Κυριακή 4 Μαίου 2014 στις 20.00
Έκθεση φωτογραφίας & προβολή ταινίας: Το αλάτι της γης
ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 4/5. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ
ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
SALT OF THE EARTH
Κοινωνική 1954 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 94'
Σκηνοθεσία: HERBERT J. BIBERMAN,
Σενάριο: MICHAEL WILSON
Παραγωγή: PAUL JARRICO,
Φωτογραφία: SAIMON LAZARUS
Μουσική: SOL KAPLAN
Με τους: ROSAURA REVUELTAS,JUAN CHACON, WILL GEER,
DAVID WOLFE, MERVIN WILLIAMS, DAVID SARVIS
Εταιρία Διανομής: New Star
Η ΤΑΙΝΙΑ
Μια από τις πιο τολμηρές πολιτικές ταινίες στην Ιστορία του Αμερικανικού Κινηματογράφου, «Το Αλάτι της Γης» είναι βασισμένη σε μια πραγματική απεργία, και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της. Αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της Μεξικανο-αμερικανικής κοινότητας και την σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο- Αμερικάνους, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους.
Κάποτε η γη ανήκε στην κοινότητα, η Εταιρεία Ψευδαργύρου, όμως, ήρθε ξαφνικά, ανέλαβε την εκμετάλλευσή της κι άφησε στους κατοίκους την «επιλογή» είτε να φύγουν ή να δεχτούν να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς κι άθλιες συνθήκες.
Αναγκάζονται να ζουν σε σπίτια που ανήκουν στη διεύθυνση, να ψωνίζουν σε καταστήματα που ανήκουν στη διεύθυνση. Τα σπίτια είναι καλύβες ανθυγιεινές και χωρίς υδραυλικά. Τα καταστήματα πουλούν τα προϊόντα τους σε πολύ υψηλές τιμές, πράγμα που αναγκάζει τους εργάτες να ζουν χρεωμένοι. Οι συνθήκες ασφαλείας για τους εργάτες είναι ανύπαρκτες, ειδικά αν συγκριθούν μ' αυτές των ορυχείων όπου εργάζονταν λευκοί. Ενώ στους λευκούς επιτρέπεται να δουλεύουν σε ζευγάρια, οι Μεξικάνοι αναγκάζονται να διεκπεραιώνουν τις πιο επικίνδυνες εργασίες μόνοι, κι όταν διαμαρτύρονται, η διεύθυνση τους απειλεί με απολύσεις.
Η αστυνομία συνωμοτεί με τους ιδιοκτήτες του ορυχείου για να σπάσει η απεργία, διαλύοντας τις συγκεντρώσεις των απεργών. Βρίζοντας και χρησιμοποιώντας ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, αλλά και σωματική βία, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν από τους εργάτες, τον Ραμόν κι ύστερα τον κατηγορεί για αντίσταση κατά της αρχής. Καθώς η απεργία συνεχίζεται, διώχνει τους εργάτες από τα σπίτια τους και καταστρέφει τις περιουσίες τους.
Η απεικόνιση των Μεξικάνων και των μεταναστών στην ταινία δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Χόλιγουντ. Δεν παρουσιάζονται ως τα τίμια θύματα που αποζητούν να κερδίσουν την εύνοια του λευκού. Στο «Αλάτι της Γης» οι απεργοί είναι υπερήφανοι αγωνιστές. Οι διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση αποτυγχάνουν, ένας εργάτης τραυματίζεται κι οι απεργοί αποχωρούν και αναδιοργανώνονται. Είναι η σειρά των γυναικών να αναλάβουν δράση. Οι γυναίκες παρατάσσονται ως ανταπεργοσπάστριες και διεκδικούν, εκτός των άλλων, ισότητα και ίση αντιμετώπιση από τους άνδρες.
Μεγάλη νίκη αποτελεί η συνειδητοποίηση ότι η προκατάληψη και η κακή μεταχείριση είναι συνθήκες που δεν επιβάλλονται πάντα και μόνο από εξωτερικούς παράγοντες.
