kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών

[14/03 19:00 Άγαλμα Βενιζέλου] Πορεία| Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας

Όλες/οι/α στις πορείες:

Πέμπτη 13/03 12:00 Άγαλμα Βενιζέλου

Παρασκευή 14/03 19:00 Άγαλμα Βενιζέλου για την κατική - καπιταλιστική δολοφονία Τεμπών

Δύο χρόνια έχουν περάσει από το έγκλημα στα τεμπη.

Ένα έγκλημα για το οποίο η κοινωνία ακόμα και σήμερα αναζητά απαντήσεις. Εβδομαδιαίες πορείες αποκτούν αυθόρμητα και δυναμικά χαρακτηριστικά, ενώ μετατρέπονται σε ανεξέλεγκτες συγκρούσεις, όπου οι συμμετέχοντες, με ή χωρίς πρότερη εμπειρία στο δρόμο, συγκεντρώνονται ξανά και ξανά με κοινό αίσθημα οργής για τους νεκρούς των Τεμπών. Εδώ και δύο χρόνια το κράτος προσπαθεί να μας αποπροσανατολίσει από αυτό το κοινό αίσθημα για δικαίωση, για να μας αποτρέψει να συμμετέχουμε σε μαζικές διαδηλώσεις, ενώ αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η όλο και πιο βαθιά συνειδητοποίηση ότι οι κρατικές πολιτικές είναι αυτές που οδήγησαν στις δολοφονίες.

Στο έγκλημα των Τεμπών αποκρυσταλλώνεται για ακόμη μια φορά η κανιβαλιστική πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που οδηγεί σε καθημερινα "ατυχήματα"-δολοφονίες σε εργασιακούς χώρους, σε pushbacks-δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα, σε εξώσεις πρώτων κατοικιών και γενικά εναντιώνεται στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Όπως και σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητας, έτσι και στο χώρο των τραίνων, η αναγκαιότητα για κέρδος δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε τίποτα διαφορετικό από την υποβάθμιση τους. Απαρχαιωμένες σιδηροδρομικές γραμμές, έλλειψη μέριμνας για την εξασφάλιση σύγχρονων συστημάτων ασφαλείας και απουσία ικανού ανθρώπινου δυναμικού, που θα φρόντιζε να μην μπουν στην ιδια γραμμή δύο τρένα που κινούνται αντίθετα, είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα, της ανάγκης κράτους - κεφαλαίου για κερδοφορία.

Από την πρώτη στιγμή της σύγκρουσης η συγκάλυψη που επιχειρήθηκε να γίνει είναι πρωτόγνωρη. Με πολιτικές παρεμβάσεις παρακάμφθηκαν διαδικασίες που θα διευκόλυναν την εξέλιξη της έρευνας για τις συνθήκες του ατυχήματος, ενώ μέχρι και σήμερα, οποιαδήποτε ευρήματα έρχονται στο φως είναι από πρωτοβουλία των οικογενειών, οι οποίες παλεύουν μόνες τους ενάντια σε κράτος - παρακράτος. Βλέπουμε τα ΜΜΕ να στοχοποιούν τις οικογένειες των θυμάτων, να αναπαράγουν απροκάλυπτα ψευδή τεκμήρια και προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, ζητώντας να ολοκληρωθεί γρήγορα η έρευνα ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη στα δικαστήρια.

Φυσικά, κανένα αστικό δικαστήριο δεν μπορεί να προσφέρει καμία δικαιοσύνη για το έγκλημα των τεμπών, καθώς η σύνδεση δικαστικού - πολιτικού συστήματος είναι έκδηλη. Δικαιοσύνη για αυτό το έγκλημα μπορεί να αποδώσει μόνο η ίδια η κοινωνία. Όπως και στην Σερβία μετά το δυστύχημα του Νόβι Σαντ στις 1/11/2024, υπάρχουν μέχρι και σήμερα συνεχόμενες καταλήψεις και απεργίες, έτσι και σε εμάς πρέπει να δοθεί μία απάντηση ότι δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε σε ένα σύστημα όπου δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία, για το οποίο πολλές από αυτές είναι ένας απλός αριθμός, σε ένα σύστημα που στον βωμό του κέρδους δεν διστάζει να δολοφονεί ανθρώπους. Να οργανώσουμε τη συνέχεια αυτού του αγώνα μέσω και του δικού μας συλλόγου, με πορείες, καταλήψεις και με πυξίδα την ταξική μας συνείδηση.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ

ΟΥΤΕ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΟΥΤΕ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού

Εικόνες:

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1634585/

Όσο οι ζωές μας δεν έχουν σημασία, μένουμε στο δρόμο

Παρασκευή 14/03 Άγαλμα βενιζέλου

Φάμπρικα Υφανέτ

Στους δρόμους για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών

Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου συντελέστηκε, αδιαμφισβήτητα, ένα κοινωνικό γεγονός. Ένα κοινωνικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό επειδή ήταν και η πιο επιτυχημένη, σε συμμετοχή, απεργία που έχει γίνει ποτέ. Η ιστορικά ασύγκριτη συμμετοχή κόσμου στην απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις έφερε στο προσκήνιο, για μιά ακόμη φορά, τον υπαρκτό διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Διχασμός που είναι υπαρκτός σε όλες τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες και εκφράζεται, με ηχηρό πλέον τρόπο, και εδώ. Η προδιαγεγραμμένη κοινωνική σύγκρουση έχει μπει ήδη στις ράγες και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών έφερε μονάχα την αφορμή για να αρχίσει να εμφανίζεται με μαζικό τρόπο αυτό το χάσμα μεταξύ εξουσίας και υποτελών τάξεων. Δική μας υποχρέωση είναι να βαθύνουμε και να οξύνουμε αυτό το ρήγμα, μέχρι το σημείο της μη επιστροφής.

Στις 28/2 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα "υπολογισμένο ρίσκο" στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσιμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως "εθνική άμυνα", τα εργατικά "ατυχήματα" ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως "σοφή εξωτερική πολιτική", το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, "εργάζεται" πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

Σε αντίθεση με πολλές καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούμε πως η μη ύπαρξη "σοβαρής" εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη για το κοινωνικό κίνημα. Το σύστημα τους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί την συντριβή κάθε έννοιας κοινωνίας μέσα σ' ένα πυρετό πολεμικής προετοιμασίας και φασιστικών πρακτικών, κι αυτά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά με κυβερνήσεις όλων των πιθανών χρωματισμών.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Μακριά και ενάντια σε μικραστικές λογικές προβοκατορολογίας στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 74 συλληφθέντα άτομα της 28ης Φλεβάρη. Άμεση απελευθέρωση τους τώρα! Η κρατική καταστολή και το δικαστικό τους σύστημα είναι μια καλοταϊσμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή εξόντωσης των πιο επικίνδυνων μορφών δράσης του κινήματος που λειτουργεί παραδειγματικά. Είναι λογικό δίπλα σε αυτήν να στέκονται και να βοηθούν οι φασίστες. Είναι αναμενόμενο για μας, αλλά και απαράδεκτο, να βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθεστωτική αριστερά να κρατάει παρόμοια στάση. ΚΑΤΩ τα ΧΕΡΙΑ απ' τους αγωνιστές.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το "κράτος και τον καπιταλισμό", δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΤΕΜΠΗ - ΠΥΛΟΣ - ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

Διαδηλωσεις για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπων:

Πέμπτη 13/3 - 12:00 Αγ. Βενιζέλου

Παρασκευή 14/3 - 19:00 Αγ. Βενιζέλου

Ανοιχτή Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere | Σάββατο 15/03, στις 15.00 - στέκι φιλοσοφικής

