kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία: 8η Μαρτη ημερα αντιστασης & αγωνα

8η ΜΑΡΤΗ

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΑΡΧΙΑ

Πορεία Σάββατο 8/03 στις 11:30 Καμαρα

Ελεύθερες γυναίκες της Συλλογικότητας για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχικής Πολιτικής οργάνωσης

8η Μάρτη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα

Από την Παλαιστίνη, τη Ροτζάβα, το Ιράν ως το Σουδάν, το Μεξικό και όλη τη Γη...

Ενάντια σε σύνορα, στρατόπεδα, πόλεμο, τράφικινγκ, γυναικοκτονίες, βιασμούς, καταστολή, εκμετάλλευση

Ειμαστε πολλές, δεν κάνουμε ησυχία

Θα κάψουμε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία

Οργάνωση και αγώνας

Για τη χειραφέτηση και την αναρχία

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αθήνα: Σταδίου - Άγαλμα Κολοκοτρώνη, 13.30 | Θεσ/νίκη: Καμάρα, 11.30

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - ΟΣ

πηγή : email που λάβαμε στις 25 Φεβρουαρίου 17h

8Η ΜΑΡΤΗ - ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Κάλεσμα σε συγκέντρωση - πορεία: Σάββατο 8 Μαρτίου, 11:30 Καμάρα

Στον δρόμο του αγώνα ενάντια στον θάνατο, τον πόλεμο και την φτώχεια, τα κυκλώματα trafficking, τους βιασμούς, τους παιδοβιασμούς, την ενδοοικογενειακή βία. Χτίζοντας αντιστάσεις, για έναν κόσμο ελευθερίας. Να διατηρήσουμε ζωντανή την συλλογική μνήμη των γυναικείων αγώνων και αντιστάσεων που είναι βαμμένοι με αίμα. Η 8η Μάρτη δεν είναι η μέρα της γυναίκας. Είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, γυναίκες που βίωναν με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση, εξεγείρονται άγρια δίνοντας μαχητικούς αγώνες. Οι αγώνες εκείνοι που δόθηκαν ενάντια σε ένα σύστημα βίας και εκμετάλλευσης μας δείχνουν σήμερα τον δρόμο που θέλουμε να ανοίξουμε. Έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει όχι απλά σε ένα αίτημα των γυναικών για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας, όπως συστηματικά αναδεικνύεται το αίτημα αυτό από τον καθεστωτικό φεμινισμό και τον κυρίαρχο εξουσιαστικό χώρο. Η γυναικεία χειραφέτηση είναι ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω, ο οποίος έχει στόχο την διάλυση του πατριαρχικού συστήματος, ως κομμάτι του κρατικής και καπιταλιστικής εξουσίας.

Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μέσα σε μια συγκυρία που ο κόσμος εξεγείρεται απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών αναδεικνύοντας την εγκληματική φύση κράτους και καπιταλισμού, ενώ παράλληλα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις γυναίκες που πολεμούν για την ελευθερία τους στην Παλαιστίνη αλλά και στα εδάφη της Ροζάβα, αντιστεκόμενες στη βία που τους περιβάλλει.

Τα περιστατικά έμφυλης βίας, όπως ξυλοδαρμοί, βιασμοί, γυναικοκτονίες και υποθέσεις trafficking αυξάνονται τα τελευταία χρόνια σε βαθμό που αποτελούν καθημερινότητα για χιλιάδες γυναίκες. Το 2024, μετρήσαμε 16 γυναίκες που δολοφονήθηκαν. Ήδη, ενώ βρισκόμαστε στις αρχές του 2025, μετράμε δύο γυναικοκτονίες. Την 40χρονη Ευγενία, η οποία υπήρξε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της στα τέλη Οκτωβρίου και κατέληξε από τα τραύματά της στις 3 Ιανουαρίου και την γυναίκα στις Σέρρες που την έπνιξε ο σύζυγός της. Όμως, η έμφυλη βία διακρίνεται και μέσα από την 34χρονη γυναίκα μετανάστρια στο ΚΥΤ της Μαλακάσας που βιαζόταν και βασανιζόταν συστηματικά από ομοεθνή της, από την 52χρονη στην Κάρυστο που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της και νοσηλευόταν με βαριά τραύματα αλλά και από την γυναίκα στα Γιαννένα, η οποία προκειμένου να ξεφύγει από τον σύντροφό της που την καταδίωκε αναγκάστηκε να πηδήξει από τον φωταγωγό του σπιτιού της και επέζησε. Παράλληλα βρισκόμαστε στη μέση της υπόθεσης trafficking της Ηλιούπολης, με το εφετείο να συνεχίζεται, ένας αγώνας της Ε. απέναντι σε κράτος, μαφία και μπάτσους, όλων των καθαρμάτων που συνεργάζονται και τρομοκρατούν όσες αποφασίζουν να σπάσουν την σιωπή. Από την υπόθεση της Κυριακής Γρίβα, η οποία δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της με την συνέργεια της αστυνομίας, αφού αρνήθηκαν να την προστατέψουν, καθώς "τα περιπολικά δεν είναι ταξί", από την υπόθεση trafficking της τότε 12χρονης, που εκδιδόταν συστηματικά από τον Ηλία Μίχο, άτομο με διασυνδέσεις στην Νέα Δημοκρατία μέχρι τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, το συμπέρασμα είναι ένα. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο κράτος, την αστική δικαιοσύνη και τους ένστολους δολοφόνους.

