kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση Υπεράσπισης του Στεκιού Φυσικού

Στις 22/4 ημέρα Τρίτη και εντός των τειχών του ΑΠΘ μπάτσοι σε συνεργασία με εργαζομένους της δούλεψης των πρυτανικών αρχών αποφάσισαν και πραγμάτωσαν την εκκένωση του στεκιού στο φυσικό. Συγκεκριμένα, άδειασαν τελείως τον χώρο, τοποθέτησαν πόρτα ασφαλείας και έβαλαν μια ταμπέλα με την επιγραφή «Κέντρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών». Η συνθήκη που έγινε η εκκένωση του στεκιού (για μια ακόμη φορά) ακολούθησε την πάγια τακτική της δράσης στα μουλωχτά ·ήτοι τα ξημερώματα και κατά τη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών που αρκετός κόσμος λείπει από τα αστικά κέντρα για τις λιγοστές ημέρες διακοπών που μας αναλογούν στο πλαίσιο της εργασίας και των σπουδών, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αναμενόμενες αντιδράσεις από τον κόσμο του αγώνα.

Ειδικά, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια ακατάπαυστη προσπάθεια νέκρωσης των πανεπιστημίων και τη μετατροπή τους από χώρους διαμοιρασμού ιδεών, πολιτικοποίησης και ελεύθερης έκφρασης σε κέντρα εργασιακής αποκατάστασης, καριερισμού και εξυπηρέτησης των συμφερόντων πολεμοκάπηλων αφεντικών (πχ συνεργασίες με lockheed martin) . Αυτό γίνεται πασιφανές με τη θέσπιση νόμων όπως η κατάργηση του ασύλου το '19, τα πειθαρχικά και τις διαγραφές που πέρασαν το '21, μέχρι τα συνεχή κλειδώματα, τους μπάτσους κάθε μορφής να γυροφέρνουν στους πανεπιστημιακούς χώρους και με αποκορύφωμα τις εκκενώσεις καταλήψεων, στεκιών και σχολών. Όσος κόσμος της φοιτητικής και μη κοινότητας έρχεται να αντισταθεί σε αυτή τη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας καταστέλεται και τιμωρείται με πειθαρχικά, συλλήψεις, εξοντωτικά δικαστήρια και ωμή αστυνομική βία.

Γι'αυτό κι αυτή η εκκένωση καθόλου τυχαία δεν είναι. Το στέκι του φυσικού κι ο κόσμος του, μετράει πίσω του πολλά χρόνια πολύμορφης δράσης, αυτοοργανωμένης πάλης εντός και εκτός των χώρων των πανεπιστημίων, ενέργειες για την επανοικειοποίηση των χώρων αυτών. Έχει φιλοξενήσει εντός του, συζητήσεις, συνελεύσεις, ιδέες. Είναι η αυταπόδειξη ότι μια άλλη μορφή ζωής και δράσης μέσα στα πανεπιστήμια που τόσο θέλουν να αποστειρώσουν είναι εφικτή. Αποτελεί, συνοπτικά, ζωτικό και οργανικό μέρος του συνόλου των αδιαμεσολάβητων και χειραφετικών αγώνων στην πόλη.

Το πλάνο αυτής και κάθε εκκένωσης δεν οφείλεται μόνο στην ΕΛΑΣ. Η αγαστή συνεργασία πρυτάνεων, αστυνομίας και ρουφιανοκάναλων είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη. Η προπαγάνδιση του κρατικού λόγου μέσω διπόλων του υποτιθέμενου φροντιστικού κράτους προς τους τίμιους φοιτητές ενάντια στους δόλιους αντιεξουσιαστές που σπάζουν και ρημάζουν ενστικτωδώς ό,τι βρουν μπροστά τους έρχεται να παγιωθεί με τη δημιουργία του «χώρου φιλοξενίας ΑΜΕΑ» στο στέκι του φυσικού (ενός χώρου καμαρούλας μια σταλιά με απότομες σκάλες). Η εργαλειοποίηση της αναπηρίας από το κράτος γίνεται φανερή όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς χώρους με τα ασανσέρ που κάνουν ελεύθερη πτώση στις εστίες της πόλης μας και στο ΠΑΜΑΚ με μια ανάλογη πρυτανική ενέργεια με τη μετατροπή του χώρου του φοιτητικού συλλόγου σε ανάλογη «δομή» την ίδια στιγμή που οι περισσότερες αίθουσες είναι σχεδιαμένες αμφιθεατρικά, με σκαλιά κι άρα μη προσβάσιμες. Ενώ ταυτόχρονα, για να καταφέρουν να φτάσουν στα ίδια τα πανεπιστήμια πρέπει να διασχίσουν την απροσπέλαστη για τα ανάπηρα άτομα, Θεσσαλονίκη.

Οι καταλήψεις αποτελούν κέντρα αγώνα, σημεία ανάσας σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ζωής που μας επιβάλλεται, σημεία συνάντησης, ζύμωσης κι αντίστασης στη "κανονικότητά" τους και διαρρηγνύουν με τον πιο απτό τρόπο ό,τι μας καταπιέζει καθώς σε αυτές καλούμαστε να δημιουργήσουμε, να πράξουμε και να υπάρξουμε με τους δικούς μας όρους, πέραν των λογικών που ορίζονται από κράτος, αφεντικά και τη κοινωνία. Οι καταλήψεις λοιπόν, είναι οι άνθρωποί τους, οι συζητήσεις τους, οι συνελεύσεις, οι δράσεις, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη τους, οι καταλήψεις είναι όλα εμείς.

