Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015 στις 12.00
Μικροφωνική-συγκέντρωση ενάντια στις εκλογές
πηγή : http://pyranthos.org/2015/01/20/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA/
«Αυτός που ψηφίζει και δεν κάνει τίποτε για την Κοινωνική Επανάσταση
κι αυτός που δεν ψηφίζει κι ομοίως δεν κάνει τίποτε για την Κοινωνική Επανάσταση
είναι το ίδιο άχρηστοι για την υπόθεσή μας.»
-Β. Durruti-
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι μια διαδικασία πολύ πιο σύνθετη από την επιμέρους προβληματική της ανάδειξης μιας κυβέρνησης. Η άνευ προηγουμένου επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά στα πληβειακά στρώματα βρήκε τους καλύτερους θιασώτες της στο πολιτικό προσωπικό που ανέλαβε την διαχείριση της εξουσίας τουλάχιστον τα τελευταία δυο χρόνια. Η πλήρης ταύτιση των κατευθύνσεων του διεθνούς κεφαλαίου και των επιλογών των πολιτικών τοπαρχών του, σκιαγράφησε την ζοφερή πραγματικότητα των καταπιεσμένων: φτώχεια και εξαθλίωση, διαρκής ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής, είτε εκφερόμενος ως βουβός αυτοκτονικός θάνατος στα μικροαστικά διαμερίσματα της μητρόπολης, είτε ως κραυγαλέος και πολυδιαφημισμένος πνιγμός στα ανοιχτά του Αιγαίου• ανεργία κι άμισθη σκλαβιά για τους μεν μισθωτή σκλαβιά με ωράρια γαλέρας προς πενταροδεκάρες για τους υπόλοιπους. Αναγωγή των μπάτσων σε πολιτικό συμπαίκτη, και ανάδειξη του μηχανισμού της ΕΛ.ΑΣ. στη θέση του σύγχρονου μητροπολιτικού στρατού, όπου κάθε κίνηση της αντιστοιχεί στην διεκπεραίωση ενός σχεδίου διαρκούς πραξικοπήματος στη ζωή των κοινωνικών αντιστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές, νέες πειθαρχήσεις στους ατίθασους, το χάπι της απάθειας για τους υπόλοιπους, αποκλεισμός και κατάσταση εξαίρεσης για όλους, σε μια συνθήκη που οριοθετεί το πέρασμα από το κράτος, στην κοινωνία εκτάκτου ανάγκης. Απαραίτητο συμπλήρωμα τα κηρύγματα για την πατρίδα, η φυλή που επιστρέψει να μπαλώσει τα κενά μιας πραγματικής και πολυεπίπεδης ένδειας, η επαναφορά στη ρητορεία της Αγίας Οικογένειας.
Μόνο μια παρέμβαση, μόνος ένας τρόπος είναι ικανός να σπάσει αυτή την αλυσίδα των συστατικών που συνθέτουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, αυτό δηλαδή που πάντα είναι και λέγαμε εξουσία: το αυθόρμητο, πολύμορφο και ζωντανό κοινωνικό κίνημα, το οποίο όμως έχει χάσει την προηγούμενη δυναμική του και σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο η καταστολή των απερχόμενων εξουσιαστών αλλά και η αναθετική ρητορική των επερχόμενων. Για την διάλυση των κοινωνικών κινημάτων επιστρατεύτηκε το μαστίγιο της καταστολής, τα χιλιάδες χημικά, οι φυλακίσεις και προφυλακίσεις των κοινωνικών αγωνιστών, οι βασανισμοί, οι ξυλοδαρμοί, η κρατική τρομοκρατία, η επίθεση στους κατειλημμένους χώρους, οι τρομονόμοι και τα ειδικά κελιά, οι απαγωγές• από τις Σκουριές ως τη Λέλας Καραγιάννη, κι από τον Ιανό ως το Δομοκό η απόπειρα συντριπτικής διάλυσης δομών και διαδικασιών του οργανωμένου επαναστατικού και ελευθεριακού κινήματος κατόρθωσε αρκετά χτυπήματα στους αγωνιζόμενους, ως συνολικό σχέδιο όμως απέτυχε.