Κράτος, δικαστικοί θεσμοί και ένστολοι δολοφόνοι, διαθέτουν το μονοπώλιο της βίας, το οποίο δεν διστάζουν να εξαπολύουν πάνω στα σώματά των γυναικών, των εργατριών, των μεταναστριών, σε όλες τις καταπιεσμένες αλλά και σε όσες διαδηλώνουν, καθώς έχουμε έρθει αντιμέτωπες με δεκάδες περιστατικά ξυλοδαρμού διαδηλωτριών. Όσοι έχουν την εξουσία, την ασκούν εις βάρος των καταπιεσμένων και την ασκούν ανενόχλητοι, κανένας θεσμός δεν τους αγγίζει, γιατί οι θεσμοί τους ανήκουν. Αυτοί πράττουν και τα ΜΜΕ με την δικαστική εξουσία ξεπλένουν, ρίχνουν το φταίξιμο στα θύματα, τα συκοφαντούν και τα φέρνουν σε διαδικασία να αποδείξουν τα αυτονόητα. Σε ένα τέτοιο σάπιο σύστημα, το μήνυμα που περνούν είναι ένα. Δεν θα βρεις το δίκιο σου, ακόμη και αν μιλήσεις, ακόμη και αν καταθέσεις μπροστά στους βιαστές και τους κακοποιητές σου. Γιατί θα συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ή θα πέσουν στα μαλακά, ενώ αν αποδοθεί δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου περίεργο λίγο μετά να αφεθούν πάλι ελεύθεροι χωρίς να έχουν εκτίσει την ποινή τους.

Ως αναρχικές και αναρχικοί, απέναντι στο σύστημα κράτους, καπιταλισμού και πατριαρχίας, οφείλουμε να δώσουμε ισχυρές απαντήσεις. Να δουλέψουμε για την γυναικεία χειραφέτηση, να δημιουργήσουμε δομές αγώνα και συλλογικοποίησης, δομές των από τα κάτω, των εκμεταλλευόμενων αυτής της κοινωνίας, να περάσουμε στην αντεπίθεση και να γκρεμίσουμε τα συστήματα της βίας και της καταπίεσης. Για μια κοινωνία αξιοπρέπειας και ελευθερίας, όπου η έμφυλη βία δεν θα είναι καθεστώς και μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες θα πάψει να αποτελεί καθημερινότητα.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ ΒΙΑ - ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΗΝ Ε., ΤΗΝ 12ΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Liberatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή αλλά ημέρα μνήμης, αγώνα και διεκδικήσεων

Πιάνοντας το νήμα των αγώνων των θηλυκοτήτων, από την πρώτη απεργία των εργατριών το 1804, μέχρι και σήμερα, οποιαδήποτε κατάκτηση μας είναι αποτέλεσμα αγώνων και οπισθοχώρηση της εξουσίας μπροστά σε αυτούς, γι' αυτό οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Κάποιες από τις κατακτήσεις αυτές είναι αποτέλεσμα των απεργιών, των διαδηλώσεων και τη δημιουργία γυναικείων σωματείων από τη μεγάλη Βρετανία μέχρι τις ΗΠΑ. Είναι αποτέλεσμα του ξεσηκωμού και των μακροχρόνιων κινητοποιήσεων των εργατριών που εναντιώθηκαν στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στην υποτίμηση των ζώων τους από τα αφεντικά. Παρόλα αυτά η εξουσία δεν σταμάτησε πότε να προσπαθεί να πάρει πίσω τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες.

Ερχόμενα στο σήμερα, αποτελεί γεγονός ότι οι ζωές μας εξακολουθούν να μην έχουν σημασία για το κεφάλαιο και την εξουσία, με τρανά παραδείγματα τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου εντός ελλαδικού χώρου, με πολέμους και γενοκτονίες εκτός, κάνοντας τους αγώνες μας να είναι ακόμα πιο επίκαιρους και επιτακτικούς ενάντια στο σύστημα που γεννά πατριαρχία, θάνατο και εκμετάλλευση. Είναι η ακροδεξιά ρητορική και η νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, που εγκολπώνονται στις κυβερνήσεις παγκοσμίως οι οποίες δεν διστάζουν να θυσιάζουν ακόμα και τις ζωές μας στον βωμό του κέρδους και να απειλούν τις κατακτήσεις μας, καθώς μας θέλουν συμμορφωμένες και πειθήνιες να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Μια από τις κατακτήσεις που απειλείται στο σήμερα, και αφορά σημαντικούς αγώνες των θηλυκοτήτων, είναι το δικαίωμα στις αμβλώσεις. Μία κατάκτηση που ενώ την θεωρούμε δεδομένη τουλάχιστον μέχρι σήμερα στη χώρα μας, βλέπουμε ωστόσο να αμφισβητείται με νέους νόμους που θέτουν απαγορεύσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ε.Ε. Νομοθεσίες που απειλούν την αυτοδιάθεση μας και ωθούν σε παράνομες και επικίνδυνες επεμβάσεις με αρνητικές συνέπειες στα σώματα και την ψυχική υγεία μας.

Η υποτίμηση της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας και της ζωής μας ολόκληρης γιγαντώνεται στα σώματα των θηλυκοτήτων με την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του, που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει και συγκαλύπτει παιδοβιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους. Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και διατρανώνουν ότι συντελούν ενεργά στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, επειδή έφτιαξαν …το panic button. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους.

Επιπλέον, μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε θεωρούν ως περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και δέχονται διαρκή υποτίμηση και βία. Πρόσφατο παράδειγμα η τρανσφοβική επίθεση στα δυο queer άτομα στην Αριστοτέλους, που μας δείχνει ότι ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος σε όλους και όλα το ίδιο. Ένας ακόμα διαχωρισμός που έρχεται από τα πάνω ακούγοντας θεσμικούς φορείς να αναφέρονται και να αποδέχονται μόνο δύο φύλα και να ενισχύουν το αφήγημα της ετεροκανονικότητας, κανονικοποιώντας και διαχέοντας στην κοινωνία τη σεξιστική ρητορική, την τρανσφοβία και την ομοφοβία.

΄Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.

Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες.

Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση.

Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας. Καμία ανοχή σε τρανσοφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις και συμπεριφορές.

Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια, σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης.

Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση.

Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ.

Διεκδικούμε δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία και ελεύθερες και δωρεάν αμβλώσεις για όσα άτομα το επιθυμούν.

Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία όπου η αυτοδιάθεση του ατόμου θα είναι αυτονόητη, που η επιλογή διακοπής κύησης δε θα είναι κοινωνικά ενοχοποιημένη.

Να μην αφήσουμε τα θύματα trafficking μόνα τους απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των κακοποιητών τους.

Απέναντι στο καθεστώς διαίρεσης που προσπαθεί να επιβάλλει η εξουσία αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.

Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola

rabbiaviola.blackblogs.org

ΚΑΛΕΣΜΑ

Αν αφαιρούσαμε από την 8η Μάρτη τις εικόνες με τις ανθοδέσμες στα χέρια, τις διαφημίσεις για εκπτώσεις σε αρώματα και ρούχα, τις βιτρίνες με προτάσεις δώρων «για εκείνη», τι θα έμενε τελικά; Η 8η Μάρτη δεν είναι μια ακόμη εμπορευματική και καταναλωτική φιέστα. Αντιθέτως, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μέρα ξεκίνησε ως πράξη αντίστασης και ως ένας τρόπος για να ακουστούν οι φωνές των γυναικών, και έτσι σκοπεύουμε να παραμείνει.

Σε αυτόν τον καθημερινό πόλεμο που λέγεται πατριαρχία και κάποιοι τον θεωρούν αόρατο ή και παράλογο, εμείς επιλέγουμε να παίρνουμε θέση μάχης και επιμένουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο μαζί. Όχι για να γιορτάσουμε τις θηλυκότητες με τους όρους που θέτει η πατριαρχία, αλλά για να διαταράξουμε όλες τις έμφυλες επιτελέσεις που μας έχουν φορέσει και να ανοίξουμε χώρο για τα σώματά μας, για όλες τις εκφάνσεις της θηλυκότητας και του κουήρνες που έχουμε ανάγκη. Για να καταλάβουν πως είμαστε εδώ και δεν πάμε πουθενά. Να ενώσουμε τα τραύματα, τον πόνο, και την οργή που μας προκαλεί καθημερινά η πατριαρχία και να τα μετατρέψουμε σε αγώνες για χαρά, φροντίδα, κι ελευθερία.

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ

Δημιουργηθήκαμε το φθινόπωρο του 2024 στην Θεσσαλονίκη στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ έπειτα από ανοιχτό κάλεσμα. Η συνάντηση μας προέκυψε από την κοινή μας ανάγκη για τη δημιουργία μιας ομάδας και ενός σταθερού σημείου συνάντησης στην πόλη που να παράγει κουήρ και φεμινιστικό λόγο και δράση, τόσο για τις καταπιέσεις που βιώνουμε αλλά ακόμα περισσότερο για τις επιθυμίες μας. Ταυτόχρονα, αναλύοντας τη συγκυρία γύρω μας σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο βλέπουμε τις συγκρούσεις γύρω από το φύλο να λαμβάνουν νέα χαρακτηριστικά στην καθημερινότητα μας. Είτε μιλάμε για νομοθετικές αλλαγές και περιορισμούς σε αναπαραγωγικά δικαιώματα και άνοδο συντηρητικών ρητορικών στη δημόσια σφαίρα, είτε μιλάμε για ξεκάθαρες επιθέσεις στα σώματα μας καθώς οι έμφυλες επιτελέσεις που είτε δεν συμμορφώνονται στον κοινωνικό ρόλο τους είτε δεν χωράνε στο δυαδικό έμφυλο διαχωρισμό αντιμετωπίζονται ως υπαρξιακή απειλή.

Η συνέλευσή μας λειτουργεί στο πλαίσιο της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ. Θεωρούμε σημαντικό να διαμορφώνουμε κοινούς αγώνες και ριζωματικά δίκτυα μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, να δίνουμε κοινούς αγώνες για την απελευθέρωση από όλες εκείνες τις δομές που περιορίζουν την ύπαρξή μας. Νιώθουμε ότι οι ανησυχίες και τα όνειρά μας δεν χωράνε σε θεσμικά πλαίσια, κοινοβουλευτικά κουτάκια και ατομικούς δρόμους. Τα προβλήματά μας δεν λύνονται με νομοθετήματα, οι καταπιέσεις που δεχόμαστε δεν παύουν με ανακοινώσεις και δελτία τύπου. Οι επαναστάσεις μας είναι η καθημερινότητά μας, στις σχολές, στον χώρο εργασίας, στον δρόμο, ακόμα και στο ίδιο μας το σπίτι όπου προσπαθούμε να δομήσουμε διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις και δεσμούς μεταξύ μας και αντιμαχόμαστε συνεχώς τις έμφυλες απαιτήσεις και ό,τι αυτές συνεπάγονται, αναζητώντας ρωγμές μέσα από τις οποίες μπορούμε να αναπνεύσουμε και να φανταστούμε έναν διαφορετικό κόσμο.

Εμείς, από τη δική μας θέση, μιλάμε και οργανωνόμαστε μέσα σε κουήρ φεμινισμούς από τα κάτω. Γιατί κουήρ φεμινισμοί; Τι σημαίνει αυτό τέλος πάντων; Για εμάς, οι κουηρ φεμινισμοί δεν είναι κάτι σαφές και άκαμπτο· είναι ο τρόπος που επιλέγουμε καθημερινά να ζούμε τη ζωή μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας θέσης, είναι η μη-επιτέλεση των έμφυλων ρόλων που φορέσαμε και μας φόρεσαν. Το πάντρεμα του κουήρ με τους φεμινισμούς μας είναι απαραίτητο για να μπορέσουμε να καταπιαστούμε με τα ζητήματα που μας καταπιέζουν και μας πνίγουν, από μια οπτική γειωμένη στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Εκκινούμε από τα κουήρ και φεμινιστικά κινήματα που ήρθαν πριν από εμάς και ανατρέχουμε στα επαναστατικά εργαλεία που μας άφησαν, χωρίς όμως να τα προσεγγίζουμε άκριτα.

