Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014 στις 9.00 πμ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες στην εκκένωση του Μαραγκοπούλειου
ΣΑΒΒΑΤΟ 18/1
ΕΚΔΗΛΩΣΗ / ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ
19:00 ΠΛ. ΟΛΓΑΣ
ΤΡΙΤΗ 21/1
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
18:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 22/1
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
09:00 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
που συνελήφθησαν κατά την εκκένωση της από το κράτος στις 5 Αυγ. 13, σε μια συντονισμένη επιχείρηση καταστολής όλων των κατειλημμένων χώρων αγώνα στην Πάτρα (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, Στέκι ΤΕΙ)
πηγή: http://ipposd.wordpress.com/
Στις 5 Αυγούστου 2013 εκκενώθηκαν τρεις καταλήψεις στην Πάτρα: η κατάληψη Παραρτήματος, το Μαραγκοπούλειο και το στέκι Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ. Στην κατάληψη του Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται 5 σύντροφοι/ισσες και προσάγονται 11 αλληλέγγυοι/ες. Τις επόμενες μέρες, παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, οι καταλήψεις αδειάζονται και σφραγίζονται. Οι πόρτες και τα παράθυρα των καταλήψεων χτίζονται από εργάτες του δήμου πατρέων και, αφού πρώτα ορισμένοι εξ αυτών πλιατσικολογήσουν, πετάγονται στα σκουπίδια υλικό και υποδομές του κινήματος (βιβλία, μπροσούρες, έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, φωτοτυπικό κ.ά.).
Την Τετάρτη 22 Φλεβάρη δικάζονται οι 5 συλληφθέντες κατά την εκκένωση του Μαραγκοπούλειου. Θα είμαστε όλοι στα δικαστήρια για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους και για να στηρίξουμε την πολιτική επιλογή της κατάληψης, επίκαιρης σήμερα όσο ποτέ.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΚΟΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΓΕΝΑΡΗ ΣΤΙΣ 9:00 ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
Σχεδόν 6 μήνες μετά το χτύπημα της τριπλής εκκένωσης στην πάτρα και μετά από σειρά εκκενώσεων σε άλλες πόλεις, θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα δεδομένων και των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων.
Οι καταλήψεις αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του κινήματος, μιας και στεγάζουν σημαντικές δομές, δράσεις και εκδηλώσεις για την ύπαρξη και τη συνέχειά του. Είναι σταθερές εστίες αντίστασης, σημεία ζύμωσης αντικρατικού, αντικαπιταλιστικού και αντιφασιστικού λόγου και δράσης, βιωματικοί τόποι της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της κοινοκτημοσύνης και της ισότητας στην πράξη. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, ήταν και θα είναι πάντα εχθρικές προς το υπάρχον, οπότε και κάθε προηγούμενη κυβέρνηση θα είχε συμφέρον να τις κλείσει. Γιατί όμως η εκκένωσή καταλήψεων πανελλαδικά έγινε τώρα κεντρική πολιτική επιλογή και εφαρμόστηκε με τόσο θεαματικούς όρους. Κάποιες από τις καταλήψεις που εκκενώθηκαν άλλωστε είχαν πολυετή δραστηριότητα (π.χ. η Villa Amalias επί 23 χρόνια). Μια πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να είναι η εξής: ώστε να μην αποτελέσουν σημεία σύνδεσης και ριζοσπαστικοποίησης των αγώνων. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα χρόνια αμέσως μετά τον Δεκέμβρη του 2008 όπου οι καταλήψεις άνθισαν και πολλαπλασιάστηκαν, η καρδιά της (όποιας) κινηματικής παρουσίας και δράσης τα τελευταία χρόνια -κυρίως ως αντίδραση στις μνημονιακές πολιτικές, συχνά με κοντόφθαλμες και ρηχές αναλύσεις που μπλέκουν ταξικά συμφέροντα και εθνικά ιδεώδη σε έναν επικίνδυνο πολιτικό αχταρμά- φάνηκε να συγκεντρώνεται σε πλατείες, γειτονιές, δίπλα σε απεργούς (Χαλυβουργία, ΒΙΟΜΕ κτλ), έξω από τη ΔΕΗ, τις εφορίες, το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, πάντως όχι μέσα στις καταλήψεις.
