kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών

Συγκέντρωση - πορεία Παρασκευή 7.3 19:00 άγαλμα

Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ

Το πρωί της Παρασκευής 28/2 - δύο χρόνια από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη - χιλιάδες κόσμος συναντήθηκε στον δρόμο, σημειώνοντας μια από τις πιο μεγαλειώδης διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων ανά την επικράτεια.

2 χρόνια τώρα παρακολουθούμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, με ευθύνες που αιωρούνται και μια δικαίωση που ακόμα δεν έχει επέλθει για τις αδικοχαμένες ψυχές. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του κράτους να ετεροκατευθύνει την κοινή γνώμη και να μετακυλήσει τις ευθύνες σε ένα «ανθρώπινο λάθος», στην επιφάνεια αναδύονται στοιχεία που φανερώνουν την πολιτική συγκάλυψης και την εγκληματική ευθύνη που φέρουν οι επαΐοντες της εξουσίας. Οι παράνομες χημικές ουσίες που προκάλεσαν τεράστια φωτιά στην αμαξοστοιχία, το άμεσο μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης, το μη δημοσιευμένο καταγεγραμμένο υλικό από κάμερες ασφαλείας - σε συνδυασμό με τις δηλώσεις κυβερνητικών προσώπων που μονίμως πέφτουν σε αντιφάσεις - αποδεικνύουν έκδηλα πως ο θάνατος 57 ανθρώπων δεν οφείλεται σε ένα «ατύχημα» αλλά σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, οι αυτουργοί του οποίου δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.

Η μαζική απάντηση του κόσμου στον δρόμο έκανε ξεκάθαρο πως καμία εμπιστοσύνη δεν υπάρχει πλέον στην αστική δικαιοσύνη, η οποία όντας παρακλάδι των κρατικών μηχανισμών, δεν δύναται να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που αναλογούν. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών μπορεί να επέλθει μόνο από την κοινωνική βάση, η οργή της οποίας δεν θα πάψει να στρέφεται ενάντια σε όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας και κοστολογούν την ύπαρξή μας ως μηδαμινή. Η πορεία της 28 Φλεβάρη συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο, μπροστά στον οποίο η δύναμη του κράτους να καταστείλει τον παλμό της διαδήλωσης στάθηκε ευτελής. Παρόλα αυτά, ο φόβος της κυβέρνησης ότι διακυβεύεται η καρέκλα της εξουσίας της έγινε ξεκάθαρος. Δυνάμεις της αστυνομίας φανέρωσαν ξανά το προσωπείο της ωμής βίας, σημειώνοντας την μέρα εκείνη στην Αθήνα 84 προσαγωγές και 42 συλλήψεις αγωνιστών - εντός των οποίων ορισμένοι διώκονται για κακουργήματα. Για ακόμη μια φορά, οι κρατικοί μηχανισμοί θέλησαν να χτυπήσουν τον κόσμο του αγώνα, στοχοποιόντας όλους όσους έμπρακτα εναντιώνονται στα αφηγήματα τους.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι, συγκαλύπτοντας με κάθε δυνατό τέχνασμα την εγκληματική τους στρατηγική, η κρατική δικαιοσύνη αποφασίζει για ακόμη μια φορά κατά το δοκούν - καταστέλλοντας, στοχοποιόντας, τρομοκρατώντας οποιονδήποτε ταράζει την κρατική συνοχή. Το μοντέλο της προληπτικής αντιεξέγερσης και η ταυτόχρονη προσπάθεια του κράτους να σβήσει την συλλογική μνήμη - φοβούμενο την ολική ρήξη του - συντελούν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και στην απόδοση ποινών και διώξεων σε κάθε αγωνιστή που απειλεί την παντοδυναμία του.

Φόβο του κράτους αποτελούμε όλοι εμείς που δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την άμεση δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών και την σύνθλιψη της κρατικής ηγεμονίας. Όσο λοιπόν κράτος και αφεντικά πασχίζουν να συγκαλύψουν την εγκληματική διαχείριση τους, αρνούμενοι τις δολοφονικές ευθύνες που φέρουν στις πλάτες τους, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων - υπενθυμίζοντας πως ο αγώνας για δικαιοσύνη δεν επέρχεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ο αγώνας δίνεται καθημερινά στους δρόμους, με την μαζική, μαχητική συμμετοχή κάθε ανθρώπου ενάντια στο σάπιο σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την ανθρώπινη ζωή ως αμελητέα. Ο αγώνας μας δεν χωράει σε κάλπες και σε κυβερνητικά προστάγματα. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και είναι ένας πόλεμος ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς. Ένας αγώνας ζωής, αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.

