kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση & πορεία

Εσύ θα απεργήσεις;;

Η εποχή στην οποία ζούμε αν χαρακτηρίζεται από κάτι άλλο εκτός της κρίσης και των συνεπειών της, αυτό είναι η πλήρης διάλυση κάθε αυταπάτης για τον λεγόμενο καπιταλισμό με λαϊκό πρόσωπο ή για ''κράτος-κοινωνία δικαίου''. Η επέλαση των βάρβαρων οικονομικών μέτρων, ιδίως μετά το 2010,δεν συνέπεσε απλά με τον εκφασισμό και την σκλήρυνση της εξουσίας απέναντι σε κοινωνία και αγωνιστές, αλλά τον περιέθαλψε και τον προκάλεσε όντας το ένα δομικό στοιχείο και παράγοντας του άλλου.

Τα εξουσιαστικά καθάρματα εντός και εκτός Ελλάδας ζητούν την πλήρη ισοπέδωση των όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων απέμειναν παράλληλα με τις μισθολογικές περικοπές. Η πλήρης υποτίμηση της εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου δεν θα μπορούσε, παρά να πηγαίνει μαζί με τον ζόφο που επιχειρείται να επικρατήσει και στην κοινωνική ζωή.

Τις τελευταίες ημέρες το κράτος φοβούμενο όσο τίποτα άλλο την κοινωνική αυτοοργάνωση και αντίσταση, μακριά από τα κόμματα-υπηρέτες του, επιτίθεται μέσω των μπάτσων-μπράβων του με σφοδρότητα στα ελευθεριακά μπλοκ της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αθήνα (παρόλο που στην Θεσσαλονίκη τα σκυλιά των αφεντικών φάγαν τις κλωτσιές που τους αρμόζουν), πνίγει στα χημικά τους διαδηλωτές στις Σκουριές, αρνείται εκπαιδευτικές άδειες στους πολιτικούς κρατουμένους της ψευτοδημοκρατίας του, οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.

Στα Πανεπιστήμια οι εντεταλμένοι πρυτάνεις (βλ. Φορτσάκης, Μήτκας και τα υπόλοιπα τσιράκια της κυβέρνησης) προσπαθούν να ακυρώσουν στην συνείδηση του κόσμου τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού (βλ. Γενικές Συνελεύσεις) αντιπροτείνοντας αστεία υποκατάστατα όπως τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, ενώ παράλληλα επιστρατεύουν τα ΜΑΤ για να εμποδίσουν Γενικές Συνελεύσεις ή την υλοποίηση των αποφάσεών τους.
Ως απάντηση στην πλήρη και πολυδιάστατη διάλυση του κοινωνικού ιστού, για τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και του κομματικού στρατού του ΠΑΜΕ, το μόνο μέσω πάλης που τους απέμεινε να προτείνουν είναι μονοήμερες, συμβολικές σχεδόν επετειακού τύπου απεργίες. Χρεοκοπημένοι πολιτικοί σχηματισμοί δεν μπορούν παρά να προσφέρουν χρεοκοπημένες λύσεις. Η μοναδική επιλογή των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι παρά οι απεργίες διαρκείας παράλληλα με την αυτοοργάνωσή τους που θα αντικαταστήσει το κράτος και το κεφάλαιο με την άμεση δημοκρατία της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αυτοθέσμισης.

Στηρίζουμε τα σωματεία βάσης που παλεύουν με τις δικές τους δυνάμεις μακριά από κόμματα και συστημικούς μηχανισμούς.