Ακόμα και το Παράρτημα (ένας ιστορικός χώρος στο κέντρο της Πάτρας, άρρηκτα συνδεδεμένος με κοινωνικούς αγώνες τεσσάρων δεκαετιών, ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε ζωντανό κύτταρο αντιπληροφόρησης, αυτομόρφωσης, αυτοοργάνωσης και αντιεμπορευματικής τέχνης, στέγαζε πολυάριθμες πολιτικές ομάδες, ανοιχτές συνελεύσεις και δραστηριότητες, αποτελούσε σημείο αφετηρίας για όλες σχεδόν τις πορείες και τις διαδηλώσεις στην πόλη), σίγουρα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τον Αύγουστο του 2013 απειλούσε την τοπική ελίτ με το λόγο και τη δράση του περισσότερο ή λιγότερο απ' ότι σε άλλες στιγμές της πολυετούς ιστορίας του.
Ερμηνεύουμε λοιπόν τη μαζική εκκένωση καταλήψεων ως άλλο ένα μπούλετ στην ατζέντα του κράτους, καθώς αυτό γίνεται ολοκληρωτικό (δηλαδή καθώς η σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας συγκλίνουν και τα πάντα που αφορούν τη ζωή μας αποφασίζονται από μια ολοένα και πιο ολιγομελή και ισχυρή άρχουσα τάξη). Αυτή όμως η συγκέντρωση εξουσίας στο σκληρό πυρήνα του κράτους δεν είναι απλά μια επίδειξη δύναμης, είναι μια νέα τάξη πραγμάτων. Η πιο χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της νέας τάξης πραγμάτων ήταν ο Ξένιος Δίας, όταν σαρωτικές σκούπες και στρατόπεδα συγκέντρωσης που στήθηκαν χωρίς να κουνηθεί φύλλο, εξαφάνισαν εν ριπή οφθαλμού τους μετανάστες από τις πόλεις. Στο ίδιο μοτίβο, το κυνήγι μαγισσών ενάντια σε οροθετικές γυναίκες και η διαπόμπευσή τους. Παράλληλα εντάθηκαν οι διώξεις των «αγαπημένων» των διωκτικών αρχών, των αναρχικών, αλλά και αριστερών αγωνιστών με εκδικητικές συλλήψεις, στημένα κατηγορητήρια και δίκες. Στη λίστα των «κακών τρομοκρατών» και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που αγωνίζονται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, οι απεργοί που διεκδικούν ανακλήσεις απολύσεων και δεδουλευμένα, κάθε πρωτοβουλία βάσης που ξεφεύγει από την κρατική/κομματική κηδεμονία, όπως τα κοινωνικά ιατρεία και οι λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Έως εδώ, ήταν αρκετά προφανές ότι το κράτος θέλει να τσακίσει οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση εν τη γενέσει της, εξού και εξοπλίζει ανάλογα τις δυνάμεις ασφαλείας και προμοτάρει την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Οι δε «παρείσακτοι» του συστήματος, όσοι δηλαδή περισσεύουν σύμφωνα με την νέα αναπτυξιακή πολιτική (όπως οι μετανάστες, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι φτωχοί), στον Καιάδα…
Ωστόσο, από τη δολοφονία του αντιφασίσα Π. Φύσσα και στο εξής, βλέπουμε να «ξηλώνονται» και να φυλακίζονται με βαριές κατηγορίες μεγαλοστελέχη της Χρυσής Αυγής, μεγαλοεπιχειρηματίες και πρωτοκλασάτα πολιτικά κεφάλια. Το ένα σκάνδαλο βγαίνει στο φως μετά το άλλο, αλλά (ανήκουστο!) πλέον καταλήγει σε δικαστήρια και φυλακές κομμάτι της ελίτ που μέχρι χθες ήταν στο απυρόβλητο. Για όσους βιάστηκαν να αναφωνήσουν «επιτέλους δικαιοσύνη» ή πείστηκαν ότι η κυβέρνηση και το κράτος μετατράπηκε εν μια νυκτί σε «δίκαιο κριτή» μεταξύ δύο άκρων, ανταπαντάμε με μία ερώτηση: τελικά, πόσο ορίζει ο καθένας μας την ίδια του την ύπαρξη, την ίδια του τη ζωή;
Παρατηρούμε το παγκόσμιο κεφάλαιο να μοιράζει εκ νέου την πίτα που μικραίνει στις ασθμαίνουσες δυτικές οικονομίες και να στρώνει το δρόμο της «ανάπτυξης» με σκληρά μέτρα λιτότητας: νέους φόρους, αναδρομικά, λεηλασία μισθών/συντάξεων/επιδομάτων, μαζικές απολύσεις, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών (τα κεκτημένα δηλαδή που έκαναν τη μισθωτή σκλαβιά να φαντάζει ως δικαίωμα). Οι δε επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της υγείας, της παιδείας και υπηρεσιών που εξυπηρετούν βασικές μας ανάγκες, προοιωνίζουν ότι το νερό, το ηλεκτρικό, η θέρμανση (ήδη είδος πολυτελείας) θα είναι προσβάσιμα σε ακόμα λιγότερους. Στον κάδο των αχρήστων λοιπόν οι μη έχοντες. Ομοίως στον κάδο των αχρήστων και η παλιά πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, που τόσο πιστά εξυπηρέτησε τις επιταγές του κεφαλαίου μέχρι χθες, με μίζες, εξυπηρετήσεις, διευκολύνσεις, και πάνω απ' όλα κρατώντας την εργατική τάξη σε νιρβάνα, σε συνεργασία με συνδικαλιστές-κεφάλια. Ας μην απορούμε, μόνο μέλημα του καπιταλιστικού συστήματος είναι η κερδοφορία, και δεν δίστασε ποτέ να πατήσει επί πτωμάτων -ακόμα και να θυσιάσει συμμάχους του χθες- για να πετύχει τους σκοπούς του.
