Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025 στις 18.00
Οι Ώρες:Μια Τετράγωνη Ταινία(1995)
Τη Τετάρτη 5/3 στις 18:00 στο κάτω Πολυτεχνείο στο κτίριο Αβέρωφ θα προβάλουμε το μη-αφηγηματικό φιλμ Ώρες: Μια τετράγωνη Ταινία (1995) της Αντουανέτας Αγγελίδη και την επόμενη Τετάρτη 12/3 την ίδια ώρα θα προβάλουμε το ντοκιμαντέρ 'Εμμονες Ώρες στο Τόπο της πραγματικότητας (2022) της Ρέα Βάλντεν.
* Και στις δύο προβολές θα παρευρεθούν για συζήτηση οι σκηνοθέτριες των ταινιών.
Με βάση αυτό το γεγονός, στην τομή του πολιτιστικού και του πολιτικού, επιχειρούμε την έμπρακτη αμφισβήτηση του καθεστώτος απαγορεύσεων, κλειδωμάτων, ωραρίων που έχει επιβάλλει ο πρύτανης Χατζηγεωργίου. Το καθεστώς αυτό στραγγαλίζει την έκφραση και την συνεύρεση σε όλες τις εκφάνσεις της, απο το κοινωνικό στο πολιτικό. Βλέπουμε αυτές τις προβολές σαν μια ευκαιρία να ξαναβρεθουμε μαζικά στο κάτω πολυτεχνείο, κόντρα στις επιθυμίες της πρυτανικής αρχής. Ένα βήμα απο τα πολλά στην επανάκτηση των χώρων και των χρόνων μας, που είναι ένας αγώνας πολύμορφος, πολιτικός και διαρκής.
Οι ταινίες αυτές μας καλούν να αμφισβητήσουμε κυρίαρχους τρόπους σκέψης και αντιλήψεων μέσα από εικόνες και ήχους που σχετίζονται με τα όνειρά, τη μνήμη και τα τραυματά μας. Τα παραπάνω φιλμ αμφισβητούν το κυρίαρχο τρόπο θέασης, αλλά και αφηγηματικής δομής της γλώσσας του σινεμά. Τοποθετούν το θεατή στη μετέωρη θέση ρήξης του πλαισίου που συνδέει τις εικόνες και τους ήχους. Μας καλούν να ξανασκεφτούμε το κόσμο χωρίς απαραίτητα να απαντάμε στο ερώτημα "τι είναι" ή ακομα και αν το απαντάμε, να συμβαίνει μέσα από την ανάγκη μας για καθημερινή χειραφέτηση τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά. Μέσα από μια απελευθερωμένη κινηματογραφική μορφή η Αγγελίδη και η Βαλτνέν μεταθέτουν στην εικόνα και στον ήχο το προσωπικό τραύμα, διανοίγωντας ενα κόσμο ερμηνειών όπου αναδεικνύεται το προσωπικό ως πολιτικό.
Ακολουθούν οι συνόψεις των ταινιών
Οι Ώρες: Μια Τετράγωνη Ταινία (1995)
Η μνήμη ως κατασκευή και ως εσωτερικός παλμός. Η Σπένδω, στα όρια της αυτοκτονίας, ξαναζεί τη ζωή της, την ανασυνθέτει και ελευθερώνεται από αυτή. Η μελαγχολία ρέει και γεμίζει το χώρο. Οι ώρες συνυπάρχουν και συμπλέκονται. Ο κόσμος, σαρκοβόρος μηχανισμός. Μια κάθοδος αρχίζει, μια βύθιση ρυθμική στο πάχος της μνήμης. Στον τόπο που το κακό εμφανίζεται με τη μορφή του καλού. Ώσπου η μνήμη δεν καθηλώνει πια, δεν επαναλαμβάνει, μέσα της γλιστράει μια νέα οπτική. Οι ώρες ανασυντίθενται χωρίς θόρυβο. Η βίαιη εξάρτηση είναι πια παρελθόν.
Οι Έμμονες Ώρες στο Τόπο της Πραγματικότητας (2022)
Μια μυστική εξομολόγηση της πρωτοπόρου φεμινίστριας σκηνοθέτριας Αντουανέττας Αγγελίδη στην κόρη της Ρέα Βαλντέν, και στον κόσμο. Για το βλέμμα, τη ζωή, τα οράματα και τις ταινίες της, και τη συγκλονιστική εμπειρία της τύφλωσης. Φτιαγμένη σε ένα διαμέρισμα, στην καραντίνα, μια ταινία για τον εσωτερικό κόσμο, το μυστικό τόπο όπου βρίσκεις το Άλλο.
ΥΔ-ΜΠΤΧ Αρχιτεκτονικής
πηγή : email που λάβαμε στις 2 Μαρτίου 15h