Σάββατο 27 Ιουνίου 2015 στις 21.00
Πορεία γειτονιάς
Γυναίκα μόνη ΔΕΝ ψάχνεται
Πριν από 4 εβδομάδες έγινε γνωστό ένα περιστατικό έμφυλης βίας το οποίο έλαβε χώρα στην ευρύτερη
περιοχή του κέντρου. Συγκεκριμένα μια κοπέλα δέχθηκε άγρια επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας της από
άγνωστο άντρα. Όταν αρχίσαμε να συζητάμε για αυτό το περιστατικό δημόσια, άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια
πολύ περισσότερα τέτοιου είδους συμβάντα. Αναλογιστήκαμε ότι αν ένα περιστατικό που συμβαίνει στο δημόσιο
χώρο και αποκαλύπτεται, φέρνει στο φως άλλα τόσα, τότε πόσα περιστατικά που συμβαίνουν σε εργασιακούς
χώρους, σε γειτονιές, σε χώρους διασκέδασης και πολλές φορές ακόμα και στα ίδια μας στα σπίτια δεν γίνονται
γνωστά;
Τότε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι όσο τέτοια γεγονότα αποσιωπούνται και μπαίνουν κάτω "απ' το χαλάκι" τόσο
θα συνεχίζουν να συμβαίνουν. Γι αυτό το λόγο επιλέξαμε να βγάλουμε μία αφίσα και ένα κείμενο με την υπογραφή
"γειτόνισσες" προκείμενου να ενημερώσουμε την γειτονιά, καθώς και να υπενθυμίσουμε στους (επίδοξους) δράστες
ότι αυτά που κάνουν ή που προσπαθούν να κάνουν γίνονται ορατά. Και αναφερόμαστε σε δράστες, γιατί όλα αυτά τα
περιστατικά δεν έγιναν από ένα άτομο. Μήπως τελικά οι βιαστές δεν είναι (συγκεκριμένα) εξωγήινα τέρατα τα οποία
καιροφυλακτούν κρυμμένα στις σκοτεινές γωνίες της πόλης;
Μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία που αναγνωρίζει μόνο δύο δίπολα, :άντρας εξουσιαστής-γυναίκα εξουσιαζόμενη,
ο βιασμός δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. 'Άλλωστε η συχνότητα και το βάθος χρόνου αυτών των
περιστατικών καταδεικνύουν ότι είναι οργανικά ενταγμένα στην καθημερινότητα. Την καθημερινότητα μιας ζωής
όπου όλες μας βιώνουμε μικρές και μεγάλες στιγμές έμφυλης βίας και καταπίεσης.
Από την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος με όλα τα μέσα, και το "ψιτ κοπελιά", μέχρι το χούφτωμα στο
λεωφορείο και τον άντρα "το βαρύ" που σηκώνει το χέρι του για να δείξει στη γυναίκα τη θέση της, από τον οδηγό
που θα μας στείλει "να πλύνουμε κάνα πιάτο", μέχρι στο να σου την πέφτει το αφεντικό και να πληρώνεσαι λιγότερα
από το συνάδελφό σου, αλλά και από το ομοφοβικό "μου έπαιξε πουστιά" μέχρι τον τραμπουκισμό δυο γυναικών
που φιλιούνται στο δρόμο και τις επιθέσεις σε τρανς άτομα, το συμπέρασμα είναι πως αυτά συνθέτουν τη σύγχρονη
σεξιστική κοινωνική συνθήκη. Η συνεχής αναπαραγωγή αυτής της κουλτούρας, είναι και αυτή που ανατρέφει και
συντηρεί τελικά την επίθεση και το βιασμό.
Έτσι λοιπόν, η μάτσο αντρική ματιά, μας βλέπει κατά περίσταση είτε σαν ένα ακόμα αντικείμενο ή εμπόρευμα, που
το μεταχειρίζεται όπως γουστάρει, είτε ως κάτι που οφείλει να το προστατεύσει από τους κινδύνους. Σα μία που "τα
'θελε" γιατί φόρεσε πιο κοντή φούστα, ή σαν την "άσπιλη" και "αμόλυντη" γυναίκα που πρέπει να υπερασπιστεί.