ΚΡΑΤΟΣ - ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ Η ΜΑΦΙΑ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ / ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ της γενικής απεργίας για το κρατικό έγκλημα των Τεμπων

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Τα Τέμπη ως Καταλύτης για μια Νέα Κοινωνική Εξέγερση

Η πρόσφατη αναβίωση των κοινωνικών κινητοποιήσεων, με τη μαζική συμμετοχή κόσμου σε συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις και πορείες, αποτελεί έναν εξαιρετικά πρωτόγνωρο και αισιόδοξο φαινόμενο για τα εγχώρια δεδομένα. Το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους από άκρη σε άκρη, σε όλο τον κόσμο, εκφράζοντας τη συσσωρευμένη αγανάκτησή τους για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση της καθημερινότητας, αναδεικνύει τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και τα αδιέξοδα του συστήματος. Η παθογένεια της «αστικής» πραγματικότητας, που υποβιβάζει τη ζωή των εργαζομένων και των κοινωνικών ομάδων στο ναδίρ, είναι η αιτία για την οποία ένα τόσο μεγάλο και διαφορετικό πλήθος βγήκε στους δρόμους, απορρίπτοντας τη συντηρητική πολιτική του κράτους και της κυβέρνησης.
Πρωτόγνωρο είναι το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική θύελλα δεν καθοδηγείται από πολιτικά κόμματα ή οργανωμένα πολιτικά σχήματα. Ο κόσμος αυτός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τα θεσμικά όργανα εξουσίας: τα ΜΜΕ, τη δικαστική εξουσία, ακόμη και το ίδιο το κράτος. Η μαζικότητα αυτών των κινητοποιήσεων, η οποία φάνταζε αδιανόητη σε μια περίοδο όπου η κοινωνική αντίσταση είχε υποχωρήσει λόγω της καταστολής και της απογοήτευσης, φέρει μία νέα ελπίδα για κοινωνική και επαναστατική αλλαγή. Παράλληλα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η συμμετοχή σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι πρωτόγνωρη για μεγάλο ποσοστό των διαδηλωτών, οι οποίοι κατεβαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά και χωρίς να ανήκουν σε οργανωμένα σχήματα ή κόμματα. Είναι εμφανές ότι το πλήθος αυτό δεν είναι ενιαίο, συνειδησιακά, ενώ συνιστά ένα ακηδεμόνευτο, αυθόρμητο και πολυποίκιλο σύνολο, το οποίο μερικές φορές ενδέχεται να εκδηλώνει αντιφάσεις και αντιρρήσεις.
Το φαινόμενο των μαζικών κινητοποιήσεων, το οποίο προκάλεσε αναταράξεις στο κράτος και στους θεσμούς, δεν πρέπει να ερμηνεύεται με εύκολες αυταπάτες περί επαναστατικής αλλαγής μέσα από άμεσες συγκρούσεις. Οι εξεγέρσεις δεν καταλήγουν σε κοινωνική ανατροπή χωρίς τη συγκροτημένη και οργανωμένη κοινωνική βία, η οποία θα αναγκάσει το κράτος να εγκαταλείψει τα προνόμιά του. Η αντίσταση πρέπει να είναι έτοιμη να οργανώσει τις δομές που θα επιτρέψουν την επαναστατική ανατροπή, μέσα από αυθεντικές διαδικασίες συλλογικής αυτοοργάνωσης και χειραφέτησης.
Η κρατική καταστολή, με τη χρήση δακρυγόνων, βίας και τις συλλήψεις που έγιναν, είναι η ακραία έκφραση της ανάγκης του κράτους να καταπνίξει την αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση. Κάθε επιχείρηση διάλυσης των κινητοποιήσεων αποκαλύπτει τον φόβο του κράτους απέναντι στη δυναμική που αναπτύσσεται στους δρόμους. Η κρατική βία δεν είναι μόνο προσπάθεια ελέγχου, αλλά και αποδεικνύει την αδυναμία του να διατηρήσει την κυριαρχία του χωρίς το μηχανισμό της καταπίεσης. Τα δακρυγόνα και οι προσαγωγές είναι η απάντηση στην αυξανόμενη αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση που αναδύεται, απειλώντας το υπάρχον καθεστώς. Κάθε στιγμή αντίστασης, ενδυναμώνει την πίστη ότι η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί και να υπάρξει χωρίς την ανάγκη του κράτους και των καπιταλιστικών θεσμών του. Το κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη βία, αλλά δεν μπορεί να καταστείλει την ανατρεπτική δύναμη του κόσμου που αγωνίζεται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Τα Τέμπη όμως δεν είναι μοναδικό γεγονός. Είναι, ίσως, η χαρακτηριστικότερη από σειρά «καθημερινών» συμβάντων που δεν λαμβάνουν όμως την ίδια έκταση στο δημόσιο διάλογο. Τα γεγονότα της Πύλου, τα καθημερινά pushbacks των προσφύγων και των μεταναστριών στα σύνορα της χώρας, αποτελούν μία ακόμη πτυχή της κρατικής καταπίεσης, που συνδέεται άμεσα με την πολιτική της «αποτροπής» και της αποσιώπησης. Η δολοφονίες στην Πύλο, δεν αφορούν μόνο στον θάνατο και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, αλλά στην ευρύτερη πολιτική των σιωπηλών εκτοπίσεων των προσφύγων. Επιβεβαιώνει τη συνεχιζόμενη πολιτική απανθρωπισμού, αποτελεί προέκταση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που προστάζει τα «κλειστά σύνορα» την αυξανόμενη αστυνόμευση και την απουσία μιας ανθρωπιστικής προσέγγισης στις ανάγκες των ανθρώπων που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο.
Η συνέχεια αυτών των κινητοποιήσεων μπορεί να φέρει μαζί της και την εξάπλωση των ανατρεπτικών δυναμικών. Όσο περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, όσο περισσότεροι αποκτούν την εμπειρία της κοινωνικής αντίστασης και της αυτοοργάνωσης, τόσο πιο ισχυρές και επικίνδυνες θα γίνουν οι αντιστάσεις ενάντια στο κράτος. Αυτή η κοινωνική δυναμική μπορεί να εξελιχθεί σε μια πιο συνειδητοποιημένη, μαχητική και οργανωμένη αντίσταση, ικανή να αμφισβητήσει και να ανατρέψει τις εξουσιαστικές δομές. Οι κινητοποιήσεις αυτές, παρά τις αδυναμίες τους και τις αντιφάσεις τους, είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα προς την επαναστατική αλλαγή.

