Παρασκευή 7 Μαρτίου 2025 στις 12.00
Πορεία ενάντια στο κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπων
Πορείες ενάντια στο κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών:
Τετάρτη 05/3 - 19:00 Αγ.Βενιζέλου
Παρασκευή 07/3 - 12:00 Αγ.Βενιζέλου
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΦΘΕΙΣΕΣ ΤΗΣ 28ης
ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ
ΓΙΑΤΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΜΠΗ
Από τους προβοκάτορες του Πολυτεχνείου του '73..
..στους προβοκάτορες του Δεκέμβρη του '08..
ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΠΟΡΕΙΕΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Αναρχική συνέλευση φοιτητών/τριων Quieta Movere
Καμία κρατική δολοφονία να μη μείνει αναπάντητη
Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα -και σίγουρα όχι μια κακιά στιγμή- των Τεμπών κι όμως ελάχιστα έχουν αλλάξει. Δύο χρόνια μετά, όπως και τότε, οι δρόμοι κατακλύζονται με οργή έναντι σε ένα σύστημα που συγκαλύπτει μία ακόμη δολοφονία, με το συλλογικό τραύμα των 57 νεκρών να διαιωνίζεται σε μία κοινωνία που καθημερινά πλήττεται πολυδιάστατα. Τα αναδυόμενα στοιχεία της υπόθεσης, αλλά και η στάσιμη αθλιότητα της κατάστασης των σιδηροδρόμων γκρεμίζουν ολοκληρωτικά το χάρτινο κρατικό αφήγημα περί ανθρώπινου λάθους και την αξιοπιστία των ιδιωτικοποιήσεων, με καίριο παράδειγμα τη δραστηριότητα της ιδιωτικής εταιρείας «Hellenic Train». Για ακόμα μία φορά βιώνουμε την πλήρη υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, που ολοφάνερα εκμηδενίζεται για χάρη της κερδοφορίας.
Συγκεκριμένα, παρακολουθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης της μαζικής κρατικής δολοφονίας της 28/02/2023 , γεννιούνται ευλόγως άπειρα, μα αναπάντητα εώς σήμερα, ερωτήματα.. Τα ηχητικά ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας που αποδεικνύουν ότι υπήρχαν άτομα που επέζησαν της σύγκρουσης αλλά πέθαναν λόγω της πυρόσφαιρας που προκάλεσε η παρουσία παράνομου εύφλεκτου χημικού φορτίου στα βαγόνια, το μπάζωμα στοιχείων στο σημείο, η άρνηση παράδοσης του βιντεοληπτικού υλικού, οι αιφνίδιοι θάνατοι σχετικών προσώπων και πολλά άλλα, σίγουρα δεν μας επιτρέπουν να μιλάμε για δυστύχημα. Η συναυτουργία των κρατικών μηχανισμών -από την κυβέρνηση, τις δικαστικές αρχές, τους μπάτσους μέχρι τα ΜΜΕ-, είναι ολοφάνερη. Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν ανενόχλητα θέτοντας την εγκληματική διαχείριση του συστήματος "κάτω από το χαλάκι", αναδεικνύοντας τη διαφθορά της εξουσίας.
Ωστόσο, η ενοχή του κράτους δεν περιορίζεται μόνο στην άμεση εμπλοκή του στη συγκάλυψη του εγκλήματος. Η κερδοσκοπική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτή που επανειλημμένα, τόσο στο παρελθόν, όσο και τώρα, "θυσιάζει" την ανθρώπινη -και μη- ζωή με αντάλλαγμα το κέρδος. Βιώνουμε μια συγκυρία, όπου τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα - με την απόσχιση του δημόσιου χαρακτήρα από κάθε κλάδο της καθημερινότητας. Η ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου, η αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο κερδοσκοπικός προσανατολισμός των δημόσιων νοσοκομείων κάνουν ξεκάθαρο πως τα κέρδη του κράτους μετακυλούν στις πλάτες της κοινωνικής βάσης.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένα κατασταλτικό "κυνήγι μαγισσών" εις βάρος όσων αγωνιζόμαστε ενάντια στην απαξίωση των ζωών μας, άλλες φορές μέσω επιθέσεων με χημικά σε συγγενείς θυμάτων και αλληλέγγυα ή κήρυξη απεργιών ως «παράνομες» και άλλες μέσω διώξεων αγωνιστών με συλλήψεις και απειλές ή προφυλακίσεων για δήθεν αποτυπώματα σε πλαστικές σακούλες. Όλα τα παραπάνω μας υπενθυμίζουν ότι καμιά δικαίωση δεν θα έρθει σε δικαστικές αίθουσες και αυτό διότι το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα, με τα όργανα και τους θεσμούς του, δεν θα υπηρετήσει ποτέ τα συμφέροντα της κοινωνίας που το ίδιο καταπιέζει και δολοφονεί. Μια κοινωνία που στις 28/02 επέλεξε συντονισμένα να ξεχειλίσει τους δρόμους σε όλη τη χώρα αλλά και σε όλο τον κόσμο, με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα να συμμετέχουν σε συλλαλητήρια, χρησιμοποιώντας αντίστοιχα πληθώρα τακτικών ενάντια στους κρατικούς μηχανισμούς. Δύο χρόνια μετά και η οργή συσπειρώνεται μαζικά απαιτώντας δικαίωση και όχι εύπεπτα, ακροαματικά ετήσια μνημόσυνα.
