Τετάρτη 9 Απριλίου 2025 στις 11.00
Απεργιακή Συγκέντρωση
ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΙΚΙΩΝ ΤΩΡΑ!
- Πλαφόν στα νοίκια
- 6 χρόνια ελάχιστος χρόνος μίσθωσης
- Ένταξη των AirBNB στα τουριστικά καταλύματα
- Ενιαία συνδικαλιστικά δικαιώματα
ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 11:00 ΧΑΥΤΕΙΑ
Σωματείο Βάσης Ενοικιαστών Αθήνας
Φαναριωτών 12 (Εξάρχεια) | www.svea.gr | svea-info@riseup.net
Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη, στις 7 μμ.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ 2025, 11:00, Χαυτεία
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ - ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του Φλεβάρη και του Μάρτη που προκλήθηκαν από την ανάδειξη στη δημόσια σφαίρα των συνθηκών μέσα από τις οποίες συνέβη το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και των χειρισμών συγκάλυψής του, προκαλώντας ένα ρήγμα στην δυνατότητα του καθεστώτος να συνεχίζει απρόσκοπτα την πολιτική του ενάντιά μας, απεργούμε ξανά στις 9 Απρίλη και κατεβαίνουμε μαζικά στους δρόμους.
Γιατί αυτή η πολιτική επιχειρεί να ορίσει όλες τις πτυχές της ζωής μας και να επιβληθεί πάνω μας ως μια διαρκή συνθήκη υποταγής της τάξης μας προς όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κερδοφορίας των αφεντικών. Μια συνθήκη που έρχεται ως επιστέγασμα της υποτίμησης της εργασίας μας, των δημόσιων δομών και υπηρεσιών και της ίδιας της ζωής μας, μέσα από τις συνεχείς αναδιαρθρώσεις στο εργασιακό και κοινωνικό πεδίο που επιβάλλονται με καταιγιστικό τρόπο εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Μια συνθήκη θανάτου και σακατέματος των ανθρώπων της τάξης μας που γίνεται πλέον ορατή καθημερινά. Από τα Τέμπη, το Μάτι, την Πύλο... μέχρι τα ράντζα των νοσοκομείων, τα αστυνομικά μπλόκα, της γυναικοκτονίες, τα εργατικά ατυχήματα.
Το σωματείο μας συγκροτείται τα τελευταία τρία χρόνια απέναντι σε αυτή τη συνολική συνθήκη θέλοντας να συμβάλει στην ανατροπή της μέσα από την ουσιαστική και συμμετοχική οργάνωση στη βάση των εργαζομένων του κλάδου μας, στους χώρους δουλειάς. Εκεί που επιβάλλονται ολοένα και σκληρότεροι όροι εκμετάλλευσης. Εκεί που πουλάμε καθημερινά την εργατική μας δύναμη, τον χρόνο και την δημιουργικότητά μας με αντάλλαγμα πενιχρούς μισθούς αναξιοπρεπούς διαβίωσης. Εκεί που γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ολοένα και πιο συχνών εργατικών ατυχημάτων συναδέλφων και συναδελφισσών μας.
Στις 9 Απρίλη ενώνουμε τη φωνή μας με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους όλων των κλάδων που απεργούν, με όλες και όλους όσοι αγωνίζονται από τα κάτω με αξιοπρέπεια και καλούμε κάθε συναδέλφισσα και κάθε συνάδελφο να οργανωθεί στο σωματείο. Για να βαθύνουμε μεταξύ μας τις σχέσεις ταξικής αλληλεγγύης. Για να διαμορφώσουμε βήμα βήμα τους όρους ανάπτυξης αδιαμεσολάβητων εργατικών αγώνων και πραγματικά επικίνδυνων απεργιών οργανωμένων από τη βάση. Για να κάνουμε πράξη το πρόταγμα: «ότι έχουμε είναι ο ένας την άλλη». Για να συμβάλουμε στην ταξική αντεπίθεση της εποχής μας.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ
-Για αποτροπή των καθημερινών εργατικών ατυχημάτων.
-Για ουσιαστική αύξηση των μισθών, λιγότερες ώρες εργασίας και αξιοπρεπείς συνθήκες.
-Για πλήρη ασφάλιση όλων των εργαζομένων.
-Για βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα στους χειρωνακτικούς και επικίνδυνους τομείς του κλάδου.
-Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
-Για κατάργηση των αντεργατικών νόμων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη.
-Για άρση όλων των διώξεων εργαζομένων εξαιτίας της συνδικαλιστικής τους δράσης.
ΚΛΑΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ
ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Αγροδιατροφικό Κλάδο και στις Υπηρεσίες Πρασίνου
πηγή : email που λάβαμε στις 1 Απριλίου 13h
Απεργιακή Συγκέντρωση Χαυτεία
9 Απρίλη απεργιακή συγκέντρωση στα Χαυτεία και πορεία
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού
Σπύρου Τρικούπη 56-58, Εξάρχεια 1ος όροφος
Συνέλευση κάθε Τετάρτη 16:30 - άνοιγμα (για πληροφορίες και νέα μέλη) κάθε Τετάρτη 15:00-16:30
mail: ssm.info@gmail.com | blog: ssm.espivblogs.net | fb: somateio.servitoron.mageiron
Ανακοίνωση Σωματείου Πολιτεία
«αξιολογήσεις» εκπαιδευτικών; «Google reviews» πελατών σε υπαλλήλους;
Κάτω τα χέρια από την Χρύσα Χοτζόγλου, Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους
Με μία εξωφρενική, πρωτοφανή απόφαση ο πρώην υπουργός Παιδείας έθεσε σε δυνητική αργία την εκπαιδευτικό Χρύσα Χοτζόγλου, παρά την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου που κατ' εντολή του συγκροτήθηκε. Το παράπτωμα που οδηγεί στην απόλυση της εκπαιδευτικού (θα είναι πρώτη απόλυση εκπαιδευτικού από δημόσιο σχολείο μετά την Χούντα) είναι η συνδικαλιστική της δράση. Η Χρύσα οδηγείται σε απόλυση για να περάσει το υπουργείο ένα παραδειγματικό μήνυμα στους χιλιάδες υπόλοιπους εκπαιδευτικούς που διώκονται γιατί απεργούν, εκφράζουν την γνώμη τους και εναντιώνονται στα ισοπεδωτικά σχέδια της κυβέρνησης για την δημόσια Παιδεία.
Η συμμετοχή στους κοινούς αγώνες εκπαιδευτικών-μαθητών ενάντια στην διαδικασία αξιολόγησης που προσπαθεί το υπουργείο να εισάγει ήταν η αφορμή για την παραδειγματική τιμωρία της Χρύσας, όπως είχε γίνει και μερικά χρόνια νωρίτερα στον εκπαιδευτικό Δημήτρη Αντωνίου, που είχε συμμετάσχει στους κοινούς αγώνες φοιτητών-καθηγητών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η σημασία της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα κρίσιμων υπηρεσιών και αγαθών όπως υγεία παιδεία μεταφορές έχει γίνει πλέον προφανής σε όλους μας, εμείς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ξέρουμε πολύ καλά το τι πραγματικά σημαίνουν για τον κόσμο της εργασίας οι διαδικασίες αξιολόγησης των εργοδοτών, δημόσιων ή ιδιωτικών.
