kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Προσυγκέντρωση: Οι επαναστατικές καρδιές θα ζουν για πάντα στα Εξάρχεια…

Προσυγκέντρωση 6/12 :Οι επαναστατικές καρδιές θα ζουν για πάντα στα Εξάρχεια:Αλέξης Γρηγορόπουλος - Κυριάκος Ξυμητήρης ΠΑΡΟΝΤΕΣ

Συγκέντρωση πλατεία Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στις 16:00 και πορεία στα Προπύλαια στις 18.00

Οι επαναστατικές καρδιές θα ζουν για πάντα στα Εξάρχεια: Αλέξης Γρηγορόπουλος - Κυριάκος Ξυμητήρης ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

16 χρονιά έχουν περάσει από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Το σημείο, καθώς και ό,τι συνέβει τις επόμενες ώρες και μέρες, μόνο τυχαίο δεν ήταν. Τα Εξάρχεια ως κοιτίδα ιδεών και εξεγέρσεων αλλά και ως γειτονιά αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου κάτοικοι και θαμώνες για δεκαετίες τώρα χτίζουν σχέσεις αλληλεγγύης και αμφισβήτησης, αποτέλεσαν εκείνη τη μέρα στόχο του κράτους αλλά και σημαντική αιτία για την αφετηρία και τη γρήγορη εξάπλωση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.

Οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν με την κοινή συμμετοχή του κόσμου της γειτονιάς σε τοπικούς και κοινωνικούς αγώνες, οικοδόμησαν σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας. Άπειρα τα παραδείγματα όπου κάτοικοι των Εξαρχείων προσέφεραν το ίδιο τους το σπίτι ως καταφύγιο από τα δακρυγόνα και την καταστόλη. Αμέτρητοι οι αγώνες όπου το ριζοσπαστικό κίνημα ένοιωσε τα ίδια τα Εξάρχεια σπίτι του και αγωνίστηκε για αυτά.

Τα Εξάρχεια αποτελούν σπίτι για κάθε αγωνιζόμενο άτομο, σημείο συνάντησης, κοινωνικοποίησης, οργάνωσης και αντίστασης. Στους δρόμους των Εξαρχείων, στον λόφο, στην πλατεία μοιραζόμαστε τα άγχη και τους φόβους μας, τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τις χαρές και την οργή μας. Βρίσκουμε λύσεις και απαντήσεις, άλλοτε αυθόρμητες και άλλοτε οργανωμένες στήνοντας αναχώματα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργανώσης. Και αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα καλούμαστε να υπερασπιστούμε και εμείς 16 χρόνια μετά. Αυτόν τον χαρακτήρα κρατάμε ζωντανό και τον υπερασπιζόμαστε για τη μνήμη του συντρόφου μας Κυριάκου Ξυμητήρη που έπεσε μαχόμενος για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης έπειτα από έκρηξη στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους. Και για την προφυλακισμένη συντρόφισσα μας Μαριάννα Μ. που με εκείνη και τον Κυριάκο βρεθήκαμε μαζί να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων. Για μια γειτονιά αγώνα και αλληλεγγύης, φιλοξενη σε μετανάστριες και περιθωριοποιημένους. Ήταν και είναι κομμάτι μας και κομμάτι των Εξαρχείων και ως γείτονες μοιραζόμασταν τη ζωή μας σε αυτήν την γειτονια που επέλεξαν να κατοικούν. Ακόμα, κρατάμε ζωντανή τη φλόγα του Δεκέμβρη και για τον σύντροφό μας Νίκο Ρωμανό ο οποίος αποτέλεσε κομβικό σημείο για τους αγώνες των φυλακισμένων και σημείο αναφοράς για τους ριζοσπαστικούς αγώνες του ανταγωνιστικού κινήματος. Ο ίδιος βρίσκεται -εκδικητικά- και πάλι έγκλειστος στις φυλακές του Κορυδαλλού κατηγορούμενος στην υπόθεση των Αμπελόκηπων. Για την ίδια υπόθεση έχουν επίσης προφυλακιστεί η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ. και ο σύντροφος Δημήτρης Π.