Ότι δεν κατάφερε όμως το μαστίγιο υπόσχεται να φέρει σε πέρας το καρότο. Η νεκρανάσταση της πολιτικής διαμεσολάβησης των από-τα-κάτω και μάλιστα σε απευθείας σύνδεση με το Μαξίμου (sic) οριοθετεί το πλέγμα της ενσωμάτωσης, της μερικής «δικαίωσης», της άμβλυνσης των αιχμών που θέτουν οι αγωνιζόμενοι, επιτυγχάνοντας τελικά την περαιτέρω διασκόρπιση, τον τεμαχισμό και το ξεφούσκωμα των κοινωνικών διεκδικήσεων. Αφού το κράτος-πρόνοιας, (το μεγαλύτερο ψέμα της σύγχρονης ιστορίας), δεν μπορεί να προβλεφθεί ξανά, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας θα αρκεστούν στην απλή φαντασιακή αναφορά σε αυτό. Άλλωστε τα πρώτα δείγματα επιρροής και διάχυσης της αυταπάτης είναι γι' αυτούς θετικά. Από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ κι έπειτα σε αξιωματική αντιπολίτευση η συμμετοχή του κόσμου στις λαϊκές κινητοποιήσεις έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Το κεφάλαιο παίρνει από τον καθένα καταρχήν αυτό που έχει να δώσει, μετά, συνήθως, τα παίρνει όλα. Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές μπροστά στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας από σήμερα κιόλας ότι το κριτήριο για να εξετάσουμε την κοινωνική συνθήκη μέσα στην οποία διεξάγεται η αναμέτρηση των πληβείων με τους δυνάστες τους, δεν είναι η στιγμή της ανάδειξης κάποιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, δηλαδή οι εκλογές, αλλά η δύναμη και η ποιότητα των κοινωνικών κινημάτων, η μόνη δύναμη που είχε ποτέ τη «νομιμοποίηση» του δικαίου για να πράξει ριζικές αλλαγές.
Παρόλα αυτά, δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί μια εφαρμόσιμη επαναστατική πολιτική που τόσο πολύ σήμερα την έχουν ανάγκη οι καταπιεσμένοι, χωρίς να αντικρίσουμε την πραγματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.Τα κατώτερα στρώματα επιχειρούν να αντιδράσουν στην επίθεση των δυναστών τους στις μειώσεις μισθών, στην απορρύθμιση των δομών δημόσιας υγείας, στον εκμηδενισμό των δυνατοτήτων πρόσβασης στην παιδεία κ.ά. με τα εργαλεία που έχει κατασκευάσει το καπιταλιστικό σύστημα που γέννησε την ίδια αυτή κατάσταση, στρέφεται λοιπόν στην εκλογική ανάθεση, ακουμπώντας τις ελπίδες του σε μια εναλλαγή της διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας. Ένας κύκλος τόσο γνωστός όσο και επαναλαμβανόμενος.
Χρόνια ολόκληρα η διαμόρφωση της ταξικής πάλης οδήγησε τους καταπιεσμένους να στρέφονται σε διάφορες λύσεις πέρα της ίδιας της δικής τους δύναμης με την λαχτάρα της καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσής τους. Μάλιστα η ιστορία μας προσφέρει παραδείγματα που οριοθετούν σαφώς πιο σημαντικά επίδικα, από το -δίκαιο- αίτημα αποπομπής του ανοιχτού φασισμού από τα κυβερνητικά έδρανα όπως ο ιστορικός πόθος για «δημοκρατία» που ένωσε αστούς και εργάτες για μια επαναστατική βραδιά, μέχρι που η μέρα βρήκε τους αστούς στην εξουσία και τους εργάτες στις ίδιες παράγκες, μέχρι και τα πιο πρόσφατα και πιο τοπικά διλήμματα της «αντιδεξιάς» συμμαχίας για την «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 που όλοι είδαμε την κατάληξη τους.