Σινιάλα αλληλεγγύης στις εκκενωμένες καταλήψεις Ρασπράβα και Ευαγγελισμού, σε όλα τα εκκενωμένα και επανακατηλλειμένα στέκια.

ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΜΠΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ

10,100,1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Στεκιού Φυσικού

Στηρίζουμε σήμερα 23/04 στις 19:00 στην Καμάρα την συγκέντρωση υπεράσπισης του στεκιού στο φυσικό

Ξέρουμε ότι αποτελούμε απειλή για το κράτος και από μεριάς μας θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέσα από τον αγώνα μας ενάντια σε ότι μας κλέβει την ζωή. Η τρομοκρατία και η επίθεση τους συστήματος δεν θα μας καταστείλει και εμείς θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μέσα στην σχολές μας και να αγωνιζόμαστε για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που θα μας χωρα όλους και όλες.

Αντίσταση - Αυτοοργάνωση - Αλληλεγγύη

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΜΠΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ

10,100,1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

Ελευθεριακό Σχήμα Πα.Μακ.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Τέταρτη 23/04 - 19:00 Καμαρα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

10-100-1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαυρο&Κοκκινο (μέλος ΑΠΟ - ΟΣ)

Κάλεσμα στην συγκέντρωση υπεράσπισης του Στεκιού Φυσικού, Καμάρα, 23/4, 19:00

Χθες 22/4/25 η ΕΛΑΣ προχώρησε σε έφοδο και εκκένωση του κατειλημμένου στεκιού του Φυσικού στη Θεσσαλονίκη και της κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, δύο καταλήψεων άρρηκτα συνδεδεμένων με τα κοινωνικά πεδία και τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι επιθέσεις που επιλέγει το κράτος να εξαπολύσει στην κοινωνική βάση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι τυχαίες ούτε ως προς την χρονική στιγμή στην οποία λαμβάνουν χώρα ούτε φυσικά ως προς τον σκοπό που θέλουν να επιτελέσουν. Οι μνήμες από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών και η κοινωνική θύελλα που αυτές προκάλεσαν είναι ακόμη νωπές για το κράτος. Ο κόσμος που πλημμύρισε τους δρόμους, οι μαζικές πορείες και οι συγκρούσεις αποτέλεσαν ορατό κίνδυνο για το κλίμα κοινωνικής ειρήνης που πασχίζει να επιβάλλει το κράτος. Το δίπολο "τα κέρδη τους ή οι ζωές μας" έγινε κτήμα της κοινωνικής βάσης που επέλεξε συνειδητά τον δρόμο του αγώνα ώστε να εναντιωθεί τελικά στην ίδια την καθημερινή υποτίμηση της ζωής της.

Λίγο καιρό μετά λοιπόν, βλέπουμε το ελληνικό κράτος να προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο, επιχειρώντας να καταστείλλει τους όποιους κινδύνους -για τις στοχεύσεις του κεφαλαίου- πήγαν να γεννηθούν στον προηγούμενο κύκλο αγώνα. Οι κοινότητες αγώνα που χτίστηκαν σε κοινωνικά πεδία όπως τα πανεπιστήμια, οι χώροι εργασίας και οι γειτονιές αμφισβητούν και συγκρούονται μετωπικά με την εντατικοποίηση της εργασίας, την πλήρη εναρμόνιση της καθημερινότητας του προλεταριάτου με τις επιταγές του κεφαλαίου και γενικότερα με την πλήρη πειθάρχηση της κοινωνικής ζωής στο καπιταλιστικό πλαίσιο.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν αντιλαμβανόμαστε και εντάσσουμε την εκκένωση των καταλήψεων. Το στέκι του Φυσικού αποτελεί όλα αυτά τα χρόνια έναν χώρο συνάντησης και πολιτικοποίησης φοιτητριών και μη, καθώς και πεδίο δημιουργίας κοινοτήτων αγώνα που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στα κοινωνικά και ταξικά κινήματα των προηγούμενων ετών. Η συγκεκριμένη κίνηση εκκένωσης δεν μπορεί παρά να ενταχθεί στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η οποία επιχειρεί, με όλο και μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα κερδοφόρο πεδίο για το κράτος και τις επιχειρήσεις. Με τα πανεπιστήμια να συμβάλλουν στη δημιουργία των αυριανών εργαζομένων που θα εκμεταλλεύονται τα αφεντικά καθώς και με την συνεργασία τους και την παροχή υπηρεσιών και έρευνας σε επιχειρήσεις και εταιρείες, τα στέκια και οι φοιτητικοί αγώνες εντός των ιδρυμάτων είναι αγκάθι για τις παραπάνω στοχεύσεις. Η κατάργηση του ασύλου, ο νόμος 4777, η τροποποίηση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι μεταρρυθμίσεις με ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο, οι οποίες για να γίνουν αποδεκτές είναι απαραίτητο να πάνε χέρι χέρι με την καταστολή.

Παρόμοιες γενεσιουργές αιτίες βρίσκουμε και από- άλλη μια - εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο της Κρήτης. Παρόλο που πλέον δεν μιλάμε για κατάληψη εντός των πανεπιστημίων,ο Ευαγγελισμός είχε ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είπαμε και παραπάνω. Σε μια πόλη, που είναι από τους πλέον δημοφιλείς καλοκαιρινούς προορισμούς, η κατάληψη του Ευαγγελισμού προφανώς χαλούσε την εικόνα ενός καλογυαλισμένου τουριστικού θερέτρου. Μια κατάληψη που αποτελεί επίσης χώρο συνάντησης και τροφοδοτήσης κοινωνικών αγώνων,διεκδικεί δημόσιο χώρο και προβάλλει έναν μη καταναλωτικό τρόπο συνύπαρξης. Η χθεσινή του εκκένωση μάλιστα συνοδεύτηκε από συλλήψεις 6 συντρόφων και συντροφισσών.