Απεργιακή Συγκέντρωση, Πέμπτη 27 Νοεμβρίου, Καμάρα 10.00 πμ

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
"Μαύρο & Κόκκινο"

maurexo-kokkinexo@hotmaiexl.com

πηγή : https://www.facebook.com/sulMavrokokkino

Γενική Απεργία 27 Νοεμβρίου

Στο άκουσμα της κήρυξης της Γενικής Απεργίας στις 27/11 σκεφτήκαμε ποια θα ήταν τα κεντρικά αιτήματα της "ηγεσίας" του εργατικού κινήματος. Οι εικασίες λοιπόν, αναμφισβήτητα ήταν πολλές. Μήπως θα ήταν το ζήτημα του ασφαλιστικού που μπαίνει πάλι στο τραπέζι; Μήπως η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας; Ή μήπως η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και του ιδιωτικού τομέα που αρχίζουν να θίγουν και πάλι τα αφεντικά; Θα μπορούσε ακόμα να είναι η άλλαγη του νόμου που έχει να κάνει με την κήρυξη απεργίας ή με την νομιμοποίηση των lock out από τα αφεντικά, που θα δύνανται να κλείνουν τα μαγαζιά τους προσωρινά μοιράζοντας απλόχερα άδειες ανευ αποδοχών σε όλους εμάς! Παρόλα αυτά, η θεματολογία δεν περιέχει τίποτα από όλα αυτά, αλλά στοχεύει στον προϋπολογισμό. Τώρα βέβαια θα πει κάποιος αυτό δεν τα θέτει όλα επί τάπητος; Μάλλον όχι. Όπως κάθε τέλος του χρόνου, έτσι και φέτος η καθεστωτική αριστερά επιλέγει να προχωρήσει σε μια άσκοπη πορεία για τον προϋπολογισμό, μιλώντας φυσικά για το γενικό- είναι σίγουρα πιο ακίνδυνο- σε σχέση με πιο ειδικά ζητήματα σαν το ασφαλιστικό, προσπαθώντας να παίξει μπάλα πιο κεντρικά στην πολιτική σκηνή του τόπου. Η ίδια, η οποία συμμαχεί με την αστική τάξη και υπερασπίζεται τα συμφέροντα της σε μία καταδικασμένη απόπειρα να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις στα πλαίσια ενός κοινωνικού κράτους. Τι καλύτερο λοιπόν, από μια απεργία με γραφική θεματολογία ως μια πιο κινηματική προεκλογική φιέστα, θα μπορούσε να επιλεγεί; Την ίδια στιγμή που προβάρουν ήδη κουστούμια για να ορκιστούν κυβέρνηση.

Η δική μας γνώμη και η πρώτη μας σκέψη ήταν να μη συμμετάσχουμε σε κάτι τέτοιο και πως δεν χωράμε σε τέτοιου είδους πανηγύρια. Παρόλα, αυτά τα αιτήματα σε μια απεργία πρέπει να τα βάζουμε εμείς οι εργαζόμενοι και όχι οι διάφοροι γραφειοκράτες εργατοπατέρες. Αντιλαμβανόμαστε τη σημαντικότητα μιας γενικής απεργίας και προσπαθώντας να την επανανοηματοδοτήσουμε, την αντιμετωπίζουμε ως εργαλείο να συναντηθούμε με κόσμο που εργάζεται και αναπαράγεται κάτω από τις ίδιες συνθηήκες με εμάς, να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας και να μοιραστούμε αγώνες που προηγήθηκαν, συμβαίνουν ή θα ξεκινήσουν. Φυσικά. στεκόμαστε ενάντια σε όσους τη χρησιμοποιούν ως προεκλογικές καμπάνιες.

Για μας είναι ανάγκη η επικοινωνία και η συνδιαμόρφωση με άλλους συναδέλφους από τα κάτω, προκειμένου να δημιουργήσουμε πεδία τυχόν διεκδικήσεων, αλλά και η κυκλοφορία αγώνων που έχουν δοθεί σε χώρους εργασίας και κυρίως στο χώρο του επισιτισμού τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι σκοπίμως μένουν στο περιθώριο από τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Μια μικρή ενδεικτική αναφορά αγώνων στον κλάδο είναι αυτοί στα Banquet, στα Ble, στο Ζωή και κότα, στην Pizza Hut, είτε με τη συμμετοχή του σωματείου, είτε όχι. Το πιο σημαντικό κομμάτι των αγώνων αυτών είναι ότι εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού αντέδρασαν, συναντήθηκαν με άλλους που αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα και διεκδίκησαν τα αυτονόητα.