ΣΦ Κινηματογράφου

Στους δρόμους ξανά

Για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,

Παρασκευή 7 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου

Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου συντελέστηκε, αδιαμφισβήτητα, ένα κοινωνικό γεγονός. Ένα κοινωνικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό επειδή ήταν και η πιο επιτυχημένη, σε συμμετοχή, απεργία που έχει γίνει ποτέ. Η ιστορικά ασύγκριτη συμμετοχή κόσμου στην απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις έφερε στο προσκήνιο, για μιά ακόμη φορά, τον υπαρκτό διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Διχασμός που είναι υπαρκτός σε όλες τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες και εκφράζεται, με ηχηρό πλέον τρόπο, και εδώ. Η προδιαγεγραμμένη κοινωνική σύγκρουση έχει μπει ήδη στις ράγες και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών έφερε μονάχα την αφορμή για να αρχίσει να εμφανίζεται με μαζικό τρόπο αυτό το χάσμα μεταξύ εξουσίας και υποτελών τάξεων. Δική μας υποχρέωση είναι να βαθύνουμε και να οξύνουμε αυτό το ρήγμα, μέχρι το σημείο της μη επιστροφής.

Στις 28/2 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα "υπολογισμένο ρίσκο" στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσιμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως "εθνική άμυνα", τα εργατικά "ατυχήματα" ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως "σοφή εξωτερική πολιτική", το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, "εργάζεται" πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

Σε αντίθεση με πολλές καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούμε πως η μη ύπαρξη "σοβαρής" εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη για το κοινωνικό κίνημα. Το σύστημα τους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί την συντριβή κάθε έννοιας κοινωνίας μέσα σ' ένα πυρετό πολεμικής προετοιμασίας και φασιστικών πρακτικών, κι αυτά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά με κυβερνήσεις όλων των πιθανών χρωματισμών.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Μακριά και ενάντια σε μικραστικές λογικές προβοκατορολογίας στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 74 συλληφθέντα άτομα της 28ης Φλεβάρη. Άμεση απελευθέρωση τους τώρα! Η κρατική καταστολή και το δικαστικό τους σύστημα είναι μια καλοταϊσμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή εξόντωσης των πιο επικίνδυνων μορφών δράσης του κινήματος που λειτουργεί παραδειγματικά. Είναι λογικό δίπλα σε αυτήν να στέκονται και να βοηθούν οι φασίστες. Είναι αναμενόμενο για μας, αλλά και απαράδεκτο, να βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθεστωτική αριστερά να κρατάει παρόμοια στάση. ΚΑΤΩ τα ΧΕΡΙΑ απ' τους αγωνιστές.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το "κράτος και τον καπιταλισμό", δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

Στους δρόμους ΞΑΝΑ

Για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,

Παρασκευή 7 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΤΕΜΠΗ - ΠΥΛΟΣ - ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

❗ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ
Παρασκευή 7/3, 19:00, Άγαλμα Βενιζέλου

Δικά τους τα κέρδη - δικοί μας οι νεκροί! Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη!

✊🏼Παραμένουμε στους δρόμους:

Ενάντια στην συγκάλυψη
Ενάντια στην υποβάθμιση των δημοσίων υποδομών και τις ιδιωτικοποιήσεις

👉ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΝ ΤΕΜΠΩΝ

❌ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ

Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και το Κεφάλαιο, δηλαδή οι ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.

Η παρούσα κυβέρνηση, έως και χθες, αισθανόταν παντοδύναμη και έδειχνε να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο "41%", συνέχισε να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσεια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν δίσταζε καν να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.

Μετά και από τις νέες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις - τόσο της 26ης Γενάρη, όσο και της 28ης Φλεβάρη, οι οποίες συγκέντρωσαν πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους πανελλαδικά και πολλές χιλιάδες ακόμη σε διάφορες πόλεις σε όλον τον κόσμο, την επιμονή του κόσμου να βγαίνει μαζικά στον δρόμο για το ζήτημα αυτό, κάτι δείχνει να αλλάζει - και στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την κρατική διαχείριση.

