kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Μπαρ για δικαστικά έξοδα επιζώσας

Μπαρ για τα δικαστικά έξοδα επιζώσας σεξουαλικής κακοποίησης την Πέμπτη 19/12/24 στις 22:00 στην κατάληψη Αντιβίωση.

Η Δ. ήταν μόλις 10 ετών όταν βίωσε για πρώτη φορά αυτό που όλες οι θηλυκότητες βιώνουμε καθημερινά σε διάφορες εκφάνσεις, την παραβίαση της αυτοδιάθεσης του σώματός της. Σε μια ηλικία που έννοιες όπως η σεξουαλική πράξη και η συναίνεση ή η απουσία αυτής ήταν άγνωστες, το παιδικό της μυαλό αντιλήφθηκε τη σεξουαλική παρενόχληση που βίωσε ως κάτι μπερδεμένο και ντροπιαστικό, για το οποίο μάλλον ευθυνόταν η ίδια και καλύτερα να μη μιλήσει ποτέ σε κανένα/καμία.

Ο δράστης δεν ήταν ο άγνωστος που παραφυλάει έξω από το σχολείο ή που σε ακολουθεί με το μαύρο τζιπ όταν νυχτώνει, όπως μας έπεισαν όλες ότι μοιάζει ο κίνδυνος. Ήταν ο γείτονας, ο καλός οικογενειάρχης, ο στοργικός και φιλικός παππούς που όλοι εκτιμούσαν και εμπιστεύονταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να παίζουν στο εργαστήριό του. Με πρόφαση τα ξύλινα γλυπτά του παρότρυνε όλα τα παιδιά της γειτονιάς να επισκέπτονται συχνά την υπόγεια αποθήκη που αποτελούσε το εργαστήρι του. Ο ίδιος διέκρινε από νωρίς την αγάπη της Δ. για τις τέχνες και επιδίωκε να βρίσκεται μόνος μαζί της στην αποθήκη του, δήθεν, για να της δείχνει τα έργα του ενώ ο μοναδικός σκοπός του ήταν να αγγίζει το σώμα της, με "τυχαίες" κινήσεις των χεριών του πάνω της.

Την τελευταία φορά που η Δ. βρέθηκε στην αποθήκη του αποπειράθηκε να την βιάσει και πιθανότατα θα τα είχε καταφέρει αν δεν είχε παρέμβει τυχαία ένα άλλο παιδί, το οποίο, όμως, δηλώνει πως δε θυμάται τίποτα για το περιστατικό. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και η Δ. για χρόνια απωθώντας το όσο περισσότερο γίνεται από τη μνήμη και την σκέψη της. Φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών Ιωαννίνων, αναζήτησε ψυχολογική υποστήριξη και σταδιακά ανακάλεσε θραυσματικές αναμνήσεις της βίας του κακοποιητή και συνειδητοποίησε τις συνέπειες στην ψυχική της υγεία. Τότε, αποφάσισε να τον καταγγείλει, παρότι ο κοινωνικός και οικογενειακός της κύκλος της την αποθάρρυνε και παρά τις προσπάθειες των Αρχών να την αποτρέψουν, δίνοντάς της ψευδείς πληροφορίες πως δήθεν το αδίκημα έχει παραγραφεί.

Η Δ. θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη και ο κακοποιητής να τιμωρηθεί για τις πράξεις του τις συνέπειες των οποίων η ίδια τις βιώνει μέχρι και σήμερα. Κυρίως, όμως, θέλει να σιγουρευτεί πως κανένα άλλο παιδί δε θα ζήσει αυτά που βίωσε η ίδια.

Είναι σαφές όμως πως άτομα του κύκλου του γνώριζαν τις πράξεις του και είναι σχεδόν σίγουρο πως η Δ. δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ήδη με τις καταθέσεις τους προσπαθούν να διαβάλλουν την Δ. και να παρουσιάσουν την καταγγελία της ως μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή της οικογένειάς της (!). Τίποτα από αυτά δε μας κάνει εντύπωση αφού αποτελεί συνήθη τακτική των κακοποιητών που επαναλαμβάνεται μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες. Για παράδειγμα, στην υπόθεση του ομαδικού βιασμού στην Ξάνθη πριν μερικά χρόνια οι δράστες δε δίστασαν να υποστηρίξουν πως η καταγγελία της φοιτήτριας ήταν μια μορφή "επανάστασης" απέναντι στους γονείς της. Φυσικά, η Δ. και όλες/όλ@ όσα έχουν βρει το κουράγιο να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους γνωρίζουν πολύ καλά τις αμέτρητες δυσκολίες, τον επανατραυματισμό, την ψυχική φθορά και την οικονομική επιβάρυνση που συνεπάγεται η προσφυγή στην (αστική) δικαιοσύνη.

Στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο η απόφαση ήταν ομόφωνα ένοχος και ο κακοποιητης καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη (την ανώτατη για το αδίκημα που διέπραξε) για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκου κάτω των 13 ετών και δε του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό. Στην απόφαση αυτή έκανε, φυσικά, έφεση, με αποτέλεσμα να μην προφυλακιστεί μέχρι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο.

Για ακόμη μία φορά η Δ. θα αναγκαστεί να βιώσει όλη αυτή την ψυχική ταλαιπωρία και, φυσικά, τα υψηλά δικαστικά έξοδα του Εφετείου, που θα γίνει στις 17 Δεκεμβρίου 2024 στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Πειραιά.

Να μην αφήσουμε την Δ. μόνη! Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τις επιζώσες έμφυλης βίας, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες!

Αναρχο- κουήρ φεμ ομάδα Τσούπρες