kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Γενική απεργία | Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστει

ΚΡΑΤΟΣ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ Η ΜΑΦΙΑ

Το κράτος σκοτώνει. Τα ΜΜΕ συγκαλύπτουν. Οι εταιρείες συνεχίζουν να πλουτίζουν. Οι δικαστικές αρχές κάνουν πλάτες. Οι μπάτσοι καταστέλλουν αυτούς που διαμαρτύρονται. Το έγκλημα στα Τεμπη αποδεικνύει ότι είναι όλοι τους:

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Κανένας θεσμός δεν θα καταδικάσει ποτέ τους κρατικούς διαχειριστές που είναι σάρκα από την σάρκα τους. Μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε το δίκαιο γιατί τα θύματα είναι αίμα από το αίμα μας.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

για τα θύματα των Τεμπων, για τους παιδοβιασμους, για το εμπόριο λευκής σάρκας, για τον Ζακ, για την Ελένη, σημαίνει:

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ - 11:00 Άγαλμα Βενιζέλου

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Ρικομέξ - Σάμινα - Μάτι - Μάνδρα - Πύλος - Τέμπη

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, τα αστυνομικά μπλόκα, τα σύνορα -

Φτώχεια και εκμετάλλευση - Κοινωνικοί αποκλεισμοί - Κρατική καταστολή

ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ - ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

Καμία αυταπάτη πως ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού μπορεί να εξανθρωπιστεί. Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για μια χειραφετημένη κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας και κοινοκτημοσύνης είναι η οργάνωση στη βάση και ο συλλογικός αγώνας για την ανατροπή κράτους και κεφαλαίου, για την Κοινωνική Επανάσταση

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Υγεία - Παιδεία - Τροφή - Στέγαση - Μεταφορές

ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΦΛΕΒΑΡΗ

Αθήνα: Προπύλαια, 10.30 | Θεσσαλονίκη: Άγαλμα Βενιζέλου, 11.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 15 Φεβρουαρίου 23h

28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ - Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ

Παρασκευή 28/02 11:00 Αγ. Βενιζέλου

Ανεργία Μετανάστευση «Ατυχήματα» …Να μην τους χαρίσουμε το μέλλον μας

Η Δικαιοσύνη κατακτιέται στους δρόμους!

Ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου βρίσκεται σε φανερή σήψη, σήψη που υφαίνεται και τροφοδοτείται πάντα μεθοδευμένα και πάντα σε βάρος των ίδιων μας των ζωών. Οι εκάστοτε πολιτικοί εκπρόσωποι διατυμπανίζουν για «ατυχήματα» και «παρεκτροπές», κουκουλώνουν κρατικές δολοφονίες και μαζικές καταστροφές ολόκληρων περιοχών, «εκσυγχρονίζουν» βασικά αγαθά, ξεπουλώντας τα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εμφανίζουν δια μαγείας σακούλες, εξαφανίζουν ηχητικά και εν τέλει μπαζώνουν το «σημείο του εγκλήματος», καταστέλλοντας όσους αγωνίζονται. Σήμερα, πιο φανερά από ποτέ, οι επιθέσεις αυτές δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από κανένα πέπλο νομιμότητας και κράτος δικαίου.

Το δρομολόγιο του Intercity 62 της Hellenic Train στις 28/2/23 διαδραματίζει τον μέγιστο ρόλο στην μακρά λίστα θανάτου που υπογράφει το κράτος με τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Tο ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2017 στην Ferrovie Dello Strato Italiane και η αξιοποίηση βαγονιών που θεωρούνταν προς απόσυρση από την Ελβετία, ήταν ίσως και το πρώτο λιθαράκι για την δήθεν «αναβάθμιση», την στιγμή που η υποστελέχωση αλλά και η μηδαμινή μέριμνα για συστήματα ασφαλείας προοικονομούσαν μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία της σύγκρουσης των δύο συρμών και της επακόλουθης έκρηξης. Κράτος και θεσμοί επιχειρούν με κάθε δυνατό τρόπο να αποσιωπήσουν την κρατική δολοφονία ή να επιρρίψουν αλλού τις ευθύνες, να προκηρύξουν ψευδουποτροφίες, να αποκρύψουν την παράνομη μεταφορά εύφλεκτων ουσιών στο εμπορικό βαγόνι, να παραποιήσουν και να καταστρέψουν αποδεικτικά στοιχεία και καταθέσεις.

Όμως δύο χρόνια μετά, ενόσω στην Σερβία εκτυλίσσονται ήδη από τον Νοέμβρη τα δικά τους «Τέμπη», την Κυριακή 26/1, ο δρόμος αποτέλεσε το φυσικό πεδίο, τον χώρο που από άκρη ως άκρη της χώρας, η κοινωνία ζήτησε "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" απέναντι σε κάθε προσπάθεια κρατικού ξεπλύματος και ψευδομιντιακών κινήσεων στοχοποίησης των οικογενειών των θυμάτων και του αγωνιζόμενου κόσμου.

Σε όσους πιστεύουν ακόμη ότι οι αγωνιστές/ριες πολιτικοποιούμε και καπηλευόμαστε τον θάνατο, απαντάμε ξανά και ξεκάθαρα πως ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Ο μανδύας της «ανάπτυξης» φοριέται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, με καταστροφικές συνέπειες. Από την ανώτατη μορφή κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τον πόλεμο, που στηρίζεται έμπρακτα και υποκινείται από τα δυτικά κράτη «δικαιοσύνης» και «ελευθερίας», στην λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, στα εργατικά «ατυχήματα», στο ναυάγιο της Πύλου και συνολικά τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, στα κυκλώματα trafficking και τις συγκαλύψεις (παιδο)βιαστών. Από την ολοένα και αυξανόμενη ακρίβεια, στην ενεργειακή κρίση, τις επακόλουθες αυξήσεις των τιμών βασικών προϊόντων, στην «ανάπλαση» και τον εξευγενισμό γειτονιών και κατ' επέκταση την αύξηση των ενοικίων, στις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, στην ανεργία και τους μισθούς της πείνας που «θωρακίζονται» νομικά από τον νόμο Χατζηδάκη. Και παράλληλα, από την λίστα αυτή δεν γίνεται να λείπει η πλήρης ιδιωτικοποίηση βασικών δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, όπως την βιώσαμε με τον πιο αισχρό τρόπο κατά την περίοδο της πανδημίας και την υποστελέχωση του ΕΣΥ, αλλά και όπως συνεχίζει να εντείνεται με την πλήρη αναδιαμόρφωση του υγειονομικού χάρτη. Όλα αυτά αποτελούν καθημερινή «θηλιά» της εξουσίας και του κέρδους που σφίγγουν τον λαιμό των καταπιεσμένων, επιδιώκοντας με κάθε δυνατό τρόπο να επιβάλλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό ως νομιμοποιημένο.

Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε την παιδεία από την ατζέντα με δείκτες κόστους-κέρδους του κράτους, μιας και ανέκαθεν αποτελούσε στρατηγικό κοινωνικό πεδίο που η εκάστοτε εξουσία θα αξιοποιήσει προκειμένου να θωρακίσει την επικυριαρχία της. Η επίθεση είναι ολομέτωπη και ξεκινά ήδη από την δευτεροβάθμια (ΕΒΕ, συγχωνεύσεις, εντατικοποίηση, "επιβλέψεις" για αντιμετώπιση της "παραβατικότητας" κλπ). Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα κράτος και αφεντικά μεθοδεύουν με έναν διττό τρόπο την επιβολή της "τάξης" και της αριστείας στα σχολεία: την κατηγοριοποίηση των σχολείων με έμπρακτο παράδειγμα τα Ωνάσεια Σχολεία, την ενσάρκωση δηλαδή της εισχώρησης ιδιωτικών κεφαλαίων και αφετέρου την ποινικοποίηση της δράσης των εκπαιδευτικών, που αντιδρούν στην ατομική αξιολόγηση και στην αξιολόγηση σχολικής μονάδας με εκδικητική επιβολή πειθαρχικών.

Στο δικό μας πεδίο, τα πανεπιστήμια, ανέκαθεν αποτελούσαν τόσο πεδίο άνθισης κινημάτων όσο και κατ' επέκταση πεδίο μιας a priori ιδεολογικής καταστολής αυτών. Τόσο ο νόμος Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, που καθιέρωνε την ύπαρξη μπάτσων και συστημάτων ασφαλείας, διαγραφών και πειθαρχικών διώξεων, όσο και η αναθεώρηση του άρθρου 16, που άνοιξε "με την βούλα" τον δρόμο για περαιτέρω εξάρτηση της προσφερόμενης γνώσης από ιδιωτικά κεφάλαια, από κοινού πάντα με άλλες μικρότερης κλίμακας πρακτικες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό αυταρχικότητας που μας αφήνει εκτεθειμένους/ες στην βαρβαρότητα του "ελεύθερου πανεπιστημίου". Συχνά κεκαλυμμένα κάτω από ψευδοπροσχήματα αναβάθμισης των υποδομών και της παρεχόμενης γνώσης, πίσω από βιβλιοθήκες, κυλικεία και συμφωνίες με τον στρατό, είδαμε να πέφτουν σοβάδες και ασανσέρ, να ασφυκτιούν αίθουσες. Και όσες φορές η ιδεολογική αυτή καταστολή μας βρήκε απέναντι με κινήματα, πορείες και καταλήψεις, τότε το κράτος επιδίωξε να αποσπάσει την συναίνεση με την άμεση καταστολή, τις μεθοδευμένες επιθέσεις σε πολιτισμικές και πολιτικές δράσεις, τις εκκενώσεις στεκιών και την εισβολή των μπάτσων σε κινητοποιήσεις (βλ Βραδιά Ερευνητή, Κινητοποίηση ΣΟΦΕΘ), τις αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών/ριών, αλλά και την "μεταφορά" της εξόντωσης εντός των δικαστικών αιθουσών, όπως είδαμε με την εκδικητική καταδίκη των συλληφθέντων/εισών της δεύτερης εκκένωσης της Πρυτανείας το 2021.

Όμως όλα αυτά ήταν ανέκαθεν λίγο πολύ γνωστά και σαφώς δεν έχουμε κάποια αυταπάτη, πως απέναντι στον ασφυκτικό κλοιό της εξουσίας, θα καταφέρουμε να απαντήσουμε με τον δρόμο του ατομικισμού ή με λογικές ανάθεσης. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αμέτρητα κινήματα να ενσωματώνονται μεθοδευμένα στις κάλπες, διοχετεύοντας τις ελπίδες τους για έναν καλύτερο κόσμο σε τρίτους. Έχουμε δει την μοιρολατρία να προελαύνει στα «έδρανα» των αγώνων μας, λες και κάποιος «από μηχανής θεός» θα μας σώσει. Πλέον, βλέπουμε και τους φασίστες να προσπαθούν ματαίως να αρθρώσουν λόγο για τέτοια ζητήματα, λες και δεν αποτελούν όψη του ίδιου νομίσματος κράτους - παρακράτους. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι όταν ο κρατικός μηχανισμός δυσκολεύεται να ελέγξει τις μάζες, καλεί τα καλύτερα τσιράκια του, τα τάγματα εφόδου.

Παρά ταύτα, έχουμε δει και το παράδειγμα των φοιτητών και της κοινωνίας της Σερβίας, οι οποίοι σε πείσμα των καιρών, μέσω των ανυποχώρητων αυτοοργανωμένων κινητοποιήσεων και καταλήψεων κατάφεραν να ρίξουν την κυβέρνηση, χωρίς όμως να σταματούν εκεί.

Στο σήμερα, περισσότερο επιτακτικά από ποτέ αναδεικνύεται η αναγκαιότητα κινητοποίησης μας, η σύνθεση πολυδιάστατων αγώνων, η δημιουργία των όρων, όπου ενάντια στην εξαθλίωση, θα μπορέσουμε να σπείρουμε και να καλλιεργήσουμε την ισότητα, την αλληλεγγύη και την χειραφέτηση. Να καταλάβουμε τις σχολές μας, προτάσσοντας ελευθεριακά χαρακτηριστικά κόντρα στις συντεχνιακές και γραφειοκρατικές λογικές. Να βγούμε στους δρόμους μαχητικά και ριζοσπαστικά, σπάζοντας την τρομοκρατία που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Μέχρι να μην θεωρούνται οι ζωές μας αμελητέες μπροστά στο κέρδος, μέχρι να σπάσουμε τις εξουσιαστικές αλυσίδες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, μέχρι να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Γιατί κανένας θεσμός δε θα αποδώσει δικαιοσύνη, καθώς αυτή είναι η ουσία του κράτους: να φυλά τα συμφέροντα των λίγων.

Για αυτό η δικαιοσύνη κατακτιέται μόνο στους δρόμους του αγώνα. Για αυτό στο σήμερα, δικαιοσύνη μπορεί να σημαίνει μόνο εξέγερση!

ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Απεργιακή Συγκέντρωση/Πορεία

κάλεσμα : ΣΣΜΘ

Σημείο προσυγκέντρωσης στην στάση Αλκαζάρ (με κατεύθυνση προς τα δυτικά) στις 10:30.

Στις 28/2 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα "υπολογισμένο ρίσκο" στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων, είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως "εθνική άμυνα", τα εργατικά "ατυχήματα" ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως "σοφή εξωτερική πολιτική", το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, "εργάζεται" πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

28 Φλεβάρη απεργούμε. Απεργούμε γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το "κράτος και τον καπιταλισμό", δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Απεργούμε γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

Απεργιακή πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, Παρασκευή 28/2, Άγαλμα Βενιζέλου 11:00

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

Δύο χρόνια συμπληρώνονται από την 28η Φλεβάρη 2023, όπου τα δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη και ακόμα βλέπουμε τις συνθήκες ασφαλείας του σιδηροδρόμου και τις εξελίξεις της δικαιοσύνης να βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Εδώ και δύο χρόνια η βασική μέριμνα του κράτους είναι να μπαζώσει και να εξαφανίσει όλα τα στοιχεία για τη διαλεύκανση του εγκλήματος. Η δικαιοσύνη με ενορχηστρωτή την κυβέρνηση ακολουθεί το ίδιο μοτίβο σε όλα τα τελευταία μεγάλα εγκλήματα με κρατική εμπλοκή. Το είδαμε στο ναυάγιο της Πύλου, στο κύκλωμα trafficking, στους θανάτους λόγω υποστελέχωσης των νοσοκομείων, τώρα και στα Τέμπη. Συγκάλυψη και αποφυγή πολιτικών και ποινικών ευθυνών με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Γι' αυτό ο δικαστικός αγώνας των συγγενών είναι αρκετά κομβικός και έχει παίξει σημαντικό ρόλο να αναδειχθεί το θέμα στη δημόσια σφαίρα. Όμως, ενώ η πρόσφατη δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται μόνο στο τι ακολούθησε, πρέπει να θυμόμαστε και ότι η ίδια η σύγκρουση των τρένων, δεν ήταν ένα λάθος της στιγμής, ούτε έγινε απρόσμενα ή από ατυχία, αλλά είναι ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται εδώ και αρκετά χρόνια.

