Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015 στις 19.00
Πορεία ενάντια σε κάθε μνημόνιο
"Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση"
Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι
Δεν συγχωρούμε τους εχθρούς της εργατικής τάξης, αυτούς που με όχημα τα μνημόνια φέρανε τον βασικό μισθό στα 500 ευρώ, κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις, απέλυσαν και βάλανε σε διαθεσιμότητα χιλιάδες εργαζόμενους, κόψανε μισθούς, συντάξεις και δώρα εορτών, δοκιμάζοντας τα όρια επιβίωσης μας.
Γνωρίζουμε πως σε όλους εμάς τους εργαζόμενους αναλογεί σημαντικό μερίδιο ευθύνης που δεν καταφέραμε με αποφασιστικούς και μαχητικούς αγώνες να εμποδίσουμε την υποτίμηση των ζωών μας τα τελευταία 6 χρόνια . Μεγάλο τμήμα της εργαζόμενης τάξης επένδυσε όλες τις ελπίδες του στην κυβερνητική αλλαγή, μένοντας αμέτοχο στις πολιτικές εξελίξεις και στον ταξικό πόλεμο που μας κήρυξαν τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.
Σήμερα δεν θα αφήσουμε ξανά τα αφεντικά, τα τσιράκια τους και τους εργατοπατέρες που βγαίνουν στις πλατείες με τις σημαίες της υποταγής και της εκμετάλλευσης, να οραματίζονται νέα μνημόνια. Δεν θα αφήσουμε να μειώσουν ξανά τον βασικό μισθό, να απελευθερώσουν τις ομαδικές απολύσεις, να φτάσουν τη συνταξιοδότηση στα 67 χρόνια και να απαγορεύσουν εντελώς τις συλλογικές συμβάσεις. Είμαστε ενάντια σε κάθε μνημόνιο που υποβαθμίζει κι άλλο την εργατική τάξη, ενάντια σε κάθε εκμεταλλευτή "μικρό ή μεγάλο" ό,τι πολιτικό πρόσημο και αν έχει.
Ενάντια σε κάθε εθνική ενότητα και κάθε εθνικό δρόμο εξόδου από την κρίση, υπερασπιζόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους της Ευρώπης και του κόσμου το ταξικό μας συμφέρον και την αξιοπρέπεια του αγώνα.
Βέβαια, για κάποιους η ψήφος στο "όχι" σημαίνει στήριξη στην κυβέρνηση για να συνεχίσει το έργο της, στην εξεύρεση μιας λύσης και ενός μνημονίου που όπως και να το βαπτίσουνε, όσο ευνοϊκό και αν είναι σε σχέση με την πρόταση των δανειστών θα εξακολουθεί να είναι ταπεινωτικό για τους εργαζόμενους. Για μας το όχι είναι μια ευκαιρία σύγκρουσης με το κεφάλαιο, μια ευκαιρία ανάπτυξης ενός κινήματος από τα κάτω που θα εναντιωθεί σε οποιαδήποτε "λύση" διάσωσης του καπιταλισμού σε βάρος των εργαζομνων.
η θεσμική εναντίωση στο νέο μνημόνιο δεν θα έχει καμία σημασία αν οι εργαζόμενοι δεν αγωνίζονται καθημερινά μέσα από συλλογικές διαδικασίες και όχι για το προσωπικό τους συμφέρον, αν δεν σκέφτονται με βάση τη ταξική τους θέση και όχι με τους εθνικούς διαχωρισμούς.
Μπροστά στο φάσμα του φόβου, των ατομικών λύσεων και του κανιβαλισμού που μας απειλεί, η μόνη ελπίδα που ξέρουμε πως έρχεται είναι αυτή που φτιάχνουμε εμείς οι εργαζόμενοι με αξιοπρεπείς και μαχητικούς εργατικούς αγώνες, με αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, με συνελεύσεις γειτονιάς, με κοινωνικές δομές ενάντια στις καπιταλιστικές, με κατειλημμένα εργοστάσια...
