Κυριακή 29 Ιουλίου 2012 στις 20.00
Συναυλία Τα τραγούδια, η κρίση και εμείς
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση
και κάνανε τον άνθρωπο να μην μπορεί να ζήσει
έλεγε στο τραγούδι του Η Κρίση ο Κώστας Ρούκουνας το 1934, στον απόηχο της μεγάλης κρίσης του 1929 που αν δεν κατέληγε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κανένας Κέινς δεν θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει.
Ζούμε στην οδό Αδιεξόδου λένε στο ζοφερό τραγούδι τους Dead End Street οι Kinks, διεκτραγωδώντας την ανέχεια και την ανεργία που έφερε η πετρελαϊκή κρίση του '70. Κι ο Ζαμπέτας από κοντά, με την Πολυξένη του, διαπιστώνει ότι μια ολόκληρη οικογένεια πρέπει να τη βγάλει με φάβα, γιατί το δολάριο ανεβαίνει, το δολάριο κατεβαίνει.
Επί της ουσίας η πετρελαϊκή κρίση δεν πέρασε ποτέ. Περιορίστηκε μόνο σημαντικά, κληρονομώντας στον κόσμο μέχρι σήμερα αφενός μια κατάσταση πολλών ξεχωριστών εστιών πολέμου, αντί για έναν παγκόσμιο πόλεμο, και το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού, δηλαδή πληθωρισμός, απαξιωμένο χρήμα, μαζί με υψηλή ανεργία.
Το χαρακτηριστικό τραγούδι για τη σημερινή κρίση δεν το ξέρουμε ακόμη. Αυτό που ξέρουμε είναι πως οι άνθρωποι του συστήματος λένε πως η σημερινή κρίση είναι η πιο σημαντική δομική κρίση του καπιταλισμού (Σκιόπα, Καθημερινή).
Κάνουμε λοιπόν αυτή τη συναυλία όχι για ν' αντιμετωπίσουμε μ' αυτήν την κρίση, αλλά για να γνωριστούμε.
Γιατί όμως να γνωριστούμε;
Γιατί για να αντιμετωπίσουμε την κρίση πρέπει πρώτα να σκεφτούμε. Κρίσεις γίνανε πολλές. Αλλά αυτές που αναφέρουμε αλλάξανε τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος. Και κάθε φορά μετά τις κρίσεις ο κόσμος, οι μη έχοντες και ανάμεσά τους κι αυτοί που ήθελαν να ανατρέψουν το σύστημα, βρίσκονταν μπροστά σ' ένα «νέο» καπιταλισμό που απαιτούσε άλλον τρόπο σκέψης κι άλλες μεθόδους για ν΄ αντιμετωπιστεί. Και το παιχνίδι χανόταν, γιατί με παλιά όπλα δεν κερδίζεις σύγχρονους πολέμους.
Αυτό καλούμαστε να ανατρέψουμε αυτή τη στιγμή. Θέλουμε όμως σ' αυτή τη διαδικασία σκέψης, αναζήτησης πειραματισμού και τη συμμετοχή όποιου μπορεί να συνεισφέρει γιατί όλα αυτά δεν είναι αφηρημένα πράγματα, είναι η ζωή μας.
Τα τραγούδια περιγράφουν τη ζωή.
Μόνο εμείς όμως μπορούμε να την αλλάξουμε.
Προς το παρόν ας ευχαριστηθούμε τη μουσική, αλλά όποιος πιστεύει ότι η κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να σκεφτούμε το πώς, ας έρθει σε επαφή μαζί μας.
επικοινωνία : automorfwsh@hotmail.com