Οι κουηρ-φεμινισμοί για εμάς δεν είναι κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα που κατοικούμε, ούτε μπορεί να μειωθεί στο άθροισμα κάποιων επιμέρους ταυτοτήτων. Πιστεύουμε ότι οι ταυτότητες αποκτούν διττό χαρακτήρα και γίνονται πεδία μάχης. Στεκόμαστε απέναντι σε ένα σύστημα και σε μια κοινωνία, που κλέβει τα σώματα και τις επιθυμίες μας, και μας τα επιστρέφει πουλώντας τα σαν ακρωτηριασμένα και εξατομικευμένα μοντέλα ζωής. Παλεύουμε να επαναδιεκδικήσουμε την ταυτότητα ως κάτι δυναμικό, ως μια γλώσσα που θέλει να δώσει λέξεις στα όρια μας και να εκφράσει τις δυνατότητες μας. Για μας λοιπόν οι κουηρ φεμινισμοί είναι οι δικές μας γλώσσες, οι δικές μας πέτρες, οι δικές μας αφηγήσεις που συμπλέκουμε όταν αγγίζουμε η μία τα βιώματα και τις επιθυμίες του άλλου. Σπάζοντας την κυρίαρχη αφήγηση της κοινοτοπίας, του μονοσήμαντου και του βαρετού φτιάχνουμε τις δικές μας δονήσεις έμφυλης έκφρασης και τρόπους καθημερινής αντίστασης για τις ζωές που επιθυμούμε.

ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΟ

Αντιλαμβανόμαστε το φύλο, το σώμα, τη σεξουαλικότητα όχι ως one time events και μονοθεματικά, διακριτά αντικείμενα που συζητιούνται στο περιθώριο (εκδηλώσεων, συνελεύσεων), αλλά ως διαδικασίες και πεδία που διαπερνούν και διαπερνώνται από τα πολλαπλά δίκτυα ιστορικών, κοινωνικών, γλωσσικών συσχετισμών και κατασκευάζουν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Συνεπώς, επιθυμούμε να κατανοήσουμε τις διαδικασίες και τις σχέσεις μέσα στις οποίες κατασκευάζονται τα πεδία αυτά που διαμορφώνουν τις ζωές μας και να καταλάβουμε τους όρους φυσικοποίησής τους. Πώς η εδραίωση ενός τρόπου κατανόησης του κόσμου που βασίζεται σε δίπολα, όπως άντρας-γυναίκα, ιδιωτικό-δημόσιο, φυσικό-πολιτισμικό, λειτουργούν ως μορφές πειθάρχησης για τη διατήρηση των σχέσεων εξουσίας, καταπίεσης και της επιβεβλημένης ετεροκανονικής αναπαραγωγής. Φυσικά αναγνωρίζουμε ότι αυτό το φαινομενικά άκαμπτο δίπολο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από τον καπιταλισμό. Παρόλ' αυτά βλέπουμε πως στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής εντατικοποιείται και αναπλαισιώνεται σε δομές με κεντρική αυτή της πυρηνικής οικογένειας, η οποία συντηρείται από την άμισθη αναπαραγωγική εργασία των ατόμων που ταυτοποιούνται ως "γυναίκες".

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε αυτόν τον απαρέγκλιτο κανόνα χωρούσε και χωράει το καθένα. Εμείς αναγνωρίζουμε αυτές τις σχέσεις και επιθυμούμε την απενεργοποίηση των προβλεπόμενων και κανονιστικών συνάψεων. Επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ρήγματα στα καταπιεστικά δίπολα και να ενεργοποιήσουμε δίκτυα επιθυμίας, φαντασίας, έκφρασης, μοιράσματος και ελευθερίας ενάντια στις μονοσήμαντες δομές καταπίεσης που προτάσσουν τη βία και την καταστολή ως εργαλεία πειθάρχησης και κατευνασμού. Θέλουμε να εντείνουμε τις ήδη υπάρχουσες -μοριακές και συλλογικές- αρνήσεις μας που οραματίζονται το αδιανόητο και κυοφορούν δυνητικά στιγμές ανατροπής αυτού του άκαρδου κόσμου.

Για να μετατρέψουμε την επιθυμία μας που δε χωράει σε καλούπια, σε δράση.

Για να κάνουμε τους ψίθυρους κραυγή.

Calvaluna*

ομάδα για την ανάδυση/ανάδειξη του κουηρ-φεμινισμού

calvexaluna@riexseup.net

*επιμύθιο για την προέλευση του ονόματος

Είμαστε τα παιδιά της Σελήνης. Οι ζωντανές εκτρώσεις των μαγισσών. Είμαστε οι μύθοι και οι δεισιδαιμονίες για πλάσματα γεννημένα κάτω από το φεγγάρι, δίχως ανθρώπινη μορφή. Καλβαλούνες είναι όλες αυτές οι άμορφες ιδέες, που φέγγουν στο σκοτάδι και αγωνίζονται με λαχτάρα να γίνουν λόγια και να γεννηθούν.

calva·luna ή moon·calf, «αμβλωτική, άμορφη μάζα», από το 1560, αποδιδόμενη στην επίδραση της σελήνης · από moon (φεγγάρι) + calf (μοσχάρι). Αργότερα, στα τέλη του 16ου αιώνα, σημαίνει «παραμορφωμένο πλάσμα, τέρας»· από το 1620, χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ένα άτομο που είναι «ανόητο, ακίνδυνο, ονειροπόλο». Από το 2024 αποτελεί κουηρ φεμινιστική ομάδα που στεγάζεται στη κατάληψη της Φάμπρικας Υφανέτ.

Για όλα τα επιζώντα της έμφυλης βίας, τις εργάτριες, τα ανώμαλα, τις δολοφονημένες, τους έγκλειστους... Η οργή μας να γίνει ο τάφος Ελλήνων λεβεντών, αφεντικών και πατριαρχικών θεσμών!

