kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ-ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 έρχονται σε ένα περιβάλλον όπου τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και διεθνώς εντείνεται η κρίση του καπιταλισμού. Οι κυρίαρχοι επιβάλλουν συνθήκες σύγχρονου ολοκληρωτισμού καταδικάζοντας όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στη φτώχεια και την εξαθλίωση και προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση πραγματοποιούνται οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, αναπτύσσονται κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, δημιουργούνται συνελεύσεις γειτονιάς, διαχέονται τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Με τη σειρά του το κράτος απαντά επενδύοντας στην καταστολή και εγκαθιδρύει ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Από το 2010 και μετά το πολιτικοοικονομικό σύστημα βρίσκεται διαρκώς σε μια ρευστή συνθήκη, όπου οι κυβερνήσεις αλλάζουν η μία μετά την άλλη, κόμματα ανεβάζουν τα ποσοστά τους και διεκδικούν το μερίδιό τους από την πίτα της κυβερνητικής εξουσίας ενώ άλλα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο. Όλα αυτά δεν είναι παρά όψεις και ανακατατάξεις ενός συστήματος που οδεύει προς την καταστροφή του και οι προσπάθειες του προκειμένου να διασωθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του.

Η κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος που κορυφώθηκε τη διετία 2010 - 2012 άλλαξε τους πολιτικούς συσχετισμούς. Διαφάνηκε (για πρώτη φορά) η προοπτική μιας «αριστερής» κυβέρνησης. Μία καθεστωτική αριστερά που στόχευσε στο να κερδίσει υποστηρικτές τόσο από μέρος των εκμεταλλευόμενων που ήταν τρομοκρατημένοι από τη βίαια επίθεση που δέχτηκαν από κράτος και κεφάλαιο σε όλο το εύρος της κοινωνικής τους ζωής (μειώσεις μισθών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μαύρη εργασία, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διάλυση σχολείων, παροχών υγείας κτλ) όσο και από τον κόσμο που βρισκόταν στο δρόμο και αγωνιζόταν ενάντια στη λεηλασία των ζωών του (που ήρθε αντιμέτωπο με νέα σώματα ασφαλείας ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, με την ποινικοποίηση εργατικών αγώνων, τις επιτάξεις απεργών, τους άγριους ξυλοδαρμούς σε διαδηλώσεις, τους βασανισμούς αναρχικών, τις εκκενώσεις σε καταλήψεις και τις επιθέσεις από παρακρατικούς σε χώρους αγώνα κ.τ.λ.)

Οι εκλογές του 2012 κατάφεραν να περιορίσουν την κοινωνική οργή και αμφισβήτηση, εμπέδωσαν στους καταπιεσμένους το αίσθημα της αδυναμίας και της ανικανότητας να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και πέτυχαν ένα πλήγμα στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που αναπτύσσονταν.

Η πραγματική κρισιμότητα των εκλογών του 2015 έγκειται στη σημασία που έχουν ως το σημείο επανανομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας. Στόχος τους είναι να αποσπάσουν εκ νέου την κοινωνική συναίνεση, να τρομοκρατήσουν και να αποπροσανατολίσουν τους καταπιεσμένους από το ότι καμία όψη του καπιταλισμού δεν θα διεξάγει ποτέ κοινωνική πολιτική. Έτσι επιχειρούν να εμπλέξουν ξανά τους καταπιεσμένους, καθιστώντας τους συνυπεύθυνους. Η ελευθερία συμμετοχής και επιλογής στην εκλογική διαδικασία είναι το ίδιο ελεύθερη όπως είναι η επιλογή μας να βρούμε δουλειά ή ο κατ' επίφαση ελεύθερος χρόνος μας. Πολιτικοί, θεσμοί, αφεντικά, κανάλια, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που βρίσκονται στο στρατόπεδο των εκμεταλλευτών μας, είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε να ψηφίσουμε.