Από εκεί που μέχρι χθες η Κυβέρνηση είχε απέναντι της μια κοινωνία εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 - και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης, έχει πλέον να αντιμετωπίσει την γενική κατακραυγή. Από εκεί που το Κράτος θεωρούσε ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του, ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση, πλέον, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που στέκονται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων και ζητούν δικαιοσύνη, φαίνεται να ταρακουνούν την σιγουριά των κυβερνώντων.

Φάνηκε ξεκάθαρα πως ήταν λάθος τους να πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση κοινωνικής αδράνειας μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ' αορίστον. Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι πλέον κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Το συναίσθημα της οργής - που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό - ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.

Για αυτό τον λόγο και η επίθεση της Κυβέρνησης και των πληρωμένων φερεφώνων της απέναντι στους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που τους συμπαραστέκεται ενεργά, έχει φθάσει στα έσχατα επίπεδα κατασυκοφάντησης, ενώ επιστρατεύθηκαν και νέες τεχνικές παραχάραξης της αλήθειας (παραποιημένα Video κλπ). Ταυτόχρονα, η Κυβερνητική παράταξη προσπαθεί να "τσιμεντώσει" το δικό της κοινό με αφίσες που καλούν τον κόσμο να μην κατέβει στις πορείες, ανασύροντας ακόμη και τους νεκρούς στο Μάτι για να πείσει πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία προκειμένου να πέσει η - τόσο αγαπητή σε όλους - κυβέρνηση του Μητσοτάκη.

Μετά τις διαδηλώσεις της 28η Φλεβάρη, τις μεγαλύτερες σε όγκο στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, η Κυβέρνηση παριστάνει πως δεν έχει συμβεί τίποτα. Καμία αυτοκριτική, καμία κίνηση που να δείχνει έστω και την πιο στοιχειώδη θέληση για ανάληψη ευθύνης. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε πως αυτό δεν θα γίνει ανεκτό!

Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως το ζήτημα δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Φυσικά και οι παρόντες διαχειριστές του Κράτους είναι οι πιο βαθιά βουτηγμένοι στα συμφέροντα, τις μίζες και τα πάρε-δώσε με την μαφία και το μαύρο κεφάλαιο. Φυσικά και έχουν κάνει τα πάντα για να καλύψουν τους "υμετέρους". Φυσικά και είναι οι προτιμότεροι από το Κεφάλαιο διαχειριστές του συστήματος. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Το έγκλημα στα Τέμπη αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το που οδηγούν οι ακραίες καπιταλιστικές πολιτικές της ιδιωτικοποίησης των πάντων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας υποδομής στον βωμό του κέρδους. Ακόμη και η ίδια η συγκάλυψη και το ζήτημα με τα παράνομα καύσιμα που μετέφερε το τρένο, μας δείχνουν τον ακραίο βαθμό του εναγκαλισμού του Κράτους με το (μαύρο ή μη) Κεφάλαιο και τα επίπεδα ποταπότητας στα οποία μπορεί να εκπέσει το πρώτο για να καλύψει το δεύτερο.

Ως ξεκάθαρο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα, τα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένα από τα λοιπά καθημερινά εγκλήματα ίδιας φύσης στους χώρους εργασίας ("εργατικά ατυχήματα"), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένα από τον πνιγμένο Θεσσαλικό Κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα αποδοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν και πάλι στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων, των εργατικών σωματείων και των λοιπών φορέων, όπως το έπραξαν με εμφατικό τρόπο και στην Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη.

Οι νεκροί περιμένουν. Αναμένουν δικαίωση. Και είναι καθήκον των ζωντανών να την αποδώσουν.

✊🏼Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών

🏴Οριζόντια Κίνηση - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό🚩

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ - ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

Κάλεσμα σε συγκέντρωση - πορεία: Τετάρτη 5/3, Άγαλμα Βενιζέλου.

Το βράδυ της 28/2 του 2023 δύο τραίνα της Hellenic Train, ένα επιβατικό και ένα εμπορικό, συγκρούονται στα Τέμπη με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων, δεκάδων αγνοούμενων και τραυματισμένων, ενώ μέχρι σήμερα ο αριθμός των επιβαινόντων συνολικά παραμένει ανακριβής. Τις επόμενες ημέρες το κράτος και τα φερέφωνά του προσπαθούν να θολώσουν τα νερά σχετικά με το συμβάν, επιχειρώντας να αποκρύψουν την εγκληματική διάσταση της σύγκρουσης των αμαξοστοιχιών και βέβαια την άμεση εμπλοκή τους σε αυτή.

Παρά τις μεγάλες προσπάθειές τους να δώσουν στην σύγκρουση τον χαρακτήρα του δυστυχήματος, της κακιάς στιγμής και του ανθρώπινου λάθους, γίνεται ολοφάνερο πως τα Τέμπη δεν ήταν σε καμία περίπτωση ατύχημα. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη κρατική καπιταλιστική δολοφονία στο βωμό του κέρδους και της εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, άλλο ένα έγκλημα σε βάρος της κοινωνικής βάσης για την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστροφής και του θανάτου. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πριν λίγα χρόνια πέρασε από το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά συμφέροντα, που φρόντισαν να στελεχώσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο με παλιές αμαξοστοιχίες και ελλιπή ή ανύπαρκτα συστήματα ελέγχου και συντήρησης παρά τις δεκάδες προειδοποιήσεις των εργαζομένων.

