kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Ανοιχτή συνέλευση για την ψυχιατρική βία και τη συλλογική διαχείριση του ψυχικού

Η Τρέλα Της Αλληλεγγύης

Μερικές εβδομάδες πριν, στο Aυτοδιαχειριζόμενο Kυλικείο της Νομικής και στα πλαίσια μίας εκδήλωσης για την ψυχική υγεία που διοργάνωνε η Πρωτοβουλία Ψ, συναντηθήκαμε και συζητήσαμε για την ψυχιατρική βία. Χρήστριες σχετικών υπηρεσιών, εργαζόμενα στον κλάδο αλλά και αλληλέγγυα, μοιραστήκαμε ιστορίες φρίκης (1) που είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Καταρχάς, την αντιμετώπιση του τρελού ως κάποιου ανίκανου να αναγνωρίσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του ώστε να λάβει αποφάσεις. Αλλά και το πως οι συνέπειες των προκαταλήψεων αυτών σε βάρος των τρελών, ενισχύονται από ένα παρωχημένο και υποχρηματοδοτούμενο σύστημα. Ένα σύστημα που, με πρόσχημα κάποια ασαφή και βαθιά στιγματιστική θεραπεία, δεν σχεδιάστηκε ποτέ για να στηρίξει τα άτομα με ζητήματα ψυχικού πόνου, ώστε να ζήσουμε ελεύθερα τις ζωές μας. Ένα σύστημα που, εν αντιθέσει με την αποτυχία του στην στήριξη, τα καταφέρνει πολύ καλά στην καταστολή, μέσω της αορατότητας, της νάρκωσης ή ακόμα και της φυσικής βίας. Τα άτομα με ζητήματα ψυχικού πόνου βιώνουν την έλλειψη βασικών αγαθών, που για όσα είναι έγκλειστα αφορούν σε τσιγάρα, καφέ, είδη υγιεινής, δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο κ.α., ενώ για όσα είναι «έξω», μπορεί να φτάνουν ακόμα και στο φαγητό. Μέχρι την ανθρώπινη επαφή. Που κάποιες φορές δεν έχεις με ποιο να μιλήσεις. Όχι αναγκαστικά γιατί δεν υπάρχουν «δικοί» σου άνθρωποι. Αλλά γιατί ακόμα και οι δικοί σου αρνούνται να αυτομορφωθούν ώστε να σε καταλαβαίνουν καλύτερα.Μπροστά σε τέτοιες καταγγελίες εμείς εστιάζουμε σε μια επίθεση στην ίδια τη ρίζα ύπαρξης αυτών των θεσμών και όχι σε μια αφηρημένη κριτική στη λειτουργία τους. Για εμάς φαίνεται απαραίτητο να αυτομορφωθούμε, να σταθούμε αλληλέγγυα στα τρελά(2) και να συνδέσουμε τους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Εξάλλου, καμία πιθανή, μελλοντική, συστημική αλλαγή, δεν απαντάει στα τεράστια προβλήματα που βιώνουμε τα τρελά στο τώρα, είτε μέσα είτε έξω από τα ψυχιατρεία.Ως άτομα που κινούμαστε στον ευρύτερο Α/Α χώρο, η συστημική αλλαγή δεν είναι ο στόχος, αλλά η δημιουργία κοινοτήτων/δικτύων αλληλοβοήθειας στις οποίες θα συναντιόμαστε με τον πόνο συλλογικά και όχι ατομικά. Η ψυ- αυτομόρφωση(3) των μελών της κοινότητας, τόσο επί ζητημάτων που αφορούν στην συμπερίληψη, όσο και επί των τρόπων που μπορεί να στηρίξει κανείς όσα τύχει να βρεθούν σε κρίση, φαίνεται να συνιστούν απαραίτητα χαρακτηριστικά κάθε προσέγγισης, που επιδιώκει να είναι ταυτοχρόνως χειραφετητική για τα τρελά αλλά και ρεαλιστική. Μίας ψυ- αυτομόρφωσης που δε θα περιορίζεται στην ακαδημαικη συζήτηση ή στην ποπ ψυχολογία των σόσιαλ μίντια, αλλά ούτε και σε μία απαρχαιωμένη κριτική της ψυχιατρικής και της βιομηχανίας της αυτοβελτίωσης. Μίας αυτομόρφωσης που θα συνθέτει τις τρελές φωνές μας με τα εργαλεία της κοινωνικής κριτικής, ώστε να οδηγηθούμε στη χειραφέτηση των τρελών ζωών μας.Ως τρελά αναγνωρίζουμε πως οι φυλακές και τα κέντρα κράτησης είναι εν γένει πολιτικοποιημένα από τον α/α χώρο λόγω της σχέσης τους με την κρατική βία, ενώ τα λευκά κελιά, πόσο μάλλον ευρύτερα το ζήτημα της ψυχικής υγείας, όσο μένει έξω από τις αναλύσεις μας μένει αποπολιτικοποιημένο. Ενώ ακόμα κι όταν βγαίνει λόγος για τα ψυχιατρεία χρησιμοποιούνται τα ίδια πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τις φυλακές.Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία συνέλευση που θα στοχεύει: α) στην άμεση στήριξη των έγκλειστων και μη στα ψυχιατρεία, β) τη δημιουργία δικτύων επικοινωνίας των μέσα με τα έξω, γ) την αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων προσέγγισης του ψυχικού πόνου, δ) αλλά και την κριτική και έμπρακτη σύγκρουση με τους υπάρχοντες θεσμούς από τους οποίους απαρτίζεται το τρέχον σύστημα ψυχικής υγείας. Όλα τα προηγούμενα περνάνε για εμάς μέσα από την αναγνώριση των τρόπων με τους οποίους τα διάφορα συστήματα εξουσίας (ρατσισμός, κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία) γεννούν ή διαμορφώνουν την εμπειρία του ψυχικού πόνου, και επηρεάζουν τα διαθέσιμα μέσα για τη διαχείρισή του. Τέλος, περνάνε μέσα από τη σύγκρουση με την ιδιώτευση και μια εν γένει ατομικιστική κουλτούρα που παρατηρούμε ακόμα και στη διαχείριση του πόνου.Σε μία πρώτη κίνηση προς αυτές τις κατευθύνσεις, πραγματοποιήσαμε στις 08/02 παρέμβαση στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου «Σωτηρία» ενάντια σε πολλά περιστατικά ψυχιατρικής βίας τα οποία μας είχαν γνωστοποιηθεί. Ζούμε σε μία εποχή που τα μέλη της κοινωνίας μας βιώνουν την μία κρίση μετά την άλλη, υπό το βάρος μίας γενικότερα και θεμελιωδώς εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κουλτούρας, όπως αυτή διαμορφώνεται στην πολύπλευρη καταπίεση. Στο πλαίσιο αυτό, η αλληλεγγύη φαντάζει για την πλειοψηφία των ανθρώπων μια τρέλα. Αλλά εμείς δεν είπαμε ποτέ όχι στις τρέλες. Όσο επιτίθενται στον νου και στις ζωές μας, εμείς απαντάμε και θα απαντάμε ξανά με επίθεση και αλληλεγγύη.