Ο διακηρυγμένος σκοπός των διαδικασιών αυτών είναι πάντα η διόρθωση των «λαθών» και η «βελτιστοποίηση» των υπηρεσιών ή της παραγωγής αντίστοιχα, αν κοιτάξουμε όμως πιο προσεκτικά το ποιος είναι ο ενεργός φορέας των διαδικασιών αυτών θα δούμε μια διαφορετική εικόνα. Είτε δημόσιος είτε ιδιωτικός τομέας, την αξιολόγηση αναλαμβάνει διοικητικό προσωπικό πολλές φορές με ελάχιστη ή μηδενική επαφή με το αντικείμενο της εργασίας. Την αργία της εκπαιδευτικού την επέβαλε υπουργός που δεν έχει διατελέσει ποτέ είτε εκπαιδευτικός ή έστω σύμβουλος σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ενώ αντίστοιχα στον ιδιωτικό τομέα εδώ και χρόνια έχει στηθεί "βιομηχανία παραγωγής στελεχών", προάγοντας ανθρώπους που, ανεξαρτήτως κλάδου, το πεδίο ειδίκευσής τους είναι η συνεχής επιτήρηση και αξιολόγηση του προσωπικού χωρίς να είναι απαραίτητη (ή καν να ζητείται μερικές φορές) η βαθύτερη γνώση του πραγματικού αντικειμένου της εργασίας. Όλοι όσοι έχουμε εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα έχουμε συναντήσει αναπόφευκτα τέτοια παραδείγματα. Παραδείγματα που στο τέλος σε κάνουν να αναρωτιέσαι «τελικά σε τι αποσκοπεί πραγματικά η αξιολόγηση;»
Δεύτερος παράγοντας αξιολόγησης και σημείο των καιρών είναι η εμπειρία του επισκέπτη είτε πρόκειται για παροχή υπηρεσιών ή αγορά αγαθών, φαινόμενο που έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις λόγω της χρήσης μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Με ολοένα και αυξανόμενη ευκολία αναρτώνται βιτριολικά σχόλια δημόσια σε κοινή θέα, στοχοποιώντας ανθρώπους που απλά κάνουν την δουλειά τους. Μονόπλευρες, ατομικές και μη αντικειμενικές αφηγήσεις που πραγματικό στόχο έχουν μάλλον να εκδικηθούν τον εργαζόμενο που θεωρούν ότι δεν τους εξυπηρέτησε με τον τρόπο που αυτοί θα ήθελαν, παρά κάποια αόριστου τύπου βελτίωση. Ο πελάτης που θέλει να ζήσει την «αγορά-εμπειρία» εκείνη την ώρα δεν βλέπει τίποτα άλλο, παρά την ικανοποίηση, το χάιδεμα του «εγώ» του. Το μόνο που εξυπηρετείται από τέτοιου τύπου πρακτικές είναι ο σχεδιασμός του κάθε εργοδότη και οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε το βάρος αλλά και τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένα τέτοιο σχόλιο, είτε βρισκόμαστε σε έναν χώρο εργασίας ως εργαζόμενοι είτε ως επισκέπτες.
Και οι δύο αυτοί αξιολογικοί παράγοντες αγνοούν το πλαίσιο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι εργαζόμενοι ασκούμε κάθε φορά τα καθήκοντά μας. Αυτό που ζητά ο εκάστοτε εργοδότης (Δημόσιο ή ιδιώτης, δεν έχει σημασία) θέτει αυτόματα (και εν τέλει αυθαίρετα) την βάση και το μέτρο του φυσιολογικού. Η εντατικοποίηση της εργασίας δεν λαμβάνεται σχεδόν ποτέ υπόψη, είτε αυτή έχει την μορφή αυξημένου φόρτου ή της ελαστικής και επισφαλούς σχέσης εργασίας (όπως είναι τα αυξημένα ποσοστά των συμβάσεων ημιαπασχόλησης ή συμβάσεων ορισμένου χρόνου). Κάθε στιγμή είναι σα να συμβαίνει "στο κενό" με το ζητούμενο να είναι η ίδια και απαράλλαχτη αντίδραση, σα να μην υπάρχει κόπωση, ένταση, φθορά ή μία παράλογη οδηγία την οποία εμείς σαν εργαζόμενοι πρέπει να ακολουθήσουμε ακόμα και αν εν τέλει δημιουργήσει τριβές και επιπλέον προβλήματα. Ακόμα και η ανάγνωση ουδέτερων υποτίθεται στατιστικών και αριθμών εάν δεν λάβει υπόψη της το πραγματικό πεδίο άσκησης της εργασίας (την σχολική τάξη, την αποθήκη, το ταμείο λιανικής, τον υπολογιστή ή τον δρόμο) δεν οδηγεί σε κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα. Η αδυναμία συμμόρφωσης με τα παραπάνω πάντα αποδίδεται σε κάποιο ατομικό παράπτωμα ή λάθος και ποτέ δεν εξετάζεται το πλαίσιο εντός του οποίου αυτό συμβαίνει.
Ο πραγματικός στόχος των διαδικασιών αξιολόγησης είναι να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις του εκάστοτε εργοδότη, να εξομαλύνει τις αντιδράσεις των εργαζομένων αλλά και να καταστήσει την πειθάρχησή τους ευκολότερη για την όποια εξουσία. Όταν όλα τα «παραπτώματα» των εργαζομένων λογίζονται ως αποκλειστικά δική τους ευθύνη και τα λάθη τους αυστηρά ατομικά, ο κάθε εργοδότης διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα άφεσης εργασιακών αμαρτιών, ένα διαχρονικά πολύ χρήσιμο εργαλείο ελέγχου. Ταυτόχρονα αυτές οι διαδικασίες χρησιμοποιούνται και για να δικαιολογήσουν σκληρές αποφάσεις που οδηγούν εργαζόμενους είτε σε δυσμένεια είτε και εκτός εργασίας. Αυτές οι αποφάσεις περιβάλλονται μεσω της αξιολόγησης με μία αύρα αντικειμενικότητας, διευκολύνοντας έτσι το εκάστοτε στέλεχος να αποποιηθεί των ευθυνών του.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που οι διαδικασίες αυτές οδηγούν σε επιβράβευση εργαζομένων, αυτό που πραγματικά είναι το ζητούμενο είναι η νομιμοποίηση, από τους εργαζόμενους που δεν έτυχαν της εύνοιας, των αποφάσεων του εργοδότη, καθώς αυτές βασίστηκαν πάνω σε αντικειμενικά, όπως παρουσιάζονται, κριτήρια. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι κινδυνεύουμε να κανονικοποιήσουμε εντός μας αυτόν τον αποκλεισμό και να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας ως τους μόνους υπαίτιους που δεν λάβαμε αύξηση/μπόνους. Αποσιωπάται ωστόσο το γεγονός ότι και στην μία και την άλλη περίπτωση, τα κριτήρια, οι όροι και οι ίδιοι οι φορείς της αξιολόγησης (στελέχη ή επισκέπτες) είναι εξ' ορισμού υποκειμενικά. Ορίζονται πάντα «από τα πάνω» και αυτός που τα ορίζει τελικά φέρει και το βάρος της όποιας απόφασης. Για τους εργαζόμενους αυτή είναι η πραγματικότητα της αξιολόγησης στο υπάρχον σύστημα. Ανεξάρτητα από την δημόσια ή ιδιωτική φύση του εργοδότη (εξάλλου ανοιχτή παραδοχή του συστήματος είναι πως τα κράτη θα πρέπει να διοικούνται όπως οι μεγάλες κερδοφόρες Α.Ε) το σύγχρονο μοντέλο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων παράγει συγκεκριμένα πρότυπα διαδικασιών: σκληρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, διοικητικό αυταρχισμό από τους επόπτες τους, ατομικότητα και ανταγωνισμό ανάμεσα σε εργαζόμενους καθώς διαφορετικά δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Στο βαθμό λοιπόν που κάποιος υιοθετεί αυτό το πρότυπο, "κληρονομεί" και αυτά τα χαρακτηριστικά. Η κατά τόπους διαχείριση και τα επίπεδα της έντασης μπορεί να διαφέρουν ανάμεσα στους εργοδοτικούς φορείς, το γενικότερο πλαίσιο όμως παραμένει σταθερό.