Τον καιρό που ακολούθησε τη δολοφονία στα Τέμπη, το κράτος φρόντισε να καλύψει τα χνάρια του, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά και αριστερά για το συμβάν και μπαζώνοντας την περιοχή της σύγκρουσης, ένα σημείο-σταθμό στην έρευνα των εμπειρογνωμόνων για το ζήτημα καθώς εκεί βρισκόντουσαν τα μόνα υπαρκτά αποδεικτικά στοιχεία. Σε επίσημες ανακοινώσεις της η εξουσία αποκλείει τη μεταφορά παράνομων, εύφλεκτων υλικών από την εμπορική αμαξοστοιχία, κάτι που θα εξηγούσε τη φωτιά που ξέσπασε λίγο μετά την σύγκρουση. Και ενώ επί δύο χρόνια κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους και χλευάζει τους συγγενείς των θυμάτων, έρχεται στο φως ένα πόρισμα των ειδικών και ηχητικό απόσπασμα του 112 από τα κινητά των θυμάτων, που αποδεικνύουν πως πράγματι, η εμπορική αμαξοστοιχία κουβαλούσε παράνομο χημικό, εύφλεκτο φορτίο το οποίο στοίχισε τη ζωή στα 30 από τα 57 θύματα των Τεμπών.

Το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη δεν άφησε την κοινωνία ανεπηρέαστη. Η οργή για τη δολοφονία τουλάχιστον 57 ανθρώπων οδήγησε μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης στους δρόμους, απαλλαγμένα από τη λογική της ηττοπάθειας και τη συνήθεια του θανάτου, με μεγάλες διαδηλώσεις να γίνονται σχεδόν καθημερινά σε ολόκληρη τη χώρα, με ξέσπασμα του φοιτητικού αγώνα με καταλήψεις σχολών -σε μια περίοδο που το κράτος περνούσε μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση - με καταλήψεις σχολείων και γενικές απεργίες, σε μια περίοδο έντονου αναβρασμού που διήρκησε εβδομάδες με σαφή ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Το ζήτημα των Τεμπών, από το 2023 έως και σήμερα παραμένει στα χείλη της κοινωνίας που μάχεται για την απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα που στέρησε τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.

Την Παρασκευή 28/02 του 2025 πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις εν όψει της καλεσμένης γενικής απεργίας σε όλη τη χώρα για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη. Τις συγκεντρώσεις στήριξαν πλήθος εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, ταξικών σχημάτων, πολιτικών πρωτοβουλιών και οργανώσεων, μαθητών αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης, άνθρωποι όλων των ηλικιών που στάθηκαν απέναντι στην εξουσία και διαδήλωσαν απαιτώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα. Η πραγματικά μεγαλειώδης προσέλευση του κόσμου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε επαρχιακές πόλεις, χωριά και νησιά αλλά και σε διεθνές επίπεδο σε δεκάδες πόλεις του εξωτερικού με νούμερα που δεν έχουμε μέχρι στιγμής ως κινήματα αντικρύσει ξανά, απέδειξε την μεγάλη κοινωνική οργή που έχει πυροδοτηθεί από τη συγκάλυψη του κράτους δολοφόνου. Ενός κράτους που συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποποιείται τις ευθύνες του, να χλευάζει τους συγγενείς των θυμάτων και να απομειώνει τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται, με μοναδικό αποτέλεσμα να μας πεισμώνει περισσότερο.

Μπροστά στα συγκεντρωμένα πλήθη, η εξουσία τρομοκρατημένη από τη συσσωρευμένη οργή και τη μαζική προσέλευση, προσπάθησε για άλλη μια φορά να καταστείλει τον κόσμο του αγώνα. Συγκεκριμένα, πριν την έναρξη της συγκέντρωσης στην Πάτρα, η κρατική ασφάλεια με παρουσία εισαγγελέα και συνοδεία των ΜΑΤ εισέβαλαν στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω, προσήγαγαν τρεις αγωνιστές που περιφρουρούσαν τον χώρο και λίγο αργότερα αποχώρησαν, αφού δεν βρήκαν τίποτε άλλο παρά μονάχα πολιτικό υλικό. Την ίδια στιγμή σε παρόμοια επιχείρηση προχώρησαν και στην κατάληψη του Παραρτήματος. Παράλληλα, στην Αθήνα προσήγαγαν 25 μέλη του Ρουβίκωνα, επειδή ανάρτησαν γιγαντοπανό στα κεντρικά γραφεία της Hellenic Train, ενώ συνολικά προχώρησαν σε 46 προσαγωγές στη Θεσσαλονίκη και 77 στην Αθήνα. Όσες προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις, τους αποδόθηκαν πλημμεληματικού αλλά και κακουργηματικού τύπου ποινές, ενώ το δικαστήριο δεν δίστασε να κρατήσει τους συλληφθέντες μέχρι και την Τρίτη 4/3 στα κρατητήρια, ως μια επίδειξη ισχύος που τίποτα άλλο δεν δείχνει παρά τον τρόμο της εξουσίας απέναντι στον κόσμο που αγωνίζεται. Ο κρατικός μηχανισμός, αντί να αποδώσει τις ευθύνες στους υπαίτιους του εγκλήματος των Τεμπών, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς καμία παρέμβαση της αστικής δικαιοσύνης, συλλαμβάνει και φορτώνει βαριά κατηγορητήρια στον κόσμο που εξεγείρεται απέναντι στην αδικία. Όσοι μπάζωσαν τον χώρο του εγκλήματος και συνέβαλαν στην συγκάλυψή του, παραμένουν στο απυρόβλητο.

