kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Παρέμβαση ενάντια στις γυναικοκτονίες - Night march against femicides

(For english scroll down)

Τέμπη - Πύλος - Γυναικοκτονίες Το κράτος ευθύνεται για τις δολοφονίες

Ψάχνοντας τις λέξεις για τη φετινή 8η Μάρτη και τη δεύτερη επέτειο από τη δολοφονία στα Τέμπη, καταλήγαμε διαρκώς στο κράτος δολοφόνο και στον πόλεμο που διεξάγεται πάνω στα σώματά μας. Στις προσφύγισσες στο Αιγαίο, τα τρανς/non binary, τις γυναίκες, τα φτωχά που ταξιδεύουν με το τρένο. Σε όσα δε χωράνε στο εθνικό φαντασιακό, στο ελληνικό, σις, λευκό ετεροκανονικό, ταξικά προνομιούχο καθεστώς. Τα μεταναστά και οι ηλικιωμένοι του τρένου, οι Ρομά, ο Ζακ, η Άλμπα, οι εκατοντάδες του ναυαγίου της Πύλου είναι τα νεκρά σώματα που δε νοηματοδοτούνται ως άξια πένθους καθολικά κι όμως θα φωνάζουμε, θα οργιζόμαστε και θα πενθούμε για όλα σε δρόμους και πλατείες.

Γιατί η έμφυλη βία φτιάχνει μια γεωγραφία των πόλεων διαφορετική, δεν είναι απλώς δρόμοι και γειτονιές, είναι σημεία γυναικοκτονιών* και κουιροκτονιών, είναι τόποι βιασμών και δίκτυα τράφικινγκ, είναι ένας χάρτης πάνω στον οποίο καρφιτσώνουμε ονόματα, Άλμπα στη Λακωνίας, Ζακ στη Γλάδστωνος, Κυριακή στους Αγίους Αναργύρους, Ρηνιώ στον καταυλισμό στο Ζεφύρι, η Άννα στον Άγιο Παντελεήμονα, η Γεωργία στη Σαλαμίνα, Ενκελέιντα στο Μενίδι, η 19χρονη στο ΑΤ Ομόνοιας, η 12χρονη στον Κολωνό, η 19χρονη στην Ηλιούπολη. Αν έχουμε ονόματα να καρφιτσώσουμε, αν διαπέρασε το φράγμα της δημόσιας σφαίρας κάτι παραπάνω από το φύλο και μια ηλικία, αν αποδόθηκε καν η έμφυλη ταυτότητα και δεν σκοτώνουν ξανά την τρανς αδερφή μας. Η 45χρονη, η 26χρονη, η 85χρονη. Αν διαπέρασε το φράγμα της δημόσιας σφαίρας η ίδια η είδηση και δεν εξαφανίστηκε μέσα στις φυλακές, στα μπατσικά, στα στρατόπεδα και στα ψυχιατρεία, εκεί που η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της.

Σε αυτό τον χάρτη της πόλης, το πέρασμα και ξαναπέρασμα από κάθε μια καρφίτσα, η νυχτερινή πορεία έξω από το σπίτι της Άλμπας, η επιστροφή στη Γλάδστωνος κάθε χρόνο, χαράζει στη μνήμη το όνομα και την ιστορία και εγγράφει στο συλλογικό έμφυλο σώμα ατέλειωτη τρανσφεμινιστική στΟργή. Η πράξη αυτή, η επίμονη άρνηση να ξεχάσουμε, είναι μια χειρονομία δικαιοσύνης, από εμάς για εκείνες και εκείνα που δεν είναι πια εδώ αλλά και για όσα είναι και τσακίζονται από το πατριαρχικό, ρατσιστικό και ταξικό κράτος επειδή τόλμησαν να καταγγείλουν. Είναι μια πράξη δικαιοσύνης που δεν επανατραυματίζει το συλλογικό μας σώμα σε αίθουσες δικαστηρίων, μπατσικά και κανάλια γιατί δεν απαιτεί άλλες αποδείξεις, εμείς ξέρουμε, εμείς σε πιστεύουμε, εμείς ζούμε από τύχη, εμείς θα εκδικηθούμε για κάθε μία και κάθε ένα από εμάς, εμείς θα αποδώσουμε δικαιοσύνη. Εμείς θα ξαναφτιάχνουμε τον χάρτη με τοπωνύμια τρανσφεμινιστικού αγώνα, κι αυτό είναι μια άλλη πόλη, μια πόλη δική μας.

Γιατί τα σώματά μας ξέρουν από κρατικές δολοφονίες

Αλλά ξέρουν και από τρανσφεμινιστική οργή.

Ραντεβού: Παρασκευή 14 Μαρτίου στις 7:30 το βράδυ στο μετρό Πανόρμου

Καμιά Ανοχή

.............................................................

Tempi - Pylos - Femicides: The State is Responsible for the Crimes!

Searching for the words for this year's March 8th and the second anniversary of the Tempi state crime, we kept coming back to the death politics of the state and the war being waged on our bodies. On refugee women in the Aegean, on trans/non-binary people, on women, on the poor who travel by train. On all those who do not fit into the national imaginary-the Greek, cis, white, heteronormative, class-privileged regime. The migrants and the elderly on the train, the Roma, Zak, Alba, the hundreds from the Pylos shipwreck-these are the dead bodies that are not universally recognized as worthy of mourning. And yet, we will shout, we will rage, and we will grieve for them all in streets and squares.

Gender-based violence reshapes the geography of cities-it is not just streets and neighbourhoods, but sites of femicides* and queercides, locations of rapes and trafficking networks. It is a map on which we pin names: Alba in Laconias, Zak in Gladstonos, Kyriaki in Agioi Anargyroi, Rinio in the camp at Zefyri, Anna in Agios Panteleimon, Georgia in Salamina, Enkeleida in Menidi, the 19-year-old at the Omonia police station, the 12-year-old in Kolonos, the 19-year-old in Ilioupoli. If we have names to pin, if more than just gender and age broke through the barrier of the public sphere, if their gender identity was even acknowledged-so that they do not kill our trans siblings again. The 45-year-old, the 26-year-old, the 85-year-old. If the news itself broke through the public sphere and are not erased inside prisons, police stations, camps, and psychiatric hospitals-places where human life loses its value.

On this map of the city, passing and repassing each pinned location-the night march outside Alba's home, the return to Gladstonos each year-etches names and stories into memory, inscribing endless transfeminist love and rage into the collective gendered body. This act, this persistent refusal to forget, is a gesture of justice-by us, for those who are no longer here, but also for those who are still here and are being crushed by the patriarchal, racist, and classist state because they dared to speak out. It is an act of justice that does not retraumatize our collective body in courtrooms, police stations, and media outlets because it does not demand more proof. We know. We believe you. We survive by chance. We will avenge every single one of us. We will deliver justice.

We will keep redrawing the map with the landmarks of transfeminist struggle. And this is another city-a city of our own.Our bodies may know state murders But they also know transfeminist rage.

Meeting point: Friday, March 14th, at 7:30 PM, Panormou Metro Station.

Kamia Anohi

πηγή : email που λάβαμε στις 11 Μαρτίου 13h