Διαγραφές και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Στην ίδια κατεύθυνση της κρατικής πολιτικής κυμαίνονται και αντίστοιχοι τρομονόμοι που σταδιακά αρχίζουν να εφαρμόζονται στον τομέα της εκπαίδευσης. Η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης υλοποιείται βαθμιαία μέσα από μια σειρά αντι-εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με σημείο τομής το νομοσχέδιο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη που περιλαμβάνει διαγραφές και πειθαρχικές διώξεις τόσο εκπαιδευτικών όσο και φοιτητών.
Το λεγόμενο «όριο φοίτησης» αποτελεί ένα από τα πολλά παρακλάδια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπου χιλιάδες φοιτητές απειλούνται με διαγραφή, καθώς έχουν υπερβεί τον προβλεπόμενο (ν+ν/2) χρόνο φοίτησης. Με αυτόν τον τρόπο, οδηγούμαστε σε ένα κυνήγι πτυχίου, όπου το καθένα από εμάς πασχίζει να ολοκληρώσει εγκαίρως τις σπουδές του, την ίδια στιγμή που χρειάζεται να δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην. Το μοντέλο αυτό έρχεται να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την επιδίωξη του κράτους για μετατροπή του πανεπιστημιακού χώρου σε ένα αποστειρωμένο ακαδημαϊκό ίδρυμα, όπου οι σχέσεις ανταγωνισμού, η εντατικοποίηση και η εξατομίκευση θα ηγεμονεύουν - παραμερίζοντας παράλληλα κάθε ίχνος και έδαφος προσωπικής ανέλιξης, κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής χροιάς. Ταυτόχρονα, ο αποκλεισμός ατόμων από την εκπαιδευτική διαδικασία συντελεί αφενός σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης λόγω όξυνσης των ταξικών φραγμών και αφετέρου στην 'ώθηση' των φοιτητών να αναζητήσουν το πτυχίο τους στα ιδιωτικά ιδρύματα.
Είναι σαφές πως η ανάγκη του κράτους να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του οδηγεί στην πλήρη εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης μας ενώ η κοινωνική βάση πασχίζει να "επουλώσει" τα κρατικά ελλείμματα μέσα από πράξεις αλληλεγγύης. Οι διαγραφές σε συνδυασμό με αντίστοιχα αντι-εκπαιδευτικά νομοσχέδια εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα της εξουσίας αλλά και το κρατικό αφήγημα σύμφωνα με το οποίο κάθε άτομο είναι αναγκασμένο να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και να ενσωματωθεί σε μια κοινωνική πραγματικότητα, πλήρως ρυθμιζόμενη από τα πάνω.
Τέλος αξίζει να αναφερθεί ότι η επίθεση στην εκπαίδευση δεν εκδηλώνεται μόνο μέσα από νομοσχέδια, αλλά παίρνει σάρκα και οστά σε μια συνθήκη γενικευμένης καταστολής, όπου οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να εξαλείψουν με κάθε κόστος την οποιαδήποτε επαναστατική φωνή εντός των πανεπιστημίων. Οι συλλήψεις φοιτητών, η στρατολόγηση αστυνομικών δυνάμεων περί του campus, οι εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων αποτελούν ορισμένα παραδείγματα που φανερώνουν την στοχοθεσία της πολιτικής ατζέντας.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ - ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Καλούμε στην πανεκπαιδευτική πορεία την Παρασκευή 07/03 στις 12.00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
ΣΦ ΧΗΜΙΚΟΥ
πηγή : email που λάβαμε στις 6 Μαρτίου 13h
Δεν ήταν ατύχημα και δεν έχουμε αυταπάτες για την πολιτική της εκμετάλλευσης και του θανάτου.
