Τρίτη 3 Ιουλίου 2012 στις 20.00
Πρωτοβουλία για τη δημιουργία κοινωνικού χώρου αλληλεγγύης
Μετά από δύο χρόνια ηρωικού λαϊκού ξεσηκωμού, μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από μια γιγαντιαία εκστρατεία εκφοβισμού της ελληνικής κοινωνίας, το μαύρο μέτωπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ είναι ακόμη εδώ! Οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας της χώρας και της υπογραφής των μνημονίων σχημάτισαν ξανά κυβέρνηση σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα… Τίποτα εκτός από την εμπειρία, την αποφασιστικότητα και το πείσμα μας να μη τους αφήσουμε να μαυρίσουν κι άλλο την ζωή μας!
Τα σημάδια αυτής της πολιτικής είχαν φανεί πολύ πιο πριν• αλλά όταν γίνονταν περικοπές στην παιδεία, κάποιοι από εμάς λέγαμε «δεν πειράζει, υπάρχουν τα φροντιστήρια»• όταν έκοψαν από την υγεία, κάναμε ιδιωτικές ασφάλειες• όταν ξεπουλούσαν τις δημόσιες συγκοινωνίες, αγοράζαμε νέο αυτοκίνητο. Στην εποχή των μνημονίων, η δραματική μείωση στο εισόδημά μας άλλαξε τα πράγματα. Στην αρχή κόψαμε από τις διακοπές, τη διασκέδαση, τον κινηματογράφο. Όταν, όμως, τα χρέη έφτασαν στο σπίτι, το ρεύμα, το φαγητό, είδαμε ξεκάθαρα ότι υπάρχει ζήτημα επιβίωσης και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό.
Ποιοί είμαστε, όμως, εμείς;
Είμαστε οι απολυμένοι, που μας πέταξαν στο δρόμο, όταν αισθάνθηκαν, ότι γινόμαστε βάρος στην κερδοφορία τους.
Είμαστε νέοι άνεργοι, που όταν δε στοιβαζόμαστε στις ουρές του ΟΑΕΔ, ψάχνουμε στη μαύρη και ελαστική εργασία.
Είμαστε εργαζόμενοι, που ζούμε με το διαρκή φόβο ότι θα είμαστε οι επόμενοι που θα διώξουν και γι'αυτό υπομένουμε την εντεινόμενη εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας.
Είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, που δουλεύουμε μόνο για χρέη, τον ΟΑΕΕ και την εφορία. Είμαστε μετανάστες, που ταπεινωθήκαμε και κυνηγηθήκαμε, λες και δημιουργήσαμε εμείς την καπιταλιστική κρίση.
Είμαστε Έλληνες και ξένοι, που είτε βρεθήκαμε στο κοινωνικό περιθώριο, είτε παλεύουμε να μην καταλήξουμε εκεί.
Είμαστε ό,τι κι εσύ.
Μια ομάδα εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας που πήραμε την πρωτοβουλία να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στη συνοικία και το δήμο μας, να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια σε όσους μαυρίζουν τη ζωή μας, ενάντια σε ό,τι μας πληγώνει, ενάντια σε ό,τι εξευτελίζει την ανθρώπινη υπόσταση…!
Δε μπορούμε να συνηθίσουμε την εικόνα των μαθητών που λιποθυμούν από την πείνα. Δε μπορούμε να συνηθίσουμε τις αυτοκτονίες. Δε μπορούμε να συνηθίσουμε τα μαχαιρώματα στους εξαθλιωμένους και πολλαπλά εκμεταλλευομένους μετανάστες, από τις ναζιστικές συμμορίες. Μας εξοργίζουν οι φιλανθρωπίες της εκκλησίας, των super market και του skai. Αυτοί που συμμετέχουν στα μεγάλα φαγοπότια θέλουν να μας βουλώσουν το στόμα με ψίχουλα. «Όλοι μαζί -θύτες και θύματα- δε μπορούμε».
Σίγουρα δε μας περισσεύουν. Όμως με δημιουργικότητα, αγωνιστικό πνεύμα και αλληλεγγύη θα βρούμε λύσεις. Ακολουθώντας τη λογική «ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί, ο καθένας παίρνει με βάση τις ανάγκες του». Από την άλλη, δε χαριζόμαστε σε κράτος και δήμους. Ό,τι μας παίρνουν από τους φόρους, απαιτούμε να επιστρέφεται σε επιδόματα, δωρεάν συγκοινωνίες και κοινωνικές παροχές (όσες τουλάχιστον έχουν απομείνει).
Αναζητούμε, λοιπόν, χώρο. Χώρο που θα στεγάσει ιδέες, όνειρα και πολιτισμό. Χώρο που με πολύμορφες και πρωτότυπες δράσεις θα σταθεί στο πλευρό της θιγόμενης πλειοψηφίας, δίπλα στα αγωνιζόμενα σωματεία, τις λαϊκές συνελεύσεις, τα κινήματα των πλατειών. Χώρο αυτοοργανωμένο με αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, όπου ο καθένας έχει γνώμη, χωρίς πολιτικούς αποκλεισμούς και αγκυλώσεις.
Το δίλλημα έχει τεθεί:
ή θα περιμένουμε τα χειρότερα και θα γίνουμε κομμάτι του κοινωνικού κανιβαλισμού,
ή θα σταθούμε στα πόδια μας και θα γκρεμίσουμε τον παλιό κόσμο που σαπίζει.
Διοργάνωση: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