Η 8η Μάρτη ως θεσμοποιημένη «ημέρα των γυναικών» έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες εκφυλιστεί σε μια καταναλωτική και συναισθηματική γιορτή όπου ευκαιριακά το κράτος, εταιρίες και οι άνδρες εκφράζουν τον υποτιθέμενο θαυμασμό τους για τις (cis) γυναίκες. Λησμονόνται οι μαζικοί ταξικοί εργατικοί αγώνες των κλωστοϋφαντουργών της Νέας Υόρκης του περασμένου αιώνα και επιβάλλονται όροι που μας ωθούν να υπάρξουμε ως καταναλωτικά όντα που οφείλουμε να ευγνωμονούμε το κράτος και τους άνδρες για όσα εμείς κατακτήσαμε αγωνιζόμενες.

Βλέπουμε σε αυτή την ημέρα μια ακόμα ευκαιρία να αναδείξουμε τις πατριαρχικές επιβολές όπως εμείς και άλλα καταπιεσμένα υποκείμενα τις βιώνουμε καθημερινά και να δώσουμε ορατότητα σε όλες τις εκφάνσεις και τις συνδέσεις τους. Η θεσμικά κατοχυρωμένη ισότητα δεν επηρεάζει την καθημερινά βιωμένη έμφυλη καταπίεση, αφού η τελευταία είναι διάχυτη σε όλα τα πεδία της ζωής και διαπερνά τις σχέσεις μας. Από το συνηθισμένο «ψιτ ψιτ» στο δρόμο, τα ανεπιθυμήτα και επιβαλλόμενα αγγίγματα στα σώματά μας, τις απολύσεις σε έγκυες συναδέλφους μέχρι τη μαστροπεία και τις γυναικοκτονίες υπάρχει ένας κοινός συνδετικός κρίκος που ονομάζεται πατριαρχία.

Η υποτίμηση και η σωματική βία εντός μίας σχέσης, η αποσιώπηση των βιωμάτων μια θηλυκότητας από τον κύκλο της (τί θα πεί η γειτονιά;), σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο δρόμο και στον εργασιακό χώρο, ενοχοποίηση της οποιαδήποτε σεξουαλικοτητας μας, τα «τράβα στην κουζίνα σου», τα «πώς ντυθηκες έτσι;» είναι λίγα από τα παραδείγματα που αναδεικνύουν το πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι πατριαρχικές αντιλήψεις στον τρόπο που εκφραζόμαστε και κοινωνικοποιούμαστε. Ζούμε υπό ένα καθεστώς μόνιμου ανδρικού πανοπτικού που θέλει να έχει πλήρη έλεγχο στα σώματά μας κι οφείλουμε να πειθαρχούμε βάσει αυτού. Συνάμα, οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ελληνικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται τρανσ, γκέι, κουήρ άτομα όταν κυκλοφορούν όπως γουστάρουν στο δημόσιο χώρο και με όποια σεξουαλική ταυτότητα τα εκφράζει, αντανακλά τον συντηρητισμό και την ομο/τρανσφοβία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όσο απελευθερωμένη και συμπεριληπτική κι αν διατυμπανίζει πως είναι.

Δε νοείται αντιπατριαρχικός αγώνας χωρίς την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας επιβάλλουν. Η ταυτότητα της «γυναίκας» δεν χωράει όλα τα υποκείμενα που βάλλονται από την πατριαρχία. Έτσι, μέσα στη διάχυτη ομοτρανσφοβία και ρατσισμό έγινε πριν από έναν χρόνο μία μαζική φασιστική επίθεση από 150 άτομα μικρής ηλικίας προς 2 κουίρια που περπατούσαν στο κέντρο της πόλης, στην Αριστοτέλους, τα οποία εν τέλει βοηθήθηκαν από εργαζόμενους σε μαγαζί της περιοχής. Την απάντηση έδωσε κι αγανακτισμένος κόσμος την επόμενη μέρα όταν χιλιάδες κουήρια κι αντιφασίστριες κατέλαβαν την πλατεία αριστοτέλους κι έκαναν πορεία στην παραλιακή κόντρα στον φασιστικό ρατσιστικό οχετό, προβάλλοντας τα αντιτρανσφοβικά χαρακτηριστικά τους.

Όσον αφορά το κράτος και τη θεσμική βία λίγο πολύ όλα μας μπορούμε να αντιληφθούμε την πατριαρχική τους φύση. Η αθώωση βιαστών και γυναικοκτόνων,το ξέπλυμα κυκλωμάτων trafficking, οι βιασμοί μεταναστριών σε σύνορα και ΑΤ, το κυνήγι σεξεργατριών, οι νομικές δυσκολίες αναγνώρισης φύλου σε τρανς άτομα είναι λίγα από τα παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σάπιες αξίες και τις πάγιες πολιτικές του συστήματος που εφαρμόζονται σε όσων οι ζωές τους περιττεύουν για την βάρβαρη πατριαρχική κανονικότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο βίας που αναδείχθηκε τον τελευταίο καιρό ήταν κι αυτή με τα κυκλώματα μαστροπείας του Κολωνού και της Ηλιούπολης. Η σεξουαλικοποιήμενη βία των 2 επιζωσών διαφάνηκε στις δικαστικές αίθουσες με κουνήματα δαχτύλων και ολοκληρωτική μετακύληση ευθυνών στις ίδιες από τους κατηγορούμενους και την υπεράσπισή τους. Συγκεκριμένα εντός της βουλής αποκαλύφθηκε η κατοικία της επιζώσας του Κολωνού από την πρώην υφυπουργό παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, και παράλληλα ο ζόφος συνεχίστηκε με τον τραμπουκισμό της 12χρονης από (παρα)κρατικούς, καθώς και με τον σχολιασμό για τον περίγυρο των 2 θηλυκοτήτων και την προσωπική τους ζωή. Στις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν το κύκλωμα της Ηλιούπολης ο πρωτόδικα καταδικασμενος βιαστής, μαστροπός και μπάτσος Μπουγιούκος επέστρεψε στην υπηρεσία χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα ως «μια πονεμένη ιστορία που θέλει να αφήσει πίσω του», φανερώνοντας έτσι έκδηλα τί σημαίνει αστική δικαιοσύνη. Τα κέρδη του κεφαλαίου ρέουν πάνω στα σώματά μας και απορρέουν από τη χρήση αυτού ως μέσου παραγωγής. Δεν υφίσταται στην προκειμένη η ψευδαίσθηση της συναίνεσης της εργασιακής δύναμης με αντάλλαγμα τη χρηματική ανταμοιβή.