Ως εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουμε για ένα εργασιακό περιβάλλον ανθρώπινο τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Για να εκλείψουν τα φαινόμενα αυταρχισμού εις βάρος των εργαζομένων. Να παρθεί πίσω η αργία για τους εκπαιδευτικούς που παλεύουν για τη δημόσια παιδεία. Για εργασιακά περιβάλλοντα όπου δεν θα υπάρχει χώρος για ένα σωρό «στελέχη», ειδικούς και υπευθύνους να αξιολογούν και να διατάζουν συχνά στον ιδιωτικό τομέα με ειρωνεία, έπαρση και εκφοβισμό ούτως ώστε να βιώνει ο εργαζόμενος ότι πάντα κάνει κάτι λιγότερο, κάτι λάθος, κάτι στραβά. Πρέπει να παλέψουμε και να μην επιτρέψουμε τη δυσοσμία του ατομικοποιημένου ανθρώπου με το πληγωμένο «εγώ» να αναδυθεί, όταν αυτός φοράει την ιδιότητα του πελάτη (επιτέλους λίγη εξουσία!) και αξιολογεί ανενόχλητα εργαζόμενους παίζοντας έτσι ρόλο στο μέλλον τους.
Για ένα περιβάλλον με συναδελφικότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων. Στήριξης όταν ο συνάδελφός μας διώκεται, γιατί απήργησε στην εκπαίδευση, γιατί αντιτάχτηκε στα σχέδια της κυβέρνησης, στο νεοφιλελευθερισμό, στον αυταρχισμό. Στήριξη όταν στοχοποιείται από εργοδότες, προϊσταμένους και αξιολογητές-πελάτες.
Κάτω τα χέρια από τους εκπαιδευτικούς, Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους
Όλοι όλες στην εργατική απεργία 09/04/2025
Σωματείο Εργαζομένων Βιβλιοπωλείου Πολιτεία
politeia.union@gmail.com, Ασκληπιού 3-Αθήνα
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Το αίμα των δηλωμένων 57 θυμάτων της δολοφονίας των Τεμπών, κυρίως νέων και φοιτητ(ρι)ών, από την θανατοπολιτική Κράτους και Καπιταλισμού φαίνεται πως εξακολουθεί, ακόμα και δύο χρόνια μετά, να ποτίζει με οργή την κοινωνία. Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία που βασίζεται στις ιδιωτικοποιήσεις με την ευρύτερη έννοια της εκμετάλλευσης κοινωνικών αγαθών και στην έντονη ενίσχυση των οργάνων καταστολής, χάνει το κάθε "δημοκρατικό" της προσωπείο. Ναι μεν διάχυτη και όχι τόσο συγκροτημένη, η συνειδητοποίηση πως το Κράτος δολοφονεί είναι παρόλα αυτά πλέον έντονα διαδεδομένη. Αυτό αποδείχθηκε και από την γενική απεργία της 28/2/2025, μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά διαδηλώσεις στην χώρα, που ανέδειξε την δυνατότητα της κοινωνικής βάσης να αμφισβητεί τα θεμέλια της εξουσίας. Επιστρέφοντας τη βία στο σύστημα με μαζικότατες συγκρούσεις διαρκείας σε πολλαπλά μέτωπα και διατηρώντας την παρουσία τους στο δρόμο, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου αντεπιτέθηκαν στην θανατοπολιτική Κράτους και Κεφαλαίου. Αυτή που εφαρμόζεται είτε μαζικά στα τρένα, στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε καθημερινά στα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά, στους χώρους εργασίας μας, καθώς και έμμεσα από την ακρίβεια, τα υψηλά νοίκια, το κόστος φοίτησης, τις αναπλάσεις και τις ευρύτερες ταξικές καταπιέσεις. Η αντίσταση της κοινωνίας σε όλη αυτή την νεοφιλελεύθερη επέλαση δεκαετιών έφτασε σε μια ακραία κλιμάκωση όταν η διάχυτη οργή αυτή την ημέρα γέμισε τους δρόμους δημιουργώντας εξεγερσιακό κλίμα που στράφηκε κατά της Βουλής, δηλαδή του βασικού κέντρου της εξουσίας, ενώ εξακολούθησε να βρίσκεται στους δρόμους στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν με τον ίδιο συγκρουσιακό χαρακτήρα.
Η απάντησή και το πρόταγμα μας απέναντι σε ένα σύστημα που θέτει τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους και της κυριαρχίας, δεν μπορεί παρά να είναι ο άμεσος κοινωνικός έλεγχος των αγαθών, των υπηρεσιών και κάθε κοινωνικής δομής. Η αυτοδιαχείριση των τρένων από τα ίδια τα εργαζόμενα, των πανεπιστημίων από την φοιτητική κοινότητα, των νοσοκομείων από το ιατρικό προσωπικό και κάθε πτυχή της κοινωνίας σε τελική ανάλυση από την ίδια, βάσει των αναγκών και των δυνατοτήτων μας, αποτελεί για εμάς τη μόνη διέξοδο από το ψευτοδίλημμα ιδιωτική ή κρατική διαχείριση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αυτοοργανωμένες δράσεις πυρόσβεσης, οι οποίες αποδεικνύουν ότι η αυτοδιαχείριση μπορεί να επιτευχθεί στο εδώ και το τώρα, όσο το κράτος αφήνει βουνά να καίγονται όπως στην Πεντέλη, στην Εύβοια, στον Έβρο. Ενάντια στο κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως αμελεί κι τις κοινωνικές ανάγκες, η δυνατότητα να αποφασίζουμε οριζόντια για σημαντικά ζητήματα δεν είναι ουτοπική αλλά ρεαλιστική λύση. Την αυτοδιεύθυνση των ζωών μας προτάσσουμε και μεταξύ άλλων εντός πανεπιστημιών με τη δημιουργία εστιών αγώνα, όπου οργανωνόμαστε και δρούμε οριζόντια και αντιιεραρχικά.