ΕΣΕ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
Θεσσαλονίκης
ese-thessalonikis.gr | info@ese-thessalonikis.gr | Γκαρπολά 4, Μπιτ παζάρ (Sabot)
πηγή : email που λάβαμε στις 1 Ιούλιος 23h
Πολιτική ανακοίνωση για την συγκυρία και την διαδήλωση της 2ης Ιουλίου
Μετά από 5 μήνες αριστερής διαχείρισης της εξουσίας μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα εν όψει και του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη. Τα συμπεράσματα αυτά δεν προκύπτουν ως προϊόντα ιδεολογικών προσταγών και νοητικών ασκήσεων, αλλά ως παρατηρήσεις που εμπνέονται από τους ίδιους τους κοινωνικούς αγώνες, τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων. Στους αγώνες που συνεχίζουν από την προηγούμενη περίοδο, τα πράγματα είναι χειρότερα, καθώς, με βασικό μοχλό την δικαστική εξουσία, οι πιο ριζοσπαστικοί αγώνες πέφτουν πάνω στο τοίχος της αστικής νομιμότητας (βλ. ΒΙΟΜΕ.) ενώ σε περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει με δικά τους μέσα πιο μακριά από οποιαδήποτε κυβέρνηση (βλ. ΕΡΤ), τότε αυτή που μπροστά στη δικαστική εξουσία δηλώνει σαφή -και ένοχη- «ουδετερότητα», ψηφίζει νομοσχέδια που επαναφέρουν την κρατική κηδεμονία ενάντια στο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των αυτοδιαχειριζόμενων δομών. Στη Χαλκιδική τα έργα συνεχίζονται κανονικά και ο «υπερ-αριστερός» Λαφαζάνης ετοιμάζει νέους αγωγούς με τους Ρώσους, ενώ ο οικολόγος υφυπουργός σφυρίζει αδιάφορα. Το όραμα της εθνικής ανάπτυξης, που κόστισε ήδη 4 νεκρούς στα ΕΛΠΕ, συντονίζει το υπουργικό συμβούλιο με τον Λάτση, ακριβώς όπως και στη διοίκηση της εν λόγω εταιρείας.
Όλα αυτά και διάφορα άλλα, όπως η εισβολή στο πανεπιστημιακό άσυλο θάφτηκαν κάτω από την προτεραιότητα των διαπραγματεύσεων, καθώς αυτές καθορίζουν το οικονομικό ζήτημα ως το κορυφαίο κοινωνικό επίδικο. Ας δούμε όμως τι συνέβη και στο λεγόμενο οικονομικό επίπεδο: οι συλλογικές συμβάσεις απλά κατρακυλιούνται χωρίς να ισχύουν πουθενά στην πραγματικότητα, ο βασικός μισθός ακόμη αγνοείται, ακριβώς όπως αγνοεί οποιοδήποτε εισόδημα η μάζα των εκατομμυρίων ανέργων. Οι υποσχέσεις για διαγραφή χρέους και άλλα τέτοια δήθεν ριζοσπαστικά εγκαταλείφθηκαν ήδη από τις 20 Φλεβάρη. Αντί αυτού είδαμε έναν κύκλο διαπραγματεύσεων με το διεθνές κεφάλαιο και τους επιμέρους πολιτικούς θεσμούς του, με σκοπό τη σύναψη νέας δανειακής σύμβασης μέσω ενός «έντιμου συμβιβασμού». Διαπιστώνουμε όμως ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την εξεύρεση «επωφελούς συμφωνίας» εντός της Ε.Ε. έφτασε -όπως περιμέναμε- σε αδιέξοδο, αφού η συμμαχία ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου όπως ήταν αναμενόμενο συνεχίζει στην τροχιά περαιτέρω εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, του συνόλου των καταπιεσμένων. Εξαιτίας αυτού του αδιεξόδου η κυβέρνηση Τσίπρα κηρύσσει δημοψήφισμα. Έχει προλάβει όμως πριν από αυτό να καταθέσει μια νέα ελληνική πρόταση για νέα δανειακή σύμβαση, για ένα νέο μνημόνιο. Πέρα λοιπόν από τους επιμέρους όρους της, μια νέα συμφωνία υπογραμμίζει τη συνέχεια του φαύλου κύκλου, από τον οποίο πετάγονται βίαια εκτός οι εκμεταλλευόμενοι των υποτελών στρωμάτων, καθώς μια νέα δανειακή σύμβαση συνεχίζει να παραδίδει τον παραγόμενο πλούτο στους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς ενώ η καθημερινότητα για τους εκμεταλλευόμενους συνεχώς χειροτερεύει αφού έμμεσα καλούνται να πληρώσουν νέους φόρους και καμία έστω σοσιαλδημοκρατικού τύπου αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κατώτερων στρωμάτων δεν προβλέπεται πουθενά, αφού φυσικά δεν μπορεί να προβλεφτεί όσο οι κυρίαρχες σχέσεις της καπιταλιστικής εξουσίας μένουν ανέπαφες.
