Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014 στις 19.00
Συνέλευση σχετικά με τις πρόσφατες συλλήψεις για "παραβίαση περιοριστικών όρων"
ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 2/11
ωρα 19:00 στο Γκίνη
ενημέρωση- συζήτηση- και συντονισμός δράσεων σχετικά με τις πρόσφατες συλλήψεις για "παραβίαση περιοριστικών όρων"
Στις 21 Οκτωβρίου συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος ο αντιεξουσιαστής κομμουνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης ενώ πήγαινε σε προγραμματισμένη εκδήλωση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας στις Βρυξέλλες. Ως πρόφαση χρησιμοποιήθηκε η υποτιθέμενη ύπαρξη περιοριστικού όρου απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, όρος που ποτέ δεν είχε επιβληθεί. Ο σύντροφος οδηγείται στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου και αποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος περιοριστικός όρος ήταν ανύπαρκτος. Ευθυγραμμισμένοι με τους σχεδιασμούς των διωκτικών αρχών, οι δικαστές μετατρέπουν την κατηγορία σε «απόπειρα παραβίασης του μόνιμου τόπου διαμονής» και τον καταδικάζουν σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή. Δυο μέρες μετά, συλλαμβάνεται εκ νέου η αναρχική Στέλλα Αντωνίου στο χωριό Δημητσάνα, με κατηγορίες που προκύπτουν από την ίδια αυθαίρετη ανάγνωση των περιοριστικών όρων. Εκεί η συντρόφισσα αντιμετωπίζει τα βασανιστήρια των μπάτσων του τοπικού τμήματος, κατ' εντολή πέντε αντιτρομοκρατικάριων που βρίσκονταν εκεί, προκειμένου να της αποσπάσουν βίαια DNA. Πράγμα που δεν κατάφεραν εξ αιτίας της σθεναρής αντίστασης της συντρόφισσας. Αποτέλεσμα των βασανιστηρίων ήταν η Σ.Α. να υποστεί οφθαλμική αιμορραγία (αμφιβληστροειδούς), κακώσεις κάτω γνάθου, αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης και δεξιάς ωμοπλάτης.
Η δήλωση της μόνιμης κατοικίας δε συνιστά φυσικά περιοριστικό όρο. Από το περσινό κρεσέντο συλλήψεων του συντρόφου Κώστα Σακκά, επιχειρείται από τους διωκτικούς μηχανισμούς μια αυθαίρετη ερμηνεία της έννοιας της «μόνιμης κατοικίας», ως μιας ιδιότυπης μορφής κατ' οίκον περιορισμού, ως άλλος ένας περιοριστικός όρος. Δεν πρόκειται μόνο για μια νομική ακροβασία, αλλά για ξεκάθαρη κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας. Είναι ενδεικτικό άλλωστε πως η διασταλτική αυτή ερμηνεία, κατά σύμπτωση ισχύει μόνο για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος και όχι για τις χιλιάδες υπόλοιπες περιπτώσεις αποφυλακισμένων (προς το παρόν τουλάχιστον). Είναι σαφές πως με την κίνηση αυτή οι διωκτικές αρχές προσπαθούν να κρατήσουν τους αναρχικούς και κομμουνιστές αγωνιστές σε ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας και μετά την αποφυλάκισή τους, επιδιώκοντας να τους περιορίσουν σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, ώστε να είναι ευκολότερα εντοπίσιμοι και ελέγξιμοι. Η αυθαιρεσία αυτή έρχεται σαν απαραίτητο συμπλήρωμα μιας σειράς χρήσης περιοριστικών όρων ή άλλων μορφών δικαστικών πραξικοπημάτων, που δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για έναν συνολικό κρατικό σχεδιασμό εναντίον όσων αντιστέκονται στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα (διαδοχικά 18μηνα προφυλακίσεων, δυσβάσταχτες εγγυήσεις, απαγόρευση προσέγγισης πανεπιστημιακών χώρων, απαγόρευση επικοινωνίας συγκατηγορούμενων, απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις κλπ).
Ο ρόλος της αστικής δικαιοσύνης, φυσικά, δεν είναι ένας πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά ουδέτερος ρόλος. Η δικαιοσύνη είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες και στυλοβάτες του συστήματος, που υποστηρίζει, εξυπηρετεί και επικυρώνει τη βρώμικη δουλειά του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι αυτή που παίρνει ξεκάθαρα το μέρος των ισχυρών, επικυρώνοντας τα μνημόνια ή κρίνοντας κάθε εργατική απεργία παράνομη και καταχρηστική. Επιπλέον, είναι το υπουργείο δικαιοσύνης (με τις υποδείξεις του υπουργείου δημόσιας τάξης) που θεσμοθέτησε τη βαρβαρότητα των φυλακών τύπου Γ, μια προεικόνιση των οποίων πήραμε από την καθ' υπαγόρευση απαγόρευση της επικοινωνίας του Νίκου Μαζιώτη, σε εκδήλωση για την ένοπλη πάλη στο Γκίνη.
Το κράτος προκειμένου να εγκαθιδρύσει σε καιρούς κρίσης τους νέους άγριους και ανθρωποφάγους όρους ύπαρξης του κεφαλαίου, δεν διστάζει να επιβάλλει ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, υπερβαίνοντας ακόμα και τα όρια της ίδιας της αστικής νομιμότητας. Ο αυταρχισμός και η βία της κυρίαρχης τάξης δεν αποτελούν «προνόμιο» του «εσωτερικού εχθρού». Κράτος και κεφάλαιο οχυρώνονται πολύπλευρα ενάντια σε όσους αγωνίζονται και σε όσους περισσεύουν. Η επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ακολουθείται κατά πόδας από την μονιμοποίηση του κράτους έκτακτου ανάγκης. Το «κράτος πρόνοιας» ψυχορραγώντας παίρνει στο τάφο μαζί του και το «κράτος δικαίου». Το γεγονός ότι φαίνεται να βρισκόμαστε εν μέσω άλλης μιας προεκλογικής περιόδου, απλώς φωτίζει περισσότερο με τους παραμορφωτικούς προβολείς των ΜΜΕ την αυταρχικότητα του μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Επίθεση και στοχοποίηση όσων αγωνίζονται, στιγματισμός και επιχειρήσεις αφανισμού των πλέον εξαθλιωμένων κοινωνικών κομματιών (πογκρόμ εναντίον μεταναστών, Ρομά, τοξικοεξαρτημένων κλπ) από τη μια, πώληση ψευδαισθήσεων για ανάκαμψη, θέσεις εργασίας κλπ σαν καθρεφτάκια για ιθαγενείς από την άλλη.
Η όξυνση της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης, όμως, δεν μένει αναπάντητη. Συναντά συχνά την αντίσταση των καταπιεσμένων και τους αγώνες που αναπτύσσονται από τα κάτω, όπως είναι η τελευταία μαζική απεργία πείνας χιλιάδων κρατουμένων ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης ή η νικηφόρα απεργία πείνας του Κ. Σακκά, που έστω και στιγμιαία αποτέλεσε ανάχωμα στους σχεδιασμούς των διωκτικών μηχανισμών. Δικό μας χρέος στην παρούσα συγκυρία της αυταρχικής επέλασης είναι τόσο η αυτοπεριφρούρηση των δομών μας και των φυσικών προσώπων, όσο και η περιφρούρηση των αγώνων και του ευρύτερου κινήματος, χωρίς αυτοαναφορικότητα και περιχαράκωση, μέσα από τη σύνδεση των αγώνων με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
Αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές Γκύζη και Κυψέλη
Συντρόφισσες/οι