Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015 στις 20.30
Προβολή της ταινίας «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και... άνοιξη »
του Κιμ Κι-Ντουκ .
Λίγα λόγια για την ταινία...
Σ' ένα απομονωμένο μοναστήρι, χτισμένο στην επιφάνεια μιας λίμνης, ένας ηλικιωμένος μοναχός και ο νεαρός μαθητής του σμιλεύουν στωικά το χρόνο και αγωνίζονται για την πνευματική τους ολοκλήρωση, παλεύοντας με τα ανθρώπινα πάθη τους…
Ενα μοναστήρι, το ερημητήριο δύο ανθρώπων που αναζητούν την αλήθεια, που μοιάζει να αναδύεται μέσα από το βυθό μιας λίμνης. Η φύση που τους περιβάλλει αλλάζει χρώματα και διαθέσεις ανάλογα με το πέρασμα του χρόνου και την εναλλαγή των εποχών. Αλλάζουν και αυτοί μαζί της σε απόλυτη αρμονία με το αέναο θαύμα της ζωής που συντελείται γύρω τους. Οταν η αρμονία αυτή διαταρράσεται εξ αιτίας των ανθώπινων επιθυμιών και αδυναμιών τους οφείλουν να δεχτούν τις συνέπειες και να προχωρήσουν, να αναπτυχθούν πνευματικά, μέσα από την εξιλέωση…
Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και άνοιξη ξανά. Η επανάληψη, τα στάδια ωρίμανσης του ανθρώπου, ο αδιατάρακτος κύκλος της ζωής. Πρόκειται ουσιαστικά για μια φιλοσοφική παραβολή που νοηματοδοτείται μέσα από εικόνες μοναδικής ομορφιάς και μια αφήγηση που ακολουθεί ευλαβικά τους αργούς, εκστατικούς ρυθμούς ενός βουδιστικού ψαλμού. Αν κάτι μας ενόχλησε, με αποτέλεσμα να μας "αποσυντονίσει" και να μας βγάλει έξω από τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα της ταινίας, είναι ότι ο σκηνοθέτης - θέλοντας ίσως να απευθυνθεί και στο δυτικό, μη εξοικειωμένο με τη βουδιστική φιλοσοφία, κοινό - γίνεται υπερβολικά "κυριολεκτικός" στους συμβολισμούς του.
Σε κάποια σημεία λοιπόν η ταινία μοιάζει με "εγχειρίδιο του ζεν για αρχαρίους", όταν όμως δε συμβαίνει αυτό, όπως για παράδειγμα σε μιαν υπέροχη σεκάνς από το επεισόδιο του φθινοπώρου όπου ο μαθητής υποχρεώνεται από τον δάσκαλο να σκαλίσει στο ξύλο του δαπέδου ένα μεγάλο κείμενο για να μάθει να ελέγχει το θυμό του, το αποτέλεσμα είναι αληθινά υποβλητικό…