Η απόδοση "δικαιοσύνης" ήταν ένα από τα πιο σημαντικά αιτήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων, τόσο από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων όσο και από τους "αγανακτισμένους πολίτες" και τους κρατικούς-κομματικούς παράγοντες. Η δικαιοσύνη γίνεται αντιληπτή ως μια ανώτερη έννοια, ως κάτι αόριστο που θα αποδοθεί "θεϊκά" από τα αστικά δικαστήρια ή/και με την πτώση της κυβέρνησης. Είναι όμως σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η αστική δικαιοσύνη, ως αναπόσπαστο μέρος συντήρησης και αναπαραγωγής του κράτους και της εξουσίας, δεν πρόκειται να αποδώσει καμία ευθύνη, ειδικά στο ίδιο το κράτος που την κατευθύνει και παρεμβαίνει σε αυτή. Άλλωστε, όλο αυτό το διάστημα το παρακολουθεί αμέτοχη να συγκαλύπτει το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και να είναι συμμέτοχο στην εξαφάνιση κομβικών στοιχείων, στην δολοφονία προσώπων που συνδέονται κατά τρόπο τινά με την υπόθεση και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συνεχίσει την πολιτική του με κάθε κόστος. Πρόκειται για τον ίδιο κρατικό μηχανισμό -και όλες τις δομές εξουσίας του- που πραγματοποιεί εξώσεις πρώτης κατοικίας, ο οποίος ξεπλένει βιαστές και κυκλώματα trafficking, δολοφονεί σε ΑΤ, σύνορα, νοσοκομεία, λιμάνια και βουνά, διώκει όσα αντιστέκονται έμπρακτα στην καταπίεση που βιώνουμε, ενώ ταυτόχρονα μεταχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο κάθε είδους καταπιεστή, από τους μπάτσους-δολοφόνους μέχρι τα αφεντικά και τις κάθε λογής διαθέσεις του κεφαλαίου για κέρδος σε βάρος της κοινωνίας. Δεν ζητάμε να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, καθώς την πραγματοποιεί με τεράστια επιτυχία. Η "δηκεοσινη" θα αποδοθεί στους δρόμους, από τα εξεγερμένα άτομα, απ' όσα βιώνουν την καταπίεση και αντιστέκονται σε αυτήν, από τους κοινωνικούς μας αγώνες.
Ως σχήματα που οργανώνονται στη βάση και δρούν οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, τα κυριότερα για μας μέσα πάλης-αντίστασης και κλιμάκωσης είναι οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις-πορείες και οι απεργίες με ταξικά αιτήματα βάσει των κοινωνικών μας αναγκών. Επιδιώκουμε αυτός ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας να πάρει μεγαλύτερες εκτάσεις και οι αποφάσεις εντός και εκτός σχολών να λαμβάνονται όσο πιο μαζικά μέσω συλλογικών διαδικασιών, από τα κάτω και για τα κάτω, ακηδεμόνευτα, χωρίς την παρέμβαση συστημικών δυνάμεων που αποσκοπούν στην κατάκτηση της εξουσίας και στην πυρόσβεση των κινημάτων, με τις "ρεαλιστικές" λύσεις της ανάθεσης, του "δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω" ή "δεν είναι ώριμες οι συνθήκες". Τα μέσα πάλης μας δεν περιορίζονται από την νομιμότητα και τα συντεχνιακά όρια που τίθενται, αλλά διαμορφώνονται από τις δικές μας ανάγκες ταξικά και κοινωνικά, από τα συνθήματα μας σε μία πορεία εώς τον τρόπο με τον οποίο θα κάνουμε κατάληψη. Θέλουμε οι αποφάσεις να διαμορφώνονται συλλογικά και δεν αντιλαμβανόμαστε τα μέσα πάλης μας εργαλειακά και ευκαιριακά, ώστε να κερδίσουμε κάποιο μικροπολιτικό όφελος, αλλά για την δημιουργία κινημάτων επικίνδυνων για το κράτος και το κεφάλαιο. Προτάσσουμε καταλήψεις και προλεταριακές απεργίες διαρκείας, οι οποίες όχι μόνο αποσταθεροποιούν το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα πραγματικά και όχι συμβολικά, αλλά συγκροτούν πόλους αντίστασης, ριζοσπαστικές και μαχητικές κοινότητες αγώνα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης. Σκοπός μας είναι η συνεχής κλιμάκωση με ανταγωνιστικά αιτήματα και όχι η μετάβαση σε "εξανθρωπισμένα" συστήματα καταπίεσης. Σε κάθε είδους κράτος και σύστημα που χτίζεται πάνω και διατηρείται μέσω της βίας, το να την επιστρέφεις με την μορφή της αντιβίας δεν είναι απλά επιλογή, αλλά αναγκαιότητα.
Ενόψει της μεγαλειώδους συγκέντρωσης ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπων, ο κρατικός μηχανισμός προσπάθησε να περιορίσει την μαζική προσέλευση του κόσμου στους δρόμους. Έτσι, επιστρατεύοντας κάθε μέσο, από τις προηγούμενες ημέρες της συγκέντρωσης είχε ήδη ξεκινήσει να στήνεται η ρητορική της προβοκάτσιας στα μίντια, μέσω ανακοινώσεων της ΕΛΑΣ που έκαναν λόγο για ασφαλίτες ανάμεσα στους διαδηλωτές με σκοπό να διασπαστεί το κοινωνικό σώμα και η οργή να μεταβληθεί προς αυτά που θα συγκρουστούν. Αυτό αποτέλεσε έναυσμα κυρίως για το δήθεν ριζοσπαστικό και επαναστατικό κομμάτι της αριστεράς να καταδικάσει τις πρακτικές της αντιβίας ενάντια στην εξουσία και να σπείρει ακόμα περισσότερο τη ρητορική της προβοκατορολογίας, προφανώς προς δικό του όφελος.
Από τη δικιά μας σκοπιά, η ρητορική αυτή δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω, παρά μια ακόμη μορφή καταστολής. Στοχοποιεί εκείνα που επιλέγουν να αναπτύξουν οποιαδήποτε μορφή συγκρουσιακής δράσης και να επιστρέψουν έστω και στο ελάχιστο τη βία που βιώνουμε από το σύστημα όλα μας καθημερινά σε όλες τις πτυχές των ζωών μας. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι και διαχρονικά οι μόνοι αγώνες που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν στα ίσα το σύστημα είχαν συγκρουσιακή μορφή, με παραδείγματα την εξέγερση του '08, το κίνημα ενάντια στα μνημόνια του 2011-2012 και διεθνώς στο τώρα στην Τουρκία και στο Μπαγκλαντές.
