kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας από 16/01 Κ.Τζανέτο

Στις 16/01 ο κρατούμενος Κ.Τζανέτος ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού, προκειμένου να μπορεί να βρίσκεται με φυσική παρουσία στα εργαστήρια της σχολής του στο ΠΑΔΑ, όπου και σπουδάζει. Έχει τελειώσει γυμνάσιο και λύκειο στις φυλακές Αυλώνας και συνέχισε με τις σπουδές του στις φυλακές Κορυδαλλού, από όπου τον μετήγαγαν για εκδικητικούς λόγους στις φυλακές Τρικάλων κι έτσι διακόπηκαν οι σπουδές του. Παρά την αίτηση που έκανε πρόσφατα για επαναμεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού, τον μετέφεραν στις φυλακές Πάτρας με το πρόσχημα έλλειψης χώρου. Στο παρελθόν έχει πραγματοποιήσει άλλες 4 απεργίας πείνας (εκ των οποίων οι δύο και δίψας) για εκπαιδευτικές διεκδικήσεις.

Η απεργία πείνας αποτελεί διαχρονικά ένα μέσο όπου ένας άνθρωπος "μετατρέπει" το σώμα του σε όπλο αγώνα για τη ζωή και την ελευθερία, ενώ κινδυνεύει ο ίδιος να χάσει τη δική του. Ο τελευταίος δρόμος αγώνα που βρίσκεται πίσω από τα τείχη της φυλακής και στοχεύει στη συνέχιση του και τη διεύρυνσή του εκτός των τειχών. Η αλληλεγγύη με όλα τα μέσα αποτελεί το εργαλείο κοινωνικοποίησης του αγώνα και των αιτημάτων των απεργών, η έκφραση των απαιτήσεων τους εκτός των φυλακών, στέκεται ως ανάχωμα στις κρατικές ορέξεις για παραβίαση των ορίων που θέτουν οι απεργοί αλλά κυρίως προσπαθεί να μηδενίσει την απόσταση και τα τείχη και να μεταδώσει στις/-ους κρατούμενες/-ους στήριξη, κουράγιο και δύναμη.

Οι φυλακές αποτελούν ένα θεσμό που από τη γέννηση του στοχεύει στη σωματική και ψυχική εξόντωση, στην τρομοκράτηση μέσω των εξαντλητικών ποινών στέρησης της ελευθερίας, στην αποποίηση της ευθύνης των πραγματικών ζητημάτων που οδηγούν στη φτώχια και την ανισότητα. Ο σωφρονισμός σαν συγκροτητική ιδέα για την ύπαρξη των φυλακών στο υπάρχον σύστημα ειναι η υποτιθέμενη μεν, υποκριτική και διεστραμμένη δε, καλυψη του κρατικού μηχανισμου με σκοπο τη διαιώνιση τους. Δεν θα πιστέψουμε και δεν θα δεχτούμε ποτέ μια σωφρονιστικη και τιμωρητική γραμμή που διαμεσολαβείται από κρατικούς και δικαστικούς μηχανισμούς να αποφασίζει για την ελευθερία μας. Ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε πλήρως και τη στόχευση αυτού του θεσμού. Οι φυλακές αποτελούν το κολαστήριο σωμάτων και ψυχών, όπου κρατούνται έγκλειστοι οι πληθυσμοί που περισσεύουν, που δεν είναι παραγωγικές μηχανές για το κράτος και τον καπιταλισμό, που δεν ζουν σύμφωνα με τα επιβεβλημένα νομικά όρια και για αυτό στοχοποιούνται, που αγωνίζονται για την καταστροφή του σάπιου αυτού συστήματος. Τους χρήστες , τα Ρομά, τις μετανάστριες, τους "παραβατικούς" , τις φτωχές, τους αγωνιστές. Αντίστοιχα λοιπόν και επειδή οι πληθυσμοί αυτοί θεωρούνται άτομα των οποίων η ζωή δεν έχει αξία, πέρα από τη στέρηση της ζωής και της ελευθερίας τους, βιώνουν και τον κρατικό ρεβανσισμο στο πετσί τους εντός των τοίχων. Στις άθλιες συνθήκες που στοιβάζονται ο ένας πάνω στην άλλη μέσα στα κελιά, χωρίς υγειονομικές υποδομές και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με φαγητά που δεν τρώγονται, χωρίς (ζεστό) νερό και θέρμανση , με την ταξικότητα να είναι πάντα ενεργή και σε αυτή φυσικά την συνθήκη.

Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση τα κρατούμενα δεν σταματάνε να αντιστέκονται και τα παραδείγματα πολλά γύρω από την εναντίωση στην κρατική αδιαφορία για την υγειονομική κατάσταση των εγκλείστων και για την πλήρη απαξίωση της ζωής τους στον εγκλεισμό που οδηγεί μέχρι και στο θάνατο τους. Ο θάνατος κρατούμενης στις φυλακές της Θήβας την περίοδο της πανδημίας οδήγησε σε εξέγερση στις γυναικείες φυλακές όπως και η πρόσφατη περίπτωση του θανάτου 21χρονου στις φυλακές Βόλου, καθώς και η ακόμα πιο πρόσφατη περίπτωση 49χρονου Νιγηριανού κρατούμενου στις φυλακές της Νιγρίτας. Ανάλογα με τις διεκδικήσεις ανά τα χρόνια λοιπόν, έχουν υπάρξει και οι αντίστοιχες δυναμικές κινήσεις, όπως εξεγέρσεις λόγω των άθλιων συνθηκών που επικρατούν, αποδράσεις ως μία άμεση διεκδίκηση της ελευθερίας και απεργίες πείνας για διάφορα ζητήματα, από τις εκδικητικές μεταγωγές, τη μη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, την υπέρμετρη διεύρυνση των ορίων προφυλάκισης. Σε αυτούς τους τρόπους διάρρηξης ενός καταπιεστικού και σαδιστικού θεσμού, το κράτος απαντάει με αδιαλλαξία και σκληρότητα. Επιτίθεται χτυπώντας τους κρατούμενους και διαλύοντας τα υπάρχοντά τους, τους καταδικάζει με πειθαρχικές ποινές κάνοντας έτσι πολύ δυσκολότερη τη δυνατότητα να πάρουν άδειες ή να βγουν πρόωρα, τους μεταγάγει μακριά από συγγενείς και φίλους, τους αφήνει κυριολεκτικά να αργοπεθαίνουν εξαντλώντας το περιθώριο ημερών στις απεργίες πείνας και δίψας ώσπου να λυγίσουν οι κρατούμενες/-οι ή να χάσουν τη ζωή τους. Οι μεταγωγές κρατουμένων αποτελούν μια πάγια τακτική από μεριάς των διοικήσεων των φυλακών και του κράτους, με την οποία εκδικούνται τα κρατούμενα που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια τους. Μετά από συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων στοχεύουν στη διαλυση της μεταξύ τους συσπείρωσης και αλληλεγγύης και για αυτό τους απομακρύνουν, μεταφέροντας τους από εδώ και από εκεί σαν να είναι εμπορεύματα. Με όλους αυτούς τους τρόπους το κράτος θέλει να αποδείξει ότι "δεν εκβιάζεται", χωρίς αυτό να μας προκαλεί κάποια έκπληξη.

Οι διεκδικήσεις και οι αγώνες στις φυλακές αποτελούν αναχώματα στην επελαύνουσα καταστολή, που επέρχεται με ακόμα μεγαλύτερη ορμή με τον νέο ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα αλλά και στην ήδη υπάρχουσα εξαθλίωση που επικρατεί μέσα σε αυτές. Φυσικά η δημιουργία αναχωμάτων δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση το στοίχημα του συνολικότερου αγώνα μας για την καταστροφή των υπαρχόντων ιεραρχικών κοινωνικών δομών.

Ως αναρχικά πολιτικά υποκείμενα στηρίζουμε έμπρακτα την επιθυμία του Κ. Τζανέτου για συνέχιση και ολοκλήρωση των σπουδών του στη σχολή του, όπως έχουμε κάνει και στην πολύ πρόσφατη περίπτωση του απεργού πείνας Θ. Πικάση αλλά και σε παλαιότερες όπως στην μεγάλη απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Ν. Ρωμανού το 2014. Κρίνουμε ως κάτι πολύ σημαντικό και κομβικό για την ψυχική και σωματική τους υγεία αυτές τις λίγες έστω στιγμές ελευθερίας.

Αντιλαμβανόμαστε επίσης, ότι το δικαίωμα στην δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση για όλους, πέρα από τη θεσμική του κατοχύρωση, συνιστά ένα κεκτημένο αγώνων για το οποίο δεν θα αφήσουμε το κράτος να αποφασίζει κατά το δοκούν του σε ποιους θα αποδίδεται. Οι αποκλεισμοί από την εκπαίδευση έρχονται για όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής και ταξική βάσης. Το εκπαιδευτικό σύστημα τροφοδοτεί την ταξική διάταξη της κοινωνίας. Το πόσοι θα εισέρχονται στα πανεπιστήμια καθορίζεται από τις επιταγές της αγοράς και του κράτους, ανάλογα με το τι ανάγκες υπάρχουν την εκάστοτε περίοδο. Τα πανεπιστήμια είναι ακόμη ένας μέρος κερδοφορίας για τις εταιρείες και παραγωγής εργατικών χεριών κατάλληλα εκπαιδευμένων για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Δε γελιόμαστε για το τι σημαίνει ελληνικό πανεπιστήμιο αυτή τη στιγμή, από την πολιτική και κοινωνική αποστείρωση που διενεργείται εντός του. και τις εκκενώσεις καταλήψεων μέχρι τις παρατημένες δομές, τα ασανσέρ που είτε δεν υπάρχουν (πχ εστίες) ή κινδυνεύουν να πέσουν και τις χρηματοδοτήσεις και συνεργασίες εταιρειών με εργαστήρια του πανεπιστημίου για πολεμικά προγράμματα.

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

Νίκη στην απεργία πείνας του Κ. Τζανέτου

Καμία απαγόρευση φοίτησης του

Ούτε ποινικοί ,ούτε πολιτικοί, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας από 16/01 Κ.Τζανέτο στην Τιμισκή με Ναυαρίνου την Τετάρτη 12/02 στις 19:00

Θα ακολουθήσει ανοιχτή συνέλευση στις 20:30 στη ΣΘΕ

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στον από 16/01 απεργό πείνας Κ.Τζανέτο

πηγή : email που λάβαμε στις 5 Φεβρουαρίου 23h