Συμμετέχουμε στο Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού. Το σωματείο αυτό είναι σωματείο βάσης. Αυτό σημαίνει πως λειτουργεί με εβδομαδιαίες γενικές συνελεύσεις, οι οποίες αναγνωρίζονται ως το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων και στις οποίες συμμετέχουν όλοι ισότιμα. Είναι ανοιχτό σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, εκτός φυσικά από αφέντικα, προϊστάμενους, φασίστες και αυτούς που προσπαθούν να αντλήσουν ψήφους ή υπεραξία για το κομμάτικο τους μαγαζί. Το σωματείο, αν και θεσμικό συνδικαλιστικό όργανο, στέκεται κριτικά απέναντι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό (τύπου ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ), θεωρώντας ότι οι εργατικοί αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι έργο των ίδιων και όχι των δήθεν εκπροσώπων τους, οι οποίοι πολλές φορές απλά συμβάλουν στην αφομοίωση και εκτόνωση αυτών. Γι αυτό και μιλάμε για αδιαμεσολάβητους αγώνες.

Στόχος μας είναι να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας μέσα από την εργατική μας θέση στις τωρινές συνθήκες και προσπαθούμε να διευκρινίσουμε και να δημιουργήσουμε πεδία συγκλήσεων και τυχόν διεκδικήσεων προς την κατεύθυνση της βελτίωσης των εργασιακών μας συνθηκών και, των ζωών μας, προτάσσοντας την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Να συνειδητοποιήσουμε ξανά τη συλλογική μας δύναμη

Προσυγκέντρωση για την πορεία 10.00, Καμάρα

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων (και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού)

Επικοινωνία με το σωματείο:

• Τηλέφωνο:
• swmaexteioservexitorwn@yexahoo.gr
• http://ssmthess.espivblogs.net

Συνέλευση του σωματείου

κάθε Πέμπτη στις 7:00μ.μ στη Μόδη 1(κάθετο στενό στην Ιασωνίδου)

πηγή : email που λάβαμε στις 25 Νοέμβριος 15h

….Απεργίες και «απεργίες»

Κάθε χρόνο η ΓΣΕΕ προκηρύσσει την καθιερωμένη απεργία για τον προϋπολογισμό. Η απεργία αυτή σαφώς είναι μια αφορμή για να θέσει κάθε θιγόμενος κλάδος τα αιτήματά του αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον επετειακό της χαρακτήρα και την απουσία στην «ατζέντα» της κεντρικών ζητημάτων όπως η κυριακάτικη εργασία, οι νέες αλλαγές που αφορούν την συνδικαλιστική δράση και προβλέπουν μέχρι και κατάργηση πρωτοβάθμιων σωματείων, την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τα ωράρια «λάστιχο» κλπ. Για άλλη μια φορά λοιπόν φέτος ο καθεστωτικός συνδικαλισμός χρησιμοποιεί αυτή την απεργία για να αντλήσει πολίτικα οφέλη.

Απέναντι σε τέτοιες απεργίες-εργαλεία στα χέρια της ΓΣΕΕ και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, βρισκόμαστε εμείς, με το μαχητικό συνδικαλισμό και τους συλλογικούς αγώνες από τα κάτω, οργανωμένοι σε σωματεία βάσης, προτάσσοντας γενικές απεργίες διαρκείας. Μπορούμε και πρέπει να μετατρέψουμε τη δεδομένη απεργία ώστε να καταστεί η αρχή για την κλιμακούμενη οργανωμένη δράση μας απέναντι σε κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο και τα σχέδιά τους.