Οι συγκρούσεις που διαδέχτηκαν τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας μπροστά από τη Βουλή αλλά και σε άλλες περιοχές της πόλης, στο Μεταξουργείο, στην Πατησιών, στο πάρκο του Ευαγγελισμού, πυροδότησαν την ήδη έντονη τάση που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες για ύπαρξη προβοκατόρων, οι οποίοι πληρώνονται για να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις. Φυσικά, όσοι πιστεύουν πως οι μπάτσοι επί ώρες συγκρούονταν με άλλους μπάτσους σε κάθε στενό της πόλης, διαλύονταν και έπειτα συγκεντρώνονταν για το κάνουν πάλι από τη αρχή και αυτό για 1000 ευρώ, είναι εμφανώς γελασμένοι. Η οργή του κόσμου είναι η μοναδική απάντηση και ο άνθρωπος που εξεγείρεται η μοναδική ελπίδα απέναντι στον θάνατο που σκορπούν κράτος και κεφάλαιο.

Στη 1 Νοεμβρίου 2024 στο Νόβι Σαντ της Σερβίας, η στέγη πάνω από την κύρια είσοδο του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης κατέρρευσε, οδηγώντας στον θάνατο 15 ανθρώπων, ενός στεγάστρου υποτιθέμενα προσφάτως ανακαινισμένου από ιδιωτικές εταιρείες σε συνεργασία με το Σερβικό κράτος. Η ξεκάθαρη κρατική δολοφονία οδήγησε τον λαό της χώρας σε μια μακρά περίοδο κοινωνικής αναταραχής που διαρκεί μέχρι σήμερα. Ο κόσμος βρίσκεται καθημερινά στον αγώνα πραγματοποιώντας τεράστιες πορείες και κινητοποιήσεις, καταλαμβάνοντας τα 2/3 των πανεπιστημίων της χώρας, προχωρώντας σε γενικές απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις της καταστολής, απαιτώντας δικαίωση.

Ως αναρχικοί/ες αναγνωρίζουμε πως σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πραγματικός εχθρός είναι ένας: το κράτος και το κεφάλαιο, που για χάρη του κέρδους εξαθλιώνουν την κοινωνική βάση, υποβαθμίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αδιαφορώντας σε εγκληματικό βαθμό για την ανθρώπινη ζωή. Στον αντίποδα του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος βρισκόμαστε όλοι εμείς, προτάσσοντας την οργάνωση των από τα κάτω για να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε είδους εξουσία που μας στερεί τη ζωή και την ελευθερία. Με όπλο μας την διεθνιστική αλληλεγγύη να οργανώσουμε τις ταξικές μας αντιστάσεις και να υψώσουμε αναχώματα απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να παλέψουμε για την ανατροπή κράτους, κεφαλαίου και καπιταλισμού.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ - ΗΤΑΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΏΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΈΝΤΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ - ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Libertatia, συλλογικότητα για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Κάλεσμα στις συγκεντρώσεις Παρασκευή 7/3

Κάλεσμα στις πανελλαδικές συγκεντρώσεις ενάντια στη συγκάλυψη και την ατιμωρησία για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, την Παρασκευή 7/3.Στηρίζουμε τις πρωινές συγκεντρώσεις μαθητών/τριών, φοιτητών/τριών και εκπαιδευτικών.Όλοι και όλες στις απογευματινές συγκεντρώσεις:

• Αθήνα, 19:00 Σύνταγμα
• Θεσσαλονίκη, 19:000 Αγ. Βενιζέλου

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ

Ακολουθεί σχετικό κείμενο του Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση αναφορικά με την αντίστοιχη συγκέντρωση της Τετάρτης και φωτογραφίες από τις συγκεντρώσεις της ίδιας μέρας:

Την Τετάρτη 5/3 θα κατατεθεί από το ΠΑΣΟΚ πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Μια πρόταση δυσπιστίας που έρχεται σε ένα πυκνό πολιτικό χρόνο μετά από τις πρωτοφανείς εικόνες συμμετοχής στην απεργία της 28ης Φλεβάρη και των χιλιάδων κόσμου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Συλλόγου των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, των ταξικών και κοινωνικών φορέων, των εργατικών σωματείων και των πολιτικών δυναμεων με τις αδρανοποιημένες εργασιακά και οικονομικά πόλεις σε όλη την επικράτεια και τις εικόνες μαζικής, πολύμορφης και δυναμικής παρουσίας, δράσης και αντίστασης στους δρόμους να αποκρυστάλλωνουν σε πολλαπλά επίπεδα την κοινωνική αγανάκτηση και οργή σχηματοποιώντας ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα λαϊκής αποδοκιμασίας.