Το δημοψήφισμα λοιπόν δίνει ένα μικρό κομμάτι γνώμης στο λαό εντός του πλαισίου και των ερωτημάτων όμως που θέτει η εξουσία, ενώ ταυτόχρονα κρύβει μια σοβαρή παγίδα που έχει να κάνει με τον τρόπο διαχείρισης του αποτελέσματος από την κυβέρνηση. Ένα όχι στο δημοψήφισμα πιθανά θα χρησιμοποιηθεί απλά ως ένα ακόμη χαρτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στο οποίο θα προστρέξει και πάλι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την διεξαγωγή του, ώστε να διασφαλιστεί επιτέλους ο «έντιμος συμβιβασμός», το «μικρό μνημόνιο» των 8 δις. Από την άλλη πλευρά ένα ΝΑΙ θα οδηγήσει σε υπηρεσιακή κυβέρνηση και πιθανότατα σε νέες εκλογές, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την πολιτική θηλιά από το λαιμό του με μια αίσθηση κομματικής περηφάνιας, ότι δεν υπέγραψε τελικά μνημόνιο έστω κι αν πρότεινε ένα!
Δεν πρέπει λοιπόν να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και στις απόπειρες ανανέωσης της κοινωνικής νομιμοποίησης στους θεσμούς του, είτε πρόκειται για κόμματα, είτε για επιτροπές της βουλής, είτε, ασφαλώς, για τον κυβερνητικό σχηματισμό, ο οποίος νομιμοποιεί ταυτόχρονα και την αντιπολίτευση (ο Άδωνις σουλατσάρει στο Σύνταγμα), μέχρι και την ναζιστική παρουσία μέσα στον κοινοβουλευτικό στάβλο, αλλά και έξω από αυτόν. Οι κάλπες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν τις λύσεις που υπόσχονται οι κομματικοί σχηματισμοί, όπως άλλωστε αποδείχτηκε πρόσφατα για άλλη μια φορά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μοναδική πραγματική λύση κυοφορείται μέσα στην αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού, πέρα και ενάντια στον εθνικιστικό εσμό που βρίσκει πρόχειρα εστία στον αριστερό πατριωτισμό. Αν και θεωρούμε δεδομένα όλα τα παραπάνω, ως αγωνιζόμενα κοινωνικά υποκείμενα δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να ανεχτούμε την κατάφαση στην εθελοδουλία, τον φόβο και την υποταγή. Γι' αυτό επιμένουμε στην συνολική άρνηση που μπορεί να ανοίξει περάσματα, μια άρνηση που γεννιέται στους δρόμους της αντίστασης για την κοινωνική ανατροπή και αντιστρατεύεται την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής από τον οποιονδήποτε. Για εμάς το ΟΧΙ πρέπει να στρέφεται ενάντια σε όλα τα παραπάνω, ενάντια σε νέα και παλιά μνημόνια, ενάντια στα αφεντικά της Ε.Ε. αλλά και τα ντόπια αφεντικά, ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Το όχι στο δημοψήφισμα μπορεί σε αυτή τη συγκυρία να εμφανίζεται ως προϋπόθεση εναντίωσης σε μια σίγουρη ανθρωποσφαγή, (αυτή που προκύπτει από το «ναι») όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανό από μόνο του να δώσει λύση. Από τώρα οργανώνουμε την κοινωνική κινητοποίηση για την ανατροπή όλων των εξουσιαστικών σχηματισμών για την εδραίωση ενός μαζικού επαναστατικού κινήματος βάσης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η κυβερνητική διαχείριση που θα επιχειρήσει να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα το λαό και το επαναστατικό κίνημα. Να απενεργοποιήσει τη λαϊκή κινητοποίηση μέσω της λύσης ενός «μικρού μνημονίου».
Η διαδήλωση της 2ης Ιούλη έρχεται σε συνέχεια των κινητοποιήσεων για όλα τα ζητήματα αιχμής, στρέφεται ενάντια στην Ευρώπη των αφεντικών, ενάντια σε νέα μνημόνια, ενάντια στην υποβάθμιση της ζωής, δηλώνει πως ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται αλλά ανατρέπεται πιάνοντας το νήμα των διαδήλωσεων της 4ης Ιούνη στη Θεσσαλονίκη, της 18ης Ιούνη σε Αθήνα και Πάτρα, της 25ης Ιούνη στο Βόλο καθώς επίσης και των παρεμβάσεων στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ανασύσταση με όρους πλατειών του παραδοσιακού αστικού μπλοκ με κορμό τη Νέα Δημοκρατία.
