Πέμπτη 19 Απριλίου 2012 στις 21.00
Προβολή: Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας
Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Albert Cossery (μυθιστόρημα, "Les faineants de la vallee)
Πρωταγωνιστές: Όλγα Καρλάτου, Γιώργος Διαλεγμένος, Δημήτρης Πουλικάκος
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα
Χρονολογία Παραγωγής: 1978
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ: καλοκαίρι, ώρα 11 το πρωί. Μόλις έχετε ανοίξει τα μάτια σας. Χουζουρεύετε για λίγο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, πρωτού επισκεφτείτε με αργά βήματα το μπάνιο. Φτιάχνετε καφέ, ανοίγετε την τηλεόραση και απλώνεστε στην ξαπλώστρα του μπαλκονιού, ανοίγοντας την εφημερίδα της προηγούμενης μέρας που βρήκατε στο τραπέζι της κουζίνας. Η φωνή της τηλεπαρουσιάστριας, που μόλις ακούγεται από το σαλόνι σας, εύχεται καλημέρα. Σχηματοποιείστε στο μυαλό σας αυτή την τυπική καθημερινή σκηνή. Αναρωτηθείτε: τι καταλάβατε που ανοίξατε την τηλεόραση; Αφού μόλις που ακούγεται. Διαγράψτε την. Μαζί με την τηλεπαρουσιάστρια. Απόλυτη σιγή. Σβήστε από το σκηνικό και την εφημερίδα. Άλλωστε δε γράφουν ποτέ και κάτι που να σας ενδιαφέρει. Χρειάζεστε τον καφέ; Τζάμπα κόπος για κάποιον που μόλις έχει ξυπνήσει. Από την άλλη, γιατί να πάτε μέχρι το μπαλκόνι; Πιο αναπαυτική είναι η ξαπλώστρα από το κρεβάτι σας; Και, αφού έχετε σκοπό να μείνετε ξαπλωμένοι, ποιός ο λόγος να ρίξετε νερό στο πρόσωπό σας; Πάμε λοιπόν το σκηνικό από την αρχή: καλοκαίρι, ώρα 11 το πρωί. Μόλις έχετε ανοίξει τα μάτια σας. Χουζουρεύετε για λίγο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Τέλος.
Η εικόνα που μένει είναι αρκετή για να περιγράψει την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ο ύμνος των απανταχού τεμπέληδων είναι μια σύνθεση από ξαπλωμένα, αδρανή κορμιά, που δεν έχουν ούτε τη θέληση, ούτε τη διάθεση, ούτε τη δύναμη να μιλήσουν. Να κινηθούν. Να σηκωθούν. Όχι απαραιτήτως για να κάνουν κάτι εποικοδομητικό. Απλώς για να κάνουν κάτι. Η απόλυτη αποσύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ως κοινωνικό, δημιουργικό ον. Σε όλους είναι εύκολη η αποστροφή απένταντι σε ένα εικοσιτετράωρο σκληρής χειρωνακτικής εργασίας. Μέσα από τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας όμως συνειδητοποιήσαμε ότι το αντίθετο άκρο είναι ακόμη πιο αποκρουστικό...
Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ.
Ένας πατέρας και οι τρεις γιοι του αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πόλη για μια εξοχική έπαυλη που μόλις κληρονόμησαν. Εκεί τους περιμένει η οικιακή βοηθός, μια δραστήρια και ιδιαιτέρως εμφανίσημη νεαρή κοπέλα με έντονη αποστροφή απέναντι στις κοινωνικές διακρίσεις. Οι τέσσερις άντρες εγκαθίστανται στη νέα τους κατοικία και δε θα αργήσουν να γίνουν εμφανή τα πρώτα σημάδια βύθισής τους στην απόλυτη οκνηρία. Οι περίπατοι στην εξοχή, η συγκέντρωση στο μεσημεριανό τραπέζι και το τραγούδι με τον καιρό καταργούνται, ως ανούσιες παρεκκλίσεις από τον ύπνο τους. Ένας γιος αποφασίζει να χωρίσει την κοπέλα του για να αφοσιωθεί στις μη- ενασχολήσεις του, ενώ η αδράνεια θα υπερνικήσει και τη θέληση του νεότερου εξ αυτών για σπουδές. Ο ίδιος μάλιστα θα κάνει φιλότιμες προσπάθειες να διατηρηθεί ξύπνιος...
ΩΔΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ
Η κάμερα περιφέρεται στις αίθουσες του αχανούς οικήματος με νωχελικούς ρυθμούς, ταυτιζόμενη με την υπνωτισμένη κατάσταση των προσώπων που αποτυπώνει. Στο θεατή, όμως, δε δίνεται η ευκαιρία της χαλάρωσης. Τα διαρκή travelling στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της έπαυλης, συνδυασμένα με τη διαρκή, ενοχλητική αδράνεια επί της οθόνης, συνθέτουν μια πρωτόγνωρη αίσθηση έντασης, ακόμη και φόβου. Επηρεασμένος θεματικά από την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας, του Bunuel, ο Παναγιωτόπουλος καθρεφτίζει στους πρωταγωνιστές του την παρακμή της αστικής τάξης, καθώς και την κοινωνική αδράνειά της. Σατιρίζοντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές και πολιτικές δομές της Ελλάδας των τελών της δεκαετίας του '70, κατορθώνει να δομήσει ένα από τα πιο καλοχαραγμένα αλληγορικά αποτυπώματα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
