Πέμπτη 5 Απριλίου 2012 στις 21.00
Προβολή: Θα έρθει η μέρα και για μας
Notre Jour Viendra
Σκηνοθεσία: Romain Gavras
Σενάριο: Romain Gavras, Karim Boukercha
Πρωταγωνιστές: Vincent Cassel, Olivier Barthelemy, Justine Lerooy
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Χρονολογία Παραγωγής: 2010
Το πνεύμα του La Haine πλανάται πάνω από όλη την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Romain Gavras, γιου του Κώστα Γαβρά. Η σύνδεση δεν επιχειρείται μόνο επειδή ο Cassel ήταν πρωταγωνιστής και στις δύο ταινίες, αλλά επειδή επιπλέον ο Kassovitz (σκηνοθέτης του La Haine), ο Cassel και ο Gavras είναι ιδρυτές μιας καλλιτεχνικής ομάδας, της Kourtrajme, μέσα στην οποία μοιράζονται ιδέες και δουλεύουν μαζί αρκετά χρόνια τώρα.
Η ταινία, φτιαγμένη ως ένα είδος αστικού εφιάλτη, παρουσιάζει έναν καθόλου δημοφιλή έφηβο, τον Remy, και έναν απογοητευμένο κοινωνικό σύμβουλο, τον Patrick, οι οποίοι επιδίδονται μαζί σε ένα ξεφάντωμα που αρχίζει με πράξεις απειθαρχίας και εξέγερσης απένταντι σε ό,τι αντιπαθούν... ο λόγος είναι επειδή, ως θύματα κοινωνικών διακρίσεων, διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Αναπόφευκτα, όλο αυτό αποκτά μια κλιμακούμενη ένταση, οδηγώντας ακόμα και σε φόνους. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ο έφηβος σπασίκλας γίνεται βίαιος, ενώ ο επιμελητής του μετατρέπεται από σύμβουλος σε προβοκάτορας, υποκινώντας επιθετικές και βίαιες αντιπαραθέσεις, οι οποίες αργά ή γρήγορα δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν στο χάος.
Αν το La Haine ήταν στενά συνδεδεμένο, εκείνη την εποχή, με τις φυλετικές αντιπαραθέσεις στις γαλλικές φτωχογειτονιές, ο Gavras πηγαίνει το θέμα ένα βήμα μακρύτερα, μεταφέροντας το σε μια σχεδόν αφηρημένη σφαίρα. Ο Remy νιώθει θύμα εκφοβισμού, μίσους, περιφρόνησης και κακοποίησης επειδή είναι κοκκινομάλλης, αν και το χρώμα των μαλλιών του δεν δικαιώνει στ' αλήθεια αυτό τον ισχυρισμό. Και επειδή νιώθει ότι ανήκει σε μια μειονότητα, αυτή των κοκκινομάλληδων, "χωρίς πατρίδα, χωρίς γλώσσα, χωρίς στρατό", ονειρεύεται να πάει στην Ιρλανδία, τη χώρα όπου όλοι είναι κοκκινομάλληδες. Και μέχρι να φτάσει εκεί, κάτω από τη στενή, πιεστική επίβλεψη του Patrick, ο οποίος επίσης είναι μόλις και μετα βίας κοκκκινομάλλης, δίνει διέξοδο στις ματαιώσεις του, ενώ παλεύει να ανακαλύψει τη σεξουαλικότητά του, την ταυτότητά του και τη σχέση του με τον σύμβουλό του.
Ο Gavras προσπαθεί προφανώς να τονίσει το γεγονός ότι όλοι έχουν ένα έτοιμο τσεκούρι για τρόχισμα, είτε είναι μαύροι, είτε εβραίοι, μουσουλμάνοι, ασιάτες, ομοφυλόφιλοι ή κοκκινομάλληδες. Και αν είναι δυστυχισμένοι με την ύπαρξή τους θα σηκώσουν το τσεκούρι εναντίον όλων αδιακρίτως. Ο μονότονος κόσμος που περιβάλλει τους χαρακτήρες, η εφηβική απογοήτευση, από τη μία, και η ενήλικη καταπιεστική πλήξη, από την άλλη, αποτελούν τη σκανδάλη πίσω από όλα. Η θεαματικά αποτελεσματική κάμερα του Andre Chemetoff ζωγραφίζει ένα καταθλιπτικό γραφικό σκηνικό, γυρισμένο όλο στην περιοχή της Dunkirk, ενώ το soundtrack, φτιαγμένο όλο γύρω από τα πρελούδια για πιάνο του Rachmaninoff, κάνει ιδιαίτερη χρήση των δυσοίωνων εναρκτήριων συγχορδιών του The Bells.