Παρ'όλα αυτά η τακτική της προβοκατορολογίας δεν μπορεί να μας επηρεάσει και έτσι θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε δυναμικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που μας καταπιέζει και μας στερεί την ελευθέρια μας.
ΟΛΑ/ ΟΛΕΣ/ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9/4 ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ-ΤΑΞΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ
ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΕΣ, ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΜΜΕΝΕΣ
ΤΕΜΠΗ, ΠΥΛΟΣ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥH
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΝΟΠΕ
ΠΑΔΑ
ΠΑΝΤΕΙΟΥ
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Απριλίου 19h
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ - ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/4 Χαυτεία 11πμ | Αναρχική πρωτοβουλία Ascaso
επικοινωνία: f.ascaso@espiv.net
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ - ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ - 9 ΑΠΡΙΛΗ 11πμ ΧΑΥΤΕΙΑ
Σαν Αναρχική πρωτοβουλία αντίστασης και δράσης "Fransisco Ascaso", καλούμε στην πανεργατική απεργία της 9 Απρίλη και στηρίζουμε την προσυγκέντρωση στις 11πμ στα Χαυτεία.
Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26/1 και της 28/2, καθώς και η επιμονή των μαζών της κοινωνικής βάσης να βγαίνουν στους δρόμους, η επιμονή μεγάλου κομματιού του κόσμου να συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής, συμπυκνώνουν το ρηξιακό πεδίο που ενώνει το κοινωνικό με το πολιτικό, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες να αποτελούν τους κεντρικούς πυλώνες πάνω στους οποίους συγκροτείται το νέο κοινωνικό κίνημα. Ενώ πλησιάζουμε στην πανεργατική απεργία της 9 Απρίλη, είναι ξεκάθαρο στην πλειοψηφία του λαού πως οι εντολοδόχοι των 57 δολοφονιών στα Τέμπη έχουν όνομα: Κράτος-Κεφάλαιο ("νόμιμο" και μη) και διεύθυνση: Βουλή, υπουργεία, Hellenic Train.
Όλοι και Όλες λοιπόν, συλλογικά και μαχητικά απεργούμε και βγαίνουμε στους δρόμους.
Απεργούμε γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, γνωρίζουμε τι σημαίνει να κινδυνεύεις για τα κέρδη των αφεντικών. Το ζούμε καθημερινά, στις ατελείωτες βάρδιες που μας αφήνουν με σπασμένες μέσες και τρεμάμενα χέρια, στις διανομές με συναδέλφους μας να πεθαίνουν στους δρόμους, στις σκαλωσιές και στα εργοστάσια με τους νεκρούς εργάτες και εργάτριες.
Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε οι εργαζόμενοι και οι εργάτριες σήμερα δεν ήρθαν απλά και μόνο από κάποια κακή "περίοδο" του καπιταλισμού, ή από κάποια ακόμα χειρότερη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Δεν φταίει ο "κακός μας ο καιρός", ή η άσχημη περίοδος που γεννηθήκαμε. Οι μισθοί μας μειώνονται, οι ώρες που δουλεύουμε αυξάνονται (πολλές-οι από εμάς κάνουμε 2 και 3 δουλειές για να επιβιώσουμε), τα λεφτά που βγάζουμε δεν μας φτάνουν ούτε για τον μισό μήνα. Ποιος ωφελείται? Τα αφεντικά, που αυξάνουν το κέρδος τους από την εργασία μας, που χρησιμοποιούν την υπεραξία προϊόντων και υπηρεσιών που εμείς παράγουμε για να την "επενδύουν" ξανά και ξανά, δημιουργώντας νέες στρατιές εργαζομένων, εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Από τα σχολικά χρόνια μας πειθαρχούν στην λογική της εξειδίκευσης και του ανταγωνισμού, για να εξελιχθούμε σε ειδικευμένους εργάτες, αποξενωμένους ο ένας με την άλλη και αλλοτριωμένους από τα εμπορεύματα και τις υπηρεσίες που οι ίδιοι παράγουμε. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας: πουλάμε τα σώματά μας, την φυσική και διανοητική μας δύναμη για να πλουτίζουν τα αφεντικά και να αναπαράγεται το καπιταλιστικό σύστημα.
Απεργούμε γιατί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα μέσω τραπεζών και funds, γνωρίζει πολύ καλά την αύξηση του κέρδους μέσω της επέκτασης του σε κάθε τομέα της ζωής μας. Δεκάδες χιλιάδες σπίτια στα οποία κατοικεί η τάξη μας, βγαίνουν σε πλειστηριασμούς ανακατανέμοντας έτσι τα συνολικά κοινωνικά κεκτημένα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, κομμάτι των οποίων είμαστε και εμείς, είτε κινδυνεύει είτε βρίσκεται ήδη χωρίς σπίτι, χωρίς δηλαδή τρόπο να καλύψει βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως η στέγαση και η υγιεινή. Η αντικειμενική αυτή συνθήκη, αποδεικνύει περίτρανα ότι τα φτωχά στρώματα που ζουν από την εργασία τους, δεν έχουν καμία ιδιοκτησία καθώς κάθε κομμάτι της ζωής τους, από τα σπίτια που κατοικούν μέχρι τα σώματα τους, αποτελούν μέσα για την ανάπτυξη του κεφαλαίου και την κερδοφορία των αφεντικών.
Όλα αυτά δεν αποτελούν αόριστες θεωρίες, αλλά σάρκα από τη σάρκα της πραγματικότητας που βιώνουμε εδώ και χρόνια, συλλογικά ως εργαζόμενοι και εργάτριες. Συνάδελφοι και συναδέλφισσές μας πεθαίνουν κάθε βδομάδα εξαιτίας της εντατικής υπερεργασίας, των κερδών που καρπώνονται τα αφεντικά από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, θάνατοι που βαφτίζονται "εργατικά ατυχήματα". Εκτοπιζόμαστε από τις περιοχές που ζούμε, τα νοίκια αυξάνονται, για να κερδίζουν τα αφεντικά των μεσιτικών εταιρειών ακινήτων και οι πλούσιοι "επενδυτές". Τα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούμε υποβαθμίζονται διαρκώς για να γλιτώνουν λεφτά οι εταιρείες ενώ ταυτόχρονα το κράτος προστατεύει και συγκαλύπτει οποιαδήποτε δολοφονία γίνεται στο όνομα της "ανάπτυξης". Δε θέλουμε λοιπόν να πεθάνουμε σε κάποια σκαλωσιά, στην άσφαλτο ενω δουλεύουμε, σε κάποιο βαγόνι τρένου ενώ ταξιδεύουμε. Θέλουμε να ζήσουμε για να αγωνιστούμε, για να πάρουμε στα χέρια μας τον κόσμο που εμείς χτίζουμε, τον κόσμο που ζει από την δουλειά μας. Απεργούμε λοιπόν.