Η άρρηκτη σχέση κράτους-παρακράτους διαφαίνεται ξεκάθαρα στην υπόθεση της Greek Mafia και στον πρωτεύοντα ρόλο της στα κυκλώματα trafficking στον Κολωνό και στην Ηλιούπολη και το επονομαζόμενο "Amaryllis". Δεν πρόκειται, φυσικά, για έναν μηχανισμό που ξέφυγε μέσα στο σκοτάδι της μαφίας και της καπιταλιστικής αγοράς, αλλά ακριβώς για την πραγματική όψη του πώς για το κεφάλαιο όλα είναι εμπορεύματα, ακόμη και οι ίδιες οι ζωές μας. Μπάτσοι, δικαστές, λογιστές, στρατηγοί, πολιτικοί δημοσιογράφοι και το συνάφι τους, "καλά" και "κακά" παιδιά της νύχτας στελεχώνουν το κύκλωμα και φροντίζουν να το συντηρούν και να συμμετέχουν στον αδιάκοπο κύκλο της κακοποίησης.

Οι ζωές μας μεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί από κράτη-πατριαρχία-καπιταλισμό εκμηδενίζονται ακατάπαυστα. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων αυτό έρχεται στο φως με τη συνεχή επίθεση, την ανελέητη καταστροφή του τόπου τους και την ασταμάτητη αφαίρεση των ζωών τους. Τα δυτικά μέσα έχουν δικαιολογήσει και ξεπλύνει τη γενοκτονική στάση του κράτους του Ισραηλ (και τη δική τους) μέσω νεοφιλέλευθερης μιντιακής προπαγάνδας, το Ισραήλ ως κοιτίδα δημοκρατίας στη λεγόμενη «Μέση Ανατολή» σε αντιδιαστολή με τον υποτιθέμενο αραβικό σκοταδισμό των Παλαιστινίων, με τη δωρεά πολεμικού εξοπλισμού που δίνει τέλος στις ζωές των Παλαιστινίων και βεβαίως οι ανακοινώσεις του ίδιου του «πλανητάρχη» για τον εκτοπισμό του πληθυσμού της Γάζας και τη μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο.

Σε αυτη την πραγματικότητα που δημιουργούν τα κέρδη πολιτικών και των εκάστοτε εταιρειών-γιγάντων (πολεμική βιομηχανία, εκμετάλλευση πρώτων υλών της παλαιστινιακής γης κλπ), όπου παρόλο που οι παλαιστινιακές ζωές δεν αξίζουν μία, άνθισαν μαζικά κινήματα αλληλεγγύης στα πανεπιστήμια της Δύσης και στους δρόμους των μητροπόλεων, σε στήριξη με τον αντιστασιακό παλαιστινιακό αγώνα σε όλες τις μορφές του. Έγινε αντιληπτό πως οι διαχωρισμοί μεταξύ των πληθυσμών της Δύσης και της Παλαιστίνης είναι επίπλαστοι και κατασκευασμένοι από τους ίδιους θεσμούς και από τα ίδια πρόσωπα που επωφελούνται με την καταπίεση, την φτωχοποίηση μέχρι και τη στέρηση των δικών μας ζωών στο βωμό του κέρδους για λίγους και εκλεκτούς.

Η αφομοίωση δρα ως καταλύτης της μνήμης και αποπροσανατολίζει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τα κινήματα τα ίδια. Ειδικά στο παρόν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ατζέντες έχουν συμπεριλάβει ως ένα μεγάλο μέρος των τακτικών τους το "ροζ" ξέπλυμα της εξαθλίωσης, των δολοφονιών , των γενοκτονιών. Η τακτική αυτή συγκάλυψης έγινε ολοφάνερη από το παράδειγμα του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ.Το κλίμα που χτίστηκε υπερ του απο τα δυτικά μέσα, βασίστηκε κυρίως στην δημιουργία ενός προοδευτικού και φιλοφεμινιστικού του προφίλ, επενδύοντας παράλληλα και στη δημιουργία ενός παγίου ρατσιστικού διπόλου μεταξύ ένος "πολιτισμένου" και ενός "απολίτιστου" λαού. Όλη αυτή η προπαγάνδα διαδόθηκε από δημοσιογραφικά μεσα, και πολιτικούς Δυτικών χωρών και λειτούργησε συγκαλυπτικά προς μια γενοκτονία.

Απέναντι σε κάθε μηχανισμό που θέλει να σιωπήσουμε και να συναινέσουμε βλέποντας να εκτυλίσσεται μια γενοκτονία, τασσόμαστε με τις αντιστεκόμενες, με τους εκτοπισμένους και τα κολασμένα αυτής της γης. Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε παλαιστίνιο/α που αντιστέκεται με κάθε μέσο που διαθέτει, από τα μικρά παιδιά που πετάνε πέτρες στο τείχος και κάθε άτομο που βάζει το σώμα του ανάχωμα στον αφανισμό, που ζει καθημερινά με τον φόβο του βομβαρδισμού ή του διωγμού του. Για όλα τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, για όλους αυτούς που ζουν καθημερινά τη βία αυτού του συστήματος, οι αγώνες μας οφείλουν να είναι πολύμορφοι και διαθεματικοί. Να δημιουργούνται από εμάς για εμάς και για όσες επιβιώνουν σε έναν κόσμο που χτίστηκε και διατηρείται μέσα από τη δική τους υποτίμηση, τον δικό τους εκτοπισμό, τη δική τους εξαθλίωση.

