Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 στις 20.00
Προβολή ταινίας Allonsanfan
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΙΣΚΡΑ 19/03 - 22/03
ΠΕΜΠΤΗ 19/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
Διασκεδάζουμε παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια ... με χαλαρή μουσική υπόκρουση...Σε μια περίοδο όπου εδώ και πολύ καιρό κυριαρχεί, κυρίως στην νεολαία, η ατομικοποίηση και η στρεβλή έννοια της διασκέδασης σε αυτό τον τομέα, στη μορφή και το περιεχόμενό της (ίντερνετ καφέ, τυχερά παιχνίδια, απρόσωπα παιχνίδια μέσω του Η/Υ κ.α.) κάνουμε μια προσπάθεια μέσω των επιτραπέζιων παιχνιδιών (και όχι μόνο) ώστε να διασκεδάσουμε πραγματικά. Συγχρόνως να κοινωνικοποιηθούμε, να έρθουμε σε επαφή, να παράγουμε κριτική σκέψη, ικανότητες και δεξιότητες, να πάρουμε γνώσεις, εργαλεία χρήσιμα σε τελική ανάλυση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Με ένα πνεύμα, όπου κανείς δεν βγαίνει χαμένος στο τέλος του παιχνιδιού ή κανείς δεν είναι πιο "τυχερός" από τον άλλο, όπου με την έννοια της κρίσης αναδεικνύεται ο "καλύτερος"!
-----------------------------------------------------------------
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
ΜΟΥΣΙΚΟ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Στον Μάνο Χατζιδάκι
...και όχι μόνο...
Ερμηνεία: Χρήστος Καράνταης
Κλασική Κιθάρα: Κώστας Σταθόπουλος
Έναρξη στις 21:30
------------------------------
ΣΑΒΒΑΤΟ 21/03
Βραδιά νεολαίας
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
-------------------------------
ΚΥΡΙΑΚΗ 22/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
Προβολή ταινίας ΑΛΟΝΖΑΝΦΑΝ
(Allonsanfan)
Ώρα έναρξης 20:00 των Πάολο και Bιτόριο Ταβιάνι
Το Αλλοζανφάν είναι ο ώριμος καρπός της διπλής τους παιδείας. Ενός λεπτολόγου εστετισμού, τυπικά αστικού, και ενός μαρξισμού που τον ανακάλυψαν σχετικά αργά.
Η δράση της ταινίας τοποθετείται στην Ιταλία το 1816, δηλαδή τη χρονιά που η Παλινόρθωση ανακόπτει την εξελικτική διαδικασία της Γαλλικής Επανάστασης και μπολιάζει στο «παλιό» (το φεουδαρχικό) καθεστώς μερικές μόνο από τις κατακτήσεις της Μεγάλης Επανάστασης των Αστών. Το όραμα του Μαρά, του Ροβεσπιέρου και κυρίως, του Μπαμπέφ είναι ήδη μια απλή μνήμη, ή «ανολοκλήρωτη» επανάσταση ένα γεγονός, και η ήττα βεβαιωμένη από την Ιερά Συμμαχία.
Ωστόσο εν ονόματι της μεγάλης ουτοπίας, μια ομάδα επαναστατών (οι Σουμπλίμ) συνεχίζουν στην Ιταλία τον αγώνα που άρχισε είκοσι περίπου χρόνια νωρίτερα στη Γαλλία ο Μπαμπέφ. Το οικτρό τέλος τους είναι ήδη προδιαγραμμένο απ' τις ριζικά αλλαγμένες συνθήκες, και οι παλιοί επαναστάτες είναι υποχρεωμένοι είτε να συνθηκολογήσουν και να συμβιβασθούν είτε να συνεχίσουν μέχρις εσχάτως έναν απεγνωσμένο αγώνα, που αν δεν οδηγήσει στη νίκη όπως ελπίζουν πάντα θα διαφυλάξει ωστόσο το μεγάλο όραμα και θα δικαιώσει (στο ατομικό επίπεδο) τους προηγούμενους αγώνες μιας ζωής.
Η ταινία αρχίζει μ' ένα θάνατο (του αρχηγού των Σουμπλίμ) και τελειώνει μ' ένα μακελειό (ολόκληρη η ομάδα εξουδετερώνεται από τους χωριάτες του νότου). Εντούτοις, είναι «επαναστατικά αισιόδοξη». Την απάντηση σ' αυτό το παράδοξο την δίνει το φινάλε της ταινίας: Ο νέος αρχηγός ο Αλονζανφάν (το ζωντανό «πνεύμα» της γαλλικής επανάστασης) θα σηκωθεί μέσα στο σωρό των πτωμάτων για ν' αναγγείλει στον ολιγόπιστο και προδότη Φούλβιο (Μαστρογιάννι) τη μεγάλη νίκη που θάρθει κάποτε, όταν οι χωριάτες (ο λαός) αποχτήσουν ταξική συνείδηση και πάψουν νάναι όργανα των δεισιδαιμονιών, της πανούκλας και των παπάδων. Προς το παρόν, αυτό που προέχει για τους ηττημένους επαναστάτες είναι να διατηρήσουν το μεγάλο όραμα, δηλαδή για «ένα τίποτα».