Όμως σε μια κοινωνία που μας θέλει φοβισμένες, δε ζητάμε περισσότερη ασφάλεια ούτε αστυνόμευση. Διεκδικούμε
μόνες μας το δημόσιο χώρο που μας ανήκει. Προστάτες μας δε θεωρούμε ούτε τους "άντρες της ζωής μας",ούτε
σίγουρα τους μπάτσους που δήθεν θα κάνουν τις γειτονιές μας ασφαλέστερες
'Αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουμε ακόμα κι εμείς να συζητάμε για το βιασμό ή τη σεξουαλικοποιημένη βία
γενικότερα ή τη κακοποίηση σωματική ή ψυχολογική. Μιλώντας για αυτά κάνουμε το πρώτο βήμα να αναδείξουμε
την έμφυλη βία, να αφυπνίσουμε και να οξύνουμε τα συλλογικά μας αντανακλαστικά, απενοχοποιώντας τα "θύματα"
αλλά παράλληλα μη δεχόμενες τη θυματοποίηση του υποκειμένου που υφίσταται τη βία. Όσες αναγνωρίζουμε τις
εαυτές μας αλλά και τους εαυτούς μας σε αυτή τη πραγματικότητα μπορούμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη
(έστω για πρώτη φορά) και να προσπαθήσουμε να βρούμε τους δικούς μας τρόπους για να να αντικρούσουμε όλα
αυτά που πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας, στα σώματα μας και εν τέλει στις ζωές μας.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
πορεία γειτονιάς 27/6
21:00 ροτόντα
Να πάρουμε πίσω τους δρόμους!
-γειτόνισσες-
πηγή : email που λάβαμε στις 20 Ιούνιος 21h
«Όσο κυκλοφορούν βιαστές, η πόλη δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη» | Βραδινή ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ στους δρόμους του κέντρου ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 21.00 πάρκο Ροτόντας
Τον τελευταίο μήνα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου σημειώθηκαν περιστατικά έμφυλης βίας τα οποία περιλαμβάνουν από λεκτικές -ή μη- σεξιστικές, ομοφοβικές και τρανσοφοβικές επιθέσεις, μέχρι και απόπειρες βιασμού. Το πιο πρόσφατο γνωστό συμβάν αποτελεί μια κοπέλα, η οποία γυρνώντας σπίτι της αργά το βράδυ, δέχτηκε την επίθεση άγνωστου άντρα που είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό της.
Η έμφυλη βία, η επιθετική συμπεριφορά δηλαδή που εκφράζεται είτε ενάντια σε γυναίκες εξαιτίας του ίδιου τους του φύλου και εκπορεύεται από μια αντίληψη περί «κατωτερότητάς, αδυναμίας» ή/και εκμετάλλευσης τους είτε ενάντια σε «σεξουαλικές μειονότητες» με βάση την αντίληψη περί «ανωμαλίας» και «μη κανονικότητας» διαχέεται σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού. Το εκάστοτε υποκείμενο που ασκεί αυτό το είδος βίας δεν είναι κατ' ανάγκη μέλος μιας συγκεκριμένης, κοινωνικά μη αποδεκτής (περιθωριοποιημένης) ομάδας. Τέτοιες συνειδήσεις και συμπεριφορές είναι δημιουργήματα αλλά και κύριοι εκφραστές της πατριαρχίας, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των εξουσιαστικών σχέσεων που υπάρχουν παντού γύρω μας, υπερασπίζοντας την επιβολή του «ισχυρού» στον «ανίσχυρο». Οι εκφάνσεις της πατριαρχικής κοινωνίας απαντώνται σε όλο το εύρος των δομών της. Από τον εξαναγκασμό για την ικανοποίηση συζυγικών καθηκόντων, τις αλλεπάλληλες σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους, ως τα (κάθε είδους) σεξιστικά σχόλια στους δημόσιους χώρους.
Από την πλευρά της η κοινωνία ενώ φαινομενικά καταδικάζει τέτοιου είδους περιστατικά, στην ουσία κάθε φορά που τα αντιμετωπίζει σαν «μεμονωμένα γεγονότα», τα οποία απλά «συμβαίνουν», όταν υιοθετεί ως κριτήριο ανοχής προς τους δράστες την εξωτερική εμφάνιση και τις ενδυματολογικές επιλογές του θύματος καταλήγοντας: «τα 'θελε και τα 'παθε έτσι όπως ντύνεται» κτλ. ουσιαστικά υποθάλπτει τους βιαστές, τους νομιμοποιεί κοινωνικά και τους ανοίγει την όρεξη για νέες επιθέσεις δικαιολογώντας την βία που ασκούν αυτά τα καθάρματα. Υποβοηθά επίσης στη διαμόρφωση ενός κλίματος ενοχής και αθέμιτης «θυματοποίησης», που έχει ως αποτέλεσμα την αποσιώπηση τέτοιου είδους περιστατικών.