Ο αντιπατριαρχικός αγώνας που μάς ενέχει, εμπερικλείει την εναντίωση σε κάθε πτυχή της σύγχρονης καταπίεσης. Περιλαμβάνει κάθε μορφής αντίστασης, από την ατομική καθημερινή ανυπακοή στις έμφυλες επιταγές και την ανταπάντηση στον καθημερινό σεξισμό/τρανσφοβία στο δρόμο και στη δουλειά, μέχρι τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, τη διεκδίκηση του δρόμου και το χτίσιμο δικτύων στήριξης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας.

Η 8η Μάρτη ως μια στιγμή των συλλογικών μας αντιστάσεων, μας δίνει την ευκαιρία να βρεθούμε όλα μαζί για άλλη μια φορά στους δρόμους, να ενώσουμε τις αρνήσεις και τα προτάγματά μας, φέροντας μαζί μας την ελπίδα πως όσο υπάρχει κόσμος που αγωνίζεται, όσο είμαστε εκει το ένα για την άλλη, η βαρβαρότητα δεν είναι ανίκητη κι οι αντιπατριαρχικοί αγώνες γίνονται επικίνδυνοι για κράτος και κεφάλαιο.

ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 8 ΜΑΡΤΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 11:30 ΣΤΗ ΚΑΜΑΡΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΕΣ, ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ,ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΠΑΤΡΙΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

8Η ΜΑΡΤΗ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

Συγκέντρωση-πορεία: Σάββατο 8/03 Καμάρα στις 11:30

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Τα τελευταία χρόνια, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται καθημερινά, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών γενικά που ''τυχαίνεί'' τις περισσότερες φορές να ανήκουν στα όργανα της τάξεις ή να είναι υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη όπως ο μαστροπος μπάτσος Δ.Μπουγιούκος στην Ηλιούπολη, οι μπάτσοι στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την καταδίκη του Π.Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού αλλά την απόφασή του δικαστηρίου να κυκλοφορεί και αυτός ελεύθερος. Ακόμα οι πολυ επίκαιρες υποθέσεις της 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη ''φωτίζουν'' την αδιάκοπη δράση κυκλωμάτων σωματεμπορίας, τα οποία δρουν με την ευχή του κράτους και των ένστολων καθαρμάτων του. Ταυτόχρονα τα εγκλήματα συγκαλύπτονται από την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές και τα θύματα στοχοποιούνται και απαξιώνονται διαρκώς. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως το κράτος δεν είναι μόνο αδιάφορο απέναντι στην έμφυλη βία και καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες, αλλά είναι και συνένοχο. Οι βιασμοί, οι παιδοβιασμοί και η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και ανηλίκων αποτελούν την πιο σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που ανέχεται και συντηρεί την πατριαρχική βία. Αλλωστε η αστική δικαιοσύνη -ως βασικό εργαλείο του κρατικού μηχανισμού- καθησυχάζει και αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη διατυμπανίζοντας πως η έμφυλη βία θα λυθεί τάχα μέσα στις δικαστικές αίθουσες την στιγμή που στην πραγματικότητα ρυθμίζει την κοινωνικότητα από τα πάνω για την συντήρηση ενός συστήματος που ακριβώς τρέφει και μεθοδεύει την πατριαρχία. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή άλλοτε διχοτόμησης της κοινωνίας σε "καλούπια" προκειμένου να διευκολυνθεί η επίθεση από την μια στην άλλη και ο κοινωνικός κανιβαλισμός και άλλοτε η τοποθέτηση αυτών κάτω από μια φιλελεύθερη "συμπεριληπτική" ομπρέλα που ξεχνά καταπιεστές και καταπιεσμένες, αποπροσανατολίζοντας σε κάθε μια περίπτωση την κοινή γνώμη από το να στραφεί ενάντια στην εξουσία ως τον κοινό εχθρό. Στο πλαίσιο αυτό χρησιμοποιείται και ο δυτικός φεμινισμός ως εργαλείο αναζήτησης νέων συμμάχων στον καπιταλισμό, καλώντας μας να πανηγυρίζουμε τις μιντιακές παραχωρήσεις από πλευράς του κράτους και τις νίκες των αστών γυναικών, αυτών που λαμβάνουν θέσεις εξουσίας και μας επιβάλλονται.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές και τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία. Οι λύσεις που δίνονται από τους κρατικούς μηχανισμούς για την διαχείριση αυτών των περιστατικών συνοψίζονται στα λεγόμενα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ Μπαλάσκα για την γυναικοκτονία της Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά, που συμβουλεύει τους δράστες να αναφέρουν την γυναικοκτονία άμεσα για να έχουν ελαφρυντικά.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, διαρκής και συνολικός ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών. Δεν περιμένουμε πως η λύση θα έρθει θεσμικά, από τον κόσμο της εξουσίας. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΉ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΉ ΒΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

8η Μάρτη Απεργία Φεμινιστική
Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν. Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

Πιάνουμε το νήμα από την 8η Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, για ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη - Κάτω ο Πόλεμος- Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.

Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία η αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί.