Και αυτή τη φρίκη θα μπορούσαμε να τη συναντήσουμε όλοι και όλες ξανά. Είτε στον σιδηρόδρομο, είτε στα νοσοκομεία ή κάποια άλλη υποδομή του κράτους που βρίσκεται υπό κατάρρευση. Σε ένα κράτος που επιμένει να υποχρηματοδοτεί, εμπορευματοποιεί και περιφράσει σημαντικές δομές για την επιβίωσή μας με μόνο γνώμονα την κερδοφορία δεν υπάρχουν ατυχήματα. Η μη συντήρηση των δομών του σιδηροδρομικού δικτύου και η έλλειψη μέτρων ασφαλείας κάποια στιγμή θα οδηγούσαν στον θάνατο. Τα Τέμπη συμπυκνώνουν όλη την υποτίμηση, την εκμετάλλευση και την κρατική αυταρχικότητα που δεχόμαστε για την επίτευξη κέρδους. Γι' αυτό δεν αρκεί να στηρίζουμε τον αγώνα των συγγενών, αλλά και να τον κάνουμε δικό μας, να αντικρίσουμε τις συνδέσεις του στην καθημερινότητά μας και να δράσουμε. Δεν αντέχουμε άλλο θάνατο και ξέρουμε ότι αν δεν ανοίξουμε ρωγμές στο σύστημα εκμετάλλευσης που ζούμε, αυτή η κανονικότητα δεν θα αλλάξει. Θέλουμε να συναντηθούμε ξανά στον δρόμο και να εμπλουτίσουμε τον αγώνα με όλες αυτές τις συνδέσεις που βλέπουμε στη ζωή μας και να μην γυρίσουμε σπίτι μας.

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Πριν δύο χρόνια, τα Τέμπη μας βρήκαν σε μία συνθήκη γενικευμένης ήττας, απάθειας και απελπισίας. Τα 15 χρόνια κρίσης μάς άφησαν παγωμένες μέσα στη ματαιότητα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, με διαλυμένα κοινωνικά δίκτυα και χωρίς εδάφη συνάντησης για να οργανώσουμε τους αγώνες μας, να εκφράσουμε τις επιθυμίες και να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας. Και αυτό φάνηκε και στις μεγάλες διαδηλώσεις του 2023 όπου κατεβήκαμε στον δρόμο μαζικά αλλά και μουδιασμένα, μέσα στην απελπισία για αυτό που συνέβη. Δεν καταφέραμε να αντιστρέψουμε το κλίμα ηττοπάθειας, να μετατρέψουμε το βουβό πένθος σε κραυγή αποφασιστικότητας και να ταρακουνήσουμε το σύστημα που σκοτώνει για το κέρδος.

Αντίθετα, στη Σερβία βλέπουμε να απλώνεται ένα τεράστιο κίνημα που ξεκίνησε μετά τη δολοφονία 15 ανθρώπων από την πτώση της οροφής στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Novi Sad τη 1 Νοέμβρη του 2024. Εκεί, οι φοιτητ(ρι)ές έδωσαν άμεσα τον τόνο, με διάρκεια και αποφασιστικότητα κατέλαβαν τα πανεπιστήμια δημιουργώντας το έδαφος σε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων να αγωνιστεί. Το κίνημα στη Σερβία αντέχει στον χρόνο, πειραματίζεται με νέους τρόπους αγώνα και μπλοκάρει ολόκληρες πόλεις. Ενώ, η παραίτηση του πρωθυπουργού της δεν ήταν αρκετή για να σταματήσει ή να συρρικνώσει τις διαμαρτυρίες καθώς πλέον τους ενώνουν πολλά παραπάνω από τον θάνατο.

ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Ας εμπνευστούμε από το κίνημα της Σερβίας και ας αγωνιστούμε όχι μόνο ενάντια στο έγκλημα και στον θάνατο αλλά για να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Η μαζικότητα του πλήθους στις 26 Γενάρη απονομιμοποίησε το κρατικό αφήγημα και φαίνεται να έχει ταρακουνήσει το κράτος και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας όταν το τείχος απάθειας σπάει και συναντιόμαστε όλα μαζί στο δρόμο. Αυτή η αλλαγή κλίματος, ας είναι μόνο η αρχή και ας επιβεβαιώσουμε την ανησυχία τους για τη δυνατότητα το βουβό πένθος να μετασχηματιστεί σε κραυγή οργής, που θα απλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Στις 28 Φλεβάρη να κατακλύσουμε τους δρόμους, με αποφασιστικότητα να κάνουμε την πόλη ξανά δικιά μας και να επιμείνουμε μέχρι οι ζωές μας να μην διαφεντεύονται από τα κέρδη τους.

28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Άγαλμα Βενιζέλου 11:00

(σημείο συνάντησης κάτω από την παιδική χαρά)

Κοινότητα Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ

❗Τα κέρδη τους, οι ζωές μας - Όλοι και όλες στην απεργία για τα δύο χρόνια από το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.

Δυο χρόνια έχουν περάσει από το μεγαλύτερο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής στην χώρα, το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

Δύο χρόνια μετά, καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εκείνους που βρίσκονταν στις καίριες θέσεις ευθύνης που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό το έγκλημα, αλλά και το Κεφάλαιο, δηλαδή οι ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες, εν μέσω κρίσης, εξαγόρασαν για μια μπουκιά ψωμί τις δημόσιες υποδομές και προτεραιοποίησαν το κέρδος έναντι της ασφάλειας. Κανέναν και καμιά δεν ξεγελάει η απόδοση ευθυνών ατομικά σε αποδιοπομπαίους τράγους, ακόμη κι αν έφεραν και οι ίδιοι κομμάτι της ευθύνης.

Η παρούσα κυβέρνηση, έως και χθες, αισθανόταν παντοδύναμη και έδειχνε να πιστεύει πως δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Μετά και από την δεύτερη εκλογική της επικράτηση, το περίφημο "41%", συνέχισε να προχωράει στα αντικοινωνικά της σχεδια με περίσσεια αλαζονεία και αναλγησία, στο σημείο που δεν δίσταζε καν να εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων, να διατάζει το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος, να ψεύδεται σε σχέση με τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες που οδήγησαν στο δυστύχημα.

Μετά και από τις νέες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της 26ης Γενάρη όμως, την επιμονή του κόσμου να βγαίνει μαζικά στον δρόμο για το ζήτημα αυτό, κάτι δείχνει να αλλάζει - και στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την κρατική διαχείριση.

Από πό εκεί που μέχρι χθες η Κυβέρνηση είχε απέναντι της μια κοινωνία εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 - και βάλε- χρόνια κρίσης, με τα κινήματα των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την ακραία καταστολή των ακροδεξιών πολιτικών της παρούσας κρατικής διαχείρισης, έχει πλέον να αντιμετωπίσει την γενική κατακραυγή. Από εκεί που το Κράτος θεωρούσε ότι βρίσκεται στην στιγμή της απόλυτης κυριαρχίας του, ώστε να υπηρετήσει το Κεφάλαιο χωρίς καμία περίσπαση, πλέον, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που στέκονται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων και ζητούν δικαιοσύνη, φαίνεται να ταρακουνούν την σιγουριά των κυβερνώντων.

Φάνηκε ξεκάθαρα πως ήταν λάθος τους να πιστεύουν ότι η παρούσα κατάσταση κοινωνικής αδράνειας μπορεί να συνεχιστεί υπέρ τους επ' αορίστον. Η κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά καταρρακωμένη από την συνεχιζόμενη επίθεση και η εργατική τάξη για πολλά χρόνια διασπασμένη και διαιρεμμένη, αλλά είναι πλέον κοινή κατανόηση όλων όσων δεν είναι ποταποί τσανακογλείφτες της Κυβέρνησης και των αφεντικών, πως ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Το συναίσθημα της οργής - που υφέρπει στο εσωτερικό της κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό - ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί.

Για αυτό τον λόγο και η επίθεση της Κυβέρνησης και των πληρωμένων φερεφώνων της απέναντι στους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που τους συμπαραστέκεται ενεργά, έχει φθάσει στα έσχατα επίπεδα κατασυκοφάντησης, ενώ επιστρατεύθηκαν και νέες τεχνικές παραχάραξης της αλήθειας (παραποιημένα Video κλπ). Ταυτόχρονα, η Κυβερνητική παράταξη προσπαθεί να "τσιμεντώσει" το δικό της κοινό με αφίσες που καλούν τον κόσμο να μην κατέβει στις πορείες, ανασύροντας ακόμη και τους νεκρούς στο Μάτι για να πείσει πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία προκειμένου να πέσει η - τόσο αγαπητή σε όλους - κυβέρνηση του Μητσοτάκη.

Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως το ζήτημα δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Φυσικά και οι παρόντες διαχειριστές του Κράτους είναι οι πιο βαθιά βουτηγμένοι στα συμφέροντα, τις μίζες και τα πάρε-δώσε με την μαφία και το μαύρο κεφάλαιο. Φυσικά και έχουν κάνει τα πάντα για να καλύψουν τους "υμετέρους". Φυσικά και είναι οι προτιμότεροι από το Κεφάλαιο διαχειριστές του συστήματος. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Το έγκλημα στα Τέμπη αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το που οδηγούν οι ακραίες καπιταλιστικές πολιτικές της ιδιωτικοποίησης των πάντων, της υποβάθμισης κάθε δημόσιας υποδομής στον βωμό του κέρδους. Ακόμη και η ίδια η συγκάλυψη και το ζήτημα με τα παράνομα καύσιμα που μετέφερε το τρένο, μας δείχνουν τον ακραίο βαθμό του εναγκαλισμού του Κράτους με το (μαύρο ή μη) Κεφάλαιο και τα επίπεδα ποταπότητας στα οποία μπορεί να εκπέσει το πρώτο για να καλύψει το δεύτερο.

Ως ξεκάθαρο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα, τα Τέμπη δεν είναι ξεκομμένα από τα λοιπά καθημερινά εγκλήματα ίδιας φύσης στους χώρους εργασίας ("εργατικά ατυχήματα"), στα υδάτινα και χερσαία σύνορα (δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών), δεν είναι ξεκομμένα από τον πνιγμένο Θεσσαλικό Κάμπο και τα καμμένα δάση και σπίτια σε όλη την χώρα, από την Ρόδο μέχρι τον Έβρο. Υπαίτιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Οι νεκροί/ες των Τεμπών ζητούν δικαίωση. Και πέρα από τις όποιες δικαστικές εξελίξεις, αυτή η δικαίωση είναι φανερό πως θα αποδοθεί στους δρόμους, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναμένεται να ανταποκριθούν και πάλι στα καλέσματα των συγγενών των θυμάτων, των εργατικών σωματείων και των λοιπών φορέων που καλούν στην Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη.

Οι νεκροί περιμένουν. Αναμένουν δικαίωση. Και είναι καθήκον των ζωντανών να την αποδώσουν.

✊🏼Όλοι και όλες στην Απεργία για τα δύο χρόνια από το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, Παρασκευή 28/2:

-Προσυγκέντρωση Καμάρα 10πμ

-Συγκέντρωση Άγαλμα Βενιζέλου 11πμ

👉Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών

🏴Οριζόντια Κίνηση - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό🚩

Η εξήγηση μιας έκρηξης, μιας φωτιάς και η εμπλοκή του κράτους

Πριν δύο χρόνια,το βράδυ της 28ης Φλεβάρη 2023 δύο τραίνα της Hellenic Train, ένα επιβατικό και ένα εμπορικό, συγκρούονται με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων. Υπήρξαν και πολλοί τραυματισμένοι μέσα από τους οποίους μάθαμε τις επόμενες μέρες για το είχε συμβεί πραγματικά εκείνη την νύχτα στα Τέμπη, μάθαμε για τους αγνοούμενους και τους ανθρώπους που δεν αναζητήθηκαν ποτέ γιατί είχαν ολοσχερώς καεί απο την μεγάλη φωτιά που ξέσπασε αμέσως μετά την σύγκρουση.Από την επόμενη μέρα κιόλας σπεύδουν οι κρατικοί μηχανισμού να μπαζώσουν το σημείο,δίνοντας τα απαραίτητα κονδύλια σε δικούς τους ανθρώπους ενώ δίνουν ταυτόχρονα εντολές στα φερέφωνα τους τα ΜΜΕ να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη ψάχνοντας ατομικές ευθύνες στους εργαζόμενους, στους σηματοδότες που δεν λειτούργησαν και ούτω καθεξής,κάνοντας τα απαραίτητα για να αποκρύψουν την εγκληματική συμβολή του κράτους στο συμβάν αλλά και του ίδιου του γεγονότος,αυτού της έκρηξης και της φωτιάς που ακολούθησε και που ήταν η αιτία για τους περισσότερους θανάτους.

Για να καταλάβουμε,λοιπόν,πως λειτουργεί το σύμπλεγμα των εξουσιών που απαρτίζουν το κράτος και να εξηγήσουμε τι είναι το παρακράτος θα πρέπει πρώτα να ξεδιαλύνουμε το δίπολο νόμιμου/παράνομου. Κάθε φορά, η εξουσία ορίζει το νόμιμο/παράνομο βάση των συμφερόντων της και το μέγιστο δυνατό κέρδος που μπορεί να αποκομισθεί για τους διαπλεκόμενους μαζί της. Ο θεσμός της δικαιοσύνης με τους νομοθέτες ορίζουν έτσι όλο το νομικό σύστημα, τους νόμους και την τιμωρία, η εκτελεστική εξουσία τους βάζει σε εφαρμογή και η δικαστική εξουσία κρίνει και καταδικάζει ή αθωώνει ανάλογα. Σ'όλες αυτές τις εξουσιαστικές εκφάνσεις υπάρχει ως γνώμονας η ταξικότητα από την μία και ο αυτοσκοπός της διατήρησης της εξουσίας από την άλλη.

Η σύνδεση κράτους/παρακράτους βρίσκεται ακριβώς εκεί, στο πως διαμορφώνονται οι νόμοι και ασκείται η δικαιοσύνη, ποιοί ωφελούνται και ποιοί ζημιώνονται, επομένως κράτος και παρακράτος είναι αλληλένδετα και αλληλοστηριζόμενα.

Αυτές οι ενέργειες συχνά αλλάζουν και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και ως εκ τούτου, κάποιες φορές, δημιουργούν αντιδράσεις απο την μεριά της κοινωνίας. Αφομοιώνουν δε κινήματα, τα οποία κρίνουν ότι λόγω της μαζικότητας και μαχητικότητάς τους μπορεί να γίνουν επικίνδυνα, ή να παρακωλύσουν τυχόν κερδοφόρα σχέδια των εμπλεκόμενων ή και του ίδιου του κράτους, αφοπλίζοντας έτσι μεγάλες δυνάμεις από την επαναστατικότητα τους και μειώνοντας την εξεγερτική ικανότητα τους. Δίνοντας, λοιπόν, στον κόσμο την αυταπάτη της απονομής δικαιοσύνης ή την επίλυση ζητημάτων μέσα από τους θέσμους, ο κόσμος παύει να αγωνίζεται και αρκείται στην ανάθεση των υποθέσεων του στο κράτος.

Επιπλέον μέσω της προπαγάνδας που ασκείται απο τα ΜΜΕ ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ακόμα και τμήματα του ανταγωνιστικού κινήματος, πείθονται, πέφτοντας στην παγίδα και μη ορίζοντας έναν άλλο τρόπο απονομής δικαιοσύνης, οτι η αστική δικαιοσύνη είναι δίκαιη και έτσι δείχνουν εμπιστοσύνη στους θεσμούς ζητώντας δικαίωση μέσα από το σύστημα. Η κοινωνία συνεπώς φτάνει στο σημείο να αποζητά από μόνη της όλο και αυστηρότερους νόμους, αύξηση των ποινών, περισσότερη καταστολή και έλεγχο, απαλλάσοντας την εξουσία από τις ευθύνες της, κάνοναντας της επιπλέον μια μεγάλη χάρη. Ετσι, ο τρόπος λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος μετακυλίεται και σ'αυτην την διαδικασία της αμφίδρομης σχέσης κοινωνίας-εξουσίας, δημιουργώντας δηλαδή πρώτα την ανάγκη για το συγκεκριμένο προιόν (δικαιοσύνη,καταστολή) και έπειτα δίνεται το προιόν, προς ικανοποίηση της ανάγκης. Ετσι, η εξουσία πετυχαίνει "με ένα σπάρο δυό τριγώνια".