Μια λαϊκή αποδοκιμασία η οποία, με καταλύτη το κρατικό/καπιταλιστικο έγκλημα στα Τέμπη, είναι παράγωγο της συνειδητοποίησης της ωμής, θανατηφόρας εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος, της διαφθοράς και της διαπλοκής με τα συμφέροντα των κεφαλαιούχων που κάνουν ξεκάθαρο το δίπολο "τα κέρδη τους ή οι ζωές μας".

Μια λαϊκή αποδοκιμασία η οποία απαιτεί επιτακτικά απαντήσεις και δικαίωση από την κρατική διαχείριση που προσπαθεί να ξεπλυθεί από τις ευθύνες της με το αφήγημα του "ανθρώπινου λάθους", των "επιχειρησιακών αστοχιών", της "άγνοιας", των "διαχρονικών στρεβλώσεων" των μηχανισμών της.

Αυτή η λαϊκή κινητοποίηση δημιουργεί τους εκκωφαντικούς τριγμούς οι οποίοι διαπερνούν όλο το πολιτικό φάσμα φτάνοντας στο ανώτατο πολιτικό πεδίο με την κυβέρνηση της ΝΔ και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να αισθάνονται όσο ποτέ το βάρος των κοινωνικών αντιδράσεων και αιτημάτων.

Γνωρίζουμε καλά ότι η συζήτηση γύρω από την πρόταση δυσπιστίας σκοπό έχει να λειτουργήσει ως μέτρο αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής παράγοντας πιθανές διαχειριστικές διεξόδους ενσωμάτωσης για το πολιτικό σύστημα. Εξάλλου η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στη συζήτηση είναι αναντίρρητα συνένοχες στο έγκλημα των Τεμπών και τις προεκτάσεις του αφού και αυτές με τη σειρά τους προώθησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τις πολιτικές του ξεπούληματος, της διάλυσης των δημόσιων υποδομών, τις αντιδραστικές πολιτικές εκμετάλλευσης που οδήγησαν γραμμικά, μεταξύ άλλων, στο κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

Παρόλαυτα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι η πολιτική αναταραχή που εξελίσσεται είναι προϊόν της κοινωνικής πίεσης, της λαϊκής κινητοποίησης η οποία με δυναμικούς όρους διεξάγει τον αγώνα για δικαίωση ο οποίος εμπεριέχει και όλες τις πτυχές του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση της τάξης μας. Και αυτή η έμμεση παραδοχή εκ μέρους της κρατικής διαχείρισης όπως και η συζήτηση γύρω από μια πιθανή πτώση της κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να λογιστεί σαν μια, έστω και μικρή, νίκη του λαϊκού παράγοντα, ένα μικρό παράδειγμα των προοπτικών και των δυνατοτήτων της λαϊκής οργάνωσης και πάλης στην κατεύθυνση του αγώνα για την απελευθέρωση της τάξης μας.

Σίγουρα η κρατική διαχείριση θα επιχειρήσει ελιγμούς πολιτικής διαφυγής με σκοπό την διάσωση και την αναπαραγωγή του αντιδραστικού πολιτικού συστήματος και αυτός είναι ο λόγος που τα καθήκοντα της κάθε επόμενης μέρας για τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, για το κίνημα, για τον λαό βαραίνουν όλο και περισσότερο.

Και σίγουρα η απάντηση που έχουμε να δώσουμε είναι η οργάνωση της τάξης μας και η διεύρυνση του αγώνα. Στους χώρους δουλειάς, στα παν/μια και στα σχολεία, στις γειτονιές, στο δρόμο, εκεί όπου χτίζονται οι πραγματικές δομές ριζοσπαστικοποίησης, αγώνα, διεκδίκησης, αντίστασης, αποσταθεροποίησης και ανατροπής.

Την Τετάρτη 5/3, την ώρα που με υποκριτικό τρόπο, τα αστικά κόμματα θα συζητάνε μέσα στη Βουλή, το κίνημα, οι οργανώσεις, τα εργατικά σωματεία και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι θα βρίσκονται στον δρόμο δίπλα και μαζί με το ενεργό υποκείμενο. Εκεί που χτυπάει η καρδιά της κοινωνικής πλειοψηφίας, της τάξης μας. Εκεί που διατηρείται η λαϊκή μνήμη ζωντανή. Εκεί που η λαϊκή οργή βρίσκει τους τρόπους και τα μέσα να εκφραστεί διαμορφώνοντας τους όρους για την έμπρακτη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων της.

Ραντεβού λοιπόν εκεί που όλα κρίνονται.

Να συνεχίσουμε τον αγώνα, να ανατρέψουμε το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που δολοφονεί και συγκαλύπτει.

ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ/ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ ΤΗΣ 28ς ΦΛΕΒΑΡΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΤΑΞΙΚΟ

ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Εικόνες:

Το έγκλημα στα Τέμπη να μην συγκαλυφθεί, δικά τους τα κέρδη δικοί μας οι νεκροί

Έχουν περάσει 2 χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, όπου 57 άτομα δολοφονήθηκαν πάνω στις ράγες των τρένων στην μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας, όταν μια επιβατική αμαξοστοιχία συγκρούστηκε με μια εμπορική. Επίσης, μεγάλος είναι ο αριθμός των τραυματιών που επέζησαν της σύγκρουσης αφήνοντας τους ανεξίτηλες μνήμες από τη τραγική εκείνη νύχτα. Από τη πρώτη στιγμή κυβέρνηση-ΜΜΕ έκαναν τεράστια προσπάθεια να δοθεί η αίσθηση του ανθρώπινου λάθους, δίνοντας διάφορες κακοστημένες παραστάσεις για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, με κύριο στόχο την αποποίηση των ευθυνών τους.

Η σύγκρουση αυτή εκτός του ότι ήταν προδιαγεγραμμένη, αναδεικνύει σε βάθος την αναλγησία κράτους/κεφαλαίου απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αρχικά είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση που γίνεται στους χώρους εργασίας τα προηγούμενα χρόνια με όλα αντεργατικά νομοσχέδια αλλά και στη συνδικαλιστική δράση συνολικά σκοπό έχει την αποδυνάμωση και πειθάρχηση της τάξης μας. Επιδιώκουν μια εργατική τάξη απενεργοποιημένη και αδύναμη σε συνδυασμό με μια φοβισμένη κοινωνική βάση. Δυστυχώς για αυτούς στην περίπτωση αυτή οι εργαζόμενοι έγκαιρα είχαν προειδοποιήσει για ό,τι έπεται και η εργοδοσία συνειδητά επέλεξε την μαζική δολοφονία στον βωμό του κέρδους και της εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ο ΟΣΕ είναι βέβαια μέρος των ιδιωτικοποιήσεων και προφανώς δεν έγινε το παραμικρό για την βελτίωση της ασφάλειας των δικτύων, απεναντίας το δίκτυο υποβαθμίστηκε, εκατομμύρια χάθηκαν σε μίζες και ρουσφέτια με την εμπλοκή της διαφθοράς να φτάνει σε ανώτατα επίπεδα.

Ότι επακολούθησε της σύγκρουσης αποτελεί την επιτομή της συγκάλυψης, σε μια υπόθεση που έχει συνταράξει την κοινωνία η οποία σύσσωμη βρίσκεται -μετά από καιρό- σε κίνηση. Όμως αυτή η κινητικότητα δεν ήρθε σε κενό χρόνο, είναι το αποτέλεσμα μιας ακραίας αντικοινωνικής πολιτικής κράτους/κεφαλαίου όλων των προηγούμενων χρόνων, όπου είχαν συνηθίσει να λειτουργούν με αλαζονεία χωρίς την έννοια του πολιτικού κόστους και σαφώς δεν υπολόγισαν ότι η καταπίεση αυτή λειτουργεί σωρευτικά. Οι ογκώδεις κινητοποιήσεις έδωσαν την αίσθηση ότι υπάρχει σιωπηρός κοινωνικός αναβρασμός που έχει διάρκεια και απαιτεί δικαιοσύνη για τα θύματα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγήκε στους δρόμους σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια.

Κυρίαρχο ζητούμενο στο έγκλημα των Τεμπών είναι η απονομή δικαιοσύνης στην μνήμη των θυμάτων. Όμως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της δικαστικής εξουσίας σε σχέση με τις ποινικές ευθύνες των εμπλεκόμενων η πραγματική δικαιοσύνη θα αποδοθεί στους γεμάτους δρόμους και πλατείες της χώρας, από όλους αυτούς που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα των απεργιών, των συγγενών όλων των συλλογικοτήτων και φορέων της κοινωνίας που θα σπάσουν τον φόβο απαιτώντας δικαιοσύνη.

Η οργή στα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας μπορεί να κλιμακωθεί και να βγει εκτός των συνηθισμένων ορίων. Οι χειρισμοί του εγκλήματος των Τεμπών έρχονται σε σειρά όλων των προηγούμενων να δημιουργήσουν ένα μείγμα κοινωνικής ασφυξίας. Από την κατάργηση του 8ώρου και τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας φτάσαμε να μετράμε 113 δολοφονημένους εργαζόμενους μόνο για το 2024, από την υποβάθμιση της υγείας και την υποστελέχωση σε όλες τις δομές άνθρωποι πεθαίνουν περιμένοντας ένα ασθενοφόρο ή μεταφέρονται σε καρότσες, από την ακρίβεια που φτωχοποιεί καθημερινά ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα ποσά των λογαριασμών και λοιπών εξόδων (ρεύμα/καύσιμα/ενοίκιο/σούπερ μάρκετ κτλ), από την πνιγμένη Θεσσαλία μέχρι τον καμμένο Έβρο, από την κατεστραμμένη Εύβοια μέχρι το ναυάγιο στην Πύλο, έως και την ακραία καταστολή σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής μας ένοχοι είναι το κράτος και κεφάλαιο.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

• αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός