Τετάρτη 9 Απριλίου 2025 στις 11.00
Απεργιακή συγκέντρωση
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τους διαρκείς κοινωνικούς αποκλεισμούς, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα
Όλοι και όλες στη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη
Στις 28 Φλεβάρη 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία ΙC 62 της Hellenic Train, με εκατοντάδες επιβαίνοντες συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία, των ίδιων ιδιωτικών συμφερόντων, στα Τέμπη. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε στους 57, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι. Η ανείπωτη αυτή τραγωδία μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, τι σημασία δίνει το Κράτος και το Κεφάλαιο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμιση που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν, ενώ η σύμβαση 717 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες - ούτε για ατυχήματα, ούτε για "ανθρώπινα λάθη'', ούτε για "κακή στιγμή''.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα αφεντικά.
Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία, θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του. Όχι μόνο γιατί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή τη μαζική δολοφονία αλλά γιατί δυο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με σκοπό τη συγκάλυψη των ευθυνών τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι γίνεται καθαρό πως η διαμεσολάβηση συνολικά των κοινωνικών σχέσεων από το κράτος, ανεξάρτητα της πολιτικής διαχείρισής του, διαχρονικά δεν έχει προσανατολισμό και στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα προτεραιότητα πάντα των κρατικών θεσμών και μηχανισμών είναι η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η ενταντικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται. Η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα υπέρογκα ενοίκια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, την επισφάλεια και τη δυσκολία κάλυψης των βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα τα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια να αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της ανέχειας. Επιπλέον, είναι δεκάδες οι εργοδοτικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπως και οι τραυματισμοί, καθώς ακόμη και τα λιγοστά μέτρα προστασίας αποτελούν απλά αυξημένο κόστος για τις τσέπες των αφεντικών. Η εγκληματική συνθήκη των καθημερινών εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών είναι τόσο τραγικά εμφανής, όπου από τις αρχές του 2025 μετράμε περισσότερους από 40 νεκρούς εργάτες και πλέον των 200ων τραυματισμένων, και αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφαση του πρώην υπουργού παιδείας Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία την καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χ. Χότζογλου, βαφτίζοντας την αγωνιστική της δράση ενάντια στην αξιολόγηση "ανάρμοστη συμπεριφορά εντός υπηρεσίας" και παρακάμπτοντας την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου.
Μέσα σε μια συνθήκη όπου τα σχολεία καταρρέουν και υπολειτουργούν, όπου υπάρχουν ακόμη βασικές ανάγκες σε εκπαιδευτικούς -και όχι μόνο-, το κράτος επιχειρεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της. Έτσι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως τα ωνάσεια σχολεία, οι αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, το διεθνές απολυτήριο, οι εξετάσεις Pisa και επαγγελματικές ακαδημίες δεν έχουν άλλο στόχο παρά την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών στην εκπαίδευση, τον έλεγχο και την πειθάρχηση μαθητών και εκπαιδευτικών, την καταστολή όσων αντιστέκονται και την πλήρη κατάργηση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η κρατική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται με τα πειθαρχικά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, την αστυνομοκρατία μέσα στις σχολές, τις εκκενώσεις αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα στα πανεπιστήμια, την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την πολεμική βιομηχανία και το χτύπημα του ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος θωρακίζεται, ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο και εξοπλίζοντας διαρκώς τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, στην κατεύθυνση της προληπτικής αντιεξέγερσης και με στόχο να επιβάλλει το φόβο, τη σιωπή και την εξατομίκευση μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης, σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αναδιαρθρώσεις, που την οδηγούν στην όλο και αγριότερη εκμετάλλευσή της. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει την μνήμη αγώνων του παρελθόντος και να συντρίψει όποιον σήμερα ορθώνει ανάστημα στη διαρκώς κλιμακούμενη κρατική βία της εξαθλίωσης και της καταστολής. Η καταστολή των καταλήψεων, του αναρχικού κινήματος και οι διώξεις αγωνιστών/τριών, η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, η όξυνση του ελέγχου, η αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, η επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις, στο πανεπιστημιακό άσυλο και οι συνεχιζόμενες κρατικές δολοφονίες φτωχών, εργατών, ρομά και προσφύγων- μεταναστών αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Απέναντι στη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση και μια συνολική κοινωνική κριτική του αδιέξοδου και χρεωκοπημένου συστήματος, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, η συγκρότηση αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία κάθε δυνατού αναχώματος σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Αν μένει κάτι ακόμα να σωθεί από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που μας καταδικάζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, αυτό βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η μόνη λύση για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που η ζωή μας δεν θα παζαρεύεται και δεν θα εξαρτάται από τους υπολογισμούς των κυρίαρχων, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, λεηλασία της φύσης, ξεριζωμό, αρρώστιες και θάνατο είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ - ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία - Παιδεία - Τροφή - Στέγαση - Μεταφορές
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Αθήνα: Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 11.00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
πηγή : email που λάβαμε στις 31 Μαρτίου 13h
Ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση Πρωτοβάθμιων Σωματείων - Συλλογικοτήτων
πηγή : email που λάβαμε στις 31 Μαρτίου 22h
Όλοι/ες στον δρόμο στη Γενική Απεργία 9 Απριλίου! 10:30 ΚΑΜΑΡΑ
Τον περασμένο Δεκέμβρη ψηφίστηκε άλλος ένας αντεργατικός νόμος που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων, αυτή τη φορά με επίκεντρο τον κατώτατο μισθό. Ο νέος αυτός νόμος αποτελεί συνέχεια και ουσιαστικά μονιμοποίηση του μνημονιακού νόμου που έδωσε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να καθορίζει τον κατώτατο μισθό μονομερώς, κάτι που ως τότε καθοριζόταν μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν νέο μηχανισμό συμπίεσης των μισθών που παράλληλα χτυπάει περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Σύμφωνα με τον νέο νόμο λοιπόν, με κατεύθυνση εφαρμογής το 2028 και ύστερα, ο κατώτατος μισθός που θα αποφασίζεται από την κυβέρνηση θα υπολογίζεται μέσω ενός αλγορίθμου. Με απλά λόγια, νομοθετείται μια διαδικασία αυτόματου υπολογισμού του μισθού, χωρίς καμία συμμετοχή των εργαζομένων. Βέβαια, τα κριτήρια με τα οποία θα αποφασίζεται τελικά ο κατώτατος μισθός παραμένουν τα ίδια, καθώς και σήμερα ουσιαστικά η παραγωγικότητα της οικονομίας και η κερδοφορία των αφεντικών λαμβάνονται υπόψη. Έτσι, λοιπόν, ο νέος αυτός αλγόριθμος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νομοθετικό και επικοινωνιακό εργαλείο που χρησιμοποιείται από μεριάς του κράτους, ώστε να διασφαλιστεί ότι από τη μια οι μισθοί συνολικά θα παραμένουν καθηλωμένοι ή ακόμη και θα μειώνονται αν αυτό εξυπηρετεί το κεφάλαιο, ενώ από την άλλη, μέσω της επίκλησης στην δήθεν «αντικειμενικότητα» των οικονομικών δεικτών και του αλγορίθμου που επιλέγονται για τον υπολογισμό -που βέβαια αποτελούν ξεκάθαρη πολιτική επιλογή- επιχειρείται να παρουσιαστούν τα συμφέροντα των αφεντικών και η εξυπηρέτησή τους ως «αντικειμενικά» και ταυτόχρονα να μπει ουσιαστικά μια ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων για τον μισθό μας.
Παράλληλα ο νέος νόμος προβλέπει και μια σειρά εξαιρέσεων. Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται, οι περιπτώσεις που προβλέπονται είναι: Αν η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση ή αν υπάρχει σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού από τον στόχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή αν υπάρχει σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ή αν υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας ή αν η αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις (...) και υπάρχει απόκλιση του κατώτατου μισθού από το εξήντα τοις εκατό (60%) του ακαθάριστου διάμεσου μισθού ή αν υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας ή αν δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις. Στις παραπάνω περιπτώσεις, η κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να μην αυξηθεί ο κατώτατος μισθός βάση του αλγορίθμου ή ακόμα και να τους μειώσει αν η οικονομία το «απαιτεί», διαμορφώνοντας έτσι ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας.