Το Αλάτι της Γης γυρίστηκε μ' ένα μικρό προϋπολογισμό και με τη βοήθεια των εργατικών συνδικάτων, μποϋκοταρίσθηκε όμως από την κινηματογραφική βιομηχανία και τον Τύπο, που την υποδέχθηκε σαν «κόκκινη» προπαγάνδα. Το συνεργείο και οι ηθοποιοί δέχθηκαν πολυάριθμες απειλές κι επιθέσεις από την Κου-Κλουξ-Κλαν κι άλλες αντιδραστικές οργανώσεις των ΗΠΑ, ενώ η Μεξικάνα ηθοποιός, Ροζάουρα Ρεβουέλτας συνελήφθη πριν τελειώσουν τα γυρίσματα κι απελάθηκε από τις ΗΠΑ, γιατί τάχα είχε περάσει παράνομα τα σύνορα. Όταν η ταινία τελείωσε κανένας κινηματογράφος δε δέχθηκε να την προβάλει. Έτσι το Αλάτι της Γης προβλήθηκε μόνο στο παράλληλο κύκλωμα κι ως το 1964 ήταν ουσιαστικά απαγορευμένο στην Αμερική. Μπόρεσε όμως να προβληθεί σε μερικά διεθνή φεστιβάλ της Ευρώπης κι από κει να γίνει πλατιά γνωστό σε όλο τον κόσμο, χάρη στην υποστήριξη του Ζωρζ Σαντούλ κι άλλων προοδευτικών κριτικών του κινηματογράφου.
Το σενάριο εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία απεργίας σ' ένα ορυχείο του Νέου Μεξικού, που έγινε το 1951. Ο σεναριογράφος Μάικλ Γουίλσον ήταν παρών στα γεγονότα κι έγραψε το αρχικό σενάριο στηριγμένος στις προσωπικές του εμπειρίες. Στη συνέχεια το σενάριο συζητήθηκε σε διάφορες συγκεντρώσεις των μεταλλωρύχων και τροποποιήθηκε σύμφωνα με τις υποδείξεις τους. Για να είναι μάλιστα η ταινία όσο πιο αυθεντική γίνεται, ζητήθηκε από πολλούς εργάτες να παίξουν οι ίδιοι τους ρόλους τους, όπως ο Χουάν Σακόν για παράδειγμα που ήταν πρόεδρος του συνδικάτου.
Ευχαριστούμε την εταιρία διανομής New Star για την παραχώρηση της ταινίας.
πηγή : email που λάβαμε στις 2 Μάιος 05h
Προβολή ταινίας: Ο Καιρός Των Τσιγγάνων
Είδος: Κοινωνική, Δραματική
Μουσική: Goran Bregovic
Σενάριο: Emir Kusturica, Gordan Mihic
Σκηνοθεσία: Emir Kusturica
Πρωταγωνιστούν: Davor Dujmovic, Bora Todorovic, Ljubica Adzovic, Husnija Hasimovic, Sinolicka Trpkova
Υπόθεση:
Ο Πέρχαν είναι ένας πάμφτωχος νεαρός που ζει σε έναν τσιγγάνικο οικισμό με την ανάπηρη αδελφή του, το θείο του και τη γιαγιά του. Αγαπά την Αζρα, την οποία έχει επανειλημμένα ζητήσει σε γάμο, αλλά η μητέρα της απορρίπτει τις προτάσεις του επειδή δεν έχει περιουσία.Όταν η γιαγιά του σώζει τη ζωή του γιου του Αχμέντ, ενός παράνομου, εκείνος προτείνει σε αντάλλαγμα να πάει την άρρωστη αδελφή του Πέρχαν σε νοσοκομείο στη Λιουμπλιάνα και να πληρώσει όλα της τα έξοδα. Ο Πέρχαν αποφασίζει να συνοδεύσει την αδελφή του σε αυτό το ταξίδι, όμως ο περιθωριακός τρόπος ζωής της 'οικογένειας' του Αχμέντ τον γοητεύει και τον παρασύρει σε μια ζωή που δεν είχε ποτέ φανταστεί.
