kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Προβολή: The strawberry Statement

Πέμπτη 08/03: The Strawberry Statement

Σκηνοθέτης: Stuart Hagmann

Σεναριογράφος: Israel Horovitz, James Kunen (βιβλίο)

Πρωταγωνιστές: Bruce Davison, Kim Darby, Bud Cort

Χώρα Παραγωγής: USA

Χρονολογία Παραγωγής: 1970

Τα '60s ήταν μια ταραχώδης περίοδος που έβγαλε μεγάλο μέρος της νεολαίας από την αθωώτητά του, οδηγώντας σε διαμαρτυρίες και συγκρούσεις. Ανεξίτηλες παραμένουν οι εικόνες αστυνομικών σκύλων να επιτίθενται σε μαύρους στο Βορρά και αστυνομικών να χτυπούν βίαια νέους λευκούς Αμερικάνους κατά τη διάρκεια του Δημοκρατικού Συνεδρίου, το 1968. Η δεκαετία που προανήγγειλε τους αγώνες για τα Πολιτικά Δικαιώματα, το κίνημα για την ελευθερία του λόγου και το αντιπολεμικό κίνημα, βρήκε πρόσφορα πεδία δράσης σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλη την εθνική περιφέρεια.

Τη στιγμή που το κίνημα για την ελευθερία του λόγου γεννιόταν στην πανεπιστημιούπολη του Berkeley, εντοπίζεται η πρώτη μεγάλη στιγμή του αντιπολεμικού κινήματος, τον Απρίλιο του 1968, στο πανεπιστήμιο Columbia, με μία φοιτητική εξέγερση με επικεφαλής τον ριζοσπαστικό Mark Rudd και το SDS (φοιτητές για μια δημοκρατική κοινωνία), που το FBI τους θεωρούσε ένα μάτσο παλαβών της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών. Ήταν μόλις το Μάρτη του 1967 όταν ο Bob Feldman, ακτιβιστής φοιτητής και ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας φοιτητών του Columbia για μια Δημοκρατική Κοινωνία, ανακάλυψε τη σύνδεση ενός μεγάλου αριθμού πανεπιστημιακών μελετών με τις εφαρμογές του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της χώρας, που με τη σειρά τους ασφαλώς σχετίζονταν με την πρακτική του στρατού στην άλλη πλευρά της υδρογείου. Δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας (ο πόλεμος στο Βιετνάμ είχε μπει στο σαλόνι κάθε αμερικάνικης οικογένειας) και δοσμένης μιας ειρωνικής σύμπτωσης (η πρώτη πορεία διαμαρτυρίας συνέπεσε σχεδόν με τη δολοφονία του Martin Luther King), η φοιτητική εξέγερση στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60, αποτέλεσε τον κύριο πυρήνα της έκφρασης της εναντίωσης στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική της εποχής.

Ο 19χρονος, τότε, δευτεροετής φοιτητής James Kunen κρατούσε ημερολόγιο αυτών των θυελλωδών γεγονότων, που το μετέτρεψε σε μία ευρείας πώλησης διήγηση της φοιτητικής εξέγερσης στο Columbia, που την ονόμασε The Strawberry Statement. Ο τίτλος προέκυψε από τις δηλώσεις του Herbert Deane, ενός εκ των μεγάλων ακαδημα'ι'κών κεφαλιών του Columbia, σχετικά με τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτκή του πανεπιστημίου: "Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες", βροντοφώναξε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.

Τα στούντιο MGM, με σκοπό να επωφεληθούν, ενώ το φοιτητικό επαναστατικό υποκείμενο είναι ακόμα ζεστό, χρηματοδότησε την ταινία, η οποία διατηρεί μια χαλαρή σύνδεση με το βιβλίο του Kunen.

Ο φλαμανδικής καταγωγής Stuart Hagmann σκηνοθετεί αυτό το υλικό με τη ρευστότητα που του αρμόζει, δίνοντας προτεραιότητα στο στρατευμένο του θέματος και ξεχνόντας την καλλιτεχνική του αξία. Παίζει με το τεχνικόλορ, δουλεύει με ερασιτέχνες ηθοποιούς (ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει ένα cameo, περνώντας μπροστά από την κάμερα, ως διευθυντής του πανεπιστημίου), παρεμβάλλει μουσικά ιντερλούδια, αφηγείται σα να μιλά για την πιο γνωστή και αυτονόητη κι όμως την πιο σοβαρή ιστορία του κόσμου. Μνημειώδης είναι η τελευταία σκηνή στο αμφιθέατρο, που απεικονίζει ένα μωσα'ι'κό από σώματα που πάλλονται στο ρυθμό του "give peace a chance".

"Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κι όλας πως το ξέρουν. Είμαστε λέει ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος και ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε..."

"Οι πατεράδες μας ζουν διαρκώς με την οργή που φέρνει σε ορισμένους ανθρώπους η θέα των μακριών μαλλιών. Εμείς πάλι ζούμε με την οργή που φέρνει σε ορισμένους άλλους η θέα ενός ανθρώπου που κορδώνεται πλάι σε μια αστραφτερή μερσεντές, από αυτές που μοίαζουν να περιμένουν από έναν σοφέρ με λιβρέα να σταθεί επάνω σε κάθε φτερό της. Όσο για τις οδυνηρές εντυπώσεις που προκαλούν τα μαλλιά μας, αισθανόμαστε υπέροχα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ύφος που παίρνουν οι αστυφύλακες, την αγανάκτηση των ηλικιωμένων κυριών, την ανυσηχία στα πρόσωπα των εμπόρων. Θέλουμε να μας βλέπουν όλοι και να λένε: ΄να, οι εχθροί του κατεστημένου΄."