Από τη μεριά μας, ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες ξέρουμε πως τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα με αυτά των αφεντικών και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να διαμορφώνονται οι μισθοί μας με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι τις δικές μας. Συμπερασματικά, είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως ο νέος νόμος δημιουργεί έναν μηχανισμό που θα συμπιέζει διαρκώς το εισόδημά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου, χτυπώντας παράλληλα περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις μας, που είναι και ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Για μας το ύψος του κατώτατου μισθού δεν είναι ζήτημα που επαφίεται στο πόσο αντέχουν να δώσουν τα αφεντικά, αλλά στις δικές μας ανάγκες. Γι' αυτό διεκδικούμε την ανατροπή αυτού του νόμου και την επαναφορά του καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσω των συλλογικών διεκδικήσεων!
Δεν ήτανε τα Τέμπη, ούτε η κακιά στιγμή - Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν!
Η λογική πίσω και από αυτόν το νόμο, όπως σε μια σειρά άλλων αντεργατικών νόμων, δεν είναι άλλη από αυτή που διέπει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, που δίνει προτεραιότητα στα κέρδη των αφεντικών και αντιμετωπίζει τις ζωές των ανθρώπων της εργατικής τάξης -αλλά και ευρύτερα των καταπιεσμένων- ως αναλώσιμες και ευτελείς. Δεν είναι τυχαίο πως η πραγματικότητά μας απαρτίζεται από διαρκή φτωχοποίηση, ακρίβεια και ανατιμήσεις, αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών για μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης, υποβάθμιση βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και εμπορευματοποίηση τους (παιδεία, υγεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές), πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εργατικές δολοφονίες και ταυτόχρονα συνεχείς επιθέσεις σε κεκτημένα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και στα μέσα πάλης μας, διώξεις αγωνιστών και ευρύτερα περισσότερη καταστολή. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως την ίδια περίοδο βλέπουμε τα αφεντικά να παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών σε μια σειρά κλάδων.
Είναι ακριβώς αυτή η φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που οδήγησε σε χιλιάδες νεκρούς την περίοδο της πανδημίας, σε ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, σε χιλιάδες νεκρούς/ες μετανάστες και μετανάστριες στα σύνορα και στις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες (μετράμε ήδη 45 θανάτους και 66 βαρείς τραυματισμούς μόνο μέσα στο 2025), και που βέβαια οδήγησε και στο τραγικό βραδύ των Τεμπών. Ειδικότερα για το ζήτημα των Τεμπών, είναι ξεκάθαρο ότι όσο και αν το κράτος και το τωρινό πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών προσπαθούν να συσκοτίσουν τα πραγματικά αίτια της προδιαγεγραμμένης αυτής κρατικής-καπιταλιστικής δολοφονίας, οι πρωτοφανείς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, οι χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο ζητώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών, δείχνουν ξεκάθαρα πως οι προσπάθειες δεν αποδίδουν. Η κοινωνική οργή είναι διάχυτη και ο βασιλιάς γυμνός.
Σε αυτή τη συγκυρία, με ένα τέτοιο ρήγμα να έχει ανοίξει ως προς τους θεσμούς του κράτους, με την κοινωνική οργή να ψάχνει έκφραση, είναι απαραίτητο να μπορούμε να καταδείξουμε ξεκάθαρα τα αίτια που μας οδήγησαν σε ένα τόσο τραγικό γεγονός κοιτώντας στο μετά. Ως αναρχικές και αναρχικοί, το λέμε ξεκάθαρα: κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν! Το έγκλημα στα Τέμπη, όσο και ευρύτερα η διαρκής υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας για χάρη του κέρδους των αφεντικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι παράγωγα της φύσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος.
Γι' αυτό και το επόμενο διάστημα χρειάζεται να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο, να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές και ευρύτερα σε κάθε πεδίο, απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Να συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων που παλεύουν για δικαιοσύνη. Να αγωνιστούμε για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής, για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις ανάγκες μας, για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τον ελεύθερο χρόνο, μέσω Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Με από τα κάτω συλλογικούς αγώνες και ταξική οργάνωση στη βάση, ενάντια σε εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και κάθε λογής πολιτικούς καιροσκόπους, να αντεπιτεθούμε στην επέλαση του κράτους και του καπιταλισμού, να αντιπαλέψουμε την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής προτάσσοντας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις πανανθρώπινες συλλογικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Για έναν κόσμο εν τέλει ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ - ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ | 10:30 ΚΑΜΑΡΑ
Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση | ΕΣΤΟΒ
E-mail: estovskg@protonmail.com | Website: https://estov.espivblogs.net/
