Σάββατο 8 Μαρτίου 2025 στις 12.00
Κάλεσμα σε πορεία, 8η Μάρτη
ΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
"Bread and Roses" (Ψωμί και Τριαντάφυλλα) ήταν το σύνθημα γυναικών-εργατριών που στις αρχές του 20ού αιώνα διεκδικούσαν με απεργίες λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου στις ΗΠΑ. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Στα επόμενα χρόνια, οι απεργιακές κινητοποιήσεις με κοινά αιτήματα όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για τις αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και εργασίας, κλιμακώθηκαν. Κομβικό γεγονός για την οργάνωση των γυναικείων σωματείων αποτέλεσε η φωτιά που ξέσπασε το Μάρτη του 1911 στο εργοστάσιο Triangle Shirtwaist. Η πυρκαγιά είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία δεκάδων μεταναστριών-εργατριών, που βρίσκονταν εκεί κλειδωμένες καθ' όλο το ωράριο εργασίας τους, προκειμένου να είναι παραγωγικές. Αρκετά χρόνια αργότερα, με τις μαζικές διεκδικήσεις και τους αγώνες των γυναικών να συνεχίζονται, ο ΟΗΕ κάνοντας το «χρέος» του, προσπαθώντας δηλαδή να αφομοιώσει και να αποπολιτικοποιήσει τους αγώνες, καθιερώνει την 8η Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας μετατρέποντάς τη σε άλλη μια «γιορτή». Από τους εργατικούς αγώνες, μέχρι τους αγώνες για την αυτοδιάθεση του σώματος, τη σεξουαλική απελευθέρωση και τους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες, οι γυναίκες σε κάθε γωνιά της γης αντιστέκονται και μάχονται για την ολική τους απελευθέρωση.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Ο ρόλος του κράτους και των θεσμών του είναι να γεννά και να διαιωνίζει τις ανισότητες, προκειμένου να επιβάλει τη κυριαρχία του. Σε αυτό το πλαίσιο, η πατριαρχία λειτουργεί ως δομικό στοιχείο του κράτους, (ανα)παράγοντας τις έμφυλες καταπιέσεις που δεν είναι ανεξάρτητες από τις υπόλοιπες, όπως η τάξη, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η αναπηρία και η ηλικία. Αλληλοσυμπληρώνονται, τροφοδοτούν η μία την άλλη, φυσικοποιούνται και διαιωνίζονται. Το κράτος περιορίζεται στη δυαδικότητα του φύλου με βιολογικούς όρους, ορίζοντας και επιβάλλοντας συγκεκριμένα έμφυλα πρότυπα. Οι ρόλοι της γυναίκας συνοψίζονται σε αυτόν της μάνας, νοικοκυράς, συζύγου, φροντίστριας και αντικειμένου σεξουαλικής απόλαυσης. Οι ρόλοι αυτοί εξυπηρετούν τη διατήρηση του κυρίαρχου προτύπου του δυτικού, λευκού, cis straight, οικογενειάρχη, ιδιοκτήτη άντρα. Οποιοδήποτε ξεφεύγει από τα κυρίαρχα πρότυπα δέχεται τη βία του κράτους. Το κράτος περιθωριοποιεί, κακοποιεί και δολοφονεί τα μη κανονικά σώματα, τα queer (λεσβίες, ίντερσεξ, άφυλα, τρανς), τις μετανάστριες, τις (σεξ)εργάτριες, τις εξεγερμένες, τις κρατούμενες. Προφασίζεται δημογραφικά προβλήματα για να επιβληθεί στα σώματα των θηλυκοτήτων, κάνοντας προπαγάνδα κατά των αμβλώσεων. Αθωώνει και ξεπλένει νταβατζήδες, βιαστές, παιδοβιαστές, γυναικοκτόνους, προσφέροντάς τους κοινωνική νομιμοποίηση. Από τη διαπόμπευση των οροθετικών σεξεργατριών, τους βιασμούς μέσα στα Α.Τ. και τη δολοφονία της Ζackie Οh, μέχρι τις υποθέσεις Ηλιούπολης και Κολωνού, αλλά και το τοπικό παράδειγμα του Χανιώτη παιδοβιαστή καθηγητή Αλέξανδρου Παπαδογιάννη, κράτος και αστική δικαιοσύνη νομιμοποιούν την έμφυλη βία.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά άλλη μία μέρα που μας υπενθυμίζει ότι η «ισότητα» δεν είναι παρά ένα αφήγημα. Καθημερινά ως θηλυκότητες βιώνουμε έμφυλη καταπίεση, σεξισμό, σεξουαλική παρενόχληση, σωματική, ψυχολογική βία· στον δρόμο, στους χώρους διασκέδασης, στη σχολή, στη δουλειά, στο σπίτι· από περαστικούς, αφεντικά, καθηγητές, συντρόφους, πατεράδες. Έχει γίνει συνήθεια να υποτιμάται η εργασία μας εντός και εκτός σπιτιού· να ανατίθεται το βάρος της φροντίδας σε εμάς· να φοβόμαστε να γυρίσουμε στα σπίτια μόνες μας το βράδυ· να ακούμε συνεχώς σεξιστικά σχόλια και «αστειάκια»· να δεχόμαστε παραβιαστικά βλέμματα από γνωστούς και αγνώστους· να βιώνουμε ομοφοβικές επιθέσεις· να σκεφτόμαστε πώς θα στεκόμαστε μέσα στα λεωφορεία· να προβληματιζόμαστε για το τι θα φορέσουμε για να μην «προκαλέσουμε»· να μας ασκείται βία πίσω από κλειστές πόρτες από συντρόφους και συγγενείς· να μας δολοφονούν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Ακόμα και όταν αντιμετωπίζονται ως τέτοια, αφαιρείται από αυτά η καθημερινή και συστημική διάσταση της έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία δεν είναι προσωπική υπόθεση, ούτε η κακιά στιγμή. Είναι η πατριαρχία και η συντήρηση των προνομίων των αρρενωποτήτων.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μία μέρα που μας υπενθυμίζει ότι πρέπει συνεχώς να αγωνιζόμαστε για να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Αναγνωρίζοντας τα προνόμιά μας, σε μία προσπάθεια να τα αποτινάξουμε, λειτουργούμε αντιιεραρχικά, οριζόντια, αυτοοργανωμένα, συλλογικά. Μοιραζόμαστε τα βιώματά μας, φροντίζουμε η μία την άλλη, ενδυναμωνόμαστε. Παλεύουμε για μια ζωή με πλήρη αυτοδιάθεση, με πλήρως συναινετικές, αλληλοφροντιστικές σχέσεις, απαλλαγμένη από έμφυλες καταπιέσεις. Αγωνιζόμαστε για μια αταξική κοινωνία αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Ο αγώνας και η αντίσταση για τα αυτονόητα είναι μονόδρομος.
Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΑΔΕΛΦΗ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
Συλλογικότητα ενάντια στις έμφυλες καταπιέσεις και σε κάθε μορφή εξουσίας
Χανιά, 2025
πηγή : email που λάβαμε στις 5 Μαρτίου 14h