Οι καταλήψεις είναι προϊόντα των ίδιων των υλικών συνθηκών που γεννάνε την ταξική σύγκρουση. Γι' αυτό, όσο και αν το κράτος επιχειρεί να τις αποκόψει από την κοινωνία χαρακτηρίζοντας τις αντικοινωνικά κέντρα ανομίας, οι καταλήψεις θα αποτελούν πάντα μια ζωτική ανάγκη και ένα κοινωνικό πεδίο αγώνα των ίδιων των καταπιεσμένων. Οι κατειλλημμένοι χώροι δεν θα πάψουν να υπάρχουν και δεν παραδίδονται, αλλά (ανα)καταλαμβάνονται ξανά και ξανά, γιατί είναι κομμάτι του αγώνα για έναν άλλον κόσμο σε διαρκή σύγκρουση με εκείνον του κράτους και του κεφαλαίου. Και ο αγώνας αυτός συνεχίζεται.

Στα στέκια και στις καταλήψεις χτίζονται κοινότητες αγώνα, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

Να αντισταθούμε με κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στην λαίλαπα κράτους και κεφαλαίου που θέλει να περάσει πάνω από τις ζωές μας

Να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις και τις δομές αγώνα

Αλληλεγγύη στα συντροφιά που συνελήφθησαν χθες στον Ευαγγελισμό

Αλληλεγγύη στο στέκι Φυσικού και στην κατάληψη του Ευαγγελισμού

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης 23/4 19:00 - Καμαρα

Το προηγούμενο διάστημα, οι καταλήψεις και τα στέκια αγώνα βρέθηκαν για άλλη μια φορά στο στόχαστρο του κατασταλτικού μηχανισμού.

Συγκεκριμένα, πριν δύο εβδομάδες εκκενώθηκε η νεοσύστατη κατάληψη Ρασπράβα στα Εξάρχεια και το πρωί της 22ης Απρίλη η κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο και το στέκι Φυσικού στο Α.Π.Θ. Οι καταλήψεις και τα στέκια αγώνα αποτελούν έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης στις σύγχρονες αστικές και κεφαλαιοκρατικές πόλεις, όπου οι άνθρωποι επιλέγουν να προτάξουν την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια απέναντι στην λαίλαπα της εμπορευματοποίησης, την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση απέναντι στις ιεραρχικές δομές και τους συλλογικούς αγώνες απέναντι στην ολοένα και αυξανόμενη ιδιώτευση. Στο εσωτερικό τους, επιτυγχάνεται η πολιτικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης, πραγματοποιούνται πολιτιστικές, πολιτικές και ανθρωπιστικές δράσεις και συσπειρώνεται ο κόσμος του αγώνα. Όσον αφορά το στέκι του Φυσικού, η εκκένωση του έρχεται να ενισχύσει την εικόνα που οραματίζονται για το πανεπιστήμιο κράτος, πρυτανικές αρχές και μπάτσοι. Δηλαδή ενός αποστειρωμένου και ιδρυματοποιημένου χώρου στον οποίο δεν θα εδαφικοποιείται καμία κοινωνικοπολιτική δράση και οτιδήποτε δε συμβαδίζει με αυτή την 'ιδεατή' εικόνα θα αποκόπτεται. Αξιοπρόσεκτη είναι η συντονισμένη δράση των διοικητικά ανώτερων του πανεπιστημίου με τους μπάτσους και τα ΜΜΕ, μιας και συνεργάστηκαν άψογα για την εκκένωση του χώρου, έσπευσαν να επιδοθούν ξανά στο αφήγημα περί 'κέντρων ανομίας και διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πανεπιστημίων' και, τέλος, επιχείρησαν να πολώσουν τον κόσμο θέτοντας το δίλημμα: στέκι αντιεξουσιαστών ή 'Κέντρο φιλοξενίας Α.μεΑ. και συνοδών'; Όπως και το 2021, όταν έθεσαν το δίλημμα κατάληψη- στέκι στο Βιολογικό ή βιβλιοθήκη, έτσι και τώρα, το κράτος επιδεικνύει μια υποκριτική στάση εύνοιας, αφού όχι μόνο δεν καταπολεμά τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης αλλά, αντιθέτως, τα διαιωνίζει. Μιλάνε για κέντρο φιλοξενίας ατόμων με αναπηρία όταν ούτε το Campus αλλά ούτε και κάποια άλλη σχολή είναι προσβάσιμοι χώροι για αυτά. Εσκεμμένα τα χαρακτηρίζουν ευαίσθητη ομάδα και 'άτομα με ειδικές ανάγκες' για να δικαιολογήσουν την παντελή αδιαφορία που δείχνουν προς αυτά, μη προνοώντας σε καμία δημόσια δομή για την πρόσβαση και την εξυπηρέτησή τους. Φυσικά, κάθε πλήγμα που δέχονται τα στέκια και οι χώροι του αγωνιζόμενου κόσμου εντός των πανεπιστημίων εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, με κύριο εκφραστή της τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, ο οποίος όριζε την κατάργηση του ασύλου και, συνεπώς, την απρόσκοπτη περιφορά μπάτσων εντός του Campus, την θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας ( ΟΠΠΙ) και της Ε.Β.Ε. σε μια προσπάθει να ενταθούν οι ταξικοί φραγμοί για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια. Ακόμα, η συζήτηση περί διαγραφών και 'αιώνιων φοιτητών' αναζωπυρώνεται συνεχώς καθιστώντας ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν αντιλαμβάνεται ούτε στο ελάχιστο το αυξημένο κόστος ζωής που υποχρεώνει φοιτήτ(ρι)ες να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους για να βιοποριστούν αλλά ούτε και το πλήρως εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών. Συνάμα, το 2024 άνοιξε ο δρόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ( μέσω της ψήφισης του νομοσχεδίου 'Ελεύθερο Πανεπιστήμιο), ενός βαθιά αντιεκπαιδευτικού μέτρου που μετατρέπει απροκάλυπτα την παιδεία και την γνώση σε εμπόρευμα ενώ αποκλείει ακόμα περισσότερα άτομα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Στην ίδια κατεύθυνση νομιμοποίησης της εισχώρησης ιδιωτικού κεφαλάιου στις δημόσιες δομές βρίσκεται και η ίδρυση των 'Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων', δηλαδή σχολείων για αρίστους που θα τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό από μικρή ηλικία. Όλα αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν παράλληλα με την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των πανεπιστημίων, της στοχοποίησης αγωνιστ(ρι)ών και της επιβολής πειθαρχικών καθώς και της συνεργασίας των πανεπιστημίων μέσω ερευνητικών προγραμμάτων με την πολεμική βιομηχανία, τον στρατό και την αστυνομία.

Αντιλαμβανόμαστε τα στέκια, τις καταλήψεις και τους αναρχικούς χώρους ως αναπόσπαστα και πολύτιμα εργαλεία του αγώνα μας, καθώς μέσα σε αυτούς οργανώνουμε τις δικές μας αντιιεραρχικές κοινότητες και υψώνουμε συλλογικά τις αντιστάσεις μας απέναντι στον καπιταλισμό, το κράτος και οτιδήποτε προσπαθεί να φιμώσει τις φωνές ελευθερίας. Μέσα σε αυτούς τους χώρους υπάρχουμε με τους δικούς μας όρους έξω από αυτούς που μας επιβάλλει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Για αυτό και θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την επαναδιεκδίκηση των φαινομενικά 'χαμένων' χώρων αλλά και την απελευθέρωση άλλων τόσων και περισσότερων.

10-100-1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ CAMPUS ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Συγκέντρωση υπεράσπισης του Στεκιού Φυσικού

Την Τρίτη 22/4 βρεθήκαμε αντιμέτωποι/ες με την εκκένωση του Στεκιού στο Φυσικό στο ΑΠΘ, όσο παράλληλα στο Ηράκλειο εκκένωναν την κατάληψη του Ευαγγελισμού. Με συνειδητές κινήσεις και με την παρουσία των ένστολων καθαρμάτων κατά τις πρωινές ώρες οι πανεπιστημιακές αρχές άδειασαν τον χώρο και άλλαξαν την πόρτα. Δεν είναι σαφώς τυχαίο που επέλεξαν όπως κάνουν σχεδόν και κάθε φορά μια περίοδο διακοπών, προκειμένου να πράξουν στα κρυφά από το σύνολο των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης γενικότερα και με κλειστές σχολές.

Δεν είναι πρώτη φορά που παρατηρούμε αυτή την επικοινωνιακή φιέστα από πλευράς κράτους και πρυτάνεων, ότι δήθεν πρόκειται για «απόδοση των κατειλημμένων πίσω στους φοιτητές», για απαλλαγή των σχολών από παράσιτα και εξωπανεπιστημιακούς και για επένδυση στην ευημερία του πανεπιστημίου - δηλαδή του κεφαλαίου και των ιδιωτών . Σε αντιστοιχία με προηγούμενες εκκενώσεις -είτε αποτέλεσαν οργανωμένες αστυνομικές επιχειρήσεις- show είτε έγιναν από την ίδια την ΕΑΔΠ-, η πρακτική έλαβε χαρακτηριστικά δήθεν κοινωνικά, αξιοποίησης του χώρου για τις ανάγκες των φοιτητών, τοποθετώντας κιόλας με χυδαίο και εργαλειακό τρόπο επιγραφή «Κεντρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών». Ας σημειώσουμε, ακόμα, και την ιδεολογική σημασία της όλης επιχείρησης ως προς τα εγκαίνια της πολυπόθητης βιβλιοθήκης στην θέση του Στεκιού Βιολογικού, με τρόπο που θα προετοιμάζει ιδεολογικά αλλά και χωροταξικά το έδαφος για την «ομαλή» λειτουργία της. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτά τα ψευδοδιλήμματα και η κατασκευή διπόλων μεταξύ φοιτητών και αντιεξουσιαστών ως μη συμβατά μοσχεύματα, αποτελούν συνειδητή επίλογη που στόχο έχει να περιθωριοποιήσει και να τρομοκρατήσει τον αγωνιζόμενο κόσμο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που λίγο διάστημα μετά από τις μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου για τα Τέμπη, εκεί όπου ο χρόνος σταμάτησε και ο δρόμος άνηκε για λίγο σε εμάς, το κράτος και οι πρυτανικές αρχές νιώθουν να απειλούνται από τις καταλήψεις- αγκάθια στα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού της εντατικοποίησης και ποινικοποίησης των ζωών μας.

