ενδοκαπιταλιστικά αντικρουόμενα συμφέροντα.
Ακόμα περισσότερο όμως φαίνεται η αποτυχία διαχείρισης της βαθιάς δομικής καπιταλιστικής κρίσης με σοσιαλδημοκρατικούς όρους. Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός κι όχι κάποιες δυσμενείς πλευρές του. Μέσα το πλαίσιο της χρόνιας ύφεσης και της συνολικής κρίσης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος είναι φανερό πως ο δρόμος για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση δεν είναι οι παραχωρήσεις προς τους από κάτω ούτε η επαναφορά του ''κοινωνικού κράτους''. Αντιθέτως, το σύστημα μπορεί να ξεπεράσει την ίδια του την κρίση μόνο με το να την φορτώσει στις πλάτες της κοινωνίας και το κεφάλαιο θα συνεχίσει την ομαλή αναπαραγωγή του, όσο θα απορρυθμίζονται και θα επαναρρυθμίζονται προς όφελος των αφεντικών οι εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις, όσο θα υποτιμάται η εργασία και οι συνθήκες ζωής των σύγχρονων πληβείων.
Οι σοσιαλδημοκρατικές επιδιώξεις των πολιτικών διαχειριστών της κυβέρνησης περί επαναφοράς του ''κοινωνικού κράτους'' σε χρόνο που οποιαδήποτε παραχώρηση από το κεφάλαιο προς τους εκμεταλλευόμενους είναι τελείως άτοπη, ταυτόχρονα με τη βασική της επιθυμία να διαμορφώσει τις συνθήκες για νέες καπιταλιστικές επενδύσεις δίνοντας μια ώθηση στο ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο, έφεραν την συγκυβέρνηση σε δύσκολη θέση. Τη θέση αυτή τη δυσχεραίνουν οι φρούδες ελπίδες που έχει καλλιεργήσει εδώ και πέντε μήνες. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως το δημοψήφισμα αυτό προωθείται από την κυβέρνηση αφ΄ενός ως ένας τρόπος να βγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται μεταθέτοντας στους από κάτω το βάρος της συναίνεσης ή της διαφωνίας στις προτάσεις των δανειστών. Αφ' ετέρου, στην περίπτωση που υπερισχύσει το όχι, θα χρησιμοποιηθεί ως διαπραγματευτικό χαρτί εκ μέρους της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει μια συμφωνία με τους δανειστές με ευνοϊκούς όρους για την ίδια, με άλλα λόγια ένα ''ελληνικό'' μνημόνιο έναντι ενός ευρωπαϊκού διατηρώντας την κοινωνική αποδοχή των από κάτω.
Οι από κάτω της κοινωνίας, οι καταπιεσμένοι κι εκμεταλλευόμενοι από το κράτος, το κεφάλαιο και τους υπερκρατικούς μηχανισμούς (Ε.Ε, Δ.Ν.Τ, Ε.Κ.Τ, ΝΑΤΟ) δεν έχουμε τίποτα να ελπίζουμε προσβλέποντας προς τους κυρίαρχους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να δείχνουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση, κανένα λόγο να παραμυθιαζόμαστε με τη δήθεν ευρωπαϊκή πορεία της ''χώρας''. Ως αρχικοί γνωρίζουμε πολύ καλά πως ένα ενδεχόμενο ''όχι'' στο δημοψήφισμα θα επιχειρηθεί να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση ως σιωπηλή συναίνεση προς το δικό της οικονομικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που κι αυτό συνεχίζει στη λογική του να μεταφέρει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους από κάτω της κοινωνίας. Αντιλαμβανόμαστε όμως επίσης πως ένα ενδεχόμενο ''ναι'' θα βγάλει λάδι τη συγκυβέρνηση, αφού θα έχει παρουσιαστεί ενάντια σε αυτό. Ακόμα παραπάνω το ''ναι'' συσπειρώνει την αστική τάξη και όλο το μαύρο συρφετό που έχει κερδοφορήσει τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και θα νομιμοποιήσει στη συνείδηση αρκετών την ολοσχερή λεηλασία που έρχεται άμα τη ψήφισή του.
Χωρίς να είμαστε πολιτικοί μύωπες αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν και μη προνομιούχοι, άνθρωποι της τάξης μας, που εγκολπώνοντας το φόβο που τους επιβάλλει κομμάτι της κυριαρχίας για το αύριο, είναι διατεθειμένοι να συναινέσουν με την ψήφο τους σε ένα νέο γύρο μνημονίων. Το θολό αυτό τοπίο είναι αλήθεια πως σκόπιμα έχει σκιαγραφηθεί από την ίδια την κυβέρνηση έχοντας επιχειρήσει όλο το προηγούμενο διάστημα μια διαταξική κολακεία και έχοντας προμοτάρει την εθνική ομοψυχία και τη διαταξική συνεργασία και ενότητα. Η κινητική ύφεση των τελευταίων χρόνων, σίγουρα δε βοήθησε στο να βρεθούν κομμάτια των από κάτω μεταξύ τους και να ζυμώσουν μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση και στάση απέναντι στο υπάρχον.