Ο Καιρός των τσιγγάνων είναι μια αριστουργηματική σκληρή ταινία, η όποια κινείται ανάμεσα στη φαντασία και στη πραγματικότητα. Μέσα από μια απλή δραματική ιστορία ο Εμιρ Κουστουριτσα σχεδόν νέο-ρεαλιστικά εξετάζει το τρόπο ζωής των ηρώων του, κυρίως όμως μέσα από τη περιπλάνηση , τη μουσική, τα τραγούδια. Αυτή η ακραία δραματική υπερβολή που βιώνουμε μας κάνει να ξεχνάμε όλες τις απώλειες, την επίδραση που έχει η κοινωνία στους ανθρώπους και μας κάνει να θλιβόμαστε. Ταυτόχρονα όμως μένουμε εκστασιασμένοι μπροστά στην άναρχη συμπεριφορά, στα όνειρα μιας καθημερινότητας που αιώνες τώρα μας κάνουν μάρτυρες σε ένα οδοιπορικό μύθων, ζωής και θανάτου. Ο Εμιρ Κουστουριτσα ξεκάθαρα και με ειλικρίνεια μετατρέπει τη κάμερα του σε οδηγό ενός σύμπαντος, όπου δεν υπάρχουν όρια αλλά μόνο σύγχυση, ομίχλη, τραγικότητα.
Η Μαγεία, ο ρεαλισμός, ισορροπούν μέσα από μια παράξενη λογική, έχοντας σα στήριγμα το ωραίο, το άπιαστο. Φαίνεται η αγάπη, η συμπάθεια που έχει στους ήρωες του αφού είναι άτομα ελεύθερα, γεμάτα συναισθήματα και δίψα για ζωή. Η μουσική του Goran Bregovic καταπληκτική, γεμάτη Βαλκάνια μας γεμίζει με συναισθήματα χαράς αλλά και λύπης ταυτόχρονα. Μια μουσική γεμάτη εικόνες, γεμάτη ψυχή, ειδικά στη σκηνή στο ποτάμι μένουμε άφωνοι από τη γοητεία της.
Ο καιρός των τσιγγάνων είναι απο τις καλύτερες ταινίες του Κουστουριτσα, κλασσική πια, ένα κείμενο ζωής, ερώτα, ελευθερίας, ονείρου που χτυπά κατευθείαν στο μυαλό, στη κάρδια, στη ψυχή μας.
trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=1cyBXPMurJY
πηγή : https://athens.indymedia.org/calendar/event.p...
Με αφετηρία την φετινή Πρωτομαγιά φιλοξενούμε στον χώρο της Λέσχης την Έκθεση Φωτογραφίας από τον 10μηνο αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Ένας αγώνας απέναντι στην πολιτική του ΜΑΥΡΟΥ.
Επίσης, αγγίζουμε την κουβέντα που έχει ήδη ανοίξει, για τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής μας. Στον αντίποδα των πλήρως διαπλεκόμενων μέσων μαζικής εξαπάτησης, δημιουργούνται σήμερα, ως αναγκαιότητα για να εκφραστεί το κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται, εναλλακτικά μέσα. Αυτοδιαχειριζόμενα, μη εμπορευματικά διαδικτυακά, έντυπα και ραδιόφωνα
Η έκθεση φωτογραφίας θα βρίσκεται στον χώρο μας από την Πέμπτη 1/5 μέχρι την Παρασκευή 9/5. Παράλληλα θα γίνονται:
- την Πέμπτη 1/5 από τις 20:30 κ μετά: αφιέρωμα με Τραγούδια για την εργατική τάξη
- την Παρασκευή 9/5 στις 20:00: ανοιχτή Εκδήλωση - Συζήτηση με θέμα «Οικονομική Κρίση και ΜΜΕ. Τα συμβατικά μέσα και τα δίκτυα ¨αντιπληροφόρησης¨»