Συμπληρώνονται δύο χρόνια από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη και δύο χρόνια όπου κράτος, κεφάλαιο, δικαστικές αρχές, μπάτσοι και ΜΜΕ συγκαλύπτουν το έγκλημα που έχουν διαπράξει. Η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών και το «εμπόρευμα» της μίας προκάλεσε το θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων, αποδεικνύοντας με τον χειρότερο τρόπο πώς οι ζωές μας παίζονται κορώνα γράμματα καθημερινά, για το κέρδος και την εκμετάλλευση. Δεν είχε πολύ καιρό που το σωματείο των μηχανοδηγών είχε προειδοποιήσει για το ατύχημα που επρόκειτο να γίνει και διαμαρτύρονταν για το αναξιόπιστο σύστημα ελέγχου ασφαλείας. Τόσα χρόνια, η λειτουργία των τρένων γινόταν "manual" αν και η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο βρίσκεται το delivery που έχουμε παραγγείλει. Παρά τις παρεμβάσεις όμως, ακολούθησε αποσιώπηση και αδιαφορία, ενώ κρίθηκαν παράνομες οι απεργίες των εργαζομένων. Προκειμένου λοιπόν να μην βρεθούν προ των ευθυνών τους, μίλησαν για ανθρώπινο λάθος, έσπευσαν να καλύψουν οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο μπαζώνοντας το σημείο, αλλοιώνοντας βίντεο, αποκρύπτοντας ηχητικά, απειλώντας όσους προσπαθούν να δώσουν φως στην υπόθεση.
Δολοφονίες, trafficking, παιδοβιασμοί, πνιγμοί μεταναστών, φτώχεια και εκμετάλλευση
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΦΙΑ
Πόσο τυχαίοι είναι οι θάνατοι ανθρώπων που δε κατάφεραν να φτάσουν στο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης ασθενοφόρων; Πόσο τυχαία είναι τα εργατικά ατυχήματα λόγω υποχρηματοδότησης υποδομών; Πόσο τυχαίο είναι ότι η Μεσόγειος έχει καταντήσει νεκροταφείο πνιγμένων μεταναστ(ρι)ών; Πόσο τυχαίες είναι οι σφαίρες μπάτσων που βρίσκουν στο ψαχνό ανήλικους Ρομά; Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ήταν τυχαίοι οι θάνατοι 104 ανθρώπων στη φωτιά στο Μάτι; Ή μήπως οι καταστροφές στον Θεσσαλικό Κάμπο από τις πλημμύρες και τα καμένα βουνά από τις πυρκαγιές; Οι 600 και παραπάνω πρόσφυγες και μετανάστριες που πέθαναν στην Πύλο ήταν κάτι τυχαίο; Εμείς είμαστε σίγουροι ότι όχι μόνο δεν είναι τυχαία και μεμονωμένα γεγονότα, αλλά όλα βασίζονται στην ύπαρξη αυτού του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος και των οργάνων που το επιτελούν και στη συγκάλυψη που έρχεται ύστερα.
Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα επενδύει σε ό,τι μπορεί, ώστε οι λίγοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στις πλάτες των πολλών. Βασίζεται στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, επιτίθεται και επιβάλεται ολομέτωπα στη πλειοψηφία της κοινωνίας. Από την όξυνση του πολέμου διεθνώς, τη σωματεμπορία, τους (παιδο)βιασμούς, τα κολαστήριο στον Έβρο και στα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, τις επιθέσεις φασιστών, το λαθρεμπόρια όπλων, ναρκωτικών, ορυκτών πρώτων υλών, μέχρι την αστική δικαιοσύνη που αθωώνει όλους αυτούς τους πολιτικούς-μαφιόζους, μπράβους του συστήματος και τους μπάτσους, φανερώνεται η χρεοκοπία του και ότι το μόνο που υπόσχεται είναι περισσότερη φτώχεια, πόλεμο και θάνατο.