Διανύουμε μια περίοδο όπου η κοινωνική οργή είναι πλήρως στραμμένη στο πρόσωπο της εξουσίας. 2 χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη και ενώ διαρκώς αναδυόμενα στοιχεία φανερώνουν την εγκληματική στρατηγική του κράτους, χιλιάδες κόσμος δίνει συνεχείς μάχες στον δρόμο -σημειώνοντας τις πιο μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την χώρα. Διαδηλώσεις που ξεχειλίζουν από παλμό, οργή και άμεση απαίτηση: την δικαίωση των αδικοχαμένων ψυχών. Μιλάμε πλέον για ένα κοινωνικό ξέσπασμα, το οποίο στέκεται αγκάθι στην ομαλή κρατική λειτουργεία και ταράσσει το υπάρχον σύστημα εξουσίας. Ο μύθος του «κράτος δικαίου» καταρρίπτεται, ενώ παράλληλα η αξιοπιστία της αστικής δικαιοσύνης τίθενται πλέον εμφανώς από ολόκληρη την κοινωνία υπό αμφισβήτηση - μιας που οι πραγματικοί ένοχοι συνεχίζουν να μένουν ατιμώρητοι για τις δολοφονικές τους ευθύνες.

Ο φόβος του κράτους ότι διακυβεύεται η ηγεμονία του αποτυπώνεται στο επίπεδο του δρόμου μέσα από τις κατασταλτικές πρακτικές της ελληνικής αστυνομίας. Από τον ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό καθ' όλη την διάρκεια των διαδηλώσεων και την προκλητική στάση δυνάμεων ΜΑΤ μέχρι τις αναίτιες προσαγωγές, το ανθρωπο-κυνηγητό σε ολόκληρη την πόλη και τους ξυλοδαρμούς αγωνιστών … φανερώνεται η στρατηγική του κράτους να τρομοκρατήσει κάθε φωνή που αμφισβητεί, αντιστέκεται και επιτίθεται στο υπάρχον. Παρόλα αυτά, είναι εμφανές πως η δύναμη του κράτους να σωπάσει το έγκλημα που έχει διαπράξει στέκεται πενιχρή απέναντι στον αδιαπραγμάτευτο αγώνα που δίνεται καθημερινά.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πραγματική δικαίωση δεν πρόκειται να επέλθει μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων . Δικαιοσύνη σημαίνει εξέγερση. Και αυτό προϋποθέτει την καθημερινή συνάντηση του κόσμου στον δρόμο, την μαζική συμμετοχή του σε συνελεύσεις, καταλήψεις και την ανυποχώρητη αντεπίθεση του απέναντι στην θανατοπολιτική που εξαπολύει το κράτος. Ο φοιτητικός αγώνας έχει πολλές φορές αποδείξει ότι είναι ικανός να αποτελέσει μοχλό ριζοσπαστικοποίησης και ενδυνάμωσης των εκάστοτε κινημάτων. Από τον αγώνα που δόθηκε το 2021 απέναντι στον νόμο 4777 και το κίνημα που ξέσπασε το 2024 απέναντι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια φτάνουμε στο σήμερα όπου η ανάγκη για συγκρότηση μιας οργανωμένης ριζοσπαστικής αντίληψης εντός των πανεπιστημίων αποτελεί υποχρέωση όλων μας. Όσο οι πραγματικοί ένοχοι κυκλοφορούν αλώβητοι και πασχίζουν μανιωδώς να ισοπεδώσουν τον αγώνα μας, εμείς στεκόμαστε πάντα απέναντι - κάνοντας σαφές πως η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στους δρόμους. Με οργάνωση, συμμετοχή σε συνελεύσεις, τακτικά ραντεβού στον δρόμο διατηρούμε την φλόγα της αντίστασης ζωντανή και δεν σταματάμε να παλεύουμε για τον κόσμο που οραματιζόμαστε. Έναν κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ

ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΜΠΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΈΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Συγκέντρωση - πορεία για το κρατικό έγκλημα των Τεμπων

Παρασκευή 14.3 19:00 άγαλμα

Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ

Το πρωί της Παρασκευής 28/2 - δύο χρόνια από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη - χιλιάδες κόσμος συναντήθηκε στον δρόμο, σημειώνοντας μια από τις πιο μεγαλειώδης διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων ανά την επικράτεια.

