kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία 6 Δεκέμβρη

[Πορεία, Παρ. 6/12, 6μμ Προπύλαια | Προσυγκέντρωση 4μμ Τσαμαδού] ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια - Προσυγκέντρωση 4μμ, Τσαμαδού

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στις 6 Δεκέμβρη του 2024 συμπληρώνονται δεκαέξι χρόνια από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου που χιλιάδες τηλέφωνα σε ολόκληρη τη χώρα χτύπησαν για να ακουστεί από την άλλη άκρη του ακουστικού "το μάθατε;" Δεκαέξι χρόνια από εκείνη την αναρτημένη διαδικτυακή ενημέρωση, που χάραξε στη συλλογική μνήμη: "Επείγον! Σοβαρός τραυματισμός στη Μεσολογγίου". Δεκαέξι χρόνια από εκείνο το κρίσιμο μισάωρο στο οποίο μια πολύ μικρή σπίθα ήδη άρχιζε να ανάβει στα Εξάρχεια, και που άλλες τόσες χιλιάδες πρόσωπα πέτρωσαν, χιλιάδες βλέμματα σκοτείνιασαν, χιλιάδες σιωπηλά γνεψίματα συμφώνησαν να κλείσουν πίσω τους την πόρτα, χιλιάδες χέρια έσφιξαν μια πέτρα θρυμματίζοντας τη νύχτα. Ακολούθησαν δυναμικές συγκρούσεις, επιθέσεις σε Α.Τ, καταλήψεις και μαθητικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

Δεκαέξι χρόνια από τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στα πενήντα χρόνια του ιστορικού κύκλου της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα τη μαζικότερη και δυναμικότερη απάντηση των δεκαετιών αυτών στο αστυνομικό κράτος, που βασανίζει, βιάζει και δολοφονεί αδιάκοπα μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του μετεμφυλιακού και δικτατορικού κράτους. Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα κρατικής βίας, βλέπουμε να βασανίζονται και να δολοφονούνται άνθρωποι σε αστυνομικά μπλόκα (π.χ. Η.Μαραγκάκης - Κ.Μανιουδάκης), σε αστυνομικά τμήματα, φυλακές και μεταγωγές (π.χ. Κ.Γκουλιώνη, Ι.Καρέλi, Κ. Ασίκ, P.Marinkolaj, 22χρονη Μαρία Θεοδωροπούλου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού) ή να καταχωρούνται σε μια λίστα αδιευκρίνιστων θανάτων και ύποπτων αυτοκτονιών, που για μας αποτελούν ξεκάθαρα κρατικές δολοφονίες.

Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τη διαρκή εγκληματική πολιτική του κράτους έναντι των μειονοτήτων (μετανάστες, πρόσφυγες, Ρομά), με την οικοδόμηση μίας αρχιτεκτονικής στρατηγικής που περιλαμβάνει διαρκή περιθωριοποίηση, επιχειρήσεις σκούπα, πογκρόμ, κέντρα κράτησης, στρατιωτικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς, δολοφονικές επαναπροωθήσεις (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη μαζική σφαγή 600 προσφυγισσών/ων στην Πύλο), φράχτες στα σύνορα μέχρι και δολοφονίες στη μέση του δρόμου (Ν.Σαμπάνης, Κ.Φραγκούλης και Χ. Μιχαλόπουλος). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τις κατασταλτικές δυνάμεις να χτυπούν και να σακατεύουν ανθρώπους που αγωνίζονται για κοινωνικά ζητήματα (όπως η αγωνίστρια Α. Κουτσουμπού και η 16χρόνη αντιφασίστρια Βασιλική). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα έμφυλης και ρατσιστικής βίας, με εκατοντάδες γυναικοκτονίες, βιασμούς, θύματα trafficking με εμπλοκή αστυνομικών κυκλωμάτων (βλ. Υποθέσεις της 18χρόνης στην Ηλιούπολη, της 12χρόνης στον Κολωνό και τον βιασμό της 19χρόνης στο Α.Τ. Ομόνοιας), με νεκρούς από μαχαίρια νεοναζιστικών συμμοριών (Σαχζάτ Λουκμάν, Π. Φύσσας) και από αγανακτισμένους νοικοκυραίους (όπως της Zackie και του Petrit Zifle). Δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες μιας συνεχόμενης υποτίμησης του βιοτικού μας επιπέδου, που ξεκινά από την εντατικοποίηση της παραγωγής με αυξημένα εργατικά ατυχήματα. Είμαστε μάρτυρες της εγκληματικής αδιαφορίας για την ενίσχυση των δημόσιων δομών κοινωνικού συμφέροντος, με τραγικά αποτελέσματα (χιλιάδες νεκροί κατά την περίοδο της πανδημίας - κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών) και της εξίσου εγκληματικής αδιαφορίας των κρατικών θεσμών για την προστασία του πληθυσμού από ακραίες περιβαλλοντικές καταστροφές, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν παράγωγο της καπιταλιστικής παρεμβατικότητας (καταστροφές σε Μάτι, Πήλιο, Θεσσαλία, Εύβοια, Ρόδος και τόσες άλλες). Δεκαέξι χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου, στα οποία μεσολαβούν η πτώχευση της χώρας και η χιονοστιβάδα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ως προϋπόθεση δανεισμού , το εκλογικό προμοτάρισμα ενός δήθεν περιθωριακού νεοναζιστικού μορφώματος, που από το 1974 μέχρι και σήμερα αποτελεί το νόμιμα εξουσιοδοτημένο παρακράτος της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού που την εκπροσωπεί, η κρατική πολιτική στρατηγική αντι-εξέγερσης και η υιοθέτηση της πιο ακραίας καταστολής ως απάντηση σε οποιοδήποτε κοινωνικό επίδικο, η απάτη της σοσιαλδημοκρατικής ελπίδας και η οδυνηρή για πολύ κόσμο διάψευση της. Η ανακήρυξη του τέλους της μεταπολίτευσης.

Σε αυτά τα 16 χρόνια, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της αντίστασης και μέσα σε αυτές το αναρχικό κίνημα αντιστάθηκαν και αντεπιτέθηκαν με κάθε τρόπο σε κάθε πτυχή του κόσμου της εξουσίας. Άλλοτε με ταχύτερο βηματισμό και άλλοτε με βραδύτερο δόθηκαν μεγάλες μάχες εμπροσθοφυλακής αλλά και στα μετόπισθεν, για να σταθούμε όρθιοι και όρθιες πρωτίστως και ύστερα για να συναντηθούμε στα πολλαπλά και διακλαδωμένα μετερίζια του αγώνα και να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στους δημίους με στολή. Ενάντια στους καπιταλιστές, που κινούν την ατμομηχανή της εκμετάλλευσης και το πολιτικό προσωπικό, που κάθεται στη θέση των επισήμων απολαμβάνοντας τα αριστοκρατικά τους προνόμια. Ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς γενοκτονικούς πολέμους, στους οποίους το ελληνικό κράτος συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα, όπως με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στην παρούσα φάση, με την παλαιστινιακή αντίσταση να συνεχίζει να αγωνίζεται και να αποτελεί φάρο αντίστασης. Σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια συλλογικά σαν κίνημα βιώσαμε πέρα από τις επιπτώσεις των δυσχερών κοινωνικών μεταβολών, που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία, το βαθύ και διαρκές τραύμα της απώλειας, που είναι μοιραίο να αντιμετωπίζει κάθε επαναστατικό κίνημα, χάνοντας πολλές δεκάδες συντρόφους/ισσες από κοντά μας για χρόνια ολόκληρα σε φυλακές και παρανομίες, ενώ κάποιοι χάθηκαν οριστικά. Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο Λάμπρος Φούντας με το όπλο στο χέρι, ο Σπύρος Δραβίλας που χωρίς ίχνος μεταμέλειας δεν παραδόθηκε ποτέ, ο Δημήτρης Αρμακόλας, που τον νίκησε η λαχτάρα του για αλληλεγγύη, ο Βασίλης Μάγγος, που η ψυχή του δεν άντεξε τα όσα πέρασε στο κολαστήριο της αστυνομικής διεύθυνσης Βόλου.