Η καταστολή ως μέσο επιβολής
Από την άλλη, το κράτος επιλέγει την ώρα που χιλιάδες κόσμος διαδηλώνει για το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, να πνίγει τις συγκεντρώσεις με δακρυγόνα, να τραυματίζει και να συλλαμβάνει κόσμο. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που μας βρίσκει προ εκπλήξεως αφού γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος. Το πρόσωπο αυτό είδαμε και στις 6/12 -πορεια μνήμης της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου-, οταν μετά την λήξη της οι μπάτσοι μεθοδευμένα οδήγησαν τον κόσμο από Καμαρά στην Τσιμισκή όπου και τον διέλυσαν με χημικά και προχώρησαν σε 112 αναίτιες συλλήψεις. Σε όλες τις εκφάνσεις της, η καταστολή έχει μοναδικό σκοπό την φίμωση και την τρομοκράτηση αυτών που αντιλαμβάνονται την καταπίεση που δέχονται και εκφράζουν την οργή τους. Οι κινήσεις αυτές δεν έχουν σταματημό,από το άσυλο μέχρι τα αστικά κέντρα η αστυνομοκρατια ακμάζει.
Η επίθεση στη Παιδεία, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων
Η κατάργηση του άρθρου 16 που υπερασπίζεται την δημόσια και δωρεάν παιδεία, η εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων με αυτών των ΑΕΙ ,το προεδρικό διάταγμα 85, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, ο νόμος 4777 -που αποτέλεσε σημείο τομής των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων-, η ανάθεση δημόσιων αγαθών του πανεπιστημίου σε αισχροκερδείς εταιρίες, όπως για παράδειγμα η λέσχη που στα περισσότερα ιδρύματα λειτουργεί εξ ολοκλήρου από ιδιώτες που μόνος τους σκοπός είναι να αντλήσουν υπεραξία, πετώντας εκτός μερίδιο φοιτητών/τριών η χρεώνοντας το φαγητό,η συνεχής υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών υποδομών είναι μια λίστα χρόνιων κρατικών μεθοδεύσεων που έχει χτίσει έως τώρα τον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζώων μας.
Η επίθεση που δεχόμαστε ως φοιτήτριες/φοιτητές δεν περιορίζεται όμως μόνο στην υποτίμηση των δημοσίων ιδρυμάτων. Πρυτανικες αρχές και κράτος πασχίζουν για την αποριζοσπαστικοποίηση μας, την διάλυση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μέσα στα πανεπιστήμια με την κατάργηση του ασύλου, κεκτημένο αγώνων από το '73, λοκ-αουτ και κλειδώματα σχολών, εκκενώσεις στεκιων, στοχοποίηση φοιτητ(ρι)ών με ενεργή πολιτική δράση, πειθαρχικά και διαγραφές. Αυτες οι εκβιαστικές ενέργειες, επιτάσσουν ένα αποστειρωμένο ακαδημαϊκό περιβάλλον που θα εξυπηρετεί το κυρίαρχο αφήγημα του ανταγωνισμού, της καριέρας και της εξατομίκευσης και δεν θα αφήνει χώρο για την πραγματική μας ανάγκη να κοινωνικοποιηθούμε και να δράσουμε πολιτικά.
Ως άτομα που έχουμε καθημερινή τριβή με το πανεπιστήμιο μας είναι ιδιαίτερα εμφανές ότι οι τακτικές αυτές αγκαλιάζουν την απόπειρα αποξένωσης και αποκοπής του πανεπιστημίου από την δυσβάσταχτη καθημερινότητα με το κυρίαρχο ερώτημα να είναι "πως συνδέεται μια συνέλευση στην σχολή με την εκάστοτε συγκυρία;" Η απάντηση που δίνουμε εμείς είναι ότι η καταστολή, οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, η ακρίβεια, η φτώχεια, οι αντεργατικοί νόμοι, η ασφυκτική ζωή έχουν την ίδια αφετηρία και δεν είναι άλλη από το κέρδος με κόστος ακόμα και την ίδια μας την ζωή. Δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας μόνο ως φοιτητικά υποκείμενα αλλά ως μέλη της κοινωνικής βάσης που χρέος μας είναι να δρούμε συλλογικά ενάντια στην συνολική καταπίεση που μας ασκείται. Για αυτό και εμείς χτίζουμε αντιστάσεις πάλι στην ίδια λογική: συνελεύσεις, καταλήψεις, πορείες, συγκρούσεις με γνώμονα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.
