Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2024 στις 19.30
Η Έφοδος που δεν κατέληξε στον ουρανό (για τα 80χρονα των Δεκεμβριανών του 44)
Ο εξεγερµένος λαός στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1944 ένιωθε πως, µε την απελευθέρωση, ο κόσµος τού ανήκει. Γράφει ένας αστός συγγραφέας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, που παρατηρεί τη διαδήλωση του ΕΑΜ τον Οκτώβρη 1944 στην Αθήνα: «∆εν υπάρχει αµφιβολία πως τούτος ο λαός, που βλέπουµε αυτές τις µέρες, είναι άλλος από κείνον που ξέραµε, πιο δυναµικός, πιο γενναίος και πιο περήφανος, αληθινά χειραφετηµένος και λεύτερος (…) Στον αέρα υπάρχει Ρώσικη Επανάσταση, µα και Γαλλική Επανάσταση και Κοµµούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεµος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουµε ακόµα (…) Ο λαός βρήκε µια λέξη και την πιπιλίζει ολοένα: ''Λαοκρατία''. […] Ο λαός ν' ανέβει, ο λαός να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν' αδικούν το λαό - αυτό είναι το γενικό αίτηµα».
Όµως η πολιτική ηγεσία των εξεγερµένων, το ΚΚΕ, δεν είχε την πρόθεση να προχωρήσει τα πράγµατα πιο πέρα από έναν συµβιβασµό µε την άρχουσα τάξη. Όλη η πορεία προς το µακελειό του ∆εκέµβρη είναι η αναζήτηση ενός ουτοπικού ταξικού συµβιβασµού, στο όνοµα του «αντιφασιστικού» αγώνα.
Όµως η ∆εξιά και η αστική τάξη πάλευαν για να µη χάσουν την εξουσία. Έτσι, δεν δίστασαν να επανεξοπλίσουν το κατακάθι του έθνους απέναντι στα καλύτερα παιδιά του.
Τα ∆εκεµβριανά του 1944 κόστισαν περισσότερους νεκρούς και από τον ελληνοϊταλικό πόλεµο του 1940. Ήταν η µοναδική στιγµή στην ελληνική ιστορία που η αστική τάξη ένιωσε τον τρόµο της παραλίγο ανατροπής της από το προλεταριάτο. Γι' αυτό και απάντησε µε τη συντριβή της Αριστεράς. Τόσο στα πεδία των µαχών του εµφύλιου, όσο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο, στο Τρίκερι και αλλού.
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 15h