Αυτό που βλέπουμε σε καμία περίπτωση δεν είναι απόδειξη ότι η κυριαρχία υποχωρεί υπό το λαϊκό αίτημα για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων, τη λαϊκή αγανάκτηση, το φόβο των αντιδράσεων ή ό,τι άλλο. Είναι απόδειξη ότι η ζωή των υπηκόων είναι στα χέρια της από γεννήσεως μέχρι θανάτου, και ότι κανένας δεν είναι υπεράνω αυτής. Υπογραμμίζει την παντοδυναμία της, τη δύναμή της να ξηλώσει ακόμα και τους μέχρι χθες συμμάχους της (φασίστες και διεφθαρμένη πολιτική ελίτ) και να ορίσει νέους (ή να ξαναβγάλει τους ίδιους από το ψυγείο, την κατάλληλη στιγμή, αφού τους ξεπλύνουν τα μμε) όποτε αυτή κρίνει.
ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ!
Ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι στη νέα αυτή τάξη πραγμάτων, όπου ο έλεγχος, ο φόβος, η καταστολή και ο θάνατος είναι στην ημερήσια διάταξη, οι καταλήψεις είναι ένα μόνιμο και καίριο πρόταγμα. Θυμίζουμε μαζικά κινήματα σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία του '70, όταν οι καταλήψεις στέγης έγιναν ταξική επιλογή για όσους δεν είχαν να πληρώσουν ενοίκιο. Γιατί να επιτρέψουμε χαράτσια, ειδικούς φόρους και πλειστηριασμούς να μας στερήσουν την κάλυψη μίας από τις σημαντικότερες ανάγκες μας; Γιατί συνεχίζουμε να παραμυθιαζόμαστε ότι πρέπει να πληρώσουμε για να ζήσουμε; Ούτε δικαίωμα, ούτε ανθρωπισμός, ούτε τίποτα. Τα κοινωνικά αγαθά είναι βασικά συστατικά της ζωής μας και η πρόσβαση σε αυτά πρέπει να είναι ελεύθερη σε όλους. Αυτό που μας κάνει να ανεχόμαστε την κυριαρχία στο κεφάλι μας είναι ακριβώς το ότι διαχειρίζεται τις βασικές μας ανάγκες. Καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας! Καιρός να μπούμε στα άδεια σπίτια!
Πέρα από την επιβίωση και βλέποντας αισιόδοξα μπροστά, πώς μπορεί να μετεξελιχθεί η κοινωνία με γνώμονα την αλληλεγγύη, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, ως αναρχικοί προτάσσουμε και υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις διότι αποτελούν εστίες αγώνα, αντίστασης και αμφισβήτησης του υπάρχοντος. Οι ιδέες και οι πρακτικές που κυοφορούν, μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην αναζωπύρωση της ταξικής συνείδησης και στην επίθεση ενάντια στην κυριαρχία. Ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία είναι καθημερινός και ακατάπαυστος, από τη γειτονιά, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας, τους δρόμους. Σε κάθε περίπτωση, ένα ζωντανό κίνημα δεν ξεριζώνεται με εκκενώσεις. Γεννιέται ξανά και ξανά, διότι απαντά σε πραγματικές ανάγκες. Ως κομμάτι αυτού του αγώνα, θα παλεύουμε πάντα για την ανατροπή αυτού του σάπιου οικοδομήματος, θα δημιουργούμε νέους χώρους, θα ξαναπαίρνουμε τους παλιούς, θα βρισκόμαστε στους δρόμους και στις γειτονιές, στα χαλάσματα και θα δημιουργούμε. Γιατί όσο αυτοί θα καταστρέφουν, εμείς θα δημιουργούμε δομές αντίστασης και ελευθερίας, όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
αναρχική ομάδα dinamitera