Ακόμη, μεγάλη επίθεση δέχονται οι εκπαιδευτικοί, τους οποίους έρχεται να χτυπήσουν τα προαναφερθέντα νομοσχέδια. Οι αξιολογήσεις και τα πειθαρχικά είναι λίγα από τα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίζουν, όταν οι ίδιοι απεργούν και διαδηλώνουν. Συγκεκριμένα είδαμε δασκάλες/ους και καθηγήτριες/ες να διώκονται με πειθαρχικά, λόγω της δημόσιας έκφρασης πιο "προοδευτικών" αντιλήψεων. Για παράδειγμα μια δασκάλα δημοτικού δέχτηκε εισβολή από αστυνομικό την ώρα του σχολείου για να της δοθεί κλήτευση σε πειθαρχική δίωξη λόγω της επιλογής της να απεργήσει.
Σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, μέσα μαζικής μεταφοράς αν και πλήρως παρατημένα από τη κρατική μέριμνα, γίνονται σιγά σιγά εμπόρευμα και διαχειρίζονται από χρηματοδότες και επιχειρήσεις. Την πλήρη εμπορευματοποίηση της παιδείας σηματοδοτεί η ίδρυση των Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων (ΔΗΜ.Ω.Σ), όπου θα αποκλείει μαθητές κατώτερης οικονομικής τάξης, οξύνοντας τις ανισότητες και τον ανταγωνισμό από μικρή ηλικία. Πλέον η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ευτελίζεται αξιακά με απώτερο σκοπό την αδρανοποίηση των συνειδήσεων.
Η παιδεία δεν είναι το μόνο κομμάτι της ζωής μας που έγκειται στην τροχιά των ιδιωτικοποιήσεων. Εδώ και πολλά χρόνια η δημόσια υγεία υποχρηματοδοτείται και ιδιωτικοποιείται με αποτέλεσμα το 2021 με την πανδημική κρίση να είναι ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολλών, γεγονός που οδήγησε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν για την περίθαλψη τους, να πεθαίνουν. Επίσης με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εδώ και κάποια χρόνια παρατηρούμε την ανημπορία των περισσότερων οικογενειών να ανταπεξέλθουν στην τρομακτική αύξηση της τιμής της ενέργειας. Όλα οδεύουν στην ιδιωτικοποίηση τους και κατ' επέκταση στον έλεγχο τους από επενδυτές που δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι τους εαυτούς μας θα τους σώσουμε μονάχα εμείς. Δεν μας αναλογεί να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε εκλογές, παρά μονάχα στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα και στις απαντήσεις που βάσει αυτού δίνουμε στον δρόμο.
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Στις 28/02 πραγματοποιήθηκαν σε κάθε άκρη της χώρας ιστορικές συγκεντρώσεις-πορείες-διαμαρτυρίες με αφορμή τα 2 χρόνια από την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, με τη κοινωνία σύσσωμη να συμμετέχει , θέλοντας να εκφράσει την οργή της και την ανάγκη για Δικαίωση. Παρά τη κυρίαρχη προσπάθεια τόσο των καθεστωτικών μέσων αλλά και της αστυνομίας να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, μιλώντας για δήθεν συγκεγκεντρώσεις 100.000-180.000 ανθρώπων Θεσ/νίκη και Αθήνα, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά τη σημασία αυτής της μέρας. Διότι φάνηκε ότι χαράκτηκε ένας δρόμος αγώνα των καταπιεσμένων απέναντι στους δυνάστες τους. Ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε ότι η μόνη προβοκατορολογία είναι αυτή των σκουπιδιών της ΕΛ.ΑΣ., των ΜΜΕ και όλων όσων πασχίζουν να φιμώσουν τις φωνές μας. Οτιδήποτε άλλο είναι απαντήσεις στο βίαιο κατασταλτικό σύστημα. Για άλλη μια φορά η στάση των μπάτσων ήταν η εξής: προληπτικες προσαγωγές, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις και έλεγχοι, χρήση χημικών ακόμα και πριν την έναρξη της πορείας, όχι μόνο μετά το πέρας της. Αλλά κανείς μας δε λυγίζει, ούτε οπισθοχωρεί αφού ξέρουμε ότι οι αγώνες μας είναι δίκαιοι και γι' αυτό θα νικήσουν.