Πέρα από το κρατικό εγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη, με αποτέλεσμα τον μαζικό θάνατο 57 ανθρώπων, η απαξία της ζωής από την μεριά της εξουσίας δεν γνωρίζει φραγμούς ούτε κάποιο ηθικό κώλυμα.Είτε βρισκόμαστε στα σύνορα δολοφονημένοι ή σε κάποιο εργοστάσιο ή στο δρόμο εν ώρα εργασίας είναι το ίδιο όπως το να πεθαίνουμε στα νοσοκομεία ή να γινόμαστε κρέας για τα κανόνια τους,υπηρετώντας τους πολέμους τους ή να δεχόμαστε μια σφαίρα πισώπλατα για 20 ευρώ βενζίνης. Επίσης, στα αστυνομικά τμήματα ή στις φυλακές και στα ψυχιατρεία οι ζωές μας έχουν γι΄αυτούς το ίδιο νόημα,είναι αναλώσιμο υλικό και έδαφος προς εκμετάλλευση, παράπλευρη απώλεια χωρίς σημασία. Αυτό που τους ενδιαφέρει πάση θυσία είναι η διατήρηση της εξουσίας τους.

Θα θέλαμε να εμβαθύνουμε και στα βαθύτερα αίτια του κοινωνικού αναβρασμού γύρω από τη δολοφονία των Τεμπών. Παρατηρούμε πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί πλήρως για το καθεστώς εξαθλίωσης που πλήττει τις ζωές μας καθημερινά. Έχει μάθει να αγνοεί ή να ξεχνά τις δολοφονίες του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους,είτε γιατί δεν την αφορούν είτε γιατί κοιτάει ο καθένας την δουλειά του. Παράλληλα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον κόσμο που αρνείται να ζει υποδουλομένος και που εναντιώνεται στην εξουσία και τους θεσμούς της, άλλοτε με απαξίωση και ενίοτε εχθρικά.

Ωστόσο, η οργή που δημιουργεί η καταπίεση και η εκμετάλλευση υπάρχει και εκδηλώνεται σε ακραία συμβάντα,όπως αυτό το θανατικό στα Τέμπη, όπου ο λόγος της αντίδρασης είναι πιο εύκολο να εκδηλωθεί γιατί τα θύματα ήταν νέα παιδιά και ως εκ τούτου η ταύτιση είναι άμεση ως γονείς, συγγενείς ή απλοί χρήστες του σηδηρόδρομου που θα μπορούσαν να είναι στην θέση των νεκρών. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει κοινωνική αδράνεια και συνκατάθεση. Παρόλα αυτά δεν απολογίζουμε αρνητικά τέτοιου είδους κοινωνικά αντανακλαστικά απέναντι σε τρανταχτές κρατικές δολοφονίες, καθώς υπάρχει η προοπτική ένα τμήμα του κοινωνικού ιστού να υπερβεί τα στενά όρια της αστικής νομιμότητας. Μέσω της επαφής με τα ριζοσπαστικά μέσα αγώνα και κατανοώντας την ανάγκη της βίας απέναντι στην βία της εξουσίας καλλιεργείται η συνείδηση του ατόμου η οποία ξεπερνάει τα χρονικά πλαίσια της εκάστοτε διαμαρτυρίας ενώ συλλογικά ο κόσμος αντιμετωπίζει τον φόβο και την ηττοπάθεια που διασπείρεται με την καταστολή.

Μέσα από αυτή τη συγκυρία, δίνεται η δυνατότητα η αναρχία να συμβάλλει στην επαφή της κοινωνίας με τα προτάγματά της, τα μέσα και τις πρακτικές της, διατηρώντας τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά της, προτάσσοντας την ολική εξέγερση, όχι μόνο για τα Τέμπη αλλά με αφορμή τα Τέμπη. Μη θέλοντας να πέσουμε στην παγίδα του ρεφορμισμού αλλά και μη περιμένοντας τίποτα απο την εξουσία ούτε την αστική δικαιοσύνη εμείς κρίνουμε απαραίτητο να παραμείνουμε στις θέσεις μας και στα αναρχικά οράματα. Χωρίς να γέρνουμε και λίγο προς ξένα σε μας προτάγματα ή πρακτικές γιατί δεν συμφωνεί η κοινωνία μαζί μας και δεν μπορεί να φανταστεί πως θα μπορούσε να ζήσει χωρίς εξουσία και ότι αυτη της προσφέρει, δηλαδή αυταπάτες ελευθερίας, δικαιοσύνης και ευκαιρίες πλουτισμού. Μέσα από τον λόγο και τις πράξεις μας ωφείλουμε να σπείρουμε σπόρους αμφισβήτησης και ανυπακοής, δημιουργώντας μια συνθήκη πόλωσης όπου η ουδετερότητα κατακερματίζεται και το κάθε άτομο καλείται να διαλέξει στρατόπεδο: ή με την εξουσία ή με την εξέγερση.

Δικαιοσύνη είναι αυτή που κατακτιέται με αγώνες κι οχι αυτή που δίνεται από τους εξουσιαστικούς θεσμούς

Δεν είμαστε λωτοφάγοι, καμμιά κρατική δολοφονία δεν ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε

Για την διάχυση της αναρχικής εξέγερσης

Να τους δώσουμε πόλεμο

Καλούμε στην πορεία της Παρασκευής 28/2 στις 11πμ στην Άγαλμα Βενιζέλου

Αναρχική ομάδα Khanjali

Καλέσμα της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης στις κινητοποιήσεις για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη την Παρασκευή 28/02/25:

- 11:00, Άγαλμα Βενιζέλου, Γενική Απεργία

(Σημείο συνάντησης κάτω από την παιδική χαρά)

- 22:30, Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός, Συγκέντρωση μνήμης των θυμάτων του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη

Το μεγάλο και μαζικό έγκλημα στα Τέμπη έφερε στην επιφάνεια με αυτόν τον τραγικό τρόπο τις κεντρικές πτυχές του σημερινού κόσμου. Ενός κόσμου που συγκροτείται γύρω από το πρόταγμα του κέρδους και της ισχύος που το συμπληρώνει. Η σύγχρονη εξουσία, έχοντας ως κορωνίδα το "όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται", κοστολογεί τη ζωή και τον θάνατο με βάση τη ζημία και το όφελος. Κάνοντας τους ισολογισμούς της θεσμοθετεί προστατευτικούς θεσμούς και κανόνες ασυλίας, εκποιεί δημόσιες περιουσίες, λεηλατεί τη φύση, εξαγοράζει συνειδήσεις, ποινικοποιεί αντιστάσεις. Γι' αυτήν το νόημα της ζωής είναι η υποταγή, η ενσωμάτωση και η εκποίηση της με ένα πλήθος θέσεων, εμπορεύσιμων ιδεών, πραγμάτων και εμπειριών. Η αντιστροφή της πραγματικότητας προβάλλει ως η μόνη αλήθεια για να επισφραγιστεί μία άλλη αντιστροφή: δεν υπάρχουνε χάριν της ανοχής μας - υπάρχουμε χάριν της ανοχής τους. Όμως, αυτή η φύση και ο κυνισμός-αλαζονεία της εξουσίας δεν είναι κάποιο ειδικό, ελληνικό φαινόμενο.

Λίγα χιλιόμετρα από εδώ, από τον Νοέμβρη του 2024, η Σέρβικη κοινωνία και ο κρατικός μηχανισμός ταρακουνιούνται από τις μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις κτηρίων και δράσεις που συμβαίνουν σε πόλεις της χώρας. Έπειτα από την κατάρρευση της οροφής ενός σιδηροδρομικού σταθμού με αποτέλεσμα την δολοφονία 15 ανθρώπων στο Νόβι Σαντ, η κοινωνία ξεχύθηκε στους δρόμους ασταμάτητα, διεκδικώντας το καθολικό και στοιχειώδη αίτημα για Δικαιοσύνη, όπως βλέπουμε συνέχεια να κυριαρχεί και στα δικά μας μέρη.

Γιατί ο κόσμος της εξουσίας που συγκαλύπτει κάθε λογής κρατικό έγκλημα, από τα καθημερινά pushbacks στο Αιγαίο και το μεγαλύτερο ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου με πάνω από 600 πνιγμένους ανθρώπους μέχρι και αυτό στα Τέμπη κ.α., κι αυτές οι συνεχείς φωνές της κοινωνίας αποτελούν δύο διαφορετικούς κόσμους που αντιμάχονται. Κι αν ανοίγονται ορίζοντες για το ξεπέρασμα όλων αυτών των δεινών, είναι γιατί επιλέγουμε να μη σωπάσουμε ή να κοιτάξουμε μονάχα τη δουλειά μας. Κι εκεί ακριβώς στοχεύουν με όλες τις μεθοδεύσεις, τον αποπροσανατολισμό και τη συγκάλυψη που συντελείται.

Αδιαμφισβήτητα, η Δικαιοσύνη μέσω των μαζικών, αδιαμεσολάβητων και ακηδεμόνευτων διαδηλώσεων, όπως της Κυριακής 26/01/2025, αποκτά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Μία δικαιοσύνη ανορθόγραφη όπως την γράψανε οι γονείς του δολοφονημένου Σαμπάνη από την αστυνομία, που αμφισβητεί την σημερινή θεσμική της πρακτική. Η δικαιοσύνη στους δρόμους είναι η κραυγή ενάντια στην γενικευμένη ασφυξία. Την ασφυξία της εξουσίας που έχει δημιουργήσει τείχη απροσπέλαστα και νομικά θωρακισμένα για τους από πάνω και μία γυμνή και αναλώσιμη ζωή για τους από κάτω. Όμως η δικαιοσύνη από μόνη της δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο της αδικίας. Δικαιοσύνη χωρίς ισότητα είναι δικαιοσύνη με ορθογραφία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που την ελέγχουν, την νομοθετούν και την εφαρμόζουν στην βάση της ανισότητας και της διαίρεσης. Ισότητα χωρίς αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια είναι ισότητα για την πάρτη μας, είναι ισότητα στην κατανάλωση και την υποταγή, χωρίς κοινωνικούς δεσμούς. Κοινωνικοί δεσμοί χωρίς νέους θεσμούς, χωρίς νέες μορφές οργάνωσης γρήγορα εκπίπτουν σε νέα δεσμά.

Ειδάλλως θα βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωπες/οι με μικρές και μεγάλες τραγωδίες από το οργανωμένο έγκλημα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που αναπτύσσεται λεηλατώντας και αναλώνοντας ανθρώπους και φύση με τη δική μας ανοχή. Η ιδιαιτερότητα αυτού του συστήματος είναι πως έχει ανάγκη την ανοχή μας γιατί αυτή είναι το καύσιμο της εξουσίας του. Η αντίστασή μας και η άλλη προοπτική είναι το δικό μας οξυγόνο είναι η δική μας ανάσα που θα γειώνεται σε νέα εδάφη έξω από τη λογική του, για να μπορεί να έχει διάρκεια και εκτόπισμα. Η δικαίωση των δολοφονημένων αδερφών μας και η στήριξη των συγγενών τους είναι υπόθεση που μας αφορά όλους και όλες και ότι είναι να γίνει θα γίνει με τη δική μας αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και την ενεργό παρουσία και τώρα και μέχρι την δίκη. Έχουμε στα χέρια μας την αντιφασιστική παρακαταθήκη από την οποία έχουμε πολλά να σκεφτούμε. Νομική δικαίωση χωρίς καταδίκη των υπευθύνων δεν μπορεί να υπάρξει. Σε ένα κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα υπεύθυνο είναι το ίδιο το κράτος και η εταιρεία και εδώ υπάρχουν ονόματα και διευθύνσεις και όχι ο τελευταίος ή ακόμα και ενδιάμεσος τροχός της αμάξης αυτού του εγκλήματος.

Τέλος ας έχουμε υπόψιν πώς οι δρόμοι όπως γεμίζουν έτσι και αδειάζουν. Δικό μας μέλημα είναι να μη συμβάλλουμε στην οπισθοχώρηση στον κατευνασμό και στην αυτοαναφορικότητα. Να διαχυθούμε μέσα σε αυτό το κοινωνικό ποτάμι όχι για να το εκφράσουμε ως άλλοι ειδήμονες και ειδικοί , αλλά για να εκφραστούμε και αυτό είναι πράγματι στο χέρι μας.

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Δεν μιλάμε για μία κενή συνθηματολογία. Αλλά γι' αυτό που έγινε επιτακτική ανάγκη και αποκτά όλο και περισσότερο νόημα στο σήμερα για να μη θρηνήσουμε άλλους/ες νεκρούς/ές. Διότι η ανάθεση των ζωών και των προβλημάτων που την περιβάλλουν πάντοτε θα οδηγούν σε "Τέμπη".

Να σπάσουμε, επιτέλους, αυτόν τον κύκλο της Υποταγής.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

2 χρόνια μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και εξακολουθούν να μην έχουν αποδοθεί ευθύνες. Εξακολουθούν να θυσιάζονται ζωές στον βωμό του κέρδους και η ζωή μας, η ζωή της τάξης μας και του λαού, να υποτιμάται καθημερινά.

Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει θεατές μιας πρωτόγνωρης συγκάλυψης ενός μαζικού εγκλήματος. Μέχρι και σήμερα, έχουν προκύψει στοιχεία σχετικά με πιθανή παράνομη μεταφορά εύφλεκτου υλικού και τον θάνατο πολλών θυμάτων από την έκρηξη και όχι από την σύγκρουση, ενώ έχουν αποκαλυφθεί και παραλείψεις ή παρεμβάσεις που αλλοίωσαν τα πειστήρια, όπως το μπάζωμα του χώρου της σύγκρουσης και η καθυστερημένη σύνταξη ουσιαστικής αυτοψίας. Ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί μανιωδώς να παρουσιάσει το έγκλημα ως ατύχημα, ως αποτέλεσμα ενός «ανθρώπινου λάθους», τα ίδια τα γεγονότα καταδεικνύουν πως πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.

Στις 7 Φλεβάρη του 2023, λίγες ημέρες πριν την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών, οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο προειδοποιούσαν πως «Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίαςστους εργασιακούς χώρους και τηνασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων,τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό.[…]Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάνοντας διαπιστώσεις».

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μπορεί να ιδωθεί ως κάτι ξέχωρο από τις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου και του κράτους του, δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως μια «κακιά στιγμή» ή ένα «ανθρώπινο λάθος». Μέσα στις εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων, χαρακτηριστική ήταν και αυτή του ΟΣΕ, με επακόλουθο την υποβάθμιση των σιδηροδρόμων και την πλημμελή συντήρηση των γραμμών, με απολύσεις και μειώσεις μισθών, με αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, αλλά και ελλιπή μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και των επιβατών, με πολλαπλασιασμό εργατικών ατυχημάτων, καθυστερήσεων και θανατηφόρων δυστυχημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση και η υποχρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα, αλλά δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού. Το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν αφέθηκε στην τύχη του, δεν ήταν αποτέλεσμα απλής αδιαφορίας, αλλά στρατηγική επιλογή: οι αστικές κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξακολουθούν να βάζουν το κέρδος πάνω από τις ζωές μας, να εξυπηρετούν τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού, συντελώντας στην πλήρη υποτίμηση της ζωής της εργατικής τάξης και έπειτα, να συγκαλύπτουν με κάθε μέσο τα δολοφονικά τους εγκλήματα.

Η επίθεση στην εργατική τάξη: Φτώχεια, ακρίβεια, εξώσεις

Η υποτίμηση της ζωής μας όμως, δεν σταματά στους σιδηροδρόμους. Η καθημερινότητα που βιώνουμε αντικατοπτρίζει τη σκληρή και ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν το κεφάλαιο και το κράτος του σήμερα: Μία επίθεση που εκδηλώνεται με τους πετσοκομμένους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι παρά τις αυξήσεις-κοροϊδία του κατώτατου, καθώς η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά αυξάνονται διαρκώς. Που εκδηλώνεται με τις δραματικές αυξήσεις των ενοικίων και την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και των εξώσεων να θέτουν υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα στην στέγαση. Με αντεργατικά νομοσχέδια που νομιμοποιούν την δραματική εντατικοποίηση της εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, τα μειωμένα ή μηδενικά ένσημα και τα ανύπαρκτα μέσα προστασίας και υγιεινής.