….Κυριακάτικη εργασία: επιστροφή στον 19ο αιώνα

Μέχρι πρότινος κοινώς αποδεκτή για όλους τους εργαζομένους, ήταν η θεσπισμένη κυριακάτικη αργία. Κανένα μαγαζί και κανένας εμποροϋπάλληλος δεν δούλευε για τους λίγους(;) ασυνείδητους καταναλωτές που επιθυμούσαν να βγουν για ψώνια στην αγορά. Σήμερα όμως το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα ανοιχτά μαγαζιά την μόνη μέρα της βδομάδας που οι εργαζόμενοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν καμιά επιτίμηση και υπόδειξη από τα αφεντικά τους και καμία εργασιακή καταπίεση;

H αρχή για την κυριακάτικη εργασία έγινε με το άνοιγμα των καταστημάτων για 7 Κυριακές που αργότερα έγιναν 52, το λεγόμενο «πιλοτικό πρόγραμμα» του υφυπουργού Ανάπτυξης., που φιλοδοξούσε «δοκιμαστικά» να κρατήσει τα μαγαζιά ανοιχτά και να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε πειραματόζωα. Το τελευταίο μέτρο των 52 Κυριακών ήταν αυτό που ώθησε την προσφυγή των εμπόρων (ΓΣΕΒΕΕ) στο συμβούλιο της επικρατείας (ΣτΕ) το οποίο έκρινε την απόφαση του Υφυπουργού για της 52 Κυριακές, ως αντισυνταγματική. Η στάση των εμπόρων είναι αναμενόμενη. Οι 52 Κυριακές δεν φέρνουν κανένα κέρδος στους μικρομεσαίους ίσα ίσα πλήττουν θανάσιμα της τσέπες τους. Τι θα γίνει όμως με τις άλλες 7 Κυριακές που τα καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά;

Θεωρούμε την απόφαση αυτή μιας μορφής «νίκη» για το εργατικό κίνημα; Καμία νίκη ασφαλώς δεν συντελέστηκε με την απόφαση αυτή. Οι αποφάσεις του ΣτΕ, άμεσα ελεγχόμενες από το κράτος, ως μόνο στόχο έχουν να προστατέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών και να κατευνάσουν την οργή του κόσμου της εργασίας. Η απόφαση αυτή στην ουσία της τσάκισε ένα κεκτημένο της εργατικής τάξης, την Κυριακάτικη αργία. Δεν υπάρχουν αυταπάτες για το τι είναι και ποιον υπηρετεί το ΣτΕ όπως και κάθε δικαστικός μηχανισμός. Οι μικρές επιχειρήσεις δεν είναι «αθώα μαγαζάκια», αλλά ζουν χάρη στις εξουσιαστικές σχέσεις που συντηρούν το υπάρχον και που καταπιέζουν τα κατώτερα στρώματα.

Χωρίς να τρέφουμε καμία αυταπάτη, τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή μπορούν να αποτελέσουν πρόδρομο για μια γενικευμένη κυριακάτικη εργασία κατά την οποία όλη η εργατική τάξη θα είναι στο πόδι με ανοιχτές αγορές και καταστήματα, όχι μόνο για 7 αλλά ίσως και για 52 Κυριακές το χρόνο. Κάτι που για πολλούς μάλλον καταναλωτές σήμερα μπορεί να μοιάζει φυσιολογικό, για μας περισσότερο αποτελεί κομμάτι μιας οργουελικού τύπου τραγωδίας που μας γυρνά πίσω σχεδόν 100 χρόνια. Κι αυτό, αν σκεφτούμε πως το 1909 ήταν η τελευταία φορά που δούλευαν οι εμποροϋπάλληλοι κυριακάτικα. Πως λοιπόν τώρα αυτή η τραγωδία μπορεί να μοιάζει φυσιολογική;