Φέτος η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει και πάλι με τη γεύση της απώλειας στο στόμα. Η 31 Οκτώβρη και η έκρηξη στην οδό Αρκαδίας μας πήρε για πάντα τον Κυριάκο, που έπεσε μαχόμενος για την κοινωνική επανάσταση, ακόμα έναν από τους καλύτερους, έτσι για να επιβεβαιωθεί το ρητό, πως οι πιο καλοί φεύγουν πάντοτε νωρίς. Στην ίδια έκρηξη τραυματίστηκε βαριά η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και ακολούθησαν η προφυλάκισή της και η εκ νέου ενεργοποίηση του τρομονόμου, με ένα καινούργιο κατασταλτικό πογκρόμ, να μετρά άλλες τέσσερεις συλλήψεις. Του συντρόφου Δημήτρη και της αναρχικής συντρόφισσας Δήμητρας, στα πλαίσια μίας απόπειρας ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων, του Α.Κ και του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, που έχει και την πιο επιβαρυμένη ποινική κατάσταση.

Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, η εμπλοκή του στην υπόθεση στηρίζεται σε ένα δίχως δικονομική αξία εύρημα (ένα δαχτυλικό αποτύπωμα σε ένα καθόλα νόμιμο κινητό αντικείμενο, μία σακούλα). Αυτό το σαθρό στοιχείο είτε αποτελεί εύρημα είτε αποτελεί ένα ακόμα αποκύημα της φαντασίας των λαμπρών μυαλών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, που οι αποδείξεις-πασπαρτού χρησιμοποιούνται χωρίς καμία περαιτέρω αμφισβήτηση από το αστικό δικαστικό σύστημα, (π.χ. στις υποθέσεις των Ηριάννα Β.Λ, Τάσο Θεοφίλου, Άρη Σειρηνίδη, Χ. Μαντζουρίδη και τόσων άλλων) δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια ακόμα ξεκάθαρη ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε ένα σύντροφο, που από τα 15 του χρόνια βρέθηκε από τύχη αλλά παρέμεινε συνειδητά στο καμίνι της αδυσώπητης επαναστατικής πάλης, κυνηγημένος από το κράτος μέχρι το 2013 και έγκλειστος μέχρι το 2019, αλλά και ως μια ξεκάθαρα ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε όσους, όσες και όσα συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει ξανά όλους και όλες εδώ να φωνάζουμε "αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη" και "Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών". Μας βρίσκει εδώ να φωνάζουμε αλληλεγγύη και λευτεριά σε όλα τα συντρόφια που λείπουν από κοντά μας και να υποσχόμαστε, ότι θα τους ξαναπάρουμε όλους και όλες πίσω το συντομότερο δυνατό. Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει να ορκιζόμαστε πως δε θα ξεχάσουμε, πως όπως ο Αλέξης δε λησμονήθηκε ποτέ, δε θα λησμονηθεί και ο Κυριάκος, πως δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε αλλά και να πραγματώνουμε την αντίσταση και να αναδεικνύουμε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης αυτής που ζουν και πεθαίνουν με χαμόγελο και αξιοπρέπεια για την επανάσταση. Μας βρίσκει εδώ να σφίγγουμε γροθιές και να λέμε μόνο με τα μάτια Φαντασία, Αισιοδοξία, Ρίσκο.

"Κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα!".

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

"Δεν υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία. Η Ελευθερία είναι ο δρόμος. Και η ελευθερία θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια της υπάρχουσας αθλιότητας".

Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια - Προσυγκέντρωση 4μμ, Τσαμαδού

Όλες/Όλοι στους δρόμους

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

Εικόνες:

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633218/

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ! Λευτεριά στο Νίκο Ρωμανό!

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου του '73 και τα Δεκεμβριανά του '44 αποτελούν τρεις κομβικές στιγμές στην παράδοση των καταπιεσμένων, που με τους αγώνες, τις θυσίες και τις αντιστάσεις τους, διεκδικούν την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε μορφή ταξικής, κρατικής, εθνικής, φυλετικής και έμφυλης καταπίεσης, Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις μάς ανοίγουν τους ορίζοντες της ελευθερίας προς την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση και τον ελευθεριακό Κομμουνισμό.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η ανθρωπότητα βαδίζει στο χείλος της αβύσσου, με το βάθος της ιμπεριαλιστικής κρίσης και παρακμής που επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής μας, με τους δύο μεγάλους πολέμους: τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα και τον πόλεμο δι' αντιπροσώπου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία, με την απειλή ενός Γ' παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και την εντεινόμενη περιβαλλοντική κρίση που απειλεί ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντιμέτωπη με το ογκούμενο κύμα λαϊκής-εργατικής αγανάκτησης από την ακρίβεια, την ανεργία και ελαστική εργασία, αλλά και την ενεργό συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο πλευρό του ΝΑΤΟ και του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, διασπασμένη και καταρρακωμένη, επιχειρεί να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, επαναφέροντας ξαναζεσταμένη τη "σούπα" της τρομοκρατίας.
Με σκηνοθέτη τον γνωστό Χρυσοχοῒδη, κατασκευαστή αναρίθμητων τρομοδικών που όλες κατέπεσαν στα δικαστήρια, επιχειρούν να στήσουν κλίμα τρομοϋστερίας για να εξαπολύσουν ένα κυνήγι μαγισσών κατά των αγωνιστών. Στο έγκλημα των Τεμπών, ακόμη δεν βρήκαν το παράνομο εύφλεκτο υλικό που μετέφερε η αμαξοστοιχία, που έκαψε τόσες ανθρώπινες ψυχές. Όμως, στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, όπου η έκρηξη της υπό κατασκευή βόμβας έθεσε σε δοκιμασία τη στατικότητα της πολυκατοικίας κι έκανε συντρίμμια το διαμέρισμα με έναν άνθρωπο νεκρό, βρήκανε ένα (1) αποτύπωμα του Νίκου Ρωμανού σε πλαστική σακούλα(!) και άλλο ένα, με βάσει το οποίο συνέλαβαν έναν ακόμα νέο άνθρωπο 26 ετών.
Παλεύουμε ενάντια στις μεθοδεύσεις και τις προβοκάτσιες των Χρυσοχοῒδηδων. Αρνούμαστε να δεχθούμε την ανεργία, την ακρίβεια, την καταστολή, τις ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία και Παιδεία ως κανονικότητα.
Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας για τα κανόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που επιμένει να εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στο πλευρό του ΝΑΤΟ και Αρνούμαστε να πληρώσουμε την κρίση τους με τη ζωή μας!

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

Άμεση απόσυρση όλων των κατασκευασμένων κατηγοριών σε βάρος του Νίκου Ρωμανού!
Άμεση κατάργηση του τρομονόμου!
Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Γενική απεργία διαρκείας!
Εργατική Εξουσία!

Πάρτε μέρος στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

πηγή : email που λάβαμε στις 1 Δεκεμβρίου 01h

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μετράμε 16 χρόνια από εκείνη την νύχτα που ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία συμπυκνώνει το σύνολο της κρατικής βαρβαρότητας και της κατασταλτικής εκστρατείας που εξαπέλυε ανέκαθεν η εξουσία απέναντι στα καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Στην κοινωνική και πολιτική συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της απόπειρας εξουδετέρωσης των κοινωνικών κινημάτων, εκείνη η νύχτα σηματοδότησε την αρχή της εξέγερσης που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στη συνείδηση κάθε αγωνιστή, είτε την έζησε είτε όχι. Τον Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση ήταν μονόδρομος απέναντι σε όλα τα δεινά που βάραιναν τις ζωές των καταπιεσμένων. Δεκαέξι χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης και της ευθείας αντιπαράθεσης με τον κρατικό μηχανισμό παραμένει ζωντανή.

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ - ΤΑΞΗ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του '08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ' επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίηση αγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του '08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Στο επίκεντρο της κυρίαρχης αφήγησης σχετικά με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων, βρίσκεται και το κομμάτι του ασύλου, στο οποίο ποινικοποιείται εξ' ολοκλήρου κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών. Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες παραδείγματα, όπως αυτό της εισβολής των μπάτσων στη «Βραδιά του Ερευνητή» στο ΕΜΠ ή της πρόσφατης επίθεσης των ΜΑΤ στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ εν ώρα παρέμβασης στον πρύτανη μετά από την ελεύθερη πτώση ασανσέρ στις πανεπιστημιακές εστίες. Εννοείται, όλα τα παραπάνω μετράνε σύνολο 16 συλλήψεις και αποδεικνύουν την αγαστή συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις κατασταλτικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. Μπορούμε, επίσης, να αναφερθούμε στα μόνιμα κλειδώματα πολλαπλών εισόδων στο campus του ΑΠΘ με το κράτος να υπενθυμίζει προκλητικά την κατάργηση του ασύλου και τον νόμο 4777 που αρχίζει να σχηματοποιείται με τις διαγραφές και τις πειθαρχικές διώξεις φοιτητών. Στον ελλαδικό χώρο, το άσυλο διαχρονικά αποτελούσε σημείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, κινηματικής κουλτούρας και πολιτικής ζύμωσης και για αυτόν τον λόγο τίθεται στο επίκεντρο της κρατικής επίθεσης σχετικά με τον αφανισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

Μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζει και επικρατεί η γενικευμένη ακρίβεια η οποία πλήττει σταδιακά την κοινωνική βάση στοχεύοντας στην συνολική εξάρτηση της από το ίδιο το σύστημα που την σκοτώνει. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης των καταπιεσμένων συμπυκνώνει τον πραγματικό στόχο της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Οι απρόσιτες τιμές των ενοικίων, των λογαριασμών και των βασικών αγαθών, ωθούν με τη σειρά τους την εργατική τάξη στην πλήρη καθυπόταξη της σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το κεκτημένο του 8ώρου καταργείται, η εργοδοτική αυθαιρεσία οξύνεται ενώ η συνδικαλιστική δράση των εργατών αντιμετωπίζεται με εκδικητικές απολύσεις και απαγορεύσεις απεργιών. Το κράτος και τα αφεντικά στενεύουν τον κλοιό μέσα από τον οποίο η κοινωνική βάση καλείται να αποδράσει κατορθώνοντας το αδύνατο. Για εμάς είναι σαφές πως η συλλογικοποίηση και η οργάνωση στα σωματεία βάσης αποτελούν μερκά από τα βασικότερα εργαλεία αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Δεκαέξι χρόνια μετά, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας την συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης του 2008, μιας εξέγερσης που ριζοσπαστικοποίησε τα πλήθη, διαμόρφωσε συνειδήσεις και εισήγαγε νέα εργαλεία αγώνα. Είναι χρέος μας να διδαχτούμε και να εμπνευστούμε από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικαιροποιώντας τα στοιχεία αυτά στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο του σήμερα. Έχοντας το παράδειγμα του '08, γνωρίζουμε πολύ καλά την ευθραυστότητα του κρατικού μηχανισμού, όταν αυτός έχει να αντιμετωπίσει ένα σύσσωμο κοινωνικό όλο που υψώνει αντιστάσεις και αντιπαρατίθεται μαζικά, μαχητικά και αυτοοργανωμένα. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε την βαρύνουσα σημασία της διάρκειας όταν οραματιζόμαστε μία τέτοια προοπτική. Διότι καθήκον μας είναι, επίσης, να είμαστε έτοιμοι να συμπληρώσουμε τα κενά ακόμη και των πιο καθοριστικών γεγονότων σαν αυτών του Δεκέμβρη. Για εμάς, μοναδική δίοδος για την ανατροπή αυτού του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που μας θέλει υποταγμένους, είναι η κοινωνική επανάσταση. Με βάση αυτόν τον ορίζοντα μαχόμαστε στις γραμμές του οργανωμένου αναρχικού αγώνα και προτάσσουμε τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και την παρέμβαση σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα αγώνα μας απέναντι στην καταπάτησή τους, την ιστορία απέναντι στην διαστρέβλωση, και την συλλογική μνήμη απέναντι στην βαρβαρότητα της λήθης

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ - ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΘΗΝΑ: 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ - ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

16 χρόνια μετά την κοινωνική και ταξική εξέγερση, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2008, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. 16 χρόνια μετά η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους κλιμακώνεται σε όλα τα σημεία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού -από την επίθεση στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών. Ταυτόχρονα οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος τόσο γιατί αυτό υπήρξε βασικός εκφραστής, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και γιατί στοχεύουν στην τρομοκράτηση ολόκληρης της κοινωνίας και των αντιστάσεών της. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της Κοινωνικής Επανάστασης.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

6 Δεκέμβρη
Αντικρατικές - Αντικατασταλτικές διαδηλώσεις
Αθήνα: 18.00 - Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 18.00 - Καμάρα

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 1 Δεκεμβρίου 22h

[Αθήνα] Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών / Κάλεσμα στην πρωινή πορεία [6/12 στις 12:00 Προπύλαια]

16 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη φωτίζει τα μονοπάτια μας

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα ένστολα καθάρματα Κορκονέα και Σαραλιώτη στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, η διαφύλαξη και υπεράσπιση της συλλογικής μνήμης παραμένει αναγκαία στο σήμερα. Μία κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μία ολόκληρη γενιά και πυροδότησε τη μεγαλύτερη κοινωνική-ταξική εξέγερση στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Συγκροτήθηκε από μία ευρεία σύνθεση υποκειμένων και χώρεσε μέσα της μία ποικιλομορφία δράσεων και συλλογικοποίησης. Η εξέγερση του '08 ήταν μία ζωντανή και μαζική αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, αποτελώντας πρόσφορο έδαφος σε κάθε άτομο να εναντιωθεί έμπρακτα στον κεφαλαιοκρατικό μηχανισμό. Γέννησε καταλήψεις σε δημόσια κτήρια και σχολές, ασταμάτητες συγκρούσεις στον δρόμο, επιθέσεις σε ΑΤ και καπιταλιστικούς στόχους, μαζικές πορείες αλλά και ένοπλες ενέργειες επαναστατικής αντιβίας.

Από την πλευρά του το κράτους, οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί και το κεφάλαιο επιχειρούσαν πάντοτε να πλήξουν τις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος, να απονοηματοδοτήσουν τα πολιτικά του περιεχόμενα, τις επιλογές αγώνα και την επαναστατική παράδοση δεκαετιών που ανέδειξε ο Δεκέμβρης, φτάνοντας ακόμη και στο σήμερα με την υπόθεση των Αμπελόκηπων. Όταν στις 31 Οκτώβρη, ο σύντροφος μας Κυριάκος έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ύστερα από έκρηξη μηχανισμού και η συντρόφισσα μας Μαριάννα βρέθηκε στο διπλανό δωμάτιο πολυτραυματίας. Έκτοτε, την υπόθεση αναλαμβάνει η "αντι"τρομοκρατική αλλά και οι ρουφιάνοι των μίντια, ως κρατικά φερέφωνα, ξεκινώντας ένα κυνήγι μαγισσών που αντλεί εικασίες και πρόσωπα από μια δεξαμενή υπόπτων και ξερνάει κοινωνικό κανιβαλισμό και κλίμα τρομοκρατίας. Χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη ρητορική το κράτος ποινικοποιεί τόσο τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις, όσο και την αναρχική ταυτότητα ευρύτερα. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής 4 συντρόφια μας βρίσκονται ήδη προφυλακισμένα για μια υπόθεση που παραμένει ανοιχτή και περιμένει να καταδικάσει τον επόμενο «τρομοκράτη». Η επιχείρηση υπονόμευσης και αποπολιτικοποίησης του επαναστατικού λόγου και η καταστολή που απλώνεται, δείχνουν πως τα καθάρματα που βρίσκονται στις υπηρεσίες της κρατικής τρομοκρατίας φοβούνται και εκδικούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και αντιδρούν στην ανισότητα και την εκμετάλλευση.

Ενάντια στην μεθοδευμένη και διαχρονική αυτή επίθεση του κράτους, εμείς οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα πολλαπλά νοήματα που γέννησε η εξέγερση του '08 και αναζωπύρωσε η υπόθεση των Αμπελοκήπων, καθώς και να διατηρήσουμε ζωντανές τις παρακαταθήκες μας και τις μνήμες των νεκρών αγωνιστών και αγωνιστριών μας. Το εξεγερσιακό γεγονός του Δεκέμβρη αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του. Στάθηκε ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των κρατικών δολοφονιών και της καταστολής, αξιοποιώντας όλα τα μέσα του πολύμορφου αγώνα. Τέτοιες επιλογές είναι που κρατάνε ζωντανό το νήμα της εξέγερσης. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορικής εξεγερσιακής συνέχειας που διατηρεί ζωντανό μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας το όραμα για την κοινωνική επανάσταση.

Η αναζωπύρωση του πνεύματος του Δεκέμβρη είναι πιο επιτακτική από ποτέ

Κυριάκος Ξυμητήρης ένας από έμας, σύντροφος για πάντα στους δρόμους της φωτιάς

Αλληλεγγύη στην πολυτραυματία συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και στα διωκόμενα συντρόφια για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 12:00/ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών

αναρχική συλλογικότητα α π ό π ε ι ρ α

από τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται

Λευτεριά στους προφυλακισμένους συντρόφους/ισσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων Μαριάννα Μ, Δήμητρα Ζ, Δημήτρη και Νίκο Ρ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ 5 Δεκεμβρίου, Συγκέντρωση, Σύνταγμα 7μμ 6 Δεκεμβρίου, Διαδήλωση, Προπύλαια 6μμ

Το κράτος δολοφονεί.

Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη 2008, 16 χρόνια πίσω, η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα προκαλεί με τραγικό τρόπο, το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες του κράτους. Οι πρώτες αντιπαραθέσεις με τους κρατικούς δολοφόνους εκδηλώνονται άμεσα στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της κρατικής δολοφονίας και στα γύρω στενά, ενώ τις αμέσως επόμενες ώρες καταλαμβάνεται από αναρχικούς και αναρχικές και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες το Πολυτεχνείο αποτελώντας ένα σταθερό σημείο συνάντησης της οργής πολλών περισσότερων ανθρώπων, που κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές κατασταλτικές δυνάμεις θα γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων. Από τις πρώτες αυτές στιγμές, η ορμητικότητα του κόσμου που πλημμυρίζει την Πατησίων έχοντας το αίσθημα του δικαίου της εξέγερσης απέναντι στην αδικία της δολοφονίας του μικρού Αλέξανδρου που εκφράζεται αυθόρμητα και αυτοσχέδια, δεν μπορεί να ανακοπεί από τα ΜΑΤ. Τα γεγονότα έχουν εξεγερτικά χαρακτηριστικά, απλώνονται γρήγορα σε όλες τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας και σύντομα γίνονται ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους με την μαζική και αυθόρμητη μορφή, που αυτή πήρε, μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, δημόσιων κτηρίων και αυτοοργανωμένες ανοιχτές συνελεύσεις, συνθέτοντας έτσι τα εργαλεία και τους τρόπους με τους οποίους οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες τάραξαν την κοινωνική ειρήνη και επιχείρησαν να θέσουν τόσο τους όρους της αντιπαράθεσης με το καθεστώς όσο και κοινωνικά αγωνιστικά περιεχόμενα μέσα στο πρωτόγνωρο εξεγερσιακό περιβάλλον. Η εξέγερση, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όλης της περιόδου, που προηγήθηκε, τόσο κατά το ξέσπασμά της όσο και κατά την εξέλιξή της, φέρνει έντονα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και τους τρόπους αντίστασης μιας ολόκληρης περιόδου, που προηγήθηκε, σαράντα και πλέον χρόνων από το 73΄ και έπειτα. Όπως, την διαρκή ανοιχτή συνάντηση των αγωνιζόμενων στο Πολυτεχνείο και την γειτονιά των Εξαρχείων ως σημεία στην πόλη σημασιοδοτημένα κοινωνικά από την εξέγερση και τον αγώνα, την μαχητική αντίσταση στην κρατική καταστολή, τις αυτοοργανωμένες προσπάθειες ανάπτυξης κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων και δομών αγώνα, τις αναρχικές - αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, την άμεση δράση και την ανάπτυξη μορφών αντιβίας στην βία του καθεστώτος.

Η στιγμή, που ξέσπασε η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανήκει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών και κλιμακούμενης επιθετικότητας του κράτους. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά από τα αφεντικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80΄ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Μια διαδικασία που θα πάρει καταιγιστική μορφή και χαρακτηριστικά άγριας επιθετικότητας σε όλο κοινωνικό πεδίο, μετά το "ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης" του 08΄ και ειδικότερα στην Ελλάδα, από το 2010 κι έπειτα.

Έτσι, αντίστοιχα, η κρατική καταστολή την περίοδο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, είναι διαρκώς κλιμακούμενη με στιγμές ιδιαίτερης έντασης, δοκιμάζοντας να σπάσει τις κοινωνικές ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί από τις αντιστάσεις και το κοινωνικό φαντασιακό καθ' όλη τη Μεταπολιτευτική περίοδο. Είναι μια ιστορική φάση που το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας μιας πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης με την κοινωνία σε όλα τα μέτωπα και στο στάδιο του σχεδιασμού, σε ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο, μιας συνολικής εκστρατείας για το συντριπτικό χτύπημα των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων στοχεύοντας ειδικότερα στους αναρχικούς και τις αναρχικές. Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι απότοκο αυτής της προετοιμασίας, αυτού του κατασταλτικού σχεδιασμού και της ειδικότερης στόχευσής του.

Η εξέγερση, ως έκρηξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τομή στον τρόπο αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων, έθεσε φραγμό στην δολοφονική βία του κράτους και το ανάγκασε προς στιγμή σε αναδίπλωση των σχεδιασμών του. Έσπασε τις επιβαλλόμενες από τα πάνω κοινωνικές νόρμες και απελευθέρωσε την έκφραση μιας ευρύτατης κοινωνικής δυναμικής που ασφυκτιούσε. Ράγισε την πλαστή εικόνα ευμάρειας και εκδημοκρατισμού, που ήθελε να εμφανίζει το καθεστώς, και αιφνιδίασε το πολιτικό προσωπικό του, που αρέσκονταν να θριαμβολογεί για το τέλος της ιστορίας.

Εν μέσω αυτού του αιφνιδιασμού και υπό το φόβο απρόβλεπτων συνεπειών, που θα μπορούσαν να προκληθούν μέσα από την δυνατότητα αναζωπύρωσης και μεγαλύτερης εξάπλωσής της, η εξέγερση δε χτυπήθηκε σαρωτικά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αρχική της ορμή καταλάγιασε σταδιακά συναντώντας τα οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά όρια της, αποτέλεσε όμως αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο πέραν του φραγμού που έθεσε στη βία του κράτους, έκανε σκόνη εδραιωμένες βεβαιότητες περί του ανέφικτου ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, χάραξε βαθιές τομές σε βαλτωμένους από την συναίνεση κοινωνικούς τόπους και γέννησε ένα σύμπαν απελευθερωτικών δράσεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματός της και όλο το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τροφοδότησε την αντίσταση, που αναπτύχθηκε από τα κάτω τα επόμενα χρόνια, και πήρε πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, απέναντι στην πιο βίαιη και ραγδαία αναδιάρθρωση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων εξουσίας. Μια δυναμική αντίσταση που δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο καθεστώς, αλλά εξάντλησε γρήγορα τις δυνατότητες της μαχητικής διαμαρτυρίας και του αυθορμητισμού της, χωρίς να καταφέρει να ανακόψει την συνολική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας οργάνωσης του αναρχικού κινήματος, αποσαφήνισης των πολιτικών γραμμών και διαδικασιών του, διεύρυνσης της απεύθυνσής του καθώς και της συγκρότησης ενός αυτόνομου, αδιαμεσολάβητου και αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού κοινωνικού - ταξικού κινήματος, που θα μπορέσει να αντισταθεί αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί, αποτελεί την ουσιαστική κινηματική παρακαταθήκη όλης αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Σήμερα, η ακραία φτωχοποίηση των «πληβειακών» και η προλεταριοποίηση τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, που σημαίνει αντίστοιχα το πέρασμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, και στη διαμόρφωση μιας συνθήκης καθορισμού και διαχείρισής του από το κράτος ως "πλεονάζοντα πληθυσμό", προϋποθέτει την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, το κράτος επιχειρεί να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να προωθήσει εδώ και τώρα, την υλική και ιδεολογική συγκρότηση του εθνικού κορμού με ολοκληρωτικούς όρους, απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", στην κοινωνική οργή που παράγεται καθημερινά σε ένα περιβάλλον διογκούμενης φτώχειας και στην δυναμική μιας εξεγερσιακής αμφισβήτησης αυτής της συνθήκης από τα κάτω.