Σήμερα που το μόνο μέλημα του κράτους των μπάτσων και των πρυτανικών αρχών είναι να επιτίθενται στις ανάσες ζωής και ελευθερίας μέσα στο αποστειρωμένο κάμπους, να σπάνε τοίχους και να σβήνουν τα συνθήματά μας, να ευαγγελίζονται κυλικεία και βιβλιοθήκες εμείς θα βρισκόμαστε πάντα εδώ και θα υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο τις δομές αγώνα. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια εμπορευματοποίησης των σπουδών και των ζωών μας θα προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και τον συλλογικό αγώνα. Γιατί δεν σταματάμε να οραματιζόμαστε και να χτίζουμε μέρα την μέρα χώρους που δεν ασφυκτιούμε, που ζυμωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε μακριά από ιεραρχικές σχέσεις, κέρδος και ατομικισμό.

Αλληλεγγύη στο Στέκι Φυσικού και στην κατάληψη του Ευαγγελισμού

Αλληλεγγύη στις/ους συλληφθείσες/έντες της Κατάληψης Ευαγγελισμού

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ!

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Το χρονικό της εκκένωσης του Στεκιού Φυσικού

Tα ξημερώματα της 22/04, μετά από εντολή της πρυτανείας του ΑΠΘ, μπάτσοι μαζί με εργαζόμενους, εκκένωσαν το στέκι φυσικού. Το άδειασαν, έβαλαν την επιγραφή "Κέντρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών" έξω από την πορτα και έφυγαν, αφήνοντας τα ΜΜΕ πίσω τους να κάνουν το γνωστό επικοινωνιακό παιχνίδι. Κάποια άτομα που συγκεντρώθηκαν, μπήκαν στο κτήριο της ΣΘΕ, και έγραψαν πάλι στέκι φυσικού και ξαναβγήκαν. Απευθείας τα σαπιοκάναλα άρχισαν να μιλάνε για ανακατάληψη, ενώ μετά από λίγο διμοιρία των ματ μπήκε μέσα στο κτήριο, έβγαλε όλους του εργαζομένους της σχολής έξω και έκλεισε τελείως τη ΣΘΕ, κατεβάζοντας τα ρολά.

Την ίδια μέρα εκκενώνεται και η κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο, μία κατάληψη που μετρά 23 χρόνια αγώνα, μία βίαιη εκκένωση και μία μαχητική ανακατάληψη της. Και εκει, εδώ και χρόνια το πανεπιστήμιο Κρήτης μιλάει "για επιστροφή του χώρου στην πανεπιστημιακή κοινότητα", και πετάει το μπαλάκι στης διοίκηση του ΕΜΠ για να μελετήσει το τι έργο θα παρουσιάσουν αυτή τη φορά στα μάτια της κοινής γνώμης. Ο κατασταλτικός μηχανισμός λειτουργεί μέσα από αυτές τις "αξιοποιήσεις" των χώρων των πανεπιστημίων, την ίδια στιγμή που υπάρχουν πόσοι άδειοι και παρατημένοι χώροι εντός τους. Οι καταλήψεις που εκκενώνονται, παραμένουν χώροι παρατημένοι ή γκρεμισμένοι για χρόνια, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις (όπως η περίτρανη βιβλιοθήκη στη θέση της 34 χρόνων κατάληψης στο Βιολογικό) χτίζονται με μεγάλη βραδύτητα έργα για τον εφησυχασμό της κοινωνίας, όσο εργολάβοι και η διοίκηση του πανεπιστημίου τσεπώνουν κονδύλια.

Είναι τακτική του κράτους να επιτίθεται στα κινήματα, και στις δομές αυτών, έπειτα από κοινωνικούς αναβρασμούς, όταν τους βλέπει να καταλαγιάζουν. Δύο μήνες τώρα έχουμε ζήσει τις μαζικότερες πορείες και την μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων πολλών χρόνων. Το κράτος, μετά το έγκλημα των Τεμπών, εκτέθηκε πολύ στα μάτια της κοινωνίας, καθώς η πολιτική του κόστους-κέρδους, με την οποία αυτό και το κεφάλαιο λειτουργούν καταπατώντας τις ζωές μας, δεν μπορούσε να καλυφτεί πιά. Σε κενές περιόδους, όπως το Πάσχα, όπου λείπουν άτομα απο την πόλη, είναι μια καλή στιγμή για το κράτος να εκκενώνει καταλήψεις γιατί δεν περιμένει μαζικές αντιδράσεις.

Την προηγούμενη άνοιξη ζήσαμε την σύλληψη 49 ατόμων στο φουαγιέ τη σχολής μας, μετά από ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα πορειών και καταλήψεων διάρκειας μηνών. Ερχόμενες στους χώρους μας με το νέο ακαδημαικό έτος βρεθήκαμε αντιμέτωπες με τα κλειδώματα και τα ρολλά στη σχολή μας όποτε δεν τελούνταν κάποια καθαρά ακαδημαική δραστηριότητα και τους φύλακες σε ρόλο μπάτσου να χαρτογραφούν κάθε κινησή μας και να έχουν άμεση επικοινωνία με την πρυτανεία και την αστυνομία, σε περίπτωση προσπάθειας εισόδου εντός του κτιρίου και πραγματοποίσης κάποιου πολιτικού δρώμενου εντός του.

Η εκκένωση του στεκιού μας έρχεται σαν συνέχεια της αλλαγής του χαρακτήρα του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια. Κεκτημένα που έχουν κερδηθεί μέσα από ταξικούς αγώνες, προσπαθεί το κράτος τα τελευταία χρόνια να πάρει πίσω, να αποκλείσει την ταξική βάση από την εκπαίδευση καθώς και τη γενικότερη πρόσβαση της κοινωνίας στα πανεπιστήμια.

Ο ρόλος του πανεπιστημίου

Το Πανεπιστήμιο και η πανεπιστημιακή κοινότητα αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της ως ένα τόπο παραγωγής γνώσης, ως μία πρωτοπορία της ανθρώπινης κοινωνικής εξέλιξης απαλλαγμένο από ιδεολογικούς χρωματισμούς, κι ως ένα φάρο δημοκρατικού πνεύματος. Στην πραγματικότητα, όμως, ο τρόπος λειτουργίας του πανεπιστημίου φαίνεται να είναι διττός, αφενός να εξασφαλίζει κέρδος με «πατέντες» και τεχνολογία αιχμής για εταιρείες, αφετέρου να σφυρηλατεί πειθήνιο εργατικό δυναμικό προς όφελος αυτών (απλήρωτη ερευνητική εργασία, εντατικοποίηση σπουδών, πειθαρχικά, διαγραφές κ.λπ.). Αναλυτικότερα, το ΑΠΘ ανοικτά και περήφανα, συνεργάζεται χρόνια με την πολεμική βιομηχανία και το ΝΑΤΟ, κατασκευάζοντας τεχνολογίες και drone για να κυνηγάει το ελληνικό κράτος μετανάστες στα σύνορα, φυλακίζοντας ή σκοτώνοντάς τους (drone Αρχύτας). Σε συνέχεια αυτού, το ΑΠΘ συνεργάζεται ακόμα με εταιρείες όπως η Intracom Defence και η Miltech Hellas, παράγοντας τεχνολογία και εξοπλισμό για τον Ισραηλινό στρατό που διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα και σφαγιάζει τον Παλαιστινιακό λαό. Έχει γίνει ξεκάθαρο ταυτόχρονα, και σε εγχώριο επίπεδο, πως το πανεπιστήμιο συναινεί με νόμους που εγείρουν ταξικούς φραγμούς οι οποίοι αποκλείουν μαθητές από την τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΕΒΕ, διαγραφές, πειθαρχικά, ιδιωτικά πανεπιστήμια) και εξυπηρετούν τα συμφέροντα μόνο της αστικής τάξης κι όχι της κοινωνικής βάσης. Αυτό φαίνεται κι από τις θεσμικές θέσεις εντός του ΑΠΘ που έχουν γίνει κομμάτι της πυραμίδας ανέλιξης στη ΝΔ (Παπαϊωάννου, Φείδας, Χαραλάμπους κ.ο.κ.).

Φτάνοντας στο σήμερα, η πρυτανεία σε αγαστή συνεννόηση με την αστυνομία εκκενώνει τον κατειλημμένο χώρο μας και μας ενημερώνει με μία σήμανση ότι το στέκι πρόκειται να μετατραπεί σε «χώρο φίλοξενίας ΑΜΕΑ και συνοδών». Δεν είναι η πρώτη φορά που οι πρυτανικές αρχές προσπαθώντας να από-πολιτικοποιήσουν την εκκένωση ενός πολιτικού χώρου και να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, κατασκευάζουν ένα ψευδο-δίπολο όπου ο αρνητικός πόλος είναι ένα είδος αντι-κοινωνικού εχθρού εντός του πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα παραθέτουμε μερικά από αυτά τα δίπολα που ανά καιρούς έχουν χρησιμοποιήσει: βιβλιοθήκες ή βαριοπούλες, φοιτητές vs σκοτεινές αντιδημοκρατικές δυνάμεις, Χώρος φιλοξενίας ΑμεΑ vs στέκι αντιεξουσιαστών. Η χυδαιότητα του τωρινού διπόλου αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι το Α.Π.Θ. σε πολλά σημεία του δεν είναι προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρίες, πόσο μάλλον στην Σ.Θ.Ε. όπου η κοσμητεία χρόνια δεν μεριμνούσε για αυτό το ζήτημα. Ακόμα ο ίδιος ο χώρος του στεκιού δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει προσβάσιμος για χωροταξικούς λόγους, ενώ η ίδια δημιουργία ενός τέτοιου χώρου εντείνει τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Αν αποδομήσουμε αυτά τα δίπολα θα γίνει αντιληπτό πως το πανεπιστήμιο προσπαθεί να καταστείλει οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα γίνει επικίνδυνη για αυτό, οποιοδήποτε αντίσταση προσπαθεί να ανθίσει στο άγονο ακαδημαϊκό περιβάλλον, οποιοδήποτε χώρο γίνεται σπίτι των κοινωνικών αγώνων. Αφού εν τέλει, η μόνη πραγματική πάλη είναι αυτή μεταξύ των τάξεων, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, μεταξύ της κοινωνικής βάσης και του κράτους.

Τα στέκια και οι καταλήψεις είναι τα σπίτια του αγώνα

Μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια, διαχρονικά γεννιούνται κινήματα, κομμάτι των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η δωρεάν στέγαση και σίτιση στη λεσχη, η διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου, το άσυλο είναι κεκτημένα που έχουν κερδηθεί και διατηρούνται μέσα από αγώνες. Το άσυλο αποτελεί μέρος σενεύρεσης και συσπείρωσης των αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας, τα οποία πολλές φορές φτάνουν να συγκρούονται με το κυρίαρχο αφήγημα του κράτους και του κεφαλαίου που μας θέλει απομονωμένα, να μην έχουμε άλλο ορίζοντα πέρα από την ατομική μας ανέλιξη και ευημερία.