Η δημιουργία σταθμού μετρό στην πλατεία, η μετατροπή του κτιρίου Γκίνη σε roof garden, η αποστείρωση του κάτω Πολυτεχνείου και του Αρχαιολογικού Μουσείου, με τους εκατοντάδες μπάτσους που έχουν στρατοπεδεύσει στη γειτονιά για να περιφρουρήσουν τα παραπάνω, αποτελούν πολιτικές επιλογές που λειτουργούν προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των φτωχότερων και αντιστεκόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Οδηγούν στην αλλαγή του χαρακτήρα των Εξαρχείων, στην εξαφάνιση των λιγοστών δημόσιων χώρων και τον εκτοπισμό της κοινωνικής βάσης. Η επέλαση του κεφαλαίου, μέσω της τουριστικοποίησης με τα αναρίθμητα μαγαζιά, air-bnb, και την αλματώδη αύξηση των ενοικίων, εκτοπίζουν τον κόσμο της γειτονιάς, μετατρέποντάς την σε ένα διασκεδαστήριο, αποστειρωμένο τουριστικό θέρετρο, όπου ο ίδιος ο πολιτικός και κοινωνικός της χαρακτήρας μετατρέπεται σε εμπόρευμα και θέαμα.

Συνέβη το 2008 άρα μπορεί να ξανασυμβεί. Η παρουσία εκατοντάδων ένστολων δολοφόνων στη γειτονιά, οι οποίοι επιτήθονται κατά κύριο λόγο σε νέα άτομα που κινούνται εκτός καταναλωτικού πλαισίου στους πεζόδρομους και στου Στρέφη, δημιουργεί τη συνθήκη για μια επανάληψη της δολοφονικής δράσης των μπάτσων που έχουν φτάσει να στοχοποιούν ακόμα και δημοτικά σχολεία. Το έχουν αποδειξεί άλλωστε τα τελευταία χρόνια με τις κρατικές δολοφονίες του Χ. Μιχαλόπουλου, του Κ. Φραγκούλη, του Ν. Σαμπάνη, του Κ.Μανιουδάκη, με την παρολίγον δολοφική επίθεση στην αντιφασίστρια Βασιλική, με τον βασανιστικό θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα και με άλλες πολλές, γνωστές ή άγνωστες, κρατικές δολοφονίες σε σύνορα, κέντρα κράτησης, Α.Τ. και φυλακές.

Αντιστεκόμαστε στη μετατροπή των Εξαρχείων σε μια γειτονιά απρόσωπη, με κατα κύριο λόγο τουρίστες, πολυτελή διαμερίσματα και πανάκριβα μαγαζιά και με θαμώνες εγωκεντρικούς/παρτάκηδες καριερίστες καταναλωτές. Προτάσσουμε μια γειτονιά ζωντανή, φιλόξενη σε μετανάστ(ρι)ες, που βγαίνει στους δρόμους απέναντι στη κρατική βία, ανοίγει τις πόρτες σε όσα αγωνίζονται, αντιστέκεται η ίδια και αυτοοργανώνεται.

Καλούμε τον κόσμο της γειτονιάς να πλαισιώσει το κάλεσμα του Συντονιστικού δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων σε προσυγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων στην Τσαμαδού, την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη στις 16:00 και να κατευθυνθει μαζί στη συγκέντρωση της πορείας μνήμης για τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και την εξέγερση του 2008.

Η γειτονιά με όπλο της την αλληλεγγύη οικειοποιείται τους δρόμους στις 6 Δεκέμβρη

Αφήνουμε ανοιχτές πόρτες για τους διαδηλωτές/ριες/α.

Σπάμε την κόκκινη ζώνη στη γειτονιά μας - δεν αφήνουμε άλλο χώρο στην κρατική καταστολή.