Η μακρόχρονη εκστρατεία του κράτους σε νομικό, προπαγανδιστικό και αστυνομικό επίπεδο, έχει επιτύχει σημαντικά πλήγματα κατά της αντίστασης, έχει θέσει υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου και έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάθε έκφραση δημόσιου λόγου από τον μονόλογο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, επιχειρώντας να συμπιέσει και να απομονώσει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των επιλογών και της κυριαρχίας του.Σήμερα, 16 χρόνια μετά την εκτέλεση του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η δολοφονική φύση του κράτους ως μηχανισμού εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Στα καθημερινά ναυάγια μεταναστών/ριών στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Αιγαίου και στα χερσαία σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ως αποτέλεσμα της ανοιχτά φασιστικής-ρατσιστικής μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, οπού τα pushbacks αποτελούν πλέον ένα διαρκές συστηματοποιημένο έγκλημα για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.Στις αστυνομικά κατεχόμενες πόλεις, στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι εκτέλεσαν τον 17χρονο Ρομά, Νίκο Σαμπάνη ή στην Θεσσαλονίκη όπου τραυμάτισαν με σφαίρα στο κεφάλι 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη. Στις διαδηλώσεις, όπου η μανιώδης βαρβαρότητα των μονάδων καταστολής στο Βόλο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Είναι αδύνατον να μην διακρίνει κανείς την ομοιότητα μεταξύ αυτών των γεγονότων με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, υπενθυμίζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι μας έμαθε ο Δεκέμβρης, ότι δηλαδή οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στη δολοφονική φύση του κράτους είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι, που όταν οργανώνουν την δύναμη τους, όταν εξεγείρονται, μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.Η ένταση της βίας του κράτους προς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες και τον κόσμο που αγωνίζεται, αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής, της κατεύθυνσης σε ολοκληρωτικά μοντέλα διαχείρισης αλλά και επίδικο την υποταγή των από κάτω στις κυρίαρχες τάξεις.Το σύστημα εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης επιχειρεί να θωρακιστεί απέναντι στην οργή των καταπιεσμένων. Αυτή η μορφή πυγμής από μεριάς κράτους αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, την ανοιχτά φασιστική μεταναστευτική πολιτική και την περιστολή των συνδικαλιστικών εργαλείων και δικαιωμάτων και των ελευθεριών ευρύτερα. Μέχρι τις εκστρατείες εκκένωσης των καταλήψεων, τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών και φυλακίσεις αναρχικών, την αυταρχικοποίηση του ποινικού κώδικα και την κατοχή των Εξαρχείων.Ταυτόχρονα οι συνεχείς αθωώσεις δολοφόνων και βιαστών μπάτσων δίνουν ένα σαφές μήνυμα. Η αθώωση και πολιτική υπεράσπιση από το κράτος των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη, η πρόσκαιρη αποφυλάκιση του Ε. Κορκονέα, η ατιμωρησία των βιαστών του κολαστηρίου-ΑΤ Ομόνοιας αποτελούν έμμεση πολιτική δήλωση προς του φρουρούς της εξουσίας. « Δολοφονήστε, βιάστε, αυθαιρετήστε. Ό,τι και να κάνετε θα την βγάλετε καθαρή. »Ωστόσο την ίδια περίοδο και το ίδιο το κράτος συνάντησε τα όρια της επιθετικότητάς του, όσες φορές βρέθηκε απέναντι σε μαζικές αντιστάσεις, που έφεραν την δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής σύνδεσης και μετωπικής μαχητικής αντιπαράθεσης, καθώς επίσης και όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο ξέσπασμα της κοινωνικής οργής όπως συνέβη στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.Η εκδήλωση μιας νέας γενικευμένη εξέγερσης, ιδιαίτερα μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, θα στοιχειώνει πάντα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Το κράτος προετοιμάζεται σήμερα για να μπορέσει να καταστείλει τα επόμενα εξεγερτικά ξεσπάσματα στη γέννησή τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Γιατί, αν το σημαντικότερο διακύβευμα της εξουσίας είναι η ολοκληρωτική συντριβή της εξέγερσης, αυτό δεν συνίσταται μόνο στην αποφασιστικότητα του κράτους να την πνίξει στρατιωτικά στον κατασταλτικό τρόμο και στην ικανότητα του να την απονοηματοδοτήσει ιδεολογικά τη στιγμή, που ξεσπάει απειλώντας να σαρώσει τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Η συντριβή της εξέγερσης συνίσταται, επίσης, στην προληπτική καταστολή της στα μυαλά και στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων. Η κρατική τρομοκρατία, η επιχείρηση λήθης και εμπέδωσης κοινωνικά της ιστορικής ματαίωση της, στοχεύουν επιπλέον όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες κινήσεις αντίστασης, ανυποταξίας, αγωνιστικής συνάντησης και οργάνωσης των από κάτω που κρατούν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης, τροφοδοτούν τα επόμενα ξεσπάσματά της και τροφοδοτούνται από αυτήν.Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα.

Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.

τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται

6 Δεκέμβρη 2024 - Ραντεβού στους δρόμους

από κατάληψη εξωστρεφή

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2024

[…] Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενέδρευε

- Ν. Χριστιανόπουλος

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008, οι μπάτσοι Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης εκτελούν τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η οργή εξαπλώνεται, η κοινωνική αντιβία ξεκινάει και η νεολαία της κοινωνικής αμφισβήτησης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης.

Η εξέγερση του '08 δε συνέβη σε ένα ιστορικό κενό. Τον Δεκέμβρη του '08 τα καταπιεσμένα στρώματα αυτής της κοινωνίας, όλα όσα είχαν βιώσει την καθημερινή βία του κράτους στις ζωές τους ενώθηκαν στους δρόμους με εργαλεία τους την οργή και τη βία απέναντι στο δολοφονικό κρατικό μηχανισμό. Οι πολύμορφες δράσεις και επιθέσεις που έγιναν σε αυτά τα πλαίσια ήταν πράξεις που κατάφεραν να κάνουν το πένθος και το κλίμα θανάτου κοινωνική εξέγερση και στιγμή απελευθέρωσης, μια απελευθέρωση που εκφράστηκε μέσα από μαζικές καταλήψεις σχολών και άλλων κτηρίων, από απαλλοτριώσεις, από τη συγκρότηση συνελεύσεων σε πολλές γειτονιές και μέσα από αμέτρητα εγχειρήματα αυτοοργανωσης που δίνουν πνοή μέχρι και σήμερα. Αυτή η δημιουργικότητα, που διαχύθηκε τότε μαζικά και αυθόρμητα, που ήρθε να εκδικηθεί τον θάνατο ενός από εμάς, ζει και σήμερα στα κινήματά μας και είναι κομμάτι μας.

Δεκαέξι χρόνια μετά το κράτος διατάζει και η αστυνομία εκτελεί. Ακόμα πατά τους καταπιεσμένους για να εξασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών, συγκαλύπτει εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το ναυάγιο στη στην Πύλο, τα κυκλώματα (παιδο)βιαστών και ναρκωτικών όπου εμπλέκονται μπάτσοι και πολιτικοί, επιτίθεται σε καταυλισμούς Ρομά και σκοτώνουν συστηματικά μετανάστες σε σύνορα και ΑΤ. Συμμετέχει επίσης στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και στοχοποιεί τη νεολαία πουλώντας «εφηβική εγληματικότητα» για να καταστείλει τις αυθόρμητες αντιδράσεις των νέων και να φτιάξει φυλακές για παιδιά.

Όσο η εξουσία χτίζει νέες φυλακές που σπεύδει να τις γεμίσει, η καθημε-ρινότητά μας γίνεται ολοένα και πιο αποπνυκτική. Εξώσεις, ψηλά νοίκια, χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια και η λεηλασία ελεύθερων χώρων, πάρκων και πλατειών επιχειρούν να μας απομονώσουν για να μη κοινωνικοποιούμαστε και συνυπάρχουμε πολιτικά. Κράτος και αφεντικά επιχειρούν τον παροπλισμό και την απονέκρωση κάθε είδους κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης διαχέοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί νόμου και τάξης. Καθημερινός έλεγχος, τρομοκρατία, προληπτικές προσαγωγές, επιθέσεις σε πορείες, «νόμιμες» παρακολουθήσεις, εκκενώσεις καταλήψεων, ιδιωτικοποίησεις δημόσιων χώρων, βασανισμοί και δολοφονίες.

Οικογένειες με παιδιά, παλιοί κάτοικοι, μεταναστά έχουν φύγει από τα Εξάρχεια, σπίτια αδειάζουν, οι δρόμοι γεμίζουν κάμερες, έλεγχο και επιτήρηση παντού, μπάτσοι αράζουν σε κάθε γωνία, προετοιμάζοντας μια γειτονιά «ασφαλή» για τουριστάκια και νέους πλούσιους θαμώνες. Έτσι, επιθυμούν να σβήσουν τη συλλογική μνήμη εξεγέρσεων εδώ όπως τα Δεκεμβριανά του '44, το Πολυτεχνείο του '73, την δολοφονία του Καλτεζά και αυτή του Γρηγορόπουλου. Στους δρόμους και στα κατειλημμένα κτήρια της γειτο-νιάς, η αντικρατική συνείδηση της νεολαίας και κάθε καταπιεσμένου βρίσκει πεδία εδαφικοποίησης και οι ζυμώσεις παράγουν πολιτικά δρώμενα απέναντι στην λυσσαλέα καπιταλιστική επίθεση του κεφαλαίου.

Μέσα από όλο το ζόφο και τη μιζέρια που ζούμε, μαζί με την τρομοϋστερία που σκορπάνε τα ΜΜΕ, επιλέγουμε να μην ακολουθήσουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ενάντια στα βαρετά πρότυπά τους, τη μίζερη καθημερινότητα, το διάσπαρτο φόβο προς τους δίπλα μας χτίζουμε κοινότητες αγώνα, φτιάχνουμε σχέσεις που μας τραβάνε από το βούρκο και μας κρατάνε μακριά του, αγωνιζόμαστε μαζί με τα συντρόφια μας τη Μαρίαννα, τη Δήμητρα, το Δημήτρη και το Νίκο που βρίσκονται φυλακισμένα από το κράτος για την «υπόθεση των Αμπελοκήπων» ή μάλλον για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Ανοίγοντας καταλήψεις ανοίγουμε ένα παράθυρο προς το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε εμείς, ένα όραμα ελευθερίας, αληθινής ισότητας και αλληλεγγύης από τα κάτω και για τα κάτω. Αμφισβητούμε το κράτος, το κεφάλαιο και τους νόμους τους αγωνιζόμενα ενάντια σε κάθε καταπίεση. Διαδηλώνουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα γιατί δρώντας έτσι χτίζουμε στο τώρα το κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε. Μαχόμαστε ενάντια σε πατριαρχία, τρανσφοβία, ομοφοβία, ρατσισμό, σπισισμό (η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ανώτερο ζώο στη φύση) και κάθε ιδεολόγημα που επιβάλλεται από την εξουσία. Με φροντιστικότητα, οργάνωση και φαντασία παίρνουμε πίσω λίγα από όσα μας ανήκουν, βάζουμε τρικλοποδιές και παγίδες σε όσους μας καταπιέζουν, προχωράμε όλα μαζί ανάμεσα από δακρυγόνα γιατί αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές.

Κρατάμε πάντα στο μυαλό και τη ψυχή μας τους νεκρούς που με τη στάση και τις επιλογές τους μας δείχνουν πως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελοπούλου (1980- 26 και 20 χρονών), το Μιχάλη Καλτεζά (1985- 16 χρονών), τον Αλέξη Γρηγορόπουλο (2008- 16 χρονών), τον Μπερκίν Ελβάν (2014- 15 χρονών), το Ζακ Κωστόπουλο (2018- 33 χρονών), τον Κυριάκο Ξυμητήρη (2024- 36 χρονών) και πολλούς άλλους δολοφονημένους στα σύνορα, τις δουλειές τους και άλλες στα σπίτια τους, που δεν αναφέρουμε εδώ. Συνεχίζουμε με το κεφάλι και τη γροθιά ψηλά. Κλείνουμε το μάτι σε όλα και δίνουμε το ραντεβού μας στους δρόμους. Μέσα από την συλλογική αντεπίθεση και δημιουργία, όποια μορφή και αν αυτές παίρνουν, μπορούμε να φτύσουμε, έστω για μια στιγμή, στη μούρη των καταπιεστών μας. Ο Δεκεμβρης του '08 και κάθε εξεγερτική στιγμή της ιστορίας μάς έχουν μάθει πως ο δρόμος είναι ο τόπος συνάντησής μας για να εκφράσουμε την οργή μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΙΣ ΦΩΤΙΑΣ

Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

• ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 5/12, 7ΜΜ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
• ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 12ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
• ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑΣ 6/12, 4ΜΜ ΤΣΑΜΑΔΟΥ
• ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 6ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Αρχεία:

6_Δεκέμβρη_2024_1.pdf

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633206/

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του '08

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 6η Δεκέμβρη είναι και θα μείνει χαραγμένη στη λαϊκή μνήμη ως μία ημερά απόδοσης φόρου τιμής στον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο, ως μία ημέρα που πυροδότησε την λαϊκή οργή απέναντι στην αδικία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στα διαρκή εγκλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 16 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 16ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής/ ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Με μπροστάρη την νεολαία και τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης γρήγορα πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα και αγκαλιάστηκε από τις εργαζόμενες μάζες και τον λαό.

Εκείνες τις μέρες ο λαός μας έζησε να θρυμματίζεται η «κοινωνική ειρήνη» σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, και να αμφισβητεί στην πράξη το μονοπώλιο βίας του αστικού κράτους επιστρέφοντας ένα μέρος της αντιβίας που του αναλογεί, στοχεύοντας κρατικούς και καπιταλιστικους στόχους. Απάντησε στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση που συνόδευαν την τότε υφέρπουσα οικονομική κρίση και τα συμφέροντα των αστών, δίχως όμως τον μαχητικό αυθορμητισμό να τον μετατρέψει σε συνειδητή οργάνωση ενάντια στα αστικά συμφέροντα. Ο κρότος του Δεκέμβρη, πέρα από αυτά, προετοίμασε το έδαφος για τους επόμενες ξεσηκωμούς του λαού και άνοιξε έναν νέο ιστορικο κύκλο, που ξεκίνησε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών/ ταξικών δυνάμεων αντίστασης το οποίο μπορούμε να το μετατρέψουμε σε εργαλείο για την συνέχιση και αναβάθμιση του ταξικού πολέμου.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάσταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζουν την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Ο αγώνας για την ταξική απελευθέρωση και η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζονται

Η σημερινή 6η Δεκέμβρη έχει ένα ακόμα ιδιαίτερο βάρος και βάθος καθώς ένας ακόμα αναρχικός αγωνιστής, ο Κυριακός Ξυμητήρης, έπεσε νεκρός στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, ενώ 5 ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες, μεταξύ αυτών και ο Νίκος Ρωμανός, έχουν προφυλακιστεί και κατηγορούνται με βαρύτατες κατηγορίες για μια κακοστημένη υπόθεση από αυτές που η «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία συνηθίζει να στήνει.

Μια υπόθεση «τρομοκρατίας» σύμφωνα με τα ΜΜΕ, η οποία παραμένει ανοιχτή και εμπλέκει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερους αγωνιστές και αγωνίστριες. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει ένα "κυνήγι μαγισσών" από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με ασφυκτικές παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια αγωνιστών/ αγωνιστριών αλλά και ατόμων του ευρύτερου φιλικού/ συντροφικού κύκλου του Κυριάκου και της συντρόφισσάς του Μαριάννας.

Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο τρομολαγνίας και τρομουστερίας θεσμοθετείται η καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως, μέσα από την ιστορική πείρα του Δεκέμβρη, 16 χρόνια πριν, μέσα από την ίδια την ταξική σύγκρουση που ακολούθησε έπειτα στην Ελλάδα αλλά και μέσα από την ιστορία της πάλης των τάξεων παγκοσμίως, μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για το πως η καταστολή ως ένα ακόμα εργαλείο του αστικού κράτους έρχεται να εξυπηρετήσει τις βλέψεις της αστικής εξουσίας. Η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι η καταστολή, δεν έρχεται σε κενό χρόνο. Και τότε είναι που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις, να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, δίνοντας νέα μέσα πάλης και να πυροδοτήσει εξεγέρσεις απέναντι στο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

16 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου τα ΜΜΕ, σε άριστη συνεργασία με την αστυνομία και την εκάστοτε κυβέρνηση, αναπαράγουν την αφήγηση που θα μπορεί να νομιμοποιήσει τις κατασταλτικές αυτές πράξεις στις συνειδήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Το 2008 ήταν η παραπληροφόρηση για το συμβάν και η κάλυψη του μπάτσου Κορκονέα για την δολοφονία, σήμερα είναι η κούρσα αναπαραγωγής των "τρομο"σεναρίων. Λασπολογώντας σε βάρος του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη αλλά και των υπόλοιπων συλληφθέντων προσπαθούν να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τις εφόδους σε σπίτια αλλά και να κάνουν το κατηγορητήριο, ίδιο για όλους τους εμπλεκόμενους και τις εμπλεκόμενες, να φαντάζει δικαιολογημένο.

Όλα τα παραπάνω κάνουν πασιφανές ότι αυτή η κακοστημένη επιχείρηση από την ΕΛΑΣ και τα ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κατασταλτική επιχείρηση, η οποία για την ώρα μπορεί να στοχεύει αυτούς που το αστικό αφήγημα αποκαλεί τρομοκράτες. Αλλά παράλληλα αποτελεί και ένα απειλητικό μήνυμα για τους ανθρώπους της τάξης μας και του αγώνα. Στο πλαίσιο -χωρικά και χρονικά-, επομένως, που διεξάγεται, δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την καταστολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς αποτελεί βήμα για τους επόμενους αντισυνδικαλιστικούς και "αντι"τρομοκρατικούς νόμους -κατ' εντολή της ΕΕ και των ΗΠΑ- και επιχειρεί να αλλοιώσει την μνήμη των ριζοσπαστικών μαχητικών κινημάτων.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε τον ρόλο που έχει η αστυνομία -ως τον φρουρό της ατομικής ιδιοκτησίας και δούλο των αστών- και ότι τα σκαλιά που ανεβαίνουν στην σκάλα των μέτρων κρατικής βίας, αυταρχισμού και τρομοκρατίας εξυπηρετούν την υποταγή στις συνθήκες σύγχρονης/μισθωτής σκλαβιάς και την πολιτική των λίγων επί των πολλών. Η βιαιότητα της κρατικής καταστολής που εκφράζεται μέσω των μπάτσων αποτελεί, άλλωστε, την υλική αποτύπωση του ίδιου του ρόλου της αστυνομίας ως μηχανισμού καταστολής των ταξικών διεκδικήσεων για τη διασφάλιση των αστικών συμφερόντων, ως μηχανισμού πειθάρχησης της εργατικής τάξης και του λαού και προστασίας της ασφάλειας των αστών με κάθε κόστος.

Εξάλλου, η καταστολή και η αστική προπαγάνδα, ακόμα και τις φορές που αυτοί που τις επιβάλλουν δρουν και κινούνται με όρους συμμορίτικους και ρεβανσιστικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής πολιτικής και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με ταξικά και πολιτικά δηλαδή κριτήρια.

Υπάρχει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ της φτωχοποίησης και της αφαίμαξης του λαού, με τον τρόπο που η αστική εξουσία επιβάλλει, δια της βίας και της τρομοκρατίας, τις πολιτικές που την υπηρετούν. Το 10-12 η κρίση και η υπεράσπιση - πάσει θυσία - των μνημονιακών πολιτικών για την διάλυση και αναδιαμόρφωση της αγοράς εργασίας, κορύφωσαν την αστυνομική βία, το ξεχείλωμα των τρομονόμων αλλά και την καταστροφή και υποτίμηση των συλλογικών φορέων των εργαζομένων έτσι ώστε να καμφθούν οι ταξικοί και λαϊκοί αγώνες που ξεσπούσαν. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε με συνέπεια μέσα στη προηγούμενη δεκαετία με το αφήγημα της ανάπτυξης και το ξεπέρασμα της κρίσης να δίνει πάτημα για την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας στους χώρους εργασίας, ενώ στις γειτονιές εφαρμόζονταν το δόγμα «νόμος και τάξη». Έγινε ξεκάθαρο την περίοδο της πανδημίας COVID-19 πως η καταστολή ήταν το κύριο μέσο διαχείρισης. Διαχείριση όχι μιας υγειονομικής κρίσης σε μια περίοδο με διαλυμένη δημόσια υγεία και ελλιπή μέσα προστασίας στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας, αλλά μιας συνθήκη καταλύτη για την επερχόμενη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που θα γεννούσε προλεταριακούς αγώνες.

Οι εν ψυχρώ δολοφονίες ρομά που - ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων - "νομιμοποιείται" η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, οι βασανισμοί μέχρι θανάτου στα ΑΤ και τα pushbacks στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο είναι και αυτά κατασταλτικές μορφές διαχείρισης ενός ταξικά χαμηλού κομματιού της κοινωνίας και πολλαπλά καταπιεσμένου, αποτυπώνοντας έτσι και την ανάγκη πειθάρχησης αυτών των ομάδων προς όφελος των ντόπιων και παγκόσμιων αστικών βλέψεων.

Σήμερα είναι πάλι η "ανάπτυξη" στο όνομα της οποίας η καταστολή συνεχίζει να οξύνεται με αμείωτη ένταση. Ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που για εμάς μεταφράζεται σε ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, σε αυξήσεις των ενοικίων, σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε υποβάθμιση του Δημόσιου και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας & της Παιδείας αλλά και μίας σειρά υποδομών και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας.

Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, μέχρι τις εργοδοτικες και τις μαζικές δολοφονίες, εξαιτίας της επιλεκτικης κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου, η περίοδος που ζούμε καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της.

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η πολεμοκάπηλη στρατηγική τους (κεφαλαίου και κράτους του) -σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια- καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι οι αιτίες εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου. Αυτοί που μας τραβάνε σε πολέμους και συμμετέχουν στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για τα δικά τους συμφέροντα, αυτοί που οπλίζουν το όπλο της κρατικής βαρβαρότητας όταν στοχεύει την τάξη μας, είναι ο εχθρός και βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, μεσα στο ΝΑΤΟ, μεσα στην ΕΕ.

Να οργανώσουμε τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις - Να χτίσουμε τη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις πολιτικές που δολοφονούν τους ανθρώπους της τάξης μας.

Διδασκόμενοι από την 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ… ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργίες και τους ξεσηκωμούς, όπως μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία και στην Εκπαίδευση που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, δίνεται από τους ναυτεργάτες που δεν δέχονται να βάλουν πλάτη στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους εργασίας και φοίτησης, με σκοπό την μαζικοποίηση και την ταξική κατεύθυνση των συλλογικών φορέων, αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

Μόνο η ταξική οργάνωση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας και κρατικής βαρβαρότητας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ, ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΗΝ Δ.Δ., ΤΟΝ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ - Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΦΟΡΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΏΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΑΪΚΉ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΆΜΥΝΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 Προπύλαια - Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ '08 ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ

Δεκαέξι χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη, η κρατική βία, θανατοπολιτική και τρομοκρατία κάνουν την εποχή μας ολοένα και πιο ασφυκτική και την ανάγκη να δοθούν απαντήσεις ακόμα πιο επιτακτική. Ως τάξη των καταπιεσμένων δεχόμαστε καθημερινά τις σφαίρες του πολέμου που μαίνεται, με αναρίθμητα και πολλές φορές άγνωστα τα θύματά του- στα αστυνομικά τμήματα, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους, στα υδάτινα και χερσαία σύνορα, στην αφάνεια.

Το κράτος και η κυβέρνηση ασκούν μια τρομακτική κοινωνική πολιτική που μας θέλει υποταγμένους, υποδουλωμένους και δέσμιους στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Η κάλυψη ακόμα και των στοιχειωδών ανθρώπινων αναγκών τείνει να γίνει προνόμιο. Ένας ολόκληρος μηχανισμός ποινικής και πολιτικής καταστολής και τρομοκρατίας επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, στοχοποιώντας άμεσα τα πιο καταπιεσμένα και πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και των κινημάτων της. Η αστυνομική βία και καταστολή είναι μόνο η αιχμή του δόρατος. Η μεθοδευμένη στρατηγική πολύπλευρης καταστολής των αγώνων και των κινημάτων είναι η πολιτική της κυριαρχίας ενός καθεστώτος κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που στοχεύει τον πλήρη αφοπλισμό των από τα κάτω.