Όλα όσα ζούμε δεν είναι τυχαία, ούτε ευθύνεται κάποιο κακό ριζικό. Σε αυτόν κρατικοκαπιταλιστικό κόσμο, καμία ζωή δεν έχει μοίρα στον ήλιο. Όμως εμείς ξέρουμε ότι "έχουμε, τη δική μας μοίρα". Και αυτή προκύπτει από τις επιθετικές, οργανωμένες, ριζοσπαστικές απαντήσεις που δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε στο δρόμο καθημερινά. Μέσω των καταλήψεων, που δίνουν υλική υπόσταση στον αγώνα ασκούμε πίεση προκειμένου να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν. Μέσω των γενικών συνελεύσεων και των απεργιών, μέσω των διαδηλώσεων θα συναντηθούμε με τους εργαζόμενους προκειμένου να διεκδικήσουμε ζωή με αξιοπρέπεια.
Δε μπορούμε να εμπιστευτούμε την αστική δικαιοσύνη που είναι καθαρά θεσμική και ταξική και παραπαίει μεταξύ ανελευθερίας και δολιοφθοράς. Δεν έχουμε αυταπάτες για το ότι όλοι όσοι είναι υπαίτιοι, δε θα καταδικαστούν ποτέ από ένα σύστημα που ελέγχουν οι ίδιοι. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε ότι αν πέσει η κυβέρνηση θα υπάρξει κοινωνική αλλαγή, αφού όπως και να χρωματίζεται η εξουσία, δε παύει να είναι εξουσία και άρα βαθιά καταπιεστική, αυταρχική, δολοφονική. Ωστόσο, όπως δείχνει η ιστορία, η πραγματική αντίσταση είναι κοινωνική και ταξική και οι απαντήσεις δίνονται στο δρόμο. Παίρνουμε το παράδειγμα των φοιτητ(ρι)ών της Σερβίας που από τον Νοέμβριο έχουν καταλάβει τις σχολές τους και διαδηλώνουν δεκάδες χιλιάδες και υπό το πρίσμα αυτό να κινηθούμε και εμείς. Όπως στις 26 Ιανουαρίου και 28 Φλεβάρη, που πανελλαδικά 100δες χιλιάδες πλαισίωσαν τα καλέσματα συνεχίζουμε με απεργίες, συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών και δομούμε τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη. Μόνο με αγώνα.
Συμμετέχουμε στη πορεία της Παρασκευής στις 12:00 και στηρίζουμε το απογευματινό κάλεσμα, στις 19:00
ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ
Τα Τέμπη ως Καταλύτης για μια Νέα Κοινωνική Εξέγερση
Η πρόσφατη αναβίωση των κοινωνικών κινητοποιήσεων, με τη μαζική συμμετοχή κόσμου σε συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις και πορείες, αποτελεί έναν εξαιρετικά πρωτόγνωρο και αισιόδοξο φαινόμενο για τα εγχώρια δεδομένα. Το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους από άκρη σε άκρη, σε όλο τον κόσμο, εκφράζοντας τη συσσωρευμένη αγανάκτησή τους για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση της καθημερινότητας, αναδεικνύει τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και τα αδιέξοδα του συστήματος. Η παθογένεια της «αστικής» πραγματικότητας, που υποβιβάζει τη ζωή των εργαζομένων και των κοινωνικών ομάδων στο ναδίρ, είναι η αιτία για την οποία ένα τόσο μεγάλο και διαφορετικό πλήθος βγήκε στους δρόμους, απορρίπτοντας τη συντηρητική πολιτική του κράτους και της κυβέρνησης.
Πρωτόγνωρο είναι το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική θύελλα δεν καθοδηγείται από πολιτικά κόμματα ή οργανωμένα πολιτικά σχήματα. Ο κόσμος αυτός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τα θεσμικά όργανα εξουσίας: τα ΜΜΕ, τη δικαστική εξουσία, ακόμη και το ίδιο το κράτος. Η μαζικότητα αυτών των κινητοποιήσεων, η οποία φάνταζε αδιανόητη σε μια περίοδο όπου η κοινωνική αντίσταση είχε υποχωρήσει λόγω της καταστολής και της απογοήτευσης, φέρει μία νέα ελπίδα για κοινωνική και επαναστατική αλλαγή. Παράλληλα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η συμμετοχή σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι πρωτόγνωρη για μεγάλο ποσοστό των διαδηλωτών, οι οποίοι κατεβαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά και χωρίς να ανήκουν σε οργανωμένα σχήματα ή κόμματα. Είναι εμφανές ότι το πλήθος αυτό δεν είναι ενιαίο, συνειδησιακά, ενώ συνιστά ένα ακηδεμόνευτο, αυθόρμητο και πολυποίκιλο σύνολο, το οποίο μερικές φορές ενδέχεται να εκδηλώνει αντιφάσεις και αντιρρήσεις.