Σε μια συνέντευξή τους οι Ταβιάνι διευκρινίζουν αυτή τη θέση: «Έχουμε δικαίωμα να ξανααντιμτωπίσουμε την Ουτοπία σαν Αλήθεια, σαν συγκεκριμένο σχέδιο, και να ελπίζουμε ότι η απελπισία θα γίνει ένα καινούργιο σημείο εκκίνησης». Θέλουν να πουν πως ο επαναστάτης είναι, πριν απ' το κάθε τι, ένας «δρων ποιητής» που μπορεί ναν μην ξέρει να ζει αλλά, οπωσδήποτε ξέρει να πεθαίνει - όπως κάθε ποιητής, κυριευμένος απ' το συχνά άπιαστο όραμά του- κι' ότι κάθε λιγόψυχος και συμβιβασμένος δεν είναι παρά ένας προδότης που βολεύεται καλά πίσω απ' την «ανωριμότητα των συνθηκών», τα «σφάλματα της ηγεσίας» κλπ., κλπ.
Η ταινία χωρίζεται σαφέστατα σε δύο μέρη: ένα «αντάτζιο» και ένα «αλέγκρο μα νον τρόπο». Το πρώτο ήρεμο και συγκρατημένα θλιμμένο κυριαρχείται από τα «σόλι» και τα «ντουέτα» του Φούλβιο που προσπαθεί να ενταχθεί στην οικογένειά του, ενώ στο δεύτερο, γεμάτο συγκοπτόμενους και αντιστικτικούς ρυθμούς η έμφαση δίνεται στα «κόρα» της επαναστατικής ομάδας, χωρίς ο Φούλβιο να πάψει να είναι το «πρώτο βιολί».
Δυο ριζικά διαφορετικές μελωδίες (του Έννιο Μορικόνε, που εδώ ξεπέρασε τον εαυτό του) στην ηχητική μπάντα του φιλμ κάνουν σαφέστερο αυτόν το χωρισμό: Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί μια αφελέστατη υπεραισιόδοξη μελωδία που πρωτοεισάγεται με δηλωμένη την ηχητική της πηγή (την τραγουδάει η αδελφή του Φούλβιο) για να περάσει αμέσως μετά, με μια καταπληχτική μαεστρία στην υπόκρουση και ν' αποκτήσει τη διάσταση ενός θριαμβικού - επικού τραγουδιού (το Ντιριντιντίν» θα το τραγουδάτε οπωσδήποτε βγαίνοντας απ' το φιλμ), που κρεσεντάρει τη στιγμή ακριβώς που η κάμερα, μ' ένα αργό πανοραμίκ, περιγράφει το αρχοντικό απ' έξω και στο σύνολό του, και σταματάει όταν στο ίδιο πλάνο μπαίνει η επαναστάτρια Σαρλότ (Λέα Μασσάρι) η οποία και θα ξεβολέψει τόσο το σύζυγό της (τον Φούλβιο) όσο και τη φαμίλια του: Για τον Φούλβιο η μακαριότητα παίρνει τέλος με το τέλος της μελωδίας και με το μπάσιμο στον ιταλικό λόγο του ουγγαρέζικου μονολόγου της Σαρλότ. (Ολόκληρη αυτή η σεκάνς, είναι κάτι το καταπληκτικό και έξω από κάθε περιγραφή. Ποτέ δεν έχουμε δει κάτι ανάλογο. Άλλωστε, σ' αυτήν ακριβώς τη σεκάνς ο θεατής έχει την ευκαιρία να επισημάνει με μεγαλύτερη ευχέρεια τη μουσική δομή της ταινίας).
Στο δεύτερο μισό, κυριαρχεί το μουσικό θέμα που θα συνοδεύει συνεχώς τους επαναστάτες. Είναι μια μελωδία στέρεη, σοβαρή και απειλητική που εισάγεται και πάλι με δηλωμένη την ηχητική της πηγή για να περάσει κι' αυτή στην υπόκρουση και να λειτουργήσει από κει και κάτω σαν σουίτα μπαλέτου.
Στον περιορισμένο χώρο που έχουμε είναι αδύνατο να εξαντλήσουμε τη μελέτη αυτού του αριστουργήματος. Ο θεατής πρέπει να κάνει μια προσπάθεια για να κατανοήσει και ν' αγαπήσει το φιλμ. Αν δεν τα καταφέρει, δεν θα φταίνε γι' αυτό οι αδελφοί Ταβιάνι, όπως ακριβώς δε φταίνε οι σοβαροί μουσουργοί που η συμφωνική τους μουσική δεν αρέσει σε όλους.
πηγή : email received on 16 Μάρτιος 20h