Εμείς ως κομμάτι των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας και αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής βάσης, ως αναρχικοί και αναρχικές τασσόμαστε απέναντι και ενάντια σε τέτοιου είδους κοινωνικές συμβάσεις και πρακτικές. Προτάσσουμε τη δόμηση ενός κοινωνικού ιστού με κύρια χαρακτηριστικά του την αλληλεγγύη και την αυτενέργεια, δρώντας ενάντια στους ηθικούς και έμπρακτους αυτουργούς των παρενοχλήσεων και των βιασμών ανεξάρτητα με τον αν είναι ψυχολογικοί, λεκτικοί ή σωματικοί. Αντί να περιμένουμε τους μπάτσους, οι οποίοι αποτελούν τον βασικό πυλώνα αναπαραγωγής και δικαιολόγησης τέτοιων περιστατικών να κουνηθούν, βγαίνουμε στο δρόμο για να κινητοποιήσουμε τα κοινωνικά αντανακλαστικά με σύνθημα: «ΟΣΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΒΙΑΣΤΕΣ Η ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΣΥΧΑ» και στόχο να σπάσουμε στην πράξη την ένοχη σιωπή που επιβάλλει το κυρίαρχο πατριαρχικό και σεξιστικό περιβάλλον. Δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για οποιοδήποτε περιστατικό υποπέσει στην αντίληψή μας. Κανείς δεν θα μας σταματήσει απ' το να κυκλοφορούμε ελεύθερα στο δρόμο (νύχτα και μέρα).
Βραδινή ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ στους δρόμους του κέντρου
ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 21.00 πάρκο Ροτόντας
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο
πηγή: https://maurokokkino1936.wordpress.com/2015/06/22/%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B7-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80/
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ
Πριν λίγες βδομάδες μια κοπέλα δέχθηκε άγρια επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας της καθώς επέστρεφε στο σπίτι της. Αυτή η επίθεση ήταν η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια μια σειρά άλλα περιστατικά έμφυλης βίας που είχαν συμβεί στην ίδια περιοχή, παλιότερα. Και αυτά με τη σειρά τους είναι μία σταγόνα στον ωκεανό των μικρότερων ή μεγαλύτερων προσβολών, επιθέσεων (λεκτικών, ψυχολογικών, σωματικών), υποτίμησης και βίας.
Ανά κάποιους μήνες, η κοινή γνώμη «συγκλονίζεται» από κάποια ιδιαίτερα βίαια επίθεση ή βιασμό. Οργίζεται με τον θύτη -κάποιοι μάλιστα σπεύδουν να βγάλουν τον ναζί που κρύβουν μέσα τους και ζητάν δημόσια λιντσαρίσματα- και νιώθει συμπόνια και λύπηση για το «θύμα». Αυτοί που καθημερινά αρέσκονται να εξηγούν πως το θύμα «τα `θελε», επειδή φορούσε κοντή φούστα ή επειδή κυκλοφορούσε μόνη της πολύ αργά, σιωπούν για λίγες στιγμές (ή και όχι) πριν συνεχίσουν να λεν τις ίδιες ανυπόστατες βλακείες, με το ίδιο ύφος, μόλις η «ειλικρινής θλίψη» για το περιστατικό υποχωρήσει.
Και μετά ξεχνάμε.
Το μόνο που μένει είναι οι κραυγές για περισσότερη αστυνόμευση, αυστηρότερες ποινές στους θύτες και η τρομο-υστερία για το πόσο προσεκτικές πρέπει να είμαστε για το πώς και πού κυκλοφορούμε. Αν, μάλιστα, τύχει και ο βιαστής είναι μετανάστης- σε αυτά προστίθενται και οι ρατσιστικές κορώνες για τον «απολίτιστο» μετανάστη που τριγυρνά στους δρόμους γυρεύοντας να βιάσει Ελληνίδες - κραυγές που έχει συμβεί να οδηγήσουν και σε πογκρόμ.