Το φαινόμενο των μαζικών κινητοποιήσεων, το οποίο προκάλεσε αναταράξεις στο κράτος και στους θεσμούς, δεν πρέπει να ερμηνεύεται με εύκολες αυταπάτες περί επαναστατικής αλλαγής μέσα από άμεσες συγκρούσεις. Οι εξεγέρσεις δεν καταλήγουν σε κοινωνική ανατροπή χωρίς τη συγκροτημένη και οργανωμένη κοινωνική βία, η οποία θα αναγκάσει το κράτος να εγκαταλείψει τα προνόμιά του. Η αντίσταση πρέπει να είναι έτοιμη να οργανώσει τις δομές που θα επιτρέψουν την επαναστατική ανατροπή, μέσα από αυθεντικές διαδικασίες συλλογικής αυτοοργάνωσης και χειραφέτησης.
Η κρατική καταστολή, με τη χρήση δακρυγόνων, βίας και τις συλλήψεις που έγιναν, είναι η ακραία έκφραση της ανάγκης του κράτους να καταπνίξει την αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση. Κάθε επιχείρηση διάλυσης των κινητοποιήσεων αποκαλύπτει τον φόβο του κράτους απέναντι στη δυναμική που αναπτύσσεται στους δρόμους. Η κρατική βία δεν είναι μόνο προσπάθεια ελέγχου, αλλά και αποδεικνύει την αδυναμία του να διατηρήσει την κυριαρχία του χωρίς το μηχανισμό της καταπίεσης. Τα δακρυγόνα και οι προσαγωγές είναι η απάντηση στην αυξανόμενη αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση που αναδύεται, απειλώντας το υπάρχον καθεστώς. Κάθε στιγμή αντίστασης, ενδυναμώνει την πίστη ότι η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί και να υπάρξει χωρίς την ανάγκη του κράτους και των καπιταλιστικών θεσμών του. Το κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη βία, αλλά δεν μπορεί να καταστείλει την ανατρεπτική δύναμη του κόσμου που αγωνίζεται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Τα Τέμπη όμως δεν είναι μοναδικό γεγονός. Είναι, ίσως, η χαρακτηριστικότερη από σειρά «καθημερινών» συμβάντων που δεν λαμβάνουν όμως την ίδια έκταση στο δημόσιο διάλογο. Τα γεγονότα της Πύλου, τα καθημερινά pushbacks των προσφύγων και των μεταναστριών στα σύνορα της χώρας, αποτελούν μία ακόμη πτυχή της κρατικής καταπίεσης, που συνδέεται άμεσα με την πολιτική της «αποτροπής» και της αποσιώπησης. Η δολοφονίες στην Πύλο, δεν αφορούν μόνο στον θάνατο και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, αλλά στην ευρύτερη πολιτική των σιωπηλών εκτοπίσεων των προσφύγων. Επιβεβαιώνει τη συνεχιζόμενη πολιτική απανθρωπισμού, αποτελεί προέκταση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που προστάζει τα «κλειστά σύνορα» την αυξανόμενη αστυνόμευση και την απουσία μιας ανθρωπιστικής προσέγγισης στις ανάγκες των ανθρώπων που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο.
Η συνέχεια αυτών των κινητοποιήσεων μπορεί να φέρει μαζί της και την εξάπλωση των ανατρεπτικών δυναμικών. Όσο περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, όσο περισσότεροι αποκτούν την εμπειρία της κοινωνικής αντίστασης και της αυτοοργάνωσης, τόσο πιο ισχυρές και επικίνδυνες θα γίνουν οι αντιστάσεις ενάντια στο κράτος. Αυτή η κοινωνική δυναμική μπορεί να εξελιχθεί σε μια πιο συνειδητοποιημένη, μαχητική και οργανωμένη αντίσταση, ικανή να αμφισβητήσει και να ανατρέψει τις εξουσιαστικές δομές. Οι κινητοποιήσεις αυτές, παρά τις αδυναμίες τους και τις αντιφάσεις τους, είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα προς την επαναστατική αλλαγή.
ΣΦ Κινηματογράφου