Την ίδια ώρα που τα εργατικά «ατυχήματα» και οι εργατικές δολοφονίες συνεχίζονται αδιάκοπα και αυτό το έτος καθιστώντας τους χώρους εργασίας σε μία απέραντη κοιλάδα των Τεμπών. Μόνο τον Ιανουάριο, ήδη 15 εργάτες και εργάτριες έχασαν τη ζωή τους σε «ατυχήματα» που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η εργοδοσία δεν θεωρούσε τα μέτρα ασφαλείας περιττό κόστος. Στο μεταξύ, τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία είναι υποστελεχωμένα και η δημόσια υγεία και παιδεία βρίσκονται υπό κατάρρευση με παραδείγματα όπως η πτώση ασανσέρ στον Ερυθρό Σταυρό και το ταβάνι που έπεσε κυριολεκτικά στα κεφάλια μαθητών, να αποδεικνύουν την αξία της ζωής μας που χάνεται μπροστά στο κέρδος. Και όλα αυτά, όταν αντί να δοθούν χρήματα στις δημόσιες μεταφορές, την παιδεία και την υγεία, για να μην πεθαίνουμε στα Τέμπη, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς μας, τα δημόσια κονδύλια προορίζονται για τις πολεμικές δαπάνες, το ΝΑΤΟ, τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου ενώ παράλληλα οι λαϊκές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως περιττή δαπάνη.

Καμία συγκάλυψη - Μόνο ο ταξικός αγώνας μπορεί να φέρει δικαιοσύνη

Για το κεφάλαιο, είμαστε «η αναγκαία θυσία, για να πάμε μπροστά». Όσο όμως οι άνθρωποι της τάξης μας πεθαίνουν στους χώρους δουλειάς, σε σιδηροδρομικές τραγωδίες όπως τα Τέμπη, στις πυρκαγιές τα καλοκαίρια, στις πλημμύρες στην Θεσσαλία, στα ναυάγια των μεταναστών, τόσο η λαϊκή οργή γιγαντώνεται.

Λαϊκή οργή που απαντάει στην θρασύτητα και την αλαζονεία της κρατικής διαχείρισης η οποία με πρόσχημα το επίπλαστο εκλογικό της ποσοστό δεν διστάζει επί 2 χρόνια να αποποιείται οποιωνδήποτε ευθυνών και συσχέτισης με το έγκλημα των Τεμπών καλύπτοντας ταυτόχρονα τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εμπλέκονται. Δεν διστάζει να κοροϊδεύει, να ειρωνεύεται και να επιτίθεται στον αγώνα των συγγενών και στην κοινωνική απαίτηση για δικαίωση. Να παρουσιάζει τις δίκαιες κοινωνικές αντιδράσεις ως ένα οργανωμένο σχέδιο «αποσταθεροποίησης» παραληρώντας μέσω των ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να σπείρει την τρομοκρατία και να τις αποσυμπιέσει, επικαλούμενη ταυτόχρονα το «αδιάβλητο» της δικαιοσύνης .

Η επιθετική τακτική που ακολουθεί το κυβερνητικό επιτελείο φανερώνει το μέγεθος της πολιτικής πίεσης που ασκείται σε ανώτατα επίπεδα από την εντεινόμενη, αν και σε πρωτόλεια επίπεδα, συνθήκη απονομιμοποίησης και έλλειψης εμπιστοσύνης της κρατικής διαχείρισης. Μια συνθήκη η οποία με τη μαζικότητα, την πολυμορφία και τη διάρκεια των κινητοποιήσεων και του αγώνα για δικαίωση συμπυκνώνει και αποκρυσταλλώνει έμπρακτα, στο δρόμο, το ευρύτερο πλαίσιο βίαιης εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή και περίοδο αγώνα όπου δημιουργούνται οι ευκαιρίες για ρήγματα, με την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία να έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά, φανερώνοντας επιτακτικά το καθήκον των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων να συμβάλλουν με την παρουσία τους και το πολιτικό τους πλαίσιο κάνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρο το δίπολο «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Πέρα από τους τωρινούς ή τους μελλοντικούς ελιγμούς πολιτικής αποφόρτισης της κρατικής διαχείρισης, οι μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις που ακολούθησαν με αφορμή το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, οι εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους, η οργή που ξέσπασε ενάντια στο κράτος και τις κυβερνήσεις δείχνουν ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που υποτάσσουν τις ανάγκες και τις ζωές μας στις απαιτήσεις της αγοράς. Το δικό μας καθήκον είναι να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί, να οργανώσουμε τον αγώνα της τάξης μας, για να νικήσει η ζωή τον θάνατο.

Γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν συγκρουστούμε με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Αν δεν διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, δημόσιες και ασφαλείς μεταφορές, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Αν δεν βάλουμε ταξικό μπλόκο στην επίθεση που δεχόμαστε.

Στις 28 Φλεβάρη, δύο χρόνια μετά το έγκλημα, διεκδικούμε, όσα διεκδικούσαμε και τότε. Όλοι και όλες στους δρόμους. Για να μην ξεχαστεί κανένας και καμία, για να μη συγκαλυφθεί το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα, για να απαιτήσουμε μια ζωή που θα μπαίνει πάνω από τα κέρδη τους.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28ης ΦΛΕΒΑΡΗ

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

mail επικοινωνίας: diarexkis-agonexas@riseuexp.net | da-aexthens@riexseup.net (Αθήνας) | da-texhess@risexeup.net (Θεσσ/νικης)

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1634299/

Η εξήγηση μιας έκρηξης, μιας φωτιάς και η εμπλοκή του κράτους

Πριν δύο χρόνια, το βράδυ της 28ης Φλεβάρη 2023 δύο τραίνα της Hellenic Train, ένα επιβατικό και ένα εμπορικό, συγκρούονται με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων. Υπήρξαν και πολλοί τραυματισμένοι μέσα από τους οποίους μάθαμε τις επόμενες μέρες για το τι είχε συμβεί πραγματικά εκείνη την νύχτα στα Τέμπη. Μάθαμε για τους αγνοούμενους και τους ανθρώπους που δεν αναζητήθηκαν ποτέ γιατί είχαν ολοσχερώς καεί από την μεγάλη φωτιά που ξέσπασε αμέσως μετά την σύγκρουση. Από την επόμενη μέρα κιόλας ,έσπευσαν οι κρατικοί μηχανισμοί να μπαζώσουν το σημείο, δίνοντας τα απαραίτητα κονδύλια σε δικούς τους ανθρώπους ενώ δίνουν ταυτόχρονα εντολές στα φερέφωνα τους τα ΜΜΕ να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη ψάχνοντας ατομικές ευθύνες στους εργαζόμενους, στους σηματοδότες που δεν λειτούργησαν και ούτω καθεξής, κάνοντας τα απαραίτητα για να αποκρύψουν την εγκληματική συμβολή του κράτους στο συμβάν αλλά και του ίδιου του γεγονότος, αυτού της έκρηξης και της φωτιάς που ακολούθησε και που ήταν η αιτία για τους περισσότερους θανάτους. Σε εκείνο το σημείο, και ενώ νόμιζαν ότι έχουν ξεμπερδέψει με την υπόθεση και ρίχνοντας όλες τις ευθύνες στους εργαζόμενους της βάρδιας εκείνης, βγαίνει η είδηση ότι η εμπορική αμαξοστοιχία τελικά μετέφερε εύφλεκτα υλικά, όπως είναι το ξυλόλιο κ.α. Τότε, πλέον, πέφτουν εντελώς οι μάσκες με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν να εφαρμόζονται και μαφιόζικες πρακτικές από την μεριά της εξουσίας.

Για να καταλάβουμε, λοιπόν, πως λειτουργεί το σύμπλεγμα των εξουσιών που απαρτίζουν το κράτος και να εξηγήσουμε τι είναι το παρακράτος θα πρέπει πρώτα να ξεδιαλύνουμε το δίπολο νόμιμου/παράνομου. Κάθε φορά, η εξουσία ορίζει το νόμιμο/παράνομο βάση των συμφερόντων της και το μέγιστο δυνατό κέρδος που μπορεί να αποκομίσει για τους διαπλεκόμενους μαζί της. Ο θεσμός της δικαιοσύνης με τους νομοθέτες ορίζουν έτσι όλο το νομικό σύστημα, τους νόμους και την τιμωρία, η εκτελεστική εξουσία τους βάζει σε εφαρμογή και η δικαστική εξουσία κρίνει και καταδικάζει ή αθωώνει ανάλογα. Σ 'όλες αυτές τις εξουσιαστικές εκφάνσεις υπάρχει ως γνώμονας η ταξικότητα από την μία και ο αυτοσκοπός της διατήρησης της εξουσίας από την άλλη.

Η σύνδεση κράτους/παρακράτους βρίσκεται ακριβώς εκεί, στο πως διαμορφώνονται οι νόμοι και ασκείται η δικαιοσύνη, ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνονται, επομένως κράτος και παρακράτος είναι αλληλένδετα και αλληλοστηριζόμενα.

Αυτές οι ενέργειες συχνά αλλάζουν και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και ως εκ τούτου, κάποιες φορές, δημιουργούν αντιδράσεις από την μεριά της κοινωνίας. Αφομοιώνουν δε κινήματα, τα οποία κρίνουν ότι λόγω της μαζικότητας και μαχητικότητάς τους μπορεί να γίνουν επικίνδυνα, ή να παρακωλύσουν τυχόν κερδοφόρα σχέδια των εμπλεκόμενων ή και του ίδιου του κράτους, αφοπλίζοντας έτσι μεγάλες δυνάμεις από την επαναστατικότητα τους και μειώνοντας την εξεγερτική ικανότητα τους. Δίνοντας, λοιπόν, στον κόσμο την αυταπάτη της απονομής δικαιοσύνης ή την επίλυση ζητημάτων μέσα από τους θεσμούς, ο κόσμος παύει να αγωνίζεται και αρκείται στην ανάθεση των υποθέσεων του στο κράτος.

Επιπλέον μέσω της προπαγάνδας που ασκείται από τα ΜΜΕ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ακόμα και τμήματα του ανταγωνιστικού κινήματος, πείθονται, πέφτοντας στην παγίδα και μη ορίζοντας έναν άλλο τρόπο απονομής δικαιοσύνης, ότι η αστική δικαιοσύνη είναι δίκαιη και έτσι δείχνουν εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ζητώντας δικαίωση μέσα από το σύστημα. Η κοινωνία συνεπώς φτάνει στο σημείο να αποζητά από μόνη της όλο και αυστηρότερους νόμους, αύξηση των ποινών, περισσότερη καταστολή και έλεγχο, απαλλάσσοντας την εξουσία από τις ευθύνες της, κάνοντας της επιπλέον μια μεγάλη χάρη. Έτσι, ο τρόπος λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος μετακυλίεται και σ 'αυτήν την διαδικασία της αμφίδρομης σχέσης κοινωνίας-εξουσίας, δημιουργώντας δηλαδή πρώτα την ανάγκη για το συγκεκριμένο προϊόν (δικαιοσύνη, καταστολή) και έπειτα δίνεται το προϊόν, προς ικανοποίηση της ανάγκης. Έτσι, η εξουσία πετυχαίνει "με ένα σπάρο δύο τριγώνια".

Πέρα από το κρατικό έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη, με αποτέλεσμα τον μαζικό θάνατο 57 ανθρώπων, η απαξία της ζωής από την μεριά της εξουσίας δεν γνωρίζει φραγμούς ούτε κάποιο ηθικό κώλυμα. Είτε βρισκόμαστε στα σύνορα δολοφονημένοι ή σε κάποιο εργοστάσιο ή στο δρόμο εν ώρα εργασίας είναι το ίδιο όπως το να πεθαίνουμε στα νοσοκομεία ή να γινόμαστε κρέας για τα κανόνια τους, υπηρετώντας τους πολέμους τους ή να δεχόμαστε μια σφαίρα πισώπλατα για 20 ευρώ βενζίνης. Επίσης, στα αστυνομικά τμήματα ή στις φυλακές και στα ψυχιατρεία οι ζωές μας έχουν γι΄αυτούς το ίδιο νόημα, είναι αναλώσιμο υλικό και έδαφος προς εκμετάλλευση, παράπλευρη απώλεια χωρίς σημασία. Αυτό που τους ενδιαφέρει πάση θυσία είναι το κέρδος και η διατήρηση της εξουσίας τους.

Θα θέλαμε να εμβαθύνουμε και στα βαθύτερα αίτια του κοινωνικού αναβρασμού γύρω από τη δολοφονία των Τεμπών. Παρατηρούμε πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί πλήρως για το καθεστώς εξαθλίωσης που πλήττει τις ζωές μας καθημερινά. Έχει μάθει να αγνοεί ή να ξεχνά τις δολοφονίες του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους, είτε γιατί δεν την αφορούν είτε γιατί κοιτάει ο καθένας την δουλειά του. Παράλληλα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον κόσμο που αρνείται να ζει υποδουλωμένος και που εναντιώνεται στην εξουσία και τους θεσμούς της, άλλοτε με απαξίωση και ενίοτε εχθρικά.

Ωστόσο, η οργή που δημιουργεί η καταπίεση και η εκμετάλλευση υπάρχει και εκδηλώνεται σε ακραία συμβάντα, όπως σ' αυτό το θανατικό στα Τέμπη, όπου ο λόγος της αντίδρασης είναι πιο εύκολο να εκδηλωθεί γιατί τα θύματα ήταν νέα παιδιά και ως εκ τούτου η ταύτιση είναι άμεση ως γονείς, συγγενείς ή απλοί χρήστες του σιδηρόδρομου που θα μπορούσαν να είναι στην θέση των νεκρών. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει κοινωνική αδράνεια και συγκατάθεση. Παρόλα αυτά δεν απολογίζουμε αρνητικά τέτοιου είδους κοινωνικά αντανακλαστικά απέναντι σε τρανταχτές κρατικές δολοφονίες, καθώς υπάρχει η προοπτική ένα τμήμα του κοινωνικού ιστού να υπερβεί τα στενά όρια της αστικής νομιμότητας. Μέσω της επαφής με τα ριζοσπαστικά μέσα αγώνα και κατανοώντας την ανάγκη της βίας απέναντι στην βία της εξουσίας καλλιεργείται η συνείδηση του ατόμου η οποία ξεπερνάει τα χρονικά πλαίσια της εκάστοτε διαμαρτυρίας ενώ ο κόσμος αντιμετωπίζει συλλογικά τον φόβο και την ηττοπάθεια που διασπείρεται με την καταστολή.

Μέσα από αυτή τη συγκυρία, δίνεται η δυνατότητα η αναρχία να συμβάλλει στην επαφή της κοινωνίας με τα προτάγματά της, τα μέσα και τις πρακτικές της, διατηρώντας τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά της, προτάσσοντας την ολική εξέγερση, όχι μόνο για τα Τέμπη αλλά με αφορμή τα Τέμπη. Μη θέλοντας να πέσουμε στην παγίδα του ρεφορμισμού αλλά και μη περιμένοντας τίποτα από την εξουσία ούτε την αστική δικαιοσύνη εμείς κρίνουμε απαραίτητο να παραμείνουμε στις θέσεις μας και στα αναρχικά οράματα. Χωρίς να γέρνουμε, έστω λίγο προς ξένα σε μας προτάγματα ή πρακτικές γιατί δεν συμφωνεί η κοινωνία μαζί μας, άρα να την φέρουμε πιο κοντά μας με αλλοιωμένες όμως προς εμάς θέσεις και γιατί δεν μπορεί να φανταστεί πως θα μπορούσε να ζήσει χωρίς εξουσία και ότι αυτή της προσφέρει, δηλαδή αυταπάτες ελευθερίας, δικαιοσύνης και ευκαιρίες πλουτισμού. Μέσα από τον λόγο και τις πράξεις μας οφείλουμε να σπείρουμε σπόρους αμφισβήτησης και ανυπακοής, δημιουργώντας μια συνθήκη πόλωσης όπου η ουδετερότητα κατακερματίζεται και το κάθε άτομο καλείται να διαλέξει στρατόπεδο: ή με την εξουσία ή με την εξέγερση.

Δικαιοσύνη είναι αυτή που κατακτιέται με αγώνες κι όχι αυτή που δίνεται από τους εξουσιαστικούς θεσμούς

Δεν είμαστε λωτοφάγοι, καμμιά κρατική δολοφονία δεν ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε

Για την διάχυση της αναρχικής εξέγερσης

Να τους δώσουμε πόλεμο

Καλούμε στην πορεία της Παρασκευής 28/2 στις 11πμ στην Άγαλμα Βενιζέλου

Αναρχική ομάδα Khanjali

στα Τέμπη (αλλά και παντού)
ή θα είναι οι ζωές μας ή τα κέρδη τους

Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε κάτι που μέχρι πρότινος, και ειδικά μετά τις εκλογές του '23, έδειχνε να μην μπορεί να ταράξει σημαντικά τα νερά της κεντρικής πολιτικής σκηνής, καθώς η κυβέρνηση είχε φτιάξει ένα δίχτυ ασφαλούς επικοινωνιακής διαχείρισης του δυστυχήματος των Τεμπών. Ωστόσο, οι μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας της 26ης Γενάρη, αποτέλεσαν την έκφραση συσσωρευμένης κοινωνικής οργής -διεκδικήσεων και αιτημάτων- με μαζικές πορείες, δίνοντας μια νέα τροπή στον δημόσιο διάλογο και ότι όσα προβληματίζουν την κοινωνία δεν μπορούν να αγνοηθούν από καμία κυβέρνηση. Η δυναμική πίσω από τις κινητοποιήσεις και τις διεργασίες σε επίπεδο κοινωνίας, είναι επόμενο να βαίνει αυξανόμενη τόσο μετά τα όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν στον θάνατο 57 ανθρώπων όσο και όσα ακολούθησαν σε επίπεδο της κυβερνητικής διαχείρισης τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις αποδεικνύουν πως το θέμα κάθε άλλο παρά δεν έχει κλείσει, αλλά παραμένει μια ανοιχτή πληγή για την κοινωνία που αποζητά δικαίωση. Ο αγώνας παραμένει ένα ανοιχτό μέτωπο, τόσο στον δρόμο όσο και στο νομικό σκέλος της υπόθεσης, αντανακλώντας μια ευρύτερη συστημική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όπου η δικαιοσύνη - για να είναι ουσιώδης - χρειάζεται να συνοδεύεται από μία αλλαγή παραδείγματος στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, που να χτυπά τις ρίζες του προβλήματος.

Η επικοινωνιακή στρατηγική που έχει ακολουθηθεί για την παρουσίαση της υπόθεσης των Τεμπών, από τις πρώτες ώρες μέχρι και σήμερα, συνιστά μια απόπειρα συσκότισης των αιτιών και των συνθηκών κατά τις οποίες συνέβη η σύγκρουση, να συγκαλύψουν καίρια στοιχεία και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη με μία σειρά αφηγημάτων που αλλάζουν ανά μέρα, αλλά και να απομακρύνουν από την απόδοση δικαιοσύνης όλες εκείνες τις ευθύνες που μας φέραν προ αλλά και κατόπιν του δυστυχήματος.

Όσα έχουν γίνει -δυστυχώς για αυτούς- είναι γνωστά: Επίρριψη ατομικών ευθυνών, το μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών, τις κατά καιρούς προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, καθώς και η μεταφορά της υπόθεσης από τον ένα δικαστικό λειτουργό στον άλλον, όπως και τα στοιχεία που δεν έχουν συμπεριληφθεί στη δικογραφία, έχουν οδηγήσει στη γενικότερη αίσθηση ότι η δικαιοσύνη είναι ακόμη μακριά από το να αποδοθεί.

Φυσικά, αυτή δεν είναι μια θεωρία εν κενώ -ούτε αντικυβερνητική προπαγάνδα όπως η ίδια η Κυβέρνηση θέλει να αξιώσει πως είναι ώστε να μπορέσει να "απευθυνθεί" προς ένα διαχειρίσιμο αντίπαλο δέος- αλλά αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης κοινωνικής αίσθησης και πραγματικότητας που έχει κάνει, ακόμα πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, την εμφάνισή της στον δημόσιο βίο και σχετίζεται με τον τρόπο απόδοσης της δικαιοσύνης. Δεν είναι σπάνιο, άλλωστε, να βλέπουμε σε άλλες υποθέσεις μάρτυρες/δημοσιογράφους να δολοφονούνται, προστατευόμενοι μάρτυρες να βλέπουν τα ονόματά τους με πηχυαίους τίτλους σε πρωτοσέλιδα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, εισαγγελείς να αφήνουν υποθέσεις στη μέση, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον σε χώρες μακρινές.

Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα συλλογικό κοινωνικό βίωμα αναφορικά με τις μηχανορραφίες και τα κουκουλώματα που συντελούνται γύρω από την υπόθεση των Τεμπών, και ένα γενικότερο αίσθημα αδικίας και ατιμωρησίας για το οποίο λειτουργεί ένας μηχανισμός που θα κάνει τα πάντα για μείνει γαντζωμένο στα ηνία της εξουσίας.

Στον αντίποδα των παραπάνω, ο αυθόρμητος, μαζικός και πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας που λαμβάνουν οι κινητοποιήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη φανερώνει ότι πέρα του ότι τα επίδικα της υπόθεσης που παραμένουν ανοιχτές πληγές στο σώμα της κοινωνίας, η ταύτιση και η εγγύτητα με τις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων αντανακλά το ότι ο κόσμος νιώθει τα θύματα ανθρώπους δικούς του, ως θύματα ενός προδιαγεγραμμένου μέλλοντος που χαράσσεται για μας χωρίς εμάς, ως θύματος ενός εγκλήματος εν εξελίξει που συντελείται στον βωμό της κερδοφορίας.

Τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο των πολλαπλών κρίσεων που ζούμε, το κράτος κινείται προς μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, όπου ολοένα και περισσότερο επιβάλλει ένα καθεστώς ατομοκεντρισμού και αποσύρεται από την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, όταν σε μια προηγούμενη περίοδο είχε επιβληθεί τόσο από τους κοινωνικούς αγώνες όσο και απ' τους όρους της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Ο μεθοδικός εκφυλισμός των δημοσίων δομών στο όνομα του «εξορθολογισμού» και της «ανάπτυξης», υποβαθμίζει σταδιακά τον δημόσιο χαρακτήρα και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, μετακινήσεις, ενέργεια), οδηγώντας -μεταξύ άλλων και με μαθηματική ακρίβεια- σε τραγωδίες, που μόνο κακές στιγμές δεν είναι.

Οι πολιτικές λιτότητας και ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών φανερώνουν την ουσία της κρατικής διαχείρισης, δηλαδή την υπεράσπιση των προνομίων των εκάστοτε κυρίαρχων, όπου στη παρούσα συνθήκη είναι η ολοκληρωτική παράδοση μέχρι πρότινος «ανέγγιχτων» αγαθών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το κράτος επιλέγει απροκάλυπτα να στηρίξει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δημιουργώντας και συντηρώντας ένα πυρήνα ελίτ, κοινών συμφερόντων με το ίδιο, που θα το θωρακίσει και θα το βοηθήσει να διαχειρίζεται πολιτικές κρίσεις, ως ένα όχημα πολιτικής επιβίωσης. Μέσα από τον σχηματισμό ενός κύκλου εξουσίας, που αποτελείται από πολιτικά πρόσωπα, κεφαλαιοκράτες διαφόρων λογής, ΜΜΕ, που αλληλοτροφοδοτείται και μεριμνά για την αυτοσυντήρησή του, με το κέρδος είτε να αφορά το καθαρά οικονομικό σκέλος είτε αυτό της νομής της εξουσίας.

Εν τέλει, αντιλαμβανόμενοι/ες τις δημόσιες μετακινήσεις ως κοινό/δημόσιο αγαθό που οφείλει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αυτών που τις χρησιμοποιούν και αυτών που δουλεύουν σε αυτές, και όχι ως ένα μέσο πλουτισμού, θα πρέπει -ως κοινωνία- να μιλήσουμε για την καθολική απεμπλοκή των κοινών αγαθών (υγεία, παιδεία, μετακινήσεις, ενέργεια) από τις λογικές της κερδοφορίας, διατηρώντας τον δημόσιο χαρακτήρα τους. Η ίδια η εμπειρία είναι αυτή που μας κάνει να βλέπουμε πως καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την κάλυψη των αναγκών μας, καθώς τα οικονομικά οφέλη στα οποία στοχεύουν βασίζονται στον κοινωνικό έλεγχο, στην διαρκή μετρησιμότητα με όρους κέρδους και ζημίας, και στη υπεράσπιση των δικών τους θέσεων εξουσίας και των προνομίων των οικονομικά κυρίαρχων.

Αν κάτι μέσα σε όλα ήταν το δυστύχημα των Τεμπών, ήταν και πολλές κραυγές για να πάρουμε επιτέλους τις ζωές μας στα χέρια μας. Για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα από την αναλγησία κράτους και κεφαλαίου, για να μην αγωνιούμε αν θα ζούμε αύριο ή σε έναν χρόνο, να διεκδικήσουμε τον κοινωνικό-εργατικό έλεγχο των σιδηροδρόμων για ελεύθερες και ασφαλείς μετακινήσεις μέσα από συλλογικές, αμεσοδημοκρατικές και αντι-ιεραρχικές διαδικασίες - από την κοινωνία, για την κοινωνία.

- ΔΗΜΟΣΙΕΣ, ΑΣΦΑΛΕΙΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

- ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

- ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ 57 ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

- ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπου 57 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους, η κρατική αδιαφορία και η διαφθορά συνεχίζουν να στοιχειώνουν την κοινωνία μας. Η σύγκρουση της επιβατικής αμαξοστοιχίας IC 62 με το εμπορικό τρένο στις 28 Φεβρουαρίου 2023 δεν ήταν απλώς ένα ατύχημα, αλλά μια προαναγγελθείσα τραγωδία, αποτέλεσμα ιδιωτικοποιήσεων, εγκατάλειψης και συγκάλυψης. Οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα για τις ελλείψεις: ανεπαρκές προσωπικό, απουσία συντήρησης και απαρχαιωμένα συστήματα ασφαλείας. Παρά τις προειδοποιήσεις, το κράτος αγνόησε τους κινδύνους και μετά την τραγωδία, επιχείρησε συγκάλυψη, μπαζώνοντας κρίσιμα στοιχεία και ρίχνοντας την ευθύνη στο «ανθρώπινο λάθος». Σήμερα, νέες αποκαλύψεις φέρνουν στο φως σοκαριστικά στοιχεία. Η δημοσιοποίηση ηχητικών ντοκουμέντων από τη μοιραία νύχτα αναβιώνει τον τρόμο εκείνων των στιγμών, ενώ βίντεο από την εμπορική αμαξοστοιχία λίγο πριν τη σύγκρουση εγείρουν ερωτήματα για το τι μετέφερε το φορτίο. Επιπλέον, πρόσφατες αναφορές υποδεικνύουν την παρουσία πτητικών υδρογονανθράκων στο σημείο της σύγκρουσης, γεγονός που ενισχύει τις υποψίες για επικίνδυνο φορτίο στο εμπορικό τρένο. Όπως και στην Πύλο, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες πνίγηκαν επειδή οι αρχές όχι μόνο απέτυχαν να τους σώσουν αλλά προκάλεσαν το ίδιο το ναυάγιο. Η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει το έγκλημα ως "αναπόφευκτο". Όμως, οι αποκαλύψεις για την εμπλοκή του Λιμενικού και οι προσπάθειες συγκάλυψης στοιχείων δείχνουν ότι δεν πρόκειται για "τραγικά ατυχήματα", αλλά για διαρκή κρατικά εγκλήματα. Η κοινωνία απαιτεί δικαιοσύνη, τόσο για τα Τέμπη όσο και για την Πύλο. Δικαιοσύνη σημαίνει όχι μόνο την απόδοση ευθυνών, αλλά και την αλλαγή πολιτικού τοπιου που οδηγούν σε τέτοιες τραγωδίες. Οι ζωές μας δεν είναι αριθμοί σε ισολογισμούς εταιρειών ούτε παράπλευρες απώλειες της κυβερνητικής αδιαφορίας. Οι μαζικές κινητοποιήσεις δείχνουν ότι η συγκάλυψη δεν θα περάσει.

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ : ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 11:ΟΟ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Συντονιστικό Δραματικών Σχολών

To Τμήμα θεάτρου Α. Π. Θ., ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης τ_ν φοιτητ_ν τελεί υπό κατάληψη από τις 26 Φεβρουαρίου έως και τις 28 Φεβρουαρίου. Καταλαμβάνοντας τον χώρο που παρεμβαίνουμε καθημερινά, παρεμποδίζουμε την εύρυθμη λειτουργία της σχολής, δημιουργώντας τον χρόνο να συντονιστούμε, να ζυμωθούμε πολιτικά και να κατέβουμε μαζικά στον δρόμο. Ως σύλλογος αποφασίσαμε να συμπορευτούμε με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, έτσι ώστε να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση στην κρατική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.

Δύο χρόνια μετά τη μαζική δολοφονία 57 ανθρωπων, έρχονται στο φως στοιχεία ζωτικά για την υπόθεση, τα οποία σκόπιμα αποκρύφθηκαν και διαστρεβρώθηκαν. Έτσι, γίνεται αντιληπτό πως η "τραγωδία" των Τεμπών συνεχίζει να υπάρχει και να αναπαράγεται, μέσα από τις ανεξήγητες δολοφονίες σημαντικών μαρτυρων της υπόθεσης και από τις λεκτικές επιθέσεις πολιτικών προς τους γονείς των θυμάτων. Ρόλο σε αυτή παίζουν και τα συστημικά ΜΜΕ, όπου με ανυπόστατα ψέματα πασχίζουν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, αποσκοπώντας στην απομάκρυνση του κόσμου από τον μαζικό αγώνα.

Η δολοφονία της 28ης Φεβρουαρίου φέρνει στην επιφάνεια την ολοένα και αυξανομενη υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και κατ' επέκταση το ξεπούλημα τους σε ιδιώτες, καθρεφτίζοντας καθαρά τη στροφη του ελληνικού κράτους προς την κερδοσκοπία. (υγεία, παιδεία, μεταφορές, ρεύμα, νερό)

Αυτό το έγκλημα είναι μόνο ένα κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας του "τρομοκράτους" που ζούμε. Η συγκάλυψη κρατικών δολοφονιών δεν είναι πρωτοφανές φαινομενο όπως και οι ίδιες οι κρατικές δολοφονίες (το έγκλημα της Πύλου, η δολοφονία Μοχάμεντ Καμράν στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, δολοφονία Μάγγου)

Μιλάμε για ένα κράτος μαφία όπου συγκαλύπτει τα δικά του εγκλήματα, κερδοσκοπωντας πανω στις ζωες μας.