Όσον αφορά τώρα αυτούς τους οπαδούς της εθελοδουλίας, όσους δηλαδή στρατεύονται υπερ των συμφερόντων των αφεντικών τους θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, δεδομένου ότι μέσα σε αυτή τη ρευστή συνθήκη δίνεται ευκαιρία στο παραδοσιακό αστικό μπλοκ να αποπειραθεί την ανασύσταση του. Όντας προσωρινά σε μειονεκτική θέση στο πολιτικό προσκήνιο, αυτό το τμήμα των αστικών δυνάμεων αντέγραψε ουσιαστικά τις κοινωνικές λειτουργίες που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλάζοντας το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» με το πιο βολικό για τους ίδιους «ευρώπη-αντιευρώπη». Το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, χωρίς να ενέχει μέσα του το καπιταλισμός-αντικαπιταλισμός, δηλαδή τον τρόπο παραγωγής αλλά και το ζήτημα της ιδιοκτησίας θα αποτελεί ένα τσόφλι χωρίς καμία ουσία, αφού όπως αποδεικνύεται εύκολα, οι πρώην «αντιμνημονιακές» δυνάμεις που δεν έχουν κανένα σχέδιο ανατροπής της ουσίας των κοινωνικών σχέσεων σύντομα απλά θα στριμώχνονται στο διευρυμένο μνημονιακό μπλοκ είτε με ευρώ είτε με δραχμή. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το δίπολο «ευρώπη-αντιευρώπη». Η εναλλακτική στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση δεν μπορεί να είναι η εθνική ανάπτυξη τύπου ΑΝΕΛ-Λαφαζάνη, με συσσώρευση εθνικών κεφαλαίων στους έλληνες πλουτοκράτες, αναδιάταξη των σχέσεων με τη Ρωσία και τις περιφερειακές δυνάμεις, ενώ στο εσωτερικό δεν θα αλλάζει τίποτε για τους καταπιεσμένους: oι εργάτες θα συνεχίζουν να σκοτώνονται στα ΕΛΠΕ, ο Μπόμπολας θα κάνει Greek Stream με τις ευλογίες των υπουργών και η εθνική περηφάνια στα ύψη, εν μέσω εθνικής ενότητας. Με άλλα λόγια είτε με δραχμή είτε με ευρώ πρέπει να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό. Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι θα καθίσουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις εν μέσω μιας βολικής «ουδετερότητας». Αντιθέτως, είμαστε σε πλήρη ετοιμότητα να τσακίσουμε τον αστικό εσμό που ξεχύθηκε στις πλατείες. Μέσα σε αυτές τις πλατείες των δήθεν ευρωπαϊστών θρέφονται οι συνειδήσεις των νεοναζιστών. Η ύπαρξη της συγκεκριμένης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καθόλου δεν μας απαλλάσσει από τα καθήκοντα μας να συντρίψουμε τον φασισμό σε όλες τις εκδοχές του είτε ως νεοναζιστικό τάγμα εφόδου είτε ως φιλελεύθερη επιβολή του κοινωνικού δαρβινισμού. Οι φιλελεύθεροι λακέδες πρέπει να σαρωθούν από αντισυγκεντρώσεις όχι γιατί μας ενδιαφέρει η αντίθεση του κοσμοπολίτικου εθνικισμού τύπου «ανήκομεν εις τη δύση», που προάγεται από τους εθελόδουλους κρετίνους σε σχέση με την αριστερο-πατριωτική χαβούζα που συναρθρώνεται γύρω από το μικροαστικό αφήγημα του αντιγερμανισμού. Οτιδήποτε εθνικό πρέπει να σαρωθεί, διότι οι σημερινοί «αριστεροί περονιστές» αύριο θα πυκνώνουν τις γραμμές του φασισμού της τάξης και της ασφάλειας. Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει η ουσία. Στην πράξη η συγκέντρωση των «ευρωπαϊστών μοιράζεται το κοινό έδαφος της παραμονής στην Ε.Ε. με την κυβέρνηση, η οποία δεν αποκλείει συνολικά νέες θυσίες του λαού για να επιτευχθεί ο στόχος της παραμονής.
Το νόημα όμως όλων αυτών για εμάς περιορίζεται εντέλει, στην άρνηση της υποβάθμισης της ζωής των καταπιεσμένων και ένας τέτοιος στόχος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της άρνησης της εθελοδουλίας σε συνδυασμό με τη διαρκή πάλη ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στους ντόπιους και διεθνείς δυνάστες και τους πολιτικούς τους θεσμούς, ενάντια στο σύνολο των αστικών σχηματισμών σε πείσμα της κυβέρνησης και κάθε μηχανισμού εξουσίας.