2 χρόνια τώρα παρακολουθούμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, με ευθύνες που αιωρούνται και μια δικαίωση που ακόμα δεν έχει επέλθει για τις αδικοχαμένες ψυχές. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του κράτους να ετεροκατευθύνει την κοινή γνώμη και να μετακυλήσει τις ευθύνες σε ένα «ανθρώπινο λάθος», στην επιφάνεια αναδύονται στοιχεία που φανερώνουν την πολιτική συγκάλυψης και την εγκληματική ευθύνη που φέρουν οι επαΐοντες της εξουσίας. Οι παράνομες χημικές ουσίες που προκάλεσαν τεράστια φωτιά στην αμαξοστοιχία, το άμεσο μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης, το μη δημοσιευμένο καταγεγραμμένο υλικό από κάμερες ασφαλείας - σε συνδυασμό με τις δηλώσεις κυβερνητικών προσώπων που μονίμως πέφτουν σε αντιφάσεις - αποδεικνύουν έκδηλα πως ο θάνατος 57 ανθρώπων δεν οφείλεται σε ένα «ατύχημα» αλλά σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, οι αυτουργοί του οποίου δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.

Η μαζική απάντηση του κόσμου στον δρόμο έκανε ξεκάθαρο πως καμία εμπιστοσύνη δεν υπάρχει πλέον στην αστική δικαιοσύνη, η οποία όντας παρακλάδι των κρατικών μηχανισμών, δεν δύναται να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που αναλογούν. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών μπορεί να επέλθει μόνο από την κοινωνική βάση, η οργή της οποίας δεν θα πάψει να στρέφεται ενάντια σε όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας και κοστολογούν την ύπαρξή μας ως μηδαμινή. Η πορεία της 28 Φλεβάρη συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο, μπροστά στον οποίο η δύναμη του κράτους να καταστείλει τον παλμό της διαδήλωσης στάθηκε ευτελής. Παρόλα αυτά, ο φόβος της κυβέρνησης ότι διακυβεύεται η καρέκλα της εξουσίας της έγινε ξεκάθαρος. Δυνάμεις της αστυνομίας φανέρωσαν ξανά το προσωπείο της ωμής βίας, σημειώνοντας την μέρα εκείνη στην Αθήνα 84 προσαγωγές και 42 συλλήψεις αγωνιστών - εντός των οποίων ορισμένοι διώκονται για κακουργήματα. Για ακόμη μια φορά, οι κρατικοί μηχανισμοί θέλησαν να χτυπήσουν τον κόσμο του αγώνα, στοχοποιόντας όλους όσους έμπρακτα εναντιώνονται στα αφηγήματα τους.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι, συγκαλύπτοντας με κάθε δυνατό τέχνασμα την εγκληματική τους στρατηγική, η κρατική δικαιοσύνη αποφασίζει για ακόμη μια φορά κατά το δοκούν - καταστέλλοντας, στοχοποιόντας, τρομοκρατώντας οποιονδήποτε ταράζει την κρατική συνοχή. Το μοντέλο της προληπτικής αντιεξέγερσης και η ταυτόχρονη προσπάθεια του κράτους να σβήσει την συλλογική μνήμη - φοβούμενο την ολική ρήξη του - συντελούν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και στην απόδοση ποινών και διώξεων σε κάθε αγωνιστή που απειλεί την παντοδυναμία του.

Φόβο του κράτους αποτελούμε όλοι εμείς που δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την άμεση δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών και την σύνθλιψη της κρατικής ηγεμονίας. Όσο λοιπόν κράτος και αφεντικά πασχίζουν να συγκαλύψουν την εγκληματική διαχείριση τους, αρνούμενοι τις δολοφονικές ευθύνες που φέρουν στις πλάτες τους, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων - υπενθυμίζοντας πως ο αγώνας για δικαιοσύνη δεν επέρχεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ο αγώνας δίνεται καθημερινά στους δρόμους, με την μαζική, μαχητική συμμετοχή κάθε ανθρώπου ενάντια στο σάπιο σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την ανθρώπινη ζωή ως αμελητέα. Ο αγώνας μας δεν χωράει σε κάλπες και σε κυβερνητικά προστάγματα. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και είναι ένας πόλεμος ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς. Ένας αγώνας ζωής, αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.