Η κυριακάτικη εργασία δεν είναι παρά η κατάργηση ενός ακόμη πράγματος που θεωρούταν για τον κόσμο της εργασίας αυτονόητο(όπως αυτονόητες ήταν και οι συλλογικές συμβάσεις). Όμως γίνεται φανερό πως σήμερα πρέπει να κάνουμε αγώνα ακόμη και για τα αυτονόητα, να κάνουμε αγώνα για 1 ημέρα ξεκούρασης που πάνε να την στερήσουν από τον εργαζόμενο. Με το να χαμηλώνουμε όμως συνεχώς τον πήχη και να τους επιτρέπουμε σιγά σιγά να μας καθυποτάξουν, χάνουμε και κάθε δυνατή ελπίδα να οργανωθούμε και να επιτεθούμε σε αυτό που λέγεται μισθωτή σκλαβιά και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Φτιάχνονται έτσι ανεμπόδιστα από τη μηχανή του συστήματος εργαζόμενοι με εντελώς απελευθερωμένα ωράρια, άνθρωποι μηχανές στην υπηρεσία των αφεντικών. Φυσικά ούτε λόγος για την καθιερωμένη προσαύξηση της τάξης του +75% και των ρεπό μέσα στη βδομάδα που θα πρέπει να δίνονται λόγω της εργασίας την Κυριακή. Γιατί για τα αφεντικά(μικρά και μεγάλα)σημαντικό είναι το υλικό κέρδος και όχι η ξεκούραση των εργαζομένων, οι οποίοι κάτω από τον τρόμο της απόλυσης μετατρέπονται σχεδόν αγόγγυστα σε εργαζόμενους "λάστιχο".

Εσένα λοιπόν που ψωνίζεις δεν σε αγγίζει τίποτα;

Μπορεί λοιπόν ο καταναλωτής σε αυτό το πλαίσιο να θεωρεί πως τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή είναι μια ευκαιρία να ψωνίσει; Όχι

Κανείς δεν μπορεί να είναι καταναλωτής την Κυριακή. Την μέρα αυτή σεβόμαστε τον εργαζόμενο. Γιατί οι αγορές των καταναλωτών την Κυριακή προσδίδουν κέρδος στις επιχειρήσεις και είναι αυτές που θα μετατρέψουν σε ύστερο χρόνο τον καταναλωτή σε εργαζόμενο αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην παρούσα συγκυρία. Με το να δίνει αυτός που ψωνίζει τα λεφτά του την Κυριακή δεν κλέβει απλά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, αλλά ανοίγει το δρόμο για την κλοπή και του δικού του ελεύθερου χρόνου, καθώς η δουλειά την Κυριακή για όλους τους κλάδους δεν μοιάζει πια μακρινός εφιάλτης αλλά σκοτεινό παρόν.

Ποτέ δουλεία την Κυριακή - Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς

Προτάσσουμε λοιπόν την κατάργηση της κυριακάτικης εργασίας και όπλα μας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο έχουμε την ταξική αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια και την οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Γιατί για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας μόνος τρόπος είναι η συλλογική διεκδίκηση και τα αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, όπου οι εργαζόμενοι ισότιμα μάχονται ενάντια στον τρόμο της εργασιακής ανασφάλειας. Ο ελεύθερος χρόνος άλλωστε δεν είναι μόνο για ξεκούραση αλλά και ευκαιρία για συλλογικούς αγώνες.