Το αναρχικό κίνημα μέσα από τις πολιτικά οργανωμένες δυνάμεις του πρέπει να τραβήξει μπροστά, να είναι παρόν, μπαίνοντας στο κέντρο της σύγκρουσης, υπερασπιζόμενο τη δική του πρόταση για την κοινωνική ανατροπή. Δεν μπορούμε να χάσουμε ούτε λεπτό σε ταλαντεύσεις που θα οδηγήσουν στην αποστράτευση, στα πιο κρίσιμα σημεία της πάλης. Ο μειοψηφικός ως τώρα χαρακτήρας των διαδηλώσεων που αναφέραμε πιο πάνω σε καμία περίπτωση δεν τις καθιστά λανθασμένες. Αντιθέτως, η διαφύλαξη μιας ελευθεριακής οπτικής θα καρπίσει το αμέσως επόμενο διάστημα, όταν, ακόμη και μετά το δημοψήφισμα, η αριστερή διαχείριση θα βρει το όριο της, όπως ακριβώς το συνάντησε σε πρώτο βαθμό προσπαθώντας να πετύχει μια δήθεν επωφελή λύση για το λαό, συναγελαζόμενη με τους ταγούς του διεθνούς κεφαλαίου. Όταν εν τέλει, νέα μέτρα και νέες συνθήκες θα πέσουν στο τραπέζι, το κίνημα θα πρέπει να εκμεταλλευτεί την δεξαμενή της άρνησης για να δημιουργήσει όρους κατάφασης σε μια επαναστατική εναλλαγή.
Ο μόνος τρόπος να βγουν νικητές οι από κάτω είναι η ανάπτυξη των κοινών δεσμών των αγώνων των αποκλεισμένων και η συμπόρευση τους σε κοινή κατεύθυνση, καθώς παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο δρόμος θα ανοίξει περπατώντας. Ο τρόπος δηλαδή αποτελεί τη λύση. Η κοινωνική κινητοποίηση, μια εξέγερση που στοχεύει στην άρνηση της υποτέλειας και τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής συνθήκης δεν θα διαπραγματευτεί καμία παράταση, κανέναν «έντιμο συμβιβασμό», ούτε βέβαια «μερική διαγραφή χρέους» ή οτιδήποτε αποτελεί πιθανή πρόταση μιας κυβέρνησης που διαμεσολαβεί την λαϊκή ανάγκη με τους χαρτογιακάδες του διεθνούς κεφαλαίου- όπως οι δεκάδες σελίδες της «ελληνικής πρότασης» που ουσιαστικά αποτελεί ένα νέο μνημόνιο γιατί, άσχετα με τους όρους που θέτει, συνεχίζει κανονικά την αποπληρωμή των δόσεων στους διεθνείς θεσμούς, ενώ συνεχίζει μια πολιτική που δεν έχει τίποτε θετικό να δώσει στους καταπιεσμένους.
Η αντίσταση, η οργανωμένη πάλη ενάντια σε οτιδήποτε υποβαθμίζει την ζωή, ενάντια στον εθνικισμό, τον φασισμό τον αριστερό πατριωτισμό, αλλά και την εθελοδουλία. Έξω και ενάντια σε κομματικούς μηχανισμούς, η αυτοθέσμιση μέσω της δημιουργίας νέων κοινωνικών δομών και κοινοτήτων αντίστασης και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων, η διαρκής κινητοποίηση σε τροχιά σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο, υπερβαίνουν το επιμέρους, το συνολικοποιούν, ώστε να προετοιμάζει τον κοινωνικό ξεσηκωμό, την κοινωνική επανάσταση για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ: Καλεσμα για αναρχικο μπλοκ στη ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 19.00 ΚΑΜΑΡΑ
Ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας, στην υποταγή και την εθελοδουλία, κόντρα σε νέα και παλιά μνημόνια,
ενάντια στην Ε.Ε. των αφεντικών, στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, σε πόλεμο με τον φασισμό και τον εθνικισμό
Με ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα & αλληλεγγύης, να συγκρουστούμε συνολικά με το πλέγμα των θεσμών εξουσίας, το κράτος και τον καπιταλισμό,
σε πείσμα κάθε κυβέρνησης κάθε αρχής.
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό "Μαύρο & Κόκκινο"
maurokokkino1936.wordpress.com
πηγή : https://maurokokkino1936.wordpress.com/2015/06/29/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84/