Κάθε πολιτικός σχηματισμός για να βρεθεί στη θέση να διεκδικεί κομμάτι από την πίτα της εξουσίας, έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά του και έχει συνάψει συμμαχίες με κομμάτια του κεφαλαίου. Γνωρίζουμε πως όποια και αν είναι η αυριανή κυβέρνηση δεν θα αντιταχθεί στα συμφέροντα του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ, κλπ προωθούν μια διαταξική ανάγνωση της κατάστασης δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να στηρίζουν τα συμφέροντα των αφεντικών, τα οποία όμως ήταν, είναι και θα είναι ανταγωνιστικά προς τα συμφέροντα της τάξης μας.
Για τον κόσμο του αγώνα το ζητούμενο δεν πρέπει να είναι να πέσει η τωρινή κυβέρνηση και να αντικατασταθεί από από την καθεστωτική αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρούσε να χειραγωγήσει, τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, αποπειράται τώρα να αντλήσει υπεραξία διατυμπανίζοντας ότι η νίκη του στις εκλογές, αποτελεί και νίκη όλων των αντιστάσεων των από τα κάτω και τη δικαίωσή τους. Η ελπίδα από πλευράς των αγωνιζόμενων πως θα έρθει μια περίοδος χαλαρότητας από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Συ.ρι.ζα. είναι μία οφθαλμαπάτη. Αναπτύσσεται μία ρητορική που σκοπεύει να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα. Η ψήφος προσφέρει χρόνο στην όποια κυβέρνηση για να οργανώσει εν μέσω κοινωνικής νηνεμίας (είτε με την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης, μέσω καταστολής, είτε μέσω του χειρισμού και της αφομοίωσης των αγώνων) τη συνέχεια και τον εμπλουτισμό της γενικευμένης επίθεσης ενάντια στην τάξη των καταπιεσμένων.
Η επίθεση κράτους και αφεντικών εναντίων μας θα συνεχιστεί αμείωτη οξύνοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι αντιστάσεις που θα υπάρξουν θα χτυπηθούν τόσο κατασταλτικά όσο και ιδεολογικά. Δεν έχουμε ξεχάσει άλλωστε την αντιμετώπιση που είχαν οι αγωνιστές μετά την πτώση της χούντας από όλο το «δημοκρατικό τόξο». Όσοι τόλμησαν να διεκδικήσουν το κάτι παραπάνω χαρακτηρίστηκαν συλλήβδην αριστεροχουντικοί και προβοκάτορες. Ο κόσμος του αγώνα πρέπει να κλείσει τα αυτιά τους στις φωνές των σειρήνων που τους καλούν να αφήσουν τον αυτοοργανωμένο, αδιαμεσολάβητο και αντιθεσμικό δρόμο του αγώνα για μία ψήφο. Μία ψήφο που θα δώσει λευκή επιταγή στους επόμενους διαχειριστές του συστήματος να παίξουν με τους όρους της εκμετάλλευσής και καταπίεσής μας, χωρίς ούτε να μπορούν ούτε να θέλουν να κάνουν ποτέ τίποτα για να πάψει να υπάρχει.

Έχει αποδειχθεί διαχρονικά πως μέσα από τις εκλογές δεν άλλαξε κάτι εις βάρος του καθεστώτος. Η όποια παραχώρηση έγινε είναι αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούσαν οι αγωνιζόμενοι στους δρόμους. Η συμμετοχή στις εκλογές και η ψήφος (όποιον κι αν ψηφίσεις) αποτελεί μια δήλωση νομιμοφροσύνης, από εμάς τους εκμεταλλευόμενους, προς το κράτος και τους καπιταλιστές. Ο θεσμός των εκλογών δημιουργήθηκε ακριβώς για να εξυπηρετήσει το ίδιο το αστικό σύστημα και τα συμφέροντα του. Επομένως κάθε ψήφος πέφτει στην κάλπη του συστήματος. Δίνει ζωή και αξιοπιστία σε όποιον κλώνο επιλέγεται κάθε φορά. Για εμάς είναι κομβικό σημείο στον κοινωνικό - ταξικό πόλεμο που εξελίσσεται να εμποδίσουμε κράτος και κεφάλαιο να χτίσουν ένα νέο προφίλ-εργαλείο για τη συνέχιση της επίθεσής τους.

Ως αναρχικοί αντιτασσόμαστε εξ αρχής σε κάθε εκλογική διαδικασία και συμμετοχή, προτάσσοντας την ταξική-κοινωνική αυτοοργάνωση. Δε θα μπορούσαμε ποτέ να θεωρήσουμε πως η συμμετοχή στις αστικές εκλογές με οποιοδήποτε τρόπο, μπορεί να αποτελέσει λύση ή να βελτιώσει τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που υφίσταται η τάξη μας.
Καλούμε τον κάθε καταπιεζόμενο και εκμεταλλευόμενο να απέχει από την εκλογική διαδικασία. Καλούμε τον καθένα και την καθεμιά να κάνει μια ρητή και ξεκάθαρη επιλογή άρνησης του στημένου δημοκρατικού παιχνιδιού και απαξίωσης στις μαριονέτες του.

Καλούμε σε ενεργό αποχή. Γιατί το μόνο που μπορούν να φοβηθούν οι κυρίαρχοι είναι η οργάνωση του συνολικού αγώνα μας με αδιαμεσολάβητα, αντιθεσμικά, οριζόντια χαρακτηριστικά στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα σχολεία, τις σχολές, στους δρόμους. Για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, και ενός κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί στο υπάρχον, έξω από τα όρια του συστήματος, ριζοσπαστικοποιώντας τους αγώνες στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί το κράτος και τους καπιταλιστές απαραίτητους για την παραγωγή αγαθών και την οργάνωση της ζωής μας.

Αναρχική συλλογικότητα «Ο.72»
"οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος, τον ανοίγεις βαδίζοντας"

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1538816/