Τα γεγονότα που ξεκίνησαν ως αυθόρμητες επιθετικές αντιδράσεις της νεολαίας στην δολοφονία του Αλέξη και συνεχίστηκαν για βδομάδες, έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους στις μνήμες, την οργάνωση και την δράση του ριζοσπαστικού κινήματος. Οι πολυήμερες συγκρούσεις, οι εξεγερτικές ενέργειες κάθε είδους και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και τα συμπεριληπτικά προτάγματα του Δεκέμβρη, κατέβασαν στους δρόμος κάθε κοινωνική ομάδα που έβαλε το σώμα της ανάχωμα στηρίζοντας τη μαζική εξεγερσιακή συνθήκη και την δυναμική εξέλιξη των πραγμάτων. Σφυρηλάτησαν ένα ολόκληρο κίνημα που αποτελεί από τότε ένα σημείο αναφοράς για πλήθος διαφορετικών ανθρώπων: Όσων βίωσαν την δολοφονία του Αλέξη, ως ένα ακόμα τραγικό επεισόδιο της κρατικής βίας που ξεχείλισε για άλλη μια φορά το ποτήρι. Όσων ανήκουν στην γενιά του Αλέξη και έκαναν τα πρώτα βήματά τους στους δρόμους της οργής και της εξέγερσης. Αυτών που -είτε βίωσαν είτε όχι την εξέγερση του '08- έκαναν και κάνουν την οργή τους οργάνωση, αντίσταση και δράση, κόντρα στο κράτος και την αστυνομοκρατία, τους πάνοπλους τακτικούς στρατούς πόλεων, κόντρα σε νομοσχέδια που καταπιέζουν, εξαθλιώνουν και απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή σε όλες τις πτυχές της, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που αιματοκυλούν καθημερινά τις κοινωνίες ανά τον κόσμο.

Ως οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος, με τις μνήμες της εξέγερσης νωπές και με μια επαναστατική κατεύθυνση, έχουμε ιστορικό και ηθικό - πολιτικό χρέος, τώρα όσο ποτέ, να σταθούμε στο ύψους των περιστάσεων και να αναλάβουμε συλλογικά την πολιτική ευθύνη και το κόστος του αγώνα με πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες για την μαζικοποίηση, την ριζοσπαστικοποίηση και την προώθηση των κοινωνικών αγώνων. Έτσι, όχι μόνο θα περιφρουρούμε και θα υπερασπιζόμαστε την συλλογική μας μνήμη και τον αγώνα μας, αλλά και θα θέσουμε πραγματικούς όρους τιμής στους δολοφονημένους και δολοφονημένες της τάξης μας. Με την αντίληψη ότι ο αγώνας που δίνουμε αποτελεί μια πλατειά κοινωνική υπόθεση, με ρίσκο και τίμημα που πρέπει να σηκώσουμε, καλούμαστε να συγκροτήσουμε ένα διευρυμένο κίνημα με φυσική και πολιτική ισχύ, ένα πόλο έμπρακτης σύγκρουσης με την βία, την καταστολή, την αστυνομοκρατία και την θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου που έχουν την κοινωνία στο στόχαστρό τους. Καλούμαστε να ανασυγκροτήσουμε το συλλογικό μας φαντασιακό, παίρνοντας ταυτόχρονα θέσεις μάχης στα οδοφράγματα κόντρα στην ήττα και την ηττοπάθεια. Με αυτόν τον τρόπο μόνο μεταφέρεται το συλλογικό βίωμα του παρελθόντος στο σήμερα με υλικούς όρους, με όρους ευθύνης, θέτοντας τα πραγματικά επίδικα στο τώρα.

Η μνήμη και η παρακαταθήκη της εξέγερσης του '08 επανέρχεται στο προσκήνιο ως ερώτηση αλλά και ως απάντηση, φωτίζοντας παλιά και νέα μονοπάτια του αγώνα και της αντίστασης. Μέσα από την εξέγερση, το δίκαιο των καταπιεσμένων παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Σε μια εποχή που τίθενται ζητήματα συνολικής μας επιβίωσης, οποιαδήποτε υποχώρηση από τις ριζοσπαστικές μας θέσεις και προτάγματα στρώνει τον δρόμο για την περαιτέρω ειρηνοποίηση και συνθηκολόγηση του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, την ταύτιση με την αστικοδημοκρατική γραμμή που επικρατεί και επιβάλλεται συνολικά, τον ιδεολογικό και πολιτικό μας αφοπλισμό, μας απονεκρώνει και μας αποσυνδέει από την πραγματικότητα και το βάρος της ευθύνης που έχουμε. Δεν θα παραδώσουμε την μνήμη μας και τα δολοφονημένα μας αδέρφια στα χέρια κανενός. Δεν θα παραδοθούμε στην λήθη και την απραξία.

Την 6η Δεκέμβρη είμαστε στους δρόμους, γνωρίζοντας καλά πως η βία και οι δολοφονίες του κράτους δεν έχουν σταματήσει, ούτε ποτέ θα σταματήσουν αν δεν τις σταματήσουμε εμείς…

Στηρίζουμε:

-το κάλεσμα των στεκιών του Α/Α χώρου εντός των σχολών, στις 12.00 στα προπύλαια

-την προσυγκέντρωση του συντονιστικού δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων, στις 16.00, στην Τσαμαδού

-το κάλεσμα της συνέλευσης αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες, στις 18.00 στα προπύλαια

Δύναμη και αλληλεγγύη στα προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων και στον προφυλακισμένο σύντροφο Κ.Κ από το Μεσολόγγι- γερά ως την λευτεριά

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟΣ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών

Mail: sykaexpro_squaext@riseupex.net

Twitter: @Prosfygika

Blog: sykaprosquat.noblogs.org

Αρχεία:

κειμενο_6η_δεκεμβρη.pdf

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633211/

6 Δεκέμβρη 2008 - 2024. Το αίμα συνεχίζει να κυλάει και η λίστα των νεκρών μας εξακολουθεί να μακραίνει. Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης, στους δικούς µας δρόµους. Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές. Εκείνες που αφήσαµε στη µέση. Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…

16 Δεκέμβρηδες μετά από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και την κοινωνική - ταξική εξέγερση που επακολούθησε, η οποία ήταν και η πλέον μαζική, μαχητική και εξαπλωμένη εδαφικά και χρονικά, στην πενηντάχρονη αιματοβαμμένη ιστορία της Γ' Ελληνικής "Δημοκρατίας", η ΕΛ.ΑΣ, ελλήνων, αστυνομικών, ρουφιάνων & δολοφόνων, βιαστών & βασανιστών, συνεχίζει να δολοφονεί.

16 Δεκέμβρηδες μετά, "το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν' αποτελεί υποχρέωση για εμάς, τ' ανεμοδαρμένα όνειρα μας συνεχίζουν να γυρεύουν δικαίωση και εκδίκηση".

16 Δεκέμβρηδες μετά, το αίμα συνεχίζει να κυλάει και η λίστα των νεκρών μας εξακολουθεί να μακραίνει. Με μνήμη, πόνο και οργή, ενάντια στη λήθη και το θάνατο, την κρατική τρομοκρατία και την προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, μέσα σε μια σαφώς επιδεινωμένη (κοινωνικά - ταξικά, πολιτικά - κινηματικά) συνθήκη, ο δρόμος είναι ανήφορος αλλά δεν υπάρχει άλλος.

Πίσω ρουφιάνοι - εμπρός σύντροφοι & συντρόφισσες!
Όλοι & Όλες στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024 | Αθήνα. Συγκέντρωση - Πορεία | Προπύλαια 18.00.

ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ, Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΖΕΙ & ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑΣ & ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ "ΑΝΤΙ"ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ "ΚΥΝΗΓΙ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ" & ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΙΣ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΕΙΣ & ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ & ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ & ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ,

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΗΘΙΚΑ - ΥΛΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ & ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΩΝ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ & ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ. & Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ & ΤΙΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Δεκέμβρης 2024