Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015 στις 20.00
Προβολή ταινίας: Jimmy's Hall
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Παίζουν: Μπάρι Γουόρντ, Σιμόν Κίρμπι, Άντριου Σκοτ
Διάρκεια: 109'
Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία, στο σωτήριο έτος 1932. Σε μία χώρα δηλαδή που ακόμη γλύφει τις ανοιχτές πληγές που προκάλεσαν δύο πόλεμοι. Ο αρχικός εναντίον της αγγλικής κατοχής και ο επακόλουθος εμφύλιος ανάμεσα σε αυτούς που δέχτηκαν τους επαχθείς όρους συνθηκολόγησης των Άγγλων και σε αυτούς που τους απέρριψαν. Η Ιστορία δεν κυλά μονάχα μέσα από τα ορμητικά ποτάμια. Κυλά και μέσα από τους παραπόταμους και τα αθέατα ρυάκια. Ο Κεν Λόουτς το γνωρίζει πολύ καλά. Το έχει δείξει στα αριστουργηματικά «Γη και Ελευθερία» (1995) και «Ο άνεμος που χορεύει το κριθάρι» (2006). Ο αρχικός κοινός σκοπός μπορεί να είναι βαρυσήμαντος, αλλά δεν διαρκεί αιώνια. Η επανατοποθέτηση θα φανεί αναγκαία αργά ή γρήγορα. Οι μέχρι πρότινος σύντροφοι μπορεί να γίνουν ξάφνου εχθροί. Η εποπτική ματιά και η συγκροτημένη θέση είναι που θα (προσπαθήσουν να) κάνουν τη διαφορά.
Η Ιστορία δεν γράφεται μονάχα μέσα από τις κοσμογονικές μεταβολές. Γράφεται και μέσα από την καθημερινή μάχη για μικρές κι ανεπαίσθητες αλλαγές. Από την προσπάθεια να γίνει η ζωή ομορφότερη, από τον αγώνα για ελευθερία σκέψης, κρίσης και κίνησης. Ο Κεν Λόουτς το γνωρίζει πολύ καλά. Το είπε και δια στόματος Έιντριαν Μπρόντι, το 2000, στο «Ψωμί και τριαντάφυλλα». "We want bread, but we want roses, too. We want all the beautiful things in life." Πέρα από τον σκελετό, υπάρχει και το εποικοδόμημα. Οι ομορφιές της ζωής δεν είναι κάποια εξεζητημένη απαίτηση ή ένα κάποιο καλομαθημένο βίτσιο. Είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας, σχεδόν εφάμιλλο με τις βιολογικές ανάγκες.
Ο Τζίμι Γκράλτον επιστρέφει στη γενέτειρά του, μετά από δεκαετή απουσία λόγω καταναγκαστικής φυγής. Επιστρέφει προσπαθώντας να ξεγελάσει τον εαυτό του. Ότι τάχα μου θα κάτσει στα αυγά του. Ότι θα ζήσει μια ήρεμη ζωή, φροντίζοντας την ηλικιωμένη μητέρα του. Είναι αδύνατον και δεν είναι θέμα πεπρωμένου ή προκαθορισμένης μοίρας. Είναι ζήτημα σύμπτωσης αντικειμενικών συνθηκών και υποκειμενικής βούλησης. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα συνδυάζονται με το περιβάλλον και τις ανάγκες και ο άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή από το να δράσει. Είναι δυνατόν όμως ένας χώρος, που λειτουργεί ως κέντρο εκπαίδευσης το πρωί και ως σάλα χορού το βράδυ, να θεωρηθεί τόσο ανατρεπτικός και επικίνδυνος; Είναι δυνατόν να αναμοχλεύσει τέτοια μίση και να προκαλέσει τόση οργή και καταστολή; «Ξέρω πως δεν σημαδεύουνε ποτέ στα πόδια, στο μυαλό είναι ο στόχος.» Έτσι τουλάχιστον έγραψε η Κατερίνα Γώγου, καλώντας μας να έχουμε πάντα το νου μας. Μάλλον είναι δυνατόν, λοιπόν. Το νέο πρέπει να πνίξει το παλιό για να αναδυθεί στην επιφάνεια, το παλιό όμως ποτέ δεν θα πέσει αμαχητί.
Ο Κεν Λόουτς κινείται στα γνώριμα κινηματογραφικά του μονοπάτια. Επιδεικνύοντας μία ιδεολογική δέσμευση γεμάτη τρυφερότητα και ευαισθησία. Μακριά από πομπώδεις διδακτισμούς, ξύλινες οδηγίες στράτευσης και πικρίες. Με διαλογικές σκηνές τόσο φροντισμένες και φινιρισμένες που παρασέρνουν αβίαστα. Οι ήρωες στις ταινίες του Λόουτς δεν εκστομίζουν απλώς λέξεις. Τις χαϊδεύουν τρυφερά και ταυτόχρονα, τις αρπάζουν παθιασμένα από τη μέση. Τα λόγια τους είναι γεμάτα φλόγες. Πύρινου πάθους και περιποιητικής ζεστασιάς. Ο Λόουτς καταφέρνει να χωρέσει μια κινηματογραφική αίθουσα μέσα σε ένα μικρό ξύλινο dance floor. Η σκηνή του νυχτερινού χορού έχει όνειρο, έχει και πραγματικότητα. Οι δύο χορευτές είναι πρώην εραστές, είναι εσαεί εραστές, αλλά δεν μπορούν να είναι νυν εραστές. Μολαταύτα, μπορούν να ονειρεύονται. Πρόκειται λοιπόν για μία από τις κορυφαίες στιγμές στη φιλμογραφία του αξιαγάπητου Κεν; Σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι μία πολύτιμη υπενθύμιση ότι σκηνοθέτες σαν τον Κεν Λόουτς πρέπει να γυρίζουν ταινίες για όσο βαστάνε τα πόδια και το μυαλό τους. Και το δεύτερο, θα βαστάει σίγουρα για πολύ καιρό ακόμη.
- See more at: http://www.cinedogs.gr/whatson/jimmys-hall/#sthash.sywuCYlV.dpuf