Το ΑΠΘ έχει μεγάλη σημασία για την πόλη της Θεσσαλονίκης και τις αντιστάσεις που γεννιούνται εντός της. Το ότι βρίσκεται στο κέντρο του αστικού ιστού, το έκανε ανά τα χρόνια επίκεντρο των πολιτικών γεγονότων και κοιτίδα του κάθε αγώνα. Αποτελεί και αποτελούσε πάντα ένα χώρο συνάντησης, κοινωνικοποίησης και πολιτικής ζύμωσης κόντρα στους ρυθμούς του κέντρου της πόλης. Σε ένα κέντρο που όλο και περισσότερο τουριστικοποιείται και εξευγενίζεται, ένας χώρος με χαρακτηριστικά που εγείρουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό δεν έχει καμία θέση. Σε μια εποχή ολομέτωπης επίθεσης του κράτους στον δημόσιο χώρο, σε πάρκα και πλατείες, το άσυλο δε θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστο. Μέσα από τις κλειστές καγκελόπορτες και τα κατεβασμένα ρολά επιχειρείται η αποκοπή του ΑΠΘ από την κοινωνία της πόλης. Αυτό εξυπηρετεί το όραμα του ελληνικού πανεπιστημίου. Ενός αποστειρωμένου αυστηρά ακαδημαϊκού χώρου που ό,τι διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργεία του θα καταπνίγεται και θα καταστέλλεται.

Οι καταλήψεις στις πόλεις δημιουργούν το χώρο ώστε να συναντηθούν υποκείμενα τα οποία θα συζητήσουν τα προβλήματα και τις ανάγκες τους συλλογικά. Μέσα σε αυτές λειτουργούμε με τελείως διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς που θέλει να επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Στις διαρκής κρίσεις του κεφαλαίου που μετακυλίονται στις πλάτες μας μέσω της ακρίβειας και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, των εξώσεων ανθρώπων και την αρπαγή από τράπεζες των χώρων κατοικίας τους. Οι καταλήψεις είναι αναχώματα τα οποία προτάσσουν την αλληλεγγύη και τους συλλογικούς αγώνες. Πηγαίνουν κόντρα στην εξατομίκευση και τον καριερισμό, ο οποίος καλλιεργείται εντός των σχολών και συνεχίζει εντός του περιβάλλοντος της δουλειάς, σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς εργασίας. Και μόνο η ύπαρξη λοιπόν αυτών, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις βλέψεις του κράτους και κεφαλαίου για την εκμετάλλευσή του χρόνου και της ζωής μας. Οι καταλήψεις είναι οργανικό κομμάτι των κινημάτων εντός των πανεπιστημίων και της πόλης συνολικότερα, και θα παραμείνουμε μέσα σε αυτές, γιατί δίνουν ζωή σε ένα κατά τα άλλα αποστειρωμένο και εμπορευματοποιημένο αστικό ιστό και γιατί παράλληλα είναι οι χώροι μέσα από τους οποίους αγωνιζόμαστε συλλογικά απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας.

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε...

Το στέκι φυσικού υπάρχει από τους φοιτητικούς αγώνες του 06-07', μια περίοδο έντονων ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων, κατά την οποία φούντωσε το καταληψιακό κίνημα. Από τότε μέχρι και σήμερα, έχει φιλοξενήσει χιλιάδες συνελεύσεις, συζητήσεις, πανό και συνθήματα. Έχει στεγάσει αυτόνομα σχήματα που πραγματοποιούν καθημερινές παρεμβάσεις στις σχολές τους. Πολυήμερα φεστιβάλ, κινηματογραφικές θεατρικές και άλλα πολιτιστικά δρώμενα χρησιμοποίησαν και άφησαν το υλικό τους στέκι. Ο χώρος αυτός έχει υπάρξει κομμάτι του ευρύτερου αγώνα ενάντια στην ερημοποίηση και την απονέκρωση των σχολών. Μια ανάσα και μια ρωγμή στην καθημερινότητα των μαθημάτων, των εξεταστικών και της δουλειάς.

Το στέκι έχει στεγάσει τις ιδέες μας, τις οποίες είδαμε να παίρνουν σχήμα και υλική μορφή μέσα από έμπρακτες πρακτικές. Η μαχητική υπεράσπιση του ασύλου στα σκαλάκια και στο φουαγιέ της ΣΘΕ, στο στενό του στεκιού στο βιολογικό και στο δρομάκι πιο κάτω που ανά καιρους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με τα σώματα ασφαλείας. Η εξοικείωση με εργαλεία που ανοίγουν πόρτες είναι απαραίτητη για να μπορούμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βρεθούμε και να οργανώσουμε τις αρνήσεις και τις καταφάσεις και να οικειοποιηθούμε τις σχολές μας οποιαδήποτε στιγμή, όχι μόνο όταν πραγματοποιούνται έρευνα και μαθήματα εντός τους.

Σκεφτόμενα το στέκι, τους τέσσερις τοίχους του, αλλά και τον προάυλιο χώρο του πλατάνου, οι μνήμες είναι γεμάτες, και το πιο έντονο μέσα σε αυτές είναι οι μεταξύ μας σχέσεις που χτίζουμε όλα αυτά τα χρόνια. Τα αράγματα, μέσα από τα οποία ήρθαμε πιο κοντά, οι ατελείωτες συνελεύσεις και οι άβολοι ύπνοι στους καναπέδες. Τα καθαρίσματα και τα βαψίματα στους τοίχους. Η έμπρακτη μεταξύ μας αλληλεγγύη, η γνωριμία παλιών και νέων συντροφιών και η γκρίνια και τα χαμόγελα μας τις δύσκολες μας μέρες. Οι προβληματισμοί και η διαρκής υπενθύμιση από τον έναν στην άλλη ότι αξίζει να αγωνίζεσαι, για τέσσερις και 8 τοίχους, για ανοιχτές σχολές για πραγματική πρόσβαση όλων σε αυτές.