Προκύπτει λοιπόν μια θέση, που δεν προέρχεται απαραίτητα από κάποια ιδεολογική μήτρα αλλά κυρίως μέσα από μια νηφάλια ερμηνευτική παρατήρηση της ιστορίας των ταξικών αναμετρήσεων: η εξουσία βρίσκεται πάντα σε αντιπαράθεση με την κοινωνία, δρα στους αντίποδες της και οριοθετεί δυο τροχιές σε σύγκρουση και το δικό μας καθήκον, προϋπόθεση της αλήθειας και βασική τομή στην επαναστατική πολιτική είναι να διατηρήσουμε αυτή την πορεία σύγκρουσης με κάθε εξουσία, γιατί πάντα αυτή είναι η τελευταία εναλλακτική επιλογή όλων των καταπιεσμένων όταν απογοητεύονται και χάνουν τις ελπίδες τους και κανείς δεν μπορεί να αφοπλίσει αυτή την προοπτική. Προϋπόθεση της απελευθέρωσης δεν είναι άλλη από την επιλογή δημιουργίας κοινοτήτων με τους δίπλα αντί για την κατασκευή κομμάτων με τους πάνω.
Γνωρίζουμε ότι η Κοινωνική Επανάσταση είναι μονόδρομος. Όπως γνωρίζουμε ότι ο μονόδρομος είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, που εκτός των άλλων χρειάζεται και υπομονή, γιατί κανείς δεν διαλέγει τον δύσβατο αυτό δρόμο όταν μπροστά του ανοίγονται πολλές επιλογές, ακόμη κι αν υποψιάζεται ότι καμιά τους δεν οδηγεί πουθενά. Η αποστροφή μας σε σχέση με τα εκλογικά πανηγύρια είναι μια θέση που υπογραμμίζει την ανάγκη ανάπτυξης των διεργασιών των κοινωνικών κινημάτων πιο έντονα από ποτέ.
Αυτό που μέχρι χθες κάναμε και κατόρθωσε να συσπειρώσει ήδη αρκετό κόσμο στις πολύμορφες γραμμές του αγώνα σήμερα πρέπει να αναδειχθεί σε παράδειγμα οργάνωσης κι αγώνα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στις γειτονιές ακόμη πιο έντονα πρέπει να διαμορφώσουμε δομές αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης παράλληλα με δομές αντιιεραρχικής συναπόφασης, στους χώρους δουλειάς είναι ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να εγκαταλείψουμε τα σάπια σχήματα των γραφειοκρατών και να ενταχθούμε σε ταξικά ριζοσπαστικά σχήματα βάσης. Στους κοινωνικούς αγώνες να αναβαθμίσουμε τα περιεχόμενα, να συνθέσουμε τα ξεσπάσματα, να οργανώσουμε τη δράση. Να ανιχνεύσουμε το πέρασμα σε νέα παραδείγματα συλλογικής παραγωγής, βάζοντας διαρκώς στην πράξη το κορυφαίο ζήτημα της ιδιοκτησίας που καμιά εξουσία δεν μπορεί να δικαιώσει. Να κάνουμε απτή πραγματικότητα την γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, την Αυτοδιαχείριση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες. για τον Κομμουνισμό & την Αναρχία.
Δεν ψηφίζουμε, δεν νομιμοποιούμε καμία εξουσία να διευθύνει τους καταπιεσμένους, ούτε στον εαυτό μας άλλωστε αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα, όμως πράττουμε πιο έντονα από ποτέ, διαμορφώνουμε το ρεύμα του μέλλοντος, τον Κοινωνικό Αναρχισμό, μαζί με τους εκμεταλλευόμενους, τους καταπιεσμένους, ντόπιους και μετανάστες, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε χρήσιμοι στην υπόθεση της Κοινωνικής Επανάστασης, να είμαστε χρήσιμοι στην υπόθεση της Κοινωνική Απελευθέρωσης.
~Ότι υπόσχονται οι εκλογές το πετυχαίνει ο καθημερινός αγώνας.~
Δεν ψηφίζουμε, προετοιμάζουμε την Κοινωνική Επανάσταση.
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»
maurokokkino1936.wordpress.com
πηγή : https://maurokokkino1936.wordpress.com/2015/01/21/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-2015-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CE%BA%CE%BB/