ΚΡΑΤΟΣ - ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ Η ΜΑΦΙΑ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ της γενικής απεργίας για το κρατικό έγκλημα των Τεμπων

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Για όσο χρειαστεί, θα φωνάζουμε το αυτονόητο. Δεν ήτανε ατύχημα, ήταν κρατική-καπιταλιστικη δολοφονία. Οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα ψευδή όρια του εθνικού πένθους, αναγνωρίζοντας πως τα εγκλήματα ενάντια στην τάξη μας είναι πολλά κι όχι ανεξάρτητα και μεμονωμένα. Είτε μιλάμε για τα Τέμπη, είτε για την δολοφονία μεταναστριων στη Πύλο, είτε για βιασμούς και γυναικοκτονιες, είτε για εργατικά ατυχήματα, για μας ο κοινός παρονομαστής είναι ολοφανερος. Οφείλουμε, επίσης, να αφήσουμε μια και καλή την εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και τους θεσμούς, και να μείνουμε στους δρόμους, ανεξάρτητα από δικαστικές αποφάσεις ή προτάσεις δυσπιστίας.

Για τρίτη εβδομάδα μετά την απεργία της 28ης Φλεβάρη, οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Καλούμε στη πορεία την Παρασκευή 14/3, στηρίζοντας το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων που λάβανε απόφαση μέσω ανοιχτών πλαισίων.

Κανένα πένθος εθνικό, τώρα και για πάντα μίσος ταξικό

Δεν ήτανε τα Τέμπη ούτε η κακιά στιγμή, δικά τους τα κέρδη δικοί μας οι νεκροί

Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα

Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων

To Τμήμα θεάτρου Α. Π. Θ., ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης τ_ν φοιτητ_ν τελεί υπό κατάληψη από τις 6 Μαρτίου έως και τις 12 Μαρτίου. Καταλαμβάνοντας τον χώρο που παρεμβαίνουμε καθημερινά, παρεμποδίζουμε την εύρυθμη λειτουργία της σχολής, δημιουργώντας τον χρόνο να συντονιστούμε, να ζυμωθούμε πολιτικά και να κατέβουμε μαζικά στον δρόμο. Ως σύλλογος αποφασίσαμε να συμπορευτούμε με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, έτσι ώστε να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση στην κρατική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.

Δύο χρόνια μετά τη μαζική δολοφονία 57 ανθρωπων, έρχονται στο φως στοιχεία ζωτικά για την υπόθεση, τα οποία σκόπιμα αποκρύφθηκαν και διαστρεβρώθηκαν. Έτσι, γίνεται αντιληπτό πως η "τραγωδία" των Τεμπών συνεχίζει να υπάρχει και να αναπαράγεται, μέσα από τις ανεξήγητες δολοφονίες σημαντικών μαρτυρων της υπόθεσης και από τις λεκτικές επιθέσεις πολιτικών προς τους γονείς των θυμάτων. Ρόλο σε αυτή παίζουν και τα συστημικά ΜΜΕ, όπου με ανυπόστατα ψέματα πασχίζουν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, αποσκοπώντας στην απομάκρυνση του κόσμου από τον μαζικό αγώνα.

Η δολοφονία της 28ης Φεβρουαρίου φέρνει στην επιφάνεια την ολοένα και αυξανομενη υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και κατ' επέκταση το ξεπούλημα τους σε ιδιώτες, καθρεφτίζοντας καθαρά τη στροφη του ελληνικού κράτους προς την κερδοσκοπία. (υγεία, παιδεία, μεταφορές, ρεύμα, νερό)

Αυτό το έγκλημα είναι μόνο ένα κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας του "τρομοκράτους" που ζούμε. Η συγκάλυψη κρατικών δολοφονιών δεν είναι πρωτοφανές φαινομενο όπως και οι ίδιες οι κρατικές δολοφονίες (το έγκλημα της Πύλου, η δολοφονία Μοχάμεντ Καμράν στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, δολοφονία Μάγγου)

Μιλάμε για ένα κράτος μαφία όπου συγκαλύπτει τα δικά του εγκλήματα, κερδοσκοπωντας πανω στις ζωες μας.

Γι' άλλη μια φορά στον βωμό των πολιτικών σύμφερόντων, τίποτα δεν στεκεται εμπόδιο, ούτε και οι ανθρώπινες ζωές.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΕΙ

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σύλλογος Φοιτητ_ν Τμήματος Θεατρου

πηγή : email που λάβαμε στις 14 Μαρτίου 10h