Απεργούμε γνωρίζοντας πως οι 57 νεκροί των Τεμπών ήταν οι φίλες μας, οι συνάδελφοι μας, άνθρωποι που δεν γνωρίσαμε ποτέ και όμως τους νιώθουμε κομμάτι της συλλογικής μας ύπαρξης σαν κοινωνική βάση.
Απεργούμε γνωρίζοντας, ότι τα αφεντικά δεν έχουν σχέση με τα συμφέροντα μας. Αυτοί πλουτίζουν καθημερινά στις πλάτες μας, στις απλήρωτες υπερωρίες, στα μαύρα μεροκάματα, στα εξαντλητικά ωράρια. Δεν απεργούμε λοιπόν μαζί με τα αφεντικά, αλλά ενάντια στα αφεντικά.
Δεν απεργούμε απλα: Κλείνουμε τα μαγαζιά, διαδηλώνουμε, οργανωνόμαστε στα σωματεία μας.
Την μέρα της απεργίας, μένουμε στο Σύνταγμα, οργανώνουμε την μαχητική αυτοάμυνα στης κοινωνικής βάσης.
ΟΤΑΝ Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ
ΣΕ ΤΡΕΝΑ - ΘΑΛΑΣΣΕΣ - ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ - ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Αναρχική πρωτοβουλία Ascaso
επικοινωνία: f.ascaso@espiv.net
Όταν δεν αλλάζει τίποτα,
πρέπει να αλλάξουν τα πάντα!
Η δολοφονία 57 συνανθρώπων μας πριν δύο χρόνια στα Τέμπη ως απόρροια της γενικής θάνατοπολιτικής όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια και η προσπάθεια τους να την συγκαλύψουν αποτέλεσε το έναυσμα για μια λαϊκή κατακραυγή, που κρύβει χρόνια οργής και αγανάκτησης ενάντια στην πιο λαομίσητη κυβέρνηση που έχει ζήσει ποτέ η χώρα, μαζί με την άλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε καθημερινά.
Οι ίδιοι που ιδιωτικοποιούν τα τρένα και όλα τα δημόσια αγαθά, αυτοί που για χάρη του κέρδους, ξεπούλησαν την ηλεκτρική ενέργεια και εποφθαλμιούν το νερό, αυτοί που διαλύουν τη ζωή μας με την ακρίβεια, την ανεργία και τα πανάκριβα ενοίκια, που εξανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό, είναι οι ίδιοι που συμμετέχουν στο πλευρό του Ισραήλ στο γενοκτονικό πόλεμο κατά του λαού της Παλαιστίνης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, που έστειλαν φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα και μετέτρεψαν την Αλεξανδρούπολη σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ και για αποστολή οπλισμού στον πόλεμο στην Ουκρανία. Στα Τέμπη κάψανε τουλάχιστον 30 ανθρώπους, σκότωσαν 57, τραυμάτισαν πάνω από 85. Για τα καπιτα-ληστρικά κέρδη και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν θα διστάσουν να οδηγήσουν όλη την κοινωνία στην καταστροφή.
Παρόλα αυτά δεν είναι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Πέραν της ανάγκης του ελληνικού κράτους για συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και εύρεση κερδών με την διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού -ώστε να βρεθούν τα περιβόητα 25 δις ως το 2027 για τους Ευρωπαίους δανειστές - βρισκόμαστε σε μια εκρηκτική παγκόσμια κατάσταση. Μετά από τρία χρόνια πολέμου στην ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να έχει ηττηθεί η νατοϊκή φασιστική μαριονέτα του ΝΑΤΟ, κυβέρνηση Ζελενσκι και ο Ντόναλντ Τραμπ να ανακοινώνει την αποχώρηση του στρατού των ΗΠΑ από την Ουκρανία, παράλληλα όμως, με μια σύνοδο κορυφής των αρχηγών των 27 κρατών μελών της ΕΕ, συμφωνήθηκε ομόφωνα πως οι στρατιωτικές δαπάνες της ΕΕ πρέπει να αυξηθούν εκθετικά. Το ελληνικό κράτος υπηρετεί από χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, αυξάνει διαρκώς τις στρατιωτικές του δαπάνες, συνδράμει με πολεμικό υλικό τους πολέμους και την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και κάνει τον συνοριοφύλακα-δολοφόνο της Ε.Ε. πνίγοντας μετανάσ-τες/τριες στο Αιγαίο, την Μεσόγειο και κλείνοντας πρόσφυγες σε δομές που μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ για το έγκλημα στα Τέμπη και για όλα "τα Τέμπη", για την ακρίβεια που χτυπάει κάθε καταπιεσμένο νοικοκυριό, την λεηλασία και την ιδιωτικοποίηση της ζωής μας, της δημόσιας παιδείας και της υγείας.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Για κάθε καπιταλιστικό έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά εις βάρος μας μπορεί να έρθει μόνο με την ανατροπή των παρασίτων που ζουν κλέβοντας την υπεραξία που παράγουμε καθημερινά.
Η απάντησή μας με αυτοοργάνωση της πάλης των καταπιεσμένων για μια άλλη κοινωνία αλληλεγγύης και χειραφέτησης, για την προετοιμασία της κοινωνικής επανάστασης !
Δημόσια βασικά κοινωνικά αγαθά υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, ενέργεια, ρεύμα, νερό.
Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ζωής μας ! Δεν ξεχνάμε, Τιμούμε τους νεκρούς μας !
Οι "από τα πάνω" δεν μπορούν να δώσουν οξυγόνο ζωής. Οι "από τα κάτω" δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς οξυγόνο.
Άμεση απαλλοτρίωση των μεταφορών κάτω από εργατικό έλεγχο!
Όλοι/ες στους δρόμους σε κάθε συγκέντρωση και πορεία ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος.
Όλοι/ες στην Απεργιακή συγκέντρωση της 9 Απρίλη 2025 11:00 στα Χαυτεία και την μετατροπή της σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης !
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)
πηγή : email που λάβαμε στις 7 Απριλίου 17h
Στη θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, οι μόνες απαντήσεις είναι αυτές που δίνονται ριζοσπαστικά, αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα και αντιθεσμικά στον δρόμο. Αυτοοργάνωση αντίσταση, αλληλεγγύη, πόλεμο ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας... για την Αναρχία! Τετάρτη 9 Απρίλη γενική απεργία όλοι/όλα/όλες στο δρόμο ενάντια στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου
Όλες/όλοι/όλα στους δρόμους στην απεργία της 9ης Απρίλη
Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια συστημική οικονομική κρίση χτυπά με μένος τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε όλο τον κόσμο. Οι κρίσεις στην οικονομία, στο περιβάλλον, οι πόλεμοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και η πολεμική προετοιμασία οδηγούν σε αλλεπάλληλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Τα κλειστά σύνορα και οι επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών, οι καραντίνες και οι εγκλεισμοί στα σπίτια, τα lockout από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών ή με το φόβο αυτών, η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα και κώδικα ποινικής δικονομίας, οχύρωσαν και ισχυροποίησαν την καταστολή. Την ίδια στιγμή που οι εξουσιαστές ευαγγελίζονται την κοινωνική ειρήνη, η κοινωνική βάση συμπιέζεται ακόμα περισσότερο μέσω της εντατικοποίησης στους χώρους εργασίας και του δυσβάσταχτου κόστους διαβίωσης εξαιτίας της ακρίβειας, με συνέπεια να μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος και χώρος ούτε καν για σκέψεις χειραφέτησης, κάτι που σε συνδυασμό με την παραίτηση και την αφομοίωση, που τα τελευταία χρόνια διαρκώς κερδίζουν έδαφος, οδηγεί στην αποστασιοποίηση από τα κοινά και στην οπισθοχώρηση των εργατικών αγώνων.