Επιπροσθέτως, αναγνωρίζουμε πως ένα κομμάτι του ντόπιου κεφαλαίου έχει στηρίξει για τους δικούς του λόγους την κυβέρνηση, ανταγωνιζόμενο το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, όπως επίσης και το ότι οι φασίστες της Χ.Α υποστηρίζουν το ''όχι'', προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν ως ένα πλυντήριο που θα τους ξεπλύνει στη συνείδηση του κόσμου. Παρ' όλα αυτά όμως, δεν μπορούμε να μην αντιληφθούμε πως στο ''ναι'' συσπειρώνονται τα συμφέροντα των αφεντικών, τα συμφέροντα όμως της εργατικής τάξης και των σύγχρονων φτωχοδιαβόλων εξυπηρετούνται από τις διαρκείς τους αρνήσεις ενάντια στα μνημόνια από όπου κι αν προέρχονται. Δε μπορούμε εξίσου να μην αντιληφθούμε την πολύ βαθιά ταξική πόλωση που έχει δημιουργήσει η σημερινή συνθήκη. Δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε πως δεν βλέπουμε ποιά συμφέροντα συσπειρώνονται κατά βάση γύρω από το ''ναι'' και ποιά γύρω από το ''όχι''. Παρ' όλο το επίπλαστο του διλήμματος, που τίθεται από την κυβέρνηση, κανένας αστός καπιταλιστής δε διστάζει να παραδεχτεί πως μόνο η συνέχιση των βάρβαρων μνημονίων είναι η μόνη αντζέντα. Αρκετοί όμως άνεργοι, εργαζόμενοι, νεολαίοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν ένα μισό έστω βήμα και να δηλώσουν έστω και σε πρώτο χρόνο πως δεν επιθυμούν τη συνέχιση της λεηλασίας της ζωής τους. Για να το θέσουμε λίγο διαφορετικά: Χωρίς να τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη για τις προθέσεις της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που στο ''ναι'' αναγνωρίζουμε την επιθυμία του κεφαλαίου να συνεχίσει να κερδοφορεί στις πλάτες μας, μαζί με την εθελοδουλεία ή το φόβο, στο ''όχι'' αναγνωρίζουμε κάποια ψήγματα έστω των από τα κάτω να αντιδράσουν στη υποτίμηση της ζωής τους. Παρ' όλες τις αντιφάσεις, το μπέρδεμα αλλά και τα αδιέξοδα αρκετών που επιθυμούν να εναντιωθούν στις προτάσεις των δανειστών, θεωρούμε πως τα επαναστατικά υποκείμενα πρέπει να έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους της τάξης μας και να συμβάλλουν στη διεξοδική τους έκφραση. Ως αναρχικοί αγωνιστές ήμασταν και θα είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στο να συναντιόμαστε με τις μικρές, μερικές αρνήσεις των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων με σκοπό να τις συνολικοποιούμε και να τις ριζοσπαστικοποιούμε σε μια κατεύθυνση ολικής ανατροπής του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος.
Το ''όχι'' όμως αυτό, εάν εγκλωβιστεί στο πλαίσιο της ψήφου, είναι όχι μόνο μισό μα και επικίνδυνο, εφόσον θα παραμείνει στα χέρια της κυβέρνησης ως χαρτί διαπραγμάτευσης. Η άρνηση στις προτάσεις των θεσμών δεν είναι από μόνη της αρκετή, για να ανακόψει την ανηλεή επίθεση του υπερεθνικού καπιταλισμού στη ζωή των σύγχρονων προλετάριων. Η θεσμική εναντίωση στο νέο μνημόνιο δεν θα έχει καμία σημασία, αν οι σύγχρονοι πληβείοι δεν αγωνίζονται καθημερινά μέσα από συλλογικές διαδικασίες, αν δεν σκέφτονται με βάση τη ταξική τους θέση και όχι με τους εθνικούς διαχωρισμούς. Το ''όχι'' στις προτάσεις των θεσμών είναι ανάγκη να συνολικοποιηθεί σε ένα ''όχι'' ενάντια και στο μνημόνιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, σε ένα ''όχι'' ενάντια στον καπιταλισμό στο σύνολό του. Ενάντια στο κεφάλαιο -ντόπιο κα υπερεθνικό-, ενάντια στο κράτος αλλά και ενάντια στους υπερκρατικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς (Ε.Ε, Ε.Κ.Τ, Δ.Ν.Τ., ΝΑΤΟ). Εξίσου σημαντικό είναι αυτές οι αρνήσεις να συναντηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα στους δρόμους του αγώνα, εκεί όπου η ταξική πάλη αποκτά υπόσταση και που μπορεί να καταργήσει μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, τρόικες, θεσμούς και να ανατρέψει κυβερνήσεις και αφεντικά.
Για μας είναι ξεκάθαρο πως μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που παράγουμε εμείς οι ίδιοι και απομυζεί μια κάστα εξουσιαστών, μόνο η οργάνωση από τα κάτω της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης σε κάθε μέτωπο του πολέμου που μας έχουν κηρύξει, μόνο η κοινωνική επανάσταση και η οικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας κοινοκτημοσύνης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, όλου του κόσμου.
Να συνολικοποιήσουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις μερικές αρνήσεις μας σε μια κατεύθυνση ολικής ανατροπής του καπιταλισμού !
Στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο δεν υποχωρούμε, οργανωνόμαστε !
Αδιαμεσολάβητος αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και τους κρατικούς διαχειριστές του. Ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ-ΙΣΟΤΗΤΑΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ !
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ : ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΛΗ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Αναρχικοί Κομμουνιστές από Πάτρα
πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1546450/