ΑΠΕΡΓΙΑ-ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ

ΠΕΜΠΤΗ 27/11

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 14/12

11πμ Τσιμισκή με Αριστοτέλους

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Θεσσαλονίκης

esethessalonikis.gr

πηγή : email που λάβαμε στις 26 Νοέμβριος 00h

Γενική απεργία 27/11/2014

Η κήρυξη της πανελλαδικής απεργίας στις 27 Νοεμβρίου από την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με αφορμή τον προϋπολογισμό, είναι ακόμη μια προσπάθεια των οργανώσεων του κρατικού συνδικαλισμού για «επιστροφή στην κανονικότητα». Έχοντας καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να εκτονώσει την κοινωνική οργή και να αποδυναμώσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα που πάλεψε και παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στους καιρούς της μνημονιακής επέλασης, επιστρέφει στο παλιό μοτίβο των επετειακών απεργιών που δε σημαίνουν απολύτως τίποτα για τους εργαζόμενους και αδυνατούν να αποτελέσουν, έστω και συμβολικά την παραμικρή απειλή για το κράτος και τα αφεντικά.
Μεγάλο κομμάτι του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού έχει προσχωρήσει πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ και φοράει έναν μανδύα αγωνιστικότητας. Μια αγωνιστικότητα όμως που καλλιεργεί την ανάθεση και την αντίληψη ότι η λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης θα έρθει με την έλευση μιας αριστερής κυβέρνησης. Δεν είναι παρά η μετεξέλιξη του κρατικού συνδικαλισμού που κύριο στόχο έχει το καναλιζάρισμα των αγώνων των εργαζομένων και την κοινωνική και ταξική ειρήνη.
Κοινωνική και ταξική ειρήνη όμως μόνο από την πλευρά των εργαζόμενων γιατί το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να διεξάγουν έναν σκληρό ταξικό πόλεμο ενάντια στους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους. Η επίσημη ανεργία παραμένει πάνω από 25%, οι περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας, η δημόσια υγεία έχει διαλυθεί προς όφελος των εταιριών, τα σχολεία υπολειτουργούν, τα πανεπιστήμια αυταρχικοποιούνται και μετατρέπονται σε think tank της κυριαρχίας, οι μεταφορές με τα ΜΜΜ ακριβαίνουν συνεχώς ενώ γίνονται σε όλο και πιο άθλιες συνθήκες, η κυριακάτικη αργία καταργείται και ολοένα και περισσότερες πλευρές της κοινωνικής ζωής εμπορευματοποιούνται για να συμβάλλουν στα αυξανόμενα κέρδη των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα χτίζονται φυλακές τύπου Γ', αυθαίρετα κόβονται δικαιώματα των κρατουμένων όπως οι εκπαιδευτικές άδειες με βάση πολιτικά κι ιδεολογικά κριτήρια, κλείνουν κοινωνικές δομές που αφορούν μετανάστες και πρόσφυγες, δικαστήρια παίρνουν συνεχώς αποφάσεις ενάντια σε εργαζόμενους, απεργίες κι εργατικούς-κοινωνικούς αγώνες, η κρατική καταστολή αυξάνεται συνεχώς και ο χρυσαυγιτισμός αναδεικνύεται σε κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική της αστυνομίας. Ο εκφασισμός του κράτους και των εξουσιαστικών μηχανισμών (με την έννοια της αυταρχικοποίησης και της μονιμοποίησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης κι εξαίρεσης) δεν είναι μονάχα ευσεβής πόθος του, ανεκδιήγητου αλλά ειλικρινή ταυτόχρονα, πρώην αντιπρύτανη του ΑΠΘ, Τζιφόπουλου αλλά μια διαδικασία σε πλήρη εξέλιξη.
Η απάντηση δε μπορεί να έρθει ούτε από τις κάλπες, ούτε από τον κρατικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ούτε από τον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. Οι κατεστημένες δομές του εργατικού κινήματος αποτελούν βαρίδι στα πόδια της εργατικής τάξης και όπλο στα χέρια της κυριαρχίας. Σπέρματα της ελπίδας βρίσκονται στους αγώνες ενάντια σε πλευρές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όπως των δασκάλων ενάντια στην αξιολόγηση και των καθαριστριών ενάντια στις απολύσεις, στην ανάπτυξη δομών κοινωνικής αλληλεγγύης, στην πάλη ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στους μαχητικούς αντιφασιστικούς αγώνες, στις καταλήψεις σχολείων και σχολών, στα νέα περιεχόμενα που φέρνει ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟΜΕ. Η δημιουργία εργατικών σχημάτων, συλλογικοτήτων και σωματείων βάσης, η ανάπτυξη κοινοτήτων αγώνα και ο οριζόντιος συντονισμός τους έξω κι ενάντια στο κράτος, στα αφεντικά και στους εργατοπατέρες, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να σταματήσουμε την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στις ζωές μας. Η πάλη για τα αυτονόητα είναι συνδεδεμένη όσο ποτέ άλλοτε με τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

27 ΝΟΕΜΒΡΗ 09:30 ΚΑΜΑΡΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
libertasalonica.wordpress.com

lib_exthess@hoextmail.coexm

πηγή : http://libertasalonica.wordpress.com/2014/11/26/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-27112014/

Συμμετοχή της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης στην Απεργία

πηγή : http://micropolis-socialspace.blogspot.com/20...