Τι είναι οι θύτες; Είναι διαταραγμένοι. Είναι αλκοολικοί. Είναι Μουσουλμάνοι. Είναι πάντα «οι άλλοι». Κι όμως, οι βιαστές δεν είναι «οι άλλοι», δεν είναι άγνωστα και περίεργα τέρατα που καιροφυλακτούν στις γωνίες. Είναι πατριοί, θείοι, συγγενείς, σύζυγοι, που μέσα από το βιασμό επιβεβαιώνουν την εξουσίας τους. Είναι άντρες καθημερινοί.
Οι Δυτικές κοινωνίες αρέσκονται να δείχνουν με αποτροπιασμό τους «ανορθολογικούς φανατικούς μουσουλμάνους που καταπιέζουν και κάπου- κάπου πετροβολούν τις γυναίκες τους» και να βαυκαλίζονται ότι οι ίδιες έχουν αφήσει τον σεξισμό στο παρελθόν. Ωστόσο, όλες εμείς ξέρουμε ότι βγαίνοντας από το σπίτι μας κάποιος θα μας κοιτάξει σαν ένα κομμάτι κρέας, κάποιος θα μας σφυρίξει, κάποιος θα μας 'την πέσει'. Θα μας βάλουν χέρι στο δρόμο ή στο λεωφορείο. Θα φάμε όλα τα υπερ-σεξουαλικοποιημένα Δυτικά «δημοκρατικά» πρότυπα στη μούρη. Θα ακούσουμε τις γνωστές σαχλαμάρες για το πόσο από το σώμα μας είναι «πρέπον» να αφήνουμε ακάλυπτο, πώς πρέπει να μιλάμε, να γελάμε, να καθόμαστε. Από το νηπιαγωγείο ακόμα, θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως να γίνουμε καλές σύζυγοι, μάνες, νοικοκυρές. Θα πάμε στη δουλειά, όπου θα πληρωνόμαστε λιγότερο από τους άρρενες συναδέλφους μας. Αν είμαστε τυχερές θα μας προσλάβουν -αφότου διαβεβαιώσουμε το υποψήφιο αφεντικό μας ότι δεν έχουμε κανένα σκοπό να μείνουμε έγκυες και ξέροντας ότι αν αυτό συμβεί θα απολυθούμε-. Θα γυρίζουμε σπίτι, θα μαγειρεύουμε και θα κάνουμε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Πολλές από εμάς θα βιώνουμε και πιο αναβαθμισμένες εκφράσεις της περίφημης Δυτικής ισότητας: κακοποιήσεις, ξυλοδαρμούς, βιασμούς. Σπίτι, δουλειά, δρόμος είναι διαφορετικές πινελιές του ίδιου σεξιστικού καμβά.
Και ενώ φεμινιστικές οργανώσεις και ΜΚΟ κάνουν ασκήσεις επί χάρτου για το πώς θα «καταργηθεί» ο σεξισμός, εμείς ξέρουμε ότι η πατριαρχία μπορεί να μην είναι γέννημα, είναι όμως χρήσιμο εργαλείο του καπιταλισμού.
Ο τελευταίος χρειάστηκε τον σεξισμό για να εδραιωθεί και τον χρειάζεται και τώρα. Χρειάζεται την έμφυλη καταπίεση για να μετατρέψει τη γυναίκα σε εργαλείο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και συνεπώς την ετεροκανονικότητα για να εδραιωθεί μία ορισμένη αντίληψη περί «υποχρεωτικής ετεροφυλοφιλίας» και «μιαρότητα της ομοφυλοφιλίας».
Οι διακρίσεις με βάση το φύλο και τη σεξουαλική κατεύθυνση, όπως και αυτές βάσει της φυλής, της ηλικίας και κάθε άλλου κοινωνικού διαχωρισμού είναι εγγενή δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, απαραίτητα για τη διαίρεση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων για τον κατακερματισμό των αντιστάσεων τους. Η ιεραρχία και οι διαχωρισμοί εντός της εργατικής τάξης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, το straight και lgbtqi άτομο, τον νόμιμο και τον χωρίς χαρτιά εργάτη, κ.λπ., είναι ζωτικής σημασίας για τα αφεντικά και καλλιεργούνται από αυτά επιμελώς, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, όσο και σε αμιγώς υλικό (π.χ. μισθολογικές διαφορές άντρα- γυναίκας). Ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, ο σεξισμός είναι πιο απαραίτητος από ποτέ για την απόσυρση του «περιττού» εργατικού δυναμικού από την παραγωγή και τη διατήρηση της κοινωνικής ιεραρχίας.