(1)Ενδεικτικά, κάνουμε αναφορά στα εξής; Πολυήμερες καθηλώσεις στα ψυχιατρεία, υπερσυνταγογράφηση με αποτέλεσμα την καταστολή, κοινωνική απομόνωση που συχνά επιβάλλεται στα έγκλειστα καθώς τους στερούνται τα μέσα επικοινωνίας, άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης (πχ ξαναπλυμένα πλαστικά πιάτα μιας χρήσης), υποστελέχωση / ελλιπής εκπαίδευση του νοσηλευτικού προσωπικού που επιχειρείται να υποκατασταθεί με παραπάνω καταστολή.

(2)Επιλέγουμε την ταυτότητα "τρελά", σε μια προσπάθεια επανοικιοποίησης ενός όρου στιγματισμένου και μακάρι μελλοντικά και επανανοηματοδότησής του στη βάση των δικών μας προτεραιοτήτων. Είμαστε άτομα που παλεύουμε με τα συναισθήματά μας, με διαφορετικές καταστάσεις του νου, νευροδιαφορετικά, ψυχο-διαταραγμένα, χρήστριες υπηρεσιών ψυχικής υγείας και ενίοτε επιζώντα ψυχιατρικής βίας, με διαγνώσεις ή και χωρίς, παίρνουμε φάρμακα ή και όχι, κατ' επιλογήν ή καμιά φορά υποχρεωτικά, είμαστε εργαζόμενα στον κλάδο της ψυχικής υγείας, και αλληλέγγυα.

(3) Εμείς αντιλαμβανόμαστε την ψυ-αυτομόρφωση σε συλλογικές διαδικασίες ως το μοίρασμα από τα ίδια τα άτομα που βιώνουν την εκάστοτε κατάσταση ψυχικού πόνου και σε τί συνίσταται αυτή (ειδικά όσον αφορά πτυχές που επηρεάζουν και επηρεάζονται από πολιτικές συσχετίσεις, δραστηριότητες), διάλυση του φόβου και της άγνοιας των συντρόφων μας για το τί μας συμβαίνει, κουλτούρα γύρω από την αναγνώριση ευθύνης του πόνου μας και του πιθανού πόνου των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, ανάπτυξη δεξιοτήτων και εργαλείων στήριξης από το κινηματικό μας περιβάλλον.

Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 20/03 στις 18.30 στην ΑΣΟΕΕ σε ανοιχτή συνέλευση για την ψυχιατρική βία και την διαχείριση του συλλογικού πόνου.

πηγή : email που λάβαμε στις 18 Μαρτίου 12h