Γι' άλλη μια φορά στον βωμό των πολιτικών σύμφερόντων, τίποτα δεν στεκεται εμπόδιο, ούτε και οι ανθρώπινες ζωές.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΕΙ

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σύλλογος Φοιτητ_ν Τμήματος Θεατρου

Όλες-οι Παρασκευή 28/2 στις 11:00 Αγ.Βενιζέλου στη απεργιακή πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

Έχουν περάσει 2 χρόνια απο τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής σιδηροδρομική τραγωδία στην χώρα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους και άφησε αρκετούς τραυματίες,κυρίως νεαρής ηλικίας, που ορισμένοι/ες βρέθηκαν σε κωματώδη κατάσταση στα νοσκομεία. Πρόκειται για ένα έγκλημα που έχει φέρει σε δύσκολη θέση την ελληνική κυβέρνηση και για αυτό με οποιοδήποτε μέσο προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της,είτε μέσω της Ελληνικής Δικαιοσύνης και τα ΜΜΕ είτε με μαφιόζικους όρους, όπως είδαμε με τους ''μυστηριώδεις'' θανάτους ανθρώπων που σχετίζονται με την υπόθεση.

Ευθύνη όμως έχουν εξίσου και όλες οι κυβερνήσεις που διαχρονικά κρατούν υποβαθμισμένο τον ΟΣΕ στρώνοντας τον δρόμο για την πώλησή του.Ευθύνη έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν την υποχρέωση ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ως μνημονιακή υποχρέωσης το 2010.Είναι οι ίδιοι που εκμεταλλεύονται τώρα την τραγωδία και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιοί ασκούν πραγματική αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή.

Η κοινωνία ακομά και σήμερα σε αυτό το έγκλημα αναζητά δικαιοσύνη απο την ίδια την κυβέρνηση και απο τα κόμματα που συναίνεσαν στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα.Πάνω στην απόγνωση της κοινωνίας ο κρατικός μηχανισμός αποπροσανατολίζει,συκοφαντεί τα συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων,αναπαράγει τα αφηγήματα για ''ανθρώπινο λάθος'' και επικαλεί την αυθεντία της Ελληνικής Δικαιοσύνης ώς το μόνο μέσο δικαίωσης για την κοινωνία.

Οι ευθύνοντες του εγκλήματος στα Τέμπη δεν θα καταδικάσουν τους εαυτούς τους,γνώριζαν ήδη ότι μια μέρα θα οδηγηθούμε σε αυτή τη τραγωδία.Τα σωματεία εργαζομένων στους σιδηροδρόμους είχαν καταγγείλει επανειλημμένα για τις ελλείψεις στην ασφάλεια. Τελευταία ανακοίνωση ήταν αυτή στις 7 Φλεβάρη 2023 δηλαδή λίγες μόνο μέρες πριν την σύγκρουση όπου η ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών αναφέρει: "Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις".
Τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και στελεχών της εταιρείας, οι παρόλες περί «εθνικής τραγωδίας» και η απόδοση ευθυνών σε «ανθρώπινα λάθη» δεν πρέπει να μας παραπλανήσουν.Η κοινωνική οργή δεν μπαζώνεται.Το αίτημα για δικαίωση δεν είναι απλά ένα πρόβλημα μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων,όλοι-ες έχουμε βρεθεί επιβάτες σε αυτά τρένα και απο τύχη δεν έχουμε ζήσει αυτή τη τραγωδία.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ δεν περιορίζεται στα Τέμπη

Η κατάσταση που υπάρχει χρόνια στον ΟΣΕ βρίσκεται και στη σχολή μας. Βλέπουμε πάλι να έχουν ήδη δημοσιευθεί καταγγελίες,ντοκουμέντα και ανακοινώσεις του Φοιτητικού Συλλόγου μας με τη παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί, με το έδαφος να υποχωρεί, να πλημμυρίζουν τα εργαστήρια, να μην υπάρχει εξαερισμός ούτε θέρμανση και οι μούχλες να εξαπλώνονται στις αίθουσες.

Το Δεκέμβρη έπειτα από έντονες βροχές αντικρίσαμε τους χώρους μας γεμάτους νερό. Στο κτίριο <<Thomas>> ξηλώθηκαν επτά πάνελ βάρους 40 κιλών και προσγειώθηκαν μπροστά στις εισόδους των εργαστηρίων και στην κεντρική είσοδο όπου γίνονται τα θεωρητικά μαθήματα. Δεν είχαμε θύματα επειδή γίνανε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Στα κτήρια στη Λήδα Μαρία έπεσαν σοβάδες και υπήρξε κίνδυνος ηλεκτροπληξίας, καθώς υπάρχουν υποσταθμοί του ΔΕΔΔΗΕ.

Παρόμοια προβλήματα εμφανίζονται και στην ΑΣΚΤ (Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών) με το πρόσφατο συμβάν κομμάτι της οροφής που έπεσε σε αμφιθέατρο της σχολής γεμάτο με φοιτήτριες-ές, οι οποίες-οι από τύχη δεν τραυματίστηκαν.

ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΒΑΓΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΤΡΟΧΑΙΟ?

Σχεδόν όλα τα διασωθέντα βαγόνια δεν έχουν διακριτικά εταιριών. Το μοναδικό που είναι σε όλα τα πλάνα από το σημείο της καταστροφής και φέρει όνομα μιας ισραηλινής εταιρίας, είναι αυτό της ZIM που φαίνεται σε φωτογραφίες ότι υπάρχει και δεύτερο βαγόνι της στα διασωθέντα.

Η εταιρεία ZIM Integrated Shipping Services Ltd αποτελεί μια μεγάλη διεθνή ναυτιλιακή εταιρεία εμπορευμάτων και κατατάσεται στη 10η κορυφαία θέση παγκόσμιων μεταφορέων. Ιδρύθηκε το 1945 και τα κεντρικά γραφεία της εδρεύουν στη πρωτετύουσα του Ισραήλ στη Χάιφα. Η ΖΙΜ, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, το 1962, και είναι μία από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο λιμάνι του Πειραιά.

H ισραηλινή εταιρεία ΖΙΜ έχει μπει πολλές φορές μέχρι και τώρα στο στόχαστρο του διεθνούς κινήματος μποϊκοτάζ, λόγω του ρόλου της στη μεταφορά όπλων και άλλων υλικών στο άπαρτχαιντ κατά των Παλαιστινίων.

Στη περίπτωση της τραγωδίας στα Τέμπη, τα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας που άνηκαν στη ZIM και συγκρούστηκε με το επιβατικό τρένο μετέφερε παράνομα εύφλεκτες ουσίες, όπως ξυλόλιο, βενζόλιο και τουλόλιο.Να προσθέσουμε, η ισραηλινή εταιρεία ZIM αναφέρει στο επίσημο site της ότι προσφέρει μέχρι και υπηρεσίες μεταφοράς στρατιωτικού φορτίου, επικίνδυνων φορτίων, εύφλεκτων φορτίων, τοξικού φορτίου κ.α.

Πέρα απο το σενάριο εμπλοκής κυκλώματος νοθείας καυσίμων, αξίζει να σημειωθεί ότι το ξυλόλιο και τουλόλιο είναι δυο ουσίες που χρησιμοποιούνται και για στρατιωτικούς σκοπούς.

Αιωρούνται πολλά ερωτήματα ακόμη χωρίς κάποιο τελικό συμπέρασμα. Παρ'όλα αυτά είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος έχει επιτρέψει υποδομές της χώρας να εξυπηρετούν κάθε εβδομάδα την μεταφορά όπλων που προορίζονται για το Ισραήλ. Σε αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο που αξιοποιείται από μας ως μέσο μεταφοράς, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί για να μεταφέρει όπλα που προορίζονται για το σιωνιστικό Ισραήλ, ώστε να ανεφοδιαστεί στρατιωτικά και να συνεχίσει τους πολέμους που διεξάγει στη Παλαιστίνη,στο Νότιο Λίβανο και στη Νότια Συρία.

Η κοινωνία ανταποκρίθηκε μαζικά διαδηλώνοντας σε 111 πόλεις της Ελλάδας μετά από τις αποκαλύψεις ότι η πλειοψηφία των θυμάτων έχασαν τη ζωή τους από την έκρηξη που προκλήθηκε από τα εύφλεκτα φορτία της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Η γενικευμένη και πολυμέτωπη επίθεση που ερχόμαστε αντιμέτωπες-οι κάνει ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να αγωνιστούμε οργανωμένα μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων, των φοιτητικών σχημάτων ή πρωτοβουλιών. Να διεκδικήσουμε οργανωμένα ως φοιτήτριες-ες πλάι στις διεκδικήσεις άλλων καταπιεσμένων κοινωνικά και ταξικά μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία και διεθνώς.Ταυτόχρονα όμως να αναδείξουμε κριτικά και τα προνόμια που απολαμβάνουμε ώς πολίτες μιας δυτικής χώρας που συμμετέχει ενεργά στην οικονομική εκμετάλλευση των χωρών του Παγκόσμιου Νότου, που δολοφονεί μετανάστες-ριες στα νερά της και επιτρέπει τα πογκρόμ ακροδεξιών. Ο αγώνας και η συμπεριληπτικότητα των διεκδικήσεων μας να μην μείνει στα γεωγραφικά όρια της χώρας όπου ζούμε.

Δεν αποτελούμαστε η εξαίρεση απέναντι στην καπιταλιστική κυριαρχία που υποτιμά τους όρους διαβίωσης μας, της εργασίας μας και των σπουδών μας, για αυτό απέναντι σε αυτό το αξιακό σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού ''ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ'' '' 'Η ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ'' να γεμίσουμε τους δρόμους, τα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων, να κάνουμε Κατάληψη στις σχολές μας για να τις μετατρέψουμε σε Κέντρα Αγώνα.

Οργανωμένα να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας, να θέσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις και να δυναμώσουμε τη διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη μας. Να αγωνιστούμε οργανωμένα ως φοιτήτριες-ες δυναμώνοντας τον αγώνα μας με τους υπόλοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους, την κοινωνία, τα εργατικά σωματεία και τους μετανάστες-ριες μέχρι τη δικαίωση των θυμάτων στα Τέμπη, μέχρι την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, μέχρι την αποτίναξη της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης είς βάρος των χωρών του Παγκόσμιου Νότου, μέχρι την αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Η οργή μας είναι συνειδητή και μέρα με τη μέρα πολιτικοποιείται, η δικαιοσύνη θα δοθεί στους δρόμους.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

ΠΟΥΛΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΚΕΡΔΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΑΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ

Ή ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ Ή ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Εικαστικού - ΠρόλετΑρτ

πηγή : email που λάβαμε στις 26 Φεβρουαρίου 21h

Δεν ήταν τα Τέμπη ούτε η κακιά στιγμή, δικά τους τα κέρδη δικοί μας οι νεκροί| Θεσσαλονίκη

από Rabbia Viola Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό

Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών -Προσυγκέντρωση Καμάρα 10πμ -Συγκέντρωση Άγαλμα Βενιζέλου 11πμ

