Παρασκευή 11 Απριλίου 2014 στις 18.00
Αντιφασιστική μικροφωνική
Ζούμε στα όρια μιας συνθήκης πολέμου με την δομική πατριαρχία μέρους της ελληνικής κοινωνίας και τα ομοφοβικά, τρανσφοβικά της αντανακλαστικά. Οι επιθέσεις προς οποιονδήποτε/οποιαδήποτε δε χωρά στο βιολογικό του σώμα ή επιλέγει μια διαφορετική σεξουαλική κατεύθυνση από αυτήν που προτάσσουν οι ιερείς του "φυσιολογικού", αυξάνονται. Ακόμη και σε χώρους όπου θεωρητικά υπάρχει μια ανεκτικότητα προς το διαφορετικό (ή ενσωματώνεται το διαφορετικό σε μια κουλτούρα κατανάλωσης της ίδιας του της ταυτότητας). Από το θέατρο χυτήριο όπου χρυσαυγίτες μαζί με γραφικούς χριστιανούς προσπάθησαν να αποτρέψουν παράσταση που έκριναν βλάσφημη μέχρι μέχρι τις επιθέσεις σε τρανς γυναίκες στα εξάρχεια η ομοφοβία αναπνέει γύρω μας ( και βρωμάει φασισμό).
Ενάντια στην διαταξική καπιταλιστική ενσωμάτωση. Ο νεοφιλελευθερισμός, η πιο σύγχρονη πολιτική μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, έχει εξελίξει την ικανότητά του να εντάσσει κοινωνικές ομάδες στον ιστό του, και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης ενσωμάτωσης "πρώην" αποκλεισμένων κομματιών της κοινωνίας είναι η εκλογή του προέδρου Ομπάμα στις ΗΠΑ.
Και όσο τα κοινωνικά πρότυπα στη νεοφιλελεύθερη δύση δείχνουν δήθεν να αλλάζουν, εντάσσοντας στην δημόσια ζωή και την κουλτούρα τους, πρώην αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες (έγχρωμοι, ασιάτες, λοατ κ.α.), τόσο ανακύπτει το ερώτημα: μπορεί ο καπιταλισμός να είναι αντιρατσιστικός ή αντισεξιστικός ή άλλα πολλά αντί; Ή πιο απλά, μπορεί ο καπιταλισμός όντως να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και πλήρως, κοινωνικά προβλήματα όπως ο κοινωνικός ή ο φυλετικός ρατσισμός; Μπορεί μια καπιταλιστική κοινωνία, με βασικές αξιακές αρχές το κέρδος και τον ανταγωνισμό, να απελευθερωθεί πλήρως απ' τα δεσμά που την καθηλώνουν;
Η απάντηση είναι απλή. Όχι. Όχι γιατί ο καπιταλισμός, ότι προσωπείο και να φορέσει, θα είναι πάντα καπιταλισμός, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να το βγάλει εάν δεν του είναι επικερδές. Όχι γιατί ο καπιταλισμός λειτουργεί με βάση το κέρδος και την εκμετάλλευση και τίποτα παραπάνω. Στόχος του δεν είναι η απελευθέρωση της κοινωνίας και η πρόοδος της σε όλους τους τομείς. Δεν διακατέχεται από κάποια ανθρωπιστική ηθική. Από την επιστήμη και την εργασία μέχρι τη σεξουαλικότητα, σκοπός του είναι ένας: το κέρδος. Δεν έχει ως σκοπό να σπάσει προηγούμενα κοινωνικά πρότυπα, όσο να δημιουργήσει καινούρια, ανάλογα πάντα με το συμφέρον του. Η ιστορία άλλωστε έχει αποδείξει ότι είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε για να επικρατήσει.
Η σύγχρονη ελεύθερη αγορά έχει χώρο για όλους. Ο καθένας μπορεί να γίνει αφεντικό, βιομήχανος, επιχειρηματίας, πολιτικός, ακόμα και πλανητάρχης, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, ή και σεξουαλικότητας αρκεί να αποδίδει επαρκώς, να μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό . Η κοινωνία όμως δεν χειραφετείται ακολουθώντας τα κοινωνικά πρότυπα που τις επιβάλλουν αλλά σπάζοντάς τα. Γιατί όσοι έγχρωμοι πρόεδροι κι αν βγουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θα συνεχίζουν να μαίνονται.. Γιατί η ελευθερία ή είναι συλλογική ή δεν είναι ελευθερία. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός μόνο υποκρισία μπορεί να παράγει για την κοινωνία και όχι πραγματική χειραφέτηση. Συμπέρασμα: τα ανθρώπινα, όπως και τα εργασιακά ή άλλα δικαιώματα πρέπει να διεκδικούνται, σε κάθε χώρα. Πρέπει να διεκδικούνται όμως από την κοινωνία και για την κοινωνία, μέσω οργανωμένων επαναστατικών δομών και όχι οι διεκδικήσεις των αυτονόητων αυτών δικαιωμάτων να γίνονται πιόνια στην γεωπολιτική σκακιέρα καπιταλιστικών χωρών. Οι ρατσιστικές, ή άλλες συντηρητικές αντιλήψεις μπορούν να εξαλειφθούν πλήρως μόνο από τα επαναστατικά κινήματα και όχι από γλυκανάλατες καμπάνιες ενημέρωσης δυτικών αστικών κρατών. Πόλεμος για την ισότητα και την ελευθερία όλων είναι πόλεμος ενάντια στον καπιταλισμό.
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να γίνονται κάποιες προσπάθειες από οργανώσεις και συλλογικότητες για την εξασφάλιση της ισότητας και προσωπικής ελευθερίας και επιλογής. Σαφώς και θεωρούμε πως η προσωπική ελευθερία είναι αναπόσπαστο δικαίωμα του καθενός και στεκόμαστε ενάντια σε κάθε τι που την εμποδίζει. Ωστόσο όπως έχουμε ξαναπεί, ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του καπιταλισμού. Κάθε φασίζουσα συμπεριφορά από το σύστημα προς την κοινωνία , γίνονται με ένα και μόνο στόχο, την συντήρηση του καπιταλισμού. Δεν μπορούμε λοιπόν να μείνουμε μόνο στην διεκδίκηση προσωπικής ελευθερίας. Απέναντι σ' αυτό το σύστημα αυτό που μένει να κάνουμε είναι να οργανωθούμε ενάντια σ' αυτό και σε ό, τι το θρέφει. Ο αγώνας μας αυτός πρέπει να είναι ταξικός για την καταστροφή σεξισμού και φασισμού και κατ' επέκταση του καπιταλισμού ενώ ταυτόχρονα θα χτίζουμε τις δικές μας δομές ισότητας και ελευθερίας.