kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Εμπειρίες από τα μαθήματα στην Γαρδένια- Αγώνες για σχολεία χωρίς αποκλεισμούς

Το δημόσιο, ανοιχτό σχολείο χωρίς αποκλεισμούς αποτελεί διαχρονικά ένα αίτημα βγαλμένο από τα σπάργανα της κοινωνίας, ένα αίτημα που ενώνει το μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε συνεχώς το χάσμα να βαθαίνει ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα που θέλουμε και έχουμε ανάγκη και το εκπαιδευτικό σύστημα που κατασκευάζει το κράτος, ένα σύστημα τεχνοκρατικό, εντατικοποιημένο, απάνθρωπο που απεκδύεται χρόνο με το χρόνο το δημόσιο χαρακτήρα του αποκλείοντας καθημερινά τα παιδιά της τάξης μας.
Η επίθεση στη δημόσια παιδεία είναι ανελέητη και μεθοδική. Το κυρίαρχο εργασιακό καθεστώς είναι οι εργαζόμενοι - πασπαρτού γνωστοί και ως αναπληρωτές που κάθε χρόνο γίνονται μπαλάκι ανάμεσα σε σχολεία σε όλη τη χώρα, με πενιχρούς μισθούς και ταμείο ανεργίας κάθε καλοκαίρι. Η εργασιακή αυτή επισφάλεια όχι μόνο εξουθενώνει οικονομικά και ηθικά δασκάλους και καθηγητές αλλά διαβρώνει και την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία αποδυναμώνοντας τις σχέσεις μεταξύ παιδιών και καθηγητών και εντείνοντας την απρόσωπη μαθησιακή διαδικασία. Σε αυτό έρχονται να προστεθούν τα τμήματα των πολλές φορές 30 παιδιών, παιδιά που από ξεχωριστές προσωπικότητες με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες μετατρέπονται σε απρόσωπα ονόματα με ένα βαθμό δίπλα. Ας μην μιλήσουμε για την ίδια τη συντήρηση των σχολικών μονάδων και τις πάγιες ανάγκες για εξοπλισμό και στελέχωση εργαστηρίων και δραστηριοτήτων που κάπως ποτέ δεν χωράνε στον προϋπολογισμό
Ασφαλώς η επίθεση στο δημόσιο σχολείο δεν σταματά εδώ. Η μαθησιακή διαδικασία διαρκώς εντατικοποιείται. Η βάση του δέκα και ο αποκλεισμός τόσων παιδιών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθιστά το σχολείο μια ανταγωνιστική κούρσα. Η εκπαιδευτική διαδικασία παραγκωνίζεται και το σχολείο τείνει να καταστεί ένα εξεταστικό κέντρο που θα κρίνει ποιο παιδί θα σπουδάσει και ποιο όχι. Μιλάνε και ξαναμιλάνε για "αριστεία" αφήνοντας απ' έξω το κομμάτι του πώς αυτή απαιτεί ένα υλικό προνόμιο. Πριμοδοτεί όσους έχουν λεφτά να πάνε το παιδί τους στο ιδιωτικό, να το πάνε στο "καλό" φροντιστήριο, να του κάνουν το ιδιαίτερο με τον καθηγητή φίρμα. Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη αν το παιδί είναι μετανάστης ή πρόσφυγας, μιας και ελάχιστα σχολεία παρέχουν προγράμματα ένταξης αφήνοντας έτσι τα παιδιά αυτά εκτός. Όλο αυτό περισσότερο μοιάζει με ένα μισαλλόδοξο σαδιστικό παιχνίδι παρά με μάθηση.
Στη Γαρδένια, ζώντας, δουλεύοντας, και παρεμβαίνοντας στην γειτονιά του Ζωγράφου, μέσα από εκδηλώσεις, παρεμβάσεις και συζητήσεις ήρθαμε σε επαφή με πολλά παιδιά και γονείς που αντιμετωπίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Όλοι δουλεύουν, όλες προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο περνά από το χέρι τους για τα παιδιά τους. Το κόστος των φροντιστηρίων όμως είναι δυσβάσταχτο και κάποιες φορές πραγματικά απρόσιτο. Ως εκ τούτου, τα παιδιά μένουν να προσπαθούν μόνα τους να ανταπεξέλθουν. Τα μέλη της συνέλευσής μας αφουγκραστήκαμε αυτήν την συνθήκη, και στο πλαίσιο της εμπράγματης ταξικής αλληλεγγύης αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε μαθήματα σε όσα παιδιά χρειάζονταν βοήθεια. Το ανοιχτό κάλεσμα αυτό βρήκε ανταπόκριση, και πολλές οικογένειες μας εμπιστεύτηκαν. Στα μαθήματα αυτά δεν μείναμε στο να καλύψουμε απλά μια έλλειψη του κράτους. Αντίθετα αποπειραθήκαμε να ζωντανέψουμε την εκπαιδευτική διαδικασία, να δούμε πέρα από την ύλη και το διαγώνισμα, να ψάξουμε μαζί με τα παιδιά την ουσία και τη μαγεία της γνώσης. Να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε μαζί. Και σίγουρα έχουμε μάθει και εμείς πολλά από τα παιδιά και έχουμε να μάθουμε ακόμα περισσότερα. Αφήνοντας στην άκρη τη διάκριση δασκάλου (ως αυθεντίας) με το μαθητή, πάμε να δομήσουμε ένα πλαίσιο που μας χωράει, που μας εμπνέει ασφάλεια και που μας κάνει να θέλουμε να μαθαίνουμε. Αφήνουμε τους ανταγωνισμούς έξω από την πόρτα και λειτουργούμε σαν μια πραγματική ομάδα μακριά από ταξικούς, έμφυλους, φυλετικούς και άλλους διαχωρισμούς. Μια ομάδα που μας χωράει όλα. Αυτή η ζωντανή διαδικασία, είναι ένας αγώνας αλληλεγγύης ο οποίος μπορεί να ξεκινάει από τη δυσχερή πραγματικότητα που ζούμε αλλά δεν σταματάει εκεί. Στόχος μας είναι οι σχέσεις που χτίζουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο να είναι ουσιαστικές και να αποτελούν πραγματικό ανάχωμα στην επίθεση/καταπίεση που δεχόμαστε, στην εργασία, στην γειτονιά, στο σχολείο και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Τα μαθήματα που πραγματοποιούμε στην Γαρδένια είναι ένα πραγματικό εργαστήριο για όλους μας.
Όλες εμείς οι διαφορετικές, όλοι εμείς από τα κάτω αυτού του κόσμου, ενωμένα απέναντι σε ό,τι προσπαθεί να μας συνθλίψει. Είμαστε μαζί, είμαστε περισσότεροι, έχουμε το ένα το άλλο και θα κερδίσουμε.
Να παλέψουμε για ένα πραγματικά δημόσιο σχολείο ανοιχτό σε όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς.

πηγή : email που λάβαμε στις 18 Δεκεμβρίου 15h