Όλα στους δρόμους - Όλα στα Εξάρχεια

Συγκέντρωση πλατεία Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στις 16:00 και πορεία στα Προπύλαια στις 18.00

Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633132/

6 Δεκέμβρη 2024 - Ραντεβού στους δρόμους

από κατάληψη εξωστρεφή

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2024

[…] Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενέδρευε

- Ν. Χριστιανόπουλος

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008, οι μπάτσοι Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης εκτελούν τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η οργή εξαπλώνεται, η κοινωνική αντιβία ξεκινάει και η νεολαία της κοινωνικής αμφισβήτησης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης.

Η εξέγερση του '08 δε συνέβη σε ένα ιστορικό κενό. Τον Δεκέμβρη του '08 τα καταπιεσμένα στρώματα αυτής της κοινωνίας, όλα όσα είχαν βιώσει την καθημερινή βία του κράτους στις ζωές τους ενώθηκαν στους δρόμους με εργαλεία τους την οργή και τη βία απέναντι στο δολοφονικό κρατικό μηχανισμό. Οι πολύμορφες δράσεις και επιθέσεις που έγιναν σε αυτά τα πλαίσια ήταν πράξεις που κατάφεραν να κάνουν το πένθος και το κλίμα θανάτου κοινωνική εξέγερση και στιγμή απελευθέρωσης, μια απελευθέρωση που εκφράστηκε μέσα από μαζικές καταλήψεις σχολών και άλλων κτηρίων, από απαλλοτριώσεις, από τη συγκρότηση συνελεύσεων σε πολλές γειτονιές και μέσα από αμέτρητα εγχειρήματα αυτοοργανωσης που δίνουν πνοή μέχρι και σήμερα. Αυτή η δημιουργικότητα, που διαχύθηκε τότε μαζικά και αυθόρμητα, που ήρθε να εκδικηθεί τον θάνατο ενός από εμάς, ζει και σήμερα στα κινήματά μας και είναι κομμάτι μας.

Δεκαέξι χρόνια μετά το κράτος διατάζει και η αστυνομία εκτελεί. Ακόμα πατά τους καταπιεσμένους για να εξασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών, συγκαλύπτει εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το ναυάγιο στη στην Πύλο, τα κυκλώματα (παιδο)βιαστών και ναρκωτικών όπου εμπλέκονται μπάτσοι και πολιτικοί, επιτίθεται σε καταυλισμούς Ρομά και σκοτώνουν συστηματικά μετανάστες σε σύνορα και ΑΤ. Συμμετέχει επίσης στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και στοχοποιεί τη νεολαία πουλώντας «εφηβική εγληματικότητα» για να καταστείλει τις αυθόρμητες αντιδράσεις των νέων και να φτιάξει φυλακές για παιδιά.

Όσο η εξουσία χτίζει νέες φυλακές που σπεύδει να τις γεμίσει, η καθημε-ρινότητά μας γίνεται ολοένα και πιο αποπνυκτική. Εξώσεις, ψηλά νοίκια, χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια και η λεηλασία ελεύθερων χώρων, πάρκων και πλατειών επιχειρούν να μας απομονώσουν για να μη κοινωνικοποιούμαστε και συνυπάρχουμε πολιτικά. Κράτος και αφεντικά επιχειρούν τον παροπλισμό και την απονέκρωση κάθε είδους κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης διαχέοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί νόμου και τάξης. Καθημερινός έλεγχος, τρομοκρατία, προληπτικές προσαγωγές, επιθέσεις σε πορείες, «νόμιμες» παρακολουθήσεις, εκκενώσεις καταλήψεων, ιδιωτικοποίησεις δημόσιων χώρων, βασανισμοί και δολοφονίες.

Οικογένειες με παιδιά, παλιοί κάτοικοι, μεταναστά έχουν φύγει από τα Εξάρχεια, σπίτια αδειάζουν, οι δρόμοι γεμίζουν κάμερες, έλεγχο και επιτήρηση παντού, μπάτσοι αράζουν σε κάθε γωνία, προετοιμάζοντας μια γειτονιά «ασφαλή» για τουριστάκια και νέους πλούσιους θαμώνες. Έτσι, επιθυμούν να σβήσουν τη συλλογική μνήμη εξεγέρσεων εδώ όπως τα Δεκεμβριανά του '44, το Πολυτεχνείο του '73, την δολοφονία του Καλτεζά και αυτή του Γρηγορόπουλου. Στους δρόμους και στα κατειλημμένα κτήρια της γειτο-νιάς, η αντικρατική συνείδηση της νεολαίας και κάθε καταπιεσμένου βρίσκει πεδία εδαφικοποίησης και οι ζυμώσεις παράγουν πολιτικά δρώμενα απέναντι στην λυσσαλέα καπιταλιστική επίθεση του κεφαλαίου.

Μέσα από όλο το ζόφο και τη μιζέρια που ζούμε, μαζί με την τρομοϋστερία που σκορπάνε τα ΜΜΕ, επιλέγουμε να μην ακολουθήσουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ενάντια στα βαρετά πρότυπά τους, τη μίζερη καθημερινότητα, το διάσπαρτο φόβο προς τους δίπλα μας χτίζουμε κοινότητες αγώνα, φτιάχνουμε σχέσεις που μας τραβάνε από το βούρκο και μας κρατάνε μακριά του, αγωνιζόμαστε μαζί με τα συντρόφια μας τη Μαρίαννα, τη Δήμητρα, το Δημήτρη και το Νίκο που βρίσκονται φυλακισμένα από το κράτος για την «υπόθεση των Αμπελοκήπων» ή μάλλον για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Ανοίγοντας καταλήψεις ανοίγουμε ένα παράθυρο προς το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε εμείς, ένα όραμα ελευθερίας, αληθινής ισότητας και αλληλεγγύης από τα κάτω και για τα κάτω. Αμφισβητούμε το κράτος, το κεφάλαιο και τους νόμους τους αγωνιζόμενα ενάντια σε κάθε καταπίεση. Διαδηλώνουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα γιατί δρώντας έτσι χτίζουμε στο τώρα το κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε. Μαχόμαστε ενάντια σε πατριαρχία, τρανσφοβία, ομοφοβία, ρατσισμό, σπισισμό (η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ανώτερο ζώο στη φύση) και κάθε ιδεολόγημα που επιβάλλεται από την εξουσία. Με φροντιστικότητα, οργάνωση και φαντασία παίρνουμε πίσω λίγα από όσα μας ανήκουν, βάζουμε τρικλοποδιές και παγίδες σε όσους μας καταπιέζουν, προχωράμε όλα μαζί ανάμεσα από δακρυγόνα γιατί αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές.

Κρατάμε πάντα στο μυαλό και τη ψυχή μας τους νεκρούς που με τη στάση και τις επιλογές τους μας δείχνουν πως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελοπούλου (1980- 26 και 20 χρονών), το Μιχάλη Καλτεζά (1985- 16 χρονών), τον Αλέξη Γρηγορόπουλο (2008- 16 χρονών), τον Μπερκίν Ελβάν (2014- 15 χρονών), το Ζακ Κωστόπουλο (2018- 33 χρονών), τον Κυριάκο Ξυμητήρη (2024- 36 χρονών) και πολλούς άλλους δολοφονημένους στα σύνορα, τις δουλειές τους και άλλες στα σπίτια τους, που δεν αναφέρουμε εδώ. Συνεχίζουμε με το κεφάλι και τη γροθιά ψηλά. Κλείνουμε το μάτι σε όλα και δίνουμε το ραντεβού μας στους δρόμους. Μέσα από την συλλογική αντεπίθεση και δημιουργία, όποια μορφή και αν αυτές παίρνουν, μπορούμε να φτύσουμε, έστω για μια στιγμή, στη μούρη των καταπιεστών μας. Ο Δεκεμβρης του '08 και κάθε εξεγερτική στιγμή της ιστορίας μάς έχουν μάθει πως ο δρόμος είναι ο τόπος συνάντησής μας για να εκφράσουμε την οργή μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΙΣ ΦΩΤΙΑΣ

Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

• ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 5/12, 7ΜΜ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
• ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 12ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
• ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑΣ 6/12, 4ΜΜ ΤΣΑΜΑΔΟΥ
• ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 6ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Αρχεία:

6_Δεκέμβρη_2024_1.pdf

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633206/

[Πορεία, Παρ. 6/12, 6μμ Προπύλαια | Προσυγκέντρωση 4μμ Τσαμαδού] ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια - Προσυγκέντρωση 4μμ, Τσαμαδού

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στις 6 Δεκέμβρη του 2024 συμπληρώνονται δεκαέξι χρόνια από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου που χιλιάδες τηλέφωνα σε ολόκληρη τη χώρα χτύπησαν για να ακουστεί από την άλλη άκρη του ακουστικού "το μάθατε;" Δεκαέξι χρόνια από εκείνη την αναρτημένη διαδικτυακή ενημέρωση, που χάραξε στη συλλογική μνήμη: "Επείγον! Σοβαρός τραυματισμός στη Μεσολογγίου". Δεκαέξι χρόνια από εκείνο το κρίσιμο μισάωρο στο οποίο μια πολύ μικρή σπίθα ήδη άρχιζε να ανάβει στα Εξάρχεια, και που άλλες τόσες χιλιάδες πρόσωπα πέτρωσαν, χιλιάδες βλέμματα σκοτείνιασαν, χιλιάδες σιωπηλά γνεψίματα συμφώνησαν να κλείσουν πίσω τους την πόρτα, χιλιάδες χέρια έσφιξαν μια πέτρα θρυμματίζοντας τη νύχτα. Ακολούθησαν δυναμικές συγκρούσεις, επιθέσεις σε Α.Τ, καταλήψεις και μαθητικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

Δεκαέξι χρόνια από τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στα πενήντα χρόνια του ιστορικού κύκλου της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα τη μαζικότερη και δυναμικότερη απάντηση των δεκαετιών αυτών στο αστυνομικό κράτος, που βασανίζει, βιάζει και δολοφονεί αδιάκοπα μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του μετεμφυλιακού και δικτατορικού κράτους. Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα κρατικής βίας, βλέπουμε να βασανίζονται και να δολοφονούνται άνθρωποι σε αστυνομικά μπλόκα (π.χ. Η.Μαραγκάκης - Κ.Μανιουδάκης), σε αστυνομικά τμήματα, φυλακές και μεταγωγές (π.χ. Κ.Γκουλιώνη, Ι.Καρέλi, Κ. Ασίκ, P.Marinkolaj, 22χρονη Μαρία Θεοδωροπούλου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού) ή να καταχωρούνται σε μια λίστα αδιευκρίνιστων θανάτων και ύποπτων αυτοκτονιών, που για μας αποτελούν ξεκάθαρα κρατικές δολοφονίες.

Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τη διαρκή εγκληματική πολιτική του κράτους έναντι των μειονοτήτων (μετανάστες, πρόσφυγες, Ρομά), με την οικοδόμηση μίας αρχιτεκτονικής στρατηγικής που περιλαμβάνει διαρκή περιθωριοποίηση, επιχειρήσεις σκούπα, πογκρόμ, κέντρα κράτησης, στρατιωτικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς, δολοφονικές επαναπροωθήσεις (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη μαζική σφαγή 600 προσφυγισσών/ων στην Πύλο), φράχτες στα σύνορα μέχρι και δολοφονίες στη μέση του δρόμου (Ν.Σαμπάνης, Κ.Φραγκούλης και Χ. Μιχαλόπουλος). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τις κατασταλτικές δυνάμεις να χτυπούν και να σακατεύουν ανθρώπους που αγωνίζονται για κοινωνικά ζητήματα (όπως η αγωνίστρια Α. Κουτσουμπού και η 16χρόνη αντιφασίστρια Βασιλική). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα έμφυλης και ρατσιστικής βίας, με εκατοντάδες γυναικοκτονίες, βιασμούς, θύματα trafficking με εμπλοκή αστυνομικών κυκλωμάτων (βλ. Υποθέσεις της 18χρόνης στην Ηλιούπολη, της 12χρόνης στον Κολωνό και τον βιασμό της 19χρόνης στο Α.Τ. Ομόνοιας), με νεκρούς από μαχαίρια νεοναζιστικών συμμοριών (Σαχζάτ Λουκμάν, Π. Φύσσας) και από αγανακτισμένους νοικοκυραίους (όπως της Zackie και του Petrit Zifle). Δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες μιας συνεχόμενης υποτίμησης του βιοτικού μας επιπέδου, που ξεκινά από την εντατικοποίηση της παραγωγής με αυξημένα εργατικά ατυχήματα. Είμαστε μάρτυρες της εγκληματικής αδιαφορίας για την ενίσχυση των δημόσιων δομών κοινωνικού συμφέροντος, με τραγικά αποτελέσματα (χιλιάδες νεκροί κατά την περίοδο της πανδημίας - κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών) και της εξίσου εγκληματικής αδιαφορίας των κρατικών θεσμών για την προστασία του πληθυσμού από ακραίες περιβαλλοντικές καταστροφές, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν παράγωγο της καπιταλιστικής παρεμβατικότητας (καταστροφές σε Μάτι, Πήλιο, Θεσσαλία, Εύβοια, Ρόδος και τόσες άλλες). Δεκαέξι χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου, στα οποία μεσολαβούν η πτώχευση της χώρας και η χιονοστιβάδα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ως προϋπόθεση δανεισμού , το εκλογικό προμοτάρισμα ενός δήθεν περιθωριακού νεοναζιστικού μορφώματος, που από το 1974 μέχρι και σήμερα αποτελεί το νόμιμα εξουσιοδοτημένο παρακράτος της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού που την εκπροσωπεί, η κρατική πολιτική στρατηγική αντι-εξέγερσης και η υιοθέτηση της πιο ακραίας καταστολής ως απάντηση σε οποιοδήποτε κοινωνικό επίδικο, η απάτη της σοσιαλδημοκρατικής ελπίδας και η οδυνηρή για πολύ κόσμο διάψευση της. Η ανακήρυξη του τέλους της μεταπολίτευσης.

Σε αυτά τα 16 χρόνια, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της αντίστασης και μέσα σε αυτές το αναρχικό κίνημα αντιστάθηκαν και αντεπιτέθηκαν με κάθε τρόπο σε κάθε πτυχή του κόσμου της εξουσίας. Άλλοτε με ταχύτερο βηματισμό και άλλοτε με βραδύτερο δόθηκαν μεγάλες μάχες εμπροσθοφυλακής αλλά και στα μετόπισθεν, για να σταθούμε όρθιοι και όρθιες πρωτίστως και ύστερα για να συναντηθούμε στα πολλαπλά και διακλαδωμένα μετερίζια του αγώνα και να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στους δημίους με στολή. Ενάντια στους καπιταλιστές, που κινούν την ατμομηχανή της εκμετάλλευσης και το πολιτικό προσωπικό, που κάθεται στη θέση των επισήμων απολαμβάνοντας τα αριστοκρατικά τους προνόμια. Ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς γενοκτονικούς πολέμους, στους οποίους το ελληνικό κράτος συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα, όπως με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στην παρούσα φάση, με την παλαιστινιακή αντίσταση να συνεχίζει να αγωνίζεται και να αποτελεί φάρο αντίστασης. Σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια συλλογικά σαν κίνημα βιώσαμε πέρα από τις επιπτώσεις των δυσχερών κοινωνικών μεταβολών, που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία, το βαθύ και διαρκές τραύμα της απώλειας, που είναι μοιραίο να αντιμετωπίζει κάθε επαναστατικό κίνημα, χάνοντας πολλές δεκάδες συντρόφους/ισσες από κοντά μας για χρόνια ολόκληρα σε φυλακές και παρανομίες, ενώ κάποιοι χάθηκαν οριστικά. Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο Λάμπρος Φούντας με το όπλο στο χέρι, ο Σπύρος Δραβίλας που χωρίς ίχνος μεταμέλειας δεν παραδόθηκε ποτέ, ο Δημήτρης Αρμακόλας, που τον νίκησε η λαχτάρα του για αλληλεγγύη, ο Βασίλης Μάγγος, που η ψυχή του δεν άντεξε τα όσα πέρασε στο κολαστήριο της αστυνομικής διεύθυνσης Βόλου.

Φέτος η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει και πάλι με τη γεύση της απώλειας στο στόμα. Η 31 Οκτώβρη και η έκρηξη στην οδό Αρκαδίας μας πήρε για πάντα τον Κυριάκο, που έπεσε μαχόμενος για την κοινωνική επανάσταση, ακόμα έναν από τους καλύτερους, έτσι για να επιβεβαιωθεί το ρητό, πως οι πιο καλοί φεύγουν πάντοτε νωρίς. Στην ίδια έκρηξη τραυματίστηκε βαριά η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και ακολούθησαν η προφυλάκισή της και η εκ νέου ενεργοποίηση του τρομονόμου, με ένα καινούργιο κατασταλτικό πογκρόμ, να μετρά άλλες τέσσερεις συλλήψεις. Του συντρόφου Δημήτρη και της αναρχικής συντρόφισσας Δήμητρας, στα πλαίσια μίας απόπειρας ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων, του Α.Κ και του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, που έχει και την πιο επιβαρυμένη ποινική κατάσταση.

Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, η εμπλοκή του στην υπόθεση στηρίζεται σε ένα δίχως δικονομική αξία εύρημα (ένα δαχτυλικό αποτύπωμα σε ένα καθόλα νόμιμο κινητό αντικείμενο, μία σακούλα). Αυτό το σαθρό στοιχείο είτε αποτελεί εύρημα είτε αποτελεί ένα ακόμα αποκύημα της φαντασίας των λαμπρών μυαλών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, που οι αποδείξεις-πασπαρτού χρησιμοποιούνται χωρίς καμία περαιτέρω αμφισβήτηση από το αστικό δικαστικό σύστημα, (π.χ. στις υποθέσεις των Ηριάννα Β.Λ, Τάσο Θεοφίλου, Άρη Σειρηνίδη, Χ. Μαντζουρίδη και τόσων άλλων) δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια ακόμα ξεκάθαρη ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε ένα σύντροφο, που από τα 15 του χρόνια βρέθηκε από τύχη αλλά παρέμεινε συνειδητά στο καμίνι της αδυσώπητης επαναστατικής πάλης, κυνηγημένος από το κράτος μέχρι το 2013 και έγκλειστος μέχρι το 2019, αλλά και ως μια ξεκάθαρα ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε όσους, όσες και όσα συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει ξανά όλους και όλες εδώ να φωνάζουμε "αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη" και "Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών". Μας βρίσκει εδώ να φωνάζουμε αλληλεγγύη και λευτεριά σε όλα τα συντρόφια που λείπουν από κοντά μας και να υποσχόμαστε, ότι θα τους ξαναπάρουμε όλους και όλες πίσω το συντομότερο δυνατό. Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει να ορκιζόμαστε πως δε θα ξεχάσουμε, πως όπως ο Αλέξης δε λησμονήθηκε ποτέ, δε θα λησμονηθεί και ο Κυριάκος, πως δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε αλλά και να πραγματώνουμε την αντίσταση και να αναδεικνύουμε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης αυτής που ζουν και πεθαίνουν με χαμόγελο και αξιοπρέπεια για την επανάσταση. Μας βρίσκει εδώ να σφίγγουμε γροθιές και να λέμε μόνο με τα μάτια Φαντασία, Αισιοδοξία, Ρίσκο.

"Κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα!".

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

"Δεν υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία. Η Ελευθερία είναι ο δρόμος. Και η ελευθερία θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια της υπάρχουσας αθλιότητας".

Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια - Προσυγκέντρωση 4μμ, Τσαμαδού

Όλες/Όλοι στους δρόμους

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

Εικόνες:

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633218/