Εδώ όπου η αυτοοργάνωση και η ταξική αλληλεγγύη γίνονται πράξη, εδώ όπου όλα τα πεδία αντίστασης βρίσκονται ανοιχτά, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΕΚΚΕΝΩΣΗ.

10, 100, 1000ΑΔΕΣ (ΑΝΑ)ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΡΑΣΠΡΑΒΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ

ΑΣΥΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ. ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ.

Στέκι Φυσικού, 23/04/25

Άσυλο Αγώνων και Ελευθεριών και όχι των πρυτάνεων και των εταιρειών

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΣΤΕΚΙΟΥ ΦΣ ΦΥΣΙΚΟΥ

Σήμερα το πρωί ξημερώματα και ενώ τα πανεπιστήμια είναι άδεια λόγω των διακοπών του Πάσχα με τους φοιτητές να λείπουν στις πόλεις τους, οι δυνάμεις καταστολής προχώρησαν στην εκκενωση του στεκιού του φοιτητικού συλλόγου Φυσικού. Η αστυνομική παρουσία μέσα στα πανεπιστήμια δεν αποτελεί πια εξαίρεση, αλλά κομμάτι μιας ευρύτερης πολιτικής κανονικότητας.

Η εκκένωση του Φυσικού δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Αποτελεί συνέχεια μιας ακολουθίας παρόμοιων επιχειρήσεων που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα. Από την εκκένωση της ΣΘΕ στα γεγονότα της Βραδιάς του Ερευνητή και της συλλήψεις στην Φιλοσοφική ΑΠΘ, βλέπουμε και φέτος μια όλο και κλιμακούμενη ένταση της καταστολής εντός του ασύλου.

Για άλλη μια φορά, όπως συνέβη και με τον χώρο του Φοιτητικού Συλλόγου του ΠΑΜΑΚ, εργαλειοποιειται το ζήτημα της προσβασιμότητας του πανεπιστημίου, που ενώ καμία πρόληψη δεν υπάρχει για ΑΜΕΑ φοιτητές όπως και καμιά κρατική χρηματοδότηση για προσβάσιμους χώρους το θέμα αξιοποιείται από τις εταιρείες και τους πρυτάνεις μόνο ως ταμπέλα έξω από τα εκκενώμενα στέκια μας. Μας μιλάνε για απόδοση δημοσίων χώρων για δημόσια χρήση την ίδια στιγμή που ιδιωτικοποιούν τα πάντα. Δημόσιοι είναι οι χώροι που αξιοποιούνται από τον λαό και την κοινωνία, για τους δίκαιους αγώνες τους, χώροι που επιτρέπουν την πολιτική, πολιτιστική και συνδικαλιστική δράση των φοιτητ(ρι)ών. Μέσα από τους αγώνες μας και την υπερασπιση των πολιτικών χώρων κάνουμε σαφές -σε αντίθεση με το αφήγημα που παπαγαλίζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ- πως τίποτα δεν μπορεί να ειναι κοινωνικό - δημόσιο όταν δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες μας.

Η ένταση της καταστολής με την εκκένωση πολιτικών χωρων έρχεται σε πλήρη σύμπλευση με την κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης η οποία θέλει τα πανεπιστήμια αποστειρωμένα, χωρίς πολιτικούς χώρους και δρώμενα, αλλά μόνο ως πηγή κερδών για εταιρείες. Η εκκένωση του χώρου έρχεται σε συνέχεια της εκκένωσης αντίστοιχων χωρών στην Γεωλογία, αλλά και στο μαθηματικό, που πάλι εκκενώθηκαν ενώ το πανεπιστήμιο δεν λειτουργούσε και οι φοιτητές δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους χώρους τους.Την ίδια στιγμή μάλιστα που η καταστολή οξύνεται σε όλους τους τομείς πολιτικής και κοινωνικής ζωής με διώξεις συνδικαλιστών, με κήρυξη απεργιών ως παράνομες, με των ξυλοδαρμό φοιτητ(ρι)ών εντός του πανεπιστημίου από μπάτσους, επειδή διεκδικούν τα αυτονόητα, δημόσια φοιτητική μέριμνα. Η κατασταλτική εκστρατεία που έχει ξεκινήσει κράτος και κυβέρνηση προκειμένου να διασφαλίσουν πως τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν μόνο για τα συμφέροντα των λίγων αποσκοπει στο τσάκισμα των ενεργών φοιτητικών συλλόγων και της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης που αναπτύσσουν, δημιουργώντας πανεπιστήμια "καθαρά" ανταγωνιστικά, κομμένα και ραμμένα για τις ανάγκες της αγοράς.

Οι δυνάμεις καταστολής περιφρουρούν και επιβάλλουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων έρχεται αντιπαραθετικά με το άσυλο και τα πανεπιστήμια για τα οποία εμείς αγωνιζόμαστε. Παλεύουμε για πανεπιστήμια ανοιχτά στην κοινωνία, χώρους αγώνα και ελευθεριών κι όχι έρμαια στις πολιτικές κερδοφορίας και αποστείρωσης που προσπαθούν να επιβάλλουν. Οι πολιτικοί χώροι εντός του πανεπιστημίου αποτελούν κοιτίδες ζύμωσης και πολιτικής δράσης. Υπερασπιζόμαστε το άσυλο, τους πολιτικούς μας χώρους και την συνδικαλιστική μας δράση εντός τους.

πηγή : email που λάβαμε στις 23 Απριλίου 15h