Όσο υπάρχει η αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας, ο σεξισμός θα επιστρατεύεται προς όφελος του πρώτου. Όσο υπάρχει το κράτος ο σεξισμός θα διαιωνίζεται. Για αυτό και η πάλη μας ενάντια στον σεξισμό είναι μέρος του αντικαπιταλιστικού και αντικρατικού αγώνα.
Παλεύουμε στο εδώ και το τώρα, απέναντι σε όλα τα μέτωπα, απέναντι σε όλες τις συνθήκες που γεννούν και προωθούν την άσκηση εξουσίας.
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΡΕΦΕΙ
ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 27/06/2015
21:00, Πάρκο Ροτόντας
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
lib_thess@hotmail.com
http://www.libertasalonica.wordpress.com
πηγή: https://libertasalonica.wordpress.com/2015/06/23/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%B1/
"ε, ψιτ κοπελιά" και στα μούτρα σου
"Ε, ΨΙΤ ΚΟΠΕΛΙΑ" ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ
Πρίν από μερικές εβδομάδες στο κέντρο της πόλης, μία κοπέλα γυρνώντας το βράδυ σπίτι της, δέχτηκε άγρια επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας της. Το περιστατικό αυτό, καθώς διαχεόταν στον δημόσιο διάλογο, έφερε στην επιφάνεια και άλλα ανάλογα περιστατικά έμφυλης βίας. Φυσικά δεν χρειάζεται να μυρίσουμε αίμα για να μιλήσουμε.
Η έμφυλη εξουσία αποτελεί κομμάτι αυτού του κόσμου. Είναι όλες αυτές οι σχέσεις εξουσίας που αναπαράγει η ίδια η κεφαλαιακή σχέση, όλες αυτές οι στιγμές που βιώνουνε στην καθημερινότητά μας. Από τα βλέμματα που σε γδύνουν από πάνω μέχρι κάτω μέχρι το «τράβα στην κουζίνα σου μωρή» σε κάποιο φανάρι. Από το αφεντικό που σου την πέφτει και εξισώνει την περιοδό σου με την αποδοτικότητά σου, μέχρι το «βάλε και καμία φουστίτσα, ρε κοπελιά» για να σερβίρεις ή το «ζητείται αποκλειστικά άνδρας». Από το «κάλα μωρή γιατί δεν μαγείρεψες», μέχρι το χέρι του άνδρα που σηκώνεται και τη δικαιολογία «τις θέλει τις σφαλιάρες της για να στρώσει». Από τα βλέμματα αηδίας και αποδοκιμασίας στη θέα ενός ομόφυλου ζευγαριού μέχρι τους τραμπουκισμούς στον δημόσιο (και όχι μόνο) χώρο. Είναι όλες αυτές οι στιγμές που αναπαράγουν (και) έμφυλες σχέσεις εξουσίας. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Και γι' αυτό ακριβώς μιλάμε και πράττουμε.
Για εμάς ο βιασμός και οι εκφάνσεις της έμφυλης βίας αποτελούν στιγμές αυτής της έμφυλης εξουσίας. Είναι όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας και έτσι θέλουμε να τα αντιμετωπίζουμε. Απέναντι λοιπόν, σε ρητορείες που προτάσσουν περισσότερη αστυνόμευση ως λύση, πολιτοφυλακές και άντρες-προστάτες των ανυπεράσπιστων γυναικών, εμείς επιλέγουμε να ποντάρουμε στις κοινωνικές μας σχέσεις. Στις σχέσεις που θέλουμε να χτίσουμε. Όπου τα στιβαρά μπράτσα αντικαθίστανται από τις σχέσεις αλληλεγγύης στις γειτονίες και στις πλατείες. Γιατί δεν περιμένουμε απλά μια «αφορμή» για να αντιδράσουμε, ούτε ψάχνουμε να βρούμε γύρω μας το «τέρας» με τους δέκα φαλλούς. Γιατί επιλέγουμε να μιλάμε σε πρώτο πρόσωπο παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας, η μία δίπλα στην άλλη.
ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ
σάββατο 21/6 στις 21.00 | ροτόντα