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΤΕΜΠΗ, ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Έχουν περάσει δύο χρόνια από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να σκοτωθούν και να καούν ζωντανοί και δεκάδες να τραυματιστούν σοβαρά, ενώ υπάρχουν άτομα που παραμένουν αγνοούμενα. Τα θύματα αυτής της τραγωδίας ήταν άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο τρένο, φοιτήτ(ρι)ες, μετανάστ(ρι)ες, εργάτ(ρι)ες. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ούτε «η κακιά στιγμή», ούτε «ατύχημα», ούτε «ανθρώπινο λάθος», όπως πάσχισε να προεξοφλήσει η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ. Ήταν μία κρατική και καπιταλιστική δολοφονία που φανέρωσε με τον χειρότερο και πιο τραγικό τρόπο τη (μη) αξία που έχουν οι ζωές μας στον καπιταλισμό και πόσο εύκολα αναλώσιμες είναι στον βωμό του κέρδους και μπροστά στην αναλγησία κράτους και κεφαλαίου.Συγκεκριμένα, το 2017 πραγματοποιήθηκε η εξαγορά της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από τον ιταλικό όμιλο σιδηροδρόμων που στην συνέχεια μετονομάστηκε σε Hellenic train. Το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ήταν μία υποχρέωση που επέβαλε το ΔΝΤ στα πλαίσια των δημοσιονομικών προσαρμογών της ελληνικής οικονομίας (διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ). Ακολούθησαν εγκληματικές ελλείψεις στον σιδηρόδρομο, ακόμη και στον βασικό άξονα Αθήνα - Θεσσαλονίκη: Δίκτυο στο οποίο δεν λειτουργούσαν ενιαία η φωτοσήμανση , η τηλεδιοίκηση, το σύστημα ETCS. Η σύμβαση 717 για την εγκατάσταση συστημάτων σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης το 2014 με προϋπολογισμό 41.3 εκ. € και με ορίζοντα παράδοσης του έργου το 2016 επεκτάθηκε, το 2020 με υπογραφή υπ.Καραμανλή, έως το 2021 με επιπλέον 13.3 εκ €. Παρόλα αυτά η τηλεδιοίκηση δεν λειτουργούσε όταν έγινε η σύγκρουση των τραίνων στα Τέμπη και δεν έχει παραδοθεί μέχρι σήμερα. Παράλληλα ήταν-είναι ακόμα πραγματικότητα, η υποστελέχωση των σιδηροδρόμων, η βραχεία εκπαίδευση προσωπικού, η υπερεργασία και οι μη σταθερές σχέσεις εργασίας με σοβαρές συνέπειες στην εξουθένωση των εργαζομένων και την ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων. Την ιδιωτικοποίηση σαφώς ακολούθησε και ο κατακερματισμός των αρμοδιοτήτων των εταιριών και του κράτους με αποτέλεσμα το να μην γίνεται σαφές ποιος είναι αρμόδιος για κάθε τι και ως προς την ανάληψη ευθυνών για σημαντικά θέματα, όπως φυσικά, αναφορικά και με το έγκλημα των Τεμπών.Για τη δολοφονία στα Τέμπη είχαν προειδοποιήσει εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ενώσεις και σωματεία καταγγέλλοντας το διαλυμένο δίκτυο του ΟΣΕ, τη χρόνια υποβάθμισή του, την άθλια κατάσταση των υποδομών, τη μη συντήρηση του δικτύου, την απουσία τηλεδιοίκησης. Οι προσπάθειες να αναδείξουν τον κίνδυνο για την ασφάλεια όλων, έμεναν χωρίς αντίκρισμα, καθώς είτε οι διαμαρτυρίες τους αγνοούνταν, απαξιώνονταν ως γραφικές ή/και καταστέλλονταν, με τις απεργίες τους να κηρύσσονται παράνομες από το κράτος. Σε αντίθεση φυσικά με την κυβέρνηση που το 2023 ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα χρησιμοποίησε τα αντανακλαστικά της για να κατασκευάσει το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους» και να βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του σταθμάρχη, ώστε να συσκοτίσει και να συγκαλύψει τις ευθύνες κράτους και αφεντικών. Συνεπείς υποστηρικτές της συγκάλυψης και αποσιώπησης του εγκλήματος των Τεμπών, τα συστημικά ΜΜΕ που μέχρι και σήμερα παρέμειναν συνεπή στη "δουλειά" τους, στηρίζοντας απροκάλυπτα τα αφεντικά τους (κράτος & κεφάλαιο). Ακόμη, μόλις λίγες μέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα η περιφέρεια Θεσσαλίας προχώρησε σε «μπάζωμα» του τόπου και μεταφορά των καταλοίπων της σύγκρουσης αλλοιώνοντας τις αποδείξεις. Το επόμενο διάστημα μετά τη δολοφονία στα Τέμπη ακολούθησαν μαζικές και επανειλημμένες διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις από χιλιάδες κόσμου, αλλά και καταλήψεις μαθητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών. Συλλογικό πένθος και οργή συμπορεύονται, βρίσκουν την έκφρασή τους στους δρόμους και αναδεικνύουν παρά την άγρια καταστολή με ξύλο και χημικά την επιτακτική ανάγκη οι ζωές μας να μην αφεθούν στα χέρια και τον έλεγχο της όποιας εξουσίας -είτε κρατικής είτε ιδιωτικής- που προσπαθεί να τις ορίσει, αλλά να αντιτεθούν στα κερδοσκοπικά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου. Την Κυριακή 26/1/2025, αφού βγήκε στη δημοσιότητα το ηχητικό που αποδεικνύει τον θάνατο επιβατών λόγω της πυρκαγιάς που προκλήθηκε, καλέστηκε συγκέντρωση σε εκατοντάδες πόλεις εγχώρια αλλά και στο εξωτερικό, με κεντρικό σύνθημα "Δεν έχω οξυγόνο" από τον σύλλογο συγγενών θυμάτων των Τεμπών. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στήριξαν τις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα κατεβαίνοντας στον δρόμο ώστε να αποτελέσουν μια ιαχή που απαιτεί δικαίωση για την κρατική δολοφονία 57 ατόμων στον βωμό του κέρδους και της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων αγαθών. Η επίμονη συγκαλυπτική στάση των ΜΜΕ, που τόλμησαν να μιλήσουν για 20.000 κόσμου στη Θεσσαλονίκη, και για 30.000 κόσμου στην Αθήνα, γεννά μόνο οργή, καθώς για τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα μιλάμε με βεβαιότητα για πάνω από 100.000 με 150.000 κόσμου και στη Θεσσαλονίκη για πάνω από 80.000 με 100.000. Η κοινωνία ήταν εκεί, και γνωρίζει πολύ καλά πως τα ΜΜΕ, το κράτος και το κεφάλαιο λένε ψέματα. Για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να σταματάμε να επισημαίνουμε τον ρόλο που έχουν διαδραματίσει μέχρι σήμερα τα συστημικά ΜΜΕ, αποσιωπώντας το ζήτημα των Τεμπών εδώ και δύο χρόνια, φτάνοντας εν τέλει στο σημείο, μη έχοντας άλλη επιλογή, να αλλάξουν στάση παίρνοντας υποτίθεται απόσταση από τη συγκάλυψη που συντελείται και αναδεικνύοντας τις παραλείψεις προσώπων της κυβέρνησης, δίνοντας φυσικά έμφαση μόνο στο παράνομο φορτίο και όχι στις ευρύτερες και βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών. Επιπλέον, η προώθηση ενός σκανδαλολογικού λόγου στον δημόσιο διάλογο λειτουργεί αποπροσανατολιστικά εξυπηρετώντας και πάλι τα συμφέροντα της κυβέρνησης και δίνοντας χώρο στον ακροδεξιό συνωμοσιολογικό λόγο. Δεν πρέπει να γελιόμαστε, γνωρίζουμε καλά ότι η τακτική των ΜΜΕ είναι συμφεροντολογική, προστατεύοντας πάντα τα συμφέροντα των κεφαλαιοιδιοκτητών τους και κάθε κυβέρνησης, έχοντας ως σκοπό τη διασφάλιση του ελέγχου της μετάδοσης πληροφοριών και απώτερο στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Ταυτόχρονα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης εργαλειοποιούν το έγκλημα των Τεμπών με στόχο τα εκλογικά ποσοστά .Η κυβέρνηση λέει ψέματα ακόμη και σήμερα με υποσχέσεις για αναβάθμιση των σιδηροδρόμων -αφού πρώτα σκότωσαν 57 ανθρώπους στο έγκλημα των Τεμπών- παρουσιάζοντας το ως μεμονωμένο περιστατικό και κατάσταση εξαίρεσης, με απόδοση ευθυνών σε εξιλαστήρια θύματα (σταθμάρχης) και μη αναλαμβάνοντας καμία πολιτική ευθύνη, προωθώντας ξεδιάντροπα το «ατυχές αυτό συμβάν» ως ευκαιρία αλλαγής και βελτίωσης της λειτουργίας των σιδηροδρόμων, όπως έλεγαν τις πρώτες ημέρες μετά από το έγκλημα- αφού παράνομα αλλοίωσαν τον τόπο του εγκλήματος και ακόμα υποτίθεται ότι ψάχνουν ποιος έδωσε την εντολή. Λένε ψέματα τη στιγμή που στα «μπάζα» της σύγκρουσης, όπου μεταφέρθηκαν αστραπιαία σε ιδιωτικό χώρο στον Ευαγγελισμό Λάρισας, έχουν βρεθεί πάνω από 100 ευρήματα οστών και βιολογικού υλικού. Λένε ψέματα όταν υπουργοί και τα μιντιακά τους υποχείρια- φερέφωνα, μιλάνε για μονταζιέρες στο οπτικοακουστικό υλικό που κυκλοφόρησε αποσπασματικά από την κλήση ενός θύματος στο 112 λέγοντας πως δεν έχει οξυγόνο, και προκλητικά με τον θρασύ φιλελεύθερο λόγο τους που μιλάει για τους αγώνες των συγγενών και των δικηγόρων τους αναφέροντας ότι αυτό που επιζητούν είναι αποζημιώσεις, μη σεβόμενοι ούτε τα αυτονόητα τόσο ως προς το πένθος αυτών των ανθρώπων όσο και τον αγώνα τους για απόδοση ευθυνών σε υψηλά ιστάμενους και αποκάλυψη ενός ολόκληρου διεφθαρμένου συστήματος. Χαρακτηριστική είναι και η χυδαία επίθεση που δέχεται η κα. Καρυστιανού η οποία έχει σαφείς σεξιστικές προεκτάσεις, μιας και από την μια της υποδεικνύουν ένα βουβό πένθος και από την άλλη τον τρόπο αμφίεσης μιας μάνας που έχασε το παιδί της. Ακόμη, αποποιούνται τις ευθύνες του κρατικού ελέγχου στο κεφάλαιο και τον ιδιωτικό τομέα - όπως άλλωστε δήλωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης, το κράτος, είναι μόνο υπεύθυνο για τη θέσπιση νομοθεσιών και ελέγχου της εφαρμογής της νομιμότητας και όχι για την κρατική παρέμβαση στην παρανομία! Λένε ψέματα αφού μιλάνε για ανάπτυξη τη στιγμή που καταστρέφουν τη δημόσια υγεία και εξοντώνουν χρόνια τώρα το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, μέσω των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας, όταν ασθενείς περιμένουν σε λίστες χειρουργείων για χρόνια με την απάντηση της κυβέρνησης να είναι τα επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία, όταν νοσηλεύονται άνθρωποι σε διαδρόμους νοσοκομείων, όταν είναι αναγκαίο το προσωπικό και δεν γίνονται προσλήψεις, αφού επενδύουν το δημόσιο χρήμα στον πολεμικό προϋπολογισμό για τη συμμετοχή της χώρας σε γενοκτονίες και εγκλήματα, όπως της Πύλου και εκατοντάδες άλλα που έχουν γεμίσει το Αιγαίο με κορμιά μεταναστριών και μεταναστών. Λένε ψέματα υποβαθμίζοντας τις ζωές μας καθημερινά, με νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση της 6ημερης εργασίας, και για τη δυνατότητα να εργάζεται ένα άτομο νόμιμα 16 ώρες την ημέρα, επειδή δεν του φτάνει ο μισθός για να ζήσει, διευκολύνοντας τα αφεντικά να πλουτίζουν στις πλάτες της εργατικής τάξης, όταν έχουμε ήδη 25 εργατικά δυστυχήματα για το 2025, όταν οι μπάτσοι επιτίθενται σφόδρα στις τελευταίες διαδηλώσεις της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο ,με τα ΜΜΕ να σβήνουν τις κάμερες μπροστά στην κτηνωδία που λέγεται αστυνομία. Λένε ψέματα ψηφίζοντας νομοσχέδια, όπως ο Νέος Ποινικός, με σκοπό την καταστολή και την αυστηροποίηση των ποινών επικαλούμενοι την «τάξη και την ασφάλεια» που οι ίδιοι διαρρηγνύουν καθημερινά. Λένε ψέματα κλείνοντας στη φυλακή αγωνιστές και αγωνίστριες χωρίς στοιχεία. Λένε ψέματα για την προστασία των επιζώσων/επιζώντων έμφυλης βίας, των θηλυκοτήτων που είναι παγιδευμένα σε κυκλώματα trafficking με τη συναίνεση και τη συγκάλυψη του ελληνικού κράτους όπως την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό ή της Ε. από την Ηλιούπολη. Όπως τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα μπροστά από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων. Όπως τον βιασμό της 19χρονης μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας. Όπως τις τόσες γυναικοκτονίες που διαπράχθηκαν με την άρνηση της ΕΛ.ΑΣ. να προστατέψει τις επιζώσες που κατήγγειλαν -πολλές ή και δεκάδες φορές τους συζύγους τους για ενδοοικογενειακή βία. Συνεχώς ακούμε το αφήγημα πως το ζήτημα θα λυθεί μέσω της δικαιοσύνης και ότι γι' αυτό είναι υπεύθυνη η δικαστική αρχή και όχι οι διαδηλωτές/τριες. Με αυτόν τον τρόπο τονίζεται ο υποτιθέμενος ανεξάρτητος ρόλος της δικαιοσύνης που καμιά σχέση δεν έχει με το κράτος και το κεφάλαιο σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Όμως εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως η αστική δικαιοσύνη είναι ταξική και όχι ανεξάρτητη, καθώς δεν αγωνιά για την απόδοση δικαιοσύνης σύμφωνα με τις ανάγκες των καταπιεσμένων αλλά πολλές φορές εμπλέκεται σε κυκλώματα διαφθοράς και προστασίας των προνομιούχων και πολιτικών προσώπων. Είναι η ίδια δικαιοσύνη που επανατραυματίζει τα επιζώντα έμφυλης βίας και τα μεταναστά στα δικαστήρια. Στην πραγματικότητα η δύναμη που έχουν οι από τα κάτω όταν απεργούν και συμμετέχουν σε πορείες είτε για τη διεκδίκηση αιτημάτων, είτε για την ανατροπή και αντίσταση στην ίδια την εξουσία, αποτελεί τρομακτική συνθήκη για το κράτος, το οποίο για να αυτοπροστατευτεί χρησιμοποιεί τους θεσμούς που το ίδιο ελέγχει, δικαστικές αρχές και αστυνομία. Στις 26 Ιανουαρίου εμείς βρεθήκαμε στον δρόμο να φωνάξουμε για τις νεκρές, τους νεκρούς και τα νεκρά της τάξης μας, που σκοτώθηκαν στον βωμό του κέρδους. Και θα βρεθούμε ξανά στον δρόμο στις 28/02/2025 και για όσες ακόμη φορές χρειαστεί, για όλους τους αγώνες που έχουμε να δώσουμε. Και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε από τα κάτω ,να οργανωνόμαστε στα σωματεία και τις συλλογικότητες, ώστε να συζητάμε και να διαμορφώνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στις καταπιεστικές συνθήκες εργασίας, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, τον κατακερματισμό του χρόνου μας, την εργασιακή επισφάλεια και εκμετάλλευση από το κεφάλαιο και να φροντίζουμε να αναδεικνύουμε και να δημοσιοποιούμε συλλογικά τις αυθαιρεσίες κράτους και κεφαλαίου χωρίς φόβο. Η συμμετοχή μας σε απεργίες και η οργάνωση μας σε συλλογικότητες αποτελούν τη σαφή άρνηση μας να ζήσουμε μια ζωή υπηρετώντας τη συσσώρευση του κέρδους, διακινδυνεύοντας πολλές φορές και την ίδια τη ζωή μας. Λειτουργούν ως ανάχωμα στην επέκταση του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και απειλή για τους καταπιεστές μας.Για εμάς δικαιοσύνη δεν σημαίνει μόνο η εκδίκαση των ενόχων. Δικαιοσύνη δεν είναι για εμάς μόνο η παραίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ή της Νέας Δημοκρατίας ολότελα, και η αντικατάσταση αυτών με κάποιο άλλο κόμμα για να μας διοικεί και να διατηρεί και διαιωνίζει τις πολλαπλές καταπιέσεις που βιώνουμε καθημερινά. Το ζήτημα της αλλαγής για εμάς δεν περιορίζεται στα στενά όρια της αστικής «δημοκρατίας», αλλά αφορά την αλλαγή της ίδιας της άσκησης της πολιτικής ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό αμφισβητώντας όλες τις σχέσεις εξουσίας που αυτά γεννούν. Δεν ζητάμε ένα καλύτερο κράτος, καθώς δεν ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μέσα από την ανάθεση της ζωής μας σε θεσμούς και κάθε είδους εξουσίας θα έρθει ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Θέλουμε να έχουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, χωρίς να περιχαρακώνονται από την πατριαρχία, το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία. Η αλλαγή της καθημερινότητάς μας μπορεί να υπάρξει μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συλλογικοποίησης και οργάνωσης, όπου εμείς τα ίδια θα παίρνουμε αποφάσεις για τις ζωές μας. Το πολιτικό να γίνει ξανά πολιτικό με τους δικούς μας όρους. Ο κοινωνικός έλεγχος να είναι η απάντηση μας στις λογικές αποπολιτικοποίησης που το ίδιο το νεοφιλελεύθερο σύστημα προωθεί για να αποτρέπει την κοινωνική βάση από διεκδικήσεις και αντιστάσεις. Όπως συμβαίνει και με τα Τέμπη που η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της, αλλά και τα ΜΜΕ, αποκαλούν τις κινητοποιήσεις του κόσμου είτε ως αδικαιολόγητη οργή και καταπάτηση της δημοκρατίας (τους), είτε ως μία οργισμένη μάζα χωρίς προτάγματα που το μόνο που ζητά είναι εκδίκηση.Οι από τα κάτω κινητοποιήσεις και ο ξεσηκωμός για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη χρειάζεται να συνενωθούν με όλους τους άλλους αγώνες που δίνονται σήμερα, διότι ο αγώνας είναι ένας, απέναντι στη γενικότερη υποτίμηση, απαξίωση και ευτελισμό των ζωών μας μέσα στη βίαιη πραγματικότητα που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, η καταστολή, οι δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα και ο εγκλεισμός τους στα camps, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών, του ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών, η εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων, η κακοπληρωμένη εργασία, οι πλειστηριασμοί είναι αποτελέσματα διαπλεκόμενων καταπιεστικών συστημάτων με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπα και με τα οποία συγκρουόμαστε.

Ενιαίος δημόσιος σιδηρόδρομος.

Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

Να γίνει η λύπη μας οργή που θα γεμίσει τους δρόμους.

Να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα από το χέρι του κράτους και του κεφαλαίου.

Να υψώσουμε τα δικά μας αναχώματα στη θανατοπολιτική τους.