Τα αφεντικά κατάφεραν να προεκτείνουν τα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να πάρουν πίσω εργατικά κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος. Αγώνων που σημάδεψαν με την έντασή τους τις προηγούμενες δεκαετίες και διαμόρφωσαν/νουν συνειδήσεις εκατοντάδων αγωνιστριών και αγωνιστών μέχρι και σήμερα. Η 8ωρη εργασία σε κάθε εργατική νομοθετική ρύθμιση βρίσκεται υπό αίρεση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι κλαδικές διεκδικήσεις τείνουν να εξαφανιστούν κάτω από τον ατομικό φάκελο προσόντων του εκάστοτε εργαζομένου. Η πριμοδότηση της ρουφιανιάς, η ελπίδα για ανέλιξη στην ταξική πυραμίδα και οι λογικές του «ο θάνατός σου, η ζωή μου», ή αυτές του ωχαδερφισμού στοχεύουν στη διάλυση της ταξικής συνείδησης και προωθούνται από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Η κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, η επίθεση στην απεργία μέσω της αυστηροποίησης των όρων προκήρυξής της και η ευκολία δικαστικών αποφάσεων που θέτουν παράνομες κάποιες εξ αυτών, αποτελούν σημεία της κρατικής πολιτικής που δίνει γη και ύδωρ στα αφεντικά. Η υποτίμηση της εργασίας ολοένα και αυξάνεται, πηγαίνοντας παράλληλα με τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών των πιο περιθωριοποιημένων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών κομματιών. Οι θάνατοι στα αστυνομικά τμήματα, στα σύνορα, οι εργατικές δολοφονίες είναι πλέον καθημερινότητα, γεγονός που οδηγεί σταδιακά στο να συνηθίζουμε την είδηση της κάθε δολοφονίας.
Κάθε βδομάδα άλλο ένα ρεπορτάζ για ένα «τραγικό ατύχημα εργάτη/ριας» κατακλύζει τα ειδησεογραφικά δελτία. Άλλη μια βρέθηκε νεκρή σε ακόμα ένα κάτεργο και κάθε λογής αφεντικό τρέχει να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός. Όσο και αν προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους στην κακή τη μοίρα ή την κακιά στιγμή, η πραγματικότητα είναι ότι μπροστά στα κέρδη τους οι ζωές των εργατ(ρι)ών δεν κοστίζουν τίποτα. Είναι στο χέρι μας οι άνθρωποι αυτοί να μην καταλήξουν θλιβερά νούμερα στατιστικών στοιχείων, αλλά η μνήμη τους να μας οπλίσει με ορμή και αποφασιστικότητα για να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η οπισθοχώρηση των εργατικών διεκδικήσεων συναντά σήμερα την έλλειψη πίστης στο ότι μέσω του αγώνα μπορεί να αλλάξει το οτιδήποτε. Η απαξία του μέσου της απεργίας σαν κάτι ξεπερασμένο και μόνο γραφειοκρατικό, η έλλειψη εργατικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και η μη συμμετοχή και οργάνωση σε σωματεία βάσης αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στον ταξικό εχθρό. Είναι κομβικής σημασίας να πιαστεί ξανά το νήμα των αγώνων, να οργανωθεί η αντίσταση και επίθεση σε κάθε είδους αφεντικό και εξουσιαστή. Η στήριξη και η οργάνωση σε σωματεία βάσης μακριά και ενάντια με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της αφομοίωσης και ενσωμάτωσης στην αστική νομιμότητα, είναι αυτή που θα ενισχύσει τις ταξικές εκείνες σχέσεις που θα φέρουν την ρήξη με το κυρίαρχο status quo. Η απεργία και το μποϊκοτάζ στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς είναι βαρύνουσας σημασίας για να ανακαλύψουμε ξανά το δρόμο, τη συγκρουσιακή πρακτική, εκείνη τη δράση που θα αντιπαρατεθεί με τα κυρίαρχα προτάγματα και από κάτι παλιό του μακρινού παρελθόντος θα προωθήσει την επαναστατική προοπτική.
Κράτος και αφεντικά περικόπτουν κάθε κοινωνική παροχή. Η συντήρηση και η κατασκευή απαραίτητων υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, νοσοκομεία, δρόμοι, φαντάζουν στα μάτια τους περιττά. Βασικά και αναγκαία αγαθά δίνονται σε ιδιώτες για εκμετάλλευση, με συνέπεια την περεταίρω υποβάθμισή τους και τον αποκλεισμό για τα φτωχά άτομα. Διαμορφώνονται παράλληλα, τα κατάλληλα εκείνα νομικά πλαίσια, αλλά και μέσα συγκάλυψης και διαπλοκής προς αποφυγή κάθε επίπτωσης σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Μια στρατηγική που αδιαφορεί πλήρως για τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων ρεύματος, νερού, υγείας, μέσων μαζικής μεταφοράς κα, σε πλατειά κοινωνικά κομμάτια. Η μονοπωλιακή κατοχή σημαντικών για την επιβίωση τομέων ή η παραχώρησή τους σε μεγαλοεπιχειρηματίες οδηγεί ντετερμινιστικά σε υπέρογκες αυξήσεις των τιμών δυσκολεύοντας ή και αποκλείοντας από αυτούς τα πιο φτωχοποιημένα κοινωνικά κομμάτια. Μη ξεχνώντας το πως το ίδιο το κράτος διαχειρίζεται τις κρατικές υπηρεσίες (πχ δυσλειτουργίες σε ασανσέρ νοσοκομείων, έκρηξη λέβητα σε δημοτικό σχολείο, κατάρρευση οροφής ΠΑΔΑ κ.α.), το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, που θα επανεξετάσει και θα ορίσει τις επίπλαστες και μη ανάγκες, προκειμένου αυτές να δομηθούν με όρους ισοτιμίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, παραμένει πιο αναγκαίο από ποτέ.