Και σε θεσμικό επίπεδο, όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία. Βλέπουμε επίσης να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο (βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και νέο Ποινικό Κώδικα). Μέσα σε όλα αυτά η απλήρωτη οικιακή εργασία και η φροντίδα όλων των μελών της οικογένειας έχει συνδεθεί αποκλειστικά με τη θηλυκότητα, η οποία οδηγείται στο να είναι διπλά, πολλές φορές και τριπλά, εργαζόμενη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και με τη σκέψη πως το κράτος ως θεσμός συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα της πατριαρχίας, έχουμε πάψει να περιμένουμε τη λύση από αυτό. Δεν θα μας σώσει ούτε ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλα όσα καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης και της οικονομικής βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Witches Fight Back, Φεμινιστική Συλλογικότητα
witcexhes_fighext_back@rexiseup.neext
witchesfightback.noblogs.org

8Η ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Το σύνθημα "Η πατριαρχία είναι εξουσία και η εξουσία δολοφονεί" στη δεδομένη χρονική στιγμή μας φαίνεται η πιο ταιριαστή εισαγωγική πρόταση για το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης. Σε μία συνέχεια για το τί εστί κράτος και εξουσιαστικό σύστημα, θα ήταν έλλειμμά μας να μην μιλήσουμε για τη Πατριαρχία, έναν βασικό πυλώνα αυτού του συστήματος. Οι γυναίκες, οι τρανς, οι λεσβίες, οι μετανάστριες και πρόσφυγες, οι φυλακισμένες, είναι οι καταπιεσμένες αυτού του κόσμου που το θανατηφόρο χέρι της πατριαρχίας της πλήττει στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και τις σχολές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές αλλά και σε κάθε άλλο σημείο που ζούμε ή αναγκαζόμαστε να ζούμε.

Κάθε χρόνο, καταγράφονται δεκάδες γυναικοκτονίες και έρχονται στην επιφάνεια κυκλώματα trafficking και βιασμοί με κύριους ενόχους μπάτσους, στελέχη της ΝΔ, αφεντικά. Η υπόθεση παιδοβιασμού και trafficking της 12χρονης από τον Κολωνό, η απαγωγή της 19χρονης Ε. στην Ηλιούπολη από τον μπάτσο που την εξέδιδε, ο βιασμός της Γωργίας από μεγαλοαφεντικά, η δολοφονία της Zackie είναι κάποια παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι βιαστές και δολοφόνοι οπλίζονται και συγκαλύπτονται από το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα, τα όργανα καταστολής και από το πολιτικό προσκήνιο αλλά και παρασκήνιο. Οι απειλές και οι ανισότητες μέσα στους εργασιακούς χώρους δεν έχουν τελειωμό, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις επίσης. Όλές αυτές που καλώς ήρθαν αντιμέτωπες με την αστική δικαιοσύνη, δίχως την αλληλεγγύη και την κοινωνική πίεση βρήκαν τοίχο, επειδή η αστική δικαιοσύνη είναι θεσμική και άρα ταξική, πατριαρχική. Γι' αυτό και το ζήτημα της χειραφέτησης μας αφορά όλες και όλους και έτσι δε θα' μείνει ποτέ καμία μόνη.

Η μέρα της 8ης Μάρτη, αντικατοπτρίζει μια εποχή που στιγματίστηκε από κινητοποιήσεις και απεργίες εργατριών μεταναστριών στην Αμερική από τον 20ο αιώνα. Τότε, πραγματοποιήθηκαν επάλληλες απεργίες, πορείες για τη διεκδίκηση ασφαλών και αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, που ήρθαν σε σύγκρουση με την υπόλοιπη κοινωνία η οποία τις αντιμετώπιζε ως το αδύναμο φύλο. Αποκορύφωμα αυτών των αγώνων ήταν η φωτιά που ξέσπασε στο εργοστάσιο Triangle Waist, όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πάνω από 100 εργατριών που ήταν κλειδωμένες για να μην έρχεται μέσα το σωματείο ή και για να μη φεύγουν οι ίδιες. Φυσικά ακολούθησε η αθώωση των ιδιοκτητών.

Έτσι, μπροστά στις φιέστες, τα εκπτωτικά κουπόνια και άλλους μηχανισμούς του συστήματος για να αφομοιώσει τους αντιπατριαρχικούς-εργατικούς αγώνες, ερχόμαστε να υπενθυμίσουμε ότι η 8η Μάρτη είναι μια μέρα αιματοβαμμένη, μέρα διεκδίκησης, μνήμης και αγώνα. Συνδέουμε τις δολοφονίες στη Πύλο, στο Μάτι, στα Τέμπη με όλες αυτές τις υποθέσεις που ήρθαν αντιμέτωπες με την έμφυλη βία, ακριβώς γιατί υπάρχει ο κοινός παρονομαστής: η εξουσία που όπως είπαμε δολοφονεί με γνώμονα το κέρδος. Αγωνίζομαστε για τις αδελφές μας, για όλους τους καταπιεσμένους, για τη χειραφέτηση, για ζωή και ελευθερία.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ

Συμμετοχή στη πορεία της 8ης Μάρτης, στις 11:30, στη Καμάρα

ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης της αντίστασης και του αγώνα των γυναικών

Mε τις ρίζες της στον αγώνα των εργατριών του 1857 για μικρότερα ωράρια, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου, η φετινή 8η Μάρτη μας υποδεικνύει ότι ενώ μοιάζουν όλα διαφορετικά, και τόσο μακρινά, ίσως και να 'χει αλλάξει απλά η γραμματοσειρά. Για ακόμα μια φορά, βρίσκουμε τις εαυτές μας να παλεύουμε για, σχεδόν, τα ίδια πράγματα. Σε μια σύγχρονη Ελλάδα όπου διεκδικούμε τόσο βιώσιμους μισθούς και ωράρια, όσο και το δικαίωμά μας στην ζωή, την σεξουαλικότητα, και τα σώματά μας, και όπου ο καπιταλισμός διεισδύει σε κάθε απειλητική προς αυτόν ιδεολογία, προσπαθώντας να μας πείσει ότι φεμινισμός και ενδυνάμωση είναι η «αυτοφροντίδα» μέσω τελετουργιών ομορφιάς με 15 βήματα, πλαστικών επεμβάσεων και σεξεργασίας, η 8η Μάρτη μας υπενθυμίζει ότι η μόνη λύση είναι η κατάρριψη των εξουσιαστικών συστημάτων βίας και καταπίεσης. Όσο υπάρχει εξουσία, θα ασκείται εις βάρος των καταπιεσμένων ανεμπόδιστα, αφού οι θεσμοί της δημιουργούνται για να την εξυπηρετούν. Η 8η Μάρτη δεν είναι η μέρα της γυναίκας. Είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία.

ΣΦ Κινηματογράφου