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών

-Προσυγκέντρωση Καμάρα 10πμ

-Συγκέντρωση Άγαλμα Βενιζέλου 11πμ

Εικόνες:

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1634314/

πηγή : email που λάβαμε στις 27 Φεβρουαρίου 13h

Απεργιακή πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, Παρασκευή 28/2, Άγαλμα Βενιζέλου 11:00

Δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 28/02 από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο με τη σύγκρουση δύο τρένων έχασαν τις ζωές τους 57 άνθρωποι. Δύο χρόνια μετά και με τις πρόσφατες αποκαλύψεις και τα νέα δεδομένα που προκύπτουν σχετικά με τη σύγκρουση, βλέπουμε μια συνεχή αναφορά του εγκλήματος στον δημόσιο διάλογο, με την κουβέντα να κινείται γύρω από τα τεχνικά χαρακτηριστικά του εγκλήματος: τι παράνομο φορτίο περιείχε το τρένο, ποιανού είναι, ποια κυβέρνηση ευθύνεται περισσότερο για το έγκλημα, ποιος διέταξε το μπάζωμα, τι συμβαίνει με τα βίντεο και άλλα. Ταυτόχρονα, κυριαρχεί το συναισθηματικό στοιχείο, και βλέπουμε τον αγώνα αυτό να έχει πλέον ως βασικό αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης σε κάποια δικαστική αίθουσα. Όπως όλα δείχνουν υπάρχει μια προσπάθεια συγκάλυψης από την κυβέρνηση στην οποία οφείλουμε να εναντιωθούμε. Ωστόσο, εμείς τονίζουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι η διαχείριση του θανάτου, αλλά ο θάνατος ο ίδιος, ένας θάνατος που δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σάπιου συστήματος στο οποίο ζούμε, ένα σύστημα το οποίο βασίζεται στη λογική του κέρδους. Η συντήρηση των δομών του σιδηροδρομικού δικτύου, τα συστήματα ασφαλείας, η επαρκής στελέχωση είναι κοστοβόρες διαδικασίες γι' αυτό και είναι ανύπαρκτες, αφού στοιχεία βασικά για την ομαλή λειτουργία των σιδηροδρόμων δεν συνάδουν με το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο επιδιώκει πάντα την μέγιστη κερδοφορία. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι η αφορμή για τη δημιουργία ενός εθνικού αφηγήματος και μιας Ελλάδας ισχυρής όπως προσπαθούν να το καπιλευθούν οι διάφοροι πατριώτες, τα μετα-φασιστικά κόμματα και οργανώσεις, αλλά είναι απόρροια της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής και της κοστολόγησής της με βάση το κέρδος, μία υποτίμηση που βιώνει η τάξη μας τόσο στις κρατικές όσο και στις ιδιωτικές παροχές. Για εμάς οι αγώνες πρέπει να βασίζονται στο πως όλα αυτά επηρεάζουν την ζωή μας άμεσα, και όχι σε μία θεωρητική αντιπαράθεση που καταλήγει απλά σε ένα αίτημα για ένα πιο υγιές, πιο φιλάνθρωπο κράτος. Η υποτίμηση αυτή είναι ένα μοτίβο καθόλου πρωτοφανές αλλά συνδέει το έγκλημα στα Τέμπη, με το ναυάγιο της Πύλου, με τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες, την υποβάθμιση του ΕΣΥ, τις δολοφονίες Ρομά από μπάτσους, τους πολέμους και τις γενοκτονίες. Για όλους αυτούς τους λόγους, ας αγωνιστούμε, ας πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, ας πλημμυρίσουμε τους δρόμους, δείχνοντάς τους πως δεν έχουμε εθνικό πένθος αλλά βρισκόμαστε σε ταξικό πόλεμο.

Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα

Δεν έχουμε εθνικό πένθος, έχουμε ταξικό πόλεμο

Τα κέρδη τους, οι ζωές μας

Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και τους Μηχανολόγους

28/02 ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 11.00 Άγαλμα Βενιζέλου

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Γιατί μπορούμε να αντιπαλέψουμε το τέρας της εξουσίας μόνο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μας, τον δρόμο, τις καταλήψεις...

Γιατί καμιά κυβέρνηση και κανένας θεσμός τους δεν θα μπορούσε ποτέ να επιφέρει "τάξη" και δικαιοσύνη, γιατί η τάξη αυτή ξεπηδάει και τροφοδοτείται από την υποταγή, εκφράζεται με τα Τέμπη, την Πύλο, το Νόβι Σαντ και το Μάτι, με τα pushbacks, τις συγκαλύψεις παιδοβιαστών, με τον πόλεμο, με τις κρατικές δολοφονίες του Γρηγορόπουλου, Καλτεζά, Κανελλοπούλου, Σαμπάνη, Φραγκούλη, Ζακ/Zackie Oh, Μανιουδάκη, Βασίλη Μάγγου, Καμράν, με την ολοένα και πιο σφιχτή "θηλιά" των ιδιωτικοποιήσεων και της ακρίβειας... Γιατί όσο υπάρχουν τα κέρδη τους, υπάρχουν με ρίσκο τις ζωές μας... Γιατί απέναντι στα κάθε Ωνάσεια, τα πειθαρχικά και τις διαγραφές εμείς θα σπέρνουμε την αλληλεγγύη, θα προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και στο σήμερα πιο επιτακτικά από ποτέ θα αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος- δολοφόνο για την δικαιοσύνη!

Γι' αυτό τον λόγο υψώνουμε τη φωνή μας: Σε αυτούς του δρόμους, σ' αυτή τη κοινωνία, οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία…

Απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, ΜΜΕ, δικαστικούς, μπάτσους, πολιτικούς που συγκαλύπτουν τις κρατικές δολοφονίες να αγωνιστούμε για την ζωή!

Η ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

11:00 Άγαλμα Βενιζέλου

Γενική Απεργία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

Δεν ήταν ατύχημα και δεν έχουμε αυταπάτες για την πολιτική της εκμετάλλευσης και του θανάτου.

Συμπληρώνονται δύο χρόνια από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη και δύο χρόνια όπου κράτος, κεφάλαιο, δικαστικές αρχές, μπάτσοι και ΜΜΕ συγκαλύπτουν το έγκλημα που έχουν διαπράξει. Η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών και το «εμπόρευμα» της μίας προκάλεσε το θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων, αποδεικνύοντας με τον χειρότερο τρόπο πώς οι ζωές μας παίζονται κορώνα γράμματα καθημερινά, για το κέρδος και την εκμετάλλευση. Δεν είχε πολύ καιρό που το σωματείο των μηχανοδηγών είχε προειδοποιήσει για το ατύχημα που επρόκειτο να γίνει και διαμαρτύρονταν για το αναξιόπιστο σύστημα ελέγχου ασφαλείας. Τόσα χρόνια, η λειτουργία των τρένων γινόταν "manual" αν και η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο βρίσκεται το delivery που έχουμε παραγγείλει. Παρά τις παρεμβάσεις όμως, ακολούθησε αποσιώπηση και αδιαφορία, ενώ κρίθηκαν παράνομες οι απεργίες των εργαζομένων. Προκειμένου λοιπόν να μην βρεθούν προ των ευθυνών τους, μίλησαν για ανθρώπινο λάθος, έσπευσαν να καλύψουν οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο μπαζώνοντας το σημείο, αλλοιώνοντας βίντεο, αποκρύπτοντας ηχητικά, απειλώντας όσους προσπαθούν να δώσουν φως στην υπόθεση.

Δολοφονίες, trafficking, παιδοβιασμοί, πνιγμοί μεταναστών, φτώχεια και εκμετάλλευση

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΦΙΑ

Πόσο τυχαίοι είναι οι θάνατοι ανθρώπων που δε κατάφεραν να φτάσουν στο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης ασθενοφόρων; Πόσο τυχαία είναι τα εργατικά ατυχήματα λόγω υποχρηματοδότησης υποδομών; Πόσο τυχαίο είναι ότι η Μεσόγειος έχει καταντήσει νεκροταφείο πνιγμένων μεταναστ(ρι)ών; Πόσο τυχαίες είναι οι σφαίρες μπάτσων που βρίσκουν στο ψαχνό ανήλικους Ρομά; Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ήταν τυχαίοι οι θάνατοι 104 ανθρώπων στη φωτιά στο Μάτι; Ή μήπως οι καταστροφές στον Θεσσαλικό Κάμπο από τις πλημμύρες και τα καμένα βουνά από τις πυρκαγιές; Οι 600 και παραπάνω πρόσφυγες και μετανάστριες που πέθαναν στην Πύλο ήταν κάτι τυχαίο; Εμείς είμαστε σίγουροι ότι όχι μόνο δεν είναι τυχαία και μεμονωμένα γεγονότα, αλλά όλα βασίζονται στην ύπαρξη αυτού του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος και των οργάνων που το επιτελούν και στη συγκάλυψη που έρχεται ύστερα.

Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα επενδύει σε ό,τι μπορεί, ώστε οι λίγοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στις πλάτες των πολλών. Βασίζεται στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, επιτίθεται και επιβάλεται ολομέτωπα στη πλειοψηφία της κοινωνίας. Από την όξυνση του πολέμου διεθνώς, τη σωματεμπορία, τους (παιδο)βιασμούς, τα κολαστήριο στον Έβρο και στα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, τις επιθέσεις φασιστών, το λαθρεμπόρια όπλων, ναρκωτικών, ορυκτών πρώτων υλών, μέχρι την αστική δικαιοσύνη που αθωώνει όλους αυτούς τους πολιτικούς-μαφιόζους, μπράβους του συστήματος και τους μπάτσους, φανερώνεται η χρεοκοπία του και ότι το μόνο που υπόσχεται είναι περισσότερη φτώχεια, πόλεμο και θάνατο.

Από την άλλη, το κράτος επιλέγει την ώρα που χιλιάδες κόσμος διαδηλώνει για το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, να πνίγει τις συγκεντρώσεις με δακρυγόνα, να τραυματίζει και να συλλαμβάνει κόσμο. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που μας βρίσκει προ εκπλήξεως αφού γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος. Σε όλες τις εκφάνσεις της, η καταστολή έχει μοναδικό σκοπό την φίμωση και την τρομοκράτηση αυτών που αντιλαμβάνονται την καταπίεση που δέχονται και εκφράζουν την οργή τους. Οι κινήσεις αυτές δεν έχουν σταματημό, από το άσυλο μέχρι τα αστικά κέντρα η αστυνομοκρατία ακμάζει.

Η επίθεση στη Παιδεία, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων

Η κατάργηση του άρθρου 16 που υπερασπίζεται την δημόσια και δωρεάν παιδεία, η εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων με αυτών των ΑΕΙ ,το προεδρικό διάταγμα 85, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, ο νόμος 4777 -που αποτέλεσε σημείο τομής των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων-, η ανάθεση δημόσιων αγαθών του πανεπιστημίου σε αισχροκερδείς εταιρίες, όπως για παράδειγμα η λέσχη που στα περισσότερα ιδρύματα λειτουργεί εξ ολοκλήρου από ιδιώτες που μόνος τους σκοπός είναι να αντλήσουν υπεραξία, πετώντας εκτός μερίδιο φοιτητών/τριών η χρεώνοντας το φαγητό, η συνεχής υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών υποδομών είναι μια λίστα χρόνιων κρατικών μεθοδεύσεων που έχει χτίσει έως τώρα τον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζώων μας.

Η επίθεση που δεχόμαστε ως φοιτήτριες/φοιτητές δεν περιορίζεται όμως μόνο στην υποτίμηση των δημοσίων ιδρυμάτων. Πρυτανικες αρχές και κράτος πασχίζουν για την αποριζοσπαστικοποίηση μας, την διάλυση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μέσα στα πανεπιστήμια με την κατάργηση του ασύλου, κεκτημένο αγώνων από το '73, λοκ-αουτ και κλειδώματα σχολών, εκκενώσεις στεκιών, στοχοποίηση φοιτητ(ρι)ών με ενεργή πολιτική δράση, πειθαρχικά και διαγραφές. Αυτές οι εκβιαστικές ενέργειες, επιτάσσουν ένα αποστειρωμένο ακαδημαϊκό περιβάλλον που θα εξυπηρετεί το κυρίαρχο αφήγημα του ανταγωνισμού, της καριέρας και της εξατομίκευσης και δεν θα αφήνει χώρο για την πραγματική μας ανάγκη να κοινωνικοποιηθούμε και να δράσουμε πολιτικά.

Ακόμη, μεγάλη επίθεση δέχονται οι εκπαιδευτικοί, τους οποίους έρχεται να χτυπήσουν τα προαναφερθέντα νομοσχέδια. Οι αξιολογήσεις και τα πειθαρχικά είναι λίγα από τα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίζουν, όταν οι ίδιοι απεργούν και διαδηλώνουν. Συγκεκριμένα είδαμε δασκάλες/ους και καθηγήτριες/ες να διώκονται με πειθαρχικά, λόγω της δημόσιας έκφρασης πιο "προοδευτικών" αντιλήψεων. Για παράδειγμα μια δασκάλα δημοτικού δέχτηκε εισβολή από αστυνομικό την ώρα του σχολείου για να της δοθεί κλήτευση σε πειθαρχική δίωξη λόγω της επιλογής της να απεργήσει.

Σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, μέσα μαζικής μεταφοράς αν και πλήρως παρατημένα από τη κρατική μέριμνα, γίνονται σιγά σιγά εμπόρευμα και διαχειρίζονται από χρηματοδότες και επιχειρήσεις. Την πλήρη εμπορευματοποίηση της παιδείας σηματοδοτεί η ίδρυση των Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων (ΔΗΜ.Ω.Σ), όπου θα αποκλείει μαθητές κατώτερης οικονομικής τάξης, οξύνοντας τις ανισότητες και τον ανταγωνισμό από μικρή ηλικία. Πλέον η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ευτελίζεται αξιακά με απώτερο σκοπό την αδρανοποίηση των συνειδήσεων.

Ταυχτόχρονα με τη παιδεία, εδώ και πολλά χρόνια η δημόσια υγεία υποχρηματοδοτείται και ιδιωτικοποιείται με αποτέλεσμα το 2021 με την πανδημική κρίση να είναι ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολλών, γεγονός που οδήγησε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν για την περίθαλψη τους, να πεθαίνουν. Επίσης με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εδώ και κάποια χρόνια παρατηρούμε την ανημπορία των περισσότερων οικογενειών να ανταπεξέλθουν στην τρομακτική αύξηση της τιμής της ενέργειας. Όλα οδεύουν στην ιδιωτικοποίηση τους και κατ' επέκταση στον έλεγχο τους από επενδυτές που δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα όσα ζούμε δεν είναι τυχαία, ούτε ευθύνεται κάποιο κακό ριζικό. Σε αυτόν κρατικοκαπιταλιστικό κόσμο, καμία ζωή δεν έχει μοίρα στον ήλιο. Όμως εμείς ξέρουμε ότι "έχουμε, τη δική μας μοίρα". Και αυτή προκύπτει από τις επιθετικές, οργανωμένες, ριζοσπαστικές απαντήσεις που δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε στο δρόμο καθημερινά. Μέσω των καταλήψεων, που δίνουν υλική υπόσταση στον αγώνα ασκούμε πίεση προκειμένου να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν. Μέσω των γενικών συνελεύσεων και των απεργιών, μέσω των διαδηλώσεων θα συναντηθούμε με τους εργαζόμενους προκειμένου να διεκδικήσουμε ζωή με αξιοπρέπεια.

Δεν έχουμε αυταπάτες για το ότι όλοι όσοι είναι υπαίτιοι, δε θα καταδικαστούν ποτέ από ένα σύστημα που ελέγχουν οι ίδιοι. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε ότι αν πέσει η κυβέρνηση θα υπάρξει κοινωνική αλλαγή, αφού όπως και να χρωματίζεται η εξουσία, δε παύει να είναι εξουσία και άρα βαθιά καταπιεστική, αυταρχική, δολοφονική. Ωστόσο, όπως δείχνει η ιστορία, η πραγματική αντίσταση είναι κοινωνική και ταξική και οι απαντήσεις δίνονται στο δρόμο. Παίρνουμε το παράδειγμα των φοιτητ(ρι)ών της Σερβίας που από τον Νοέμβριο έχουν καταλάβει τις σχολές τους και διαδηλώνουν δεκάδες χιλιάδες και υπό το πρίσμα αυτό να κινηθούμε και εμείς. Όπως στις 26 Ιανουαρίου που πανελλαδικά 10δες χιλιάδες πλαισίωσαν τα καλέσματα έτσι και τώρα στις 28 Φλεβάρη, με γενική απεργία και καταλήψεις σχολών δομούμε τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη. ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΑ.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΠΟΡΕΙΕΣ, ΑΠΕΡΓΕΙΕΣ

ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