Η δολοφονία στα Τέμπη συμπυκνώνει στην ουσία της το πως το κράτος και ο καπιταλισμός θεωρούν τις ζωές των από τα κάτω αναλώσιμες. Ήταν βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 όταν δύο τρένα, το ένα επιβατικό ιδιοκτησία της Hellenic Train και το άλλο εμπορικό, συγκρούστηκαν. Οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν δεκάδες. Τα αίτια της σύγκρουσης εκείνης της βραδιάς ξεκινούν χρόνια πριν. Ένα σιδηροδρομικό δίκτυο ήδη παρατημένο από το κράτος περνά στα χέρια ιδιωτικής εταιρίας σε εξευτελιστική τιμή. Εργαζόμενοι σε ωράρια λάστιχο, εκπαιδεύονται σε ελάχιστο χρόνο, για να μπορέσουν να στελεχώσουν βάρδιες μιας εταιρίας που επιλέγει να δουλεύει με χειροκίνητες ρυθμίσεις κυκλοφορίας. Συνδικαλιστικά όργανα που όταν απεργούσαν καταγγέλλοντας τη κατάσταση του σιδηροδρόμου και τις συνθήκες εργασίας είτε καταστέλλονταν, είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη. Και πριν καλά καλά παγώσει το αίμα των νεκρών, οι κρατικές γλώσσες εξαπέλυσαν την κρατική προπαγάνδα, επιστρατεύοντας όλα τα διαθέσιμα μέσα (ΜΜΕ, δικαστήρια), προκειμένου να μηδενίσουν τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου, για να κουκουλωθεί και να συγκαλυφθεί άλλη μια δολοφονία, ορίζοντάς τη ως ανθρώπινο λάθος. Να «αποκατασταθεί το πεδίο» με τόνους χώματος, να εξοβελιστούν οι ενδείξεις για ύπαρξη αρωματικών υδρογονανθράκων (τολουόλιο, ξυλόλιο, βενζόλιο) σε θεωρίες συνομωσίας, να προστατευτούν οι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνοι πίσω από το πέπλο της κακιάς στιγμής. 2 χρόνια μετά η κοινωνική οργή μεγεθύνεται, 2 χρόνια μετά πλατιά κοινωνικά κομμάτια πέρα από τη κυρίαρχη προπαγάνδα κατεβαίνουν στο δρόμο βιώνοντας το πως κράτος και κεφάλαιο μας θεωρούν αναλώσιμα.
Η απεργία στις 28 Φεβρουαρίου 2025 ήταν η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών, σε εκατοντάδες πόλεις σε όλον τον κόσμο οι πλατείες και οι δρόμοι πλημμύρισαν. Εργασιακοί χώροι έκλεισαν ή υπολειτούργησαν, κινητοποιήσεις απλώθηκαν στις φυλακές ανά τον ελλαδικό χώρο. Οι τεράστιες και δυναμικές συγκεντρώσεις στις 26/1, 05/03, 07/03, αλλά και η φεμινιστική πορεία για την 8η Μάρτη αποτέλεσαν πεδίο συνάντησης και αγώνα. Φωνές ενώθηκαν, ματιές γεμάτες δάκρυα και οργή συναντήθηκαν με μία κοινή σκέψη και υπόσχεση, αυτή η κρατική και καπιταλιστική δολοφονία να μην ξεχαστεί, να μην γίνει άλλη μια καθημερινή είδηση. Από τα συνθήματα ενάντια στους υπεύθυνους της σύγκρουσης και προσπάθειας συγκάλυψης των Τεμπών, τα πανό, τα τρικάκια, τα κείμενα, το τσάκισμα των φασιστών που επιδίωξαν να εμφανιστούν στις συγκεντρώσεις, τις πέτρες, τις σημαίες, τις μολότοφ η καθεμία, με κάθε μέσο αγώνα τράβηξε μια γραμμή. Μια γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται και στον κόσμο που αντιδρά, στον κόσμο που αγωνίζεται, στον κόσμο που επιδιώκει ίσως και για πρώτη φορά να αντισταθεί.
Τις στιγμές εκείνες που ο κόσμος επέστρεφε το ελάχιστο κομμάτι βίας που δέχεται καθημερινά με συγκρούσεις που κρατούσαν πολλές ώρες, έσπευσαν (κράτος, αφεντικά, κόμματα και ΜΜΕ) να μιλήσουν για προβοκάτορες και να ζητήσουν συλλήψεις, διαπομπεύσεις και κάθε λογής κατασταλτικό μέσο. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω οι δεκάδες συλλήψεις που στην πλειοψηφία τους αναβαθμίστηκαν σε κακουργηματικές διώξεις. Η έντονη προβοκατορολογία όλων αυτών των ημερών αποτυπώνει την σύμπνοια του συνόλου του επίσημου κομματικού συστήματος (από την αριστερά έως την άκρα δεξιά) προκειμένου να αποτραπεί ένας νέος κύκλος μαχητικών αγώνων, να εκτονωθεί η ένταση με ειρηνικές διαμαρτυρίες και οι μάχες στον δρόμο να αντικατασταθούν από κοινοβουλευτικές κόντρες στην αίθουσα της Βουλής. Να κυριαρχήσει η λογική της παραίτησης από τον δρόμο, της ανάθεσης και αναμονής κάποιου νέου «σωτήρα», μιας αλλαγής στην κρατική διαχείριση στοχεύοντας να ενσωματώσει τον αγώνα να αποσύρει τον κόσμο από τον δρόμο οδηγώντας τον στις κάλπες και από εκεί σπίτι του.
Οι δολοφονημένες και οι δολοφονημένοι στα Τέμπη δεν ήταν οι αναγκαίες θυσίες για να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι στον ελλαδικό χώρο όπως χυδαία ειπώθηκε από μεγαλοδημοσιογράφο, είναι οι παράπλευρες απώλειες του κέρδους των καταπιταλιστών και των πολιτικών του κράτους. Είναι αυτές και αυτοί που βίαια θα συναντήσουν τις νεκρές της Πύλου, τις δολοφονημένες από την πατριαρχία, τους δολοφονημένους στα ΑΤ και τα σύνορα, τα άτομα που πνίγηκαν και κάηκαν τα τελευταία χρόνια ανά τον ελλαδικό χώρο. Εκείνες και εκείνοι που θα μας θυμίζουν πάντα τους λόγους για τους οποίους ο αγώνας για την καταστροφή του υπάρχοντος είναι η μόνη προοπτική. Για να τελειώσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του ανθρώπου στη φύση, για να μην υπάρχουν διευθυντές και διευθυνόμενοι, για μια αναρχική ανεξούσια κοινωνία, με κοινοκτημοσύνη και ισότητα. Όπου όλη η κοινωνία θα κατέχει τα μέσα παραγωγής και το καθένα θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές της και θα λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για έναν κόσμο που η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια θα αποτελούν βασικά πυρηνικά τους κομμάτια. Για αυτόν τον κόσμο θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους, για την κοινωνική και ταξική επανάσταση που θα απλωθεί σε όλο τον πλανήτη. Για την Αναρχία.
Αυτοοργάνωση, Αντίσταση, Αλληλεγγύη
Πόλεμο ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες
Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ
κάλεσμα : Αναρχική συλλογικότητα Acte